Tuesday, March 24, 2009

အမွားျပင္ဆင္ခ်က္

ျပကၵဒိန္ သံုးသူမ်ားအားလံုးကို ဒီေနရာမွ အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။

ျမန္မာသကၠရာဇ္မွာ တန္ခူးလေနာက္ပိုင္းကို ၁၃၇၁ လို႔ ေျပာင္းလိုက္တယ္ထင္တာ။ ခုမွ ေသခ်ာျပန္ၾကည္႔ေတာ့ အားလံုး ၁၃၇၀ ေတြျဖစ္ေနပါတယ္။ အမွန္က တန္ခူးလမွာ ၁၃၇၀-၇၁ လို႔ ေရးျပီး တန္ခူးလေနာက္ပိုင္းကို ၁၃၇၁လို႔ ေရးထားတာပါ။

ျပကၡဒိန္ကို အမွားမပါေအာင္ အထူးဂရုစိုက္ျပီး လုပ္တာပါပဲရွင္။ ဘယ္လိုျဖစ္ျပီးမွားသြားလည္းမသိတာ တကယ္ကို စိတ္မေကာင္းပါဘူး။

အခ်ိန္ရရင္ ၁၃၇၁လို႔ ျပန္ျပင္ျပီး ထပ္တင္ေပးပါ့မယ္။ Print out ထုတ္ျပီးသံုးတဲ့သူမ်ားကို ခြင့္လႊတ္ပါလို႔ အႏူးအညႊတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္မ်ားမွာေတာ့ အမွားကင္းႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားပါ့မယ္။

ေမတၱာျဖင့္ စုခ်စ္

Monday, March 23, 2009

မိႈင္းရာျပည္႔ - ၂၃ - ၀၃ -၂၀၀၉


၂၃-၀၃-၂၀၀၉
လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပိသုကာဖခင္ၾကီး
အဘိုး သခင္ကုိယ္ေတာ္မိႈင္း
၁၃၃ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔ အမွတ္တရ

ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္းမွာ ေမ့ေပ်ာက္ထားဖို႔ မသင့္တဲ့၊ ျမန္မာအမ်ိဳးသား အားလံုးရဲ႔ စံျပ၊ မိ်ဳးခ်စ္ ကဗ်ာ၊ စာေပ ပညာရွင္၊ အဘိုးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ၁၃၃ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔ အမွတ္တရမွာ ပန္းခ်ီပံုတူေလးေရးဆြဲျပီး အဘိုးစပ္ဆိုခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတခ်ိဳ႔ကို ရြတ္ဖတ္၍ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ လိုက္ပါတယ္။

“ (ေအာ္) ေ၀းခရီးေပမဲ့
အေရးၾကီးလွ်င္ျဖင့္
ေသြးနီးရာ ပါစျမဲေပမို႔
ဆရာလဲကြာ-ပ႒မအရင္ ကနဦးဆီက
ျမန္မာ့တခြင္မွာ သမတရွင္ဘုရင္ မလူးခင္ပ
(ထ)ဆင္ထူးကို-တျမည္ျမည္ သင္ခဲ့သမို႔
(ထီ)မထင္ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြသို႔
အမည္အစဥ္မွာ-ေဂါင္အေပၚဖ်ားတြင္မွ
မင္းရို႔ဆရာကုိ-စာရင္းတို႔ကာ ထားလိုက္ၾကေပေတာ့ …”
ဘိြဳင္းေကာက္ဋီကာ

“ မန္းပလႅင္္ ေခတ္မသာတဲ့ သမိုင္းတြင္မွ
ကမၼ႒ာန္း၀င္ ျဖစ္စရာအတိုင္းေပေပါ့
ဘန္းယင္သင္ ခ်စ္စရာ ကသိုဏ္းေတြႏွင့္
မစၥတာမိႈင္းရယ္လို႕ တစ္ဂိုဏ္းတည္ကာဖန္
အိုကြယ္- အသစ္ျမန္မာ ဆိုင္းမဟဲ့လို႕
ျမစ္အညာ စစ္ကိုင္းရယ္နဲ႕ တစ္တိုင္းျပည္မွာစံ။ ။ …”
သံေ၀ဂ ေလးခ်ဳိးႀကီး

“ေနာက္ယမန္သမယဆီက
အေထာက္မတန္လွခဲ့တဲ့
ေပါက္ကံ က်ခါမွ
ဆရာ့မွာ အင္မတန္လြမ္း …”
ပုဂံ ရာဇ၀င္ အလြမ္းဘြဲ႔

“ေ႐ႊရဲေခါင္ သာတဲ့ ကြန္းဆီက
ေၾကကြဲေအာင္ စာဖြဲ႕လို႔ညႊန္းလိုက္မယ္
ေကသာရယ္ … ဒါနဲ႔ လြန္း (လြမ္း) ၾကေပေရာ့ကြာ…”
မင္းႀကီး ေ႐ႊလေရာင္ဘြဲ႕႔

“ေ႐ႊျမေတာင္ သာတဲ့ တိုက္ဆီက
ေနလ ႏွစ္ေဆာင္ ပါေတာ္မူတဲ့ အခိုက္ကိုျဖင့္
ကတိုက္က႐ိုက္အျမန္ ျမင္ရေတာ့
မခံခ်င္ မာန္၀င္တဲ့ အစြမ္းရယ္နဲ႔ …”
ပါေတာ္မူအဖြဲ႕႔

