Tuesday, November 10, 2009

အေျခခံေကာင္းဘို႔လိုေၾကာင္းပံုျပင္

အေျခခံေကာင္းဘို႔လိုေၾကာင္းပံုျပင္

တေန႔တြင္ မင္းတုန္းမင္းၾတားၾကီးသည္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အား နန္းေတာ္သို႔ပင့္ကာ ဆြမ္း လုပ္ေကြၽးျပီး တရားေဒသနာ နာၾကား၍အျပီးတြင္ ေလွ်ာက္ထားသည္မွာ....

''တပည့္ေတာ္အေနျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ မရွင္းလင္းသည့္ ကိစၥတရပ္ကို အခြင့္သင့္တုန္း ေလွ်ာက္ထားလို ပါသည္''

''ျမတ္စြာဘုရားသည္ သတၱ၀ါမ်ားအား ေက်ာသားရင္သား မခြဲျခားဘဲ တရားေရေအးတိုက္ေကြၽးပါလွ်က္ အခ်ဳိ႔ပုဂိၢဳလ္တို႔သည္ သရဏဂံုသာတည္၍ အခ်ဳိ႕႔မွာ ေသာတာပန္၊ အခ်ဳိ႕႔မွာ အနာဂါမ္ တည္ၾကသည္မွာ အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း'' ဟု'' တပည့္ေတာ္စဥ္းစား၍ မရႏိုင္သျဖင့္ အရွင္ဘုရား ရွင္းလင္းမိန္႔ၾကားပါရန္ ေလွ်ာက္ထား အပ္ပါသည္ဘုရား''

ထိုအခါ ဗန္းေနာ္ဆရာေတာ္ကျပံဳးရယ္ေတာ္မူျပီးေနာက္

ုတကာေတာ္သိလိုသည့္အခ်က္ အကြက္က်က် ဥပမာေျပာရလွ်င္ ေရွးအခါက ရြာတရြာမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေဗဒင္ပညာကို အထူးပင္၀ါသနာပါ၍ ဒီသာပါေမာကၡဆရာထံ ေဗဒင္ ပညာ သင္ယူဆည္းပူးရန္တိုင္ပင္၍ အတူပင္သြားၾကေလသည္။

စြယ္စံုပညာကို သင္ၾကားေပးႏိုင္သည့္ ဒီသာပါေမာကၡဆရာၾကီးကေရာက္ရွိလာၾကသည့္ တပည့္ ႏွစ္ဦးအား....
ု''မင္းတို႔...ဘာပညာမ်ား သင္ယူၾကမွာလဲ''
ဟုေမးေလသည္။ ထိုအခါ တပည့္ႏွစ္ဦးက...
ု''ေဗဒင္ပညာကို အဓိကထားျပီး သင္ယူလိုပါသည္''
ဟုေျပာေလရာ၊ ဆရာၾကီးက ေဗဒင္ပညာကိုအသားေပးျပီး သင္ၾကားေပးေလသည္။ တပည့္ ႏွစ္ဦးတို႔သည္ ေဗဒင္ပညာကို တစ္ႏွစ္ေက်ာ္မွ် သင္ယူမိၾကေသာအခါ အေတာ္ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ပင္ သင္ယူမိၾကေလသည္။

ထို႔ေနာက္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ ဒီသာပါေမာကၡ ဆရာၾကီးအား ခြင့္ပန္ျပီး မိမိရြာသို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ ဆရာၾကီးကလည္း ဆုမ်ားေပးျပီး ျပႆနာရွိလွ်င္ လာခဲ့ၾကဟု မွာၾကားေလသည္။

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ မိမိရြာသို႔မေရာက္မွီ လမ္းခုလပ္အၾကား ရြာတရြာသို႔ ေန၀င္ျဖိဳးျဖ ေရာက္ရွိသြားၾကေလသည္။ ထိုရြာတြင္ မိတ္ေဆြအသိတစ္ေယာက္ရွိသည္ႏွင့္ ၀င္ေရာက္ တည္းခိုၾကသည္။ ၄င္းအသိမိတ္ေဆြအိမ္တြင္ မိန္းမဧည့္သည္တစ္ေယာက္လည္း ေရာက္ရွိေနသည္။

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ အိမ္ခံမိတ္ေဆြႏွင့္ စပ္မိစပ္ရာေျပာၾကရင္းက မိမိတို႔သင္ယူလာ သည့္ ေဗဒင္ပညာအေၾကာင္း ေရာက္ရွိသြားၾကသည္။ ထိုအခါ မိန္းမဧည့္သည္ကလည္း အပ်ဳိရွာကညာေတြ႔၊ အခ်ဳိရွာသကာေတြ႕႔ ျဖစ္သြားေလသည္။

