Office Gathering

ဒီေန႔ ၁၉ရက္ကစျပီး (shut down) ရံုးပိတ္တာ ေနာက္ႏွစ္ ၂၀၀၉ ခု ဇန္န၀ါရီ ၅ရက္ေန႔မွ ရံုးျပန္တက္ရမယ္။ Senior Director - Chris က orchard က ဆာကူရာမွာ ေန႔လည္စာေကၽြးတယ္။ ကိုယ္တို႔ dept. က လူ ၅၀ေလာက္တက္ၾကတယ္။ WS ကားနဲ႔ ကိုယ္ရယ္၊ YC ရယ္၊ Liaw ရယ္၊ TC Tan ရယ္ ၅ေယာက္သား ၁၁နာရီေလာက္ကတဲက ရံုးက ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ WS က ကားကို ပလာဇာ စင္ကာပူရမွာ ရပ္တယ္။ အဲသည္မွာ ကားပတ္ကင္ခ အသက္သာဆံုးဆိုပဲ။ အဲဒီေတာ့ centre pt ထိေရာက္ေအာင္ လမ္းထပ္ေလွ်ာက္ရသေပါ့။

ဆာကူရာ ဘူေဖးကလည္း စားလို႔ သိပ္မေကာင္းပါဘူး။ နည္းနည္းပဲ စားတာပါ... ဒီမွာေလ... ဟီး...။

စားလည္းျပီးေရာ... ထံုးစံအတိုင္း Chris က မိန္႔ခြန္းေခၽြေပါ့။ ျပီေတာ့ ကံစမ္းမဲ ေဖါက္ၾကတာေပါ့ေလ...။ ေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒီရက္ပိုင္း အတြင္း ရံုးမွာ ကံစမ္းမဲ ၃ခါေတာင္လုပ္ၾကတာ...။ ေပါက္မဲက Apple ipod ေတြ...။ မစုခ်စ္တို႔မ်ား ၃ခါစလံုး ဘာဆိုဘာမွ ရပါဘူး......။ အိတ္ေလာက္ ကံစမ္းမဲ နဲ႔ အက်ိဳးေပးတာ... ဟြန္း...။

ျပီးေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ ဓါတ္ပံုေလး ဘာေလး ရိုက္ၾက...။ Chris နဲ႔ ေတာင္ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုတြဲရိုက္လိုက္ေသး။ အိတ္ ... လူညစ္ပတ္ၾကီးေတြက Chrisနဲ႔ ကိုယ္တြဲျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ေတာ့ Chris ကို ကိုယ့္ပုခုန္းဖက္လိုက္ေလလို႔ ၀ိုင္းေအာ္ၾကေသးတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့... Chris က လူေနာက္မဟုတ္လို႔....။

ကိုယ္တို႔ ေဘာ့စ္ Manoj က ဒါျပီး ရံုးျပန္မွာလား လာေမးေနေသးတယ္...။ ကိုယ္က ႏႈတ္သီးခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ ...ဘာလို႔ ျပန္ရမွာလဲလို႔.... ဆိုျပီး ျပန္ပက္ေတာ့... တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ျပီးထြက္သြားတယ္။ ေအးေလ... ျပန္သြားစရာလား...လို႔။

အိတ္ကအျပန္ YC နဲ႔ ၂ေယာက္သား North Bridge Rd က Straight commercial arts ကို သြားၾကတယ္။ ကုိယ္ပန္းခ်ီေဆးေတြ ၀ယ္စရာရွိတာ ဆိုင္ရွင္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းမို႔ YC က အေဖာ္လိုက္ေပးတာ...။ ပန္းခ်ီၤေဆးေတြ ေလာဘ ၾကီးၾကီးနဲ႔ ၀ယ္လိုက္တာ ၄၀၀ဖိုး နီးပါး။ တေလာက ၀ယ္ထားတာနဲ႔ ေပါင္းလိုက္ရင္ ၆၀၀နီးပါးဖိုးရွိေနျပီ။ ပန္းခ်ီကားေတြ ေစ်းၾကီးတာပဲ သိၾကတာေနာ္...။ ပန္းခ်ီေဆးေတြ၊ Materials ေတြ ေစ်းၾကီးတာ ဘယ္သူမွ သိဘူးရယ္။

အိတ္ကအျပန္ YC က ျမန္မာလက္ဘက္ရည္ ေသာက္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ပင္နီဆူလာက အင္း၀ကိုေခၚသြားလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူက ေနၾကာေစ့ပါစားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ အေပၚထပ္တက္ျပီး ျမန္မာေနၾကာေစ့ပါ လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးလိုက္ရတယ္...။

၀ယ္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီေဆးေတြ ၾကည္႔ပါဦး...။
ပန္းခ်ီဆြဲဖို႔ကေတာ့ အသင့္ပဲ....။ ကဲ... ဒီ၂ပတ္ ပိတ္ရက္မွာ ဆြဲပါေလေတာ့..........။

ခ်စ္ေဖေဖ

ဒီေန႔ ဒီဇင္ဘာလ ၁၀ရက္ေန႔က ေဖေဖ့ေမြးေန႔ေလးပါ။

ေဖေဖ့အေၾကာင္းေတြေရးမယ္ဆိုရင္ တျခားဘာမွ မစဥ္းစားမိဘူး။ ေဖေဖ့ရဲ႔ ေက်းဇူးေတြပဲ သတိရျပီး ထိုင္ထိုင္ ရွိခိုးခ်င္စိတ္ပဲေပါက္တယ္။ ျပီးေတာ့ မိသားစုနဲ႔ မေနခဲ့ရတဲ့ အမိမဲ့သားရဲ႔ ငယ္ဘ၀ေလးကိုေတြးျပီး မ်က္ရည္၀ဲမိ၊ တဆက္ထဲ ကိုယ့္ထူးကိုယ္ခၽြန္ၾကိဳးစားခဲ့တဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႔ ဘ၀ကို ျမင္ေယာင္ျပီး အားက်စိတ္ေတြ တဖြာဖြား ျဖစ္ေပၚလာမိတယ္။

ေဖေဖက ဘယ္သူနဲ႔မွ မတူ တမူထူးျခားတဲ့ ဖခင္တဦးေပါ့။ သားသမီးေတြအတြက္ဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အနစ္နာခံ တတ္ႏိုင္သမွ် ဘာမဆို လုပ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ဖခင္စိတ္အျပည္႔နဲ႔ လူသားတစ္ေယာက္ေပါ့။ သမီး၃ေယာက္မွာ မမၾကီးက ငယ္ငယ္ကတဲက ဉာဏ္သိပ္မေကာင္းဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ မမၾကီးက ၂ႏွစ္ကြာတယ္။ ကိုယ္က စာတပိုဒ္ကို ၅မိနစ္ေလာက္ဖတ္ျပီး ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ မမၾကီးက တေန႔လံုး က်က္လို႔ မမွတ္မိေသးဘူး။ ဒါကို ေဖေဖက မမၾကီး ေမေမ့ ဗိုက္ထဲရွိတုန္း သူေဆးလိပ္ေတြေသာက္လို႔ သူ႕ေၾကာင့္ျဖစ္ရတာဆိုျပီး တက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔...။ ငါ့သမီးၾကီး ဘာမွ မပူနဲ႔...။ ေဖေဖတစ္ေယာက္လံုးရွိတယ္။ သူမ်ားေလာက္ ဉာဏ္မေကာင္းလဲ ဘာျဖစ္လဲ...။ ၀ိရိယေကာင္းရင္ ဉာဏ္ေကာင္းတဲ့ သူေတြ ထက္သာတယ္... ဆိုျပီး အျမဲအားေပးေလ့ရွိတယ္။

ကိုယ္နဲ႔ ညီမေလး တို႔ ေက်ာင္းမွာ အဆင့္နည္းနည္းေလးက်သြားရင္ အဆူခံရ၊ တခါတေလ တုတ္နဲ႔ပါ အေဆာ္ခံခ်င္ခံရမယ္။ မမၾကီး အမွတ္နည္းတာတို႔၊ တခါတေလ တခ်ိဳ႔ဘာသာေတြ က်တာတို႔ေတာင္ ေဖေဖက ဘယ္ေတာ့မွ မဆူဘူး။ အဲဒီဘာသာအတြက္ မမၾကီးကို ကိုယ္တိုင္ ဂိုက္လုပ္ျပီး သင္ေပးတယ္။ အားမေလွ်ာ့ေအာင္ အားေပးတယ္။ ေဖေဖ့ရဲ႔ ေမတၱာနဲ႔ မွန္ကန္တဲ့ အားေပးမႈေၾကာင့္ ေဆြမ်ိဳးေတြ အားလံုးက အထင္ေသး၊ ဆယ္တန္းေတာင္ေအာင္မွာ မႈတ္ပါဘူးလို႔ မွတ္ယူထားျခင္းခံရတဲ့ မမၾကီးဟာ.... ဒီေန႔မွာ ဘြဲ႔လြန္ေတြလည္းရတဲ့ ဘြဲ႔၃ခုပိုင္ရွင္၊ ႏိုင္ငံျခား သုေတသန ခရီး ေတြလည္းသြားရတဲ့ အထင္ကရ သုေတသန လုပ္ငန္းမွာ အရာရွိၾကီး တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ ရွိေနပါျပီ။

ကိုယ္ႏိုင္ငံျခားမွာ ဘြဲ႔လြန္ တက္ခ်င္ေတာ့လည္း ေဖေဖက သမီး... ဘာမွ အားမငယ္နဲ႔။ စာကိုပဲ ၾကိဳးစား... ပိုက္ဆံအတြက္ ေဖေဖ ရေအာင္ရွာေပးမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာ မွတ္မိေနတယ္။ ကိုယ္က ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္သမားဆိုေတာ့ ေဖေဖက ကိုယ့္ကို ဘက္စံု ထူးခၽြန္ေစခ်င္တယ္။ ငယ္ငယ္ကတဲက ကိုယ့္ကို ပန္းခ်ီသင္တန္းေတြ ပို႔တယ္။ ၾကက္ေျခနီသင္တန္းတက္ရတယ္။ ဒီၾကားထဲ ျမန္မာမိန္းကေလး ဆုိတာ ရိုးရာ အႏုပညာ အတီးအမႈတ္တခု တတ္ရမယ္ဆိုျပီး ေစာင္းတီးလည္း သင္ခိုင္းေသးတယ္။ ပတၱလားကိုလည္း အတီးေလ့က်င့္ေစတယ္။ ႏိုင္ငံျခားထြက္ခါနီး ရုပ္ေသးဆြဲနည္း သင္ခိုင္းေနလို႔ ေဖေဖရယ္... သမီး ေနာက္မွ ပဲ သင္ေတာ့မယ္..လို႔ ေျပာရေသးတယ္။ တေလာက အေမရိကန္ မိတ္ေဆြက ျမန္မာ့ ရုပ္ေသးအေၾကာင္းေမးေနလို႔.. ေအာ္ ... ေဖေဖ့ စကားနားေထာင္ျပီး သင္ခဲ့ရင္... ေကာင္းသားလို႔ ေတြးမိေသးေတာ့တယ္။

ေဖေဖနဲ႔ ပါတ္သက္ျပီး စဥ္းစားလိုက္ရင္ မကုန္ႏိုင္၊ မခန္းႏိုင္တဲ့ ေဖေဖ့ ေက်းဇူးေတြက အမ်ားၾကီး၊ တသီတသန္းၾကီး ထြက္ေပၚလာ စျမဲပဲ...။ ေရးလို႔လည္း ကုန္ႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။

ခ်စ္ေဖေဖ...က်န္းမာ၊ ခ်မ္းသာစြာ တရားဘ၀နာပြားမ်ားႏိုင္ျပီး၊ အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ...။

သမီးလတ္
ေခတၱ အေ၀းတေနရာ
၁၀ - ဒီဇင္ဘာ - ၂၀၀၈

စာစီစာကံုး

Image from http://www.fotosearch.com/

သူငယ္ခ်င္းေတြက စာစီစာကံုးအေၾကာင္းေတြ ေျပာလာေတာ့ စာစီစာကံုးနဲ႔ ပါတ္သက္ျပီး ကိုယ္ငယ္ငယ္က ဘာဆုမွ မရဘူးပါဘူး။ မရဘူးဆို ျပိဳင္ပြဲလည္း ၀င္မွ မ၀င္ျဖစ္ပဲကိုး။ မွတ္မွတ္ရရ ၁၀တန္းမွာပဲ တခါလား ျမိဳ႔နယ္အတြက္ ၀င္ျပိဳင္ဘူးတယ္။ အထိမ္းအမွတ္ ေန႔တခုခု အတြက္ပဲ။ ဘာေန႔ အတြက္ ဆိုတာေတာင္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာစာ သင္တဲ့ ဆရာမက ကိုယ့္ကို အားကိုးလို႔ ဆုရေစခ်င္ေတာ့ ေပၚလစီ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ခိုင္းျပီး ထည္႔ေရးဖို႔ ေျပာတယ္...။ အဲသာမွ ဆုရမယ္လို႔ ေျပာသကိုး။ ဟုတ္ကဲ့... ဟုတ္ကဲ့ ေျပာျပီး ... ဆရာမ ေပးတဲ့ စာအုပ္ကို စာအုပ္စင္ေပၚ တရိုတေသ သိမ္းထားလိုက္တယ္။ အိတ္မွာ ... ဆုလည္း မရပါဘူး။ တတိယဆုေတာင္ မခ်ိတ္ဘူး။ ဆရာမခမ်ာ... သမီးရယ္... ညည္း ေရးရင္ ျဖစ္ရဲ႔သားနဲ႔ အပ်င္းကလည္းၾကီးတယ္...။ ဘာလို႔ အားၾကိဳးမာန္တက္မလုပ္ရလဲဆိုျပီး ဂရုဏာေဒါေသာနဲ႔ေပါ့...။

အင္း... ၁၀တန္းေအာင္ေတာ့လည္း ျမန္မာစာဂုဏ္ထူး မပါခဲ့ပါဘူး။ ၇၂ လား ၇၃ လားနဲ႔ ကပ္က်န္တယ္။ ျမန္မာစာအေနနဲ႔ ဘာ က်ဴရွင္မွ မတက္ခဲ့ဘူးဘူး။ သူမ်ားေတြ ဆရာဦးတင္မိုး၊ ဆရာဦးေအာင္သင္း၊ ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏိုင္တို႔ ဆီမွာ သင္တယ္လို႔ အေျပာနဲ႔ ၾကားျပီး သြားရည္ယိုခဲ့... တက္ခ်င္ခဲ့ဘူးတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း... အိမ္ကို ဒုကၡမေပးခ်င္တာနဲ႔... အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ျမန္မာစာကို ဘယ္မွာမွ က်ဴရွင္မယူခဲ့ဘူးဘူး။ ေဖေဖ၀ယ္ေပးတဲ့ ဒို႔ေက်ာင္းသား၊ မိုးေသာက္ပန္း၊ ေရႊေသြး၊ ဂါးဒီယန္း အားကိုးနဲ႔ စာေမးပြဲမွာ လူတြင္က်ယ္ခဲ့သေပါ့။ ဒါေတာင္ အဂၤလိပ္လိုဆို ပ်င္းျပီး ေက်ာ္ေက်ာ္ ဖတ္ေတာ့ အဂၤလိပ္စာက ၁၀တန္းမွာ နံၾကားေထာက္ ဂုဏ္ထူးထြက္ခဲ့ေသာ္လည္း ခုခ်ိန္ထိ ေခြးအၾကီး လွည္းနင္းသလို ျဖစ္ျဖစ္ေနတုန္း။

ဘ၀မွာ ၀တၳဳရွည္အေနနဲ႔ ပထမဆံုးဖတ္ဘူးတာကေတာ့ ၅၅၀နိပါတ္ေတာ္ေပါ့။ ငယ္တုန္းက ကိုယ္တို႔က တကယ္ကို ေရွးရိုးဆန္တဲ့ အဖိုးအဖြားလက္ထဲမွာ ၾကီးျပင္းလာတယ္ဆိုေတာ့ အဖိုးအဖြားက အျပင္စာေတြ ေပးမဖတ္ဘူး။ တရားေဟာမဟုတ္ပဲ ဇာတ္လမ္းဆင္ေရးထားတာ မဖတ္ေကာင္းဘူး... ငရဲၾကီးတတ္သတဲ့။ ကိုယ္ကလည္း စာဖတ္၀ါသနာပါေတာ့ ရွိတဲ့ ဘုရားစာအုပ္ေတြကပဲ နားမလည္တဲ့ ပါဌိေတြကိုေက်ာ္ျပီး လွိမ့္ပိန္႔ဖတ္ေပါ့။

၅တန္းေအာင္ျပီး ၆တန္းတက္မဲ့ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တေန႔ခင္းမွာ မွတ္မွတ္ရရ ေဖေဖက ဘာသာျပန္၀တၳဳစာအုပ္ေလးေပးဖတ္တယ္။ အဲသာကေတာ့ ေပၚလီယာနာ။ လိုခ်င္တာမရရင္ ေျခေဆာင့္၊ စိတ္ေကာက္တတ္တဲ့ သမီးကို ေဖေဖက ၀မ္းသာတမ္း ကစားတဲ့နည္း တဖက္လွည္႔နဲ႔ သင္ ေပးခဲ့တာေလ။ ဒါနဲ႔ အျပင္၀တၳဳေတြ တျဖည္းျဖည္းဖတ္တတ္လာတယ္။ အေဖၾကီးနဲ႔ အေမၾကီး (အဖိုး နဲ႔ အဖြား) မသိေအာင္ေတာ့ ဖတ္ေပါ့။ သိသြားရင္ တရားအရွည္ၾကီး နာေနရတတ္လို႔...။

တကယ္ဆို ... ေဖေဖမွာက အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြ၊ ျမန္မာစာ ေရွးေဟာင္းစာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကိးရွိတယ္။ ေဖေဖက စာဖတ္၀ါသနာပါ၊ စာအုပ္စုရတာ၀ါသနာပါတယ္။ သူ႔စာအုပ္ဘီဒိုမွာ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြ၊ ေရွးေဟာင္းသုေတသန စာအုပ္၊ ေဗဒင္၊ ဘာသာေရး၊ စြယ္စံုက်မ္း၊ ျမန္မာ၀တၳဳ၊ ဘာသာျပန္ ၀တၳဳ၊ ကဗ်ာ၊ သတင္းစာ စသျဖင့္ အမ်ိဳးအစားစံုစံုလင္လင္ကို ရွိတာ...။ သာေပမဲ့ စာအုပ္ဘီဒိုကို ေဖေဖ က ေသာ့ခတ္ထားတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္က မႊခ်င္တိုင္းမႊတတ္ေတာ့ ေဖေဖက... ခုေတာ့ ဒါေတြ မဖတ္နဲ႔ဦး... သမီး၁၀တန္းေအာင္ရင္ အပိုင္ေပးမတဲ့။ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာက အိတ္စာအုပ္ေတြကို... ကိုယ္မပိုင္ခဲ့လိုက္ပါဘူး။ ေငြအလြန္ အင္မတန္ က်ပ္ခဲ့တဲ့ တေန႔ ( ကိုယ္ ၆တန္းႏွစ္ ေႏြရာသီမွာပဲ ) မွာ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ေရွးေဟာင္းစာအုပ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ( အိတ္စာအုပ္ဘီဒို တခုလံုးနီးပါးပါပဲ) ေရာင္းလိုက္ရတယ္။ ေမေမကေနမေကာင္းဘူး၊ ေဆးကုဖို႔ ေငြလုိတယ္။ ရလာတဲ့ ပိုက္ဆံ အရင္းအႏွီးနဲ႔ အိမ္မွာ ကုန္စံုဆိုင္ေလး ဖြင့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ စာအုပ္မ်ားမွ ေပးတဲ့ အရင္းအႏွီး မတန္မရာေပါ့။ အိတ္တုန္းက မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲေနတဲ့ ေဖေဖနဲ႔ အျပိဳင္ ကိုယ္လည္း စာအုပ္ေတြကို ႏွေမ်ာလြန္းလို႔ ငိုမိခဲ့ဘူးတယ္။ ခုထိေတာ့ ဟိုးတုန္းက (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေခတ္က) သတင္းစာအေဟာင္းေတြ ရွိေသးတယ္။ ( စကားခ်ပ္။ အဆင္ေျပတဲ့ တေန႔ စကန္ဆြဲျပီး တင္ေပးပါ့မယ္။)

အယ္... စာစီစာကံုးအေၾကာင္းေျပာရင္း ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ ျဖစ္ကုန္ပါျပီ။ ဆက္ရရင္... ကိုယ္က စာဖတ္လည္း ဒီေလာက္နာတဲ့သူ မႈတ္ဘူး။ စာစီစာကံုးဆုလည္း တခါမွမရဘူးဘူး။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ကီသြင္းျပီး စဥ္းစား ၾကြားရရင္ တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္မွာ လက္တန္းေရးခိုင္းတဲ့ စာစီစာကံုး ကို ဆရာမက သေဘာက်လို႔ အတန္းသားေတြေရွ႔မွာ ဖတ္ျပခဲ့ဘူးတာေလးရယ္၊ ၈တန္းတုန္းက ကိုယ္ေရးတဲ့ ခရီးသြားတ့ဲ အေၾကာင္း အဂၤလိပ္အက္ေဆးတပုဒ္ကိုလည္း (အဲသာကေတာ့ ဟိုက ဒီက ကူးခ်ထားတာ... ဟိ) ဆရာမက excellent ဆိုျပီး အတန္းကို ဖတ္ျပေပးခဲ့ဘူးတာရယ္ပဲ မွတ္မွတ္ရရရွိေပါ့...။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

သာသနာ သကၠရာဇ္

သာသနာ သကၠရာဇ္ ကိုဘယ္လို ၾကည္႔မလဲဆိုရင္...