“နန္းၿမိဳ႔တည္ရန္၊ မွန္းလို႔ရည္ကာသန္တဲ႔၊
ညီလာခံ ဗိုလ္႐ႈပြဲတြင္မွ၊ ထိုထိုလူ႔ခပဲကုိမၾကည္ညိဳတဲ႔၊
၀သီလို တေျဖးေျဖး႐ူးမဟဲ႔လို႔၊ တေႏြးေႏြး မူးမူးၿပီး၊
ေခြးဘီလူးလိုအေကာင္မိုက္ေတြက၊
ေၾသာ္ အေမွာင္စ႐ိုက္ကယ္ႏွင္႔၊
ေျပာင္ေျပာင္ဘဲမိုက္မေပါ့လို႔၊ ေျဗာင္ကိုက္သဟာမွာ
ယာယီၾတာအခိ်န္နဲ႔၊ ဇာတာမွိန္လို႔မို႔၊
ဂဏာမၿငိမ္ တာ၀တိန္ယြန္းၾကေပါ့၊
ေျဖမၾကည္ ေနရီေတာ့လြမ္းေစဘို႔၊
ျမန္မာ့ျပည္ေပၚကုိ ဓမၼစည္ေတာ္႐ြမ္းခ်ိန္မို႔၊
အစြမ္းကုန္ သည္တခါျဖင္႔၊
ျပည္႐ြာ ညီညာဘို႔ အလုပ္ေပပါ့ …”
အာဇာနည္ဗိမာန္ဘဲြ႔ ေလးခ်ဳိးႀကီး

Ref:

Tuesday, March 17, 2009

သားသား ေမာင္ညီသန္႔


သားသား ေမာင္ညီသန္႔
ေဖေဖ ညီညီေအာင္ + ေမေမ ေ၀ေ၀သန္႔

သားသား ၅လသား အမွတ္တရ ၾကီးၾကီးစုခ်စ္မွ ေမတၱာျဖင့္ လက္ေဆာင္ပန္းခ်ီပံုေလး ဆြဲေပးပါသည္။

Sunday, March 15, 2009

Bagan Series-1


Daybreak at Bagan
Oil on Canvas
24"x18"

ကိုယ္ေလးစားရတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာၾကီးမ်ားရဲ႔ ပုဂံဆီေဆးစီးရီးစ္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို အားက်လုိ႔ ပုဂံစီးရီးစ္ေတြ ဆြဲဖို႔ စိတ္ကူးရျပီး ကိုယ့္ရဲ႔ ပထမဆံုး ပုဂံဆီေဆးပန္းခ်ီေလး ဒီေန႔ပဲ အျပီးသတ္လိုက္တယ္။ ဦးေလးတစ္ေယာက္ဆီမွာရထားတဲ့ ေရွးေဟာင္းပုဂံဓါတ္ပံုေတြထဲက Ref ယူျပီးဆြဲထားတာပါ။ ဓါတ္ပံုရိုက္တဲ့သူ အမည္မသိတဲ့ အတြက္ ေဖၚျပႏိုင္ျခင္းမရွိတာ ခြင့္လႊတ္ပါရွင္။

ဤပန္းခ်ီကားေလးျဖင့္ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာမ်ားအား ရိုေသေလးစားစြာ ကန္ေတာ့ပါတယ္။

Thursday, March 12, 2009

“၇၉ႏွစ္ေျမာက္” ဘဘဦး၀င္းတင္ေမြးေန႔


12-03-2009
Happy 79th Birthday to Ba Ba U Win Tin

ဒီကေန႔ (၁၂-၀၃-၂၀၀၉)ဟာ သတင္းစာဆရာၾကီး ဘဘဦး၀င္းတင္ရဲ႔ “၇၉ႏွစ္ေျမာက္” ေမြးေန႔ ရက္ျမတ္မဂၤလာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘဘဦး၀င္းတင္ကို ၁၉၈၉မွ ၂၀၀၈ ထိ ၁၉ႏွစ္ေက်ာ္၊ အႏွစ္၂၀နီးပါး မတရားဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်ခဲ့ၾကပါတယ္။ သတၱိရွိ၍တည္ၾကည္ေျဖာင့္မတ္သူဟု အေမစု ညႊန္းဆိုခဲ့တဲ့ ဘဘဦး၀င္းတင္ရဲ႔ ေမြးေန႔မွာ ဘဘအသက္ရွည္ရာ အနာမဲ့ေၾကာင္း ေမြးေန႔ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔သၾကရင္း အက်ဥ္းက်ခံရစဥ္ ေထာင္အတြင္း ဘဘေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးကို ခံစားၾကည္႔လိုက္ၾကရေအာင္....

က်ားရဲ

ေနျပင္းလွ်င္ ႏွင္းမႈန္လွ်င္
ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ အုိက္လုိအုိက္
ခုိက္ခုိက္တုန္ ခ်မ္းလုိခ်မ္း။

အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း
အလင္းမ၀င္ ေလမ၀င္
ေနမျမင္ လမျမင္
လူမျမင္ သူမျမင္မွာ
ထုိင္လွ်င္ထုိင္ မထုိင္လွ်င္ေငး။
အိပ္လွ်င္အိပ္ မအိပ္လွ်င္ေတြး။
သတင္းေမးဖုိ႔ ေ၀းေရာ
သီခ်င္းကေလးမွ မဆုိရ။

စာဖတ္ဖို႔ ေ၀းေရာ
ကဗ်ာေလးမွ မစပ္ရ။

တရားေဟာဖုိ႔ ေ၀းေရာ
စကားေလးမွ မေျပာရ။

အေဟာသိကံ သံသရာ
ငါ့ကမၻာ့ ပိစိေကြး
အခန္းက်ဥ္းကေလး ပတ္ေလွ်ာက္လုိက္
သံတံခါး၀ရပ္လုိက္
တမတ္တပ္တပ္ တေနကုန္။

မေန႔ကလည္း တေနကုန္
ဒီေန႔လည္း တေနကုန္ျပန္
နက္ျဖန္လည္း ကုန္အုန္းမယ္။

ကုန္ ကုန္ ကုန္
ကုန္ခ်င္သေလာက္ ကုန္စမ္း။

တရက္ ကုန္မလား၊ တသက္ ကုန္မလား။
တလ ကုန္မလား၊ တဘ၀ကုန္မလား။
တႏွစ္ ကုန္မလား၊
တေခတ္ ကုန္မလား။