''ေနပါအံုး...ဆရာေလးတို႔ရဲ႕ က်မေမးစမ္းပါရေစအံုး'' ဟု မိန္းမဧည့္သည္က ၾကားျဖတ္၍ ေမးလိုက္ေလသည္။
''ဟုတ္ကဲ့... ေမးပါ... အလိုရွိတာကို ေမးႏိုင္ပါတယ္''

ဖိုးေျဖခ်င္... ဖိုးတြက္ခ်င္ျဖစ္ေနၾကသည့္ လက္သစ္ေဗဒင္ဆရာႏွစ္ဦးတြင္ တဦးကေျပာလိုက္ ရာ...

''က်မခင္ပြန္း အရပ္တပါးသို႔ စီးပြားရွာသြားတာ ႏွစ္ခါလည္ေက်ာ္သြားျပီ ဆရာေလးတို႔ရဲ႕၊ အဲဒါစာလဲမလာ လူလဲမေရာက္ျဖစ္ေနလို႔ ဆရာေလးတို႔တြက္ေပးစမ္းပါ '' ဟုေျပာဆိုသည္။

ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ ေန႔ရက္မ်ားေမးျပီး ပထမသူငယ္ခ်င္းက တြက္ခ်က္၍ ''ခင္ဗ်ားခင္ပြန္းေသျပီ '' ဟု ေျပာလိုက္ေလသည္။

ဒုတိယသူငယ္ခ်င္းကလည္း သူ႔နည္းသူ႕ဟန္ႏွင့္တြက္ခ်က္ျပီး ''ခင္ဗ်ားခင္ပြန္းေသတာမွ ကမ္းနားမွာ က်ားခဲလို႔ေသျပီ'' ဟု ေျပာလိုက္ေလသည္။

ထိုမိန္းမသည္ ေနာက္တေန႔နံနက္တြင္ ေဗဒင္ကိန္းအရ ကမ္းနားသို႔သြားရွာရာ တကယ္ပင္ မိမိ ခင္ပြန္း က်ားစားထားသည္ကို ကမ္းနားစပ္တြင္ ေတြ႕ရေတာ့သည္။

ဤတြင္ပထမသူငယ္ခ်င္းသည္ သူ၏ေဟာခ်က္ မတိက်မေရရာ၍ မ်ားစြာမေက်မနပ္ျဖစ္သြား သည္။

''ေဟ့... သူငယ္ခ်င္း ဆရာၾကီးက ေဗဒင္ပညာကို မင္းကိုပိုျပီးသင္ေပးတယ္ကြ၊ငါ့က်ေတာ့ မေရရာ ဘူး'' ဟု ေျပာလိုက္ေလသည္။

''ဟ...သင္ေပးတာေတာ့ အတူတူရွိမွာပါပဲကြ၊ ငါ့ပိုျပီး သင္ေပးမယ္ မဟုတ္ပါဘူး '' ဟု ဒုတိယ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာေလရာ...
''သင္ေပးတဲ့ အခ်ိန္လဲအတူတူ၊ လက္ေဆာင္အသျပာေပးရတာလဲအတူတူ၊ ငါေတာ့မေက်နပ္ဘူး ကြာ၊ ဆရာၾကီးထံျပန္ျပီးေမးၾကမယ္'' ဟု ေျပာျပီး သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တို႕႔သည္ ဒီသာပါေမကၡ ဆရာၾကီးထံ ျပန္လည္၍ သြားၾကေလသည္။

ဒီသာပါေမကၡဆရာၾကီးသည္ တပည့္ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာသည္ကို အကဲခတ္မိေလ သည္။ ဆရာၾကီးက တပည့္တို႔အား ''မင္းတို႔... ခရီးလဲပမ္းလာၾကတယ္၊ နားနားေနေနေပါ့ကြာ၊ မနက္လင္းမွပဲ စကားစံမည္ေျပာၾကတာေပါ့၊ ကဲအိပ္ၾကအံုး၊ အိပ္ၾကအံုး'' ဟု ေျပာလိုက္သည္။