လက္ရွိခရစ္သကၠရာဇ္ကို ၅၄၄ နဲ႔ေပါင္းျပီး အလြယ္တြက္ၾကည္႔လို႔ ရပါတယ္ေနာ္။
သာသနာ သကၠရာဇ္ = ၅၄၄ + ခရစ္သကၠရာဇ္
................................= ၅၄၄ + ၂၀၀၈ = ၂၅၅၂

ဆိုေတာ့ အခု ခရစ္သကၠရာဇ္၂၀၀၈ခုႏွစ္မွာ သာသနာ သကၠရာဇ္ ၂၅၅၂ ရွိပါျပီ။

ပိုျပီးအေသးစိတ္ သိခ်င္ရင္ေတာ ့ဒီလင့္ေလးကေန ၾကည္႔ၾကည္႔လိုက္ပါကြယ္။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

ကြန္ဒိုထက္ေတာ့ တန္ပါတယ္

Image from http://www.fotosearch.com/

တေန႔က မေတြ႔တာၾကာျပီျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အေဆာင္မွာ အတူတူေနခဲ့တဲ့ အစ္မေတြနဲ႔ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့တယ္။ မေတြ႔တာ ၾကာျပီဆိုေတာ့ အားရ၀မ္းသာ ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ စကားေျပာၾက၊ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္းေမးၾက၊ ျမန္းၾကနဲ႔ စကားေတြေျပာလို႔ကို မကုန္ႏိုင္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုယ့္ကို ၾသဘာေပးၾကတာကေတာ့... နင့္ႏွယ္ဟယ္...ခုထိလည္း ကေလးမယူေသးပါလား၊ အလုပ္ေတြပဲ က်ံဳးလုပ္မေနနဲ႔၊ ပိုက္ဆံ ေတြ ထားစရာ ေနရာမရွိပဲ ေနဦးမယ္တဲ့။

ဒါနဲ႔... စကားေတြ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္သလိုေျပာရင္း စပ္မိစပ္ရာ စီးပြားေရးအေၾကာင္းေတြ ေရာက္သြားေတာ့... ဘယ္သူကေတာ့ အလုပ္ထြက္ျပီး ဘာစီးပြားေရးလုပ္ေနတယ္... ဘယ္လို အျမတ္ေတြရတယ္... ဘယ္သူကေတာ့ အပို၀င္ေငြ ဘယ္လို ရွာတတ္တယ္... စသျဖင့္ သြားရည္က်စရာေပါ့။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း... သူတို႔ကေတာ့ ဘာစီးပြားေရးမွလည္း မလုပ္တတ္တာမို႔... ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံေလးနဲ႔... ရန္ကုန္မွာ အိမ္ေတြ... ျခံေတြ ၀ယ္ထားသတဲ့။ အသက္ၾကီးတဲ့ အခ်ိန္ ျပန္သြားရင္ အဆင္သင့္ေနႏိုင္ေအာင္တဲ့။ ေနာကတစ္္ေယာက္ကေတာ့ ရန္ကုန္မွာပဲ ကြန္ဒိုေတြ ၀ယ္ထားျပီး ႒ားစားတယ္တဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေမျမိဳ႔မွာ ျခံအက်ယ္ၾကီးတခု ေလာေလာဆယ္၀ယ္ထားပလိုက္တယ္တဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့... ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး ၀ယ္ထားလို႔လည္း ဘယ္သူမွ ၾကည္႔ေပးႏိုင္တာ မဟုတ္လို႔... စင္ကာပူမွာ ကြန္ဒို တစ္လံုး၀ယ္ထားျပီး ဌားစားထားသတဲ့။ ကိုယ္တို႔ အရြယ္ေတြက ဒီအရြယ္မွာ သူေဌးျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ မဟုတ္ရင္ ဘယ္ေတာ့ မွ သူေဌးမျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အရြယ္ေတြကိုး။

အိတ္လို သူတို႔ တစ္ေယာက္တလွည္႔ေျပာျပီးသကာလ... ဟဲ့... နင္ေရာ... ဘာေတြလုပ္ေနလဲ... စီးပြားေရးေကာလုပ္သလား...။ ဒီမွာ ကြန္ဒို၀ယ္ျပီးျပီလား...။ ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီးေရာ ၀ယ္ထားသလား... ေမးလိုက္တာမွ အစံု။ ကိုယ့္မွာ ေယာက္ေယာက္မ်က္ႏွာကို အသာလွမ္းၾကည္႔ျပီး (သူကေတာ့ ဘာမွ မၾကားသလို အိတ္အိမ္က သတင္းစာ ကို သဲၾကီးမဲၾကီးဖတ္လို႔...) ဘယ္မွာမွ မ၀ယ္ႏိုင္ပါဘူး၊ မ၀ယ္ထားပါဘူး... အစ္မတို႔ရာ... စီးပြားေရးလည္း ဘာမွ မလုပ္တတ္ပါဘူး... အစ္မတို႔ေလာက္မခ်မ္းသာပါဘူးလို႔ ေျပာလိုက္မိတာေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေလ... သူတို႔လို႔ ေျပာစရာ... ကိုယ့္မယ္... ဘယ္မွာမွ မရွိတဲ့ဥစၥာ။ အိတ္ေတာ့လည္း ... အားလံုးက ၀ိုင္းေအာ္ၾကေရာ။ ေအာင္မေလး... လစာေကာင္း ၀င္ေငြေကာင္းတဲ့ သူေတြကမ်ား... လင္မယား၂ေယာက္ရွာေနတဲ့ သူေတြကမ်ား... သံုးမဲ့သူလည္းမရွိပဲနဲ႔... ငါတို႔လို တစ္ေယာက္ထဲ ရွာစားေနတဲ့သူေတြ ေျပာဖို႔လည္း ခ်န္ထားပါဦးဟယ္လို႔ ကြန္ဒို၀ယ္ထားတယ္ဆိုတဲ့ အပ်ိဳၾကီးမမ၂ေယာက္က ၀ိုင္းေအာ္ၾကတယ္။

သူတို႔ေျပာတာေတြးၾကည္႔ေတာ့ ကိုယ္တို႔၂ေယာက္လံုး ဘြဲ႔ရကတဲက အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္ပဲ တသက္လံုးလုပ္လာတယ္။ ဘာစီးပြားေရးမွ လုပ္ဖို႔ မစဥ္းစားတတ္ခဲ့ဘူး။ အပို၀င္ေငြ ရွာရေအာင္လည္း မၾကံစည္တတ္ခဲ့ၾကဘူး။ အပို၀င္ေငြဆိုလို႔... တစ္ေခါက္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ အိမ္နဲ႔ ၁လမ္းေက်ာ္မွာ တိုက္အသစ္ၾကီး ဟီး... လို႔ ေဆာက္ထားတာ။ အိတ္အိမ္က အစတုန္းက ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မိုးနဲ႔ ခပ္ယိုင္ယိုင္အိမ္ရယ္။ တယ္ဟုတ္ပါလား.... ဘယ္လိုမ်ား ခ်မ္းသာသြားပါလိမ့္လို႔လည္းေမးၾကည္႔ေတာ့ ကိုယ္တို႔ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္က အန္တီေမာ္က ေျပာတယ္။ အိတ္ေကာင္ေလးက စင္ကာပူမွာ ညည္းလိုပဲ အလုပ္လုပ္ေနတာေလ။ ပိုက္ဆံေတြေထာလိုက္တာမ်ားမနည္းဘူး။ ဒီေကာင္ေလးေအ... ေတာ္ခ်က္က စလံုးေရာက္တာ ၂ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္ေအ့တဲ့။ ညည္းတို႔လို အင္ဂ်င္နီယာမဟုတ္...။ ညည္းတို႔လို ႏိုင္ငံျခားဘြဲ႔ေတြမရ...။ ညည္းတို႔လို မန္ေနဂ်ာျဖစ္စရာမလို...။ ေျပာရရင္ေအ... ညည္းတို႔လိုု ပညာတတ္စရာမလိုေပါင္...။ ညည္းတို႔ထက္ ေတာ္တယ္...။ ၀င္ေငြေကာင္းသတဲ့။ ေနာက္မွ ေသခ်ာစံုစမ္းၾကည္႔ေတာ့ ဒီေကာင္ေလးက ပထမေတာ့ construction site မွာ ဖိုမင္နဲ႔ အလုပ္စ၀င္ျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ စလံုးပြဲစားနဲ႔ေပါင္း... ျမန္မာျပည္က အလုပ္သမားေခၚေပးတဲ့ လူပြဲစားလုပ္ေနတာကိုး။ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ အလုပ္သမားေလးေတြဆီက မတန္တဆ ပြဲစားခေတြယူ၊ မစားရ၀ခမန္းေတြေျပာျပီး တခါတရံလိမ္တယ္လို႔လည္း ၾကားမိတယ္။ ေအာ္... ခ်မ္းသာဖို႔ ... ပညာတတ္စရာမလိုဘူး၊ လုပ္တတ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေျပာတာလားမသိ။

ေယာက္ေယာက္ကေတာ့ အပို၀င္ေငြ အိတ္လို ပြဲစားခ ရဖို႔ ေ၀းေသးေပါ့။ တခါသား ျမန္မာျပည္က ေကာင္ေလးေတြကို သူ႔ဆိုဒ္အတြက္ဆိုျပီး ေခၚေပးဘူးတယ္။ တခါမွ မျမင္ဘူးတဲ့သူေတြ အတြက္ ၾကားထဲကေန ပြဲစားခ (wp တင္ဖို႔အတြက္ ရံုးက တရား၀င္႒ားထားတဲ့ ပြဲစားကိုေပးရတဲ့ေငြ၈၅၀ကို သူ႔အိတ္ထဲက စိုက္ျပီး ေပးတဲ့ သူကလား...)။ တခါတခါ ဆိုဒ္မွာ award ဆိုျပီး ၃၀၀၊ ၄၀၀ေလာက္ အပိုရတတ္တယ္။ မိန္းမေရ... ဆိုဒ္က ဆုေၾကးဆိုျပီး ေငြ ၃၀၀ ဒီေန႔ ေပးတာ... အလုပ္သမားေတြ သနားလို႔ ခြဲေပးလိုက္ျပီဆိုတဲ့ လူမ်ိဳး။ တခါက ယိုးဒယားအလုပ္သမားက ႏွစ္ကူးယိုးဒယားျပန္တာ ရံုးကို advance ေတာင္းတာ မေပးလို႔ သနားတာနဲ႔ သူ႔အိတ္ထဲစိုက္ေပးလိုက္တယ္တဲ့။ ဟိုက ပိုက္ဆံျပန္ေပးလား... မေပးလားေတာ့ မသိဘူး။ အိတ္ယိုးဒယားျပန္လာျပီး ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ ရွပ္အက်ႌ (brand အတု) ကို၀တ္လို႔... သနားပါတယ္ကြာ... သူ႔ခမ်ာ ရွပ္အက်ႋေလး ၀ယ္လာရွာတယ္ဆိုျပီး သေဘာက်ေနတတ္တဲ့လူမ်ိဳး ဆိုေတာ့ သူ႔ကို အပို၀င္ေငြ ရွာခိုင္းဖို႔ဆိုတာ အိမ္မက္ထဲေတာင္ ထည္႔မမက္နဲ႔ပဲ။ အင္း... သူ႔ကိုသာေျပာ... ကိုယ့္က်ေတာ့လည္း... ေက်ာင္းတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ပိုက္ဆံလိုလို႔ဆိုျပီး ခ်ီးထားတာ သူတို႔ လာျပန္ေပးမွ ေအာ္... ဟုတ္သားပဲ ဆိုျပီး ျပန္သတိရတတ္တဲ့ လူစား။

ဒါနဲ႔ အိတ္ကျပန္လာျပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့... ေယာက္ေယာက္ကို ေျပာတာေပါ့။ ကိုယ္တို႔ေတြ ဒီမွာေနတာလဲ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ေနျပီ။ ခုေနမ်ား... စင္ကာပူမွာ အလုပ္မရွိေတာ့လို႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေနစရာအိမ္ေလးတစ္လံုးမရွိ...။ ျပန္သြားရင္ အရင္ကလို ဘတ္စ္ကားကလည္း တိုးမစီးခ်င္... ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံကလည္း အိမ္တစ္လံုး၀ယ္ဖို႔ေတာင္မေလာက္...။ ဒီေတာ့ ကိုယ္တို႔ေတြ ကား၀ယ္ျပီး ကားေပၚမွာပဲ အိမ္လုပ္ေနၾကတာေပါ့ဟယ္လို႔ ရီစရာေျပာျဖစ္ၾကတယ္။

ၻေယာက္ေယာက္ကေတာ့ အားေပးရွာတယ္။ ပိုက္ဆံေတြ ေကာင္းေကာင္းမစုမိဘူး၊ သူမ်ားေတြလို ကြန္ဒို မ၀ယ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီ၁၀စုႏွစ္အတြင္း ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို ကိုယ္ဘာေတြလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားစမ္းတဲ့။ ေခါင္းေလာင္းမထိုးတဲ့ အလွဴေတြ အမ်ားၾကီး လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ မႈတ္လားတဲ့။ ဒီေတာ့ ကိုယ္လည္း ျပန္စဥ္းစားၾကည္႔လိုက္တာ...

ႏွစ္ဘက္မိဖေတြကို လိုလို မလိုလို လစဥ္ ကန္ေတာ့ေငြ မွန္မွန္ ပို႔ေပးတယ္။ ျမန္မာျပည္က ေဆးရံုေတြမွာ ေဆး၀ါးေတြ အခန္႔သင့္တိုင္းလွဴတယ္။ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္တိုင္းမွာ ထူးထူးျခားျခားအလွဴေတြ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ မႏွစ္ကဆို ကိုယ္တို႔ရဲ႔ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္မွာ ျမန္မာျပည္က မြတ္ဆလင္ အခမဲ့ ေဆးရံုအတြက္ ၁၀သိန္းလွဴခဲ့တယ္။ နာဂစ္ျဖစ္ေတာ့ ဆန္၁၀သိန္းဖိုး သတ္သတ္လွဴလိုက္ေသးတယ္။ ဒီႏွစ္ မဂၤလာ ႏွစ္ပတ္လည္အတြက္ေတာ့ ဘဘဦး၀င္းတင္ကို သီတင္းကြၽတ္အမွီ အမွတ္တရ ကန္ေတာ့ႏိုင္ခဲ့တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၇ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက မိဖေတြက စြန္႔ပစ္သြားတဲ့ ေတာက ကေလး ၄ေယာက္ကို တာ၀န္ယူ ေစာင့္ေရွာက္ေပးထားတယ္။ ကေလး၁ေယာက္က ခုဆို ၉တန္းေတာင္ေရာက္ေနျပီ။ သူကစာၾကိဳးစားလို႔ ကိုယ့္မွာ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ရတယ္။ ေဆြမ်ိဳးထဲက စာေတာ္ျပီး ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြကို ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္က ဆရာ၀န္လိုင္း မွီေအာင္ၾကိဳးစားမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကိုယ္တို႔က ဆရာ၀န္ျဖစ္တဲ့ထိ တာ၀န္ယူမယ္... ၾကိဳးစားလို႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ အိမ္အနီးအနားက ဆင္းရဲတဲ့ သက္ၾကီးရြယ္အို အဖိုး အဖြား၃၀လာက္ကို အဖိုးရဲ႔ အသက္၁၀၀ျပည္႔ေမြးေန႔တုန္းက ထူးျခားတဲ့ အလွဴေလးတခု လုပ္ေပးခဲ့ဘူးတယ္။ အိမ္အနီးအနားက ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြကို ရဟန္းခံ ရွင္ျပဳ ပြဲေလး လုပ္ေပးခဲ့ဘူးတယ္။ သီရိလကၤာက စာသင္သံဃာတစ္ပါးကို မာစတာ ဘြဲ႔ရသည္အထိ ပညာေရးေထာက္ပံ့ခဲ့တာ မႏွစ္ကပဲ သူ မာစတာ ရသြားျပီ။ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာ စင္ကာပူမွာ ျပန္႔ပြားေရးအတြက္ SMC မွာ လစဥ္ေငြေၾကးေရာ၊ လူအားပါ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီေပးတယ္။ ခုေလာေလာဆယ္... ျမန္မာမ်ားအတြက္ ျမန္မာအဖြဲ႔မွာ လစဥ္ အလွဴေငြ ၅၀ ပါ၀င္တယ္.........................ျပီးေတာ့......... ...............ျပီးေတာ့.......

ေယာက္ေယာက္ေရ... ေယာက္ေယာက္ေရ..................... ကြန္ဒိုထက္တန္သေတာ့....။ ခုေနေသသြား... ကြန္ဒိုနဲ႔ မေနဘူးလိုက္တာပဲ ရွိမယ္...။ ေနာက္ဘ၀အတြက္ ၀မ္းစာေလး နည္းနည္းပါးပါး ရွိသေတာ့ လို႔....။ ကိုယ့္စဥ္းစားခန္းနဲ႔ကိုယ္ ရုတ္တရက္ထေအာ္လိုက္ေတာ့ ေယာက္ေယာက္ခမ်ာ လန္႔သြားရွာတယ္...။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

မ်က္ရည္မ်ားနဲ႔ အလြမ္းစာ

Image from http://www.fotosearch.com/

ကို၀က္ရဲ႔....