အားမေလွ်ာ့ဘူး၊ မေပ်ာ့ဘူး။
ေပျဖစ္ေတာ့ခံမယ္၊ တူျဖစ္ေတာ့ ႏွံမယ္။

အမွန္တရား တုိ႔ဘက္မွာရွိတယ္။
ျပည္သူအမ်ား တုိ႔ဘက္မွာရွိတယ္။
ကာလယႏၲရား တုိ႔ဘက္မွာရွိတယ္။
ရွင္ေတာ္ဘုရား တုိ႔ဘက္မွာရွိတယ္။

သိၾကရဲ႕လား... ဟား ဟား ဟား ဟား။

တိရိစၦာန္႐ုံက က်ားလုိ
ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ တလြန္႔လြန္႔နဲ႔
က်ားၫြန္႔တုံးေတြ ထင္ေနသလား။

မွားလုိက္တဲ့အျမင္
ဟားတုိက္လို႔ ရယ္ခ်င္စရာ။

မွတ္ထားေဟ့။

အ၀ါေပၚမွာ အနက္စင္း
မပ်က္မယြင္း ကြက္ကြက္ကြင္း။

အရွင္းသား မလဲြသေ႐ြ႕
အထင္းသား စဲြသေ႐ြ႕
က်ားရဲဟာ က်ားရဲ။

ငါလဲ အဲဒီလုိပဲကြ ေဟ့။ ။

(poem from Moemaka Media)

Tuesday, March 10, 2009

တေပါင္းလျပည္႔အလြမ္း - ၁၀၊ ၀၃၊ ၂၀၀၉


ပန္းခ်ီ - ဆရာေပၚဦးသက္

ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ေန႔ၾကီးရက္ၾကီးေတြနဲ႔ ၀ါတြင္း၃လ မွာ အေဖၾကီး၊ အေမၾကီး (အဖိုး၊ အဖြား ) နဲ႔ အတူ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ဥပုသ္ေစာင့္လိုက္ရေလ့ရွိတယ္။ ပံုမွန္သြားျဖစ္တာကေတာ့ အိမ္နဲ႔ ၁၀မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ျပီးသြားလို႔ရတဲ့ အဖြားရဲ႔ေမာင္တ၀မ္းကြဲ ေက်ာင္းထိုင္တဲ့ ဘဘုန္းေက်ာင္းကိုေပါ့။

တေပါင္းလျပည္႔ေန႔မွာလည္း ထံုးစံအတိုင္း အေဖၾကီး၊ အေမၾကီးက နံနက္ေစာေစာထ၊ ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ကိုယ္တို႔ကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားၾကဖို႔ ႏိႈးေဆာ္ေတာ့တာပဲ။ တေပါင္းလဆိုတာက ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္ေတာ့ ေနကုန္ေနခန္း မိုးပ်ံေအာင္ကစားထားျပီး ဘယ္သူမွေစာေစာမထခ်င္ၾကဘူး။ ေန႔ပူလို႔ ညခ်မ္း တေပါင္းလ သရမ္းဆိုတဲ့ အတိုင္း ညဖက္မွာ ေအးေအးေလးနဲ႔ေကြးလို႔ ေကာင္းျပီး တခါတရံ နံနက္ေစာေစာမွာ မိႈင္းညိဳ႔ညိဳ႔ျမဴေတြ အုံ႔ဆိုင္းေနတတ္ေသးေတာ့ ေပကပ္ျပီး အိပ္ေနၾကရာကေန... အခန္းအျပင္ဘက္က အေဖၾကီးရဲ႔ ခပ္ဖြဖြတံခါးေခါက္သံနဲ႔အတူ ကေလး... ကေလး.. ဆိုျပီး မထမခ်င္း ခဏခဏႏိႈးေနတာ အားနာေတာ့မွ မထခ်င္ထခ်င္နဲ႔ အိပ္ရာကထၾကရေတာ့တာ။

လျပည္႔ေန႔ေတြမွာ သာမန္ ဥပုသ္ရက္ေတြထက္ လွဴစရာကို ပိုစီစဥ္ၾကတယ္။ ေမေမတို႔က နံနက္ေစာေစာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက အုန္းေမာင္းေခါက္သံနဲ႔အတူ ဘြေႏၲာေအာ္သံၾကားကတဲက အိပ္ရာကထ ခ်က္ျပဳတ္၊ အာရုဏ္ဆြမ္းေလာင္းျပီးတာနဲ႔ ေန႔ဆြမ္းအတြက္ပါ ခ်က္ျပဳတ္ျပီးစီးသြားၾကျပီ။ ကိုယ္တို႔ေတြၾကီးလာေတာ့ အဲဒီတာ၀န္ကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းၾကရတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုလွဴဖို႔ ထမင္းစားပန္းကန္ျပားေလးေတြနဲ႔ ထည္႔ထားတဲ့ ၾကက္သြန္ဗန္း၊ ဆြမ္းဆန္စိမ္းဗန္းေတြေပၚမွာ ၅က်ပ္တန္၊ ၁၀တန္ ၀တၱဳေငြေတြကို ကန္ေတာ့ပံုသ႑န္စိုက္ထားၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ေစာေစာစီးစီးလာပို႔ေပးသြားတဲ့ မေန႔ကတဲကမွာထားတဲ့ ဘိန္းမုန္႔ဗန္းရယ္၊ ဘိန္းမုန္႔က ဘဘုန္းေက်ာင္းမွာ နံနက္သီလမယူခင္ လာတဲ့ ဥပုသ္သည္ေတြကို ဧည္႔ခံဖို႔က တဗန္း၊ ေန႔လည္ဆြမ္းစားအျပီး အခ်ိဳတည္းဖို႔ကတဗန္း၊ ၂ဗန္းစီစဥ္ရတယ္။ ေန႔လည္ဆြမ္းကပ္ဖို႔အတြက္ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ရယ္ကိုလည္း သယ္ၾကရေသးတယ္။