နံနက္ခင္း ေ၀လီေ၀လင္း လက္ၾကားမျမင့္တျမင့္ အခ်ိန္တြင္ ဆရာၾကီးက '' ေရာ့... ေဟာဒီ အရြယ္ တူညီသည့္အိုးႏွင့္ ေျမေပၚမခေသးတဲ့ ႏွင္းရည္ကို ျပည့္ေအာင္ခတ္ခဲ့ၾက'' ဟု ေျပာျပီး အရြယ္တူသည့္ အိုးကေလးႏွစ္လံုးကို တလံုးစီေပးလိုက္ေလသည္။

တပည့္ႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ ေရးၾကီးသုတ္ျပာ အိုးကိုယ္စီယူျပီး ႏွင္းရည္မ်ားသြားခံၾကသည္။ ပထမ တပည့္က ႏွင္းရည္အျမန္ရလိုေဇာျဖင့္ သစ္ပင္တပင္မွတပင္ကူးျပီး အိုးကို ေအာက္ကခံကာ သစ္ကိုင္းမ်ားကို လႈပ္ခ်ေလသည္။

ဒုတိယတပည့္မွာမူ ေခါင္းမွ ပု၀ါကိုခြၽတ္၍ ၄င္းပု၀ါႏွင့္ပင္ ျမက္၊သစ္ပင္တို႔အေပၚမွ ႏွင္းရည္ကို စိုစြတ္ေစျပီး အိုးထဲသို႔ ညွစ္ထည့္ေလသည္။

ေနျခည္ေရာက္၍ ႏွင္းေပ်ာက္လာသည့္အခါ ႏွင္းရည္မ်ားကို ယူ၍မရေတာ့ေခ်။ တပည့္ႏွစ္ဦးတို႔ သည္ မိမိတို႔ရရွိသည့္ ႏွင္းရည္ကို တဦးကိုတဦးကိုအား အသိမေပးဘဲ ဆရာၾကီးထံျပန္၍ ႏွင္းရည္အိုးမ်ား ေပးအပ္ၾကေလသည္။ အိုးႏွစ္လံုးထဲတြင္ ပထမလူ၏ ႏွင္းရည္ကနည္း၍ ဒုတိယတပည့္၏ ႏွင္းရည္အိုးမွာ ျပည့္လုမတက္ ရလာေလသည္။

ဤတြင္ဆရာၾကီးက ''မင္းတို႔ကို ပညာေပးတဲ့ေနရာမွာေတာ့ အတူတူေပးတာပဲ၊ ပညာခံယူတဲ့ တပည့္ရဲ႕ ဥာဏ္အေပၚမွာသာ အဓိကဘဲ '' ဟုေျပာျပီး တပည့္ႏွစ္ဦးအားျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ေလ သည္။

''ဒီဥပမာအတိုင္းဘဲ တကာေတာ္ေရေျမ႕႔ရွင္ရဲ႕႔၊ ေဟာၾကားတဲ့တရားကေတာ့ အတူတူပါပဲ၊ နာယူ မွတ္သားတဲ့ပုဂိၢဳလ္ရဲ႕႔ အဇၥ်ာသယကသာ အဓိကဘဲ'' ဟု ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က မင္းတုန္းမင္း တရားၾကီးအား မိန္႔ၾကားလိုက္ရာ ဘုရင္မင္းျမတ္သည္ မ်ားစြာ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္သြားေလသည္။

*****************

ဗန္းေမာ္ႏွင့္ မယ္ကင္း

ဗန္းေမာ္ႏွင့္ မယ္ကင္း စစ္ကိုင္းမွာေတြ႔ျခင္း

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ မင္းတုန္းမင္းကို စိတ္နာ၍ စစ္ကိုင္းပိေတာက္ေခ်ာင္မွာေနစဥ္ သီလရွင္မယ္ကင္းမွာလည္း တပည့္တပန္းမ်ားစြာႏွင့္ စစ္ကိုင္းေခ်ာင္တြင္ စာေပပို႔ခ်ေနသည္။

တေန႔တြင္ သီလရွင္မယ္ကင္းက မိမိေခ်ာင္အတြင္း၌သီးေသာ သေဘၤာသီးလွလွၾကီးတလံုးရ၍ တပည့္သီလရွင္မ်ားအား ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ထံ ကပ္လွဴေစခိုင္းလိုက္ျပီး သီလရွင္ႏွစ္ဦးကို အမွာစကားပါးလိုက္ေသးသည္။

''ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ကမ်ား မင္းတို႔ဆရာက သေဘၤာသီးၾကီးလွဴျပီး ဘာဆုကို ေတာင္းလိုက္ေသးသလဲ ေမးခဲ့ရင္ (ဘုရားဆုကို ေတာင္းပါတယ္) လို႔ ေလွ်ာက္ပါဘိ'' ဟူ၍မွာၾကားလိုက္သည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ထံ ေရာက္၍ သေဘၤာသီးကို သီလရွင္ဆရာကင္းက အကပ္ခိုင္းေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားသည့္အခါ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ဆရာေတာ္က ေမးေတာ့သည္။ သီလရွင္မ်ားကလည္း ဆရာကင္းက မွာသည့္အတိုင္းပင္ ေလွ်ာက္တင္လိုက္ေလသည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏စိတ္တြင္ ၾကီးက်ယ္လိုက္တာဟု ထင္ေတာ္မူသည္လား မေျပာတတ္၊ ႐ုတ္ခ်ည္းပင္...
''ေအး.. နင္တို႔ဆရာကို ေျပာလိုက္၊ ဘုရားဆုလိုခ်င္ရင္ ငါ့ေပါင္ၾကားထဲကဟာ နင့္ေပါင္ၾကားထဲေရာက္ေအာင္ အရင္ဆုေတာင္းအံုး'' ဟု မွာၾကားလိုက္ေလသည္။

ဆရာေတာ္၏ဆိုလုိရင္းမွာ ဘုရားဆုကိုပန္လွ်င္ ေယာက္်ားဘ၀ကိုရေအာင္ အရင္ေတာင္းအံုး၊ ေယာက္်ားဘ၀ရမွ ဘုရားဆုပန္လို႔ရမွာဟူ၍ ဆိုလိုဟန္ရွိေပသည္။

******************************

၀က္၀က္ကြဲစာခ်ိဳး ႏွစ္ပုဒ္

သီလရွင္မ်ား ဆရာကင္းထံ ျပန္ေရာက္ေလလွ်င္ ဆရာေတာ္၏စကားကို ျပန္လည္ေျပာၾကားေလေတာ့သည္။ ဆရာကင္းမွာလည္း မာနတံခြန္ ထူႏိုင္သည့္ကာလမို႔ စပ္စပ္ထိမခံ အမွန္ကိုမဆင္ခ်င္ႏိုင္ဘဲ ႐ုတ္တရက္ ေဒါသအိုးေပါက္ကြဲကာ ေဒြးခ်ိဳးတပုဒ္ ေရးစပ္၍ တပည့္မ်ားကို အပို႔ခိုင္းလိုက္ေတာ့သည္။

ထိုေဒြးခ်ိဳးမွာ...
''အဖ်ားရယ္ေပ၊ အနားေခြ မခိုင္ျပန္ခါမွ၊ ျမိဳင္ရပ္ကိုမွီး။
စိတ္ပုတီးနဲ႔ ယပ္ၾကီးကိုင္၊ မဂ္လမ္းကို ဘယ္လိုဆိုင္ပ
၀တ္သင္းပိုင္ မုန္ယိုကြက္ေတြႏွင့္ ေတာထြက္ခင္ၾကီး။''

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ သီလရွင္မယ္ကင္း၏ ေဒြးခ်ိဳးကိုဖတ္ရေသာအခါ ေဒါပြသြားဟန္တူသည္။ တသက္လံုးက သူမ်ားကိုခ်ည့္ခ်လာခဲ့၍ တေယာက္တေလမွ ျပန္၍ မလွန္ရဲခဲ့ေသာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အဖို႔ ယခုပထမဆံုးအၾကိမ္ သီလရွင္မယ္ကင္းက ျပန္၍ႏံွလိုက္ေသာအခါ ခပ္စပ္စပ္ နာသြားဟန္တူသည္။ အရင့္သီးဆံုး စကားလံုးမ်ားျဖင့္ျပီးေသာ ေအာက္ပါေဒြးခ်ိဳးကို ျပန္လွန္ေရးစပ္၍ ေပးလိုက္ေလသည္။


******************************

ဤသည္တို႔ကား ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ ဟာသရသ ကဗ်ာမ်ားကို ကိုရင္ဘ၀မွ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ထိ အစဥ္အတိုင္း ေဖၚျပ၍ျပီးပါျပီ။ သို႔ေသာ္စံုလင္ျပီဟူ၍ကား မဆိုႏိုင္ေသးပါ။ က်န္ရွိေနဦးမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ စုေဆာင္းရသမွ် ေဖၚျပရျဖင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။

