ဗန္းေမာ္သို႔ အပို႔ခံရသည္႔ကိစၥၾကီး
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ ၾကီးစြာေသာ အၾကပ္အတည္းတခုႏွင့္ရင္ဆိုင္လာရျပန္သည္။ ဆရာေတာ္သည္ သူ၏အထံု၀ါသနာအတိုင္း မည္သည္႔တိုင္းေရးျပည္ေရး၊ သာသနာေရးကိစၥမဆို ေထ့လံုး ေငါ့လံုးမ်ားျဖင့္ ေရးေလ့ေရးထ ခ်ိဳးေလ့ခ်ိဳးထ ရွိသည္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ အၾကပ္တခုႏွင့္ရင္ဆိုင္လာရသည္မွာ မင္းတုန္းဘုရင္မင္းျမတ္သည္ ပိဋကတ္သံုးပံုႏွင့္ ၀ိနိစၦယတို႔၌ အထူးကြၽမ္းက်င္ေသာ ရွမ္းကေလးကြၽန္းဆရာေတာ္ ဦးနႏၵအား ရဟန္းသာမေဏမ်ား ၀ိနည္းေတာ္ႏွင့္အညီ က်င့္ၾကံႏိုင္ရန္ အမိန္႔ျပန္တမ္းတခု ေရးသြင္းေစေလသည္။
ရွမ္းကေလးကြၽန္းဆရာေတာ္က ႏွစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ ခုႏွစ္သြယ္အပါအ၀င္ေသခိယက်င့္စဥ္ "နဥပါဟန" "နစတၱ" သိကၡာပုဒ္မ်ားအရ ရဟန္းေတာ္ႏွင့္ သာမေဏမ်ား ရြာတြင္းျမိဳ႔တြင္း၀င္ေရာက္ရာတြင္ ထီးမေဆာင္းရ၊ ဘိနပ္မစီးရေၾကာင္း "အမိန္႔ျပန္တမ္း" တေစာင္ကို ဘုရင္မင္းျမတ္ထံ ေရးသြင္းဆက္ကပ္ေလသည္။
ထိုအမိန္႔ျပန္တမ္းကို မင္းတုန္းဘုရင္မင္းျမတ္က သုဓမၼာဆရာေတာ္ရွစ္ပါးအား ပင့္ဖိတ္ျပီးဆက္ကပ္အတည္ျပဳေစသည္။ သုဓမၼာဆရာေတာ္မ်ားကလည္း အခ်င္းခ်င္းညွိႏႈိင္းေဆြးေႏြးျပီး ၀ိနည္းေတာ္မ်ားႏွင့္ညီညြတ္၍ ထိုအမိန္႔ျပန္တမ္းကိုအတည္ျပဳေစေတာ့သည္။
မဟာဒဏ္၀န္က သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ထံ ဆက္ကပ္ျပီး ေလးခြင္ ေလးရပ္ႏွင့္တကြ တိုင္းလံုးျပည္လံုးအႏွံ႔ ထိုအမိန္႔ျပန္တမ္းကို ထုတ္ဆင့္ေလသည္။
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ ထိုအမိန္႔ျပန္တမ္းကို ေတြ႔ရွိဖတ္မိေတာ့သည္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏စိတ္ထဲတြင္လည္း ရိုးတိုးရြတ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္လာသည္။ ရွမ္းကေလးကြၽန္းဆရာေတာ္မွာ "ကသည္း"လူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ "ကသည္း"လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ေနဒဏ္ေလဒဏ္ႏွင့္တကြ အပင္ပမ္းဆင္းရဲအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ခံႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ ဒါေၾကာင့္ မေျပာပေလာက္သည္႔ လဟုက အာပတ္ေလးကို ေရးၾကီးခြင့္က်ယ္လုပ္၍ "ထီးမေဆာင္းရ၊ ဘိနပ္မစီးရ" ဟူေသာ အမိန္႔ျပန္တမ္းကို ထုတ္ဆင့္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ကယူဆသည္။
