Wednesday, October 23, 2013

ဧရာဝတီမွ မဲေခါင္သို႔ .... ၁


ဆီးရိဗ္ျမိဳ႔ထဲ၀င္လာေတာ့ ည၉နာရီထိုးလုပါျပီ၊ ကြၽန္မတို႔စီးလာတဲ့ကား မဲေခါင္ဘတ္စ္ကားဂိတ္ထိုးရပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ကြၽန္မတို႔တည္းမဲ့ေဟာ္တယ္အမွတ္တံဆိပ္ေနာက္ခံနဲ႔ ကြၽန္မနာမည္ေရးထားတဲ့ ဘုတ္ျပားကို ေျမွာက္ကိုင္ျပီး ေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔ကို စေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ မူလဘူတ ခမာလူမ်ိဳးတို႔ပံုစံ အသားခပ္ညိဳညိဳ အရပ္ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေမးရိုးခပ္ခ်ိဳင့္ခ်ိဳင့္၊ ဝတ္စားထားတာက အနည္းငယ္ညွိဳးႏြမ္းေနေပတဲ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိေအာင္ ေနထိုင္တတ္ပံုရတယ္။ ကြၽန္မအမ်ိဳးသားက ဟိုင္း... လို႔ သူ႔ကို စတင္ႏႈတ္ဆက္စဥ္မွာပဲ လက္ထဲက ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ကူညီဆြဲယူရင္း ေနေလာင္ထားတဲ့ အသားညိဳညစ္ညစ္မ်က္ႏွာေပၚက ေဖြးျဖဴေနတဲ့ သူ႔သြားေတြကို အစြမ္းကုန္ေဖာ္ျပံဳးလိုက္ျပီး သူ႕ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ပါတယ္။

မဲေခါင္ကားဂိတ္နဲ႔ ေဟာ္တယ္ဟာ တုတ္တုတ္နဲ႔ နာရီ၀က္ေလာက္ သြားရပါတယ္။ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ ဆီးရိဗ္ျမိဳ႔ေလးထဲ ျဖတ္သန္းရင္း ကြၽန္မရင္ထဲ အနည္းငယ္လႈပ္ရွားမိတယ္၊ Gateway to the Angkor-era လို႕ တင္စားထားတဲ့ ဒီျမိဳ႔ေဟာင္းေလးထဲကို ေျခခ်မိတာ ေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ဘ၀ေဟာင္းတစ္ခုကို ျပန္ေငးၾကည့္ဖို႔ ေၾကးမံုျပင္တစ္ခ်ပ္ဆီကို ဦးတည္သြားေနရသလို ခံစားရတယ္။ ဟိုးအရင္ေခတ္က ၀ိညာဥ္ေတြဟာ ညအေမွာင္ထဲမွာ တိုးတိတ္စြာ ေရြ႔လ်ား၀ဲပ်ံေနၾကမလား။ မိုးရြာျပီးစ ေျမသင္းနံ႔တခ်ိဳ႔နဲ႔ ေရကန္ႀကီးလိုေဘးကျဖတ္သြားရတဲ့အခါ ေရေမွာ္နံ႔တခ်ိဳ႕ကိုပါ ရလိုက္ပါတယ္။ လမ္းေပၚမွာ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းေနတဲ့ လူငယ္တခ်ိဳ႔တေလကလြဲလို႔ ရွင္းလင္းေနတယ္။ တုတ္တုတ္ေမာင္းသမားေလးနဲ႔ ကြၽန္မအမ်ိဳးသားတို႔ စကားေျပာေနသံက နားထဲ မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္။ ေဟာ္တယ္ေရာက္ေတာ့ သူက ေနာက္ေန႔ေတြ ေလွ်ာက္လည္ဖို႔ သူ႔ကို ေခၚပါလို႔ ေျပာတယ္၊ သူ႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သံေနသံထားက မဆိုးလွပါဘူး။ ကြၽန္မတို႔က သူ႔ကိုပဲ ေခၚပါမယ္လို႔ ကတိေပးလိုက္တယ္။ ခမာနယ္မွာ ပထမဆံုး စေတြ႔ရ သိရတဲ့ ခမာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ကြၽန္မတို႔က ဘာလို႔ မကူညီပဲ ေနရမွာလဲ။

