ဆုတဆယ့္ငါးပါးရေသာ တကာမၾကီး
ဗန္းေမာ္ျမိဳ႔သို႔ ေရာက္ေလလွ်င္ ေနျပည္ေတာ္မွ ပညာတတ္ေထရ္အေက်ာ္ ဆရာေတာ္တပါးျဖစ္၍ ကိုးကြယ္သည္႔သူ အလြန္မ်ားျပားေလသည္။ အခါတပါးတြင္ ဒါယကာမၾကီးတေယာက္ ဆြမ္းအုပ္မ်ားလာ၍လွဴဒါန္းရာ ဆရာေတာ္က...
"မ်ားမ်ားကုသိုလ္ရေအာင္ မ်ားမ်ားစားရတာပ"ဟုအမိန္႔ရွိျပီး အားပါးတရ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူေလသည္။ ဆရာေတာ္ အားပါးတရ ဘုဥ္းေပးသည္ကို ျမင္ရေသာ ဒါယကာမၾကီးမွာ မ်ားစြာေက်နပ္၍...
"အရွင္ဘုရား... မ်ားမ်ားဘုဥ္းေပးေတာ့ တပည္႔ေတာ္မ ၀မ္းသာတာဘဲဘုရား၊ နက္ျဖန္ ဆြမ္းအုပ္လာပို႔ပါဦးမယ္၊ ဒီထက္မ်ားမ်ားၾကီး ခ်က္ခဲ့မယ္ဘုရား မ်ားမ်ားၾကီးသံုးေဆာင္ပါဘုရား"
"ေအး... မ်ားမ်ားလွဴေတာ့ မ်ားမ်ားကုသိုလ္ရတာေပါ့"ေနာက္တေန႔တြင္ ဒါယကာမၾကီးပင္ ဆြမ္းႏွင့္ ဆြမ္းဟင္းမ်ားကို မ်ားမ်ားၾကီးခ်က္ခဲ့ရာ ဆရာေတာ္မွာ ကုန္ေအာင္ပင္ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူသျဖင့္ ဗန္းေမာ္သူ ဒါယကာမၾကီးက "တပည္႔ေတာ္မ ကုသုိလ္မ်ားမ်ား လိုခ်င္လို႔ မ်ားမ်ားၾကီးခ်က္ခဲ့တာ၊ ဆရာေတာ္ အားပါးတရ ဘုဥ္းေပးေတာ့ တပည္႔ေတာ္မ သိပ္ျပီး၀မ္းသာတာဘဲဘုရား၊ တပည္႔ေတာ္မကို ဆုေတြ မ်ားမ်ားၾကီးေပးေတာ္မူပါဘုရား"
ဆရာေတာ္မွာ ဒီတခါမွ မ်က္လံုးျပဴးေခ်ျပီး..."အင္း... တကာမၾကီး ဆြမ္းေတြမ်ားမ်ား ဘုန္းေပးထားေတာ့ ဆုေတြ မ်ားမ်ားၾကီးေပးေစခ်င္တာလဲ ဟုတ္ပါရဲ႔၊ က်ဳပ္ကလဲ မ်ားမ်ားၾကီးေပးခ်င္ပါရဲ႔၊ ဒါေပမဲ့ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဆြမ္းအက်ိဳးက ငါးပါးဘဲရွိေတာ့ က်ဳပ္ကပိုေပးခ်င္လို႔ မရဘူး တကာမၾကီးရဲ႔၊ အဲဒီေတာ့ ဘုရားေဟာခဲ့တဲ့ ဆြမ္းအက်ိဳး ငါးပါးကို တကာမၾကီး ရမွာက အသက္ရွည္ျခင္း၊ အဆင္းလွျခင္း၊ ခြန္အားၾကီးျခင္း၊ ပညာၾကီးျခင္း၊ ဥစၥာပစၥည္းမ်ားျခင္း စတဲ့ အက်ိဳးငါးပါးနဲ႔ တလံုးတ၀တည္း ျပည္႔စံုေစဗ်ား"
ဗန္းေမာ္သူဆြမ္းအမကလည္း ဆုငါးပါးကို အားရေက်နပ္စြာပင္ ဆြမ္းအုပ္ ဆြမ္းအိုးတို႔ကို ေတာင္း၌ထည္႔ျပီး ေက်ာင္းေအာက္ထပ္၌ တေအာင့္တနား နားေနေလသည္။
မၾကာမွပင္ အျခားတကာမတဦးသည္ ေရအိုးတလံုးရြက္လာျပီး ဆရာေတာ္အားလာေရာက္၍ လွဴဒါန္းျပန္သည္။ ဆရာေတာ္က ေရလွဴရေသာအက်ိဳးမွာ ဆယ္ပါးေသာအက်ိဳးကို မေတာင္းဘဲႏွင့္ရသည္။ ေရသည္ အေရးၾကီးေသာ ပစၥည္းျဖစ္၍ အက်ိဳးဆယ္ပါးကို မေတာင္းဘဲႏွင့္ရသည္။
၁၊ စင္ၾကည္ျခင္း၂၊ လွ်င္ျမန္ျခင္း
၃၊ ေက်ာ္ေစာျခင္း
၄၊ မြတ္သိပ္ျခင္းမွ ကင္းျခင္း
၅၊ အျခံအရံမ်ားျခင္း
၆၊ အသက္ရွည္ျခင္း
၇၊ အဆင္းလွျခင္း
၈၊ ခြန္အားၾကီးျခင္း
၉၊ ပညာၾကီးျခင္း
၁၀၊ ပစၥည္းဥစၥာခ်မ္းသာၾကြယ္၀ျခင္း
စေသာ အက်ိဳးဆယ္ပါး ရ ရွိ ေၾကာင္း ေဟာၾကားေတာ္မူလိုက္ေလသည္။
ဗန္းေမာ္သူဆြမ္းတကာမသည္ ေရလွဴသူဆင္း၍အသြား ေက်ာင္းေပၚ သို႔ျပန္တက္လာျပီး ဆရာေတာ္ေရွ႔၌ ေဆာင့္ၾကီးေအာင့္ၾကီးထိုင္၍...
