Monday, December 1, 2014

မန္းျမိဳ႕သူဇာေမေမ

  မန္းျမိဳ႕သူဇာေမေမ
    ေမြးေန႔ အမွတ္တရ (၀၁ ဒီဇင္ဘာ)

 

အေမ့ကို စေတြ႔ခါစမွာ အေမ့ မ်က္ႏွာထားက တည္တည္တင္းတင္း၊ မာနၾကီးသူရယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။ ကိုေရခ်မ္းတို႔ အေဖ့ဘက္က အဖိုးဆံုးလို႔ သူတို႔အိမ္မယ္ ဘုန္းၾကီးဆြမ္းကပ္တာကို တ႐ံုးလံုးဖိတ္ေကြၽးတာမွာ အေမနဲ႔ စေတြ႔ဖူးခဲ့တာပဲ။ အဲဒီတုန္းက မေရႊစုကလည္း ကိုေရခ်မ္းကို ၾကိဳက္ဖုိ႔ေနေနသာသာ စိတ္ကူးထဲေတာင္ မရွိခဲ့ေသးေတာ့ သူ႔အေမ ဘယ္လို ဘယ္ပံု ရွိမယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ မေလ့လာ မဆန္းစစ္မိခဲ့ဘူး။ တခဏ အၾကည့္နဲ႔ မာနၾကီးသူျဖစ္လိမ့္မယ္ရယ္လို႔ပဲ အကဲခတ္မိခဲ့တယ္။ 

 ကိုေရခ်မ္းနဲ႔ မေရႊစုတို႔ စျပီး တြဲေနၾကေတာ့ အေမက ရန္ကုန္က သူ႔ဦးေလး ေနမေကာင္းတာကို သြားျပဳစုေနရလို႔ မႏၲေလးမွာ ရွိမေနခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ မႏၲေလးမွာ ေနတုန္း မေရႊစုတို႔ အတြဲ သြားရင္းလာရင္း ကိုေရခ်မ္းရဲ႕ အေဖရယ္ အဖိုးရယ္ (အေမ့ရဲ႕ အေဖ) နဲ႔ သြားရင္းလာရင္း လမ္းမွာ မေတာ္တဆ ဆံုၾကတဲ့အခါ အေဖက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၊ အဖိုးက တျပံဳးျပံဳး လက္ေတြျပနဲ႔ပဲ ျပီးသြားခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မေရႊစုလည္း မႏၲေလးကေန စင္ကာပူကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။

ကိုေရခ်မ္းနဲ႔မေရႊစုတို႔ ေမတၱာမွ် ျပီး ၄ႏွစ္အၾကာ မဂၤလာ မေဆာင္ခင္ ၁၀လအလို မေရႊစု ျမန္မာျပည္ကို သီလရင္ ဝတ္ဖို႔ ျပန္ေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမက ကိုေရခ်မ္းရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္အရ သူတို႔ ေခြၽးမေလာင္းကိုေတြ႕ရေအာင္ မႏၲေလးကေန ဆင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိုေရခ်မ္းက အလုပ္က ခြင့္မရတဲ့အတြက္ စင္ကာပူမွာ က်န္ေနခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အေမနဲ႔ စျပီး ေတြ႔ရေတာ့တာပဲ။ ေသခ်ာ မသိရေသးတဲ့ ေယာကၡမကို မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔ မာနၾကီးတယ္လို႔ တခ်ိန္လံုး ယူဆျပီး အနည္းငယ္လန္႔ေနမိခဲ့တဲ့ မေရႊစု ဟာ အေမနဲ႔ တကယ္တန္း နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ရင္ဆိုင္ရေတာ့မွ ကိုယ့္အထင္နဲ႔ အျမင္ဟာ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲမွားမွန္း သိရပါေတာ့တယ္။ 


အေမဟာ မေရႊစုကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း သမီးလုိ႔ တရင္းတႏွီး ေခၚျပီး ဖက္နမ္းေတာ့တာပဲ။ နမ္းတာကေတာ့ အင္မတန္ ၀ါသနာပါပံုရတယ္။ သူနမ္းျပီး သူ႔ကို ျပန္နမ္းမွလည္း ၾကိဳက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက မေရႊစုမွာေတာ့ အေမ ဖက္ထားတာ ႐ုန္းရမလိုလို၊ ဘာလိုလို ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းမသိ၊ ဒီၾကားထဲ အိမ္ကလူေတြ ၾကည့္ေနၾကသလားလို႔ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ မလံုမလဲျဖစ္ရေသးတယ္။ ခုမွ ေတြ႔တဲ့ သမီး ေယာကၡမ ပိုလြန္းလွပါကလားလို႔ သူမ်ားတကာ ကဲ့ရဲ႕မွာ ေျပာင္ေလွာင္ၾကမွာလည္း ေၾကာက္ရေသးတယ္။ မေရႊစုတို႔အိမ္က သူေတြက ဒါမ်ိဳးဆို အင္မတန္ စခ်င္ ေနာက္ခ်င္ တတ္ၾကတယ္။ အေမက ေတြ႔ေတြ႔ျခင္း သမီးစုလို႔ ေခၚျပီး သူ႔ကိုယ္သူ ေမေမလို႔ သံုးေပမယ့္ မေရႊစုက ႏႈတ္မရဲလို႔ အန္တီလို႔ပဲ ျပန္ေခၚမိခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔သားကို ျပန္တိုင္လို႔ မနည္းၾကိဳးစား မ်က္စိမွိတ္ျပီး ေမေမလို႔ အရဲစြန္႔ ေခၚရပါတယ္။ ဒီေတာ့ မေရႊစုတို႔အိမ္က သူေတြက အမယ္... သူက အေမ၂ေယာက္နဲ႔ဟ ... လို႔ ၀ိုင္းစၾကပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေမေမ - ေမေမ ခ်င္း ဘယ္သူ႔ေခၚမွန္း မသိမွာစိုးလို႔ မန္းေမေမ နဲ႔ ရန္ကုန္ေမေမ လို႔ ၂ေယာက္ ေရွ႔မွာ ခြဲျခား ေခၚရပါတယ္။ မေရႊစု ရဲ႕ ရန္ကုန္ေမေမ ကေတာ့ သူ႔နာမည္ အသစ္ရတဲ့ အတြက္ မေရႊစုကို ခ်စ္မ်က္ေစာင္းထိုးပါတယ္။

မန္းေမေမဟာ တကယ္ေတာ့ မေရႊစုထင္သလို မာနမၾကီးပါဘူး။ သူ႔သားၾကီးကို အရမ္းခ်စ္တဲ့ အတြက္ သူ႔သားၾကီး ခ်စ္တဲ့ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို လိုက္ခ်စ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ အျမဲရွိပါတယ္။ သူ႔ေခြၽးမျဖစ္မယ့္ မေရႊစု ေတာ္မွ လိမ္မာမွ ခ်စ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ေခြၽးမ ျဖစ္မယ့္သူဟာ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ လာလာ၊ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္ကိုခ်စ္မယ္လို႔ စိတ္ထဲမယ္ သတ္မွတ္ျပီးသား သူမ်ိဳးဆိုေတာ့ လြန္စြာ မိန္းမ မပီသတဲ့ မရွပ္ေတး မျပာယာ စြာေတးလန္ အမည္ခံ မေရႊစုအဖုိ႔ ေယာကၡမရ အင္မတန္ ကံေကာင္းသြားတယ္လို႔ ဆိုရပါေပမယ္။ ဟီး... ေတာ္ပါေသးရဲ႔ေနာ္...။


ျပီးေတာ့ မန္းေမေမက အရမ္းလည္း ႐ိုးသားပါတယ္။ သူမ်ား ေျပာတာလည္း ယံုလြယ္ပါတယ္။ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္တတ္ပါတယ္။ လွလည္း လွခ်င္ပါတယ္။ လွလည္း လွပါတယ္။ ေရွးခတ္မင္းသမီးေတြထက္ကို ပိုလွပါတယ္။ ကိုေရခ်မ္းက သူ႔အေမနဲ႔တူလို႔ ေခ်ာပါတယ္။ (စကားခ်ပ္။) မေရႊစုက သူ႔အတြက္ ႏႈတ္ခမ္းနီ ေရာင္စံု ဝယ္ေပးထား၊ ပုဝါေရာင္စံု ဝယ္ေပးထားတာကို အဝတ္အစား အေရာင္နဲ႔ လိုက္ေအာင္ အျမဲ ဆင္ျမန္းခ်ယ္သ ဖက္ရွင္က်ေအာင္ေနတတ္ပါတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းနီ မိတ္ကပ္ လိမ္းခဲတဲ့ တခါတရံ ေၾကာင္ေခ်း႐ုပ္ေပါက္ေနတဲ့ သူ႔ေခြၽးမ မေရႊစုကို အင္မတန္ အလွျပင္ေစခ်င္၊ သူ႔လိုပဲ လွလွပပ ၾကြၾကြရြရြေလး ေနေစခ်င္ပါတယ္။ 


မန္းသူတို႔ ထံုးစံ အရမ္းလည္း ရက္ေရာပါတယ္။ လက္ဖြာပါတယ္။ လက္ထဲရွိသမွ် အကုန္သံုးပစ္တတ္ပါတယ္။ သူတပါးကို ေကြၽးရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္မစားပဲ အငတ္ခံျပီး ေကြၽးပါတယ္။ မန္းသူ မန္းသားေတြ ထံုးစံ မႏၲေလးသည္သာ ကမၻာ့အလွဆံုးျမိဳ႕ေတာ္၊ မႏၲေလးက အစားအစာသည္သာ ကမၻာမွာ အေကာင္းဆံုးလို႔ ယူဆ၊ မႏၲေလးက အရာမွန္သမွ် ဘာႏွင့္မွ် မယွဥ္ႏိုင္လို႔ ခံယူထားသူ မန္းသူ စင္စစ္ ဧကန္အမွန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခြၽးမက မန္းသူ ျဖစ္ရမယ္လို႔ စည္းမ်ဥ္းခ်မထားတာ ဘုရားတရား မ လို႔ လို႔ ေျပာရပါမယ္...။ ဟူး.....။

တစ္ႏွစ္တုန္းက ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ ကိုေရခ်မ္း ပဥၨင္းဝတ္ ခ်မ္းေျမ႕ရိပ္သာ မွာ တရားစခန္းဝင္တဲ့အခါ မေရႊစုက မန္းေဖေဖနဲ႔ မန္းေမေမကိုပါ ခ်မ္းေျမ႕မွာ သားနဲ႔အတူ တခါတည္း တရားလိုက္ထိုင္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းလိုက္တာ သူတို႔လည္း တရားစခန္းဝင္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ မေရႊစုတို႔ အိမ္သားေတြ ေမာင္ႏွမတေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြက မေရႊစုကို ေျပာင္ၾက ေလွာင္ၾကတယ္။ မေရႊစုတို႔ ေယာကၡမကို ေပါင္းတတ္လိုက္ပံုမ်ား ဟိုသီခ်င္းထဲကလိုပဲတဲ့။ 


ဘာတဲ့... 
" ေယာကၡမဆိုတာ တည့္ေအာင္ေပါင္း ေက်ာင္းကိုထုတ္.... 
  ဥပုသ္ ရည္ရွည္ ေစာင့္ခိုင္းမွာ.... "

ဒီကေန႔ကေတာ့ မန္းေမေမရဲ႕ ၆၈ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ မဂၤလာ ျဖစ္ပါတယ္။ မန္းျမိဳ႕သူဇာေမေမ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ က်န္းမာ ခ်မ္းသာေစ...။ တရားဓမၼမ်ား အားထုတ္၍ ျငိမ္းခ်မ္းေစ....။
 

ခ်စ္ျခင္းမ်ားျဖင့္... 
အေဝးတေနရာမွ သမီးစု ႏွင့္ သားႀကီးေရခ်မ္း
 

+++++++++++

Wednesday, November 26, 2014

လြတ္လပ္ခြင့္....



မေန႔ညေနက ရံုးဆင္းလို႔ ကားေစာင့္ေနတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ ဦးေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ ကားအျပင္က ထြက္ျပီး ၾကိဳေစာင့္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ မေရႊစုကို ျမင္ေတာ့ မလံုမလဲဟန္နဲ႔ ေခါင္းေလးကုတ္ လွမ္းရယ္ျပျပီး ကားေနာက္ခန္းအဖံုးႀကီးကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ စိတ္ထဲ ထင့္ခနဲ နဲ႔ ဘာမ်ား ေပါက္ကရ လုပ္လာျပန္ျပီလဲဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းေတြးမိတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ ကားေနာက္ခန္းမွာ အဝတ္အုပ္ထားတဲ့ အထုတ္၂ခု က အခန္႔သား...။

"ဟင္... ဘာေတြလဲ...ဘာေတြ လုပ္လာျပန္ျပီလဲ...."
"ဘာမွ မဟုတ္ဘူး... ငွက္ကေလး ... ဒီမွာၾကည့္...."