ဘဘုန္းေက်ာင္းက တကယ္ေတာ့ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ေဘးေလးမွာ။ ကိုယ္တို႔ ရပ္ကြက္ ကျဖတ္ျပီး ေနာက္ရပ္ကြက္ အစြန္မွာ တည္ရွိတဲ့ က်ဴးေက်ာ္အိမ္ေလးေတြ အမ်ားစုရွိၾကတဲ့ေနရာေလးေပါ့။ အဲဒီက ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါးနဲ႔ အဖိုးအဖြားေတြကလည္း ဘဘုန္းေက်ာင္းကို သူတို႔ ေျမးေလးေတြ လက္တြဲျပီး လာေလ့ရွိတယ္။ ဘဘုန္းေက်ာင္းမွာ တေပါင္းလျပည္႔လိုေန႔မ်ိဳးဆို စားစရာေတြက အျပည္႔ပဲ။

ေက်ာင္းေရာက္တာနဲ႔ ကိုယ္တို႔က သီလယူမဲ့ေနရာ ေခါင္းရင္းခန္းေရွ႔မွာ ခ်ထားတဲ့ ဆန္ဗန္းၾကီးထဲကို အိမ္ကယူလာတဲ့ ပန္းကန္ျပားထဲက ဆန္ေတြ ေလာင္းထည္႕၊ ၾကက္သြန္ေတြကို အဲဒီဆန္ဗန္းေဘးနားက ၾကက္သြန္ျခင္းထဲ သြန္ခ်၊ ၀တၳဳေငြကိုေတာ့ အလွဴေငြေတြထားတဲ့ ေမာင္းေထာင္ခ်ိဳင့္ေလးေပၚတင္၊ ေရစက္ခြက္ဆိုျပီး လုပ္ထားတဲ့ ဖန္ေရခြက္ထဲကို အေၾကြစိေလးေတြ ပစ္ခ် စသျဖင့္ လုပ္ၾကေပါ့။ သီလယူမွာက ၇နာရီခြဲဆို ၇နာရီ မတိုင္ခင္ကတဲက ဥပုသ္သည္ေတြ တဖြဲဖြဲနဲ႔ စေရာက္လာၾကျပီ။ ကိုယ္တို႔က ေမေမတို႔ ျပင္ေပးထားတဲ့ ဘိန္းမုန္႔ပန္းကန္ေတြကို ဥပုသ္သည္ေတြၾကားထဲ လိုက္ခ်ေပးၾက၊ ေနာက္ တျခားအလွဴရွင္ေတြကလည္း သူတို႔ ပါလာတဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႔ ငါးေျခာက္တို႔၊ ဘူးသီးေက်ာ္၊ ဘယာေက်ာ္၊ ဆီထမင္း၊ ေကာက္ညွင္းေရႊၾကည္၊ မုန္႔ဖက္ထုတ္ စတဲ့... စတဲ့ တစ္ေယာက္တမ်ိဳး ပါလာတဲ့ ျမန္မာမု႔ံမ်ိဳးစံုနဲ႔ ဥပုသ္သည္ေတြကို ဧည္႔ခံၾကေပါ့။ ကိုယ္တို႔ေတြကေတာ့ ေတြ႔တာေတြအားလံုး စားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လိုက္စားတတ္လို႔ ေန႔လည္စာ မစားႏိုင္ပဲေနဦးမယ္၊ အမ်ားၾကီးမစားနဲ႔ကေလးေတြလို႔ လူၾကီးေတြက ေအာ္ျပီး သတိေပးေလ့ရွိတယ္။

၇နာရီခြဲ သီလယူခါနီးရင္ေတာ့ ခုနက စားစရာပန္းကန္ေတြကိုျပန္သိမ္းၾက၊ သီလယူဖို႔ ျပင္ၾကေပါ့။ တခ်ိဳ႔ကလည္း သီလေလးပဲ ယူျပီးျပန္သြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ကလည္း တရားဆက္နာၾကတယ္။ ဘဘုန္းက တရားေဟာရင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ အရွည္ၾကီးေတြ ေဟာေတာ့တာပဲ။ ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြလည္း တရားေဟာတာ စိတ္ထဲမ၀င္တခ်က္ ၀င္တခ်က္၊ တိတ္တိတ္တေလး ေျပာင္လိုက္ ေနာက္လိုက္နဲ႔ ေမေမတို႔ မျမင္ေအာင္ ခိုးေဆာ့ၾကေပါ့။ တခ်ိဳ႔ ဥပုသ္သည္ေတြက တရားနာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေတြကို ကိုင္းျပီး၊ ၀ပ္ျပီး တရားနာသလိုလိုနဲ႔ မ်က္စိမွတ္ျပီး ငိုက္ေနၾကတာကို ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အခ်င္းခ်င္းလက္တို႔ၾက၊ မ်က္စပစ္ျပၾကနဲ႔ ေလွာင္ခ်င္ေလွာင္ေနတတ္ေသးတယ္။ တခါတခါ ကိုယ္တို႔လည္း အဲသလို လိုက္လုပ္ခ်င္သား... သာေပမဲ့ ေမေမဆူမွာ ေၾကာက္တာနဲ႔ တခါမွ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။