ယခုဆက္လက္၍ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ ဥပမာ ပံုျပင္ ၀တၳဳမ်ားကို သီးသန္႔ခြဲျခား၍ ေဖၚျပပါဦးမည္။ ဥပမာ သမူဟဂီရကၠမက်မ္းတြင္ပါရွိေသာ ဥပမာ ပံုျပင္ ၀တၳဳအစုစုတို႔ကို ဖတ္႐ႈ ေလ့လာေတာ္မူၾကပါကုန္။

ဤဥပမာ ပံုျပင္ ၀တၳဳတို႔ကို ေဖၚျပရာတြင္ ေခတ္အစဥ္အတိုင္း မဟုတ္မူဘဲ အလ်ဥ္းသင့္သလို ေဖၚျပသြားမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။


******************************

ဗန္းေမာ္ႏွင့္ မယ္ကင္းခ်စ္ၾကိဳက္ဘူးသေလာ

ဗန္းေမာ္ႏွင့္ မယ္ကင္းခ်စ္ၾကိဳက္ဘူးသေလာ

သို႔ျဖစ္၍ ဤေတးထပ္ႏွစ္ပုဒ္ကို ဆန္းစစ္ၾကည့္လွ်င္ ကာလအပိုင္းအျခားကို ခန္႔မွန္းရသေလာက္ စစ္ကိုင္းေခ်ာင္အေၾကာင္းအရိပ္အျမြက္မွ် မပါျခင္း၊ တပည့္တပန္း အသင္းအပင္း အသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ားအေၾကာင္း ေတးထပ္ႏွစ္ပုဒ္စလံုးတြင္ မပါရွိၾကျခင္း၊ တကုိယ္တည္း ဧကစာက်င့္ကာ ဘာ၀နာပြားမ်ားမည္ဟု ေတးထပ္ ဆိုထားပါလွ်က္ ဆရာကင္း၏ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ တပည့္တပန္းမ်ားစြာႏွင့္ စာေပပို႔ခ်မႈစခန္းတြင္သာ က်င္လည္ေနခဲ့ရျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ဤေတးထပ္ ႏွစ္ပုဒ္စလံုးမွာ ပ်ိဳရြယ္စဥ္က ေရးသားခဲ့ၾကေသာ ေတးထပ္မ်ား ျဖစ္သည္ဟုပင္ ေကာက္ခ်က္ခ်ရေပေတာ့မည္။

သို႔ျဖစ္လွ်င္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႏွင့္ သီလရွင္မယ္ကင္းတို႔မွာ ငယ္စဥ္ကပင္ သိကြၽမ္းေနၾကေၾကာင္း ထင္ရွားေပသည္။ ဤမွတဆင့္တက္၍ေတြးလွ်င္ ငယ္စဥ္က ေရးၾကေသာ ေတးထပ္ႏွစ္ပုဒ္စလံုး အျပန္အလွန္ သံုးသပ္ၾကည္႔လွ်င္ ဆရာကင္း၏ေတးထပ္မွာ (ေလာဘပယ္၍ ေမာဟမတြယ္ေတာ့ပါ) (ဧကစာ က်င့္သံုး၍ မဂ္လမ္းကိုရွာပါမည္) ဟု ႐ိုး႐ိုးသားသား ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ကို ကိုယ္ေရးစပ္ထားေသာ ေတးထပ္ျဖစ္ပါလ်က္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ေဒါသတၾကီး ပက္ပက္စက္စက္ တနည္းဆိုရလွ်င္ ဆဲေရးတိုင္းထြာ၍ ျပန္လည္ေခ်ပ ေရးသားရသနည္း။ ပုဂၢိဳလ္တဦး၏ အဆိုအမိန္႔အတိုင္း စာသင္ဘက္ ပ်ိဳရြယ္စဥ္ဘ၀က ခ်စ္ၾကိဳးသြယ္မိၾကျပီး တကယ့္အေရးက်မွ ျငင္းပယ္လိုက္ေသာ ေတးထပ္ျဖစ္၍ စိတ္နာနာႏွင့္ ပက္ပက္စက္စက္ ဆဲေရးတိုင္းထြာျပီး ျပန္လည္ေခ်ပျခင္း ျဖစ္ရာသည္ဟု ယူဆရန္ပင္ ရွိေတာ့သည္။

