ေျပး... အခ်စ္ေရ... ေျပး

Image from http://www.fotosearch.com/

ေက်ာင္းအစ္မၾကီး၀ိသာခါ အေၾကာင္းဖတ္ျပီးေတာ့ ငယ္ငယ္က အဖြားေျပာတာေတြ သတိရမိတယ္။ ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြမွာ မိန္းကေလးေတြက မ်ားေတာ့ မိန္းကေလးေတြဘယ္လိုေနရမယ္၊ ဘယ္လိုထိုင္ရမယ္ဆိုတဲ့ အဖြားေျပာတဲ့ စည္းကမ္းေတြကလည္းမ်ားသားပါ့။ အားလံုး... လိုက္နာသလားေမး... လစ္ရင္လစ္သလို... လည္သလို ၾကည္႔ေနၾကတယ္လို႔ ေျဖရမယ္နဲ႔တူတာပဲ။အဖြားရဲ႔ စည္းကမ္းေတြထဲမွာ မိန္းကေလးေတြ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ စကားမေျပာရ မရယ္ရ၊ ေျပးလႊားမသြားရဆိုတာေတြလည္းပါသေပါ့။ သူတို႔သမီးထြက္ရွာစဥ္ ေက်ာင္းအစ္မၾကီး ၀ိသာခါရဲ႔ အိေျႏၵၾကီးပံုဆုိတာလည္း အဖြားေျပာျပဘူးခဲ့တယ္။ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ေလး၀မ္းကြဲက ကိုယ္တို႔ကို ဘယ္လို ၾသဘာေပးခဲ့လည္းဆိုေတာ့ ... နင္တို႔လိုပံုမ်ိဳးေတာ့ ေသခ်ာတယ္... ဘယ္သူမွ သူတို႔သမီးေကာက္ၾကမွာ ဟုတ္ဘူးတဲ့ေလ...။ သူေျပာလည္းေျပာစရာ... ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည္႔ေတာ့ ... အယ္... ေရႊစုခ်စ္တို႔က ဘာေျပးသလဲေမးပါနဲ႔လား..ကြယ္ရို႔...။

ငယ္ငယ္က လာသာ၂ မွာေက်ာင္းတက္ေတာ့ ရထားၾကီးစီးျပီး တက္ရတာ...။ ရထားက တခါတေလ ပံုမွန္ခ်ိန္ထက္ ေစာလာလို႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ရထားလာေနတာေတြ႔... ကိုယ္က ဘူတာရံုမေရာက္ေသး။ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔တဲ့ အေဒၚက ထမင္းဘူးျခင္းေတြတို႔လို႔တန္းလန္းနဲ႔ သူကိုယ္တိုင္လည္းေျပး... ပါးစပ္ကလည္း.... ဟဲ့... ကေလးေတြ ရထားမွီေအာင္ေျပးၾက...ေျပးၾကဆို...လြယ္အိတ္ေတြ မႏိုင္မနင္းလြယ္လို႔ ေျခကုန္သုတ္ အေျပးလိုက္ခဲ့ဘူးသေပါ့။ ရန္ကုန္မွာ ဘတ္စ္ကားစီးဘူးတယ္ဟုတ္...။ ကိုယ္က ဒီေနရာမွာ ေစာင့္ေနတယ္ဆို... ကားက ဟိုေနရာ.. ခပ္လွမ္းလွမ္း မွာရပ္တယ္။ စပယ္ရာက ခပ္ျမန္ေလးလာလို႔ ဆိုျပီး ေအာ္ေခၚရာ အေျပးအလႊား သြားရတာ...။ အိတ္မွာ ဆင္မယဥ္သာလုပ္ေနလို႔ကေတာ့.... ေနခဲ့ေပေရာ့ပဲ...။ ဒါမွမဟုတ္လည္း... ကိုကို စပယ္ရာတို႔ရဲ႔... အမေလး.. လွယဥ္ေက်းမယ္ေရြးပြဲလုပ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ... ခပ္ျမန္ေလးလာၾကပါလို႔... အာျပဲသံၾကီး ေရာက္လာမွာ မလြဲပဲ...။ ျပီးေတာ့ေရာ.. ကားလမ္းကူးၾကတာ အေရွ႔အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ ဘယ္ညာ ကိုယ္႔ဖာသာၾကည္႔ျပီး အေျပးအလႊား ကူးၾကရတာ...။ လူေတြ အမ်ားၾကီး ေျပးေျပးလႊားလႊားကူးေနတဲ့ ေနရာ ကိုယ္ပါေရာျပီး ေျပးလႊားကူးေပါ့...။ ဒါမွ လိုရာျမန္ျမန္ေရာက္မယ္...။

တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ေရာ... အထူးသျဖင့္... ပထမႏွစ္မွာ အတန္း တခ်ိန္ျပီးတိုင္း အေျပးအလႊားနဲ႔ ေနရာေတြ ဦးခဲ့ၾကတာမွတ္မိေနတယ္။ Building 1 ကေန Building 8 - Drawing အတန္းအကူးအေျပာင္း တက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြဆို ဘာေျပာေကာင္းမလဲ...။ ေလွခါးကေန တဒိုင္းဒိုင္းေျပးဆင္းၾကတာပဲ။ တီစကြဲေတြ ေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔ အျပိဳင္လုျပီး သြားဌား..။ ေနာက္က်လို႔ ေနရာက ေနာက္မွာထိုင္ရရင္ ဆရာေျပာတာေတြ ေသခ်ာမၾကားရေတာ့ပဲ က်ဴတိုရီယယ္ၾကရင္ ဒြတ္ခေရာက္ေရာ...။ ဘယ္မွာ ဆင္မယဥ္သာလုပ္ႏိုင္ပါ့မလဲေနာ္...။ လုပ္တဲ့သူ မရွိဘူးေတာ့ မဟုတ္ဘူး..ရွိပါတယ္...။ တေန႔ေတာ့ အိတ္လိုလႈပ္လီလႈပ္လဲ့ လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း၁ေယာက္နဲ႔ (သူက..သူ႔ေနာက္လိုက္ေနတဲ့ လူၾကီးေတြ ေၾကာက္လို႔ အတန္းနားတဲ့အခ်ိန္ Physics Department မွာ စာအုပ္သြားယူစရာရွိလို႔ အေဖာ္လိုက္ခဲ့ေပးတာေခၚတာနဲ႔... လိုက္ေပးတာ) အတူလိုက္ေလွ်ာက္ေပးရတာ။ ဒီကေလာက္ ေကာ္ရစ္တာ ဘယ္ညာမွာ ေထာင္ေသာင္း မ်က္လံုးေတြ စူးစိုက္ၾကည္႔ေနတ့ဲၾကား၊ သေကာင့္သားေတြက... ေဟ့ဟား... ေအာ္ေနၾကတဲ့ၾကားမွာ သူက လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ကဗ်ာမမွီစာမပီ စတိုင္နဲ႔ ဆင္မယဥ္သာေလွ်ာက္ေနတာ...ကိုယ္ကစိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး...။ ကဲ..နင္... လမ္းျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္မလား... မေလွ်ာက္ဘူးလား။ အိတ္လိုလုပ္ေနရင္ ကိုယ့္ဖာသာ ေနာက္ကလိုက္ခဲ့ေတာ့...။ ငါ့ဖာသာ ေရွ႔ကသြားႏွင့္မယ္လို႔ ရာဇသံေပးလိုက္ေတာ့မွ... မေရႊစာက ကိုယ္႔လက္ေမာင္းကို ဖက္ျပီး ေနာက္က တရြတ္တိုက္ပါလာတယ္။