နံနက္ သီလယူျပီးတာနဲ႔ ေန႔ဆြမ္းမတိုင္ခင္မွာ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ဘဘုန္းေက်ာင္းကို ၾကမ္းတိုက္၊ တံျမက္စီးလွည္း၊ လူၾကီးေတြ ခိုင္းတာ လုပ္ၾကေပါ့။ ဘဘုန္းရဲ႔ အခန္းထဲ၀င္ျပီး စာအုပ္ေတြ ဖုန္ခါ၊ စာအုပ္စင္ေတြကို ဖုန္သုတ္ရတယ္။ (ေနာက္ပိုင္း ဘဘုန္းပ်ံလြန္ေတာ္မူျပီး ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္အသစ္ကလည္း အမ်ိဳးမေတာ္ေပမဲ့ အမ်ိဳးလိုပဲ ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္။ ခုခ်ိန္ထိ စင္ကာပူကျပန္ရင္ ဘုန္းဘုန္းကို သြားဖူး၊ ေက်ာင္းကိုလည္း ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ေလးလုျပီး တံျမက္စည္းလွဲေပးခဲ့တုန္းပဲ။) ဘုရားခန္းက ပန္းအိုးေတြ ေမေမတို႔ ေရလဲတာကို ကူညီေပးရတယ္။ ေက်ာင္းေရွ႔ျခံထဲက သစ္ရြက္ေၾကြေတြကို အုန္းတံျမက္စည္းနဲ႔ စုေပးရတယ္။ ဒီဖက္မွာ စုလို႔ မျပီးေသးဘူး။ ေလေပြတခ်က္အေ၀ွ႔မွာ တသုတ္ျပီးတသုတ္ေၾကြက်လာတဲ့ သစ္ရြက္ေလးေတြကို ၾကည္႔ျပီး ေမာင္ေလးက လာျပန္ပလားဟ၊ လာျပန္ပလားဟလို႔ ေအာ္ေျပာျပီး သိုင္းခ်တဲ့ ပံုစံနဲ႔ လွဲထုတ္တတ္တာ သတိရမိေသးေတာ့တယ္။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ စာက်က္စရာမရွိလို႔ အိမ္ကိုေစာေစာမျပန္ရပဲ ဘဘုန္းေက်ာင္းမွာ ေနရမွာကို ေတြးျပီး တြန္႔လိမ္ေနၾကေပါ့။ ဘဘုန္းေပးထားတဲ့ ဘုရားစာကလည္း က်က္ရဦးမယ္။ ေရႊတိဂံု ဘုရား တေပါင္းပြဲဆိုတာ အရမ္းစည္တာပဲတဲ့...။ တို႔ေတြလည္း တခါမွ မေရာက္ဖူးဘူးေနာ္၊ လူၾကီးေတြေျပာေတာ့ လူရွဳပ္လို႔ မသြားရဘူးတဲ့၊ သြားခ်င္လိုက္တာဟယ္လို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ေဆြးေႏြးတာေတြ လုပ္ခ်င္ လုပ္ၾကနဲ႔ေပါ့။

ဒါနဲ႔ ေန႔လည္ ဆြမ္းကပ္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဘဘုန္းနားထိုင္ျပီး ယပ္ခတ္ေပးရ၊ ဘဘုန္းအမိန္႔ရွိတာ၊ ဘာညာကို ျပန္ေလွ်ာက္ရ လုပ္ၾကရတယ္။ ဘဘုန္းနဲ႔ ေက်ာင္းက သံဃာေတြ ဆြမ္းဘုန္းေပးျပီးရင္ အသက္ၾကီးတဲ့ အဖိုးအဖြားေတြကို အရင္ေကြၽးေမြးတာေပါ့။ အေဖၾကီးနဲ႔ အေမၾကီးက သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းအဖိုးအဖြားေတြနဲ႔ အတူတူ တစားပြဲ ၀င္စားတယ္။ ေမေမနဲ႔ ကိုယ္တို႔ ကေလးေတြက တစားပြဲစားၾကတယ္။ ေဖေဖကေတာ့ ပိတ္ရက္လည္း အလုပ္ရွိတာေၾကာင့္ သီလယူျပီးတာနဲ႔ ျပန္တာမ်ားတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဥပုသ္ေတာ့ ေစာင့္ျဖစ္ေအာင္ေစာင့္ေလ့ရွိတယ္။ ကိုယ္တို႔လည္း ကေလးေတြေပမဲ့ တကယ္ကို ညစာမစားပဲ ဥပုသ္ေစာင့္ရတယ္။ ဒါေတာင္ ေမာင္ေလး ခပ္ဆုိးဆိုးက သူ႔အိပ္ကပ္ထဲမွာ ညက်ရင္စားဖို႔ မံု႔ေတြဖြက္ထားတတ္တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ငယ္ငယ္က စားဖူးတဲ့ ေန႔လည္စာေတြထဲမွာ ဘဘုန္းေက်ာင္းမွာ Pot Luck လို႔ေခၚတဲ့ သူတကာယူလာတဲ့ ဟင္းေပါင္းစံုအျပင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကခ်က္တဲ့ ဟင္းေတြနဲ႔ စားရတဲ့ ေန႔လည္စာကို ေမ့မရဆံုးပဲ။ စားေကာင္းလိုက္တာဆိုတာ စားျပီးတာနဲ႔ ဗိုက္ၾကီးေလးျပီး မ်က္ခြံေတြစင္းၾကလာတဲ့ အထိပဲ။

ေန႔လည္မွာ ဘဘုန္းက်က္ခိုင္းထားတဲ့ ဘုရားစာေတြ ဘဘုန္းေရွ႔မွာျပန္ဆို၊ ေနာက္ထပ္ခ်ေပးတဲ့ အသစ္ကို ထတ္မွတ္က်က္ ... ပ်င္းရိပ်င္းတြဲစိတ္ေတြ ေအာင့္အီးျပီး လုပ္ရတာပါပဲ။ ဘဘုန္းကမ်က္စိေတာ္ေတာ္ မေကာင္းလို႔ ေမေမက လက္သည္း၊ ေျခသည္းေတြ ညွပ္ေပး၊ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးရတတ္ေသးတယ္။ ေမေမတို႔ အမ်ိဳးထဲမွာ ဘုန္းၾကီး၀တ္တဲ့ သူေတြ ေတာ္ေတာ္ကိုမ်ားတယ္။ တရားျပတဲ့ ဘဘုန္းတစ္ပါးရွိေသးတယ္။ အဲဒီ ဘဘုန္းေက်ာင္းကို သြားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ တေနကုန္ တရားထိုင္ေပေရာ့ေပါ့။