ဦးေရခ်မ္းက အဝတ္ေလးအုပ္ထားတာကိုလွပ္ျပလိုက္ေတာ့ ငွက္ေလွာင္အိမ္ေလးတစ္ခု နဲ႔ အထဲက ငွက္ေလးတစ္ေကာင္ ဘြားခနဲ ေပၚလာတယ္။ ရုတ္တရက္ ကိုယ့္မ်က္စိကိုယ္ မယံုခ်င္ဘူး။ ငွက္... ဟုတ္လား... ငွက္ကို ဘာလုပ္ဖို႔လဲ...။ ဦးေရခ်မ္းေရာ မေရႊစု ေရာ ငွက္ေမြးဖို႔ တခါမွ စိတ္ကူးမရွိဖူးပါဘူး။ ေခါင္းကို ကဲျပီး ေသခ်ာငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူနဲ႔ ေဝးရာ ေလွာင္အိမ္တစ္ဘက္ေထာင့္မွာ ေျခေထာက္ေလးေကြး အျမီးေလးေကာ့ကာနဲ႔ ရင္ဘတ္ျဖဴျဖဴ အေတာင္မဲမဲငွက္ေလးက မ်က္လံုးေလးျပဴးလို႔ ကိုယ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႔လိုက္တယ္။


" ဟင္... သပိတ္လြယ္ ငွက္ေလးပါလား... "
" အဲသာ... ေဒၚလာ ၂၀၀ ေပးလိုက္ရတယ္..."
" ဘာ... ဘယ္လို... ေဒၚလာ ၂၀၀... ဟုတ္လား... လာ ေနာက္မေနနဲ႔ေနာ္...."

မေရႊစုက ရံုးအိတ္ေတြကို ကားထဲထည့္ျပီး ကားေရွ႕ခန္းကို ျပန္ပတ္ျပီး ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ စိတ္ထဲ ဘဝင္မက်လွ။ ဒါေပတဲ့ ေဒၚလာ ၂၀၀ ဆိုတာေတာ့ ကိုယ့္ကို တမင္ေနာက္တာ ျဖစ္မွာလို႔ စိတ္ခ်ေနဆဲ။
ဦးေရခ်မ္းက ေနာက္ခန္းတံခါးပိတ္ျပီး ကားေမာင္းတဲ့ေနရာမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း က စကားဆက္တယ္။

"တကယ္ေျပာတာ... ကၽြန္ေတာ္ မေနာက္ဘူး... ေဒၚလာ ၂၀၀ ေပးလိုက္ရတယ္...."
"တကယ္လား...."
"တကယ္...."


သူက တကယ္ဆိုေတာ့ မေရႊစု စိတ္ထဲ မယံုႏိုင္သလိုနဲ႔ ရုတ္တရက္ ဝမ္းနည္းသြားတယ္။ ျပီးေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အသံနဲ႔ သူ႔ကို ရန္ေတြ႔မိတယ္။
 

" ဒီငွက္ကို ေဒၚလာ ၂၀၀ ေပးခဲ့ရတယ္...၊ ဦးေရခ်မ္း ေတာ္ေတာ္ကိုပဲ ခ်မ္းသာေနလား... စိတ္ညစ္တယ္...သူမ်ား မေျပာခ်င္ဘူး... ေျပာရင္လဲ ကိုယ္ပဲ အလြန္ျဖစ္မယ္... ေဒၚလာ ၂၀၀ ဟုတ္လား.... တကယ္ပဲ... တကယ္ကို မယံုႏိုင္ဘူး... ဟိုေန႔ကလည္း ဦးေရခ်မ္း ရံုးက ကုလားေလးေတြ မုန္႔ဖိုးေပးတာ မေရႊစု က ၅၀ ဆို ဦးေရခ်မ္းက ၁၀၀ လုပ္တယ္၊ ကဲေလ... အလုပ္သမားေတြ... ရတဲ့လခေလးက နဲနဲေလးေတြ... မိသားစု လုပ္ေကၽြးေနတဲ့သူေတြ သနားပါတယ္... အလွဴလုပ္တယ္ သေဘာထားပါတယ္... သူေပးခ်င္တာ ေပးပါေစဆိုျပီး ႏႈတ္ဆိတ္ျပီး ေနရတယ္... ခုက်ေတာ့ ....ေနာက္ တမ်ိး လုပ္လာျပန္ျပီ...."
မေရႊစု မ်က္ႏွာက ေျပာရင္း ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္လာေရာ....။

"အခုက ပိုက္ဆံ အကုန္အက်ေတြ မ်ားေနတာ အသိသားမဟုတ္လား...၊ အိမ္အေျပာင္းအေရႊ႕နဲ႔ အိမ္မွာ လိုတာေတြ ျဖည့္ရတာဆိုတာလည္း ဘာကုန္သလဲ မေမးနဲ႔၊ ဒီလထဲ အလွဴ လုပ္ရတာေတြကလည္း ဆက္တိုက္... ျပီး... ဧည့္သည္ေတြ ဆက္တိုက္... ေရွ႕လမွာ ေဆးကုမဲ့ အမ်ိဳးေတြက လာဦးမွာ... ကူညီရမွာေတြက ရွိေသးတယ္..."

 "ေအးပါ...သိပါတယ္.... ဒါေပမဲ့... ငွက္ေလး သနားလို႕ပါ...."


" သိတယ္ဆို ဒီ ဘာမဟုတ္တဲ့ ငွက္ကို ၂၀၀ ေပးျပီး ဝယ္လာရလား... သူမ်ားမွာ ကိုယ္ လိုခ်င္တာ ရွိတာေတာင္ ခဏဆိုင္းထားရတယ္... အခုဆို မ်က္စိက ေသခ်ာ မျမင္ျပန္ဘူး... မ်က္မွန္အသစ္လုပ္ရင္ ကုန္ဦးမွာမို႔ ရွိတဲ့မ်က္မွန္ ခဏ ဆက္တတ္ေနရတယ္... ကုန္ကုန္ ေျပာရရင္ ဘာမဟုတ္တဲ့ အိုက္စ္ခရင္ စားခ်င္တာေတာင္ မလိုတာ မကုန္ေအာင္ ေအာင့္ေနရတယ္... အဲသာကို သူက ဒီငွက္ကို ၂၀၀ ေပး ဝယ္လာတယ္.... ကဲ... ေျပာပါဦး.... အဲ့သာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ... ေမြးဖို႔လား... သူမ်ား ဘယ္ေတာ့မွ ငွက္မေမြးဘူးဆိုတာ မသိဘူးလား... ေလွာင္အိမ္ဆိုတာေတြကို ျမင္တာနဲ႔ မုန္းတာ မသိဘူးလား..."

"ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာ ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ပါဦး....ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္ထဲက ဖိုမင္က ငွက္ေတြ ေမြးထားတာ... ဟိုးငယ္ငယ္ေလးထဲက ေမြးတဲ့ငွက္ေတြက်ေတာ့ ေလွာင္အိမ္ထဲ ေန ေန က်မို႔ ဘာမွ မျဖစ္ၾကဘူး၊ အခ်ိန္တန္ ေကၽြးတဲ့အစာေလးစားလိုက္ သီခ်င္းေလးဆိုလိုက္နဲ႔ ေနသားက်ေနၾကတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃-၄လေလာက္က သူ႔မွာေလွာင္အိမ္တစ္ခုပိုေနတာ အလကား ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုျပီး အဲဒီငွက္ကေလးကို ျမွဴျပီး ဖမ္းထည့္လိုက္တယ္။ ငွက္ေလးက ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အလုပ္ေဘး ဟိုဘက္ ပန္းျခံထဲက ရုတ္တရက္ နယ္ကၽြံလာတဲ့ ငွက္ေလး... ။ သူ စဖမ္းကတည္းက ကၽြန္ေတာ္က လႊတ္ေပးပါဆိုျပီး ေတာင္းပန္တာ ေျပာမရဘူးရယ္။ ငွက္ေလးလဲ စ ဖမ္းမိကတည္းက တခ်ိန္လံုး တမိႈင္မိႈ္င္ တေတြေတြ ျဖစ္ေနတယ္.... ။ မဟုတ္ရင္လည္း တခ်ိန္လံုး ရုန္းကန္ျပီး အတင္းပ်ံေနတယ္။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ အဲ့ငွက္ေလး ျမင္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး။  ငွက္ေလး လႊတ္ေပးပါကြာလို႔ ဖိုမင္ကို ျမင္တိုင္း ေျပာတယ္... ဒီေကာင္ကလည္း ေပေတေတ ကပ္တပ္တပ္... ဘယ္လိုမွ ေျပာမရဘူး..."

မေရႊစုက ဦးေရခ်မ္းေျပာတာ ျငိမ္ျပီးနားေထာင္ေနမိတယ္။

"ဒီေန႔ မနက္ ကၽြန္ေတာ္ စားပြဲမယ္ ထိုင္ေနတုန္း ငွက္ေလးက ေလွာင္အိမ္ထဲကေနျပီး ပ်ံလိုက္ ေျပးလိုက္ လဲက်လိုက္ ျဖစ္ေနတာ ျမင္ရတာ ဘယ္လိုမွ ၾကည့္မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ စိတ္က တစက္ေလးမွ မခ်မ္းသာဘူး။ အဲသာနဲ႔ ဖိုမင္ကို ငါဝယ္မယ္ ဘယ္ေလာက္လဲ ေျပာ ေမးေတာ့ သူက အျပင္ေပါက္ေစ်း ၂၀၀ ဆိုျပီး ေရာင္းလိုက္တာပဲ...."

"ကဲ... ဒါဆို... အဲ့ ဖိုမင္က ေနာက္ထပ္ ငွက္ တစ္ေကာင္ ထပ္ဖမ္း အဲ့လိုပဲ ထား၊ မေနႏိုင္ျပန္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ၂၀၀ နဲ႔ ဝယ္ဦးမွာလား...၊ သူမ်ားေတြက ဦးေရခ်မ္းေနာက္ကြယ္ ဟားေနေတာ့မွာေပါ့... ခံလိုက္ရတယ္ဆိုျပီး...  "

"သူမ်ား ေျပာမွာေတြ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ ဂရုမစိုက္ဘူး... ကၽြန္ေတာ္ အခု လုပ္သင့္တာကို လုပ္တာ...ေနာက္ဟာကလည္း ေနာက္ဟာပဲ... ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး... ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ မၾကည့္ရက္ဘူး... ဒါေတာင္ ဖိုမင္က တကယ္ေမြးမယ္ဆိုမွ ေရာင္းမယ္ ေစ်းကိုင္လို႔ ေမြးမွာဆိုျပီး ဝယ္လာတာ... အဲ့သာေၾကာင့္ ဒီမွာ ငွက္ေရကူးကန္ေရာ... အစာ ေတြေရာ အမ်ားၾကီးပါလာတယ္...."

မေရႊစုလည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိပဲ ျငိမ္ေနမိလိုက္တယ္။ ေနာက္ခန္းက ငွက္ေလး အသံကို နားစြင့္ၾကည့္ေပမဲ့ ဘာသံမွ မၾကားရလို႔ စိတ္ထဲ တခ်က္ေတာ့ မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ သူ႔ ကို အနားထားျပီး ဘာလို႔ ဝယ္လာလဲ အျပစ္တင္ေနတာ သူ နားေထာင္ေနတာ မ်ားလား....။ မေရႊစု တို႔ ရန္ကုန္အိမ္မွာ မနက္ဆို အိမ္ေခါင္းရင္း ျပတင္းက သေျပပင္မွာ သပိတ္လြယ္ငွက္ေလးေတြ ဗြတ္ကလံုငွက္ေလးေတြ အျမဲ လာနားေလ့ရွိတာ... တကယ္ေတာ့ သူတို႔ ဟာ  သိပ္စကားမ်ားၾကတာပဲ... အို... ေတြ႔လိုက္ရင္ အျမဲ ပါးစပ္က မစိ...က်ိက်ိက်ာက်ာနဲ႔... ။ သူတို႔ သီခ်င္းဆိုသံေလးေတြက ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔ႏြဲ႔ တီတီတာတာ ရွည္ရွည္ၾကာၾကာ ခၽြဲခၽြဲပ်စ္ပ်စ္ ပလီပလာ နဲ႔ က႐ုဏာေဒါေသာအသံကေလး လို႔ ဆရာေသာ္တာေဆြက တင္စားဖူးတာ မွတ္မိတယ္။ သူတို႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆိုရင္လည္း တစ္မိနစ္မွ ႏွစ္မိနစ္၊ သံုးမိနစ္အထိ ၾကာတတ္တယ္တဲ့၊ ျဖတ္နားလဲ ခဏေလးတဲ့။ ခု... ဒီငွက္ေလးက်ေတာ့ ရင္ကြဲနာမ်ားက်ေနလား မသိ... ႏႈတ္ဆိတ္လွပါဘိေတာင္း။

"ငွက္ေလး သနားပါတယ္။ သူ႔မွာ သူ႔မိသားစု နဲ႔ ခြဲခြါလာရလို႔ ဝမ္းနည္းေနတာ ေနမွာ... ဖမ္းမိကတည္းက ဘာသံမွ မေပးေတာ့တာ... ျပီးေတာ့ wild life က လာတဲ့ ငွက္ဟာ ဘယ္လိုမွ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ မေနႏိုင္ဘူး၊ wild life ကိုပဲ သူ လြမ္းေနမွာ "

"အဲ့... ဖိုမင္က ငွက္ကို ျပန္လႊတ္ပါဆိုတာ ဘာလို႔ မလႊတ္တာလဲ... ျပီးေတာ့ ဝိသမ ေလာဘသမား က ၂၀၀ေတာင္ ေတာင္းရလား... ကဲ.... မိုက္ရိုင္းသာ... အလကားရတဲ့ ငွက္ ၂၀၀ ေတာင္ ေတာင္းရသတဲ့လား... ဦးေရခ်မ္းက မေျပာဘူးလား... မဆစ္ဘူးလား.... "

မေရႊစုက ဘယ္သူ႕ စိတ္ဆိုးရမယ္မွန္း မသိေတာ့ ဖိုမင္ကိုသာ ဖိျပီး စိတ္ဆိုးမိေတာ့တယ္။  

"ဟင့္အင္း... သူက ေဒၚလာ၂၀၀ ဆို ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူေတာင္းသေလာက္ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ငွက္ကို ဝယ္တာမဟုတ္ဘူး၊ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ဝယ္တာ.. "


ဦးေရခ်မ္း အေျပာေၾကာင့္ မေရႊစု သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္မိျပီး ဘာျပန္ေျပာရမယ္မွန္းမသိ... ပါးစပ္အေဟာင္းသားေလး ျဖစ္သြားတယ္၊ ဘာတဲ့... လြတ္လပ္ခြင့္ကို ဝယ္တာ ... ဟုတ္စ။ ရင္ထဲမွာ တမ်ိဳးပဲ ခံစားလိုက္ရတယ္။ အတန္ၾကာ ႏႈတ္ဆိတ္ေနျပီးေတာ့မွ တျခားစကားကို မသိမသာ လႊဲလိုက္တယ္။


" ဦးေရခ်မ္းက သူမ်ား ေျပာရင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ နားမေထာင္ဘူး။ ေျပာလဲ မရပါဘူး... လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္တာပဲ....။ ကဲ... ခုလာမဲ့ တပတ္မွာေရာ ကုလားေလးေတြက လိုက္လာဦးမွာတဲ့လား..."