++++

ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ ဗြန္လို႔ ေခၚပါတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီ ကေန ကီလိုမီတာ ၄၀ေလာက္ေ၀းတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာမွာ ေမြးခဲ့တာပါ။ မိဖေတြက လယ္ကူလီ နဲ႔ ေတာင္ယာ အလုပ္ လုပ္ၾကပါတယ္၊ ရြာမွာေနတုန္းက ေက်ာင္းမေနခဲ့ဖူးပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ ၁၃ႏွစ္ေလာက္မွာ အေဖ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အကူအညီနဲ႔ ဆီးရိဗ္ျမိဳ႔က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသား အေနနဲ႔ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ေ၀ယ်ာ၀စၦ ကူလုပ္ရင္း ဗုဒၶဘာသာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ ကေမၻာဒီးယား သမိုင္း နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ စတာေတြကို သင္ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ သင္ေပးတဲ့ဆရာေတြကေတာ့ ဘုန္းၾကီးေတြေရာ၊ လူ ေက်ာင္းဆရာေတြေရာပါ ပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာေနရင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ အလယ္တန္းထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။

အသက္ ၂၁ႏွစ္မွာ ကြၽန္ေတာ္ဘုန္းႀကီး၀တ္ပါတယ္၊ ပဥၨင္းဘ၀နဲ႔ ၃ႏွစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ ၂၄ႏွစ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမယ္ ေနရတာ မေပ်ာ္တာနဲ႔ လူထြက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းလဲ ဆက္မေနခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ အေဖ အေမရွိရာ ရြာကိုပဲ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ရြာမွာ မိဖေတြနဲ႔ လယ္အလုပ္ကူလုပ္ရင္း အိမ္ေထာင္က်ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ေယာကၡမက ဒီအန္ေကာက အဂၤလိပ္ တိုးဂိုက္တစ္ေယာက္ပါ။ ဆီးရိဗ္မွာ ရွိတဲ့ အန္ေကာကို ႏိုင္ငံျခားခရီးသြားေတြ အေျမာက္အျမားလာၾကေတာ့ သူ႔အလုပ္က အဆင္တေျပရွိပါတယ္။ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ ေယာကၡမေတြ ပိုင္တဲ့ ၀င္းထဲမယ္ လိုက္ေနပါတယ္၊ ေယာကၡမပိုင္တဲ့ လယ္ယာေျမထဲက တစ္ကြက္ကို အိမ္၀င္းေလးခတ္ျပီး ျဖစ္သလို တဲအိမ္ေလးေဆာက္ျပီး ေနၾကတာပါ၊ အခုေတာ့ ဆီးရိဗ္ ေလဆိပ္အသြားလမ္းမၾကီးေပၚမွာရွိလို႔ ေနရာေကာင္းလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ အရင္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အိမ္ေဆာက္ေနခြင့္မရွိဘူးဆိုျပီး အစိုးရတာ၀န္ရွိသူေတြက လာတားၾကပါတယ္။ အခုေတာ့ ဘာမွ လာမေျပာၾကေတာ့ပါဘူး။

မိန္းမနဲ႔ ဆီးရိဗ္မွာ ေနရင္း ေယာကၡမက ကြၽန္ေတာ့္ကို မင္း ဘာအလုပ္ လုပ္မလဲ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေနတုန္းက အဂၤလိပ္စာ သင္ဖူးလို႔ တုတ္တုတ္ေမာင္းပါလားလို႔ ေျပာပါတယ္၊ တကယ္ကေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေနစဥ္က သင္ခဲ့ရတဲ့ အဂၤလိပ္စာက ရြာကို ျပန္သြားေတာ့ အားလံုးနီးပါး ေမ့ကုန္ျပီ၊ ဒါေပတဲ့ သူက ငါျပန္သင္ေပးမယ္ဆိုျပီး နည္းနည္းပါးပါး ျပန္သင္ေပးပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း တုတ္တုတ္ ေမာင္းသမားျဖစ္လာပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ခါစက ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ေျပာတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္ပါဘူး၊ သူတို႔ ဟန္ပန္ကိုၾကည့္ျပီး မွန္းျပီး နားေထာင္ရင္း ေျပာရင္း တစ္လံုးစ ႏွစ္လံုးစ တျဖည္းျဖည္း တိုးတက္လာျပီး တတ္လာတာပါပဲ။