သူ႔ကို ငါတို႔စသိတာ တတိယႏွစ္မွာေလ။ ငါတို႔ စာစုလုပ္ေနတဲ့ library ေရွ႔က ၀ရံတာ လက္ရန္းမွာ ထိုင္ရင္း ငါတို႔အုပ္စုကို သူက ရွဳေနၾကေပါ့။ ငါနဲ႔ မင္းမင္းက တတိယႏွစ္မွာ ခံုနံပါတ္ မနီးမေ၀း။ lab လုပ္ရင္ တစ္အုပ္စုထဲ အတူက်ေတာ့ lab report ေတြေရးရင္ ငါတို႔က library ထဲမွာ ထိုင္ေရးေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တိုင္း သူ႔ကို library ေရွ႔မွာ အျမဲ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ငါလို ငအူက သူ... ဘယ္သူ႕ကို လာရွိတ္ေနမွန္းသိဘူးရယ္။ ေနာက္... ငါတို႔နဲ႔ခင္တဲ့ မိုး... ကိုလိုက္ေနတဲ့... နင္တို႔ သူငယ္ခ်င္း နက္ေမာက္သား ေနာက္တစ္ေယာက္ ကေျပာေတာ့မွ သူက မင္းမင္းကို လိုက္ၾကည္႔ေနတယ္ ဆိုတာသိရေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါတို႔က သူ႔ကိုေတာ့ ခင္ၾကပါတယ္။ မင္းမင္းကိုလိုက္ၾကည္႔ေနတာ ျမင္ျပီး ၾကားထဲကေန သနားမိတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ သူက တျခားေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔ မတူဘူးရယ္။ သူ႔ရဲ႔ အၾကည္႔ဟာ ရိုးစင္းတဲ့ အျပံဳးတစံုနဲ႔ ေအးျမတဲ့ ေမတၱာေတြနဲ႔ လႊမ္းျခံဳထားတတ္လို႔ပဲ။ အျမဲတန္း ျပံဳးေနတတ္တဲ့ သူနဲ႔ ငါတို႔ အုပ္စုက သိပ္မၾကာတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေတြလို ခင္မင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ မင္းမင္းနဲ႔ သူ ၄တန္းမွာ (ငါအမွတ္မမွားရင္) ၾကိဳက္သြားၾကေတာ့ ငါတို႔အားလံုး လိုက္ဖက္ညီတဲ့ သူတို႔ ၂ေယာက္အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကတယ္။

က၀က္ေရ... နင္သိတဲ့ အတိုင္း... ငါတို႔ အုပ္စုဆိုတာ အတန္းထဲမွာ ဘရုတ္က်လြန္းလို႔ သရဲ၄ေကာင္ ဆိုျပီး နံမည္ရတဲ့ အုပ္စုဆိုတာ။ သူလည္း ငါတို႔အုပ္စု ဘရုတ္က်တဲ့ဒါဏ္ကို ဘယ္လြတ္လိမ့္မလဲ... ေသခ်ာခံခဲ့ရတာေပါ့။ နင္မွတ္မိေသးလား။ ငါတို႔ ေတြ ဖိုင္နယ္မွာ ဆရာၾကီး ဦးဆန္းတင့္ အင္တာဗ်ဴးကို ၀င္ခဲ့ၾကရတာေလ။ သူ႔အလွည္႔က ေန႔လည္ထမင္းစားျပီး ၀င္ရမွာ။ ငါတို႔ေတြ ထမင္းစားျပီးခ်ိန္ အဲဒီ ရံုးခန္းနားေရာက္ေနတုန္း သူက ကမန္းကတန္းေျပးလာျပီး... သူ႔အလွည္႔ေရာက္ျပီလား၊ သူ႔ခံုနံပါတ္ေခၚ သံ ၾကားလားလို႔ေမးတယ္။ ဘယ္ရမလဲ... ငါတို႔ကလည္း အေရးၾကီးတဲ့ ပံုစံေတြနဲ႔ မ်က္လံုးျပဴး၊ မ်က္ဆန္ျပဴးလုပ္ျပျပီး... ေအးေအး... နင့္ ခုံနံပါတ္ေခၚေနတာ ၾကာလွျပီ...နင္နဲ႔ အတူတူ၀င္ရမဲ့ အုပ္စုအားလံုး ၀င္သြားၾကျပီ... ျမန္ျမန္၀င္လို႔ ေဂ်ာက္တြန္းၾကတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ သူက ပါးစပ္ထဲက ၀ါးေနတဲ့ ကြမ္းေတြ ကမန္းကတန္းနဲ႔ ေထြးထုတ္။ အနီးက ေသာက္ေရအိုးမွာ ကျပာကရာ ပလုတ္က်င္းလို႔... ငါတို႔ ေနာက္တာပါလို႔... ျပန္ေတာင္ျပင္မေျပာႏိုင္ခင္... ၀ူးဆို ဆရာၾကီး အခန္းထဲကို ေျပး၀င္သြားတယ္။

ငါတို႔လည္း သူေျပး၀င္သြားတာလည္းျမင္ေရာ... အဲဒီေနရာကေန တခ်ိဳးထဲ လစ္... ေလွခါးေထာင့္ခ်ိဳးေရာက္မွ သူဘယ္လိုပံုနဲ႔ ျပန္ထြက္လာမလဲလို႔ ေခ်ာင္းၾကည္႔ၾကတာေပါ့။ ေတာ္ၾကာေတာ့ သူက ေခါင္းကို လက္နဲ႔ ကုတ္ျပီး ျပံဳးစိစိနဲ႔ ထြက္လာတာကိုျမင္ရတယ္။ သူမ်ားတကာေတြလို သူက ဘယ္မလဲ ..ဒီသရဲ၄ေကာင္လို႔ စိတ္ဆိုးျပီး ငါတို႔ကို ရွာမေနပါဘူး။ သူ႔ပံုစံ ေအးေအးေဆးေဆးကိုေတြ႔ေတာ့မွ ငါတို႔လည္း ပုန္းေနရာကေန ရယ္က်ဲက်ဲေတြနဲ႔ ထြက္လာၾကေတာ့တာေပါ့။ ငါတို႔ကို သူက တခုပဲ... ပုခုန္းတြန္႔ျပီးေျပာတယ္... နင္တို႔ေတာ္ေတာ္ဆိုး... ငါ့မွာ အားနာလိုက္တာ အရမ္းပဲတဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဆရာၾကီးက အခန္းမွာ ဧည္႕သည္နဲ႔ စကားေျပာေနရာက ရုတ္တရက္ ကမူးရွဳးထိုး၀င္လာတဲ့ သူ႔ကိုၾကည္႔ျပီး အထိတ္တလန္႔နဲ႔ ဘာျဖစ္တာလဲ ေမးလို႔တဲ့ေလ။ က၀က္ရဲ႔... သူနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ ... အဲဒီေန႔က သူ႔ပံုစံက ရီစရာေကာင္းလြန္းလို႔... အဲဒါကို ယေန႔ထိ ငါမွတ္မိေနတယ္။

ေက်ာင္းျပီးလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ တကြဲတျပားျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့ ငါတို႔ေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ျပန္မဆံုႏိုင္ၾကေပမဲ့ တစ္ေယာက္ရဲ႔ သတင္းစကား တစ္ေယာက္နားေထာင္ရင္း... အလြမ္းေျဖလို႔ ေနၾကရတယ္။ ဟဲ့... သူကေတာ့ ကေလး ဘယ္ႏွယ္ေယာက္ရေနျပီ။ သူကေတာ့ေလ... အရမ္းကို ခ်မ္းသာေနျပီေပါ့။ သူကေတာ့ ရာထူးေတြ ၾကီးလို႔ေပါ့ဟယ္။ သူကေတာ့ ေဒါက္တာၾကီးျဖစ္ေနျပီတဲ့။ သူကေတာ့ ....သူကေတာ့... သူကေတာ့... စသျဖင့္ သတင္းေကာင္းေလးေတြ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ပီတိပြားရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့... ငါေလ... ဒီလို ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ သတင္းမ်ိဳးကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မၾကားပါရေစနဲ႔လို႔.... ဆုေတာင္းေနမိေလရဲ႔။ ဘ၀ဆိုတာ တိုတိုေလး... တခ်ိန္မွာ ငါတို႔ အားလံုးဒီလမ္းကို သြားၾကရမယ္ဆိုတာ သိေနေသာ္လည္းပဲ... အခ်ိန္မတန္ခင္ ခြဲခြာသြားၾကမဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးကိုေတာ့ မလိုလားဘူးဟယ္။

ငါတို႔သူငယ္ခ်င္း ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလ်က္...။ ။

အလြမ္းမ်ားစြာျဖင့္....
သရဲ၁ေကာင္
၁-၁၁-၂၀၀၈
ည၁နာရီ၄၀မိနစ္

ကြၽန္လား၊ သခင္လား

Image from http://www.fotosearch.com/

မိမိမွာ ေက်ာင္းျပီးခါစ မႏၲေလးမွာ အလုပ္လုပ္စဥ္ မိဖမ်ားႏွင့္ပါ လြန္စြာခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ အသိအစ္ကိုၾကီး တစ္ဦးမွ ဖိတ္ေကြၽးသည္႔ ညစာစားပြဲကို တက္ေရာက္ျခင္းျပဳခဲ့ေလသည္။ အစ္ကိုေတာ္သည္ စီးပြားေရးေလာကတြင္ ေအာင္ျမင္ေနသူတစ္ဦးျဖစ္ျပီး ထိုညစာစားပြဲတြင္ ဖိတ္ၾကားထားေသာ သူ႔အေပါင္းအသင္း စီးပြားေရးသမား အခ်ိဳ႔ႏွင့္ ေတြဆံုခဲ့ရေလသည္။ ညစာစားပြဲကုိ နံမည္ၾကီး စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ခုမွာ က်င္းပျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ေခတ္စားေနသည္႔ စားေသာက္ဆိုင္က ကာရာအိုေက သီခ်င္းသည္ပ်ိဳေလးမ်ားကို မိမိမွာ ပထမဆံုးျမင္ဘူးျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ မိမိက အစားေကာင္း၊ အေသာက္ေကာင္းမ်ားကို စားေသာက္ေနစဥ္ ထိုပ်ိဳျဖဴေလးမ်ားမွာ သီခ်င္းေတြ တစ္ပုဒ္ျပီး တစ္ပုဒ္ေဖ်ာ္ေျဖေနလ်က္ အႏွီပုရိသမ်ား၏ ပန္းကံုးမ်ားကို ငံ့လင့္လ်က္ေနၾကေပသည္။ မိမိစားပြဲ၀ိုင္းမွ ေက်ာက္ကုန္သည္ဆိုသူသည္ ပန္းကံုးမ်ား အေျမာက္အမ်ား ၀ယ္လ်က္ သမီးအရြယ္ေလာက္ သီခ်င္းသည္မေလးမ်ား၏ လက္ကို အားပါးတရ ဆြဲယူနမ္းရွံဳ႔၍ ပန္းကံုးမ်ား ခ်ီးျမင့္ေလေသာအခါ စားပြဲမ်ားတြင္ ရွဳစားေနေသာ အႏွီပုရိသအေပါင္းတို႔သည္ ေကာင္းေလစြဟု အရက္ခြက္မ်ားကိုေျမွာက္လ်က္ လက္ခေမာင္းမ်ားခတ္ၾကကုန္ေလ၏။ မိမိသည္ ထိုပုရိသအေပါင္းအား ျမင္ျပင္းမ်ားစြာကပ္လ်က္ ထိုေက်ာက္ကုန္သည္ကိုလည္း လြန္မင္းစြာ ရြံရွာျခင္းျဖစ္မိေလလတံ့။

စားပြဲ၀ိုင္းတြင္ အစ္ကိုေတာ္က မိမိမွာ ႏိုင္ငံျခားေခတ္မွီေဟာ္တယ္ တည္ေဆာက္ေရးမွာ အလုပ္လုပ္ေနသူ အင္ဂ်င္နီယာ ဟု မိတ္ဆက္ေပးထားသျဖင့္အစ္ကိုေတာ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးမွာ မိမိအား လူၾကီးတစ္ဦးလို အရာသြင္းလ်က္ အလာပသလာပ စကားမ်ား ေျပာဆိုျခင္းျပဳၾကေလသည္။ မိမိက သီခ်င္းသည္မေလးမ်ားအား တစ္ဦးစီ အကဲခတ္၍ ထိုမိန္းကေလးမ်ားထဲတြင္လည္း မိန္းမေကာင္းေလးမ်ား ရွိေနႏိုင္ေၾကာင္း၊ ယခုေခတ္ၾကီးတြင္ ကုန္ေစ်းႏူန္းမ်ားျမင့္တက္ စား၀တ္ေနေရးကအဆင္မေျပ၍သာ သူတို႔မွာ ဤလို အလုပ္မ်ိဳးကုိ လုပ္ကိုင္ေနၾကတာျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးမိေလသည္။ မိမိ၏ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ျမန္မာျပည္ရွိ ခိုကိုးရာမဲ့၊ အလုပ္လက္မဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ျပဳျပင္ထိမ္းသိန္း၊ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ဖို႔ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔မို႔ေၾကာင့္ မိမိ၀င္ေငြျဖင့္မတည္ႏိုင္ေအာင္၊ ေငြရေအာင္ရွာကာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ လူမႈေရး၊ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ကိုင္ခ်င္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ေျပာျပရာတြင္ အစ္ကိုေတာ္ႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ားမွာ၊ ကာရာအိုေက ေကာင္မေလးမ်ားကို ၾကည္႔၍ မိမိစကားမ်ားကို ျပံဳးျပီးနားေထာင္ေနၾကေလသည္။

ထို႔ေနာက္ မိမိ၏ေလာေလာဆယ္ ႏိုင္ငံျခားသို႔သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ရန္ ၾကိဳးစားေနသည္ကို သိရွိသြားေသာ ပန္းကံုးမ်ားႏွင့္ ေက်ာက္ကုန္သည္က မိမိအား ဘာလို႔ ႏိုင္ငံျခားကိုသြားျပီး ကြၽန္ခံခ်င္ရတာလဲ၊ ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ေျမမွာလည္း အလုပ္လုပ္စားစရာေတြပံုလို႔ဟုေျပာပါသည္။ ထို႔ေနာက္သူက ဆက္ေျပာသည္မွာ သူသည္လည္း အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔ရာတြင္ သူသည္ သူတပါးႏိုင္ငံသြားျပီး ကြၽန္ေတာ့ မခံဟု ဆိုကာ ကိုယ့္ထူးကုိယ္ခြၽန္ၾကိဳးစားခဲ့သျဖင့္ ယခုဆိုလ်င္ ေအာင္ျမင္ေသာ စီးပြားေရးသမားၾကီးျဖစ္ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း။ သူႏွင့္အတူ ေက်ာင္းေနဖက္မ်ားမွာ ယခုခ်ိန္ထိ ႏိုင္ငံျခားတြင္ ကြၽန္စုတ္တဲ့ သရက္ေစ့ သာသာမ်ားသာ ျဖစ္ေနၾကေၾကာင္း... စသျဖင့္ ကိုယ္ရည္မ်ား ေသြးလ်က္ ပန္းကံုးမ်ားကို ေျမွာက္ကာ ေျမွာက္ကာ၊ အရက္ခြက္ကို ဆကာ ဆကာျဖင့္ ရယ္သံေသြးကာ ေျပာဆိုေနေလ၏။ မိမိမွာ ထိုေက်ာက္ကုန္သည္၏ စကားမ်ားကို ေအာ္ဂလီ ဆန္လွသည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ပညာရွိအမ်က္ အျပင္မထြက္နဲ႔ဟူေသာ စကားအတိုင္း၊ မ်က္ႏွာ မပ်က္ေစပဲ မည္သို႔မည္ပုံ ယဥ္ယဥ္ေက်းက်း ျပန္ေျပာရမည္ကိုသာ စိတ္ထဲမွ အေျပးအလႊားေတြးေတာလ်က္ရွိသည္။

ထိုစဥ္ မိမိတို႔၏စားပြဲႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းသို႔ ဧည္႔သည္ အသစ္မ်ားေရာက္ရွိလာေလသည္။ ထိုသူမ်ားမွာ မိမိထက္ပင္ ငယ္ဦးမည့္ပံုဟန္ရွိေသာ လုလင္ပ်ိဳတစ္ဦးႏွင့္ အေပါင္းအသင္းမ်ားျဖစ္ေပသည္။ ေက်ာက္ကုန္သည္မွာ အႏွီလုလင္ပ်ိဳအား အမွတ္မဲ့ လွမ္းျမင္လိုက္ေသာအခါ သတိအေနအထားကဲ့သို႔ မတ္သြားလ်က္၊ လက္ထဲမွ အရက္ခြက္ ႏွင့္ ပန္းကံုးမ်ားကို စိတ္သိမွတ္မႈကင္းမဲ့စြာပစ္ခ်လ်က္၊ သခင္ကိုရုတ္တရက္ေတြ႔လိုက္ေသာ သစၥာရွိအိမ္ေစာင့္ေခြးေလးကဲ့သို႔ အျမီွးေလးကုတ္လ်က္၊ ထိုစားပြဲ၀ိုင္းသို႔ သြားေရာက္ႏႈတ္ဆက္ေလသည္။ လုလင္ပ်ိဳက ေက်ာက္ကုန္သည္အား တခ်က္ေမာ့ၾကည္႔ကာ အေရးမစိုက္သည္႔ဟန္ျပေသာ္လည္းပဲ အႏွီေက်ာက္ကုန္သည္မွာ လက္ကေလး၂ဖက္ေနာက္ပို႔လ်က္ ရို႔ရို႔ကေလးရပ္ကာ အမိန္႔ကိုနာခံလ်က္ရွိေသာ သစၥာရွိကြၽန္ယံုကဲ့သို႔ က်င့္ၾကံလ်က္ရွိေနေပသည္။ မိမိမွာ ထိုအျဖစ္အပ်က္အား အံ့အားသင့္စြာ ေငးေမာၾကည္႔ရွဳလ်က္ အစ္ကိုေတာ္ႏွင့္ စားပြဲ၀ိုင္းမွာ ရွိလ်က္ကုန္ေသာ လူၾကီးလူေကာင္းမင္းမ်ားထံမွ စံုစမ္းရာ ထိုလုလင္ငယ္ပ်ိဳမွာ ေက်ာက္ကုန္သည္ႏွင့္ စီးပြားေရးမကင္းရာမကင္းေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ၀န္မင္းတပါး၏ သားေတာ္ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိရွိရေလသည္။

အတန္ငယ္ၾကာေအာင္ အမိန္႔နာခံျပီးမွ ထိုေက်ာက္ကုန္သည္မွာ မိမိတို႔ စားပြဲ၀ိုင္းသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အစ္ကိုေတာ္က မိမိအားအိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ရန္ အားလံုးေသာ လူၾကီးမင္းမ်ားအား ႏႈတ္ဆက္ၾကရေသာအခါ မိမိသည္ ေက်ာက္ကုန္သည္အား "အန္ကယ္ေရာ... ကြၽန္မခံရတာ ေသခ်ာရဲ႔လား" ဟုမေမ့မေလ်ာ့ ေကာင္းမြန္စြာ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေလေတာ့သတည္း။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

သူငယ္ခ်င္းမ်ား ... ၂

Image from http://www.fotosearch.com/

ေနာက္ ရပ္ကြက္ထဲက သူငယ္ခ်င္း ၁ေယာက္ကေတာ့ အိမ္နားမွာ စာအုပ္ဆိုင္လာဖြင့္ရင္းခင္တာ။ သူက ၈တန္း ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ သူ႔အေမအစား ညေနဆို ဆိုင္ကုိ လာကူထိုင္ေပးေလ့ရွိတယ္။ သူ႔နံမည္က "ေအး" တဲ့။ သူကျဖဴျဖဴ သြယ္သြယ္ ေခ်ာေခ်ာေလး...။ ညေနဆို... သနပ္ခါးေလးေတြ ညီေနေအာင္ မႈန္မႈန္ေလးလိမ္းထားတဲ့၊ ဆံပင္ရွည္ရွည္စင္းစင္းေလးမွာ ပန္းေလးေတြ ပန္ထားတတ္တဲ့ သူ႔ကို စာအုပ္ေလးေတြ စီရင္း အျပံဳးႏုႏုေလးျပံဳးလို႔ အျမဲေတြ႔ရတတ္တယ္။ ကိုယ္က သူ႔ဆိုင္မွာ ကာတြန္းေတြ ႒ားဖတ္ရင္းခင္တာ။ စာအုပ္႒ားျပီးရင္ ကိုယ္က ခ်က္ခ်င္းမျပန္ေသးပဲ... သူ႔ကို ကူျပီး စာအုပ္စီေပးတယ္။ လူရွင္းရင္ စကားေလးဘာေလး ထိုင္ေျပာၾကေပါ့။ စာအုပ္႒ားဖို႔ ပိုက္ဆံမရွိလည္း စကားေရာေဖာေရာနဲ႔ အိတ္မွာထိုင္ျပီး အလကားဖတ္ေပါ့။

သူကေခ်ာတယ္ဆိုေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္ေလးေတြက ထံုးစံအတိုင္း ညေနဆို ဆိုင္ေရွ႔လမ္းသလားတဲ့သူ သလား၊ စာအုပ္လာ႒ားတဲ့သူက႒ား၊ မရွိတဲ့စာအုပ္ကို တမင္လာေမးတဲ့သူေမးနဲ႔ ဆိုေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာေရာ ဆိုင္ျပင္မွာပါ ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ အျမဲ တရုန္းရုန္းပါ့။ သူကလည္း လာတဲ့ သူတိုင္းကို၊ ပိုးတဲ့သူတိုင္းကို မခို႔တရို႔ေလး ျပံဳးျပံဳးျပျပီး အသဲယားေအာင္ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ တေန႔ ဆိုင္ဖြင့္ကာစ သူကစာအုပ္ေတြစီေနတယ္။ ကုိယ္က ဆိုင္ေရွ႔က ခံုတန္းေလးမွာ ထိုင္ျပီး ကာတြန္းတစ္အုပ္ဖတ္ေနတယ္။ အိတ္အခ်ိန္ ေကာင္ေလး၃ေယာက္ေလာက္ ဆိုင္ေရွ႔က ရုတ္တရက္ ျဖတ္သြားျပီး ၀ွစ္ကနဲဆို တစံုတခုကို ဆိုင္ထဲ ပစ္ေပးသြားတယ္။ အဲဒါေလးက ဆိုင္ေရွ႔ခံုတန္းေလးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေရွ႔ကို ဘုတ္ကနဲဆိုျပီးက်လာတယ္။ ကုိယ္က ငံု႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ့ စာအိပ္ပန္းေရာင္ေလးက ခဲလံုးေလးနဲ႔ တြဲခ်ည္လို႔...။