" ေအးေလ...  တနဂၤေႏြ ကို ဆူရပ္ခ်္ က အိမ္လိုက္လာျပီး ကူရွင္းေပးလိမ့္မယ္... ပန္ဒိေတာ့ မေခၚေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ကလည္း မုန္႔ဖိုးအပိုေလး ရေတာ့ တအားလာခ်င္တာ....။ ကဲပါ....စိတ္ေတြ မတိုပါနဲ႔ေတာ့.... ျပီးရင္ ဒီေကာင္ ဂၽြမ္းထိုးျပလိမ့္မယ္...."

"ဘာ... ဂၽြမ္းထိုးျပမယ္... ႏို႔... သူက ဘာလို႔ ဂၽြမ္းထိုး ျပရတာလဲ...."

မေရႊစုက အလန္႔တၾကားနဲ႔ေမးလိုက္တယ္။

"အာ... ဒီေကာင္က လူျမင္တာနဲ႔ ခဏေနရင္ ဂၽြမ္းေတြ လွိမ့္ထိုးျပေတာ့တာပဲ... ဂၽြမ္းထိုးကေတာ့ တကယ္ကၽြမ္းတယ္...."

"ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ... ဒီကုလား ဂၽြမ္းထိုးျပတာ မၾကည့္ခ်င္ပါဘူး.... ဒါပဲေနာ္... တစ္ခါတည္းေျပာထား... မေရႊစု ေရွ႔မွာ ဆို ဂၽြမ္းမထုိးမိေစနဲ႔လို႔...."

"ဟန္.... ငွက္ေလးက ဂၽြမ္းထိုးျပလိမ့္မယ္ ေျပာတာပါ.... ဘယ္ႏွယ့္ ကုလားက ဂၽြမ္းထိုးျပရမွာလဲ.... ဟားဟားဟားဟား...."

မေရႊစုတစ္ေယာက္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားျပီးမွ ဦးေရခ်မ္း စကားေၾကာင့္ မ်က္ရည္ ထြက္တဲ့အထိ ရယ္မိေတာ့တယ္။ သိဘူးေလ... သူက ကုလား နဲ႔ ငွက္ ေရာေျပာေတာ့ ဒီကလည္း ေရာသြားတာေပါ့....။ ဒီ ပုပုကြကြ ကုလားေလးက ဘယ္လိုမ်ား ဂၽြမ္းထိုးကၽြမ္းရလဲလို႔ေတာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနမိေသး။ ကုလားနဲ႔ ငွက္ ဂၽြမ္းထိုးတဲ့ အမွားနဲ႔ ၂ေယာက္သား ရယ္လိုက္ရတာ အိမ္ေရာက္တဲ့အထိ ေဒၚလာ ၂၀၀ ကိတ္စေတာင္ ေမ့ေတ့ေတ့ ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။

++++

အိမ္ေရာက္ေတာ့ ငွက္ေလွာင္အိမ္ေလးကို ျဖည္းျဖည္း အသာေလးမျပီး ဝရံတာကို ယူလာခဲ့ၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဦးေရခ်မ္း ေျပာသလိုပဲ။ ငွက္ေလွာင္အိမ္က အဝတ္ကို ျဖဳတ္လိုက္တာနဲ႔ ေလွာင္အိမ္ထဲက ငွက္ေလးဟာ တျဖတ္ျဖတ္နဲ႔ လူးလားဆန္ခတ္ျဖစ္ေနလိုက္တာဆိုတာ သူ႔မ်က္လံုးေတြကလည္း တစ္ခုခု ကို တခ်ိန္လံုး ေၾကာက္လန္႔ေနရပံုပဲ၊ မေရႊစုက သူ႔ကို စားပြဲ ေသးေသးေလးေပၚတင္ျပီး စကားေျပာၾကည့္တယ္။

" ေဟ့ေကာင္ေလး... နင္ ... အျပင္ထြက္ခ်င္လားဟင္.... "

ေတာင္ပံခတ္ေနတဲ့ ငွက္ေလးဟာ တခဏ ျငိမ္သြားျပီး ရင္အုပ္ကေလးေက်ာ့ ေခါင္းေလးေမာ့ အျမီးေလးေကာ့လို႔ မေရႊစုဖက္ကို လွည့္လာတယ္။ အၿမီးေထာင္ေထာင္၊ ေခါင္းေထာင္ေထာင္၊ ေတာင္စကေလး တြဲရရြဲႏွင့္ လူလုပ္ထားတဲ့ ငွက္႐ုပ္ကေလးလို ေမာ့ေမာ့ေကာ့ေကာ့ ေက်ာ့ေက်ာ့ရွင္းရွင္း ရွိလွတယ္လို႔ ဆရာေသာ္တာေဆြက တင္စားဖူးတဲ့ ငွက္ေလး... ဒီေလာက္ အင္မတန္ သြက္လက္ဖ်တ္လတ္ ပါးနပ္တဲ့ ပံုသ႑ာန္ ေပၚပါရဲ႕ကနဲ႔ အစားနဲ႔ မွ်ားတာနဲ႕ပဲ အဖမ္းခံရသလားဟယ္...။ 

သူ ကိုယ့္ကို ၾကည့္ တဲ့ မ်က္လံုးေလးေတြက ရီရီေဝေဝနဲ႔... တမ်ိဳးပဲ။  သနားစရာေကာင္းလိုက္တဲ့ ေကာင္ေလး။ ရက္စက္လိုက္တဲ့ လူသားေတြ။ သူ႔ဘာသာ သဘာဝ အတိုင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေန ေနတာ ကို ဘာလို႔ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခ်င္ၾကရတာလဲ။ 

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ မေရႊစုတို႔ အခုေျပာင္းလာတဲ့ အိမ္သစ္ေဘးမွာ ပန္းျခံေလးေတြနဲ႔ ေတာအုပ္ကေလး ရွိတယ္။ မနက္ေစာေစာနဲ႔ ညခ်မ္းဆို ငွက္ေပါင္းစံု ေတး ျမည္က်ဴးေနသံေတြ ၾကားရတတ္တယ္။ ဒီ ငွက္ကေလး ေနရာသစ္မွာ မိသားစု အသစ္ အေဖာ္အေပါင္း အသစ္ေတြ ေတြ႔ပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းရမွာပဲ။ ဆုေတာင္းျပီး ေလွာင္အိမ္တံခါးေလးကို အသာေလး ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလွာင္အိမ္တံခါးကို ဖြင့္ျပီး အတန္ၾကာတဲ့အထိ ငွက္ေလးဟာ ပ်ံမထြက္ႏိုင္ပဲ တျဖတ္ျဖတ္နဲ႔ ရုန္းကန္ေနဆဲ။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ သူဟာ တံခါးေပါက္ရွိတဲ့ေနရာကို ေရာက္သြားျပီး အျပင္ကို ျဗုန္းခနဲ က် ေရာက္သြားတယ္။

အျပင္ကို ေရာက္သြားတဲ့ ခဏမွာပဲ သူ႔အသိစိတ္က ငါလြတ္ျပီဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေနာက္လွည့္မၾကည့္စတမ္း ဝမ္းသာအားရ တရွိန္ထိုး ပ်ံေျပးသြားလိုက္တာဆိုတာ။ သူပ်ံေျပးသြားတာၾကည့္ျပီး သူ႔လိုပဲ ကိုယ္ပါ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစိတ္နဲ႔ ဝမ္းသာလိုက္တာ ဆိုတာ...။ ခပ္ေဝးေဝးေရာက္ေတာ့မွ အရွိန္ေလး တန္႔ျပီး ဝဲေနတာ ေတြ႔ရတယ္။

ရုတ္တရက္ မေရႊစု မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြ က်လာတယ္။

" ဟင္... ဘာလို႔ ငိုေနတာလဲ... "
ငွက္ေလးေျပးထြက္သြားတာကို ျပံုးျပီး လိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ဦးေရခ်မ္းက မေရႊစု ေခါင္းကို ပုတ္ျပီး ေမးတယ္။ မေရႊစု ဘာျပန္ေျပာရမယ္မွန္း မသိဘူး၊ ဘာလို႔ ငိုမိမွန္းလဲ မသိဘူး။ လူေတြရဲ႕ ရက္စက္မႈ ၾကီးႏိုင္ငယ္ညွင္းမႈ ဝိသမ ေလာဘ စရိုက္၊ ျပီးေတာ့ ေမတၱာတရား။

"လြတ္လပ္ပါေစ ငွက္ေလးေရ... ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ အခ်ဳပ္အခ်ယ္ မခံရပါေစနဲ႔ေနာ္...."

+++++

ဒီေန႔ မနက္ ရုတ္တရက္ ႏိုးလာေတာ့ ပထမဆံုး သတိရမိတာ ငွက္ကေလး။ ခါတိုင္းေန႔ေတြက အလုပ္ေတြမ်ားတာနဲ႔ အိ္ပ္ေရးမဝတာနဲ႔ ေပါင္းျပီး အျပင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ နားမစြင့္မိဘူး။ အခု အာရံုစိုက္ျပီး နားေထာင္လိုက္ေတာ့မွ ေတာအုပ္ဆီက ငွက္ေပါင္းစံု ရဲ႔ ေတးသီသံဟာ ေနေရာင္ျခည္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔ အတူ အိပ္ခန္းထဲထိ လြင့္ပ်ံလာတယ္။ 

တခ်ိဳ႕ငွက္ေလးေတြရဲ႕ ေတးသီသံဟာ အရွည္ၾကီးပဲ.... ကြက္....တတိတိတီ.....ကြတ္တီး....တဲ့...  ျပီးေတာ့ တခါမွ မၾကားစဖူး ထူးဆန္းတဲ့ အသံေလးေတြလည္းၾကားရတယ္... ရႈး...ဒိုင္း ... ဆိုျပီး အဆက္မျပတ္ ေသနတ္ပစ္သံလို ျမည္တဲ့ငွက္လဲရွိတယ္။ ဟားဟား...ဟာဟ... ဆိုတဲ့ ရယ္သံေလးနဲ႔ ငွက္ေလးလဲ ရွိတယ္.... ေယာက္ဖေခြးေခၚ အသံေလးလဲ ၾကားမိတယ္...။

ေဟာ... ေဟာ.... က်ိက်ိက်ာက်ာ ... က်ိက်ိက်ာက်ာ..နဲ႔ .... တီတီတာတာ ခပ္ခၽြဲခၽြဲအသံေလး... ဒါဟာ...ဘယ္သူရွိဦးမလဲ.... သူပဲ... သူပဲ... သပိတ္လြယ္ငွက္ေလး ပဲေပါ့...။ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္က ေလျခည္ေႏြးေႏြးကို ရႈရႈိက္ရင္း သစ္ကိုင္းေလးတစ္ခုမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တြဲလဲခိုလို႔ သီခ်င္းသံသီေနမဲ့ သူ႔ကို ျမင္ေယာင္ျပီး ရုတ္တရက္ တအားကို စိတ္ခ်မ္းသာသြားတယ္။

ငွက္ေလးကို လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ မွာ.... နင့္ အသက္ တစ္ခါလႊတ္ ငါ့ အသက္ ၁၀ခါ လႊတ္လို႔ မေျပာလိုက္ပါဘူး၊ သူ႔လြတ္လပ္ခြင့္အတြက္ သူရမဲ့ အခြင့္အေရးကို ရေအာင္ ယူေပးလိုက္ရံုသက္သက္ပါပဲ။ မေရႊစု တို႔ ျမန္မာျပည္ၾကီးက လူေတြ လည္း ဒီငွက္ေလးလိုပဲ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သီခ်င္းသီဆိုႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစလို႔ တိတ္တခိုး ဆုေတာင္းေနမိေတာ့တယ္။

ကိုေရခ်မ္း+ မေရႊစု
၂၆ ႏိုဝင္ဘာ ၂၀၁၄
++++

Thursday, October 16, 2014

See you at the Roof !!! ( ေခါင္မိုးေပၚကလူၾကီး ေမြးေန႔ အမွတ္တရ…)

ေခါင္မိုးေပၚမွာ ေနၾကသူမ်ား 

၁။
မနက္ခင္း ဦးေရခ်မ္း လမ္းေလွ်ာက္မွ ျပန္လာခ်ိန္.... 