***************************
ဦးပဥၥင္းဘ၀က ေရးစပ္သည္ဆိုေသာ ေတးထပ္

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ စာေပမ်ားတြင္ ေဖၚျပထားျခင္းမရွိေသာ္လည္း ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ ပဥၥင္းတက္ကာစကေရးေသာ ေတးထပ္ဟုဆိုသည့္ ေတးထပ္တပုဒ္မွာ အခ်ိဳ႔စာအုပ္မ်ားတြင္ ၾကိဳးၾကားၾကိဳးၾကား တခါတရံ ေတြ႔ရေပသည္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ စာေပစာစုမ်ား၌ မေတြ႔ရသည္မွာ ေဖၚျပရန္မသင့္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ဟန္တူေပသည္။

ဤစာအုပ္သည္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ ဟာသရသ ကဗ်ာမ်ားႏွင့္ ပံုျပင္ ၀တၳဳမ်ားစုေဆာင္းေဖၚျပလိုရင္း ျဖစ္ရာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏အျခားကဗ်ာ စာခ်ိဳးမ်ားထက္ပို၍ပင္ ၾကမ္းသည္ဟုမဆိုႏိုင္ေသာ ကဗ်ာတပုဒ္ကို မၾကြင္းက်န္ရေအာင္ ေဖၚျပပါမည္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ ပ်ိဳရြယ္စဥ္ဘ၀က ေရးေသာစာ ဟုတ္မဟုတ္ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္ျဖင့္ပင္ ဆံုးျဖတ္ၾကပါေလ၊ ဗဟုသုတ အျဖစ္သာ ေဖၚျပလိုရင္းျဖစ္၍ ျမွပ္ထားေသာ စာလံုးမ်ားကို ျဖည့္စြက္၍သာ ဖတ္႐ႈၾကပါေလကုန္။

ေအာက္ပါေတးထပ္မွာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္မျဖစ္မွီ ကိုရင္ဘ၀က ရဟန္းေဘာင္သို႔ တက္မည္ရွိေသာအခါ သီလရွင္မယ္ကင္းအား ''ဘယ္ႏွယ္လဲ ပဥၥင္းတက္ရေတာ့မလား'' ဟုေမးသည္ဆို၏။ မယ္ကင္းကအေျဖမေပး၍ ပဥၥင္းတက္လိုက္ရျပီးေနာက္ စိတ္နာနာႏွင့္ (ေအာက္ပါေတးထပ္ကို) ေရးစပ္၍ မယ္ကင္းထံပို႔လိုက္သည္ဆို၏။ ဤေတးထပ္ကို လက္ခံ ရရွိ ျပီးေနာက္ မယ္ကင္းသည္ မ်က္ေျဖေတးထပ္ျဖစ္ေသာ (ဘိကၡဴနီ ဆရာကင္းက တဏွာကြင္းပစ္ပယ္) အစခ်ီေသာ ေတးထပ္ကို ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ေလာင္း ပဥၥင္းပ်ိဳထံ ေပးပို႔လိုက္သည္ဆို၏။ မယ္ကင္းေတးထပ္ကို ရေသာအခါ ပဥၥင္းပ်ိဳက (ဘိကၡဴနီ ဆရာကင္းက တဏွာကြင္းစြတ္မယ္) ဟူေသာ ေတးထပ္ျဖင့္ ျပန္လည္ေခ်ပျခင္းျဖစ္သည္ဟုဆို၏။ အတၱေနာမတိ သေဘာၾကိဳက္ညီရာကို ယူၾကပါကုန္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ ပဥၥင္းပ်ိဳဘ၀က ေရးစပ္သည္ဆိုေသာေတးထပ္

အထက္ပါ ေတးထပ္မွာ ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းသည္ ဆိုရေသာ္လည္း ေနာက္ထပ္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႏွင့္ မယ္ကင္းတို႔ အျပန္အလွန္ေရးေသာ စာခ်ိဳးႏွစ္ပုဒ္ထက္ေတာ့ ဆိုးလိမ့္မည္ မထင္ေပ၊ ေတးထပ္ဟန္မွာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ မဟုတ္သည့္တိုင္ေအာင္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏လက္ရာႏွင့္ အေတာ္ပင္နီးစပ္ေသာ ေတးထပ္ပင္ျဖစ္သည္။

ေတးထပ္၏ အဓိပၸါယ္ကလည္း...