ဒါနဲ႔... ကိုယ္လည္း... ေအးေရ... ေဟာ့ဒီမွာေတာ့... လို႔... မ်က္စပစ္ျပ၊ ေမးေလးနဲ႔ ေငါ့ျပရင္း တျပိဳင္ထဲ အိတ္စာအိတ္ေလးကို ေဘးနားကေျမာင္းထဲကို ေျခေထာက္နဲ႔ တခါထဲ ကန္ခ်ပလိုက္မိတယ္။ အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္လြန္းလို႔ ေအးက ကိုယ္႔ကို တားခ်ိန္မရွိလိုက္ဘူး။ ဟဲ့... ဟဲ့... မလုပ္နဲ႔လို႔ ခပ္အုပ္အုပ္ သူတားတဲ့အခ်ိန္မွာ စာအိပ္ေလးက ေျမာင္းထဲ ေခါင္းထိုးျပီး က်သြားျပီ။ ဗြက္ေတြနဲ႔ လူးက်ံ နစ္ေနျပီး ေရစီးရာေမ်ာပါဖို႔ ျပင္ေနျပီ။ "ေအး" ဟာ... ဆိုင္ထဲကေန ျပာျပာသလဲ ထြက္လာ၊ ေျမာင္းထဲက်သြားတဲ့ စာကိုၾကည္႔၊ မ်က္ႏွာေလးက မဲ့တဲ့တဲ့ နဲ႔ ေျခေလးေဆာင့္ျပီး ဆိုင္ထဲ ျပန္၀င္သြားတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ပြစိပြစိနဲ႔... ဘယ္သူက သူ႔ကို အိတ္လိုလုပ္ခိုင္းလို႔လဲ ဘာညာနဲ႔... ေပါ့။

ကိုယ္လည္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔့... ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းသိဘူး။ သိဘူးေလ... အပ်ိဳစျဖစ္ကတဲက အိမ္က လူၾကီးေတြ လက္ခ်ာေပးထားတာက ေကာင္ေလးေတြ စာလိုက္ေပးရင္ ဘယ္ေတာ့မွမယူရ။ စာထဲမွာ ေရးထားတာ ေယာင္လို႔ေတာင္ ဖတ္မၾကည္႔ရ။ စာဖတ္ၾကည္႔ျပီးရင္ လူ႔စိတ္က သနားသြားတတ္တယ္... အဲသလိုေၾကာင့္...ဘယ္ေတာ့မွ စာကို မဖတ္ရ။ ကိုယ္သိတာ... ဒါပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီကလည္း အိတ္စာကို ကန္ခ်ပလိုက္တာေပါ့လို႔...။

ဒါေပမဲ့... သူ႔ဆိုင္မွာ သူျငိဳျငင္တာ မခံရဲေတာ့... ေရႊစုခ်စ္တို႔လည္း တုတ္ေလးတေခ်ာင္းရွာ... စာေလးကို ကမန္းကတန္း ျပန္ဆယ္ယူရေတာ့တာေပါ့။ ဗြက္ေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ခါထုတ္ျပီး ေရာ့ဟယ္လို႔... ေပး... စိတ္တိုတာနဲ႔... အိမ္ျပန္လာလိုက္ေရာ။ အဲဒီ ကတည္းက... ေအးနဲ႔ ကိုယ္ စိတ္ေကာက္ျပီး စကားမေျပာၾကေတာ့ဘူး။ ေနာက္... သူတို႔ စာအုပ္ဆိုင္လည္း ပိတ္သြားေရာ... ပိုျပီး မေတြ႔ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။

၁၀တန္းေလာက္ အေရာက္မွာ ေအးက ရပ္ကြက္ထဲမွာ စတားျဖစ္ေနျပီ။ သူက အရမ္းလည္းလွလာတယ္။ ၁၀တန္းကို တဖံုးဖံုးက်ျပီး ဟိုေကာင္ေလးနဲ႕လည္း ဘာလိုလို၊ ဒီေကာင္ေလးနဲ႔လည္း ဘာလိုလို...။ ဟိုမွာလည္း ဟိုလူနဲ႔တြဲလိုက္၊ ဒီမွာလည္း ဒီလူနဲ႔ တြဲလိုက္ ေရေရရာရာ မရွိ လုပ္ေနတာသိရတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူ႔ကို ကိုယ္ေတြ႔တာ ရပ္ကြက္ထဲက နံမည္ၾကီး သူေဌးသား လူေခ်ာတစ္ေယာက္နဲ႔တြဲလို႔။ အဲသာျပီးေတာ့ ကိုယ္... သူ႔ကို ေမ့သြားတယ္။ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္လည္း မသိေတာ့ဘူးရယ္။

မႏွစ္ကရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ ကိုယ္တို႔အိမ္ကကားက လမ္းထဲ အေကြ႔မွာ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ေယာက္ ေတာင္းၾကီးနဲ႔ ျဗဳန္းကနဲ ကားေရွ႕ကေပၚလာျပီး ... တိုက္မိေတာ့မလို႔။ ေတာ္ေသးတာေပါ့... ေဖေဖက ကားကို အျမန္ဘရိတ္အုပ္လိုက္လို႔...။ ကိုယ့္ေဘးက မမက... မေရႊစု...မွတ္မိလား... အဲဒါ"ေအး"ေလတဲ့...။ "ေအး"ဟာ... ငယ္ငယ္တုန္းကလို မဟုတ္ အသားေတြညိဳလို႔၊ ဆံစေတြက ဖရိုဖရဲနဲ႔ ကြမ္းေတြစားထားတဲ့ ပါးစပ္ကလည္း နီရဲလို႔၊ အျပံဳးခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ ကိုယ္တို႔ကို လွမ္းၾကည္႔ျပီး လက္ကေလးကာျပ၊ ေတာင္းၾကီး ခါးေစာင္းတင္ျပီး ခပ္သြက္သြက္ ထြက္သြားတယ္။ မမက အဲသာ... ေအးရယ္လို႔ ေျပာလိုက္လို႔သာ ကိုယ္မွာ ယံုလုိက္ရတာ။ ဘယ္လိုမွ မွတ္မိစရာအေၾကာင္းမရွိေအာင္ ေအးက မိန္းမၾကီးအသြင္ေပါက္ေနတယ္။ မမရယ္... သူ... ကေလးဘယ္ႏွယ္ေရာက္ရေနျပီလည္းလို႔ေမးေတာ့... နင္ကလည္း... ေပါက္ကရေမးဦးမယ္... သူက အပ်ိဳၾကီးဟဲ့... တဲ့ေလ...။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

စင္ကာပူမွာ .... ၃

Image from http://www.fotosearch.com/

အလုပ္သစ္တခု ေလွ်ာက္ျပီဆို လစာဘယ္ေလာက္ လိုခ်င္လဲဆိုတဲ့... ေမ်ာ္မွန္းလစာ (expected salary) ကို စလံုး ကုမၸဏီေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေတာင္းတတ္ၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့ (current salary) လက္ရွိလစာကိုလည္း ေရးခိုင္းတတ္ၾကပါတယ္။ အိတ္ေတာ့ သူတို႔က ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ မွန္းလို႔ရေအာင္လို႔ေပါ့။ လက္ရွိလစာရတာထက္ သူတို႔က အမ်ားၾကီးခြာမေပးခ်င္တတ္ၾကဘူး... အမ်ားဆံုး ပိုေပးခ်င္ ၅၀၀ ပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ၂၀% အမ်ားဆံုးပါ။ စလံုး၁၀၀၀ ပိုရဘူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေတာ့ေတြ႔ဘူးတယ္။ သူက ေနာက္အလုပ္ထပ္ေလွ်ာက္တာ R&D မွာအလုပ္ရေတာ့ အရင္ လစာထက္ ၁၀၀၀ ပိုရဘူးပါတယ္။

ေမွ်ာ္မွန္းလစာကို ဘယ္လိုေတာင္းရမယ္မွန္းမသိရင္ အေကာင္းဆံုး အၾကံမွ်ေ၀ပါ့မယ္။ ကိုယ္က အလုပ္ကလည္းလိုခ်င္... လစာ ပိုေတာင္းလိုက္လို႔ မေခၚမွာလည္း စိုးတယ္ဆိုရင္ Range နဲ႔ ေတာင္းလိုက္ပါ။

ဥပမာ...
Expected salary - 2800 ~ 3500

ေနာက္... သူတို႔ ကိုယ့္ကို ၾကိဳက္လို႔ ခန္႔ျပီဆို ေစ်းညိွၾကေပါ့။ နည္းျပီးေတာင္းမိရင္ အလုပ္၀င္ျပီးမွ လခထပ္တက္ဖို႔ဆိုတာ ပိုခက္လို႔ပါ။ စကတဲက မ်ားမ်ားရထားတာ ပိုစိတ္ခ်ရတာေပါ့ေနာ့။ ေတာင္းမိတာ နည္းသြားလို႔ ေတာင္းရင္ ရရက္သားနဲ႔ မေတာင္းမိလိုက္ေလျခင္းဆိုျပီး အလုပ္၀င္ျပီးမွ စိတ္ညစ္ေနတဲ့သူေတြ ေတြ႔ဘူးလို႔ေလ။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

သူငယ္ခ်င္းမ်ား ... ၁

Image from http://www.fotosearch.com/

ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ရီးစားထားၾကတဲ့သူေတြ အေၾကာင္းေျပာေနတာ ၾကားရေတာ့... ထံုးစံအတိုင္း... ကိုယ္လည္း... ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းေလးေတြ ေဖာက္သယ္ခ်ရဦးမယ္။

အိတ္တုန္းက ကိုယ္တို႔က ၇တန္း၊ ၈တန္း... အပ်ိဳေပါက္စနေလးေပါ့။ ဒါေပမဲ့... ကိုယ္က လူေကာင္ခပ္ေသးေသး၊ ဆံပင္က ဘိုေက၊ လူပံု မိုက္တိမိုက္ကန္း၊ သူမ်ားကိုၾကည္႔ရင္ ရွဳတည္တည္၊ ၀တ္တာက ရွပ္အက်ႌနဲ႔ ေဘာင္းဘီ ဆိုေတာ့ ကိုယ္လိုလူမ်ိဳး ဘယ္သူမွ အပ်ိဳစာရင္းမသြင္းၾကေပါင္။ အဲ... ကိုယ္နဲ႔တြဲတဲ့ သူေတြကေတာ့ ထမီေျခမဦးထိုး၀တ္၊ ဆံပင္ေလးေတြ ဟိုခ်ည္ ဒီခ်ည္၊ ခါးေလးေတြႏြဲ႔ျပီး လမ္းေလွ်ာက္၊ ေကာင္ေလးေတြမ်ားေတြ႔ရင္ မ်က္စမ်က္နပစ္လို႔... အပ်ိဳဂိုက္စဖမ္းေနျပီျဖစ္တဲ့ မမေလးေတြေပါ့။ ေက်ာင္းက ျမိဳ႔ထဲက လသာ၂မွာ တက္ရလို႔ ရပ္ကြက္ထဲကသူငယ္ခ်င္းသိပ္မရွိေပမဲ့၊ အဲဒီ ၇တန္းေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေႏြရာသီမွာ ရပ္ကြက္ထဲက နံမည္ၾကီး သခ်ၤာက်ဴရွင္တခုတက္ျဖစ္လိုက္ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြ ရလာတယ္။

က်ဴရွင္က စေန၊ တနဂၤေႏြ ည ၇နာရီ တက္ရတာ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တို႔အားလံုး ၆နာရီေလာက္ကတဲက က်ဴရွင္ကို ေရာက္ေနၾကျပီ။ ကိုယ္က ထုတ္ဆီးတိုးဖို႕စိတ္၀င္စားတုန္းမွာ သူတို႔က ဇီးထုတ္စားရင္း ရုပ္ရွင္မင္းသားအေၾကာင္းနဲ႔ ဟိုေကာင္ေလးက ဘယ္လို ဒီေကာင္ေလးက ဘာညာ အေၾကာင္းပဲ တြတ္ထိုးခ်င္ၾကတယ္။ အတန္းမစခင္ ထုတ္စီးတိုးခ်င္ေပမဲ့ ေခြၽးထြက္ျပီး အလွပ်က္မွာ သူတို႔က ေၾကာက္တတ္ေနၾကျပီ။ ကိုယ္ကေတာ့ သူတို႔နဲ႔ မေပါင္းရမွာ ေၾကာက္လို႔ သူတို႔ဒါဆို... ဒါလိုက္တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းမိုးမိုးနဲ႔ အိတ္က်ဴရွင္အိမ္နားက ေကာင္ေလး၁ေယာက္တို႔ ဟိုလိုလို သည္လိုလိုနဲ႔ သိပ္မၾကာခင္မွာ ၾကိဳက္သြားၾကေရာ။ မွတ္မိေနေသးတာ... အိတ္ေကာင္ေလးက လသာ၁က... သူ႔ အိမ္နံမည္က သံေခ်ာင္းတဲ့။

တေန႔ၾကေတာ့ က်ဴရွင္က မီးပ်က္ေနေရာ။ မွတ္မွတ္ရရ... အိတ္ေန႔က မိုးေတြ တအားရြာထားလို႔ ရပ္ကြက္ထဲလမ္းေတြေပၚမွာ ေရေတြလည္း ၾကီးေနတာ။ က်ဴရွင္က မီးပ်က္ေနတာ မတက္ေသးရေတာ့ မိုးမိုး နဲ႔ ခိုင္ခိုင္က ဒီနားခဏသြားစရာရွိတယ္ လုိက္ခဲ့ဆိုျပီး အေဖာ္ေခၚလို႔ လိုက္သြားမိတယ္။ လမ္းေတြက ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲနဲ႔ ေရေတြထဲ ျဖတ္ျပီးသူတို႔ေနာက္ လိုက္ရတာ... လက္စပ္သတ္ေတာ့ မေရႊမိုးက သံေခ်ာင္းနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႔ဖို႔ သြားတာကိုး။ ဟိုး... ရထားလမ္းဖက္က ခပ္စုတ္စုတ္ အိမ္ေလးတအိမ္ေရွ႔လည္းေရာက္ေရာ... သံေခ်ာင္းနဲ႔ အျမဲတြဲေနၾက လံုးလံုးဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးက ထြက္လာျပီး လာလာ... ဒီကိုလာ ဆိုျပီးထြက္ေခၚတယ္။ အိတ္ေတာ့ မိုးမိုးရယ္... အိတ္အိမ္ေမွာင္ေမွာင္ေလးထဲကို ၁ေယာက္ထဲ ၀င္သြားသေတာ့့။ ကိုယ္ရယ္၊ ခိုင္ခိုင္ရယ္၊ လံုးလံုးရယ္က အိတ္အိမ္အျပင္ဖက္လမ္းေပၚက ေရေတြထဲမွာ ရပ္ျပီးေစာင့္ေနၾကတယ္။ ကုိယ္တို႔ ေၾကာင္လိုက္ပံုက ခိုင္ခိုင့္ကုိ ... နင္၀င္လိုက္သြားပါလား... ဟိုမွာ မိုးမိုး၁ေယာက္ထဲ ေမွာင္ၾကီးထဲ ေၾကာက္ေနလိမ့္မယ္ေပါ့လို႔ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ခိုင္ခိုင္က ... အသာေနစမ္းပါဟယ္ဆိုျပီး ကိုယ့္ကို မာန္တယ္။

ကိုယ္ကအသာ မေနႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး အံ့ၾသေနတာ... ဘာလို႔ ဒီေမွာင္ထဲက အိမ္ထဲမွာ ခ်ိန္းေတြ႔လဲဆိုတာ နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ မေတာ္ သူ႕လည္ပင္းညွစ္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုျပီး လန္႔တာ။ (ဟီး... တျခားကိတ္စေတာ့ မသိေသးလို႔... မပူမိဘူးေတာ့) ။ အဲသာနဲ႔... ၅မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ မိုးမိုးျပန္ထြက္လာေအာင္ အၾကံထုတ္တာေပါ့။ ေရေတြထဲ ေျခေထာက္ကိုလႊဲျပီး ဖိနပ္ဦးနဲ႔ ခတ္... ခတ္ ကစားရင္း အၾကံထုတ္လိုက္တာ... တခ်က္... ဖိနပ္ကို တခါထဲ ခပ္ေ၀းေ၀း ကန္ထုတ္လိုက္တယ္။ ျပီးလည္းျပီးေရာ... အီး... ဖိနပ္ၾကီး ေရထဲ ေမ်ာသြားျပီေတာ့... လုပ္ၾကပါဦးလို႔ ေအာ္တာေပါ့။ ဖိနပ္အသစ္ၾကီး... ရွာေပးၾကပါ... ရွာေပးၾကပါလို႔ ခုႏွစ္သံခ်ီနဲ႔ ေအာ္လည္းေအာ္ေရာ... လံုးလံုးက ... ဟဲ့...ဟဲ့...ေအာ္မေနနဲ႔... ငါရွာေပးမယ္ဆိုျပီး ေျပာလည္း ... မရပါဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ ေအာ္တာပဲ။ ေနာက္ဆံုး... ဟိုအိမ္ထဲက ၂ေယာက္ထြက္လာမွ အေအာ္ရပ္ေပးလိုက္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ့္ဖိနပ္တဖက္... အိတ္တုန္းက တကယ္ဆံုးသြားပါတယ္။ ေရေတြထဲ ေမ်ာသြားတာ ညကလည္းေမွာင္ေနေတာ့ ဘယ္လိုမွ ရွာမေတြ႔ေတာ့ဘူးရယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်နပ္တယ္... မိုးမိုးက ထြက္လာေတာ့... ျပန္ၾကမယ္ဆိုျပီး ကိုယ္တို႔ အားလံုး... အိတ္က ျပန္လာၾကတာေပါ့။ သံေခ်ာင္းနဲ႔ လံုးလံုးကေတာ့ ဘာလို႔ အိတ္ေကာင္မေလးကိုေခၚလာရတာလဲ။ ေနာက္ဆို ေခၚမလာခဲ့နဲ႔လို႔ မိုးမိုးတို႔ကိုမွာသတဲ့။ အိတ္ေန႔က အိမ္ကုိ ဖိနပ္မပါပဲ ျပန္လာတဲ့ ကိုယ့္ကို က်ဴရွင္မရွိတာ အိမ္ျပန္မလာပဲ ရြာရိုးကိုးေပါက္၊ ေပါက္လႊတ္ပဲစား ေလွ်ာက္သြားေနရသလားဆိုျပီး ေမေမရိုက္တာ ခံလိုက္ရေသးသေတာ့။ အိတ္လို သူမ်ားရည္းစားခ်ိန္းတာ အေဖာ္လိုက္ေပးတယ္ဆိုတာမ်ား သိရင္ေတာ့ မိုးမီးေလာင္မွာ။

ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္လည္း က်ဴရွင္ မတက္ျဖစ္ေတာ့လို႔ သူတို႔နဲ႔ မတြဲျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ကိုလည္း ဖိနပ္အဆံုးခံျပီး ကယ္မဲ့သူမရွိတာနဲ႔... မိုးမိုးဟာ ၁၀တန္းမွာပဲ ေယာက်္ားေနာက္လိုက္ေျပးသြားတယ္။ သံေခ်ာင္းနဲ႔ေတာ့ မႈတ္ဘူး။ အသက္၃၀မွာ ကေလး၃ေယာက္နဲ႔ သူ႔ေယာက်္ားဆံုးသြားေတာ့ မုဆိုးမေလး ျဖစ္ျပီးက်န္ခဲ့တာသိရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ တႏွစ္က ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ သူေနာက္ေယာက်္ားယူလိုက္ျပီတဲ့။ သူ႔ေနာက္ေယာက်္ားကလည္း မုဆိုးဖို ကေလး၂ေယာက္အေဖတဲ့။ ဒါေပသိ... ေနာက္ေယာက်္ားက စီးပြားရွာေကာင္းလို႔ ရပ္ကြက္ထဲက ဖုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းေဆာင္ေတာင္ ေဆာက္ျပီးလွဴၾကသတဲ့။

ေတာင္ေရာက္...ေျမာက္ေရာက္ သူငယ္ခ်င္း ၁ေယာက္ အေၾကာင္းေပါ့....။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

သံေယာဇဥ္ဆူး

Image from http://www.fotosearch.com/

သူမ်ားေတြ ကဗ်ာစာအုပ္အေၾကာင္းေတြ ေျပာတာ ဖတ္ရေတာ့ ကိုယ္လည္း ပထမႏွစ္တက္ကာစ... ၁၆ႏွစ္သမီးအရြယ္သာသာက ဘုမသိ ဘမသိ ထုတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးအေၾကာင္းကို ခုခ်ိန္ထိ သတိတရနဲ႔ လြမ္းေနမိပါေသးပါရဲ႔။ အဲဒီ ကဗ်ာစာအုပ္ေလး နံမည္က သံေယာဇဥ္ဆူးတဲ့။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတဲ့ထိ ရင္ထဲမွာ ညိေနေသးတဲ့ ဒီကဗ်ာအပိုင္းအစေလးကေတာ့...

