၇။ ရွင္ပ႑ိတ၏ တခၤဏုပၸတၱိဥာဏ္

ရွင္ပ႑ိတ၏ တခၤဏုပၸတၱိဥာဏ္

တခါကေဖာင္းကြဲရြာတြင္ အသားအလြန္မဲေသာ ေက်ာင္းသားငယ္တဦးရွိသည္။ ထိုေက်ာင္းသားငယ္သည္ ႏြား၊ ျမင္းစေသာ သတၱ၀ါမ်ားကိုမစီးဘဲ ဆိတ္ကိုသာစီး၍ ေဆာ့ကစားတတ္သည္။ အျခားကေလးငယ္မ်ားႏွင့္မတူပဲ ေမ်ာက္ရွံဳးေအာင္ ေဆာ့တတ္သည္။ တေန႔တြင္ ဆိတ္သိုးတေကာင္ကိုစီးရာ ဆိတ္သိုးကခါခ်သျဖင့္ ေျမျပင္သို႔က်ျပီး လက္တေခ်ာင္းက်ိဳးေလသည္။ ေက်ာင္းေန ဦးပဥၥင္းမ်ားက ရွင္ပ႑ိတအား စာတပုဒ္ခ်ိဳးပါဟု ဆိုေလလွ်င္ ခ်င္ျခင္းပင္ေကာက္၍ စာစပ္သည္မွာ....

ဆိတ္စီးလို႔ လက္က်ိဳး၊
အနက္မ်ိဳး ေဖါင္းကြဲ၊
တေခ်ာင္းထဲက်န္ေတာ့တယ္။

ဦးပဥၥင္းမ်ားမွာ သေဘာက်၍အားရပါးရရယ္က်ေလ၏။

ရွင္ပ႑ိတသည္ ဦးပဥၥင္းဘ၀သို႔ ေရာက္ျပီးေနာက္ မႏၲေလးျမိဳ႔တြင္ နံနက္တိုင္း ဆြမ္းခံထြက္ရေလသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားေသာျမိဳ႔ျဖစ္၍ ဆြမ္းေလာင္းေနၾက အိမ္ေရွ႔မ်ားတြင္ စီတန္း၍ ဆြမ္းခံၾကရေလသည္။

ဆြမ္းခ်က္ျခင္း ဆြမ္းေလာင္းျခင္းအမႈကို မိန္းမၾကီးမ်ား မိန္းမပ်ိဳကေလးမ်ား၏ တာ၀န္ျဖစ္သည္၊ ဇလံုမ်ား ယြန္းအုပ္မ်ားတြင္ ဆြမ္းထည္႔၍ ေၾကးဇြန္းၾကီးမ်ားျဖင့္ခပ္၍ ေလာင္းေလ့ရွိၾကသည္။ ဦးပဥၥင္းငယ္ ဦးပ႑ိတသည္ ဇလံုၾကီး၊ ေၾကးဇြန္းၾကီးတို႔ျဖင့္ ဆြမ္းေလာင္းေနသည္ကိုေတြ႔၍ ကမန္းကတန္း အမွီေျပးေလရာ မိန္းကေလးမ်ားက ပဥၥင္းပ်ိဳ ဦးပ႑ိတက်မွ ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါဟူ၍ ေျပာလိုက္ေလသည္။

ဦးပ႑ိတသည္ မေက်မခ်မ္းျဖစ္သြားေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ငါ့က်မွကန္ေတာ့ဆြမ္းရသလဲဟု စဥ္းစားသည္။ အမွန္မွာ ဆြမ္းကိုလိုခ်င္ေဇာျဖင့္ အေျပးကေလးသြားမိရာတြင္ သကၤန္း ဘိုသည္ဘတ္သီႏွင့္ ကာယိေျႏၵပ်က္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြား၍ ကန္ေတာ့ဆြမ္းလိုက္ရေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္း၍ေပၚလာသည္။ သို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသို႔ေရာက္လွ်င္ ေအာင္ပါေတးထပ္ကို ေရးစပ္လိုက္ေလေတာ့သည္။

“မန္းၿမိဳ႕သူေသာက္က်င့္၊ ေထာက္ခ်င့္၍စာနာ
ဆြမ္းကိုျဖင့္မခံလိုပါ၊ တန္ပါၿပီသာရီး၊
မစားဘဲအငတ္ေနမည္၊ ေသခ်င္ေသမွတ္ဟဲ့အၿပီး၊
ဟိုေန႔ကအိမ္တအိမ္မွာ၊ ျပည့္စံုစြာဖန္တည္း၊
က်ယ္၀န္းစြာဇလံုႀကီးရယ္နဲ႔၊ ေမာက္လုနီးဆြမ္းေတြ
ေလာင္းလိမ့္မည့္ထင္အမွတ္နဲ႔၊ ၀င္ကပ္လို႔ရပ္မိသေလ
ပ႑ိတေခါင္းေျပာင္ကို၊ ေလာင္းေပါင္ဆို ကိုရင္ႀကီးရယ္လို႔
ကန္ေတာ့ဆြမ္းဆီးလို႔သူဆို၊ သူ႔ရဲ႕လင္လို
မေက်ဘူးကမၻာျပိဳေတာင္၊ ငါေရႊကိုယ္နာလြန္းလို႔ေလး၊”

*****************