"ဆရာေတာ္ဘုရား မတရားဘူးဘုရား"ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္မွာ ဘာမ်ားျဖစ္လာပါလိမ့္ဟု အံ့ၾသ၍ ေနသည္။
"တပည္႔ေတာ္မမွာ ခ်က္လိုက္ရတဲ့ဆြမ္း၊ ခ်က္လိုက္ရတဲ့ဆြမ္းဟင္း၊ မ်ားမ်ားလွဴရင္ မ်ားမ်ားရတယ္ဆိုလို႔ မ်ားမ်ားၾကီးခ်က္လာေတာ့လဲ ဆရာေတာ္ဘုရားက ဆုငါးပါးထဲေပးတယ္။ တပည္႔ေတာ္မ ေက်နပ္ပါတယ္ဘုရား။ ဒါေပမဲ့ မပင္မပန္း ေငြမကုန္ပဲ ကန္ထဲက အလကားရတဲ့ေရခပ္ျပီးလွဴတာေတာ့ အရွင္ဘုရားက ဆုေတြဆယ္ပါးေတာင္ ေပးလိုက္တယ္၊ ဒါ တရားသလား ဘုရား"
ဆရာေတာ္မွာ ထိုအခါမွ သေဘာေပါက္ကာျပံဳးႏိုင္ရယ္ႏိုင္လာေတာ့သည္။
"တကာမၾကီး ေရအက်ိဳးဆယ္ပါးက မေတာင္းဘဲႏွင့္ရတာ၊ တကာမၾကီး ဆြမ္းခ်က္ေတာ့ ေရနဲ႔မခ်က္ရဘူးလား"
"ေရနဲ႔ခ်က္မွ ဆြမ္းျဖစ္မွာေပါ့ဘုရား"
"ဆြမ္းဟင္းခ်က္ေတာ့ ေရမပါဘူးလား"
"ေရပါရတာေပါ့ဘုရား"
"တကာမၾကီး ေရေႏြးၾကမ္းကပ္ေတာ့ေကာ ေရကိုဘဲ ၾကိဳခ်က္ျပီး လွဴရတာဘဲ မဟုတ္လား"
"မွန္ပါ့ဘုရား"
"အဲဒီေတာ့ တကာမၾကီး ဆြမ္း၊ ဆြမ္းဟင္းခ်က္တုန္းက ေရပါခဲ့တာရယ္၊ ေရကို ၾကိဳခ်က္ျပီးကပ္တာရယ္၊ အဲဒီ ေရအက်ိဳးဆယ္ပါးက မေတာင္းဘဲနဲ႔ ရျပီးသားဘဲ၊ ဆြမ္းအက်ိဳးငါးပါး ထပ္ေပါင္းလိုက္ေတာ့ တကာမၾကီးမွာ အက်ိဳး တဆယ့္ငါးပါးေတာင္ရေနျပီဘဲ"
ဗန္းေမာ္သူ တကာမမွာ ထိုအခါမွ သေဘာက်စြာ ျပံဳးရယ္လာျပီး..."ဒီလိုဆို ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဘုရား"
ဟုေက်နပ္စြာ ေျပာဆိုရင္း ၀တ္ျပဳ၍ ေက်ာင္းေပၚမွ ဆင္းသြားေတာ့သည္။ ေနျပည္ေတာ္တြင္ စြာခဲ့သမွ် ဗန္းေမာ္က်မွ ဆုဆယ့္ငါးပါးရေအာင္ ၾကံဖန္၍ေပးလိုက္ရေသာ မိမိ၏အျဖစ္ကို မိမိေတြးမိရင္း တပါးတည္း ျပဳးမိေလသတည္း။
**************************
No comments:
Post a Comment