ေနာက္ျပီး ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ျမန္မာလူမ်ိဳး ရဟန္းသာမေဏမ်ားသည္ "ကသည္း"လူမ်ိဳး ရဟန္းသာမေဏမ်ားေလာက္ အပင္ပမ္း အဆင္းရဲ ခံႏိုင္စြမ္းမရွိ "ဂ႐ုက အာပတ္" ၾကီးေလးသည္႔ ၀ိနည္းပညတ္ခ်က္မ်ားကိုသာ မက်ိဳးမေပါက္ေအာင္အေလးဂ႐ုျပဳသင့္ေၾကာင္း၊ ထီး၊ ဘိနပ္မစီး မေဆာင္းမူ၍ ျမိဳ႔တြင္းရြာတြင္းသြားမိပါက ဥတုသပၸါယ မမွ်ပဲ ေရာဂါဘယထူေျပာႏုိင္ေၾကာင္း၊ သာသနာေတာ္အရွည္ေလးျမင့္စြာ ထမ္းရြက္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း သေဘာေတာ္ရရွိေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ နန္းေတာ္တြင္းရွိ ေလွသင္းအတြင္း၀င္ ဦးခ်ိန္၏ အိမ္အနီးသို႔ ေအာက္ေဖၚျပပါ အဆံုးသတ္ပါရွိေသာ ျပန္တမ္းသိမ္းအမႈျငိမ္း "၀ိနစၦယၾသ၀ါဒ" စာခ်ိဳးတပုဒ္ကို ပစ္ခဲ့ေလသည္။
ရာဇ၀င္ထံုးတမ္း၊ လွမ္းလိုက္သည္႔ ျပန္တမ္းေတာ္မွာ၊
စာမွားေတြဗလခ်ာႏွင့္၊ အရာရာျပဆိုခ်က္ဒို႔ရွက္ပါဘိ၊
စာစပ္တဲ့၀ိနည္းက်ယ္၊ လယ္ခ်င္လွေမာင္ရွမ္း၊
ထြက္ခဲ့ေနာ္ ဘက္ေပၚလွ်င္ အျမန္ျဖဳတ္မယ္၊
ရွံဳးထိပ္ပုတ္တမ္း။ ။
စာမွားေတြဗလခ်ာႏွင့္၊ အရာရာျပဆိုခ်က္ဒို႔ရွက္ပါဘိ၊
စာစပ္တဲ့၀ိနည္းက်ယ္၊ လယ္ခ်င္လွေမာင္ရွမ္း၊
ထြက္ခဲ့ေနာ္ ဘက္ေပၚလွ်င္ အျမန္ျဖဳတ္မယ္၊
ရွံဳးထိပ္ပုတ္တမ္း။ ။
ဤသို႔ျဖင့္ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ နန္းတြင္းသိေအာင္ ပစ္စာကိုပစ္သည္႔အျပင္ ရွမ္းကေလးကြၽန္းဆရာေတာ္ သီတင္းသံုးသည္႔ ေက်ာင္း၀န္းအတြင္းသို႔လည္း ေအာက္ပါရွည္လ်ားသည္႔ စာခ်ိဳးတပုဒ္ကိုပစ္ခဲ့ေလသည္။
ေတာတြင္းကနက်စ္သိုး၊ ခ်ိဳက်ိဳးမေနာ္
ေတာ္႐ံုတြင္မတြန္ဘဲ၊ ရဲဇာနည္ ေတာဆီကေက်ာ္မလား။
ႏိုင္ငံေတာ္တလႊားမွာ ျပိဳင္ဘက္ကရွား၊
တက္မယ္လား၊
ထြက္ပါေတာ့လား၊
မထြက္၀ံ့ ဒို႔အနားမွာ၊
ဘာျပဳလို႔ တြန္သလား၊
ျမစ္ကမ္းယံ ေရနားက၊
လူ႔ျပည္မွာ ငါတကားဟု
စိတ္ထားၾကီးတဲ့ေတာရ၀ါ၊ မွားခ်က္ကနာ၊
ေမာင္တို႔အျဖစ္ကား ကိုယ္စားရွက္လွပါ။
ေနာက္မ်ားကိုပါ လူ႔ဘံုကိုမသီလာခ်င္နဲ႔၊
ခင္တို႔ဟာေနရာျမဲမို႔၊
ေနာက္ေတာ္ပါ ေဖၚ သဟဲႏွင့္၊
ေျပးေရာ့တကတဲ။
ေတာ္႐ံုတြင္မတြန္ဘဲ၊ ရဲဇာနည္ ေတာဆီကေက်ာ္မလား။
ႏိုင္ငံေတာ္တလႊားမွာ ျပိဳင္ဘက္ကရွား၊
တက္မယ္လား၊
ထြက္ပါေတာ့လား၊
မထြက္၀ံ့ ဒို႔အနားမွာ၊
ဘာျပဳလို႔ တြန္သလား၊
ျမစ္ကမ္းယံ ေရနားက၊
လူ႔ျပည္မွာ ငါတကားဟု
စိတ္ထားၾကီးတဲ့ေတာရ၀ါ၊ မွားခ်က္ကနာ၊
ေမာင္တို႔အျဖစ္ကား ကိုယ္စားရွက္လွပါ။
ေနာက္မ်ားကိုပါ လူ႔ဘံုကိုမသီလာခ်င္နဲ႔၊
ခင္တို႔ဟာေနရာျမဲမို႔၊
