ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ျဖစ္လာျခင္း ႏွင့္ ကဗ်ာဥာဏ္

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ျဖစ္လာျခင္း

ဦးပ႑ိတသည္ ပုဂံမင္းတရား၏ သာသနာပိုင္ ဗားကရာဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးထံတြင္ ပညာရွာမွီးရန္ ေရာက္ရွိလာသည္။ ဗားကရာဆရာေတာ္သည္ ၀ိနည္းအဆံုးအျဖတ္တြင္ နာမည္ေက်ာ္လွသည္။ ဗားကရာဆရာေတာ္၏ ၀ိနည္းအဆံုးအျဖတ္မ်ားကို ျဖတ္ထံုးမ်ားအျဖစ္ ေရးသားရန္ ရွိသည္႔အခါတိုင္း ဦးပ႑ိတကိုပင္ ဆရာေတာ္ကခိုင္းသည္။ ဤအခ်က္ကိုေထာင့္ခ်င့္၍ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ေလာင္းဦးပ႑ိတသည္ လက္ေရးလက္သားလွသည္။ ပုရပိုက္အေရးအသား ျမန္ဆန္သည္ဟု ယူဆရမည္ျဖစ္သည္။

ထိုမွ်သာမက စာဆိုရဟန္းအျဖစ္လည္း ဗားကရာဆရာေတာ္ကေရြးခ်ယ္သည္။ စာဆိုရဟန္းဆိုသည္မွာ စာသင္သားသံဃာေပါင္းမ်ားစြာတို႔အနက္မွ တပါးသားလွ်င္ေရြးခ်ယ္ခံရျခင္းျဖစ္သည္။ စာဆိုသည္႔ေနရာတြင္ ဥာဏ္ရည္အလြန္ရႊင္ျပီး အသံၾကည္လင္ျပတ္သားလွေသာေၾကာင့္ စာလိုက္၊ စာနာ သံဃာေတာ္မ်ားမွာ အလြန္သေဘာေတြ႔ၾကသည္။

(မွတ္ခ်က္။ ။ ရဟန္းေတာ္မ်ား စာတက္စာသင္ျပဳလုပ္ရာတြင္ စာဆိုဟူ၍၎င္း၊ စာနာဟူ၍၎င္း ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္။ စာခ်ဘုန္းၾကီး ေနာက္မွတပါးတည္းလိုက္ဆိုရသူကို စာဆိုဟုေခၚျပီး၊ စာဆိုရဟန္း၏စာသံကိုစိတ္ထဲက မွတ္ရံုသာမွတ္ေနရာေသာ အျခားသံဃာေတာ္မ်ားကို စာနာသံဃာ၊ စာလိုက္သံဃာေတာ္မ်ားဟု ေခၚဆိုေလသည္။)

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ေလာင္းဦးပ႑ိတသည္ ဤအခ်ိန္အခါကပင္ ထူးခြၽန္၍ဗားကရာဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး၏လက္စြဲျဖစ္သည္။ ဗန္းေမာ္ျမိဳ႔စား (ဘိုးေတာ္မင္းတရား၏မိဖုရား ) ေ၀သာလီမင္းသမီးက ေက်ာင္းေဆာက္လွဴဒါန္းရာ "ဗန္းေမာ္ေက်ာင္း"ဟု အမည္တြင္သည္။ ထိုဗန္းေမာ္ေက်ာင္းတြင္ ဦးပ႑ိတေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ျဖစ္လာေသာအခါ "ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္" ဟုတြင္သည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ သာသနာေရး၊ တိုင္းျပည္ေရးတို႔တြင္ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ေနေလ့မရွိ၊ တပါးသူတို႔၏ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးပစ္မ်ားကို အျမဲဆင္ျခင္ သံုးသပ္ေလ့ရွိသည္။

စိတ္ထဲမွန္သည္ထင္လွ်င္ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာခ်တတ္ေသာေၾကာင့္လည္း၊ သုဓမၼာဆရာေတာ္မ်ားစာရင္းတြင္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္မပါ၀င္ခဲ့ေပ။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အား မင္းတုန္းမင္းသည္ မပစ္ပယ္ေပ။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ ေ၀ဖန္စာ၊ ပစ္စာမ်ား ေသာင္းက်န္းေသာအခါ၊ ဆရာေတာ္အား ဗန္းေမာ္ျမိဳ႔သို႔ မင္းမိန္ျဖင့္ပို႔လိုက္ရသည္။ ေနာင္တြင္ ျပန္၍ပင့္ေသာ္လည္း မင္းေနျပည္ေတာ္တြင္ မေန၊ တဘက္ကမ္း မင္းကြန္းႏွင့္ စစ္ကိုင္းမွာပင္ ေနေလသည္။ ပညာမာန လြန္ကဲေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္၍ ဘုရင္ကိုးကြယ္မခံရသည္ကို မမႈေသာဆရာေတာ္ျဖစ္သည္။ ေရွ႔အခဏ္းမ်ားတြင္ ဆက္လက္ရွဳပါေလ။