''မႏွစ္က ယခုတိုင္ေအာင္ ခ်စ္ပါခ်စ္ပါဟု ေတာင္းဆိုေသာ္လည္း အပ်ိဳထြားက ေနႏိုင္ရက္သည္။ နဂိုကစျပီး ယခုမွ ရက္စက္ေတာ့သည္။ မမွန္လွ်င္ မၾကံပါႏွင့္။ ယခုမွ မင္းဘာေၾကာင့္ ငိုရသလဲ'' ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ပါရွိေနသည္ကို ေထာက္၍ (နဂိုကေတာ့စျပီး ခ်စ္ပါဆိုေတာ့လဲ မခ်စ္ႏိုင္၊ အခုလိုျငင္းပယ္တာဟာ ရက္စက္အားၾကီးပါတယ္၊ မင္းျငင္းပယ္လို႔ ငါပဥၥင္းခံျပီးခါမွ ဘာျပဳလို႔ ငိုရတာလဲ) ဟူ၍သာ အဓိပၸါယ္ေကာက္ယူရန္ ရွိေပေတာ့သတည္း။

***************************

Thursday, November 5, 2009

The Most Beautiful Smile in the World!!!

The Most Beautiful Smile in the World!!!


မီးပံုထဲက ၾကာ

ရဲ၊
ဇြဲ၊
ဉာဏ္၊
စည္း၊
တာ၊
မေၾကာက္တရား ေတးကဗ်ာ
မီးပံုထဲက ၾကာ။

ဟံသာဝတီဦးဝင္းတင္

Tuesday, November 3, 2009

ကမာၻပ်က္ရင္ ျပန္ဆြဲေပးမယ္

ကမာၻပ်က္ရင္ ျပန္ဆြဲေပးမယ္

ေရႊစုခ်စ္... ထ... ထ အိပ္မေနနဲ႔... ဟိုမွာ မသက္ေ၀ က နင့္ကို စိတ္ေတြတိုေနသယ္...
။ ကမာၻပ်က္ေတာ့မဲ့ဟာ ခုထိ အပ်င္းထူ အိပ္ေနလို႔တဲ့.... သူေရးခိုင္းတာေရးေလတဲ့...။ နာေတာင္ ေရးပီးသြားပီဟဲ့... ေတာ္ၾကာေန ဟ၀ွာျပဳသြားလို႔ နင္ေရးခ်င္တာေလး မေရးလိုက္ရပဲေနဦးမယ္တဲ့....

အာ... ခ်ိဳဂ်ီး ကလဲ... ပ်က္ရင္ နင္နဲ႔ အစ္မ သက္ေ၀ Mechanical ပိုင္း Hardware ေတြ Design ေတြ ဘာေတြ မွားေနလဲ အရင္ ၾကည့္ထားလိုက္...။ ျပီးရင္ မမသီတာ က Electronics ပိုင္းကိုၾကည့္ေပးလိမ့္မယ္...။ အဲသာေတြျပီးမွ အီေဖကိုယ္ေရးထားတဲ့ Firmware နဲ႔ upgrade လုပ္ၾကည့္မယ္...။ မရေသးရင္ ေသခ်ာေအာင္ ဆရာကိုဧရာ ကုိ ဘာလိုလဲ ထပ္ျပီး စစ္ခိုင္း၊ ကြန္ဖန္းလုပ္ခိုင္း....။ ဆရာေရးတဲ့ Firmware နဲ႔ဆို စိတ္သာခ်... ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္ဘူး.... အီေဖကိုယ္တို႔ရံုးမွာ သာမ်ိဳး အမ်ားၾကီး လုပ္ေနၾကပါဟယ္... မပူပါနဲ႔.... ငွဲ ငွဲ ငွဲ....

ဒုန္း...ဒုန္း... ( အမသက္ေ၀မွ စိတ္တိုတိုႏွင့္ စားပြဲထုသံ....)
အမေလးေတာ့ အစ္မသက္ေ၀ရ.... အခုပဲ ေရးပါေတာ့မယ္... မပ်င္းေတာ့ပါဘူးေတာ့.... ဟိ...

(၁) ဘယ္သူေတြနဲ႔ ရွိေနခ်င္လဲ...
အစားအစာ စုေဆာင္းထားတဲ့ သူေတြ... ခ်ိဳဂ်ီးတို႔ ဘာတို႔နဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ေနမွ... ကပ္စားလို႔ေအာင္ေလ.. ဟိ...

(၂) ဘာေတြ ခံစားေနရမလဲ...
တကယ္ ပ်က္မွာဟုတ္လို႔လားေတာ့... ၾကည့္ရတာ.... ခုထိ အလန္းၾကီးရွိေသး... သူမ်ားအတိုင္းပဲ... ခစ္...