ေနာက္ေတာ္ပါ ေဖၚ သဟဲႏွင့္၊
ေျပးေရာ့တကတဲ။
ဆရာေတာ္ဆိုလိုသည္႔အဓိပၸါယ္မွာ ရွမ္းကေလးကြၽန္းဆရာေတာ္ကို ႏြားႏွင့္ႏိႈင္း၍ ကိုယ္ႏွင့္တန္ရာတန္ရာမတြန္ပဲ ဤအမိန္႔ေတာ္ျပန္တမ္းကို အဘယ္ေၾကာင့္ အေ၀းမွေနျပီး တြန္ေနပါသလဲ။
ငါႏွင့္ ရဲ၀ံ့စြာ ျပိဳင္လိုလွ်င္ အျမန္ထြက္လာပါ၊ ျမစ္ကမ္းယံေရနားကလူ႔ျပည္မွာ ငါတကားဟု စိတ္ထားၾကီးတဲ့ေတာတြင္းက ရဟန္း သင္မွားေနျပီ၊ သင္တို႔ကိုယ္စားရွက္လွသည္။ ေနာက္မ်ားကို လူ႔ျပည္လူ႔ရြာ မလာခ်င္ပါႏွင့္၊ ဒို႔ဒီမွာအျမဲရွိေနတယ္၊ သင့္အေဖၚအေပါင္းေတြႏွင့္ ေျပာေပေရာ့ဟု ဆိုလိုေပသည္။
မင္းတုန္းမင္းၾကီးသည္ ဤကိစၥမွာေသးငယ္ေသာကိစၥမဟုတ္၊ မိမိကိုယ္တိုင္မွာ သုဓမၼာ ဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္၍ျပဳလုပ္ထားေသာျပန္တမ္းျဖစ္သည္။ မိမိကိုယ္တိုင္က မေလွ်ာက္ထားလို၊ သာသနာပိုင္ထံေလွ်ာက္ထား၍ ဤစာမ်ားေရးမေရးကို သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္က ေမးျမန္းပါရန္ မင္းတုန္းမင္းကေလွ်ာက္ထားေလသည္။
သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္က ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အား ေခၚယူစစ္ေမးေသာအခါ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ေျဖၾကားပံုမွာ...
"ပ႑ိတံပညာရွိကို ေညယ် သိရာ၏" ဟူ၍ျဖစ္သည္။ သာသနာပိုင္ ဆရာေတာ္၏ဘြဲ႔မွာ ဦးေညယ်ျဖစ္သည္။
သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္က သုဓမၼာက လက္ခံထားေသာ၀ိနိစၦယစာတမ္းကို ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ မေက်မခ်မ္းျဖစ္၍ စာခ်ိဳးေရးျပီးကပ္ထားသည္မွာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ပင္ မဟုတ္ပါေလာဟု ေမးေလလွ်င္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က....
"ပ႑ိတမေရး" ဟူ၍ ငံုးတိတိေျဖသည္။သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္က ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏စကားကို အခ်က္ပိုင္ပိုင္ မရႏိုင္ေသး၍ လက္ဆုတ္လက္ကိုင္ မိေစရန္...
"ပ႑ိတမေရးရင္ ႏႈတ္နဲ႔ေကာ ေျပာေပးတာမဟုတ္လား" ဟုေမးသည္႔အခါ...
"ပ႑ိတ မသိ" ဟူ၍ငံုးတိတိေျဖၾကားေတာ္မူသည္။ သာသနာပိုင္ ဆရာေတာ္လည္း ညစ္က်ယ္က်ယ္လုပ္ေနေသာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အား လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရေလသည္။
**********************
No comments:
Post a Comment