၁၇။ ေလွေပၚမွ ကဗ်ာတပုဒ္

ေလွေပၚမွ ကဗ်ာတပုဒ္

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အား ဗန္းေမာ္ျမိဳ႔သို႔ မင္းတုန္းမင္းဘုရင္က နယ္ႏွင္ဒဏ္ေပးလိုက္သည္တြင္ ဘုရင္မင္းျမတ္အမိန္႔ေတာ္ သတ္မွတ္သည္႔အတိုင္း ေလွသင္းအတြင္း၀န္ ဦးခ်ိန္က အစစ အရာရာ လိုေလးေသးမရွိရေအာင္ စီမံခန္႔ခြဲရေလသည္။

ရြက္တိုက္ေလွၾကီးတစင္း၊ ေလွထိုးသား ၃ဦး၊ ကပၸိယ ၂-ဦး၊ လမ္းတြင္ ခ်က္ျပဳတ္ဆက္ကပ္ရန္ ဆြမ္း၊ ဆန္၊ ဆီ၊ င႐ုတ္၊ စသည္႔ ရိကၡာမ်ားကို လိုေလေသးမရွိေအာင္ ေလွသင္းအတြင္း၀န္ ဦးခ်ိန္က အသင့္စီမံထားေလသည္။

မဟာဒဏ္၀န္ႏွင့္ မဟာဒဏ္၀န္စာေရးတို႔က အစီအစဥ္ရွိသည္႔အတိုင္း နာရီေစာင့္ျပီး ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ကို ပင့္ေဆာင္ခဲ့ၾကေလသည္။

ဆရာေတာ္၏တပည္႔တပန္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္႔ ရဟန္းသာမေဏမ်ား၊ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ ဗန္းေမာ္ျမိဳ႔သို႔ ၾကြရေတာ့မည္ဟု ၾကားသိၾကရသည္႔ ဆြမ္း ကြမ္း "ေဂါစရဂါမ္" တပည္႔႔ တကာ တကာမမ်ား က်မ်က္ရည္မ်ား သိမ္းဆီးကာ ဆရာေတာ္၏ ေနာက္မွ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ၾကေလသည္။

ထိုေခတ္တြင္ ျမင္းရထားယာဥ္ အနည္းငယ္ရွိေသာ္လည္း ဆရာေတာ္သည္ ျမင္းရထားယာဥ္စီးေတာ္မမူပဲ ျမိဳ႔လူထု တကာ တကာမမ်ား အၾကည္ညိဳခံျပီး ဘုရင္မင္းျမတ္၏ နယ္ႏွင္ဒဏ္ကို ျပံဳးရႊင္စြာခံယူေတာ္မူျပီး မဟာဒဏ္၀န္ႏွင့္ မဟာဒဏ္ စာေရးတို႔ပင့္ေဆာင္ရာသို႔ လိုက္ပါၾကြခ်ီခဲ့ေလသည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ ၾကြလာသည္ကို ျမင္လွ်င္ ေလွသင္းအတြင္း၀န္ဦးခ်ိန္က မိမိအျပည္႔အစံုစီမံထားသည္႔ ေလွၾကီးေပၚ သို႔ လက္အုပ္ကေလးခ်ီကာ "ဆရာေတာ္ ၾကြေတာ္မူပါဘုရား... အားလံုး အျပည္႔အစံုစီမံျပီး ျဖစ္ေၾကာင္းပါဘုရား" ဟု ေလွ်ာက္ထားျပီး ပင့္ေဆာင္ေလသည္။

ဆရာေတာ္သည္ ပင့္ေဆာင္ရာ ေလွၾကီးေပၚ သို႔ ျပံဳးရႊင္စြာတက္ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ လုိက္ပါပို႔ေဆာင္ၾကသည္႔ တပည္႔သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ တကာ တကာမမ်ား၏ မ်က္ႏွာမွာ ညိဳးငယ္ႏြမ္းလ် မရႊင္ျပသေလာက္ ဆရာေတာ္၏မ်က္ႏွာမွာ ၾကည္လင္ရႊန္းပလ်က္ ရွိလွသည္။ ဆရာေတာ္၏မ်က္ႏွာမွာ အခါတိုင္းထက္ပင္ ျပံဳးရႊင္ေနသည္ဟု ထင္ရသည္။

ေလွထြက္ရန္ နာရီေစ့ျပီျဖစ္္ ေလွသင္းအတြင္း၀န္ ဦးခ်ိန္က စိုက္ထားသည္႔ ၀ါးတိုင္မွ ေလွၾကိဳးကိုအသာေျဖျပီး ေလွေပၚ သို႔ ပစ္တင္လိုက္သည္။ ေလွထိုးသားတို႔သည္ တက္မကိုယ္စီကိုင္၍ လႈပ္ရွားအားယူေနၾကေတာ့သည္။ ေလွထြက္စတြင္ ဆရာေတာ္က ေလွသင္းအတြင္း၀န္အား "မင္းတို႔မင္းျမတ္က ဘာမ်ားသတ္မွတ္မွာလိုက္ေသးသလဲ" ဟုေမးရာ...

"မွန္ပါ... လမ္းခုလပ္ဆိုက္ကပ္မည္႔ျမိဳ႔မ်ားက တန္ခိုးၾကီးဘုရားမ်ား ဆရာေတာ္ဖူးလိုပါက ေလွထိုးသားမ်ား ဆိုက္ကပ္ေပးရန္မွာၾကားလိုက္ေၾကာင္းပါဘုရား" ဟုေလွ်ာက္ထားေလသည္။

ဆရာေတာ္က "ငါ့ေျပာတာမွမဟုတ္ပဲ ေလွထိုးသား ေျပာတာပဲကြာ" ဟုမိန္႔ခဲ့ေလသည္။

မိုးလအကုန္ ေဆာင္းလအကူး တန္ေဆာင္မုန္းလထူး၏ နံနက္ခင္းမွာ ႏွင္းမႈန္ရည္မေပ်ာက္တေပ်ာက္ေနေရာင္ မေရာက္တေရာက္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေလွၾကီးကား ကမ္းနားမွေရြ႔လ်ား၍ ထြက္ခြါေနေပျပီ။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ ေလွထြက္၍ မလွမ္းမကမ္းအေရာက္တြင္ စာခ်ိဳးတပုဒ္ပါရွိသည္႔ ေပလိပ္ကေလးကိုေလွသင္းအတြင္း၀န္အနီးသို႔ ပစ္ခ်ခဲ့ေလသည္။

ထိုစာခ်ိဳးမွာ...

ဗန္းေမာ္ကိုႏွင္
ေမာင္လြင္လူမိုက္က
မုန္းလိုက္ပါဘိ၊
ေနရစ္ၾကေနာ္
ေနာင္ခါေသာ္
မွားပီဘုရားလို႔
ၾကားေယာင္ပါ၏။

ဟူသတည္း။

မင္းတုန္းဘုရင္၏ ငယ္နံမည္မွာ ေမာင္လြင္ျဖစ္သည္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ ေလွေပၚမွာ စပ္ေသာ ကဗ်ာတြင္ပင္ ဘုရင္ကို ငယ္နာမည္ေခၚ၍ ႏွက္လိုက္ေသာ သတၱိကား အာဂသတၱိပင္တည္း။

**************************