အရင္က ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္ေဟာ္တယ္နဲ႔မွ မခ်ိတ္ဆက္ပဲ ဒီတိုင္း အလြတ္ေမာင္းေနတာပါ၊ ခုေနာက္ပိုင္း တုတ္တုတ္ေမာင္းသမားေတြ တအားမ်ားလာေတာ့ ခရီးသည္ရဖို႔က အေတာ္ကို ခက္ခဲပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားျမင္ရင္ တုတ္တုတ္စီးမလားေမးတဲ့အေမာင္းသမားေတြက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထင္ ၁၀မိနစ္အတြင္း ၄-၅-၁၀ေယာက္ေလာက္ေတာင္ ရွိမလားပဲ၊ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ရသမွ်ေလး စုေဆာင္းျပီး တုတ္တုတ္ကိုယ္ထည္ အသစ္ကေလး လုပ္ပါတယ္၊ ဒီတုတ္တုတ္အသစ္ေလးက ေဒၚလာ၇၅၀ေလာက္က်ပါတယ္၊ ဆိုင္ကယ္ကေတာ့ အရင္ကတည္းက ေမာင္းေနတာေလးပဲ သံုးပါတယ္၊ ဆိုင္ကယ္က အေဟာင္း၀ယ္ရင္ေတာင္ ေဒၚလာ ၁၅၀၀ေလာက္ အနည္းဆံုးေပးရေတာ့ ရွိတာေလးပဲ ထိန္းေမာင္းေနရပါတယ္၊ တုတ္တုတ္အသစ္လုပ္ရတာကေတာ့ ေဟာ္တယ္ေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ျပီး လုပ္ခ်င္ရင္ တုတ္တုတ္ကိုယ္ထည္က ေဟာင္းေန စုတ္ေနရင္ ေဟာ္တယ္ေတြက မသံုးခ်င္ၾကပါဘူး။

ေဟာ္တယ္နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အလွည့္က်စနစ္နဲ႔ ခရီးသည္ ေပးပါတယ္၊ အခု ေအာက္တိုဘာ ရာသီအစမွာ တုတ္တုတ္ တစ္ေနကုန္ငွားရင္ တစ္ေန႔ကို ၁၅ေဒၚလာ က်ပါတယ္၊ ေဟာ္တယ္က ၃ေဒၚလာျဖတ္ျပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔က ၁၂ေဒၚလာ ရပါတယ္၊ အခု အစ္ကိုတို႔တည္းတဲ့ေဟာ္တယ္မွာ ကြၽန္ေတာ့္လို တုတ္တုတ္ေမာင္းသမား ၄၅ေယာက္ ခ်ိတ္ဆက္ထားၾကပါတယ္။ အလွည့္ကေတာ့ တခါတခါ reception က သူေတြနဲ႔ အလ်ဥ္းသင့္ရင္ သင့္သလို အလွည့္ပိုရတတ္တာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆီးရိဗ္က ခရီးသြားရာသီက ေအာက္တိုဘာကေန ဧျပီလထိ ျဖစ္ပါတယ္။ ခရီးသြားရာသီမ်ိဳးမွာ တစ္လကို ၂၅၀ေဒၚလာေလာက္ထိ ၀င္ေငြ ရွိတတ္ေပမယ့္ ခရီးသြားရာသီ မဟုတ္တဲ့ အခ်ိန္ဆို ေဒၚလာ ၁၀၀ေလာက္ပဲ ၀င္ေငြရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ သားေလး ႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္၊ သားအၾကီးေလးက ၆ႏွစ္ရွိပါျပီ၊ ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ကမွ ေက်ာင္းစတက္တာပါ။ အငယ္ေလးက ၂ႏွစ္သားပဲ ရွိပါေသးတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမက ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္၀င္ေငြနဲ႔ ေလာက္လားဆိုေတာ့ ေလာက္ငတယ္လို႔ ထင္တာပါပဲ၊ တစ္လ တစ္လ စားစရိတ္ဘယ္ေလာက္ကုန္တယ္ ကြၽန္ေတာ္ မသိပါဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ရွာရသမွ် ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမလက္ထဲ အကုန္အပ္လိုက္ပါတယ္၊ သူက အစစအရာရာစီမံ ခန္႔ခြဲပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္က ဒီျမိဳ႔ေလးကို ခ်စ္တယ္၊ ဒီက ေရွးေဟာင္းလက္ရာေတြ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ေတြကို ဂုဏ္ယူလားဆိုေတာ့ အဲသာေတြ ကြၽန္ေတာ္ မေျပာတတ္ဘူး၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမယ္ ေနတုန္းက ခမာယဥ္ေက်းမႈေတြ သမိုင္းေတြ သင္ခဲ့ရေပတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ မွတ္မိလွတာ မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတတ္တာက ကြၽန္ေတာ္ဒီျမိဳ႔မွာ ေနရတာ ေပ်ာ္တယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အဆင္ေျပတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစု အတြက္ အဆင္ေျပတယ္၊ ဖႏြမ္ပင္ကို ကြၽန္ေတာ္မၾကိဳက္ဘူး၊ ေနဖို႔ေဝးေရာ သြားကိုမသြားခ်င္ဘူး၊ ေဟာ... ဟိုမွာၾကည့္... အစ္ကို... အဲဒီကန္ၾကီးဟာ အရင္က ဘုရင္ေရခ်ိဳးကန္လို႔ဆိုၾကတယ္၊ အခု ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခ်ိဳးလို႔ရတယ္၊ မေျပာႏိုင္ဘူး အစ္ကို... ကြၽန္ေတာ္ဟာ အန္ေကာေခတ္ေဟာင္းက ဘုရင္တစ္ပါးျဖစ္ခ်င္လဲ ျဖစ္ခဲ့ႏိုင္တယ္၊ လူေတြကို အတင္းေခၚျပီး အေဆာက္အဦၾကီးေတြ ေဆာက္ခိုင္းခဲ့လို႔ ဒီေခတ္မွာ လူေတြကို ျပန္ျပဖို႔ တုတ္တုတ္ေမာင္းေနရတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား အစ္ကို။

