မင္းတုန္းမင္း ႏွင့္ ၀န္ၾကီးေလးပါးသို႔ ေ၀ဘန္ခ်က္

မင္းတုန္းမင္း စိတ္ကေတာ့ ဘုန္းၾကီးပါ

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ ေျပာစရာရွိလွ်င္ မည္သူ႔မ်က္ႏွာကိုမွ မေထာက္ထား၊ မိမိအား ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ေနသည္႔ ပဥၥမသံဂါယနာတင္ မင္းတုန္းမင္း၏ မ်က္ႏွာကိုပင္မငဲ့ညွာခဲ့ေပ။ မင္းတုန္းမင္းသည္ ကာမဂုဏ္ခံစားရာတြင္ ႏွစ္ေယာက္မရွိေသာ မင္းျဖစ္ခဲ့သည္။ မိဖုရားေပါင္း ၆၀ေက်ာ္ႏွင့္ခံစားသည္။

တဖက္ကမိဖုရား "မ်ားသည္"ဟု ဆိုရေသာ္လည္း သာသနာေရးဘက္တြင္ အလြန္အက်ဴး အားေပးေတာ္မူေသာ မင္းတပါးျဖစ္သည္။

တေန႔ေသာအခါ မင္းတုန္းဘုရင္မင္းျမတ္က ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အား နန္းေတာ္သို႔ပင့္ျပီး ဆြမ္းကပ္ေတာ္မူသည္။ သကၤန္းစေသာ ပရိကၡရာပစၥည္းမ်ားကိုလည္း လွဴဒါန္းပူေဇာ္ေလသည္။ တရားမနာမီ ဆြမ္းဘုန္းေပးအျပီး မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္တို႔ အလႅာပ-သလႅာပ ေျပာဆိုေလွ်ာက္ထားေနၾကစဥ္ မင္းတုန္းမင္းက "တပည္႔ေတာ္တို႔ လူ႔ေလာက ၀တ္ေၾကာင္ပုဆိုးေတြ ေကာင္းက်ိဳးမေပးပါလားဘုရား။ အေဖၚမမွီး တကိုယ္တည္း ဆိတ္ျငိမ္ရာအရပ္သို႔ ေတာထြက္ရ ေကာင္းမလားပင္ ေတြးေတာမိပါသည္ဘုရား" ဟုေလွ်ာက္ထားလိုက္ရာ ...

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ကြမ္း၀ါးရင္းျပံဳးေတာ္မူသည္။ ေနာက္အတန္ငယ္ၾကာမွ မင္းတုန္းမင္းဘက္လွည္႔ျပီး "ဒကာေတာ္က စိတ္ကဘုန္းၾကီး၊ (ရီး) က ဒျမျဖစ္ေနတယ္၊ ေတာထြက္ႏိုင္ပါ့မလား" ဟု ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ကြမ္း၀ါး၍ ျပံဳးရင္းက ျပန္လွန္ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ရာ မင္းတနု္းမင္းမွာ အေတာ္မ်က္ႏွာပ်က္သြားေလသည္။ နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသားမ်ားလည္း မ်က္ႏွာပ်က္သြားၾကေလသည္။ မင္းတုန္းဘုရင္ၾကီးသည္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က အမွန္သဘာ၀ကို ေျပာဆိုျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု ေအာင္ေမ့ျပီး မခ်ိတင္ကဲ ျပံဳးေတာ္မူရသည္။ အျခား နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသားမ်ားမွာလည္း ဘုရင့္မ်က္ႏွာေတာ္ကို ၾကည္႔၍ ျပံဳးလာၾကရသည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ ဤသို႔ပင္ မိမိအား ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သည္႔မင္းဟု မ်က္ႏွာမေထာက္ပဲ စိတ္ထဲ ထင္လာျမင္လာသည္ကို မခ်န္မထိန္ ဒဲ့ဒိုး ေျပာဆို မိန္႔ၾကားခဲ့ေလသည္။