ခုေတာ့ စင္ကာပူေရာက္ကတဲက လျပည္႔ေန႔ေတြမွာ ရံုးပိက္ရက္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္မွပဲ ဥပုသ္ဆိုတာ ေစာင့္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကလို တံဘက္ေလး ပခုန္းေပၚတင္ ဆန္ဗန္းေလးကိုင္၊ ၾကက္သြန္ဗန္းေလးကိုင္၊ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ေတြ ဆြဲျပီး အေဖၾကီး၊ အေမၾကီးတို႔နဲ႔အတူ ဥပုသ္ေစာင့္သြားတာမ်ား ရႏိုင္ရင္ ျပန္လိုခ်င္ပါေသးေတာ့...။

Monday, March 2, 2009

Unexpected Access


Image from http://www.fotosearch.com/

တနဂၤေႏြည ၁၀နာရီမွာ စင္ကာပူရုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္ (channel 5) ကထုတ္လႊင့္တဲ့ unexpected access ဆိုတဲ့ program အစီအစဥ္ေလးကိုေတြ႔လို႔ ဟိုဒီေတြးမိတာေလးေတြပါ။

အဲဒီ program ေလးက လူေတြ မျမင္သင့္၊ မျမင္အပ္တဲ့ ထိတ္လန္႔စရာ၊ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ၊ စိတ္ႏွလံုးေခ်ာက္ခ်ားစရာ လုပ္ငန္းမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ပါတ္သက္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြအေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ၊ ဗဟုသုတရႏိုင္ေအာင္ ရိုက္ျပထားတဲ့ အစီအစဥ္ေလးေပါ့။

ဥပမာ… အသုဘ လုပ္ငန္းနဲ႔ ဆိုင္တာေတြ၊ သားသတ္ရံုအေၾကာင္း၊ ေဆးရံုခြဲစိတ္ခန္းအေၾကာင္း၊ မႈခင္းမႈရာေတြ အေၾကာင္း စသျဖင့္ေပါ့။ Host ကေတာ့ စင္ကာပူ MediaCorp TV က မင္းသမီး လီလင္း (Wong Lilin) ပါ။ သူ႔ကို အေတာ္ သတၱိရွိတယ္ဆိုျပီး ခ်ီးက်ဴးမိပါရဲ႔။ ကိုယ္ကေတာ့ သူသတၱိရွိရွိ ရိုက္ျပထားတာကိုေတာင္မွ ရဲရဲ မၾကည္႔၀ံ့သူပါ။

အဲဒီမွာ series-2 က ၀က္သတ္ရံုအေၾကာင္းရိုက္ထားတာ။ ေနာက္တေန႔ နံနက္မွာ အသတ္ခံရေတာ့မဲ့ ၀က္ေတြအမ်ားၾကီးဟာ သားသတ္ရံုထဲမွာ သူတို႔ရဲ႔ ေနာက္ဆံုးညလို႔ မသိပဲ အိပ္ေနၾကတာ ၾကည္႔ရတာ အေတာ္ကို ၀မ္းနည္းစရာ။ ျပီးေတာ့ ေအာ္သံ… အဲဒီ ၀က္ေလးရဲ႔ ေအာ္သံကို ၾကားရတာ ရင္ထဲမွာ အေတာ္ကို ခံစားရတာပါ။ ၾကည္႔စမ္း… သူ႔ကို သတ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိေနျပီး ရုန္းကန္တြန္းထိုးလို႔… ။ ကိုယ္က အဲဒီအစီအစဥ္ကို channel 5 ရဲ႔ စာမ်က္ႏွာမွာ သြားဖတ္ထားျပီးသား။ ေၾကာ္ျငာလာတဲ့ အခ်ိန္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမၾကည္႔ရဲလို႔၊ ရင္ထဲမွာ မခ်ိလို႔ နားေရာ၊ မ်က္စိေရာ ပိတ္ထားမိတယ္။

ေတာ္ပါေသးရဲ႔…။ ကိုယ္က ၀က္သားကို ေမြးကတဲက မစားဘူးတဲ့သူမို႔။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ နင္က ၀က္သားကိုအရသာေကာင္းမွန္းမျမည္းဘူးလို႔ပါ၊ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ၀က္သားဆိုတာမ်ိဳးက ေရွာင္ႏိုင္မယ္မထင္လို႔ တခါတခါ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ နည္းနည္းေလး ၾကီးလာေတာ့ ၀က္သားတင္မဟုတ္၊ ေျခ၄ေခ်ာင္းသား မွန္သမွ် မစားဘူးဆိုေတာ့ ကုတင္ေရာ မစားဘူးေပါ့၊ ဂဏန္းက်ေတာ့ ဘာလို႔ စားလည္း၊ လူကေတာ့ ေျခ၂ေခ်ာင္းဆိုေတာ့ မေရွာင္ဘူးေပါ့ … စသျဖင့္ လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ေနာက္ၾကေျပာင္ၾကေလ့ရွိတယ္။