ကြၽန္ေတာ္ေမြးတဲ့ အခ်ိန္က ကေမၻာဒီးယားမွာ ခမာနီေတြ ထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္ ၁၉၇၉ခုႏွစ္ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္မိဖ
ဘိုးဘြားေတြကေတာ့ ခမာနီေတြရဲ႔ဒါဏ္ကို မေသ႐ံုတမယ္ ခံခဲ့ရပါတယ္။ အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို ပုရစ္စားလားလို႔ေမးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္၊ ပိုးေကာင္ေတြ မွန္သမွ် ကြၽန္ေတာ္စားတတ္ပါတယ္၊ ဟိုးအရင္ေခတ္ကေတာ့ စစ္ေၾကာင့္ ငတ္လြန္းလို႔ ေတြ႔တာ ရွာစားရင္းနဲ႔ ပိုးေကာင္ေတြ စားတတ္သြားတယ္ ထင္တာပါပဲခင္ဗ်ာ၊ သူတို႔ကေန ဆင္းသက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ပိုးေကာင္ေတြ စားတတ္တာေပါ့၊ ကြၽန္ေတာ္အၾကိဳက္ဆံုး အေကာင္ကေတာ့ ကင္းျမီးေကာက္ ခင္ဗ်။ ေနာင္ ႀကံဳမွ အစ္ကိုနဲ႔ အစ္မကို ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာ္ေၾကြးပါဦးမယ္။ အစ္မက ခမာ အစားအစာေတြ ၾကိဳက္တတ္လို႔ ေနာက္တစ္ခါလာရင္ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ေကြၽးခ်င္ပါတယ္၊ အစ္မၾကိဳက္တဲ့ တို႔စရာအစံုနဲ႔ တမာရြက္ ႏုႏုေလးေတြပါ ခူးထားဖို႔ မေမ့ေစရပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ အစ္ကိုတို႔လာရင္ ကြၽန္ေတာ္ တုတ္တုတ္ေမာင္းသမားဘ၀ကေန ကိုယ္ပိုင္ တက္စီေမာင္းသမားျဖစ္ပါေစဆိုတဲ့ အစ္ကိုေပးတဲ့ဆုနဲ႔လဲ ျပည့္ခ်င္ပါတယ္။

++++

Tuesday, October 22, 2013

လူအမ်ား ကားေမာင္းေနၾကတယ္....




မီးခိုးေရာင္လဲ့လဲ့အဆင္းနဲ႔ တိမ္လိပ္ေလးေတြ အဆုပ္လိုက္ အဆုပ္လိုက္ ေျပးေနတဲ့ ေကာင္းကင္ျပာျပာဟာ မနက္ခင္းတစ္ခုလံုးကို ၾကည္လင္ေအးျမစြာႏႈတ္ခြန္းဆက္သလို႔..။ ကားေမာင္းသြားရာ အေရွ႔ဘက္ယြန္းယြန္းဆီမွာ ျမင္ေနရတဲ့ ေဒါင္းဖန္၀ါေနမင္းက တရိပ္ရိပ္ေျပးေနသလို ထင္ရတဲ့ သစ္ပင္အုပ္ၾကား မိုးေမွ်ာ္တိုက္ေတြၾကားက မခို႕တ႐ို႔ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ရင္း လိမ္ေမာ္ေရာင္အေသြး နဲ႔ ၀င္းပလို႔...။ သုတ္ခနဲ အေျပးအလႊားနဲ႔ ကားလမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကို ျဖတ္ကူးသြားတဲ့ ငွက္တစ္အုပ္ကို မီးပြိဳင့္မွာ ကားရပ္လိုက္စဥ္ ႐ုတ္တရက္ ျမင္လိုက္မိတယ္။