"သံေယာဇဥ္ဆူး"

စူးနင့္ေနဆဲ
ရင္ထဲမွာေပါ့
သံေယာဇဥ္
တိုး၀င္ကာ ေ၀ဒနာျဖစ္မွ
စူးရွနာက်င္
ဆူးအသြင္ စူး၀င္ေနလဲ
ႏႈတ္ရက္ပါဘူး
ခ်စ္ဦးသူ
အမွတ္တရ ခ်န္ခဲ့တဲ့
သံေယာဇဥ္ဆူး...။

ကိုသွ်ား

ဒီကဗ်ာေလးကိုေရးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနံမည္ကေတာ့ ကိုသွ်ားတဲ့။ ကိုယ္က ဒီ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး အမ်ားၾကီးေတာ့ မကူညီခဲ့ဘူးဘူး။ ဒီစာအုပ္ေလးထဲမွာ ကိုယ့္ကဗ်ာ၃ပုဒ္ပါ၀င္ခဲ့၊ စာအုပ္ထုတ္ဖို႔အတြက္... မရွိမဲ့၊ ရွိမဲ့ မံု႔ဖိုးေလး ၅၀ကို မွ်ေ၀ခဲ့...၊ ျပီးစာအုပ္ထြက္လာေတာ့မွ... ေရာ့...အင့္... ဆိုျပီး သူတို႔က ကိုယ့္လက္ထဲထည္႔... ဒါနဲ႔... ဟိုလူ႔ ဒီလူ႔ လိုက္ေရာင္းခဲ့တယ္ ဆိုတာက ပိုမွန္မယ္။ ဒီဇိုင္းဘယ္သူဆြဲသလဲ...၊ လက္ေရး ဘယ္သူေရးသလဲ...၊ ဘယ္မွာ မိတၱဳလွည္႔ၾကသလဲ...၊ စာအုပ္ေတြ ဘယ္လိုခ်ိဳးလို႔ ဘယ္မွာ ခ်ဳပ္ၾကသလဲ... ဘာမွ မသိလိုက္ဘူး။ အဲဒီကဗ်ာစာအုပ္မွာ ေရးတဲ့သူေတြ အားလံုးကိုလည္း ကိုယ္သိလည္းမသိဘူး။ ေတြ႔လည္းမေတြ႔ဘူးဘူး။ ကိုယ့္ကေလာင္နံမည္က ေယာက်္ားေလး နံမည္ယူထားလို႔ ဒီကဗ်ာ၃ပုဒ္ကို ေရးတဲ့သူဟာ ကိုယ္ဆိုတာ၊ မိန္းကေလး၁ေယာက္ဆိုတာ သူတို႔ေတြလည္း မသိၾကဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လည္း ဆိုေတာ့ ကိုယ့္မွာ ဒီကိစၥကို အိမ္က လူၾကီးေတြ မသိေအာင္ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ လုပ္ရရွာသကိုး။

စာအုပ္ေလးထြက္လာျပီးေတာ့ ညဖက္... ညဖက္... လူၾကီးေတြ မသိေအာင္... ခဏခဏ... ခိုးခိုး ၾကည္႔ခဲ့ရတာ သတိရမိတယ္။ ကိုယ့္ကဗ်ာေလးေဘးမွာ ေရးထားတဲ့ နဂိုဒီဇိုင္းကိုမၾကိဳက္လို႔ ကိုယ့္ဖာသာ သရုပ္ေဖာ္ပံုေလးေတြ ထပ္ဆြဲတယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္ေလး မြမြေၾကမတတ္ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေတြအားလံုး အထပ္ထပ္အျပန္ျပန္ ဖတ္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကဗ်ာေတာ့ အၾကိဳက္ဆံုးရယ္လို႔ အမွတ္ေတြ ကိုယ့္ဖာသာေပးတယ္။ ဒါဟာ... ငါ့ရဲ႔ စာေပဘ၀ခရီးအစ...ေျခလွမ္းတခုပဲလို႔... ၁၆ႏွစ္သမီးဟာ... ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ စိတ္ကူးယဥ္ မိခဲ့ဘူးတယ္။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

Business email writing tips - 4

Image from http://www.fotosearch.com/

ရံုးအီးေမးလ္ေရးတဲ့ေနရာမွာ သတိထားသင့္တဲ့ အခ်က္ေလးမ်ားကို အလ်င္းသင့္သလို ေျပာဦးမယ္ေနာ္။

Be Positive
အေကာင္းျမင္တဲ့ အျမင္ျဖင့္ ေရးပါ။

ဥပမာေျပာရရင္ ကေလးေတြကို ဆံုးမတဲ့ေနရာမွာ သူလုပ္လိုက္တာမွားတယ္လို႔ ေျပာမဲ့အစား ဒီလိုေလးလုပ္ရင္ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရမဲ့သေဘာလိုေပါ့...။ ကေလး၁ေယာက္က တံခါးကို ၀ုန္းကနဲေဆာင့္ ပိတ္လိုက္တယ္ထားပါေတာ့။ သူ႔ကို ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ တံခါးကို ဘာလို႔ေဆာင့္ျပီးပိတ္တာလဲလို႔ အျပစ္မေျပာပဲ... တံခါးဆိုတာ ျဖည္းျဖည္းညင္ညင္သာသာ ပိတ္ရတယ္လို႔ သူနားလည္ေအာင္ အမွန္ကို တည္႔မတ္ေပးမယ္ဆိုရင္ ေျပာတဲ့သူေရာ၊ ေျပာခံရတဲ့သူပါ ေက်ေက်နပ္နပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ သေဘာကေတာ့....

the child needs to learn what’s right—not just what is wrong လို႔ဆိုလိုခ်င္တာပါ။

ဒီသေဘာအတိုင္းပါပဲ... အီးေမးလ္ေရးတဲ့ အခါမွာလည္း အျပစ္သေဘာေတြမပါ၊ အျပဳသေဘာနဲ႔ေရးသားတတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ၁ေယာက္ေယာက္က အမွားလုပ္လို႔ သတိေပးေျပာစရာရွိတဲ့အခါဆိုရင္လည္း သူ႔အမွားကို ေထာက္ျပအျပစ္ေျပာတာထက္ သူဘယ္လို အမွန္လုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ သူသေဘာတူလာေအာင္ စည္းရံုးျပီး ေရးသားဖို႔ ဂရုစိုက္ရပါမယ္။

အဲဒီေတာ့ ကိုယ္အီးေမးလ္ ပို႔လိုက္တဲ့သူဆီက Affirmative response ရခ်င္တယ္ဆိုရင္ အျပဳသေဘာမ်ိဳး ေရးသားတတ္ေအာင္ ဂရုစိုက္ရပါမယ္။

ဥပမာေလးေတြ ေရးျပမယ္ေနာ္...။

1) Say what you want, rather than what you do not want

It will be great if we can have a code released on this Tuesday, since production will run the test on this Tuesday. Please kindly help to expedite it.

(Yes)

We need the code released on this Tuesday. If we don't get the code on time from you, production cannot run the test. Please release it on time.

(No)

2) State what to do – not what to avoid
Please kindly provide the information within this week.
(Yes)
Don't take too long to provide the information more than a week.
(No)

3) Say what you can do – not what you cannot do
We will release the latest firmware code by end of this week and we are working on it.
(Yes)
We cannot release the firmware code by now; you need to wait until end of this week.
(No)

4) Use neutral rather than blaming language
Please let me clarify what I meant.
(Yes)
You misunderstood what I said.
(No)

5) Avoid blaming others
The test sequence can be improved further and please clear the unnecessary lines and resubmit. Thanks.
(Yes)
You created the test sequence very messy. Redo it.
(No)

6) Use words that create a positive feeling
We value the natural resources.
(Yes)
We don't waste natural resources.
(No)

7) Watch your tones
We are expecting the report from you. We would like to understand more on current Network problem and we hope that you can solve the problem as soon as possible. Please kindly help to expedite it.
(Yes)
I am regarding your failure to send the report. You claimed that network problem has been solved. But you have a serious lack of insight into the problem.
(No)
(You claim လို႔ေျပာတာက "you say so, but I don't believe you." လို႔ေျပာလိုက္တာပါပဲ။ "failed to," "neglected to" or "lack of" စသျဖင့္ words ေတြက accuse အျပစ္တင္တဲ့ စကားလံုးေတြပါ။)

8 ) Motivate the people with your words whenever you have opportunity
Good job! We have received your latest released test code. You helped us a success on product launch on-time. Thanks for your hard work on it and hope to have your continuous support.
(Yes)
We have received the latest code released. Product has been launched.
(No)

9) Take every opportunity to communicate positively
We received your letter with thanks.
(Yes)
We got your letter.
(No)

Thank you for taking the time to consider my ideas.
(Yes)
Please review my ideas.
(No)

Ref:
http://www.syntaxtraining.com/business_writing_tips.html

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

Happy Birthday Brother Ko Min Ko Naing!

ဒီကေန႔... ေအာက္တိုဘာလ ၁၈ ရက္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ဟာ ဆိုရင္ ကိုမင္းကိုႏိုင္ (ခ) ကိုေပၚဦးထြန္း ရဲ႔ (၄၆) ႏွစ္ ေျမာက္ေမြးေန႔ရက္ျမတ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုမင္းကိုႏိုင္ကို ၁၉၈၉ မတ္လမွာ အက်ဥ္းခ်ခဲ့တာ၊ ၁၅ႏွစ္ေက်ာ္ ၁၆ႏွစ္နီးပါး အက်ဥ္းက်ခံခဲ့ရျပီး ၂၀၀၄ ႏို၀င္ဘာမွာ ျပန္ည္လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၂၀၀၇ ၾသဂုက္၁၉ရက္မွာ ျပန္လည္ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရပါတယ္။

မိမိကိုယ္က်ိဳးမငဲ့ပဲ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနေသာ ကိုမင္းကိုႏိုင္ႏွင့္တကြ ဖမ္းဆီးခံေနရေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားအားလံုး အျမန္ဆံုး ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ပါေစရန္ အစ္ကိုၾကီးကိုမင္းကိုႏိုင္ရဲ႔ ၄၆ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔ေလးမွာ ၀ိုင္း၀န္းဆုမြန္ေကာင္းမ်ားေတာင္း၍၊ ဆုေတာင္း ေမတၱာမ်ား ပို႔သၾကပါစို႔...။

"သစၥာ"

အမ်ိဳးသားေရးအတြက္
အသက္ေပးသြားေသာ
ရဲေဘာ္မ်ားအား
တိုင္တည္သစၥာျပဳပါ၏။

မၿပီးျပတ္ေသး
ေတာ္လွန္ေရးတြင္
ကြၽႏု္ပ္၏ေသြး မနီေသးလွ်င္
အသင္တုိ ့ေသြးပက္ျဖန္းေပး၍
ရဲေဆးတင္ေပးၾကပါေလ။

မၿပီးျပတ္ေသး
ေတာ္လွန္ေရးတြင္
ကြၽႏု္ပ္၀ိညာဥ္ ေၾကာက္စိတ္၀င္၍
မခ်င့္မရဲ သတၱိနည္းလွ်င္
သင္တို ့၀ိညာဥ္ပူးကပ္၀င္၍
ကြၽႏု္ပ္အား ထိန္းခ်ဳပ္သြားပါေလ။

မၿပီးျပတ္ေသး
ေတာ္လွန္ေရးတြင္
ကြၽႏု္ပ္သည္ကား
အမ်ိဳးဂုဏ္ေမာက္ သစၥာေဖာက္ဟု
မေထာက္မညွာ ျပဳမိပါလွ်င္
အသင္တို႔၏ မညြတ္ေျပာင္းေသာ
ခြပ္ေဒါင္းလက္ျဖင့္
၀ိုင္းညွပ္အျပစ္ေပးၾကပါေလ။

မၿပီးျပတ္ေသး
ေတာ္လွန္ေရးအတြက္
ကြၽႏု္ပ္အသက္လမ္းတ၀က္မွ
ေပးဆပ္ရလည္း
လူဘံုလမ္းခြဲ ၀မ္းမနည္းဘဲ
တာ၀န္တရပ္ေက်ျပြန္မွတ္၍
ထပ္ဆင့္ေပ်ာ္၀င္ ကြၽႏု္ပ္၀ိညာဥ္သည္
ေဒါင္းအလံကိုဆြဲ ေလတြင္၀ဲ၍
သင္တို ့ရွိရာ ကြၽႏ္ုပ္လာမည္
ရင္ဖြင့္ ႀကိဳၾကပါေလ။

မင္းကိုႏိုင္

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

အညာစကား နဲ႔ အေၾကစကား

Artist - Saya T Naing Soe

အညာစကားနဲ႔ အေၾကစကား ကြဲလြဲတယ္ဆိုတာ ဖတ္ျပီး ၂၀၀၃-၄ေလာက္ ျမန္မာျပည္ျပန္ခဲ့တုန္းက ေခ်ာင္းသာ အလည္သြားခဲ့တာကို ျပန္သတိရလို႔ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ေရးလိုက္ဦးမယ္....။

ျမန္မာျပည္ကေတာသူေတာင္သားေတြဟာ ရိုးသားျပီး၊ ဟန္မေဆာင္တတ္၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း စကားေျပာတတ္တာကိုေျပာခ်င္လို႔ပါ။ အိတ္တုန္းက ေယာက္ေယာက္ရယ္ ကိုယ္တို႔ ညီအစ္မ၃ေယာက္ရယ္ ေခ်ာင္းသာကိုအလည္သြားၾကတာ...။ အျပန္က်ေတာ့ ဇက္ကူးဖို႔က... (ဘာလို႔ဆိုလည္း... ဗြီအိုင္ပီဆိုလား... ဘာလား... ရွိလို႔ဆိုျပီး ) အၾကာၾကီးထိုင္ေစာင့္ခဲ့ရတယ္...။

အဲဒါနဲ႔ကိုယ္တို႔ေတြလည္း... ျမစ္ဆိပ္မွာပဲ လၻက္ရည္၀င္ေသာက္... ျပီးေတာ့ အိတ္ဆိုင္ေရွ႔ အရိပ္ေအာက္က ထိုင္ခံုေလးေတြမွာ ထိုင္ျပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စကားေတြ ေရပက္မ၀င္ေအာင္ေျပာ... ေျပာင္လိုက္ေနာက္လိုက္နဲ႔ ေနေနၾကတာေပါ့။ အိတ္မွာ ကိုယ္တို႔ စကားေျပာတဲ့ အနားကို ထန္းလ်က္သည္ေတြ ေရာက္လာၾကတယ္။ ထန္းလ်က္ေရာင္းခ်င္လို႔ အနားကိုေရာက္လာၾကတာမႈတ္ဘူးေနာ္။ ကိုယ္တို႔ အခ်င္းခ်င္း ေပါက္ကရ ေျပာင္ေနေနာက္ေနၾကတာကို စိတ္၀င္တစားေတြနဲ႔... ပထမေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက အကဲခတ္သလိုၾကည္႔... ေနာက္တျဖည္းျဖည္းေရွ႔တိုးလာၾကည္႔။ ျပီးလည္းျပီးေရာ... ကိုယ္တို႔နားက အရိပ္ေအာက္မွာ ျပံဳးျပံဳး... ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ဗန္းေတြခ်ျပီး တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက ္လာထိုင္ၾကေတာ့တာပဲ။

ကိုယ္တို႔ေတြ ေျပာေနၾကတာကို... ေငးေမာနားေထာင္ ရီေမာရင္း သူတို႔ကပါ စကားေတြ ၀င္ေျပာၾကတာေလ။ အဲဒါနဲ႔ သူတို႔ေတြက ကိုယ္တို႔ကို ဘယ္လိုေတာ္စပ္ၾကသလဲဆိုျပီး ေမးတာေပါ့ေနာ္။ ကိုယ္နဲ႔ ေယာက္ေယာက္ကလည္း ကိုယ္႔ညီအစ္မေတြနဲ႔ အတူတူခရီးသြားၾကတယ္ဆိုရင္ ၂ေယာက္လံုး အပ်ိဳ၊ လူပ်ိဳ ဟန္ေဆာင္ၾကတာေလ... ဟီး...။ ျပီးေတာ့... ရုပ္ခ်င္းကလည္း ခပ္ဆင္ဆင္ေတြမို႔... ေမာင္ႏွမေတြ ေတာ္တယ္လို႔ ေျပာရင္ လူတိုင္းယံုၾကတယ္။ ေယာက္ေယာက္ကို လက္ညိဳးထိုးျပျပီး... ဒါ... ေမာင္ေလး အငယ္ဆံုးေလးလို႔ ေျပာၾကတာေပါ့။ ညီမေလးကုိေတာ့ လက္ညိဳးထိုးျပီး... ဒါကေတာ့... အစ္မအၾကီးဆံုးလို႔ လုပ္ၾကတာေပါ့... ခစ္ခစ္။ အိတ္ေတာ့... သူတို႔ေတြက ညီမေလးကို ၀ိုင္းၾကည္႔ၾကျပီး ... ဟယ္... ေကာင္မက... အစ္မအၾကီးဆံုးတဲ့ေတာ့... မထင္ရဘူးေတာ့တဲ့။ ေကာင္မဆိုေတာ့ ညီမေလးက စတြန္႔သြားတယ္။ ေနာက္ထပ္စကားလည္းၾကားေရာ... ကိုယ္တို႔ေတြ မျပံဳးပဲ ၀ါးလံုးကြဲကို ရီမိလိုက္ၾကတယ္။ သူ႔အေျပာက... ေကာင္မမ်က္ခြက္ကလည္း လွပါ့ေအ... တဲ့...။

လွတယ္လည္းဆိုေသး... ေျပာတာကလည္း မ်က္ခြက္တဲ့... ဟိဟိဟိ...။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ကို ဘယ္အရပ္ကလည္းဆိုတာ ေမးၾကည္႔ေတာ့ သူတို႔က အထက္အညာေဒသကဆိုပဲ။ သူတို႔ ရြာနံမည္ေျပာျပတာေတာ့ ေမ့သြားျပီ။ သူတို႔ေတြ ကိုယ္တို႔နဲ႔ တ၀ါး၀ါး တဟားဟား... စကားေတြ ေကာင္းေနၾကတာ... ဟိုမွာ ေနာက္ထပ္ ခရီးသည္ကားေတြ လာေနတယ္... ထန္းလ်က္သြားေရာင္းၾကခ်ည္ေလ ဆိုလည္း ထိုင္ရာကမထၾကဘူး။ ေနပေစ... ကိုယ္တို႔နဲ႔ စကားေျပာရတာေပ်ာ္တယ္တဲ့။ ဒီေန႔အတြက္လည္း ေရာင္းထားတာ ေန႔တြက္ကိုက္ေနလို႔တဲ့။ တကယ့္ကို ဘယ္မွသြားမေရာင္းပဲ ကိုယ္တို႔ေတြဇက္ကူးတဲ့ထိကို စကားထိုင္ေျပာၾကတာ။ ဘာေတြ ေမးၾက... ေျပာၾကလည္း... ဆိုတာ... အတိအက်ျပန္စဥ္းစားၾကည္႔ ေတာ့ ေရးေတးေတးရယ္။ ဒါေပမဲ့... ကိုယ္တို႔က ေပါက္ကရေတြ ေျပာလိုက္ သူတို႔ကရီလိုက္။ သူတို႔ ရိုးရိုးၾကီးေျပာတာကို ကိုယ္တို႔ကရီလိုက္ၾကနဲ႔။ သူတို႔ဘ၀အေၾကာင္း... စိတ္ညစ္စရာေလးေတြကို ေျပာျပတာေတာင္မွ သူတို႔က ရီကာေမာကာနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပံုစံေလးေတြနဲ႔ ေျပာျပၾကတာကိုေတာ့ မွတ္မိေနတယ္။

*********************

အိတ္ကျပန္လာျပီးကတဲက... ေယာက္ေယာက္က တခါတခါ... ေနာက္ေလ့ရွိတယ္...။ ငါ့မိန္းမက မ်က္ခြက္က လွသားပဲတဲ့.............. ေလ။

*********************

ေမ့လို႔...။ ေခ်ာင္းသာကအျပန္... သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အမ်ိဳးေတြကို လက္ေဆာင္ေတြေ၀ေတာ့... အားလံုးက အံ့ၾသျပီး... ဟယ္..ေခ်ာင္းသာမွာ ထန္းလ်က္ေပါသလားတဲ့.....................။ ဇီးထန္းလ်က္၊ အုန္းထန္းလ်က္၊ ေပါက္ေပါက္ဆုတ္ ထန္းလ်က္၊ ရိုးရိုးထန္းလ်က္... အမ်ိဳးစံုေအာင္ကို ပါလာတာေလ...။

ေမြးေန႔ ကဗ်ာလက္ေဆာင္

Image from http://www.fotosearch.com/

စုခ်စ္ေရးထားတာကို ဖတ္ျပီး ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးလြန္းလို႔၊ စုခ်စ္ေယာက္ေယာက္ အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ အျဖစ္ ကဗ်ာေလးေရးေပးမယ္ေနာ္။