******************************

ေသေဘးတြင္းမွ ကဗ်ာဥာဏ္

တေန႔တြင္ ျမစ္ကမ္းနဖူးေက်ာင္းတေက်ာင္း၌ ရဟန္းခံပြဲတခုရွိသည္။ ပဋိသေႏၶတည္ေနသည္႕ေန႔မွစ၍ အသက္၂၀ဖြားျပီးေနာက္ ၁၉ႏွစ္၃လ ရဟန္းခံႏိုင္သည္႔ အရြယ္ေရာက္ေနသည္႔ ရွင္သာမဏတပါးကို ရဟန္းခံေပးရမည္႔ ဥပသမၸဒကံေဆာင္ပြဲ၊ ရဟန္းခံပြဲျဖစ္သည္။ ထိုကံေဆာင္ပြဲမွာ အနည္းဆံုး ရဟန္းေတာ္ငါးပါးရွိမွ ကံေျမာက္သည္။ ရဟန္းခံပြဲျပီးေျမာက္သည္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အပါအ၀င္ သဂၤဇာဆရာေတာ္ ဦးအဂၢႏွင့္ အျခားဆရာေတာ္ဦးဂႏၶမာ၊ ဆရာေတာ္ဦးေသာဘိတ၊ ဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသတို႔လည္းပါ၀င္သည္။

အဆိုပါ ျမစ္ကမ္းနဖူးေက်ာင္းတြင္ ေျမေပၚ၌သမုတ္(သတ္မွတ္)ထားေသာ သိမ္မရွိပဲ၊ ျမစ္ကမ္းစ ေက်ာက္ခ် ရပ္တန္႔ထားသည္႔ ၀ါးေဖာင္ကို ေရသိမ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ ရဟန္းခံပြဲက်င္းပသည္။ ရဟန္းခံပြဲ (ဥပသမၸဒကံေဆာင္ပြဲ) စတင္က်င္းပေနျပီျဖစ္၍ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အပါအ၀င္ ဆရာေတာ္ငါးပါးႏွင့္ ရဟန္းေလာင္း ရွင္သာမေဏၾကီးပါ ၀ါးေဖာင္ (ေရသိမ္) ေပၚ သို႔ ေရာက္ရွိေနၾကျပီးျဖစ္သည္။

ဆရာေတာ္မ်ားက ရွင္သာမေဏၾကီးအား ရဟန္းမျဖစ္ေျမာက္ႏိုင္သည္႔ ေရာဂါမ်ားႏွင့္တကြ ေၾကြးျမီ ေဘးရန္တို႔ ရွိ၊ မရွိ ထံုးစံအတိုင္းေမးျပီး ဥပသမၸဒကံေဆာင္ရန္ ကမၼ၀ါစာခ်ပ္မ်ားကို ကိုင္ေဆာင္ေနၾကသည္။ ကမၼ၀ါဖတ္ထားရန္ ဆရာေတာ္မ်ားက "နေမာတႆ" သံုးေခါက္ရြတ္ဖတ္ျပီး အဆံုးတြင္ မေျမွာ္လင့္ဘဲ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ တိုက္ခိုက္လာသည္႔ မိုးသက္ေလျပင္းဒဏ္ကို အျပင္းအထန္ခံလိုက္ရေတာ့သည္။ ဤတြင္ ၀ါးေဖာင္မွာ ေလဒဏ္လိႈင္းဒဏ္ေၾကာင့္ပ်က္စီးသြားရသည္။ ကမၼ၀ါဆရာေတာ္မ်ားမွာ ျမစ္လယ္တြင္ လက္ျပစ္ကူး၍ အသက္ကိုလုေနၾကရေတာ့သည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ အသက္ကိုလုေနရသည္႕အတြင္း ခံစားခ်က္တခု ေပၚ ထြက္လာျပန္သည္။ ကဗ်ာဆရာတို႔သည္ ခံစားခ်က္ေတြ႔ထိတိုင္း ကဗ်ာျဖစ္ေပၚေလ့ရွိသည္႔အတိုင္း ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ သူ႔ခံစားခ်က္ကို အသက္ေဘးၾကားထဲမွ ေအာက္ပါကဗ်ာအခ်ိဳးကို ရြတ္ဆိုလိုက္ေလသည္။

ဒို႔သားအမိ ကံေတာ္ဆိုး၊
ေရရိုးမွာတဲ့ ေမ်ာေတာ့မယ္၊
က်န္ရစ္သူ မိတ္ေဆြမ်ားရယ္၊
တားၾကႏွင့္ကြယ္၊
အဂ္-ဂန္-ေသာ ႏွင့္ ၾသဘာတသြယ္၊
ဒီတခါ သည္ေရျမစ္တြင္၊
ေသျဖစ္ရွာေတာ့မယ္။

ဟုရြတ္ဆိုလိုက္ေလသည္။ ကမ္းနဖူးေပၚမွ ပရိတ္သတ္မ်ားရုတ္ရုတ္သဲသဲ ရွိေနစဥ္မွာပင္ တံငါေလွမ်ားက ဆရာေတာ္မ်ားကို အသက္ေဘးမွ ကယ္ဆယ္လိုက္ရေတာ့သည္။

******************************