“ဟယ္... ဦးေရခ်မ္းေရ... ၾကည့္ပါဦး... ဟိုငွက္အုပ္ကို....”

“ဘာျဖစ္လို႔...”

“ဟိုမယ္ေလ... ဟိုဘက္ကားလမ္းကေန ကသုတ္ကရက္နဲ႔ တစ္အုပ္ၾကီး ျဖတ္လာျပီး ဒီဖက္ထိပ္လည္းေရာက္ေရာ ျဗဳန္းခနဲ ေနာက္ျပန္လွည့္သြားေရာေတာ့... ေဟာ...ေဟာ... ခုနက ငွက္အုပ္ ေနာက္ဆံုးကေန တစ္ေကာင္တည္း ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့လို႔ ကေသာကေမ်ာ အေျပးအလႊားလိုက္လာတဲ့ ငွက္ကေလးကလည္း ကမန္းကတန္းနဲ႔ ေနာက္ျပန္လွည့္ရေရာ....”

ဦးေရခ်မ္းက မေရႊစု လက္ညိဳးညႊန္ျပေနတဲ့ ငွက္အုပ္ကေလးကို လိုက္ၾကည့္ေနတယ္။

“ေဟာ... ၀ိုင္းၾကီးပတ္ပတ္ လုပ္ေနျပန္ျပီ... ဘာေတြလုပ္တာလဲ မသိဘူးေနာ္...၊ ငွက္ကေလးေတြကို ၾကည့္ရတာ တကယ္စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္၊ ၾကည့္... ၾကည့္... ဟိုဖက္သြားမယ့္ဟာ မသြားေသးပဲ ဟို၀ဲ သည္၀ဲ လုပ္ေနၾကတယ္...”

“ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနကို ေလ့လာစံုစမ္းတာျဖစ္မွာေပါ့... ျပီးေတာ့ ေရွ႕ကသူတို႔ေခါင္းေဆာင္ငွက္လုပ္သမွ် ေနာက္ကငွက္ေတြက လိုက္လုပ္ၾကတာေလ...”

“ဟယ္ေတာ့... ဟယ္ေတာ့... ဦးေရခ်မ္းေရ... သူမ်ားတို႔လဲ ဘာမွမမွားပဲ ဟိုလူက လက္ႀကီးေထာင္ျပီး အသားလြတ္ ဆဲသြားတယ္...”

မီးပြိဳင့္စိမ္းသြားလို႔ ကားကို အသာေမာင္းထြက္ရင္း ေဘးက ျဖတ္သြားတဲ့ ဆိုင္ကယ္သမားလုပ္ပံုေၾကာင့္ မေရႊစုက အံ့ၾသတၾကီးေျပာလိုက္မိတယ္။

“ဘယ္သူတုန္း...”

“ဟိုမယ္... ဟိုဆိုင္ကယ္သမားေလ... ေဟာ... ဟိုမွာ... ေတြ႔လား... သူမ်ား ကိုယ့္လမ္းအတိုင္း ကိုယ္ေမာင္းေနတာ ဘာမွားလို႔တုန္း...”

“ေအးပါ... ဟုတ္ပါတယ္... မေရႊစု မမွားပါဘူး... မွားေနတာက ေဟာဒီ သံုးေျမွာင့္ၾတိဂံပဲ...”

“ဘာ... ဘယ္လို... ဘာလို႔....”

“ဒီလိုေလ... ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကားမွာ သံုးေျမွာင့္ၾတိဂံဆိုင္းကေလး တတ္ထားေတာ့ ဒီကားကိုေမာင္းတဲ့သူက ကားလိုင္းစင္ အခုမွရမွန္း သိတယ္ေလ... ဒါေၾကာင့္ လူတြက မ႐ိုေသခ်င္ဘူး၊ အလကားပါကြာ... အခုမွကားေမာင္းတတ္တဲ့သူပါဆိုျပီး အထင္ေသးခ်င္တယ္... လူ႔သေဘာဆိုတာ ဒါပဲ...”