(၃) ဘာေတြ ျပင္ဆင္ထားမလဲ…
ပေရာဂ်က္တားဂက္ကလိုပါေသးတယ္... ေအးေဆးေပါ႔... အဲေလ... ေယာင္လို႔ ..ဟီး... ရံုးနဲ႔မွားသြားလို႔...။ ဟိုးသင္းသြားခါနီးက်မွ ဟိုသင္းကေပါက္ လိုက္ရွာတတ္သူ က်မပါခင္မ်... အဲေလ... ေတာ့... ။ အိတ္က်ေတာ့မွ စဥ္းစားဖို႔ ျပင္ဆင္ေတာ့မယ္ေလ... အဟိ...

(၄) ၀မ္းနည္းမိမွာက…
ေတာက္... တာကာရွီမာယာက ၆၅ေဒၚလာတန္ ဘူေဖး ေစ်းၾကီးတယ္ဆိုျပီး တခါမွ မစားမိဘူးလိုက္ဘူးေတာ့... ဟင့္္...

(၅) ေၾကာက္လန္႔မိတာက...
အရင္ေသတဲ့သူ သရဲလာမေျခာက္ေၾကး... ဂတိ... ခစ္...

(၆) ေဆာင္ထားခ်င္တာ...
ရီစရာစာအုပ္ေတြ... အဲသာမွ တခ်ိန္လံုး ဟာသေတြဖတ္ျပီး ရီေနရမွာ... ကမာၻပ်က္မွာေတာင္ ေမ့ေနမွာ... ဟာဟ...

(၇) ဘာေတြ ေရးမိမလဲ…
ကိုယ့္ေကာင္းေၾကာင္းေတြ တျခားသူတစ္ေယာက္ေယာက္က ေရးသလိုလို ခပ္တည္တည္ေရးခဲ့မွ...။ မွတ္တမ္းမွတ္ရာၾကည့္ျပီး စုခ်စ္ဆိုတာ တယ္ေတာ္တဲ့သူပါလားလို႔ ေနာက္ကမာၻကသူေတြက ထင္ကုန္ၾကေရာ... ခစ္...

(၈) ေတြးမိေတြးရာ အေတြး…
ဒါမွန္းသိရင္ အပင္ပန္းခံ အန္ဂ်န္နီယာမလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ဖူး... ခုေတာ့ ေမာလိုက္သာ.... ဟြန္႔...

(၉) ဂုဏ္ယူခ်င္တာက…
ဟယ္... သေဌး မျဖစ္ခဲ့တာ ဂုဏ္ယူဖြယ္ေကာင္းေလစြ... ေတာ္ေန ကမာၻကပ်က္ ပိုက္ပိုက္ေတြ ပိုက္ျပီး ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းမသိျဖစ္ေနေတာ့မွာ... ခိခိ...

(၁၀) ရွာႀကံေျဖသိမ့္မိတာက…
ေစာေစာအိပ္ရတာေပါ့... မဆိုးဘူးဟ...

(၁၁) က်ဴးရင့္ခ်င္တဲ့ ဥဒါန္း…
ဒီကမာၻပ်က္တဲ့ထိ စုခ်စ္ေနသြားတယ္ေဟ့.... ဘူးထြားထြား ဟားဟား.................................

ကိုင္း... ေရးလို႔ျပီးပီ...
အမသက္ေ၀... မမသီတာ ... ျပန္အိပ္ေတာ့မယ္ေနာ္...
ပ်က္ျပီဆို လာႏႈိးေနာ္....
ေခါ... ခေလာ... ေခါ...

****************************

တကယ္အတည္ေရးရရင္ေတာ့... ေမးခြန္းအားလံုးအတြက္ အေျဖက တစ္ခုထဲပါရွင္...
ကိုယ့္မိသားစုရယ္ ခ်စ္ခင္ရသူေတြရယ္ အားလံုး တစုတေ၀းထဲ စိုးရိမ္၊ ထိတ္လန္႔၊ ေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေျဖေဖ်ာက္ရင္း တရားသတိနဲ႔ ကမာၻရဲ႕ေနာက္ဆံုးတလကို ေနသြားၾကရေတာ့မွာေပါ႔... ေနာ္...

****************************
သတိတရ တက္တဲ့ မမသီတာနဲ႔ အစ္မသက္ေ၀ကို ပံုေလးေတြဆြဲေပးထားတယ္... မလွရင္ စိတ္ဆိုးနဲ႔ေနာ္...
ခ်စ္ခင္စြာ... စုခ်စ္