" ဘုရားပန္းေတြ ဝယ္လာတာေကာင္းလဲမေကာင္းဘူး၊ မျမင္ဘူးလားဟယ္… ဒီမယ္ အပြင့္ေတြႏြမ္းေန ေၾကြေနတာ…"
" ျမင္သား… ပန္းသည္က အလွဆံုးကို ေရြးေပးထားတယ္ေျပာေတာ့ အားနာတာနဲ႔ပဲ သူေပးတဲ့အတိုင္းယူလာတာ…"
" ေနာက္တစ္ခါဆို အဲ့ပန္းသည္ကို ေျပာဦးမွပဲ…"
" က်ေနာ္မပါတဲ့ အေခါက္က်မွ ေျပာေနာ္… က်ေနာ့္ေရွ႕ မေျပာနဲ႔…"
" ျငုတ္သီးစိမ္းနဲ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကလည္း နည္းနည္းပဲဝယ္ပါဆို ဘာလို႔အမ်ားၾကီး ဝယ္လာတာလဲ… ပ်ဥ္းေတာ္သိမ္ေရာပါမလာဘူးလား…"
ဦးေရခ်မ္း ဘာမွမေျပာ၊ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္။ ပ်ဥ္းေတာ္သိမ္က အလကားယူရသည့္အတြက္ ယူရမွာရွက္လို႔ တမင္ ယူမလာတာပဲျဖစ္မည္။ 

++++ 

၂။
At Starbucks …. 

"က်ေနာ္… ေကာ္ဖီ သြားဝယ္လိုက္ဦးမယ္…"
" ေနဦး… ဒီမွာ ဟိုတစ္ေန႔က စတားဘတ္ခ္ကေပးလိုက္တဲ့ ကူပြန္ေလးရွိတယ္… ေရာ့ ဒါေလး နဲ႔ သြားဝယ္ေလ…"
" ဟာ… အဲ့ဒါဆို အလကားေတာင္းသလိုၾကီး ျဖစ္ေနမွာေပါ့…. ရွက္စရာၾကီး… မေရႊစု သြားဝယ္ေပးမလား…"

 ++++ 

၃။
At Shopping center …. 

"ဟင္… မုန္႔သြားဝယ္တယ္ဆို … မုန္႔ထုတ္ေတြေရာ…"
" ဟိုက္… ပိုက္ဆံေပးျပီး အထုတ္မယူပဲ ထြက္လာမိတာ... ေကာင္တာမွာ က်န္ခဲ့ျပီ…"
" ခဏေလးပဲ ရွိေသးတာ… ျပန္သြားယူလိုက္ေလ…"
" ဟဲ… ဟိုေလ… ေပးေပး… လက္ထဲကအထုတ္ေတြ က်ေနာ္ အကုန္ကိုင္ေပးထားျပီး ဒီကေစာင့္ေနမယ္… ေရာ့ဒီမွာ ေဘာင္ခ်ာ… မေရႊစု သြားယူေပးေနာ္… "
"အာ… ကိုယ္ဝယ္ျပီးက်န္ခဲ့တာ ကိုယ့္ဘာသာ သြားယူပါလား…"
" ဘာလဲ… မေျပာရဲဘူးလား… တယ္…လူေၾကာက္တာပဲ…"

 ++++ 

၄။
အိမ္ငွားကိစၥ….

မနက္...
"အိမ္က ကေလး အိမ္ထဲမယ္ ေဆးလိပ္ေသာက္လို႔ အနံ႔ေတြ နံတာ၊ ညမိုးခ်ဳပ္ၾကီး ဧည့္သည္ေတြေခၚတာ သတိေပးမယ္ဆို သူ ေက်ာင္းမသြားခင္ ေျပာလိုက္ဦးေလ…"
" ေအးပါ... ခုမွ အိပ္ရာထ မနက္အေစာၾကီးဆိုေတာ့ ခဏ ေနပါဦး…"
......
ေန႔လည္
" ကိုယ္လည္း သူ႔ကို ေန႔လည္စာ ေကာင္းေကာင္းခ်က္ေကၽြးတာပဲ... ေျပာရမဲ့ကိစၥ ေျပာလိုက္ေလ…"
" ေအးပါ... ခုမွ ေန႔လည္စာ စားျပီးတာ... ခဏ ေနပါဦး…"
...... 

" သူ စာက်က္ေနတယ္... ည မအိပ္ခင္ ေျပာလိုက္ေလ…"
" ေအးပါ... စာက်က္ေနေတာ့ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေနပါဦးမယ္... ခဏ ေနပါဦး…"

" ေနေတာ့... ကိုယ္ဘာသာပဲ ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္... တကတည္း...  "
 
 ++++


၅။
ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္...

တခါတုန္းက ရြာတရြာမွာ ဦးေမာင္နဲ႔ ေဒၚမိဆိုတဲ့လင္မယား၂ေယာက္ဆိုတာ ရွိၾကသတဲ့။ ဦးေမာင္က အရမ္းရွက္တတ္ ေၾကာက္တတ္ အားနာတတ္တာတဲ့။ ဒါေပမယ့္လို႔ သူ႔ကို ရွက္တတ္ ေၾကာက္တတ္တယ္လို႔ ေျပာခံရမွာကိုလည္း မၾကိဳက္ဘူးတဲ့။ 

တေန႔ေတာ့ သူတို႔အိမ္ေခါင္မိုး မိုးယိုေနလို႔ အမိုးျပင္ဖို႔ လုပ္ရတယ္တဲ့။ ေရွးက ေတာရြာေတြမွာဆို အိမ္တိုင္းကုိယ္စီ တူ၊ လႊ၊ ေဆာက္ စတဲ့ လက္သမားပစၥည္းေတြ စံုေအာင္မရွိ၊ ရွိတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း မွ်တျပီးသံုးေလ့ရွိၾကတယ္တဲ့။ အမိုး ျပင္မဲ့ ဦးေမာင္ဟာ သံေတြ ခါးပိုက္ေဆာင္ထဲထည့္၊ ႏီွးေတြကိုခါးမွာပတ္၊ သက္ကယ္ဗ်တ္ေတြပိုက္ျပီး အိမ္ေခါင္မိုးေပၚကို တက္သြားေရာတဲ့။ ေခါင္မိုးေပၚ ေရာက္ေတာ့မွ ထုတ္တန္းေပၚမွာထိုင္ျပီးေတာ့... 

“ ေအ... မယ္မိေရ... ဘိုးေသာင္တို႔ အိမ္က တူေလး သြားငွားလိုက္စမ္းေဟ့...” 

“ ေမာင္ေခြးတို႔အိမ္က ေဆာက္ကေလး ခဏလို႔ေျပာျပီး ယူေပးစမ္း...” 

“ အရီးျမတို႔ အိမ္က လႊကေလး သြားဆြဲလိုက္ပါအံုး... “ စသျဖင့္ ေဒၚမိကို တခုျပီး တခု ခိုင္းပါေရာတဲ့။

ျပီးေတာ့ သူက ေျပာေသးတာတဲ့။
" ေခါင္မိုးေပၚေရာက္ေနလို႔ မသြားအားလို႔ပါကြာ... ႏို႔မို႔ ငါ သြားေပးပါတယ္ကြာ.. " တဲ့။ 

ေဒၚမိလည္း ခ်က္ရင္းျပဳတ္ရင္း ကေလးထိန္းရင္း ဟိုေျပး ဒီေျပးနဲ႔ ပစၥည္းေတြ လိုက္ငွားရတာ ၾကာေတာ့ စိတ္ကတိုလာတာေပါ့။ 

“ ဘယ့္ႏွယ္ေတာ္... ကိုယ့္ဘာသာ ေခါင္မိုးေပၚ မတက္ခင္ အကုန္စံုေအာင္ ယူသြားပါလား။ ခုမွ ဟိုခိုင္း ဒီခိုင္းနဲ႔...” 
လို႔ ေမာေမာနဲ႔ျမည္တြန္ေတာက္တီးသတဲ့။

အဲသလို ေျပာေတာ့လည္း ဦးေမာင္က အေလွ်ာ့မေပးဘူး ဆရာ။ 

“ ဒါေလးေတာင္ မလုပ္ေပးခ်င္ဘူး။ ဒီမိန္းမ … တယ္... လူေၾကာက္တာပဲ... “ လို႔ ျပန္ေျပာေသးတာတဲ့။ 

++++ 

အဲ့ဒီပံုျပင္ေလးဟာ မေရႊစုတို႔ အဖြား ေျပာျပတဲ့ ပံုျပင္ေလးရယ္ပါ။ မေရႊစုတို႔ (အဖိုး) အေဖၾကီး က တခုခု သူမ်ားကို ေျပာရမွာ အားနာလို႔ ေရငံုေနျပီဆို ( အဖြား ) အေမၾကီးက ...
" ေဟ့... နင္တို႔အဖိုးေတာ့ ေခါင္မိုးေပၚ တက္သြားျပီေဟ့...။ ငါပဲ တူေတြ လႊေတြ သြားငွားရေတာ့မွာပါပဲကြယ္..." လို႔ ရယ္ရယ္ျပံဳးျပံဳး ေျပာေလ့ရွိတယ္။ 

မေရႊစုတို႔ ေမေမလည္း တစ္ခုခု ေျပာစရာရွိလာလို႔ ေဖေဖက ဘာမွ မေျပာပဲ ျငိမ္ေနျပီဆို ..
"အင္း... နင့္အေဖ ေခါင္မိုးေပၚမွာ ငါ့ကို ေစာင့္ေနတယ္ေဟ့..." လို႔ ေငါ့ေျပာေတာ့တာပါပဲ။ 

မေရႊစု အလွည့္က်ေတာ့ေရာ....။ 
ဟား... ဦးေရခ်မ္းလား... ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ 
က်ေနာ္... ေခါင္မိုးေပၚမွာ အျမဲ ေန ေနပါသည္တဲ့။
ေခတ္မီသြားေအာင္ေျပာလိုက္ဦးမယ္... See you at roof ဆိုလားပဲ…။ 
ညွင္းညွင္းညွင္း…။ 


မွ... 
သင့္ ခ်စ္ဇနီး 
( တူတို႔ ေဆာက္တို႔ လႊတို႔ ေျပးလႊားငွားေပးရသူ )
ေခါင္မိုးေပၚက လူၾကီး ေမြးေန႔ အမွတ္တရ…။
၁၆ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၄

Monday, October 13, 2014

ခင္ေမာင္ရင္ တစ္ကိုယ္တည္းမွာ .....



မေန႔ညက ပ်င္းတာနဲ႔ Burmese Classic က ေရွးေခတ္ေဟာင္းရုပ္ရွင္ကား သူဇာကို ထမင္းစားရင္း အိုင္ပက္ေလး ေရွ႕ခ်ျပီး ၾကည့္မိတယ္။ သူဇာကားက ျဗိတိသွ်ဘားမားက နာမည္ႀကီးဒါရိုက္တာဦးခ်န္ထြန္း ရိုက္ခဲ့တာ၊ မင္းသားေတြက ဘတင့္ ခင္ေမာင္ရင္နဲ႔ ခင္ခင္ရီတဲ့။ ဟိုးငယ္ငယ္က ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ လာတာ ခဏခဏ ၾကည့္ဖူူးတာမို႔ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ေၾသာ္... ဟုတ္သား ဆိုျပီး ဇာတ္လမ္းကို ျပန္သတိရလာတယ္။ 

ဒီသူဇာကားမွာ ဘတင့္က ပန္းခ်ီဆရာ၊ စာတမ္းထိုးတဲ့ထဲ ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ပန္းခ်ီဘက္ဆိုင္ရာဒါရိုက္တာ ဦးေငြကိုင္လို႔ ဆိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရုပ္ရွင္ထဲ ပန္းခ်ီဦးေငြကိုင္ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားတခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ရတယ္။ ဘတင့္က ပန္းခ်ီဆရာလူပ်ိဳၾကီး၊ မိန္းမေတြကို သေဘာမက် တဲ့သူ၊ မနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ လြတ္လြတ္ကင္းကင္းေနခ်င္သူ။ (မင္းသားဘတင့္ ျမင္ေတာ့ ရယ္ခ်င္သား၊ သူ႔ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း ခုေဖ့ဘုတ္ခ္မွာ ေခတ္စားေနတဲ့ ဦးလွေဆြၾကီးနဲ႔ တူေနတယ္။ ) တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔အိမ္နား ခင္ခင္ရီရဲ႔ အေဖ မေတာ္တဆ အသတ္ခံရတာကို အကူအညီေပးရင္း ခင္ခင္ရီက အားကိုးရာမဲ့ေနေတာ့ ဘတင့္အိမ္မွာ ေနပါရေစ ခြင့္ေတာင္းတယ္။ ဘတင့္က မိန္းမေတြ အိမ္မွာ မထားႏိုင္ဆိုျပီး ခါးခါးသီးသီး ျငင္းတယ္။ ဒါေပတဲ့ ခင္ခင္ရီရဲ႕ အေဖ က သူေလးစားတဲ့ပန္းခ်ီဆရာၾကီးမွန္းသိသြားတဲ့အခါ ပန္းခ်ီမ်က္ႏွာေၾကာင့္ ခင္ခင္ရီကို အိမ္မွာ ေနခြင့္ေပးလိုက္တယ္။