“အို... ဒီဆိုင္းေလးျပထားတဲ့သေဘာက ဒီကားေမာင္းတဲ့သူဟာ လိုင္စင္ရခါစမို႔ ေမာင္းတာကြၽမ္းျပီးသားသူေတြက ဒီကားကို သတိထားဖို႔၊ ဦးစားေပးဖို႔၊ လမ္းေပးဖို႔၊ ခြင့္လႊတ္ေပးဖို႔ သေဘာမ်ိဳးလို႔ မေရႊစုက ယူဆထားတာ...”

“ခုနက မေရႊစု ျပတဲ့ ငွက္ကေလးေတြ ေတြ႔လား၊ စဥ္းစားဆင္ျခင္ေတြးေခၚႏိုင္တဲ့ အသိဉာဏ္က လူေတြလိုမျမင့္မားေတာ့ ေရွ႔ကငွက္သြားရာေနာက္ အစဥ္တစိုက္ လိုက္ၾကတာပဲ၊ ေရွ႔ကငွက္ဘာျဖစ္လို႔ ေနာက္ျပန္လွည့္လဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ပတ္ပတ္လည္ ကေနလဲ၊ သူလုပ္တာနဲ႔ အစာရွာဖို႔ အခ်ိန္ကုန္တယ္ ဘာညာ ဘယ္ငွက္ကမွ အထြန္႔မတက္ ျပႆနာမရွာၾကဘူး... “

“အင္း...”

“လူေတြမွာၾကေတာ့ စဥ္းစားဆင္ျခင္ေတြးေခၚႏိုင္တဲ့အသိဉာဏ္ျမင့္မားၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႔က အဲ့ဒီအသိဉာဏ္ကို ေကာင္းတဲ့ေနရာမွာ အသံုးခ်တယ္၊ တခ်ိဳ႔က ဆိုးယုတ္တဲ့ေနရာမွာ အသံုးခ်တယ္၊ တခ်ိဳ႔က အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါေပၚမူတည္ျပီး ကိုယ့္အတြက္ မနစ္နာရေအာင္ အဆင္ေျပသလို အသံုးခ်ၾကတယ္...၊ ကိုယ့္အတြက္ နည္းနည္းေလးနစ္နာတယ္ ထင္လိုက္တာနဲ႔ လူေတြမွာ ေကာက္က်စ္စိတ္ေတြ ၀င္လာတတ္ၾကတယ္... “

“အင္း... လူေတြဟာ အသိဉာဏ္ျမင့္မားၾကတဲ့အတြက္ တျခားသူေတြအေပၚ ဘယ္လိုေကာက္က်စ္ရမလဲဆိုတာ ပိုသိၾကတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္....”

“အဓိက ကေတာ့ လူေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္၊ လူေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အခ်စ္လြန္ၾကရင္ ဒုကၡမ်ားၾကေတာ့တာပါပဲ...”

“ဟုတ္တယ္... မေရႊစုလည္း ကိုယ္တိုင္ ကားေမာင္းၾကည့္ေတာ့မွ လမ္းေပၚက စ႐ိုက္ေပါင္းစံုနဲ႔ ကားေမာင္းတဲ့လူေတြ ေတြ႔ရျပီး လူေတြဘယ္ေလာက္ အတၱၾကီးမွန္း ေလာဘၾကီးမွန္း ေဒါသၾကီးမွန္း ပိုသိလာတယ္။ ဒီလမ္းဟာ ငါအရင္ေရာက္တဲ့လမ္း၊ ငါပိုင္တဲ့လမ္း၊ ငါ အဆင္ေျပရင္ ျပီးေရာဆိုတဲ့သူကခပ္မ်ားမ်ား...”

“ခုနကေလ... ဦးေရခ်မ္းေတြ႔လိုက္လား... မေရႊစုက ဒီဘက္ေကြ႔မယ့္လမ္းကို လိုခ်င္လို႔ အခ်က္ျပျပီး ေခါင္းေလးတည္ထားတာ... ေဘးက အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ေမာင္းေနတဲ့ကားက သူ႔လမ္းကို ယူမွာစိုးလို႔ အတင္းပိတ္ျပီး ေမာင္းေနတယ္၊ မေရႊစုတို႔ ေရွ႔ကကားကလည္း လမ္းလိုခ်င္လို႔ ေတာင္းတာကို သူကမေပးပဲ အတင္းပဲ ပိတ္ထားတာ....၊ ေနာက္တစ္လမ္းေရာက္ေတာ့ သူက မေရႊစုတို႔ လမ္းကို လိုခ်င္လို႔ ျပန္ေတာင္းတာ ေရွ႔ကကားက ဘယ္... လမ္းေပးမွာလဲ... သူ႔အလွည့္တုန္းက ေပးမွမေပးခဲ့တာကိုးေနာ္...၊ မေရႊစုကေတာ့ လမ္းေပးလိုက္တယ္... သိလား... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားတကာ အဆင္ေျပရင္ ကိုယ္ကအလကားေနရင္း ကုသိုလ္ရတာပဲ...ေနာ္...”