စုခ်စ္ရဲ႔ ဒိုင္ယာရီ ကို အခုမွ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ စုခ်စ္ေရာ... ကို--- ကိုပါ ခင္ေန၊ ေတြ႔ဖူးတဲ့ သူတေယာက္ အေနနဲ႔ စုခ်စ္ ေရးထားတာေလး နဲ႔ မ်က္လံုးထဲမွာ ျမင္ၾကည့္တာေလးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ကို ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။

ေနာက္တခု က စုခ်စ္နဲ႔ေလဒီ ညတိုင္းနီးပါး စကားေျပာျဖစ္တဲ့အခါတိုင္း၊ တခါတေလ ေနာက္ေန႔မွာ ပိတ္ရက္မ်ိဴးဆို တို႔ေတြ ၂ေယာက္ ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ ေျပာရင္ေတာင္ မွ စုခ်စ္ အိပ္မွ အိပ္တယ္ ဆိုျပီး၊ ေဘးနားမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနတတ္တဲ့၊ ကို--- ကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္၊ စုခ်စ္တို႔ကိုလဲ အားက်မိတယ္။

ဘန္ေကာက္မွာေတြ႔ၾက တုန္း ကလဲ က်ဴးပစ္ေတြ အမ္ဖိုးအမ္ နဲ႔ က်ဴးပစ္ထဲ ကအေၾကာင္း ေျပာမ၀ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ျပံဳးျပံဳး နဲ႔၊ စကားမစပ္ အဲဒီတုန္းက ပါလာတဲ့ ေနာက္က်ဴးပစ္ စီနီယာ တေယာက္ရဲ႔ ပါရမီျဖည့္ဖက္ ကိုလည္း တယ္ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။

ေလဒီကိုလည္း အျမဲတန္းအားေပးတတ္တဲ့စုခ်စ္၊ ဂရုစိုက္တတ္တဲ့ စုခ်စ္၊ ဒီလို ဂရုစိုက္ခြင့္ေပးတဲ့ စုခ်စ္ ေယာက္ေယာက္၊ ယေန႔ ေမြးေန႔မွသည္ စုခ်စ္နဲ႔တူတူ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ အဘိုးအဘြားမ်ားေတာင့္တေနတဲ့ သားသမီးေလးေတြ နဲ႔အတူတူ၊ ဒီေန႔လိုပဲ ဇင္ေယာ္ခ်ိန္ ေလးေတြခ်ည္းပဲ တသက္ လံုး လွပ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါေစလို႔။

တစ္ေထာင္ကိုးရာ ကိုးဆယ္ငါး
ေရႊမန္းသားႏွင့္ ရန္ကုန္သူ
ေနပူပူ မန္းပေရာဂ်က္မွာ
ေတြ႔လိုက္ရာ... မွအစ။

ပန္းနီနီသူေပး
ၾကာသာပေတးေန႔တိုင္း တဲ့လား
ရင္ခံုသံမွားသြားေပါ့ ဒို႔စုခ်စ္ရယ္
ဆံုးျဖတ္တယ္ တသက္လံုး
ေပ်ာ္မဆံုး မဂၤလာပြဲသို႔...။

ရက္မွႏွစ္ေျပာင္း
မေဟာင္းသည္က သူတို႔အခ်စ္
အျပစ္ဆိုသည္မွာ ျမဴမႈန္
္ ေမတၱာထံုသင္း
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းအတိ။

ဘ၀မစခင္ တစ္ႏွစ္တဲ့
ကို--- ရဲ႔ေမြးေန႔
မေမ့တဲ့ေဒၚစုခ်စ္ သည္
ေရးခ်လိုက္ ဒိုင္ယာရီေရ...
မုဒိတာေ၀ အားက်ေစသည္။

စုခ်စ္ ေယာက္ေယာက္
မ်က္မွန္ေကာက္ႏွင့္
ျမင့္ခ်စ္သူ... ဟု
စုခ်စ္တင္စား ကို... အား
ဆုေတာင္းေခြၽသည္
ေမြးေန႔ဆီမွ... အိုသည္မင္းရ
သက္ဆံုးထိတိုင္၊ ေပ်ာ္ပိုင္ၾကေစေသာ္...
တူစြ ေရႊဇင္ေယာ္...။ ။

ကာရံသိပ္မကိုက္ေပမဲ့.. အမွတ္တရပါ.. အခုခ်က္ျခင္းေရးခ်လိုက္လို႔။

ေလဒီ

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

အမွတ္တရ ကဗ်ာေရးေပးေသာ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေလဒီအား ေက်းဇူးတင္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္...။
စုခ်စ္

Hubby! Happy Birthday, It's for U!

I met one charming guy around 1995-96 at Mandalay who became my lovely hubby in future. Actually, we were same batch University mates. But we've never talked before, back in University time even though we have seen each other around the University. I was from Electrical Engineering while he was from Petroleum Engineering.

We became closed friends when we were working together for Sedona Hotel Project, Mandalay after we've graduated. As per usual man-approaching method, he said that he sees me as his younger sister so he wants to treat me like one. He always helps me on everything I need and he is always there for me. He pretended that he would never fancy me. But he couldn't pretend any longer and he proposed me after 5 months we met.

He used to give me one beautiful red rose on every Thursday because both of us are on Thursday born. Sometimes, he gave it to me personally if nobody was around. Sometimes, he put it into my desk. I don't like red color rose but I like the rose from him. Most of the presents given to me are always red color and he said that his favorite color is red. Although red color is not really my favorite, I don't mind to get red color presents from him. Anyway, I also like him….I don't really know "what is love" but I am sure that I like him very much, especially on his being honesty, humble, being big heart, and sweet smile. Although I am aware that he won't be the most perfect person surrounded me.

Now, we have been married for 6years and going to be 7 years on this November. We still don't have any kids yet. He is still the same as before…..honest, humble, big heart and sweet smile. But I became to know some of his "bad" characters after we get married which I've never realized before. Sometimes, he is very forgetful person. Something like ….left his wallet in his office, left his hand phone in somewhere…etc. And he likes to have everything best of the best. No matter how expensive, he will get it for me or he will get it for himself too and he doesn't care about anything. He always has no worries and just an easy go happy person.

Occasionally, he would like to spend money on those stuffs like a watch, shoe, etc., which are usually very very expensive (as for me). Initially, I was very disappointed and don't understand why he wants to have such a branded stuff since we are just normal people and honestly....not high class - rich people. He also wanted to buy a car, which will definitely cost us a lot extra money in every month. So, I did totally disagree with him to buy a car and arguing with him that it was just wasting money. But finally, as usual and like always, I let him do what he likes to do……because, he is my only and one hubby and I don't want him to be upset but only to be happy.

Actually, he isn't only my hubby but also my partner, my brother, my friend, my teacher, my father and my son. According to circumstances, he behaves different characters in my life since we are away from our family's members. He also treats me as different characters since he also needs me in different ways. Most importantly, we fill each other needed in anytime and anyway. We valued each other and treasured each other everyday and every possible moment.

One of the his precious characters I like and very rare to find in this world is……He is very cool guy and he never gets angry easily. In short, his boiling point is very good while mine is poor. He seldom says bad things about others except he often scolds to those people whenever he thinks about Daw Aung San Su Kyi, Burmese political prisoners and Burmese people who are in a tragic plight. He is very kind to everybody whoever associates with him. Especially, he is very good in taking care of his subordinates and workers; no questions for that…of cause they like him very much too. But I think that some people are taking granted for his kindness. So I have to become bad person in order to protect him, sometimes.

My hubby also wants to travel around the world. He often follows and visits me the place, which I occasionally go for oversea work assignments. Whenever he sees planes, he always says that he wants to take that plane and flies somewhere to admire the scenery, season, culture, etc. When I said that you're always thinking how to spend money but never think how to save money then he didn't reply me anything but just smiling.

My angry or my worry is gone whenever I see his smile. That's my hubby and me.

16-10-2008, Thursday, 09:50 am

ေျပး... အခ်စ္ေရ... ေျပး

Image from http://www.fotosearch.com/

ေက်ာင္းအစ္မၾကီး၀ိသာခါ အေၾကာင္းဖတ္ျပီးေတာ့ ငယ္ငယ္က အဖြားေျပာတာေတြ သတိရမိတယ္။ ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြမွာ မိန္းကေလးေတြက မ်ားေတာ့ မိန္းကေလးေတြဘယ္လိုေနရမယ္၊ ဘယ္လိုထိုင္ရမယ္ဆိုတဲ့ အဖြားေျပာတဲ့ စည္းကမ္းေတြကလည္းမ်ားသားပါ့။ အားလံုး... လိုက္နာသလားေမး... လစ္ရင္လစ္သလို... လည္သလို ၾကည္႔ေနၾကတယ္လို႔ ေျဖရမယ္နဲ႔တူတာပဲ။အဖြားရဲ႔ စည္းကမ္းေတြထဲမွာ မိန္းကေလးေတြ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ စကားမေျပာရ မရယ္ရ၊ ေျပးလႊားမသြားရဆိုတာေတြလည္းပါသေပါ့။ သူတို႔သမီးထြက္ရွာစဥ္ ေက်ာင္းအစ္မၾကီး ၀ိသာခါရဲ႔ အိေျႏၵၾကီးပံုဆုိတာလည္း အဖြားေျပာျပဘူးခဲ့တယ္။ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ေလး၀မ္းကြဲက ကိုယ္တို႔ကို ဘယ္လို ၾသဘာေပးခဲ့လည္းဆိုေတာ့ ... နင္တို႔လိုပံုမ်ိဳးေတာ့ ေသခ်ာတယ္... ဘယ္သူမွ သူတို႔သမီးေကာက္ၾကမွာ ဟုတ္ဘူးတဲ့ေလ...။ သူေျပာလည္းေျပာစရာ... ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည္႔ေတာ့ ... အယ္... ေရႊစုခ်စ္တို႔က ဘာေျပးသလဲေမးပါနဲ႔လား..ကြယ္ရို႔...။

ငယ္ငယ္က လာသာ၂ မွာေက်ာင္းတက္ေတာ့ ရထားၾကီးစီးျပီး တက္ရတာ...။ ရထားက တခါတေလ ပံုမွန္ခ်ိန္ထက္ ေစာလာလို႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ရထားလာေနတာေတြ႔... ကိုယ္က ဘူတာရံုမေရာက္ေသး။ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔တဲ့ အေဒၚက ထမင္းဘူးျခင္းေတြတို႔လို႔တန္းလန္းနဲ႔ သူကိုယ္တိုင္လည္းေျပး... ပါးစပ္ကလည္း.... ဟဲ့... ကေလးေတြ ရထားမွီေအာင္ေျပးၾက...ေျပးၾကဆို...လြယ္အိတ္ေတြ မႏိုင္မနင္းလြယ္လို႔ ေျခကုန္သုတ္ အေျပးလိုက္ခဲ့ဘူးသေပါ့။ ရန္ကုန္မွာ ဘတ္စ္ကားစီးဘူးတယ္ဟုတ္...။ ကိုယ္က ဒီေနရာမွာ ေစာင့္ေနတယ္ဆို... ကားက ဟိုေနရာ.. ခပ္လွမ္းလွမ္း မွာရပ္တယ္။ စပယ္ရာက ခပ္ျမန္ေလးလာလို႔ ဆိုျပီး ေအာ္ေခၚရာ အေျပးအလႊား သြားရတာ...။ အိတ္မွာ ဆင္မယဥ္သာလုပ္ေနလို႔ကေတာ့.... ေနခဲ့ေပေရာ့ပဲ...။ ဒါမွမဟုတ္လည္း... ကိုကို စပယ္ရာတို႔ရဲ႔... အမေလး.. လွယဥ္ေက်းမယ္ေရြးပြဲလုပ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ... ခပ္ျမန္ေလးလာၾကပါလို႔... အာျပဲသံၾကီး ေရာက္လာမွာ မလြဲပဲ...။ ျပီးေတာ့ေရာ.. ကားလမ္းကူးၾကတာ အေရွ႔အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ ဘယ္ညာ ကိုယ္႔ဖာသာၾကည္႔ျပီး အေျပးအလႊား ကူးၾကရတာ...။ လူေတြ အမ်ားၾကီး ေျပးေျပးလႊားလႊားကူးေနတဲ့ ေနရာ ကိုယ္ပါေရာျပီး ေျပးလႊားကူးေပါ့...။ ဒါမွ လိုရာျမန္ျမန္ေရာက္မယ္...။

တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ေရာ... အထူးသျဖင့္... ပထမႏွစ္မွာ အတန္း တခ်ိန္ျပီးတိုင္း အေျပးအလႊားနဲ႔ ေနရာေတြ ဦးခဲ့ၾကတာမွတ္မိေနတယ္။ Building 1 ကေန Building 8 - Drawing အတန္းအကူးအေျပာင္း တက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြဆို ဘာေျပာေကာင္းမလဲ...။ ေလွခါးကေန တဒိုင္းဒိုင္းေျပးဆင္းၾကတာပဲ။ တီစကြဲေတြ ေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔ အျပိဳင္လုျပီး သြားဌား..။ ေနာက္က်လို႔ ေနရာက ေနာက္မွာထိုင္ရရင္ ဆရာေျပာတာေတြ ေသခ်ာမၾကားရေတာ့ပဲ က်ဴတိုရီယယ္ၾကရင္ ဒြတ္ခေရာက္ေရာ...။ ဘယ္မွာ ဆင္မယဥ္သာလုပ္ႏိုင္ပါ့မလဲေနာ္...။ လုပ္တဲ့သူ မရွိဘူးေတာ့ မဟုတ္ဘူး..ရွိပါတယ္...။ တေန႔ေတာ့ အိတ္လိုလႈပ္လီလႈပ္လဲ့ လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း၁ေယာက္နဲ႔ (သူက..သူ႔ေနာက္လိုက္ေနတဲ့ လူၾကီးေတြ ေၾကာက္လို႔ အတန္းနားတဲ့အခ်ိန္ Physics Department မွာ စာအုပ္သြားယူစရာရွိလို႔ အေဖာ္လိုက္ခဲ့ေပးတာေခၚတာနဲ႔... လိုက္ေပးတာ) အတူလိုက္ေလွ်ာက္ေပးရတာ။ ဒီကေလာက္ ေကာ္ရစ္တာ ဘယ္ညာမွာ ေထာင္ေသာင္း မ်က္လံုးေတြ စူးစိုက္ၾကည္႔ေနတ့ဲၾကား၊ သေကာင့္သားေတြက... ေဟ့ဟား... ေအာ္ေနၾကတဲ့ၾကားမွာ သူက လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ကဗ်ာမမွီစာမပီ စတိုင္နဲ႔ ဆင္မယဥ္သာေလွ်ာက္ေနတာ...ကိုယ္ကစိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး...။ ကဲ..နင္... လမ္းျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္မလား... မေလွ်ာက္ဘူးလား။ အိတ္လိုလုပ္ေနရင္ ကိုယ့္ဖာသာ ေနာက္ကလိုက္ခဲ့ေတာ့...။ ငါ့ဖာသာ ေရွ႔ကသြားႏွင့္မယ္လို႔ ရာဇသံေပးလိုက္ေတာ့မွ... မေရႊစာက ကိုယ္႔လက္ေမာင္းကို ဖက္ျပီး ေနာက္က တရြတ္တိုက္ပါလာတယ္။

အင္း... ခု...စလံုးေရာက္လာေတာ့ေရာ...။ ကိုယ္အလုပ္စလုပ္လုပ္ျခင္းတုန္းက စီးေနၾက Express ကားက နာရီ၀က္ ၄၅မိနစ္ၾကာမွ တစီးလာတာ...။ အိုးး...ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ မေရာက္ေသးပဲ အိတ္ကားျမင္လိုက္လို႔ကေတာ့ ... Forest ေျပး...ေျပး... ဆိုတာက အသာေလးပဲေပါ့...။ ဘတ္စ္ကား ဒရိုင္ဘာ ဦးေလးၾကီးကလည္း ကိုယ္ေျပးလားတာေတြ႔ရင္ ရပ္ေစာင့္ေပးသဗ်...။ တေလာက... ရံုးကေန ေစာေစာ အျပန္ ဘတ္စ္ကားစီးဖို႔ ဂိတ္ကို ထြက္လာတုန္း ဟိုဖက္ Department က မန္ေနဂ်ာနဲ႔ ေတြ႔လို႔ သူကလည္း ေစာေစာျပန္တယ္ဆိုျပီး ၂ေယာက္သား စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ထြက္လာၾကတာ..။ ကိုယ္တို႔ စီးမဲ့ ဘတ္စ္ကားၾကီးလာေနတာေတြ႔ေတာ့ ကိုယ္က မွီေအာင္ေျပးတာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ တစီးလြတ္သြားရင္ odd hour အခ်ိန္ မွာ နာရီ၀က္ေလာက္ ေစာင့္ရတတ္လို႔...။ ဟာဟ... ကိုယ္က ေရွ႔က... အိတ္မန္ေနဂ်ာက ေနာက္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရယ္... ။ ကိုယ္တို႔ ေျပးလာတာေတြ႔ေတာ့ ဘတ္စ္ကားဆရာၾကီးက ေစာင့္ေနတာေပါ့...။ ကားေပၚလည္းေရာက္ေရာ.... ေနာက္မွေရာက္လာတဲ့ အိတ္မန္ေနဂ်ာကို ဘတ္စ္ကားဆရာၾကီးက ဗလိုင္းၾကီး ဆူပါေလေရာ...။ မိန္းကေလးက အရင္ေျပးျပီး တက္ရတယ္... မင္းက ဘာလို႔ ေနာက္ကေန ျဖည္းျဖည္းေလး လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ လာတာလဲဆိုျပီး..။ ဟိဟိ..။ အိတ္လိုပဲ ... MRTစီးေတာ့လည္း ေလွကားမတက္ခင္ Display က ၁မိနစ္လို႔ ျပထားရင္ Excuse me လို႔ ေျပာျပီး escalator ကို ေျပးတက္တာပဲ...။

ရံုးအလုပ္နဲ႔ ဂ်ပန္ကို ေရာက္ခဲ့တုန္းက... မနက္.. မနက္ ဘူတာရံု အသြားမွာ ရံုးသြားဖို႔ ထြက္လာတဲ့ ဂ်ပန္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ... လမ္းရိုးရိုးေလွ်ာက္တာထက္ ေျပးျပီးသြားၾကတာေတြ႔ရတယ္...။ ဟိ... ကိုယ္ကလည္း သူတို႔ နဲ႔ အျပိဳင္...လိုက္ေျပးတာပဲ...။ ေနာက္ျပီး... ဟိုးအရင္ ပထမဆံုးအေခါက္ US ကိုေရာက္တုန္းက ကိုယ္သြားတဲ့ ျမိဳ႔က State ေတြအားလံုးမွာ အေအးဆံုးလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ျမိဳ႔...။ အိတ္တုန္းက wind chill temperature (ေလတိုက္ခတ္ႏႈန္းနဲ႔ အေအးဓါတ္ေပါင္းသြားျပီး ရလာတဲ့ temperature ) -၃၀ နဲ႔ -၄၀ ဒီဂရီ စီ ေလာက္ကို ၾကံဳခဲ့ဘူးတယ္။ ရံုးအျပင္က ကားပတ္မွာ ကားရပ္ျပီးရင္ ...လာေလေရာ့... ကားကေန ရံုးဆီကို တခါထဲ ဒိုင္ဗင္ထိုးခ်မတတ္ ေျပးေတာ့တာပဲ...။

အင္း...ေမာင္ေလးေျပာခဲ့သလိုပါပဲ...။ ဒီလိုပံုမ်ိဳးကို... ဘယ္သူကလာျပီး သူတို႔သမီးေကာက္မလဲေပါ့ကြယ္....။ ဒါေပမဲ့... ခစ္ခစ္ခစ္..................... ကံေကာင္းလို႔... ေက်ာင္းအစ္မၾကီး ၀ိသာခါတို႔ေခတ္မဟုတ္ေတာ့လို႔... ေကာက္တဲ့သူကေကာက္ခဲ့လို႔.. ေတာ္ေသးရဲ႔....။ ဟိ...