အင္း... ခု...စလံုးေရာက္လာေတာ့ေရာ...။ ကိုယ္အလုပ္စလုပ္လုပ္ျခင္းတုန္းက စီးေနၾက Express ကားက နာရီ၀က္ ၄၅မိနစ္ၾကာမွ တစီးလာတာ...။ အိုးး...ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ မေရာက္ေသးပဲ အိတ္ကားျမင္လိုက္လို႔ကေတာ့ ... Forest ေျပး...ေျပး... ဆိုတာက အသာေလးပဲေပါ့...။ ဘတ္စ္ကား ဒရိုင္ဘာ ဦးေလးၾကီးကလည္း ကိုယ္ေျပးလားတာေတြ႔ရင္ ရပ္ေစာင့္ေပးသဗ်...။ တေလာက... ရံုးကေန ေစာေစာ အျပန္ ဘတ္စ္ကားစီးဖို႔ ဂိတ္ကို ထြက္လာတုန္း ဟိုဖက္ Department က မန္ေနဂ်ာနဲ႔ ေတြ႔လို႔ သူကလည္း ေစာေစာျပန္တယ္ဆိုျပီး ၂ေယာက္သား စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ထြက္လာၾကတာ..။ ကိုယ္တို႔ စီးမဲ့ ဘတ္စ္ကားၾကီးလာေနတာေတြ႔ေတာ့ ကိုယ္က မွီေအာင္ေျပးတာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ တစီးလြတ္သြားရင္ odd hour အခ်ိန္ မွာ နာရီ၀က္ေလာက္ ေစာင့္ရတတ္လို႔...။ ဟာဟ... ကိုယ္က ေရွ႔က... အိတ္မန္ေနဂ်ာက ေနာက္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရယ္... ။ ကိုယ္တို႔ ေျပးလာတာေတြ႔ေတာ့ ဘတ္စ္ကားဆရာၾကီးက ေစာင့္ေနတာေပါ့...။ ကားေပၚလည္းေရာက္ေရာ.... ေနာက္မွေရာက္လာတဲ့ အိတ္မန္ေနဂ်ာကို ဘတ္စ္ကားဆရာၾကီးက ဗလိုင္းၾကီး ဆူပါေလေရာ...။ မိန္းကေလးက အရင္ေျပးျပီး တက္ရတယ္... မင္းက ဘာလို႔ ေနာက္ကေန ျဖည္းျဖည္းေလး လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ လာတာလဲဆိုျပီး..။ ဟိဟိ..။ အိတ္လိုပဲ ... MRTစီးေတာ့လည္း ေလွကားမတက္ခင္ Display က ၁မိနစ္လို႔ ျပထားရင္ Excuse me လို႔ ေျပာျပီး escalator ကို ေျပးတက္တာပဲ...။

ရံုးအလုပ္နဲ႔ ဂ်ပန္ကို ေရာက္ခဲ့တုန္းက... မနက္.. မနက္ ဘူတာရံု အသြားမွာ ရံုးသြားဖို႔ ထြက္လာတဲ့ ဂ်ပန္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ... လမ္းရိုးရိုးေလွ်ာက္တာထက္ ေျပးျပီးသြားၾကတာေတြ႔ရတယ္...။ ဟိ... ကိုယ္ကလည္း သူတို႔ နဲ႔ အျပိဳင္...လိုက္ေျပးတာပဲ...။ ေနာက္ျပီး... ဟိုးအရင္ ပထမဆံုးအေခါက္ US ကိုေရာက္တုန္းက ကိုယ္သြားတဲ့ ျမိဳ႔က State ေတြအားလံုးမွာ အေအးဆံုးလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ျမိဳ႔...။ အိတ္တုန္းက wind chill temperature (ေလတိုက္ခတ္ႏႈန္းနဲ႔ အေအးဓါတ္ေပါင္းသြားျပီး ရလာတဲ့ temperature ) -၃၀ နဲ႔ -၄၀ ဒီဂရီ စီ ေလာက္ကို ၾကံဳခဲ့ဘူးတယ္။ ရံုးအျပင္က ကားပတ္မွာ ကားရပ္ျပီးရင္ ...လာေလေရာ့... ကားကေန ရံုးဆီကို တခါထဲ ဒိုင္ဗင္ထိုးခ်မတတ္ ေျပးေတာ့တာပဲ...။

အင္း...ေမာင္ေလးေျပာခဲ့သလိုပါပဲ...။ ဒီလိုပံုမ်ိဳးကို... ဘယ္သူကလာျပီး သူတို႔သမီးေကာက္မလဲေပါ့ကြယ္....။ ဒါေပမဲ့... ခစ္ခစ္ခစ္..................... ကံေကာင္းလို႔... ေက်ာင္းအစ္မၾကီး ၀ိသာခါတို႔ေခတ္မဟုတ္ေတာ့လို႔... ေကာက္တဲ့သူကေကာက္ခဲ့လို႔.. ေတာ္ေသးရဲ႔....။ ဟိ...

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။