ဒီေနရာမွာ ပန္းခ်ီ နဲ႔ပတ္သက္လို႔ စိတ္ထဲ ခံစားမိတာေလး ေျပာခ်င္လာတယ္။ ပန္းခ်ီ အႏုပညာရဲ႕ စြမ္းပကား ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ကေမၻာဒီးယားက Tuol Sleng Genocide Museum ကို ေရာက္ေတာ့ Khmer Rouge လက္ထက္က လူေပါင္းေျမာက္ျမားစြာကို မတရားဖမ္းဆီး အက်ဥ္းခ် ႏိွပ္စက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့ပံုေတြ ၾကည့္ရတယ္။ လူေပါင္းေျမာက္ျမားစြာထဲက ၁၂ေယာက္လား မေသပဲ လြတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ ျပန္လြတ္ေျမာက္လာခဲ့တဲ့ သူေတြထဲက Mr. Bou Meng ဟာ ပန္းခ်ီဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူေရာ သူ႔ဇနီးေရာ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရတာမွာ သူ႔ဇနီးကေတာ့ အသတ္ခံခဲ့ရျပီး သူ႔ကိုေတာ့ ပန္းခ်ီဆြဲတတ္တာ သိသြားတဲ့ေနာက္ပိုင္းကစလို႔ မႏွိပ္စက္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ၾကည့္စမ္းပါဦးေနာ္... ပန္းခ်ီၽ အႏုပညာရဲ႕တန္ခိုး ဘယ္ေလာက္ၾကီးသလဲဆိုတာ၊ ဒီေလာက္ထိ ရက္စက္ယုတ္မာၾကမ္းတမ္းတဲ့သူေတြၾကားထဲကေန ပန္းခ်ီ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ သူလြတ္ေျမာက္ခဲ့ရတယ္။ အခု ဒီ သူဇာ ကားထဲမွာ ဘတင့္လည္း ပန္းခ်ီဆရာၾကီး သမီးဆိုတာနဲ႔ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပဲ ခင္ခင္ရီကို သူ႔အိမ္မွာ ေနခြင့္ေပးလိုက္တာပါပဲ။

သူဇာမွာ ခင္ခင္ရီ သရုပ္ေဆာင္တာၾကည့္ရတာကေတာ့ တကတည္း တြန္႔လိမ္ေနတာပဲ၊ ဟီး.... ခၽြဲကလည္း ဘာခၽြဲသလဲ မေမးနဲ႔။ ဒါေပတဲ့ သရုပ္ေဆာင္တာ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူ ေတာ္ပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုကလည္း အလြန္ေကာင္း။ ခင္ခင္ရီက ေဖေဖ့ မိတ္ေဆြ ဘဘဦးရန္ႏိုင္စိန္ရဲ႔ ဇနီးျဖစ္ေပတဲ့ သူ မဆံုးခင္ အျပင္မွာ တစ္ခါမွ မျမင္ခဲ့ဖူးဘူး။ သူ႔ ေရွးေဟာင္းကားေလးေတြ သူ႔သီခ်င္းေလးေတြေတာ့ နားေထာင္ဖူးလို႔ ႏွစ္သက္မိတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ဝင္းဦးနဲ႔ သူအသက္ၾကီးမွ တြဲဆိုတဲ့ ပန္းေစတီ သီခ်င္းဆို ရုပ္ျမင္သံၾကားက ခဏခဏ လႊင့္ေပးခဲ့တာ ၾကိဳက္လြန္းလို႔ မွတ္မိေနတယ္။

 ဒါနဲ႔ စကားစပ္မိလို႔ ေျပာရရင္ ေရွးက မင္းသားေတြထဲ ဝင္းဦးကို သေဘာက်တာဟာ သူရုပ္ေခ်ာလို႔မဟုတ္၊ ညဳတုတုအေျပာေတြကို ၾကိဳက္လို႔မဟုတ္၊ အႏုပညာမွာ ဘက္စံုေတာ္တာသက္သက္ေၾကာင့္လည္းမဟုတ္။ သူ႔ကိုေလးစားမိတဲ့အခ်က္က သူဟာ ေရွးေခတ္က သူ႔ရဲ႕စီနီယာအႏုပညာရွင္ေတြကို တေလးတစား တန္ဖိုးထားတတ္သူမို႔လို႔ပဲ၊ ေခတ္ေဟာင္းက လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေပမဲ့ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ လူမသိ သူမသိ ေမွးမွိန္ေနရွာတဲ့ ပညာရွင္ေတြကို သူနဲ႔ တြဲျပီး အႏုပညာ ျပန္ဆန္းသစ္ေပးခဲ့တယ္။ သူတတ္ႏိုင္သမွ်လည္း ေထာက္ပံ့ကန္ေတာ့တယ္။ အဆိုေတာ္ၾကီးေမရွင္ဆီကို ခဏခဏ သြားကန္ေတာ့တယ္လို႔ စာေတြထဲဖတ္ရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ့္ကို ခ်ီးမြမ္းထိုက္တဲ့သူတစ္ေယာက္လို႔ သူ႔ကို ျမင္တယ္။
အဲ့ဒီလိုသေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ပန္းေစတီ သီခ်င္းကို ခင္ခင္ရီနဲ႔ တြဲျပီးသီဆိုထုတ္လႊင့္ခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္။

ရုပ္ရွင္ေခတ္ဦးက မင္းသားေတြထဲမွာေတာ့ ခင္ေမာင္ရင္ဟာ ခပ္ႏြဲ႔နြဲ႔နဲ႔ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာေလးဆိုတာ ေပၚလြင္ သိသာလြန္းလွတယ္။ ျပီးေတာ့ သူက သီခ်င္းဆို ပိုင္ႏိုင္တယ္။ ငယ္တုန္းကေတာ့ ဘာရယ္ညာရယ္ မသိပဲ လိုက္ေအာ္ဆိုဖူးတဲ့ သူ႔သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ရွိတယ္။

မိန္းမဆုိတာ... ေဆာင္းေလပမာညီ....  
အတြင္း သေဘာေတြ မတည္... ေျပာင္းလဲတတ္သည္...   
......
ခင္ေမာင္ရင္ တစ္ကိုယ္တည္းမွာ အ႐ူးႀကီးပမာ ျဖစ္ကာ ...    
ဇာတ္သိမ္းျပီ...
အဲ့သီခ်င္းဟာ သူ႔ေခတ္အခ်ိန္အခါက အေတာ္ကို နာမည္ေက်ာ္ ေရပန္းစားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ တကယ့္အျပင္ဘဝမွာေရာ သူ႔ခ်စ္သူဟာ အဲ့သီခ်င္းထဲကလိုပဲလားဆိုတာ မသိပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူနဲ႔ နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ထဲက ေမေမဝင္းဟာ အိမ္ေထာင္ဘက္ေတြကိုယ္စီ ရွိျပီးမွ ခ်စ္ၾကိဳက္ခဲ့ၾကတာမို႔ သူတို႔အခ်စ္ဟာ အဆံုးသတ္ေကာင္းခဲ့မယ္ မထင္ဘူး။ 

ပြဲလန္းသဘင္ေတြမွာ လူေတြ ဝိုင္းျပီး ေအာ္ ဆို ဆုိေနၾကျဖစ္တဲ့ နာမည္ေက်ာ္ နဂါးနီသီခ်င္းဟာ ခင္ေမာင္ရင္ ဆိုခဲ့တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေပါ့။ ခုေနာက္ပိုင္း ေဖ့ဘုခ္မွာ ေရွးကသီခ်င္းေတြ ျပန္ေဖာ္ထုတ္ေပး စုေဆာင္းေပးၾကတဲ့သူေတြ ေက်းဇူးနဲ႔ ခင္ေမာင္ရင္ သီဆိုခဲ့တဲ့ ဆိပ္ကမ္းသာတို႔ ေတာသားၾကီးတို႔ လင္မယားဝါဒတို႔ စတဲ့ သီခ်င္းေတြလည္း ျပန္နားေထာင္ရတယ္။ ေရွးေခတ္က အဆိုေတာ္မင္းသမီးထဲမွာေတာ့ ေမရွင္ဟာ ကရုဏာသံေလးနဲ႔မို႔ လူၾကိဳက္မ်ား ေက်ာ္ၾကားခဲ့သလို ခင္ေမာင္ရင္ဟာလည္း ၾကည္လင္ပီသၾကည္ျမျပီး တမူထူးျခားတဲ့ က႐ုဏာသံ ဆိုဟန္ေၾကာင့္ သူ႔ဓါတ္ျပားေတြဟာ နာမည္ေက်ာ္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။
 

ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ရုပ္ရွင္မွာ သူက တည္ၾကည္ခန္႔ညားတဲ့ လူၾကီးလူေကာင္းအမည္ခံလူဆိုးဗိုလ္အေနနဲ႔ သရုပ္ေဆာင္ရတာ၊ ေရႊကိုင္း မ်က္မွန္နဲ႔ စီးကရက္လက္ၾကားညႇပ္ျပီး မခိုးမခန္႔ ရယ္လိုက္တာတို႔၊ လူဆိုးဗိုလ္ဆိုေပတဲ့ သူ႔တပည့္ေတြကို တည္တည္ခန္႔ခန္႔ ေလေအးေလးနဲ႔ ၾကိမ္းေမာင္းတဲ့ပံု သရုပ္ေဆာင္တာတို႔ ဒါေတြဟာ သူ႔ရဲ႔ တမူထူးျခားတဲ့ သရုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြလို႔ ဆိုတယ္။

သူဇာမွာေတာ့ သူက ဂီတသမား သီခ်င္းအဆိုေကာင္း ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား လူေပြ မိန္းမေတြ က်ေလာက္ေအာင္ အေျပာေကာင္း အညဳေကာင္း ခုေခတ္အေခၚ ေစာ္ၾကည္ဘဲေပါ့။ ခင္ခင္ရီက သူ႔ကို ျမင္တာနဲ႔ ပစ္က်ေတာ့တာပဲ။ သူ႔ သရုပ္ေဆာင္ခ်က္ မ်က္ႏွာေပး မ်က္စ မ်က္န အျပံုးခ်ိဳျမျမ ေတြကို အဲ့ေခတ္က မိန္းကေလးေတြ အေတာ္စြဲၾကမွာပါပဲ။ လူငယ္လူရြယ္ေတြဟာလည္း ခင္ေမာင္ရင္ စတိုင္ ဆိုျပီး သူ႔စတိုင္ကို အတုခိုးၾကတဲ့သူေတြ နည္းမွာ မဟုတ္ဘူးပဲ။
 

တေလာက ဖတ္ခဲ့တဲ့ ဆရာေမာင္ေနဝင္းရဲ႕ကိုဝင္းဦးသို႔အလြမ္းေျပေပးစာ စာအုပ္ထဲ ခင္ေမာင္ရင္ အေၾကာင္း ေရးထားတာေလးေတြ ျပန္သတိရမိတယ္။ ဆရာေမာင္ေနဝင္းေရးထားတာ စစ္ၾကီးျပီးေတာ့ ခင္ေမာင္ရင္ဟာ က်န္းမာေရး ညံ့လာလိုက္တာမွာ နားလည္းေကာင္းေကာင္းမၾကားေတာ့ဘူးတဲ့၊ စကားေျပာတဲ့ေနရာမွာလည္း ဆြံ႔ အ ေန ထစ္ ေနတယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ ဒီေတာ့ ၾကည့္ဖူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ထဲက ခင္ေမာင္ရင္ရဲ႕ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာပံုေတြ ျပန္ျမင္ေယာင္ျပီး သံေဝဂ ရ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။
လမ္းမေတာ္ဖုိးတုတ္အေၾကာင္းေရးတဲ့ စာအုပ္ထဲမယ္ သူဟာ မင္းသား ခင္ေမာင္ရင္နဲ႔ ေဘာ္ဒါေတြ ဆိုးေဖာ္ေတဖက္ေတြလို႔ ဆိုတယ္။ သူ႔ဘဝရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းမွာေတာ့ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳ ေခ်ာေမာလွပါတယ္ ဆိုတဲ့ ရုပ္ရည္လည္း အိုျခင္းေနာက္ဆံုးရွိေပသတည္းေပါ့၊ ၾကည္ျမပီသတဲ့ အသံခ်ိဳခ်ိဳဟာလည္း နာျခင္းေနာက္ဆံုးေၾကာင့္ မၾကည္လင္ မပီသ ဆြံ႕အ ခဲ့ျပီေပါ့။


ေၾသာ္ ... တကယ္ေတာ့လည္း ဘဝ ေတြ ဘဝ ေတြ ဆိုတာ ခဏေလး ထပြက္တဲ့ ေရတစ္ပြက္စာေတာင္ မၾကာလွတာ... ေအာင္ျမင္ျခင္း ႏုပ်ိဳျခင္း လွပျခင္း ဆိုတာေတြကေတာ့ အဲ့ဒီ ပြက္လိုက္တဲ့ ေရပြက္ကေလးရဲ႕ အေသးငယ္ဆံုးေသာ အစိတ္အပိုင္းေလးမွာပဲ ရွိခဲ့ျပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ မတည္ျမဲျခင္း ေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားခဲ့ၾကျပီပဲေပါ့။ ။

+++++

တဂ်ီးမင္းေရ... 
မေန႔ညက ထမင္းစားရင္း ၾကည့္တဲ့ သူဇာ ကား ကေန ဆားခ်က္လိုက္တာ။
ေက်နပ္မယ္ ထင္ပါတယ္ေနာ္။ ။
အလွဴေငြလည္း လွဴပါ့မယ္ေနာ္။ ။

Thursday, September 18, 2014

ဓူဝံၾကယ္ ေျမမွာခေၾကြ


"ဘယ္လိုလဲ ကိုကိုနဲ႔ ညီညီတို႔ ထမင္းစားလို႔ ေကာင္းၾကလားေဟ့..."