“Give and Take ဆိုတဲ့ စကားမွာ ကိုယ္က အရင္ေပးမွ ျပန္ရတာေလ၊ ကိုယ္ကေတာ့မေပးခ်င္၊ သူမ်ားဆီကခ်ည္းပဲ လိုခ်င္လို႔ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ...။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္သြားရမဲ့ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း စနစ္တက် တန္းမစီပဲ ေဘးကေန ျဖတ္၀ိုက္ျပီး အတင္းေက်ာ္တက္ခ်င္တဲ့ကားမ်ိဳးၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က လမ္းမေပးခ်င္ဘူး...”

“မေရႊစုကေတာ့ အဆင္ေျပရင္ လမ္းေပးလိုက္ပါတယ္၊ ေစာနကေျပာသလို ဒီလမ္းေတြဟာ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ လမ္းမွ မဟုတ္တာ၊ အဲသာ ဟိုတစ္ေန႔က ကားတစ္စီးရယ္ အတင္းျဖတ္ေက်ာ္ လုတက္လြန္တာ အရွိန္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ ေရွ႔ကကားကို ဝင္ေဆာင့္ပါေလေရာလား...၊ တကယ္ေတာ့ ေရွ႔ဆံုးကို သူမ်ားထက္ အရင္ဦးေအာင္ ေရာက္ခ်င္တိုင္းလည္း အရင္ေရာက္သြားၾကတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ေနာက္ေတြ႔မိတဲ့ ကားတစ္စီးကၾကေတာ့ ရွိသမွ်ကားေတြကို ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ေက်ာ္တက္ျပီး တအားေမာင္းတာေလ... ျပီးေတာ့လဲ မထူးပါဘူး... မီးပိြဳင့္ေရာက္ေတာ့ ေနာက္က ေအးေဆးေဆးေဆး ေမာင္းလာတဲ့ မေရႊစုတို႔ကားနဲ႔ အတူတူေစာင့္ၾကရတာပဲ...”

“ကားကို ဘယ္ေတာ့မွ ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ ေက်ာ္မတက္နဲ႔...၊ ကိုယ့္အတြက္ သူတပါးကို အႏၲရယ္မျဖစ္ေစနဲ႔၊ တျခားသူကေပးမယ့္ အႏၲရယ္ကိုလည္း ကိုယ္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေရွာင္ေပးတတ္ရတယ္၊ ကိုယ့္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က အတူသြားေနတဲ့ ကားေတြကို ေလးစားမႈအျပည့္နဲ႔ သူတို႔အတြက္လည္း အဆင္ေျပေစ၊ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္လည္း စနစ္တက်နဲ႔ ေမာင္းတတ္ရတယ္...၊ ျမန္ရမဲ့လမ္းမွာလည္း မေႏွးေစနဲ႔၊ ေႏွးရမဲ့လမ္းမွာလည္း မျမန္ေစရဘူး...”

“အင္း... မေန႔ညက မိုးရြာေနလို႔ လမ္းကေခ်ာေနလို႔ အျမန္လမ္းမွာ နည္းနည္းေႏွးသြားတာေလ... အေနာက္ကကားက ေတာက္ေလွ်ာက္ မီးၾကီးလွမ္းထိုးျပီးပါလာတယ္၊ တကယ္ပဲ... လူေတြဟာ ဆတ္ဆတ္ထိ မခံႏိုင္ စိတ္မရွည္ၾကတာ ခုမွ ပိုသိတယ္...”

“ လူဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္တိုတတ္သူျဖစ္ပါေစ၊ ကားေမာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ရွည္ရွည္ထားရတယ္...၊ စိတ္မရွည္ရင္ ကိုယ္ပဲ ဒုကၡမ်ားလိမ့္မယ္...”