တကယ္က အဖိုးဖက္ကရွမ္းစပ္ေတာ့ ရွမ္းနတ္ကိုးကြယ္တယ္ဆိုလား၊ ဘာမွန္းေရေရရာရာမသိ၊ ၀က္သားစားရင္ တခုခု အျမဲ အဆင္မေျပ ျဖစ္တယ္လို႔လည္းေျပာၾက။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္မေမြးခင္ အေဖ၊ အေမေတြ လက္ထက္မွာ ၀က္သားကို လံုး၀ ေရွာင္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔လက္ထက္က်ေတာ့ လက္ေတြ႔က်တဲ့သူေတြမို႔ အဲသေလာက္ အယူမသည္းၾကေတာ့။ အိမ္မွာသာ တရား၀င္ခ်က္မစားျဖစ္ေပမဲ့ ေမာင္ေလးေတြက အျပင္မွာေတြ႔ရင္ စားၾကတာပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ ၀က္သားစားတဲ့ သူနဲ႔ တစားပြဲထဲ ထိုင္စားလို႔ မရေလာက္ေအာင္ အယူမသည္းတတ္၊ ၀က္သား (ဒါမွမဟုတ္) တျခား ေျခ၄ေခ်ာင္းသားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခပ္ထားတဲ့ ဇြန္းနဲ႔ ကိုယ့္ဟင္းခြက္ႏိႈက္ခ်င္လည္းႏိႈက္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ကိုယ္မစား၊ ျပီးတာပဲ လို႔ စိတ္ထဲထားတယ္။ တခါတေလ သူငယ္ခ်င္းေတြက ညာေကၽြးခ်င္ေပမဲ့ ကိုယ္က အနံ႔ရတာနဲ႔ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ္မစားတဲ့ အသားမွန္းခ်က္ခ်င္းတန္းသိတယ္။ စားေနက်အသားေတြ မဟုတ္တဲ့အတြက္ အနံ႔ကိုက ညွီတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ တကယ္က ကိုယ္၀က္သားမစားတာ၊ ေျခ၄ေခ်ာင္းသားေရွာင္တာ အယူေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ခံစားခ်က္နဲ႔ကိုယ္ေပါ့။

ဟိုးအရင္က ကိုယ္တို႔ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ေလးထဲမွာ ၀က္ေမြးတဲ့သူေတြ ရွိတယ္။ ၀က္ေတြဟာ ဉာဏ္ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရင္ ယံုၾကပါ့မလားမသိဘူး။ ကိုယ္ျမင္ဘူးတဲ့ ၀က္ေလးေတြကေတာ့ သူတို႔ကို သတ္ဖို႔၊ အသားေပၚဖို႔ ေခၚသြားျပီဆို၊ သူတို႔ကို သတ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ နားလည္လို႔ လားမသိ၊ တရပ္ကြက္လံုးၾကားေအာင္ ေအာ္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ အာေခါင္ကို ျခစ္ျပီး စူးစူးရွရွ ေအာ္တတ္တဲ့ သူတို႔ရဲ႔ အသံကို ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ကိုယ္ကေတာ့ မွတ္မိေနတုန္းပဲ။

တခါေတာ့ ၀က္ေလး တစ္ေကာင္ဟာ… အဲသလိုပဲ အသားေပၚဖို႔ ၾကိဳးေလးနဲ႔ ဆြဲျပီးေခၚအလာ အတင္းရုန္းကန္ ေျပးမိေျပးရာေျပးထြက္လာတာ၊ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္တို႔ အိမ္ေရွ႔မ်က္ေစာင္းထိုးက ေျမာင္းေလးထဲကို ဆင္းျပီး ၀ပ္ေနပါေရာ။ သူ႔ကို အတင္းဆြဲထူလို႔ကို မရေအာင္ ကုတ္ကပ္ျပီး စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္လို႔ အဲဒီထဲမွာ ၀ပ္ေနရွာတာ။ ေနာက္ဆံုး သူ႔ကို ၾကိဳးေတြနဲ႔ ၀ိုင္းတုတ္ျပီး ေျခေထာက္ကို ၀ါးလံုးမွာခ်ည္ ေဇာက္ထိုးဆြဲလို႔ သယ္သြားၾကတယ္။ ပါးစပ္ကိုေတာ့ ပိတ္လို႔ မရလို႔ သူ႔ေအာ္သံက ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းေရာက္သြားတဲ့ အထိ ၀က္၀က္ကြဲပါပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ ရင္ထဲမွာမေကာင္းလြန္းလို႔ ေမေမရယ္ … အဲဒီ ၀က္ေလး ..သမီးတို႔ ၀ယ္လိုက္ၾကရေအာင္လို႔ မ်က္ရည္ေလးလည္တယ္လည္တယ္နဲ႔ ေျပာမိေသးရဲ႔။ ဒါေပမဲ့ အိမ္မွာ အပိုေငြရွိဖို႔မေျပာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း အခ်ိန္ကာလဆိုေတာ့ ေမေမက ကိုယ္ေျပာတာကို စိတ္မေကာင္းတဲ့ပံုနဲ႔ မၾကားခ်င္ေယာင္ပဲ ေဆာင္ေနရွာတယ္။

အဲဒီကတည္းက ကိုယ္ကေတာ့ ေစ်းထဲက အေကာင္ပံုစံမပ်က္တပ်က္ ၀က္သားဆိုင္ေတြေရွ႕က ျဖတ္မေလွ်ာက္မိေအာင္ သတိထားမိစျမဲ။ အဲသလိုေတြ ျမင္ရတိုင္းလဲ ေျမာင္းထဲက ၀က္ေလးေအာ္သံကို နားထဲမွာ ျပန္ၾကားေယာင္စျမဲပဲ။ ၀က္ေတြတင္ မဟုတ္ဘူး။ ေစ်းထဲမွာ ဆိတ္သားေရာင္းတဲ့ ဆိုင္တို႔၊ အမဲသားေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြေရွ႕ကလည္း မျဖတ္ေလွ်ာက္မိေအာင္ ေရွာင္ေလ့ရွိတယ္။ အဲသလိုနဲ႔ ငယ္ငယ္ကတဲက အိမ္မွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တဲ ေျခ၄ေခ်ာင္းသား ေရွာင္တဲ့သူ ျဖစ္လာတယ္။