"ဟာ... စားေကာင္းလားေတာ့ မေမးနဲ႔၊ ႀကီးစုလက္ရာဆို သားတုိ႔က ႀကိဳက္ျပီးသား။"

ဒီတစ္ပတ္ ပိတ္ရက္တနဂၤေႏြတြင္ ဦးေရခ်မ္းရဲ႕အမႊာတူေတာ္ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ အိမ္အလည္ေရာက္လာၾကသျဖင့္ ေန႔လည္စာ ထမင္းေကၽြးျပီး သူတို႔အတြက္ အခ်ိဳပြဲ ျပင္ဆင္ေနရာမွ ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ညီအစ္ကိုက စင္ကာပူေရာက္တာ သိပ္မၾကာၾကေသး၊ ျပည္တြင္းစက္ရံုတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း အခ်ိန္ပိုင္း မာစတာ ေက်ာင္းတက္ေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။

"ေအး... စားေကာင္းရင္လည္း ခဏ ခဏ လာစားၾကေလ၊ ခုေတာ့ျဖင့္ မင္းတို႔ဟာက ေပ်ာက္သြားလိုက္ရင္ တေမ့တေမာၾကီး..."

မေရႊစုက သူတို႔ေရွ႕မွာ လက္ဘက္သုတ္နဲ႔ ေကာ္ဖီခြက္ေတြ ခ်ေပးရင္း ေငါက္သလို ေျပာလိုက္သည္။

"ေၾသာ္... ရီးစားေတြ ဘာေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့... ေဒၚေရႊစုရယ္..."

"ဟာ... ဟုတ္ပါဘူး ေလးေလးရ၊ သားတို႔ စာက်က္ေနရလို႔ပါ၊ ရီးစားလည္း မရွိေသးပါဘူး၊"

"ဘယ္ရွိေသးမလဲ... မင္းကို ဟိုက ျပန္မွ မၾကိုက္ေသးတဲ့ဟာ..."

"အမယ္... မင္းကေရာ... အတန္းထဲကစလံုးတရုတ္မၾကီး ငယ္မွန္းမသိ ၾကီးမွန္းမသိ အသက္ဘယ္ေလာက္မွန္းမသိ လိုက္ငမ္းေနျပီးေတာ့... "

"ေအး...ေအး... ရန္ျဖစ္ၾက... အဲ့သာမွ မင္းတို႔ အေၾကာင္းေတြ မေမးရပဲ အကုန္ေပၚျပီး ငါတို႔ သိရမွာ... ကဲ... ကိုကိုက အရင္စေျပာပါဦး... ဘယ္က တရုတ္မကို သြားၾကိဳက္တာတဲ့တုန္း..."

မေရႊစုက စလံုးတရုတ္မအသံၾကားလိုက္ရသျဖင့္ စိတ္ပူျပီး ကိုကို႔ဘက္ကို လွည့္ကာအရင္ေမးလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဘယ့္ႏွယ္ ေရာက္တာျဖင့္ မၾကာေသး၊ သူက စလံုးတရုတ္မေတာင္ တက္ခ်ိန္ေနျပီ ဆိုပါ့လား၊ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္း ဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ေတာ္ရဲ႕၊ အိမ္မႈကိစၥက် ဘာမွ မလုပ္ခ်င္ လူၾကီးသူမက် ရိုေသရမယ္မွန္းမသိ ဘရန္းမွ ဘရန္းျဖစ္ေနတဲ့ ေပါ့ေပါ့ေနေပါ့ေပါ့စား စလံုးတရုတ္မမ်ိဳး ဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ သူတို႔မိဖေတြ ရင္က်ိဴးရခ်ည္ရဲ႕။

"အာ... မၾကိဳက္ပါဘူး၊ ဒီလိုပဲ ခပ္ပါးပါးေလာက္ပါ... "

"ကဲ... ကဲ... ဆိုစမ္းပါဦး... သူက ဘယ္ကလဲ၊ ဘာလုပ္လဲ...  "

ကိုကိုက ရွက္ရွက္ႏွင့္ ျငိမ္ေနေတာ့ ညီညီက သူမ်ားအေၾကာင္းမို႔ အားရဝမ္းသာ ခၽြန္ေလေတာ့သည္။

"သားတို႔ အတန္းထဲက ၾကီးစုရဲ႕၊ အတူတူ ပေရာဂ်က္ လုပ္ရင္းခင္သြားတာ၊ စလံုးတရုတ္မ ေပတဲ့ ေတာ္ေတာ္သေဘာေကာင္းတဲ့ စလံုးေတြထဲမယ္ပါတယ္၊ လူၾကီးလဲဆန္တယ္၊ သားတို႔ကိုလည္း ခင္ေနေတာ့ ဟိုဟာလိုက္ေကၽြး သည္ဟာလိုက္ေကၽြးနဲ႔၊ ေက်ာင္းစာေတြလဲ သူပဲ ဒိုင္ခံလုပ္တာ၊ ေတာ္ေတာ္ထက္ပံုလဲရတယ္၊ သူ႔ရံုးမွာလည္း ရာထူးၾကီး လစာေကာင္းပံုရတယ္ထင္တာပဲ..."

"ေနပါဦး... သူ႔အသက္က ဘယ္ေလာက္တဲ့လဲ..."

"ဟိဟိ.. အဲသာ ခက္ေနတာေပါ့... စလံုးမယ္ မိန္းမေတြကို လစာမေမးရ၊ အသက္မေမးရ ဆိုတာၾကီး ရွိေနေတာ့ သားတို႔လဲ သူ႔အသက္ ခန္႔မွန္းရခက္တာ... ႏုကလည္း ႏု ဝတ္တတ္စားတတ္လဲရွိ အလွေတြကလည္းျပင္ထားေတာ့ ..."

"မင္းတို႔ အဲ့သာေတာ့ ညံ့ပါ့ကြာ...ဒီလိုပဲ စကားေျပာရင္းဆိုရင္းကေန ခန္႔မွန္းလို႔ရၾကတာပဲဥစၥာ၊ အထက္တန္းေက်ာင္းျပီးတဲ့အခ်ိန္ေမးရင္း မွန္းလို႔ရသကြာ၊ အလုပ္စဝင္တာဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ ေမးရင္း ခန္႔မွန္းလို႔ရသကြာ၊ ယုတ္စြအဆံုး သူတို႔တရုတ္ေမြးႏွစ္ အေကာင္ေတြ ေမးရင္း မွန္းလို႔ရသကြာ...၊ ဒါက် ျမန္မာမ ေတြက ပြင့္လင္းတယ္ဗ်ာ... "

ဦးေရခ်မ္းက မေရႊစုဘက္လွည့္ၾကီးျပီး ျပံုးျပံဳးၾကီးေျပာလာေတာ့ သူ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း အမယ္...ဘယ္လိုတဲ့လဲ ေျပာစမ္းပါဦး လို႔ ေမးလိုက္မိသည္။

"ဥပမာ... အပ်ိုၾကီးတစ္ေယာက္က သူ႔အသက္ ၄၀ ရွိေနျပီဆို... မေမးပဲလည္း ေျပာတာပဲ  ဘာမွလွ်ိဳ႕ဝွက္မေနဘူး၊ အဲ့မွာ တစ္ဘက္လူက ဟယ္... အဟုတ္လား၊ မထင္ရဘူးေနာ္... ၃၀ေလာက္လို႔ ထင္ေနတာ... တကယ္ တကယ္ ဆိုရင္ သူတို႔မွာ ဖရဏာပီတိဂြမ္းဆီထိျပီး သေဘာေတြကို က်လို႔... အဲ့သာကို ေျပာတာ.... "

"ဟားဟား ဟားဟား... ေလးေလးေျပာတာ အစစ္ပဲ...အစစ္ပဲ... ၾကီးစုဆို မေမးပဲ ၄၅ ေတြ ၅၀ ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာ...ျပီး သူ႔ ႏုတယ္ေျပာရင္ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔... ဟီးဟီး..ဟီးဟီး...."

မေရႊစုက ေျပာင္ေနာက္ေနေသာ ညီညီကို ေခါင္းေခါက္မလို ရြယ္လိုက္ရင္း မ်က္ေစာင္းထိုးျပီး ေကာင္စုတ္ေလးေတြဟု ေရရြတ္လိုက္သည္။

"အမယ္..  အသက္မသိတာဆိုေတာ့ ပံုျပင္ေလး တစ္ခုေတာင္ သတိရမိတယ္၊ တခါက လူပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ မိဖခ်င္းသေဘာတူေပးစားလို႔ အပ်ိဳၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ယူရေရာတဲ့၊ အပ်ိဳႀကီးက သူ႔အသက္ကို အတိအက်မေျပာပဲ ၃၀ေက်ာ္ ၄၀ေလာက္လို႔ ခပ္ဝါးဝါးလုပ္ေနတာတဲ့၊ အဲ့မွာလူပ်ိဳႀကီးကလည္း ဒီမိန္းမအသက္အစစ္အမွန္ ဒီညပဲသိေစရမယ္ ၾကိတ္ၾကိမ္းဝါးျပီး ညမအိပ္ခင္ သူ႔မိန္းမကို မီးဖိုေခ်ာင္သြားျပီး ဆားအိုးအဖံုးပိတ္လိုက္ပါဦး၊ ဆားေတြၾကြက္စားမွာစိုးလို႔ပါ ေျပာလိုက္တယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ အပ်ိဳႀကီးက တခစ္ခစ္ရယ္ျပီး က်ဳပ္အသက္ ၅၀ေက်ာ္ျပီ၊ ဆားကို ၾကြက္စားတယ္လို႔ ခါမွ ၾကားဖူးေပါင္ေတာ္လဲဆိုေရာ အသက္လဲေပၚသြားေရာတဲ့... ဟိဟိ..."

မေရႊစု ပံုျပင္နားေထာင္ျပီး ဦးေရခ်မ္းတို႔ တူဝရီး ၃ေယာက္ရယ္သံက တအိမ္လံုး ဆူညံသြားသည္။

"အလကားပါ... ၾကီးစုရာ၊ သားက ဘာမွမဟုတ္ဘူး၊ ႀကိဳက္လြန္းလို႔ ဒုကၡေရာက္ေနတာ ညီညီ မွ ညီညီ အစစ္၊ ၾကီးစု သိမွာပါ... ဟို... ႀကီးစုနဲ႔ခင္တဲ့အန္ကယ္ႀကီးဦးေအာင္လွသမီးအငယ္ဆံုးစႏၵီကို ဒီေကာင္အေသႀကိဳက္ေနတာရယ္.. "

"အဲ့... တကယ္လားဟဲ့..."

မေရႊစုက ကိုကို႔အေျပာကို စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ အန္ကယ္ဦးေအာင္လွတို႔ဆိုသည္မွာ မေရႊစုတို႔မိသားစုႏွင့္ ငယ္ကတည္းက ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ျပီး ဘုရားတရားႏွင့္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိၾကေသာမိသားစု ျဖစ္ၾကသည္။ စႏၵီက ငယ္ကတည္းက စင္ကာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ဘြဲ႕ရခဲ့ျပီး စာလည္းေတာ္ အင္မတန္ထက္ျမက္ျမက္ႏွင့္ ေခ်ာေမာသိမ္ေမြ႔လွပသူေလးျဖစ္သည္။

"စႏၵီဆိုရင္ သေဘာတူတယ္ေဟ့... မင္းဘက္က ေသခ်ာတယ္လို႔ကေတာ့ ဝီရိယ စိုက္ထုတ္ျပီးရေအာင္ၾကိဳးစားေပေတာ့ပဲ၊ ဟိုက ေတာ္ရံုေလာက္ကို စိတ္ဝင္စားမွာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔မယ္ အနားမွာ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနတာ..."

မေရႊစုက အတည္ေျပာေတာ့ ညီညီက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေခါင္းခါျပေလသည္။

"မလြယ္ပါဘူး ၾကီးစုရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္မ်ား ဖုတ္ေလတဲ့ငါးပိ ရွိေလတယ္လုို႔ေတာင္ ထင္တာမဟုတ္ဘူး..."

"ဟဲ့... မင္းဘက္က ထိုက္သင့္တဲ့ၾကိဳးစားမႈေတာ့ လုပ္ရမွာေပါ့၊ အိမ္ထဲ ဒီတိုင္းထိုင္ေနျပီး မလြယ္ဘူးလုပ္ေနလို႔ ရမလား... တန္ဖိုးရွိတဲ့ မိန္းကေလးဆိုတာ လြယ္လြယ္နဲ႔ရမလားဟ... "

"မင္းကြာ... အရွက္မရွိျဖစ္တဲ့အထိ ၾကိဳက္ျပ... လိုက္.. အဲ့သာဆို ရေရာ... "

ဦးေရခ်မ္းက ေကာ္ဖီကို ဂ်ိဳက္ခနဲက်ိဳက္လိုက္ရင္း ျပံုးစိစိနဲ႔ ဝင္ေျပာေလသည္။ 

"ဟိတ္... ကေလးကို ေပါက္ကရ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔...  "

မေရႊစုက ဦးေရခ်မ္းကို ေငါက္လိုက္ရင္း... " ဒီမယ္... ပံုျပင္ တစ္ခု ေျပာျပဦးမယ္..."

"ဟီး.. ၾကီးစုမယ္ေတာ့ ပံုျပင္က ထာဝစဥ္ အဆင္သင့္ရွိတယ္..."

