၄။ ကိုရင္ဘ၀ ရႊင္လွေသာ ကဗ်ာ

ကိုရင္ဘ၀ ရႊင္လွေသာ ကဗ်ာ

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ သာမေဏဘ၀ကပင္ ကဗ်ာစာစပ္ရာ၌ ေတာ္လွသည္။ ရွင္ပ႑ိတသည္ သာမေဏ ဘ၀မွ ေခတၱလူထြက္၍ ေရႊေတာင္ျမိဳ႔ရွိအိမ္သို႔ ျပန္လာရာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ရြာထဲသို႔ လည္ပတ္ၾကသည္။ ရြာလယ္တြင္ ၾကီးမားလွေသာ ေညာင္ပင္ၾကီးတပင္ရွိသည္။ ရြာထဲမွလူငယ္လူရြယ္တို႔သည္ အရိပ္ေကာင္းလွေသာ ေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္တြင္ စုရံုးကာ ကစားျခင္း၊ ေအးေဆးစြာထိုင္၍ စကားေျပာျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ၾကသည္။

ကိုရင္လူထြက္ပ႑ိတသည္ သူပိုးပန္းေနေသာ မမင္းမွိန္ႏွင့္ အပ်ဳိေဖာ္တစု ေညာင္ပင္ေအာက္တြင္ ရွိေနသျဖင့္ ရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနသည္။ မမင္းမွိန္ကိုသာ ဂရုတစိုက္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ စကားေျပာေနသည္။ ဤသို႔ စကားေျပာေနစဥ္ မမင္းမွိန္သည္ အႏၲရယ္မေအာင့္ႏုိင္ပဲ ''ေလလည္'' လိုက္သည္ကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ကဗ်ာဥာဏ္ ၀ါသနာၾကီးလွေသာ ကိုရင္လူထြက္မွာလည္း မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ပဲ စာခ်ိဳးတပုဒ္ကို ရုတ္တရက္စပ္လိုက္သည္။

ေရႊေညာင္ပင္ သာသည္႔ကုန္း၊
စုရံုး၍ေနၾကရာ၊
မမင္းမွိန္ အပ်ိဳၾကီးရယ္၊
အီးညွစ္လို႔ပါ။

ဟူ၍စာခ်ိဳးလိုက္ရာ ကာလသားမ်ား ''၀ါးကနဲ'' ပြဲက်၍ ရယ္ေမာလိုက္ၾကသည္။ ထိုကာလသားမ်ားတြင္ မမင္းမွိန္၏ေမာင္ေတာ္သူငစြန္က သူ႔အစ္မေလလည္သည္ကို လူပံုအလယ္တြင္ အရွက္ကြဲေအာင္ စာခ်ိဳးရမလားဟု ေဒါသမာန္ပြားကာ ကိုရင္လူထြက္ ပ႑ိတကို ဆဲဆိုေလသည္။ ထိုအခါ ကိုရင္လူထြက္ ပ႑ိတသည္ ရုတ္ခ်ည္းေကာက္၍ စာခ်ိဳးလိုက္ျပန္သည္မွာ

မလိမၼာ ဗာလနာ မိုက္ခဲ။
သူ႔အစ္မ စအိုတြန္လို႔၊
ေမာင္ငစြန္ မ်က္မာန္ရွတယ္၊
ေဒါသနဲ႔ဆဲ။

***********************