ကိုယ္တို႔ ေနတဲ့ေနရာဟာ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္ေလးဆိုေတာ့ အဲဒီမွာ ႏြားေမြးတဲ့သူေတြလည္းရွိတယ္။ ႏြားေလးေတြဟာ ပိုျပီးေတာ့ေတာင္ သနားဖို႔ေကာင္းတယ္။ သူတို႔ကက်ေတာ့ ၀က္ေလးေတြလို မေအာ္ဘူး။ မ်က္ရည္ေတြပဲ ေတြေတြ စီးက်ေနတတ္တာ။ အဲသာေတြျမင္ျပီး ကိုယ္လည္း အဲဒီ အသားေတြဘယ္လို မွ မစားခ်င္ေတာ့ဘူး။

သာျဖင့္ ၾကက္ေလးေတြက်ေတာ့ မသနားဘူးလားေမး။ သနားတာပါပဲ။ ၾကက္ေခါင္းေလးေတြ လည္လိမ္ျပီး ခ်ိတ္ထားတာကိုလည္း မျမင္၀ံ့ဘူး။ ၾကက္သားကို ခုတ္ျပီးသားပဲ ၀ယ္ေလ့ရွိျပီး မခုတ္ရေသးတဲ့ အေကာင္ဆို ကိုယ္မျမင္ေအာင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ခုတ္ေပးရတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ သူ႔ေခါင္းေလး မျမင္ရေအာင္ေတာ့ လုပ္ခိုင္းရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ထိေတာ့ ၾကက္သားကို စားေနတုန္းပဲ။ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေရွာင္ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ အသက္၁၀၁ႏွစ္ထိေနသြားတဲ့ ကိုယ္တို႔ အဖိုးဟာ ကုန္းသတၱ၀ါကို ငယ္ငယ္ေလးကတဲက ေရွာင္တဲ့သူပါ။

ဒီက တရုတ္လူမ်ိဳးေတြက ကိုယ့္ကို သက္သတ္လြတ္ပဲစားတာလားလို႔ ေမးေလ့ရွိတယ္။ ကိုယ္ကမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ျပီး ဘာလို႔ သက္သတ္လြတ္မစားသလဲတဲ့။ ကိုယ္ကေတာ့ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာမွာ သက္သတ္လြတ္စားရမယ္လို႔ မျပဌာန္းထားပါဘူးလို႔။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္စားဖို႔ဆိုျပီး ကိုယ့္ေရွ႔မွာ သတ္တဲ့ အသားမ်ိဳးကိုေတာ့ မစားပဲ ေရွာင္ၾကတယ္လို႔။ ဒီေန႔ေတာ့ ၾကက္သား၀ယ္မယ္၊ ငါး၀ယ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ဘာအသားေလးေတာ့စားလိုက္မယ္ဆိုတဲ့ ေလာဘနဲ႔ အကုသိုလ္စိတ္မ်ိဳးမထားပဲ ေစ်းမွာေတြ႕တာ၊ ဆိုင္မွာ ေတြ႔တာ၊ အိမ္မွာရွိတာ ၾကံဳသလို၊ အဆင္ေျပသလိုမ်ိဳး ၀ယ္မယ္၊ စားၾကတယ္ဆိုရင္ အျပစ္မျဖစ္ပါဘူးလို႔ တတ္သမွ်၊ မွတ္သမွ်ရွင္းျပမိတယ္။ ကုသိုလ္စိတ္နဲ႔ ေနရင္ ဘာစားစားကုသိုလ္ရတယ္၊ အကုသိုလ္စိတ္နဲ႔စားရင္ ကန္ဇြန္းရြက္ေၾကာ္ပဲ ေန႔တိုင္းစားဦး ဘာအက်ိဳးမွမရွိပါဘူးလို႔ ရွင္းျပရတာပဲ။ လက္ခံတာ၊ လက္မခံတာေတာ့ သူတို႔အပိုင္းေပါ့။

တခါက ေစ်းမွာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးက ငါးအရွင္ေတြ ကို ငါးကန္ထဲက လက္ညိဳးထိုး၀ယ္ေနျပီး သူ႔ေရွ႔တင္ သတ္ေနတာကို ေစာင့္ျပီးယူေနတာျမင္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ တမ်ိဳးၾကီးပဲ။ ဂ်ပန္မွာ ငါးအရွင္လတ္လတ္ကို တန္ပူရာထဲ ထည္႔ေက်ာ္ထားတဲ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ငါးေၾကာ္ဆိုလို႔ ကိုယ္က ေဘးကိုတြန္းလိုက္မိတယ္။ သူတို႔ အတြက္ကေတာ့ ကိုယ္ဟာ အေတာ္ေၾကာင္တဲ့ သူပဲတဲ့။ သူတို႔ယူဆထားတာက တိရစၧာန္ေတြဟာ လူေတြ စားဖို႔ ျဖစ္လာလို႔ စားတာ မဆန္းပါဘူးတဲ့ေလ။

ကိုယ့္အသားေလးနည္းနည္းထိရင္ေတာင္ လူေတြကနာတတ္ၾကတာပဲ။ တိရစၧာန္ေတြဆိုတာလဲ အသက္နဲ႔၊ ေသြးသားနဲ႔ဆိုေတာ့၊ သူတို႔ ရွိတဲ့ အသိဥာဏ္ေလးနဲ႔ ေသရမွာေတာ့ ေၾကာက္ၾကမွာပဲ။ အင္း… အေတြးကေတာ့ ၾကီးက်ယ္လြန္းလွေပမဲ့ စိတ္ကမသိလိုက္ခင္မွာ ပုဂံေဆးရင္း ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြ ေရနဲ႔ ေမွ်ာေမွ်ာခ်မိတတ္တဲ့ အက်င့္ကို ေရွာင္ဖို႔၊ သတိခ်ပ္ဖို႔ အရင္ဆံုး ၾကိဳးစားရဦးမယ္ နဲ႔တူပါရဲ႔။ ။