ကိုကိုက ေျပာင္စပ္စပ္လုပ္ေနေသးသည္။

"ဘုရားလက္ထက္က ေရာဟိီနီမင္းသမီးေလးဆိုတာ ရွိခဲ့တယ္။ သူက အရွင္အႏုရုဒါရဲ႕ ႏွမေလး...၊ ရွည္မွာစိုးလို႔ ဇတ္လမ္းအျပည့္အစံု မေျပာေတာ့ဘူး၊ အဲ့ဒီမင္းသမီးေလးက ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြျပဳျပီး ေသလြန္ေတာ့ နတ္ျပည္မွာ ေရႊအဆင္းလိုဝင္းတဲ့ တအားကိုလွတဲ့ နတ္သမီးေလးသြားျဖစ္တယ္တဲ့။ နတ္သမီးေလးကလွလြန္းေတာ့ သူ႔နတ္ဗိမၼာန္နဲ႔ နီးရာ ေလးဘက္ေလးတန္က နတ္သား၄ေယာက္က သူ ရထိုက္တယ္ ကိုယ္ ရထိုက္တယ္ဆိုျပီး ဝိုင္းလုၾကပါေရာတဲ့။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္သူရသင့္သလဲဆိုတာ သၾကားမင္းဆီ အဆံုးအျဖတ္ သြားေတာင္းခံရတယ္တဲ့..."

"အဲ.. စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းသား..."

"အဲ့မွာ သၾကားမင္းက ေမးတယ္... ေရာဟီနီမင္းသမီးေလးကိုျမင္တဲ့အခါ မင္းတို႔ ဘယ္လိုခံစားရသလဲတဲ့.. ဒီေတာ့ ပထမနတ္သားက နတ္သမီးေလးကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ေတာင္ထိပ္မွာ စိုက္ထူထားတဲ့ အလံတိုင္တံခြန္ေလတိုက္တဲ့အခါ တျဖတ္ျဖတ္လူးေနသလို သူ႔စိတ္ေတြလဲဘာလုပ္ရမယ္မွန္းမသိ ေယာက္ယက္ေတြခတ္ျပီး တျဖတ္ျဖတ္လူးေနတာပဲတဲ့..."

"အမယ္... နတ္သားက အလာၾကီးဟ..."

"လာဦးမွာ... လာဦးမွာ... မျပီးေသးဘူး၊ ဒုတိယနတ္သားကေတာ့ စစ္ထြက္ခါနီးထုလိုက္လို႔ စည္ၾကီးတုန္ခါသြားသလို နတ္သမီးေလးျမင္တာနဲ႔ သူ႔ရင္ေတြ ဝုန္းခနဲ တုန္ခါသြားျပီး စိတ္ေတြေျခာက္ေျခာက္ျခားျခားနဲ႔ ရိုးတိုးရိုးတြျဖစ္ရပါတယ္တဲ့..."

"ရႊီ..."

ကိုကိုနဲ႔ ညီညီက နားေထာင္ရင္း ေလခၽြန္လိုက္ေလသည္။

"တတိယ နတ္သားကက်ေတာ့ နတ္သမီးစေတြ႕ရျပီးကတည္းက သူ႔မ်က္လံုးဟာ ပုစြန္မ်က္လံုးလိုပဲ ျပဴးထြက္လာတာသာၾကည့္ပါေတာ့တဲ့..."

"ေနာက္ဆံုးနတ္သားကက်ေတာ့ ဘာေျပာလဲဆို နတ္သမီးေလး ျမင္ျပီးကတည္းက သူ႔ေမတၱာေရအလ်င္ဟာ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရ ဒလေဟာက်တာကို တားဆီးမရသလို တသြင္သြင္းစီးဆင္းေနတာပါတဲ့... အဲ့သလို အျပိဳင္အဆိုင္ေျပာျပီး သူက ပိုခ်စ္တာ ကိုယ္က ပိုခ်စ္တာ ျငင္းၾကေရာတဲ့..."

"ဒီေတာ့ သၾကားမင္းက လက္ေျမွာက္ျပျပီး...ေဟ့...ေဟ့... ေနၾကပါဦး... ေနၾကပါဦး... ငါလည္း ေျပာပါရေစဦး... ငါကေတာ့ ဒီနတ္သမီးေလး ျမင္ျပီးကတည္းက သူ႔မရရင္ ခုခ်က္ခ်င္းပဲ ေသရေတာ့မွာကြ... ဒီေတာ့ ငါက မင္းတို႔ထက္စာရင္ အဆိုးဆံုးခံစားေနရေလာက္ေအာင္ခ်စ္ေတာ့ ငါပဲ ရထိုက္တယ္ဆိုျပီး သၾကားမင္းက ေကာက္ယူသြားပါေရာတဲ့ကြယ္..."

"ဟိုက္.... အပိုင္သိမ္းပံုကေတာ့ သင္းပဗ်ာ..."

"ေအး... အဲ့သာ ၾကီးစု ေျပာခ်င္တာက... မရရင္ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ဆိုတဲ့သူဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္လိုခ်င္တာကို ရၾကမွာပဲ၊ ဒီ မိန္းမကိစၥမွ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္အလုပ္ျဖစ္ျဖစ္ မျဖစ္မေနရေအာင္လုပ္မယ္ မရရင္ေသမတတ္ပဲဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔သာ လုပ္ၾကည့္ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေအာင္ျမင္ၾကတာပဲ... ကဲ..."

မေရႊစုက ကေလးေတြကို မ်က္စျပစ္ ေမးထိုးျပျပီး ေျပာလိုက္မိသည္။

"ဟီး.. ၾကီးစုေျပာမွ သားလဲ အားတက္လာျပီ... သားက သူမ်ားေတြလို မေဖာတတ္ဘူး ၾကီးစုရ... အဲ့သာ ခက္ေနတာ..."

"ဟဲ့...လူဆိုတာ Sincere ျဖစ္ဖို႔ ရိုးသားဖို႔ပဲ လိုတာ... အဲ့လို ေဖာေရွာေနတဲ့ေယာက္်ားေတြကို မိန္းမေတြက အထင္ၾကီးမယ္မ်ား မင္းမွတ္ေနလား၊ ေအး... အနည္းဆံုးေတာ့ စႏၵီက အဲ့လိုလူမ်ိဳးေတြကို အထင္ၾကီးတဲ့အစားထဲ ပါမယ္မထင္ဘူး။"

"မသိပါဘူး ၾကီးစုရာ စႏၵီက US မွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔လည္း ရွိတယ္ ေျပာလို႔ ေနာက္ဆို ကိုယ္နဲ႔ ပိုေတာင္အလွမ္းေဝးဦးမွာ...ဟိုေရာက္ရင္ သူက ကိုယ့္ထက္သာတာေတာင္ ေတြ႔ဦးမွာ..."

"အဲ့သာဆို သူ မသြားခင္ မင္းပိုေတာင္ လႈပ္ရွားသင့္တယ္၊ ေယာက္်ားေတြ ပလီပလာ ေပါက္ကရေလွ်ာက္ေျပာတာထက္ တည္တည္ၾကည္ၾကည္စကားတစ္ခြန္း ေျပာတာကို မိန္းမေတြက ပိုအေရးထားၾကပါတယ္ကြာ..."

မေရႊစုက လက္ဘက္တစ္ဇြန္းစားလုိက္ရင္း ညီညီ စိတ္ဝင္စားရဲ႕လား ၾကည့္ရေသးသည္။ သူ စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ေနတာကို သိမွ ဆက္ေျပာရ၏။

"ၾကီးစု သူငယ္ခ်င္း ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ တစ္ေယာက္တည္းထြက္လာေတာ့ ရန္ကုန္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ သူ႔ရီးစားက ဘယ္လိုမွာတယ္ထင္လဲ.. သိလား..."

"အင္း..."

"သူတို႔က အၾကာၾကီးခြဲရဦးမွာဆိုေတာ့တဲ့... အိမ္ေထာင္သည္ေတြလဲ မဟုတ္ေတာ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မခ်ည္ေႏွာင္ထားခ်င္ဘူးတဲ့၊ ေကာင္မေလးကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးတယ္တဲ့၊ တကယ္လို႔ ႏိုင္ငံျခားမွာ သူ႔ထက္သာတဲ့သူ ေတာ္တဲ့သူ ကိုယ္လည္းၾကိဳက္တဲ့သူေတြ႔ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ထင္ရင္ ဘဝအတြက္အဆင္ေျပမယ္ဆိုရင္ သူ႔ကို ငဲ့မေနပဲ ထားသာထားခဲ့ပါတဲ့။ ၾကီးစု သူငယ္ခ်င္းက ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး၊ မလုပ္ဘူးလဲ မေျပာဘူး၊ ဘာလို႔ ဒါေတြ ေျပာတာလဲ လည္း မေမးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ၅ႏွစ္ၾကာေတာ့ ရန္ကုန္ျပန္လာ မဂၤလာေဆာင္ၾကတာပဲ...ဟိုလည္း ျပန္မသြားေတာ့ဘူး... ၾကီးစုကို ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ သူ႔ရီးစားက အဲ့လိုမွာတာေလးကို ရင္ထဲမွာ ခံစားရလြန္းလို႔ ပိုေတာင္ ခ်စ္ျပီး သစၥာရွိမိတာပဲတဲ့... ကဲ....  "

"မိုက္တယ္ေနာ္... "

"ေအးေပါ့... ဒါေၾကာင့္ ေဖာေရွာေတြထက္ ရိုးသားတာ နားလည္မႈရွိတာကို မိန္းမေတြက ပိုၾကိုက္တယ္ သေဘာက် ၾကတယ္...၊ ဒီေခတ္မိန္းကေလးေတြက လက္ေတြ႔ပိုဆန္တယ္... ဟိုေခတ္ကလို ဓူဝံၾကယ္ ေျမမွာခေၾကြလုပ္ေနလို႔ ၾကည္ႏူးမယ့္သူေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့ဘူး၊ သတိရလို႔ ေျပာရဦးမယ္...၊ ၾကီးစု သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္... မာနၾကီးတဲ့သူ႔ေကာင္မေလးကို စကားတစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ ေၾကြေအာင္လုပ္ခဲ့တာတဲ့၊ ဟဲ့... ဘာမ်ားလဲဟယ္ ဆိုေတာ့... မင္းကို ပိုက္ဆံခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ထားႏိုင္မယ္လို႔ေတာ့ ကတိမေပးႏိုင္ပါဘူးကြာ၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး ထမင္းတစ္လုပ္ပဲစားစရာရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲ့ဒီ တစ္လုပ္ဟာ မင္းအတြက္ျဖစ္ရပါေစမယ္ လို႔ ေျပာလိုက္တာတဲ့... ကဲ..."

"ဝိုး... ပိုင္တယ္ဗ်ာ.... "

"ေဟးေဟး... အဲသာ တို႔ ဦးရီးေတာ္မ်ားလားမသိ...  "

"အမယ္ေလး... ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္... "

မေရႊစု မဲ့ကာရြဲ႔ကာ တမင္လုပ္ရင္း ေနရာက ထလိုက္သည္။

"ဒါဆို ၾကီးစု ဒီေလာက္စြာတဲ့သူကို.... ေလးေလးက ဘယ္လိုေၾကြေအာင္ေျပာခဲ့လဲ..."

"ေတာ္ျပီ... ေတာ္ျပီ... ပံုျပင္ေတြလည္း ျပီးျပီ... လူၾကီးေတြ ေပါက္ကရ လိုက္မေမးနဲ႔..."

"ေဟာ.. ၾကီးစု ထြက္ေျပးျပီ... ေလးေလးေျပာျပ...ေျပာျပ..."

"ေမ့ကုန္ပါျပီကြာ... အသက္ကၾကီးပဲ ၾကီးလွ...."

"နည္းနည္း သတိရသေလာက္ေျပာျပ...  "

"ငါက မင္းတို႔ၾကီးစုလို စကားေျပာမေကာင္းဘူးကြာ... သူ႔ပဲ ေမးၾကည့္ပါကြာ..."