“ဒါနဲ႔စကားစပ္မိလို႔ ေျပာျပရဦးမယ္... ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေျပာျပတာ... ရန္ကုန္မယ္ ကားေတြတအားမ်ားလာေတာ့ တခ်ိဳ႔ေမာင္းတဲ့သူေတြကလည္း မတတ္တတတ္နဲ႔ ေမာင္းေနၾကတာတဲ့၊ အဲသာ ကားေမာင္းကြၽမ္းတဲ့ တခ်ိဳ႔ဒ႐ိုင္ဘာေတြက ေသခ်ာမေမာင္းတတ္တဲ့သူေမာင္းေနရင္း ကိုယ့္ကားကို မေတာ္တဆ ထိမိေတာ့မယ္ဆို ေသေလာက္ေအာင္ အႏၲရယ္မမ်ားဘူးဆို ေရွာင္လို႔ရႏိုင္သားနဲ႔ ေရွာင္မေပးပဲ ကားကို အပြန္းအပဲ့ခံျပီး တမင္ အတိုက္ခံၾကတယ္တဲ့၊ ျပီးမွ မတန္တဆ အေလ်ာ္ေတာင္းၾကတယ္ဆိုပဲ...”

“ေၾသာ္... ေျပာျပီးပါပေကာလား မေရႊစုရယ္... လူေတြရဲ႔သေဘာဟာ ေကာက္က်စ္တတ္ၾကပါတယ္လုိ႔... “

“ဆရာႀကီးဦးေအာင္သင္း ေရးခဲ့တဲ့စာေလး သတိရမိတယ္၊ ဒႆနိက ပညာရွင္ေတြက လူေတြကို တိရစၦာန္စိတ္နဲ႔ ဆင္ျခင္ဉာဏ္တြဲေနတဲ့ သတၱ၀ါမ်ိဳးေတြလို႔ဆိုသတဲ့၊ အဲဒီဆင္ျခင္ဉာဏ္က ေကာင္းတဲ့ဆင္ျခင္္ဉာဏ္မ်ိဳးမဟုတ္ပဲ သူတစ္ပါးဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္မဲ့ေကာက္က်စ္ဉာဏ္မ်ိဳးျဖစ္ရင္ေတာ့ လူဟာ တိရစၦာန္ထက္ကိုဆိုးေတာ့တာပဲ...၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ရဲ႔ ေကာက္က်စ္ခ်င္တဲ့စိတ္ သူမ်ားထက္အသာစီးရလိုတတ္တဲ့စိတ္ အဲသာေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာတရား၊ ကိုယ္က်င့္တရားေတြနဲ႔ သတိျမဲျမဲထားျပီး ထိန္းရမယ္တဲ့... “

“ဟုတ္တာေပါ့... ကဲ... ႐ံုးကိုလည္းေရာက္ျပီ... ညေန ႐ံုးဆင္း အျပန္က်မွ စကားဆက္ၾကေသးတာေပါ့.... “

ကားရပ္ျပီး ဆင္းလိုက္တဲ့ ခဏမွာ ခုနက တရိပ္ရိပ္ေျပးေနတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ လမ္းေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီက သစ္ပင္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းဟာ တကယ္ေတာ့ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ မလႈပ္မယွက္ တည္ျငိမ္စြာရပ္တည္ေနၾကလို႔၊ ေဒါင္းဖန္၀ါေနမင္းနဲ႔ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးကလည္း ခါတိုင္းေန႔မ်ားလိုပဲ သဘာ၀က်စြာ သာယာလွပလို႔... ။ ။


++++

Tuesday, October 8, 2013

In Our Silk Yathu... (08 Oct 2013)

 
The Gardener

Hands cling to hands and eyes linger on eyes:
thus begins the record of our hearts.
It is the moonlit night of March;
the sweet smell of henna is in the air;
my flute lies on the earth neglected and your garland of flowers in unfinished.

This love between you and me is simple as a song.

Your veil of the saffron colour makes my eyes drunk.
The jasmine wreath that you wove me thrills to my heart like praise.
It is a game of giving and withholding,
revealing and screening again;
some smiles and some little shyness, and some sweet useless struggles.

This love between you and me is simple as a song.

No mystery beyond the present;
no striving for the impossible;
no shadow behind the charm;
no groping in the depth of the dark.

This love between you and me is simple as a song.

We do not stray out of all words into the ever silent;
we do not raise our hands to the void for things beyond hope.
It is enough what we give and we get.
We have not crushed the joy to the utmost to wring from it the wine of pain.

This love between you and me is simple as a song.  

Rabindranath Tagore