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

အရိပ္

Image from http://www.fotosearch.com/

တရုတ္မေလးအေၾကာင္းျပီးေတာ့ အေဆာင္က ျပင္သစ္မအေၾကာင္းေလး ဆက္လိုက္ဦးမယ္။ သူမ်ား မေကာင္းေၾကာင္းေတြလိုပဲ ျဖစ္ေနလို႔ ေရးရတာ အားေတာ့နာပါရဲ႔။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ျမင္တာ သိတာကေန သင္ခန္းစာေလးေတြ ယူႏိုင္ေအာင္လို႔ေပါ့ေနာ္...။

အဲဒီ ျပင္သစ္မေလးက အသက္ ၂၃- ၂၄ ေလာက္ ...။ အရပ္ကရွည္သြယ္သြယ္၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္၊ ပုခုန္းေလာက္ရွိတဲ့ ေရႊညိဳေရာင္အဆင္း ဆံေလးေတြ တခါခါနဲ႔ ခ်စ္စရာ အပ်ိဳျဖန္းေလးပံုစံနဲ႔ေပါ့...။ ျမစိမ္းေရာင္လဲ့လဲ့ ေမႊးညွင္းႏုႏုေလးေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာေလးျဖဴေသးသြယ္ေပၚက မ်က္ခံုးတန္းေလး ညိဳလဲ့လဲ့၊ မ်က္၀န္းေလး စိမ္းျပာျပာ၊ ႏွာတန္ေလး ေသးခြၽန္ခြၽန္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီေလး ပါးလ်လ်နဲ႔ ျမင္သူအေပါင္းလည္း ေငးေမာမိရတဲ့ ဘိုမေလးေပါ့။ ကိုယ္ဟန္ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့နဲ႔ စကပ္တိုတိုေလးေတြ၀တ္ေလ့၀တ္ထရွိတဲ့၊ စေပါ့ရွဴး ခပ္လွလွေလးေတြစီးတတ္တဲ့သူ ေက်ာင္းသြားဖို႔ (ဒါမွမဟုတ္) အျပင္သြားဖို႔ အေပၚ ထပ္က ဆင္းလာျပီဆို ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းတို႔ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ ခဏထားျပီး သူမသိေအာင္ သူ႔ကို ေမာ္ဒယ္မေလးတစ္ေယာက္ကိုေငးၾကည္႔သလို မ်က္စိတဆံုးလိုက္ေငးဖို႔ ၀န္မေလးၾကဘူး။

ဒါေပမဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ သတ္မွတ္ခ့ဲသမွ် မထင္မွတ္ပဲ သိလိုက္ရတဲ့ သူရဲ႔စိတ္ေနစိတ္ထားေၾကာင့္ ကိုယ့္အေနနဲ႔ စိတ္မသက္မသာျဖစ္မိခဲ့တာ အမွန္ပဲ။ အခု... စင္ကာပူမွာ ေအာက္တိုဘာ ၁ရက္ကစျပီး ဘတ္စ္ကားခေတြ၊ ရထားခေတြ ေစ်းတက္တယ္ၾကားေတာ့ မဆီမဆိုင္ သူ႔ကို သတိရမိလိုက္တယ္။ သူကေလးသာ ဒီမွာ ရွိေနတုန္းဆို ခုလိုေစ်းတက္ႏႈန္းနဲ႔ ဘယ္လုိ Cheating မ်ား လုပ္ဦးမလဲလို႔ေလ။

ဟိုးအရင္တုန္းက စင္ကာပူမွာ Ez Link ကဒ္ဆိုတာမ်ိဳး မရွိေသးဘူး။ ရိုးရိုးဘတ္စ္ကားကဒ္ကို ကိုယ္သြားမဲ့ လမ္းခရီးေပၚ မူတည္ျပီး စက္ထဲထည္႔ ကိုယ္႔ဖာသာေရြးျဖတ္ရတာ။ ဘယ္ေလာက္ျဖတ္ရမယ္မွန္းမသိရင္ ကားဆရာၾကီးကို ကိုယ္ဆင္းမဲ့ မွတ္တိုင္ေျပာျပျပီး ကားချဖတ္ရတယ္။ ေလွ်ာ့ျပီး ျဖတ္ထားတာဆိုရင္ လတ္မွတ္စစ္တက္လာတဲ့အခါ ကိုယ္လက္မွတ္ကိုယူသြားျပီး ခရီးစဥ္ အစအဆံုးထိ ျဖတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ပိုက္ဆံ ပိုကုန္တာေပါ့ေနာ္။ အဲ...တျခားေတာ့ ဘာမွ မေျပာ... မလုပ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ တခ်ိဳ႔ေသာ သူမ်ားဟာ ဘယ္ပဲသြားသြား အနည္းဆံုးခလုတ္ကို ႏွိပ္ျပီး လြယ္လြယ္ နဲ႔ ကားခခိုးစီးေလ့ရွိၾကတယ္။

အဲဒီမွာ ... ခုေျပာမဲ့ ျပင္သစ္မမေလးက လက္မွတ္ဖိုးေလွ်ာ့ေပးျပီး အျမဲ ခိုးစီးသူေပါ့။ သူက NUS မွာ Exchange Student အေနနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့သူ။ ကိုယ္တို႔အေဆာင္ကေန ေက်ာင္းကို ၁ေဒၚလာေက်ာ္ေက်ာ္ ေပးရတာကို သူက အနည္းဆံုးျဖစ္တဲ့ ျပား၆၀ပဲေပးပါတယ္။ ကိုယ္တို႔က ပထမေတာ့သူမသိလို႔ လုပ္တာလို႔ ထင္တာပါ။ ေက်ာင္းအသြား တကားထဲ အတူတူ စီးမိစဥ္ သူက ကိုယ့္ေရွ႔က တက္ျပီး ျပား၆၀ပဲျဖတ္ေတာ့ ေအာ္..သူ..ေက်ာင္းကို သြားတာမဟုတ္... လမ္းတေနရာမွာ ဆင္းမယ္လို႔ ထင္တာေပါ့။ ေက်ာင္းေရာက္လို႔ ကားေပၚကအဆင္း သူေလးက ကိုယ့္ေရွ႔က ဆင္းတာ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့မွ... အာ... ဒီေကာင္မေလးေတာ့ ကားလတ္မွတ္ဖိုးမွားျဖတ္ေနျပီလို႔ လြယ္လြယ္ ေတြးလိုက္တာေပါ့ေနာ္။

သဟာနဲ႔... သူကကိုယ္႔ေရွ႔က ျပာယာျပာယာ ထြက္သြားေတာ့ ဒီအေၾကာင္းကို မေျပာလိုက္၊ သတိမေပးလိုက္ရဘူး။ တေန႔ ကိုယ္အေဆာင္ ဧည္႔ခန္းထဲမွာရွိတုန္း သူက အက်ႌေလွ်ာ္ဖို႔ ဆင္းအလာ... မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္နဲ႔ စကားစပ္မိေအာင္ အတင္းစပ္ျပီး အေဆာင္ကေန ေက်ာင္းကို ဘတ္စ္ကားခက ျပား၆၀မဟုတ္ဘူး...ေနာ္..။ ၁ေဒၚ လာေက်ာ္လို႔ ရီကာေမာကာ ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ သူက ေအးေအးေဆးေဆး... မထူးဆန္းတဲ့ပံုနဲ႔... သူသိသားပဲ... တမင္မေပးတာတဲ့ေလ...။ ေက်ာင္းမွမဟုတ္ဘူး... သူ... ဘယ္သြားသြား ကားခကို အနည္းဆံုးပဲျဖတ္တယ္။ ဘာလို႔ပို ျဖတ္ရမွာလဲ... လက္မွတ္စစ္လာရင္လဲ... ငါ...ခုမွ ျပင္သစ္ကေရာက္တာ..မသိလို႔ လုပ္မိတာလို႔ ျပန္ေျပာမွာေပါ့တဲ့...။ ငါတို႔ လူမ်ိဳးေတြကို ဒီကလူေတြက ေတာ္တန္ရံု မေျပာရဲပါဘူးတဲ့ေလ...။ ငါတို႔က ႏိုင္ငံၾကီးသားေတြတဲ့... ေတာ္ရံုတန္ရံုလူ ရွိန္တယ္တဲ့ေလ...။ သူကေျပာရင္းဆိုရင္း ကိုယ့္ကိုလည္း ဂရုမစိုက္တဲ့ အိုင္တင္နဲ႔ ဘတ္စ္ကားခ အျပည္႔ေပးစီးရတဲ့သူ... သနားစရာ သတၱ၀ါေတြပဲဆိုတဲ့အျမင္နဲ႔ ဆတ္ေကာ့လတ္ေကာ့ အေပၚ ထပ္ကို တက္သြားတယ္။

သူ႔အေျပာ ၾကားလိုက္ရတဲ့ ကိုယ္တို႔ေတြကေတာ့ သူ႔ကို တအ့ံတၾသ လိုက္ၾကည္႔မိၾကရင္း အေတာ္ကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေခါင္းေတြယမ္းမိတယ္။ တေန႔မွာေတာ့ သူနဲ႔ အိမ္ရွိလူအားလံုးျပႆနာ ျဖစ္ၾကရတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ရႊံ႔ေတြသဲေတြနဲ႔ ေပပြျပီး ညစ္ပတ္ေပေရေနတဲ့ စေပါ့ရွဴးကို အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ ထည္႔ေလွ်ာ္တဲ့ ကိစၥနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး မိုးလင္း ေက်ာင္းသြားတာေတာင္ မ်က္ႏွာမသစ္တဲ့ ျပည္ၾကီးတရုတ္မမ မညစ္ပတ္ကအစ ေဒါမကန္စဖူးေဒါေတြကန္ေနၾကတယ္။ သူက ဖိနပ္ေပေပေရေရကို အ၀တ္ေလွ်ာ္ကန္ထဲ ဒီတိုင္းပစ္ထည္႔သြားတာေလ။ ခလုတ္ႏွိပ္ဖို႔ ေမ့သြားတာပဲလား... ေတြ႔တဲ့သူ၊ မေနႏိုင္တဲ့သူ လုပ္လိမ့္မယ္ဆိုျပီး ဒီတိုင္းတမင္ထားသြားတာပဲလားေတာ့ မသိဘူး။ ေနာက္က အ၀တ္ေလွ်ာ္ခ်င္တဲ့သူ ကဘယ္လို ေလွ်ာ္ရမယ္မွန္းမသိ။ ဒီေလာက္ေပပြေနတဲ့ ဖိနပ္ကို အရင္ဆံုးေရ မေဆးပဲ ထည္႔တာကိုက လြန္လွျပီ။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္က စည္းကမ္းဒလၾကမ္းျပည္႔ေနတဲ့ မိသားစုကလာေတာ့ အေဆာင္ကလူေတြ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ ေပါက္ကရအကုန္ထည္႔ျပီး ေလွ်ာ္တာကအစ လံုး၀ၾကိဳက္တဲ့သူမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားနဲ႔ ၁ေယာက္ ..အမ်ားပိုင္ပစၥည္း.. သူတို႔ေလွ်ာ္ခ်င္ရာေလွ်ာ္တာ ကိုယ္ဘာမ်ားေျပာလို႔ရမွာလဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ျပင္သစ္မမကို ၾကည္႔ခ်င္စိတ္ ကုန္ခန္းသြားေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ သူ႔ကိုလွတယ္လို႔ ခံစားလို႔ မရေတာ့တာလည္း အမွန္ပဲ။

သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး ဆက္စပ္ေတြးမိတာက ႏိုင္ငံၾကီးသားဆိုတာ ဘာလဲ... ဆိုတာပါပဲ။ ဘာသာေရးအရ ခိုးစီးတာဟာ မေကာင္းတဲ့အလုပ္လို႔ မသိတာကို အသာထားဦး...။ အဲဒီလို ကလိန္ကညစ္ လုပ္တတ္တဲ့အက်င့္နဲ႔၊ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ စရိုက္တို႔ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ႏိုင္ငံၾကီးသားလို႔ ေျပာရတာ ရွက္စရာေကာင္းတယ္လို႔ သူမထင္မိဘူးလား။ အျခားတိုင္းတပါးသားမ်ားက ကိုယ္၁ေယာက္မေကာင္းတာနဲ႔ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအားလံုးကိုပါ အထင္ေသးသြားေစႏိုင္တယ္ဆိုတာ သူမသိေလေရာ့သလား။ ငါေလ... စင္ကာပူမွာ ေက်ာင္းသြားတက္တဲ့ ေတာက္ေလ်ာက္ ဘတ္စ္ကားအျမဲခိုးစီးခဲ့တာလို႔ ျပင္သစ္ေရာက္ရင္ ျပန္ၾကြားခ်င္လို႔ပဲလား။ ဒါမွမဟုတ္... ငါ့ရဲ႔ ညစ္ပတ္ေပေရေနတဲ့ ဖိနပ္ေတြ ကို ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေဆးစရာမလိုဘူး..။ ဒီလိုပဲ ပစ္ထားလိုက္တာ.. ေတြ႔တဲ့သူက လုပ္ေပးသြားတာ လို႔ ဂုဏ္ယူခ်င္ေနလား...ဆိုတာ ကိုယ္ကေတာ့ မေ၀ခြဲႏိုင္ပါ။ ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ ႏွစ္ေတြၾကာသြားတဲ့အခါ အေဆာင္ကလူေတြ အားလံုးဟာ သူ႔နံမည္ ဘယ္သူဆိုတာကို ေမ့သြားၾကမွာျဖစ္ေသာ္လည္း ... တို႔ေလ... အေဆာင္မွာ ေနခဲ့တုန္းက ျပင္သစ္မ ၁ေယာက္ေပါ့... ဆိုျပီး - သူ႔ႏိုင္ငံကို ကိုယ္စားျပဳလို႔ - သူေကာင္းခဲ့တာ၊ မေကာင္းခဲ့တာေလးေတြကို သတိရမိတဲ့ အခါတိုင္း၊ တိုက္ဆိုင္မႈရွိလာတဲ့အခါတိုင္း ေျပာျဖစ္ေနၾကမွာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ကိုယ့္ဘ၀မွာ ပထမဆံုး နီးနီးစပ္စပ္ ေတြ႔ခဲ့ဘူးတဲ့ ျပင္သစ္မ လွလွေလးဟာ... ကိုယ့္အတြက္ memory လွလွေလး မခ်န္ခဲ့တာကလည္း အေသအခ်ာပါပဲေလ။

********************

တျခားတပါးေသာ တိုင္းျပည္ကိုေရာက္ေနသူမ်ားအတြက္ ကိုယ္ဟာ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို ကိုယ္စားျပဳေနတဲ့သူ ဆိုတာ ေမ့ပစ္လို႔ မရပါဘူး။ ကိုယ္ကေကာင္းတာလုပ္ခဲ့ရင္ အဲဒီေကာင္းတဲ့အရိပ္က ကိုယ့္တမ်ိဳးသားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳက်န္ေနခဲ့မွာ ျဖစ္ျပီး၊ ကိုယ္က မေကာင္းတာလုပ္မိခဲ့ရင္ အဲဒီအရိပ္မဲက ကိုယ့္ကိုယ္စား ကိုယ့္ေနာက္မွာ ကိုယ့္လူမ်ိဳးနံမည္နဲ႔ခ်ီျပီး က်န္ေနခဲ့မယ္ဆိုတာ သတိခ်ပ္သင့္ပါတယ္။

မည္သူမဆို ... ေကာင္းေသာ အရိပ္မ်ား ခ်န္ခဲ့ႏိုင္ၾကပါေစေသာ္...။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

မီးသတိျပဳ

Image from http://www.fotosearch.com/

တေန႔ကမွ... ဂ်ဴးေရာင္းအိစ္မွာေနတဲ့ သႈငယ္ခ်င္း နဲ႔ေတြ႔လို႔ သူကေျပာျပတာ...။ စက္တင္ဘာ ဒုတိယပတ္ေလာက္က သူ႔အိမ္ေအာက္ထပ္တည္႔တည္႔အခန္းက ၀ါယာေရွာ့ ျဖစ္ျပီး မီးေလာင္တာ ကံေကာင္းလို႔ တတိုက္လံုးမေလာင္တယ္တဲ့။ ေအာက္ထပ္ကအိမ္က Renovation လုပ္ေနတာ... အဲဒီေန႔မွာ Contractor ေတြက Flat TV ၾကီးနံရံမွာဆင္ျပီး မီးခလုတ္ေတြ မပိတ္ပဲ ျပန္သြားၾကတာ...။ ညၾကေတာ့ ေရွာ့ျဖစ္ျပီး မီးေလာင္ေရာ..။ သူတို႔က ၃ထပ္ကဆိုေတာ့ ေျပးဆင္းၾကတာ...။ ဟိုးအေပၚ ထက္ကလူေတြ ေတာ့ ေျပးဆင္းလို႔ကို မမွီၾကေတာ့ဘူးတဲ့ေလ။ မီးခိုးလံုးၾကီးေတြ တက္သြားတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ဆိုပဲ။ သူတို႔ေတြ ေအာက္ထပ္ကေန ၾကည္႔ေနျပီး သူတို႔ အိမ္ေတာ့ ပါသြားျပီထင္တာတဲ့။

ေနာက္မီးေအးမွ ျပန္တက္ၾကေတာ့ သူ႔အထပ္က မီးခိုးလံုးရိုက္ျပီး တအိမ္လံုးမဲသဲသြားတာေပါ့။ ၾကမ္းခင္းေတြဆိုလဲ ပ်က္စီးသြားတယ္တဲ့။ HDB Insurance က အျပင္နံရံေတြေဆးျပန္သုတ္ေပးတာနဲ႔ တံခါးေဘာင္ေတြ ပ်က္စီးတာပဲ လုပ္ေပးတယ္တဲ့။ အခန္းထဲ ပ်က္စီးတာ ဘာမွ လုပ္မေပးဘူးတဲ့....။

ေမာင္ႏွမေတြ...သတိထားႏိုင္ေအာင္လို႔ ေျပာတာ။ အျပင္ထြက္ျပီးဆို... သတိရွိရွိနဲ႔ မီးခလုတ္ေတြ အားလံုးပိတ္ခဲ့ၾကဖို႔ မေမ့ၾကပါနဲ႔။ ဂတ္စ္မီးဖိုေတြ ဘာေတြလည္း ခလုတ္ကိုေမ့ျပီး မပိတ္မိလို႔ ဆိုျပီး ဂတ္စ္ေတြ ထြက္ေနတတ္တယ္။ အားလံုး..သတိရွိရွိထားၾကလို႔ ႏိႈးေဆာ္လ်က္။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

Unfaithful!