**************************

၀န္ၾကီးေလးပါးသို႔ ေ၀ဘန္ခ်က္ကဗ်ာ

တိုင္းျပည္ေရးရာႏွင့္ ပါတ္သက္၍လည္း ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့မေန၊ လ်စ္လ်ဴရွဳ၍မထား၊ ေ၀ဘန္သင့္သည္ကိုေ၀ဘန္၊ သတိေပးသင္႔သည္ကို သတိေပးသည္။ သို႔ေသည္ဆရာေတာ္သည္ မင္းေပါင္စိုးေပါက္မဟုတ္၍ ထိုေ၀ဖန္ခ်က္ကဗ်ာကို နန္းေတာ္ရင္ျပင္ထဲ၌ ပစ္ခ်ထားေလသည္။

မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္တြင္ ၀န္ၾကီးေလးပါးရွိေလသည္။ လႊတ္ေတာ္၀န္ၾကီးမ်ားျဖစ္ေသာ ပုခန္းျမိဳ႔စား ၀န္ရွင္ေတာ္မင္းၾကီးသည္ ေလနာေရာဂါ စြဲကပ္ေနေသာေၾကာင့္ အမႈအခင္းမ်ားကို ေကာင္းစြာမဆံုးျဖတ္ႏိုင္။

ေလာင္းရွည္ျမိဳ႔စား ၀န္ရွင္ေတာ္မင္းၾကီးမွာကား ျမင္ကြန္း ျမင္းခုန္တိုင္အေရးတြင္ ဓါးဒဏ္ရာရရွိ၍ ေကာင္းစြာမသန္စြမ္းခ်ိနဲ႔ေနသျဖင့္ အမႈကိစၥမ်ားကို ေကာင္းစြာမေဆာင္ရြက္ႏိုင္။

ခမ္းလတ္ျမိဳ႔စား ၀န္ရွင္ေတာ္မင္းၾကီးကလည္း နားထိုင္းေန၍ အမႈကိစၥေဆာက္ရြက္ရာတြင္ မ်ားစြာအခက္အခဲရွိသည္။

ေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႔စားမင္းၾကီးတပါးသာလွ်င္ က်န္းက်န္းမာမာ ရွိသည္ကို ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ေတြ႔ျမင္သည္။ ျပည္ေရးျပည္ရာကို စီရင္ဆံုးျဖတ္ရေသာ တိုင္းျပည္၏ၾကိဳးကိုင္ ၀န္ၾကီးေလးပါးတြင္ သံုးပါးမွာ ေရာဂါသည္မ်ားျဖစ္ေန၍ တိုင္းေရးျပည္မႈမ်ားတြင္ အင္အားခ်ိနဲ႔ေနသည္ကိုျမင္၍ ဤသို႔ သတိေပးဟန္တူေပသည္။ ထိုကဗ်ာမွာ...

ပုခန္းမွာ....ေလ၊
ေလာင္းရွည္မွာ....ဓါး၊
ခမ္းလတ္မွာ....နား၊
ေရနံတတိုင္ခ်င္း လင္းပါ့မလား။

ဤကဗ်ာမွာ အတိုဆံုးႏွင့္ အဓိပၸါယ္ အထိေရာက္ဆံုး တာအသြားဆံုး တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ ကဗ်ာတပုဒ္ပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ကား တိုင္းျပည္အတြက္ေစတနာရွိ၍ သတိေပးေသာ္လည္း မ်က္ႏွာေကာင္းမရေပ။ တိုင္းျပည္ထိပ္သီး ေလးဦးရွိသည္႔အနက္ သံုးဦးတို႔၏ အျငိဳအျငင္ကို ခံခဲ့ရသည္။ ဆရာေတာ္ကား မည္သူကပင္မုန္းေစ၊ ဂရုမစိုက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ ပစ္စာသဖြယ္ေရးေပးသည္႔အတြက္ အဘိုးတန္ေသာ္လည္း တန္ဘိုးမရွိျဖစ္ေလသည္။ ထိုကဗ်ာႏွင့္ ထိုပစ္စာကို ျမင္ကတည္းက ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ဟု သိၾကေလသည္။

**************************