စားျပီးသားပန္းကန္မ်ားကို သိမ္းရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ဖက္ ေရွာင္ထြက္လာေသာ မေရႊစုက သူတို႔တူဝရီးရဲ႕ ဆူညံစြာ ျငင္းခုန္ ေျပာင္ေနာက္သံမ်ားကိုနားေထာင္ရင္း ျပံဳးေနမိေလေတာ့သည္။
+++++

Tuesday, September 16, 2014

ေတာ္ေလးဝ ဝင္ ႏွင့္ “မခ်စ္ဖို႔” လို မိန္းမသား - ၂

ဇနီးမယား ပံုျပင္မ်ား - ၂


“အဲဒီ ဝတၳဳေလးကို ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္က ဖတ္ခဲ့ဖူးတာ... ခုထက္ထိကို မေမ့ေသးပဲ စြဲေနတုန္း သိလား...။ ေဒၚခင္ႏွင္းယု ေရးတဲ့ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ထဲက... ဝတၳဳနာမည္က လူ႔ျပည္ဆိုသည္မွာ တဲ့... “
“ဘာလို႔ စြဲတာလဲ... ဇာတ္လမ္း ေျပာျပစမ္းပါအံုး။ “
“ဇာတ္လမ္းက သိပ္ထူးျခားတယ္္ရယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လင္မယားစံုတြဲအေၾကာင္း ႐ိုး႐ိုးပါပဲ”
“အင္း”
“ေယာက္်ားျဖစ္တဲ့သူက ဇာတ္ေၾကာင္း ေျပာသလိုေရးထားတာ၊ သူ႔ဇနီးမခ်စ္ဖို႔ သူ႔ကိုဘယ္လိုခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူရွာေဖြရသမွ်ေခြၽတာစုေဆာင္းျပီး ေနာက္ကြယ္ကေန ဘယ္လိုစီးပြားတိုးတက္ေအာင္ၾကံေဆာင္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူတို႔မွာ ေငြေၾကးအဆင္ေျပျပီးတတ္ႏိုင္ေပတဲ့ သူ႔ဇနီးက ပပလႊားလႊားမေနပဲ ရိုးရိုးေအးေအးပဲ ေနတဲ့အေၾကာင္း၊ အစားအစာကအစ သူ႔ကိုပဲ ဦးစားေပးတဲ့အေၾကာင္း ... သိတယ္မႈတ္လား... တခ်ိဳ႕ဇနီးေမာင္ႏွံေတြမွာ မိန္းမက တအားကို အနစ္နာခံတတ္တာမ်ိဳးေလ...  "
“အဲ့ဒီေတာ့…”
“သူကေတာ့ သူ႔မိန္းမကို ေလာကၾကီးမယ္ ေကာင္းေကာင္းဝတ္ ေကာင္းေကာင္းစားျပီး ဇိမ္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္း ေနေစခ်င္တာေပါ့။ မစားရက္ မေသာက္ရက္ မသံုးရက္နဲ႔ အဲသေလာက္ ျခစ္ျခစ္ခ်ဳတ္ခ်ဳတ္ လုပ္ေနတာကို မၾကိဳက္ဘူးေပါ့။ သူတို႔မွာ သားသမီးလည္း မရွိေတာ့ ေငြေတြစုေနဖို႔လည္း မလိုဘူး ထင္တာေပါ့”
“အင္း”
“သူဘာပဲေျပာေျပာ မခ်စ္ဖို႔ကေတာ့ ျပံဳးျပံဳးပဲတဲ့။ မလွဴရက္မတန္းရက္ ေငြစုတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ သူလည္း ဘာမွအျပစ္ေျပာလို႔ မရဘူးေပါ့။ ကိုယ္တိုင္အတြက္သံုးဖို႔ဆို ေခၽြတာလြန္းလို႔ မခ်စ္ဖို႔ ေသရင္ေတာ့ ဥစၥာေစာင့့္ျဖစ္ေတာ့မွာပဲလို႔ အျမဲ ေနာက္တာတဲ့။ ဒါေပသိ သူတို႔ ၁ဝႏွစ္ေျမာက္ မဂၤလာေန႔က်ေတာ့ သူ႔မိန္းမ စုေဆာင္းထားတဲ့ေငြနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလး စဝယ္ႏိုင္တဲ့အခါ သူအရမ္းကိုေပ်ာ္ခဲ့တယ္တဲ့၊ ဂ်ပန္ေခတ္မွာလည္း သူမ်ားတကာေတြ ဝတ္စရာေကာင္းေကာင္းမရွိလို႔ ဖ်ဥ္ၾကမ္းထည္ေတြကေန ဝဲေတြေပါက္ျပီး ဒုကၡေရာက္ခ်ိန္မွာ သူ႕မိန္းမက သူ႔အတြက္ ၾကိဳတင္စုေဆာင္းေပးထားတဲ့ အဝတ္အထည္ေတြေၾကာင့္ မခ်ိဳ႕တဲ့ပဲေနခဲ့ရတာေတြ၊ ဂ်ပန္ေခတ္မွာ သူ႔မိန္းမကအကြက္က်က်နဲ႔ စီးပြားရွာႏိုင္ခဲ့တာေတြ၊ ေနာက္ဆံုး တိုက္အိမ္ကေလး ဝယ္ႏိုင္တဲ့အထိ စီးပြားျဖစ္ခဲ့တာေတြေပါ့”
“ေၾသာ...”
“တိုက္ဝယ္မယ္ဆိုေတာ့လည္း... သူက သူ႔မိန္းမကို ေျပာမိခဲ့ေသးတာတဲ့။ တိုက္လိုခ်င္တဲ့ဒုကၡနဲ႔ မင္း အဲဒီေလာက္ ေခြၽတာေနရတာ စိတ္မခ်မ္းသာဘူးေပါ့။ မခ်စ္ဖို႔ ေသရင္ေတာ့ တိုက္ေစာင့္သရဲ ျဖစ္ေတာ့မွာပဲလို႔ေတာင္ ေျပာင္ေနာက္မိတာတဲ့၊ အဲဒီလို ေျပာင္ေနာက္တာသာေနာက္တာ စိတ္ထဲမေတာ့ သူ႔မိန္းမကို ေက်းဇူးေတြတင္မိတာေပါ့။ အဲသလိုသူ႔မိန္းမက ဘယ္သူ႔ကိုမွမွမထိခိုက္ေစပဲ စည္းစနစ္ရွိရွိ အေမွ်ာ္အျမင္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေရွ႕ေရးအတြက္ စီမံခန္႔ခြဲတတ္လို႔လည္း သူ႔ဘဝ ေအးေအးေဆးေဆး ေနႏိုင္တာကို သူ သေဘာေပါက္လာမိတာကိုး...”
“ေအးေပါ့...”
“ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ အသက္ ၆ဝျပည့္ေတာ့ မခ်စ္ဖို႔က ဘာေျပာသလဲဆို၊ တရားရိပ္သာမွာ တရားအားထုတ္ျပီး ရွိတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြကို စိတ္ျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားရေတာ့မယ္ေပါ့။ အဲသလိုေျပာေတာ့ သူက ... ေအာင္မေလးကြာ... တစ္သက္လံုးျခစ္ကုတ္ေျခြတာျပီး ဒီပစၥည္းဥစၥာေတြကို ၾကိဳးစားရွာခဲ့ရတာ၊ အစကတည္းကမရွာရင္ ပစၥည္းေတြလည္း မရွိဘူး၊ မရွိေတာ့ ျပတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့လို႔ ေျပာတာေပါ့”
“အဲဒီေတာ့...”
“အဲဒီေတာ့ မခ်စ္ဖို႔ကသူ႔ကို ရွင္းျပသတဲ့။ မခ်စ္ဖို႔ ေျပာတာကို နားလည္သေလာက္ျပန္ေျပာျပမယ္ေနာ္… “
လူ႔ျပည္ဆိုတာ ကိုယ့္အသက္ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳစဥ္ လိုအပ္သေလာက္ စြမ္းအားထုတ္ၾကိဳးစားရမွာျဖစ္သလို မသံုးမျဖဳန္းပဲ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္႐ံုလည္း ျခိဳးျခံရမယ္တဲ့။ ျပီး… စိတ္ႏွလံုးျငိမ္းခ်မ္းမႈရေအာင္လည္း ၾကိဳးစားရမွာတဲ့ဲ။ ငယ္ကတည္းက ၾကိဳးစားအလုပ္လုပ္ျပီး ရွာေဖြ မစုေဆာင္းထားရင္၊ သင့္ေတာ္တဲ့ ျခိဳးျခံမႈေတြကို မလုပ္ခဲ့ရင္တဲ့ ၾကီးလာတဲ့အခါ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး စိတ္ႏွလံုးေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနႏိုင္မလဲတဲ့၊ အိုတဲ့အထိ စားဝတ္ေနေရးကို ပူပန္ေနရေသးရင္ အသက္ၾကီးလာတဲ့အခါ အနားယူရမယ့္အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ ဘယ္လိုလုပ္ စိတ္ေအးေအးနဲ႔ တရားအားထုတ္ႏိုင္မလဲတဲ့။
“ဟုတ္ပ ဗ်… “
“ေနဦး။ ဇာတ္လမ္းက မျပီးေသးဘူး။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းကသူငယ္ခ်င္းေဟာင္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ျပန္ဆံုၾကေရာတဲ့။ အဲ့မွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းက စီးပြားေရးအဆင္မေျပ ဆင္းဆင္းရဲရဲျဖစ္ေနတာ ေတြ႔မိတာေပါ့ေနာ္… ေနတဲ့အိမ္ကလည္း ရြ႔ံေတြဗြက္ေတြ ယင္ေတြျခင္ေတြတေလာင္းေလာင္းနဲ႔ နံေစာ္ညစ္ပတ္ေနတာပဲတဲ့့။ အားတဲ့ရက္ေလး ရိပ္သာအတူသြားဖို႔ အေဖာ္စပ္တိုင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းကဘာေျပာလဲဆို... အသက္ၾကီးလာေပမယ့္ စီးပြားေရးက စိတ္မေအးႏိုင္ေတာ့ တရားႏွလံုးမသြင္းအားပါဘူးကြာလို႔ ေျပာသတဲ့”
“အဲဒီေတာ့မွ သူ႔မိန္းမကို သူ ပိုေက်းဇူးတင္သြားတယ္ေပါ့... အဲသလိုလား...”
“သူ႔မိန္းမေျပာတာကို သူ ပိုနားလည္သြားတာေပါ့။ ဇာတ္လမ္းက ဘာမွမထူးဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဖတ္ရတာ သိပ္သေဘာက်ဖို႔ေကာင္းတာပဲဲ။ မခ်စ္ဖို႔ကိုလည္း သိပ္ခ်စ္မိတာပဲ၊ ကိုယ္သာ ေယာက္်ားျဖစ္လို႔ကေတာ့ အဲ့ဒီလိုမိန္းမမ်ိဳးရရင္ သိပ္ကံေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္၊ ကိုယ္က ေယာက္်ားမဟုတ္ေတာ့လည္း ကိုယ္ အရြယ္ေရာက္လို႔ အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ့အခါ အဲ့ဒီလိုဇနီးမယားမ်ိဳးျဖစ္ဖို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုးၾကိဳးစားရမွာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။”
“ေတာ္လိုက္တဲ့ မခ်စ္ဖို႔… အဲ့ေလ… မေရႊစု… “
”စဥ္းစားၾကည့္ေလ… ေတာ္ေလးဝဝင္ ဇနီးမယား မိန္းမျမတ္ေတြအေၾကာင္းကို ဖတ္သာဖတ္ရတာ… အမရာ၊ ကိႏၷရီ၊ မဒၵီ၊ သမၺဳလာတို႔က်ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ျဖည့္ဆည္းႏိုင္စြမ္းအားပါရမီက သိပ္ကိုၾကီးျမင့္လြန္းတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔လို ျဖစ္ရမယ္လို႔ တခါမွမေတြးမိေပါင္...။ ျဖစ္ႏိုင္မလားဆိုတာလည္း မသိေပါင္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ကို စနစ္တက်ထိန္းသိမ္းျပီး ကိုယ့္ခင္ပြန္း ကိုယ့္မိသားစုကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တဲ့ဇနီးမယားမ်ိဳး၊ အဲ့ဒီ မခ်စ္ဖို႔လိုလူမ်ိဳးေတာ့ တကယ့္ကို ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာပဲ...။ ဒါေပမယ့္ မေရႊစု အခုထက္ထိ မခ်စ္ဖို႔လိုလူမ်ိဳး မဟုတ္ေသးဘူး၊ မခ်စ္ဖို႔ကို မမွီဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္တာပဲ...”
စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာျပေနတဲ့ မေရႊစုကို ကိုေရခ်မ္းက အိပ္ေနရာကေန ေခါင္းေထာင္ျပီး ျပံဳးၾကည့္လာတယ္။
“က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ မိန္းမကို မခ်စ္ဖို႔လို လူစားမ်ိဳးတမ်ိဳးလို႔ ထင္တာပဲ။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ က်ေနာ္လိုခ်င္တဲ့စံနဲ႔ မွီတဲ့ ညီတဲ့ စံျပဇနီးေကာင္းေပါ့...”
“တကယ္လား...”
ကိုေရခ်မ္းက ေျပာရင္းဆိုရင္း မေရႊစု ေခါင္းကို အသာပုတ္ျပီး အိပ္ရာက ထတယ္။
“ေအးေပါ့... တကယ္ထင္တာကို တကယ္ေျပာတာေပါ့။ ကဲကဲ... အေဒၚၾကီးမေရြစုခ်စ္ဖို႔... က်ေနာ္ အလုပ္ဆက္လုပ္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္...”
ကိုေရခ်မ္းက မေရႊစု စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ႏွစ္သိမ့္တဲ့စကားေလးေျပာျပီး သူ႕စာၾကည့္စားပြဲကို ျပန္သြားတယ္။
မေရႊစုကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ္ေလးဝဝင္ျဖစ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ မခ်စ္ဖို႔လိုက်င့္ၾကံႏိုင္ဖို႔ေတာင္ မနည္းၾကိဳးစားရဦးမယ္လို႔ စဥ္းစားရင္း ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ျပန္ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့တယ္။

ကိုးကား။။
ေဒၚခင္ႏွင္းယု - လူ႔ျပည္ဆိုသည္မွာ

+++++
(သူၾကီးမင္းေရ… ေဟာဒီမွာ BPP-Challenge အတြက္ ျပီးသြားျပီေနာ္။)

သူၾကီးမင္းရဲ႕တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္ခ်က္အရ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ေအာက္ပါဘေလာ့ဂါမ်ားအား BPP-Challenge လုုပ္ပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳျပီး တုန္႔ျပန္ေပးၾကပါေနာ္။ BPP-Challenge  ဆိုတာ ဘာလဲနဲ႔ စည္းကမ္းမ်ားကို ေဟာဒီလင့္မွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္ေနာ္။
ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္။

၈) ျမ
၉) ေမ