Image from http://www.fotosearch.com/

ဘာရယ္ဟုတ္ဘူး....ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ေတြးရင္း နဲ႔ စလံုးေရာက္ကာစ အေဆာင္မွာ ေနတုန္းက တရုတ္မ၁ေယာက္ကို သတိရသြားလို႔....။

ကိုယ္စလံုးကို ေရာက္ကာစ... ေနခဲ့ရတဲ့ အေဆာင္က လံုးခ်င္းအိမ္ေလးေတြ၊ ေအာက္ထပ္မွာ ၁ေယာက္ခန္း ၁ခန္း နဲ႔ ၂ေယာက္ခန္း ၁ခန္း၊ မီးဖိုေဆာင္၊ ဧည္႔ခန္း။ အေပၚ ထပ္မွာက ၂ေယာက္ခန္း ၃ခန္း။ အဲဒီ အေပၚ ထပ္မွာ ျပည္ၾကီး တရုတ္မ ၄ေယာက္၊ ျပင္သစ္မ ၁ေယာက္ နဲ႔ မေလးတရုတ္မ ၁ေယာက္ေနၾကတယ္။ ေအာက္ထပ္မွာက ကိုယ္တို႔ ျမန္မာ ၃ေယာက္ေနၾကတယ္။

ေျပာခ်င္တာ အဲဒီအေပၚ ထပ္က လူေတြ အေၾကာင္း။ အဲဒီထဲမွာ ျပည္ၾကီးမ ၄ေယာက္က ကိုယ္စီ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးစံုနဲ႔...။ ဗမာျပည္ကလာတဲ့ ကြန္ဇာေဗးတစ္ ရိုးရိုးစင္းစင္း မိသားစုက ၾကီးျပင္းလာရတဲ့ ကိုယ္ကေတာ့ ေရာက္ကာစက သူတို႔ေနပံုထိုင္ပံုကို ၾကည္႔ျပီး အဘား...အဘား နဲ႔ ေအာ္ေနရ... မီးမီး ရွက္ရွက္လို႔ လက္ကာထားရ... ျဖစ္ေနတာေပါ့။ သူတို႔ထဲက၁ေယာက္ရဲ႔ အေၾကာင္းေလးေျပာခ်င္လာလို႔...။

သူက NUS က ဓာတုအင္ဂ်င္နီယာရင္းမွာ မာစတာလုပ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလး။ သူ႔ရည္းစားေကာင္ေလးက အေဆာင္ကို အျမဲအလည္လာေလ့ရွိတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြလိုေန႔မ်ိဳးဆိုရင္ ေကာင္ေလးက နံနက္ ၁၀နာရီ ကိုယ္တို႔ မီးဖိုထဲမွာ ခ်က္ခ်ိန္ျပဳတ္ခ်ိတ္ေလာက္ဆို ေရာက္လာပါျပီ။ သူက အေဆာင္ထဲကို မ၀င္ခင္ တံခါး၀ကေန မ၀ံ့မရဲ႔၊ မတိုးမက်ယ္ အသံ နဲ႔ ဟယ္လို...လို႔ အျမဲ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ အေပၚ ထပ္က သူ႔ေကာင္မေလးကေတာ့ ဘယ္ၾကားပါ့မလဲ...။ ကိုယ္တို႔ ၾကားတဲ့သူ... ၾကံဳတဲ့သူေတြက သူ႔ကို လက္ကေလး ခဏကာျပ... ျပီးေတာ့ ေလွကားရင္းကေန သူ႕ေကာင္မေလး နံမည္ကို ေအာ္ေခၚေပး။ အိတ္ေတာ့မွ... ျပံဳးျပံဳး... ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေကာင္မေလးကဆင္းလာ။ သူ႔ေကာင္ေလး လက္ကို ဆြဲျပီး အေပၚ ထပ္ကို ေခၚ သြားေပါ့။ မေရႊစာကသာ ဘယ္သူ႔မွ အေရးမလုပ္တာ။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကေတာ့ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းဟန္နဲ႕ ကိုယ္တို႔ကို မလံုမလဲၾကည္႔... စိုင္းက်ဴး...လို႔ တရုတ္သံ၀ဲ၀ဲနဲ႔ေျပာျပီး အေပၚ ထပ္ကို ပါသြား။ အဲဒါ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ ျမင္ေနရတာ ၾကာလာတဲ့အခါ ကိုယ္တို႔အတြက္ ထူးေတာင္မထူးဆန္းေတာ့ဘူး။ ဒီတရုတ္ေလးက အရပ္ကရွည္ရွည္မားမား၊ ရိုးသားမႈရွိတဲ့ မ်က္လံုးတစံုနဲ႔ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ဟန္ေတြ ရွိလို႔ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာ၃ေယာက္လံုး သူ႕ကိုေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ခင္ေနမိၾကတယ္။

အဲ... တေန႔ညခင္း ၁၀နာရီေက်ာ္ေလာက္ ဧည္႔ခန္းထဲမွာ ကိုယ္စာထိုင္ဖတ္ေနတုန္း မေရႊေခ်ာ ျပန္လာတာေတြ႔ရတယ္။ သူ႔ေနာက္က သူတို႔ လူမ်ိဳး အသက္ခပ္ၾကီးၾကီး လူၾကီး၁ေယာက္နဲ႔...။ ဒီလူၾကီးက ကိုယ့္ကို ဟယ္လို ဆိုျပီး ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္တာကို လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အတိုင္း ေခါင္းျငိမ့္ျပီး ဟန္ေဆာင္ျပံဳးေလးေတာင္ ကိုယ္ျပန္မျပံဳးျပႏိုင္လိုက္မိဘူးထင္တယ္။ မေရႊေခ်ာကေတာ့ ကိုယ့္ကို စာဖတ္ေနတာလား လို႔ တခ်က္ ႏႈတ္ဆက္ျပီးသကာလ ကိုယ္႔ေရွ႔ Fridge ထဲက အေအးဗူးတဗူးကို ထုတ္ယူလို႔ ဘာမွ မျဖစ္သလို လူၾကီးလက္ကိုဆြဲလို႔ အေပၚ ထပ္ကို တက္သြားတယ္။ ဒီလူၾကီးက လည္း ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ခပ္တင္းတင္းနဲ႔ ကိုယ္႔ေရွ႔ကျဖတ္ေလွ်ာက္လို႔ အေပၚ ထပ္ကို လိုက္ပါသြားတယ္။ တကယ္ဆို အေဆာင္မွာ ညအိပ္ညေန လူလက္ခံခြင့္မရွိတာ သူတို႔ မသိေလေရာ့သလား။ ကိုယ္႔မွာသာ လက္ထဲက စာအုပ္ကိုဆက္မဖတ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ သူတို႔ တက္သြားတဲ့ ေလွခါးရွိရာကို... စိတ္တိုေတာင္းစြာ လိုက္ၾကည္႔ေနမိတယ္...။ ဒါ...ဘာသေဘာလဲ....။ ဘာလုပ္တာလဲ...။ အခန္းထဲက ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းကို ေခၚျပီး ေျပာလိုက္ေသးတယ္...။ ဟိုဖက္အခန္းက ေနာက္သူငယ္ခ်င္းကလည္းထြက္လာျပီး ကိုယ္တို႔ ၃ေယာက္ ပြစိပြစိ စကားတင္းဆိုၾကေလတာေပါ့။ အိမ္ကို လူလိုက္လာလို႔ စိတ္တိုတာထက္ ... ကိုယ္တို႔ ေဘာ္ဒါ တရုတ္ေလးမ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္ေနၾကျပီး စိတ္တိုၾကရတာကပိုတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္တို႔ အံ့တာက တခန္းထဲမွာ တျခားမိန္းကေလး ၁ေယာက္နဲ႔ အတူေနရတာ။ သူတို႔ဘဲကို အခန္းေခၚ သြင္းတာကေတာ့ အ့ံေရာ...အံ့ေရာ..ဆိုတာပါပဲ။ သူ႔အခန္းေဖၚတရုတ္မက ဘာ ကြန္ပလိမ္းမွ မလုပ္တာလဲ... အ့ံေရာ...အံ့ေရာ...ပဲ။

ဒါနဲ႔ပဲ... အဲဒီေန႔ကစလို႔ ကိုယ္တို႔ရဲ႔ တရုတ္ေလးဟာ.. ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားျပီး အေဆာင္ကို ဒီလူၾကီးက အျမဲေရာက္ေရာက္လာတယ္။ သူက NUS ကပဲ အီးအီးမွာ PhD လုပ္ေနတယ္ဆိုပဲ။ ကိုယ္တို႔ကေတာ့ ဒီလူၾကီးမ်က္ႏွာကို ၾကည္႔ရတာ တရုတ္ကားေတြထဲက ဗီလိန္မ်က္ႏွာနဲ႔တူလို႔။ မ်က္ႏွာကအျမဲ အဆီျပန္ျပန္... အရပ္က ပုကြကြ.. အသက္ကလည္း ၾကီးၾကီး...။ ဒီ တရုတ္မ ဘာျမင္ျပီး သေဘာက်ရသလဲဆိုတာ နည္းနည္းမွ စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။ တခုပဲ ရွိတယ္.... ဒီလူၾကီးေရာက္လာမွ ကိုယ္တို႔မွာမီးဖိုေဆာင္ကို သူမခ်က္ခင္ ရေအာင္ဦးရတယ္။ ဒီလူၾကီးက အခ်က္အျပဳတ္ကေတာ့ နံပါတ္၁ ပဲ။ ခါတိုင္းဆို တရုတ္မေတြ ခ်က္လို႔ ကိုယ္တို႔ကို လာေကြၽးရင္ နည္းနည္း ၀င္ျမည္းေပမဲ့ ဒီလူၾကီး ခ်က္တာေတြေတာ့ သြားရည္က်စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေမႊးၾကိဳင္ေနေသာ္လည္းပဲ အျမင္ကပ္ေနတဲ့ ပုဒ္မေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွ မစားဘူး။ သူတို႔က စေန၊ တနဂၤေႏြဆိုရင္ ၂ေယာက္သား မီးဖိုေဆာင္မွာ ခ်က္ၾက၊ ျပဳတ္ၾက။ အဲ... စားျပီးေသာက္ျပီးျပီ ဆိုရင္ေတာ့ ၂ေယာက္သား ေရႊလက္တြဲျပီး အေပၚ ထပ္က စံနန္းဆီကို ျမန္းၾကေပါ့။ ဒါကို ၾကည္႔ျပီး ကိုယ္တို႔က ေမးေငါ့... က်န္ခဲ့ၾက...။

တေန႔ေသာ ေန႔လည္ခင္း မီးဖိုေဆာင္ထဲမွာ ကိုယ္၁ေယာက္ထဲ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနတုန္း ရုတ္တရက္ ဟယ္လို ဆိုတဲ့ ၾကားဘူးေနၾက အသံသဲ့သဲ့ ေလးေပၚလာလို႔... တံခါး၀ ထြက္ၾကည္႔ေတာ့.... ျမတ္စြာဘုရား..ကယ္ေတာ္မူပါလုိ႔ ေအာ္လိုက္မိမတတ္ အေတာ္ၾကာေအာင္ ေပ်ာက္ေနတဲ့ ကိုယ္တို႔ မင္းသားတရုတ္ေလးကို ထုံးစံအတိုင္း ရွက္ကိုးရွက္ကန္း အျပံဳးတစံုနဲ႔ မားမားၾကီး ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူက ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ေကာင္မေလးရွိလားလို႔ ကိုယ္႔ကို ေမးေနတယ္။ ကိုယ္ဘာျပန္ေျပာရမယ္မွန္းမသိဘူး...။ မေရႊစာက အေပၚ မွာ ဟုိလူၾကီးနဲ႔...။ ကိုယ္က ထိတ္လန္႔တၾကား ျပာယာေတြခတ္ျပီး... ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကိုင္ရမယ္မွန္းမသိ... ဘာေျပာရမယ္မွန္းမသိ...။ သူ႔ကို ခဏလို႔ လက္ကာျပျပီး ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ အခန္းထဲက ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္ကို ... ဟဲ့...ဟဲ့... လုပ္ၾကပါဦး... ဟို ေကာင္ေလးလာေနတယ္...။ ဟိုေကာင္ေလးလာေနတယ္လို႔ ခပ္အုတ္အုတ္ေအာ္ေျပာမိတယ္။

ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္ကလည္း အခန္းထဲက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ထြက္လာၾကျပီး ... ဟဲ့ မိစု...ေခၚမေပးနဲ႔... အေပၚတက္သြားလို႔ ေျပာလိုက္..ေျပာလိုက္...အေပၚ ကို သူ႔ဖာသာတက္သြားပေစ... လို႔ဆိုျပီး... တရုတ္မကို အျမင္ကတ္ေနသူမ်ားပီပီ ၀ိုင္းေျပာၾကတယ္။ တရုတ္ေလးက ကိုယ္တို႔ေျပာေနတဲ့ အသံေတြကို ၾကားေနရတယ္။ ဘာေတြေျပာေနၾကမွန္းေတာ့ သူမသိေပဘူးေပါ့...။ ကိုယ္ကေတာ့ တရုတ္ေလးကို မျမင္သင့္တာ မျမင္ရေအာင္...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ... အနည္းဆံုး မျမင္ရေတာ့ စိတ္သက္သာတာေပါ့လို႔ ေတြးမိျပီး... ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ တားတဲ့ ၾကားက တရုတ္မေလးနံမည္ကို အာျပဲၾကီးနဲ႔ ေအာ္ေခၚ... ဧည္႔သည္ ေရာက္ေနတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ကို ဟန္ေဆာင္ျပံဳး... ျပံဳးျပရင္း... မေတာ္... သူအေပၚတက္သြားမွာစိုးလို႔... စကားမရွိစကားရွာ... မေတြ႔တာၾကာျပီေနာ္လို႔ ေျပာေတာ့...သူက ...သူ.. တရုတ္ျပည္ကို ျပန္ေနတာ လို႔ ေျပာတယ္။ မေန႔ကမွ ျပန္ေရာက္သတဲ့...။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မေရႊစာက ေလွကားကေန တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ေျပးဆင္းလာျပီး တရုတ္ေလးေတြ႔ေတာ့ အနည္းငယ္ မွင္သက္တဲ့ ပံုနဲ႔ လွမ္းၾကည္႔တယ္။ ျပီးေတာ့...သူတို႔ ၂ေယာက္ တံခါး၀မွာပဲ ရပ္ျပီး ဘာေတြ ေျပာၾကလဲ မသိဘူး။ ပံုစံကေတာ့ ကိုယ္တို႔ တရုတ္ေလး ရင္၀ကို ေျခနဲ႔ ေဆာင့္ကန္တဲ့ စကားမ်ိဳးေတြ ျဖစ္မွာေပါ့။ အတန္ၾကာေတာ့ မီးဖိုေဆာင္ျပဴတင္းကေန လွမ္းအၾကည္႔ ေႏွးေကြးတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ျပီး လွည္႔ျပန္သြားတဲ့ ကိုယ္တို႔ တရုတ္ေလး ေနာက္ေက်ာကိုပဲ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ လွမ္းျမင္လိုက္ရေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ခုနကတဲက ေလွခါးမွာ ေခ်ာင္းနားေထာင္ေနတဲ့ ကုိပုကြနဲ႔ မေရႊစာတို႔ကေတာ့ Fridge ထဲက အေအးဗူးေတြယူျပီး အေပၚ ထပ္ကို ဟီးဟီး ဟားဟားနဲ႔ ျပန္တက္သြားေလရဲ႔....။

ေအာ္...ေမ့လို႔...ေျပာစရာ တခုက်န္သြားတယ္...။ အဲဒီ...ကိုပုကြက တရုတ္ျပည္မွာ... မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြ ရွိသတဲ့...။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

Business email writing tips - 3

Image from http://www.fotosearch.com/

အီးေမးလ္ဆိုတာ immediate medium လည္းျဖစ္၊ easily and highly accessible လည္းျဖစ္၊ record ေတြ ၊ reference ေတြဆိုတာကလည္းလုပ္လို႔ရေတာ့ အရမ္းသတိထားရပါမယ္။ ေမးလ္ပို႔တဲ့အခါ ကိုယ္ပို႔လိုက္တဲ့သ ူ၁ေယာက္ကိုပဲ သိေစခ်င္၊ ဖတ္ရံုပဲ ဖတ္ေစခ်င္လို႔ (တျခားသူေတြကို မျမင္ေစခ်င္လို႔) copy တို႔ forward တို႔စတဲ့ options ေတြကို disable လုပ္ျပီးပို႔လို႔ရႏိုင္တယ္ဆိုေသာ္လည္းပဲ အဲဒါေတြကို ျဖည္လို႔ရတဲ့ နည္းေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ capture လုပ္လို႔ရတာဆိုေတာ့ အႏၱရယ္ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ေမးလ္ေၾကာင့္ ကိုယ္႔ image ကိုထိခိုက္ေစမဲ့ဟာမ်ိဳးကို ဘယ္ေတာ့မွ မပို႔မိေစပါနဲ႔။ ကိုယ္ေရးတဲ့စာကို evidence အေထာက္အထားယူျပီး ကိုယ့္ကိုျပန္ဒုကၡေပးတတ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ တရံတခါမ်ိဳးေတြမွာ ကိုယ္႔ေဘာစ္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္တိုစရာ၊ စာရင္းရွင္းစရာရွိရင္ လူကိုယ္တိုင္ ပါးစပ္ကေန ေျပာျပေဆြးေႏြးပါ။ ေဒါသေတြ တအားထြက္၊ စိတ္ေတြတအားတိုလို႔ အလြန္ဆံုးဆဲဆိုမိပါေစဦး... ဆဲတဲ့အသံက ေလထဲမွာပဲေပ်ာက္သြားပါတယ္။ အီးေမလ္နဲ႔ လုပ္လိုက္လို႔ကေတာ့ record ၾကီးျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။

ကိုယ္ကေတာ့ တခါကေဘာ့စ္ကို တအားစိတ္တိုဘူးတယ္။ ေသာၾကာညရံုးကအျပန္မွာ စိတ္ေတြတို၊ ေဒါသေတြထြက္လို႔ လူကအိပ္လို႔လံုး၀မရဘူး။ ေနာက္ေန႔ စေန ရံုးမသြားရေတာ့.... ေဘာ့စ္နဲ႔က အဲဒီကိစၥကို စကားေျပာလို႔ ရွင္းလို႔မရျပန္ဘူး။စိတ္ထဲမွာ တႏု႔ံႏု႔ံနဲ႔မေနႏိုင္လို႔ အိပ္ရာကထ... သူ႔ဆီ ေမးလ္တခု ျပင္းျပင္းထန္ထန္အေရးအသားေတြနဲ႔ေရး...။ ေရးျပီးေတာ့မွ... အင္း... ေနပါဦး... ခဏေတာ့ draft ထဲမွာ save ထားမွ ဆိုျပီး save ထားလိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔ အိပ္ေရး၀၀အိပ္ျပီး အိပ္ရကထေတာ့ စိတ္နည္းနည္းေျပသြားျပီ။ ေရးထားတဲ့ ေမးလ္ကိုျပန္ဖြင့္ၾကည္႔ေတာ့... အမယ္... ကိုယ္ေရးတာ ျပင္းထန္လွခ်ည္လား... ဆိုျပီး နည္းနည္း ေျပပစ္ေအာင္ထပ္ျပင္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ မပို႔ေသးပဲ... တခါျပန္ save ထားလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၂ခါ၊ ၃ခါ ေလာက္ျပင္လိုက္၊ သိမ္းထားလိုက္၊ ျပန္ဖတ္ၾကည္႔လိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ေျပေျပျပစ္ျပစ္ေမးလ္တေစာင္၊ ေဒါသကင္းတဲ့ ေမးလ္တေစာင္သူ႔ဆီပို႔လိုက္ႏိုင္တယ္။ သူကလည္း သူမွားေၾကာင္း ေပၚတင္၀န္မခံေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုစိတ္ေျပေစမဲ့ စာမ်ိဳးျပန္ေရးလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ေတြတအားတိုေနတုန္း၊ ေဒါသ တအားထြက္ေနတုန္း ေရးထားတဲ့ ေမးလ္ကို ခ်က္ခ်င္းမပို႔ပါနဲ႔... အမွားေတြ ပါတတ္ပါတယ္။

ျပီးေတာ့ ကိုယ္႔ကိုျပန္ျပီး blackmail လုပ္လို႔ရတဲ့ အေရးအသားမ်ိဳး ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေရးမိပါေစနဲ႔။ မေသခ်ာတဲ့ ဂတိမ်ိဳးကိုလည္း အီးေမးလ္ကေန မေပးမိပါေစနဲ႔။ ဥပမာ... ကိုယ့္မွာလည္း လက္ရွိ project ေတြနဲ႔ အလုပ္ကမ်ားေန... တျခားဌာနေတြက ၾကားျဖတ္အလုပ္ေတြက၀င္လာျပီး push လုပ္ျပီး target date ေတာင္းေနရင္ ကိုယ္ကေသခ်ာ ဘယ္ေတာ့လုပ္ႏိုင္မယ္မွန္းမသိေသးပဲနဲ႔ အီးေမးလ္ကေန အတိအက်ၾကီး ဂတိျပန္မေပးပါနဲ႔။ မေသခ်ာပဲနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဘယ္ေတာ့မွ အီးေမးလ္နဲ႔ commit မလုပ္ပါနဲ႔။ အာမသြားမခံပါနဲ႔။ မျဖစ္မေနျပန္ေရးရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္အလုပ္ေတြ မ်ားေနလို႔ priority ကို ေဘာ့စ္ကေန တဆင့္ ေဆြးေႏြးပါ... ဘာညာနဲ႔ ေျပာတာပိုေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ္က commit လုပ္ထားျပီးရင္ အဲဒီကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြက ကိုယ္ေရးထားတဲ့ ေမးလ္ကို ရွိသမွ်လူေတြဆီ publish လုပ္ျပီး push လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိၾကတယ္ေလ။

အဲဒါနဲ႔ေျပာင္းျပန္ သူမ်ားက အလုပ္ကိစၥ ကိုယ္႔ကို commit လုပ္ထားတယ္ဆိုရင္လည္း evidence ရေအာင္ယူတတ္ရပါမယ္။ သူတို႔ကို gentle reminder ဆိုျပီး သူတို႔ကိုယ့္ဆီပို႔ထားတဲ့ ေမးလ္က target date ကို reference ျပျပီးေတာ့ ျပီးႏိုင္မျပီးႏိုင္ေမးရပါမယ္။ အေရးၾကီးတဲ့ ရံုးကိစၥေတြမွာ ပါးစပ္ကတိကို လံုး၀ယံုလို႔မရပါဘူး။တကယ္လို႔.. ဥပမာ..သူတို႔က ဖုန္းထဲမွာ ကိုယ္႔ကို ဂတိေပးသြားတယ္ထားပါေတာ့...။ ကိုယ္က အီးေမးလ္ထဲမွာ ဒီလိုျပန္ေရးျပီး evidence ကို မရအရ ယူရပါတယ္။

As per our telecommunications on 26 September, I understand that your team has been working on xxxxxxx issue and expect to be finished by next week......

စသျဖင့္ေပါ့...။ အဲဒီေတာ့ သူက ေမးလ္နဲ႔ မေျပာေပမဲ့ ကိုယ္က ကိုယ့္ဖာသာသူ႔ဆီေရးျပီး ရေအာင္ယူရတာေပါ့။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။