သူငယ္ခ်င္းမ်ား ... ၂

Image from http://www.fotosearch.com/

ေနာက္ ရပ္ကြက္ထဲက သူငယ္ခ်င္း ၁ေယာက္ကေတာ့ အိမ္နားမွာ စာအုပ္ဆိုင္လာဖြင့္ရင္းခင္တာ။ သူက ၈တန္း ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ သူ႔အေမအစား ညေနဆို ဆိုင္ကုိ လာကူထိုင္ေပးေလ့ရွိတယ္။ သူ႔နံမည္က "ေအး" တဲ့။ သူကျဖဴျဖဴ သြယ္သြယ္ ေခ်ာေခ်ာေလး...။ ညေနဆို... သနပ္ခါးေလးေတြ ညီေနေအာင္ မႈန္မႈန္ေလးလိမ္းထားတဲ့၊ ဆံပင္ရွည္ရွည္စင္းစင္းေလးမွာ ပန္းေလးေတြ ပန္ထားတတ္တဲ့ သူ႔ကို စာအုပ္ေလးေတြ စီရင္း အျပံဳးႏုႏုေလးျပံဳးလို႔ အျမဲေတြ႔ရတတ္တယ္။ ကိုယ္က သူ႔ဆိုင္မွာ ကာတြန္းေတြ ႒ားဖတ္ရင္းခင္တာ။ စာအုပ္႒ားျပီးရင္ ကိုယ္က ခ်က္ခ်င္းမျပန္ေသးပဲ... သူ႔ကို ကူျပီး စာအုပ္စီေပးတယ္။ လူရွင္းရင္ စကားေလးဘာေလး ထိုင္ေျပာၾကေပါ့။ စာအုပ္႒ားဖို႔ ပိုက္ဆံမရွိလည္း စကားေရာေဖာေရာနဲ႔ အိတ္မွာထိုင္ျပီး အလကားဖတ္ေပါ့။

သူကေခ်ာတယ္ဆိုေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္ေလးေတြက ထံုးစံအတိုင္း ညေနဆို ဆိုင္ေရွ႔လမ္းသလားတဲ့သူ သလား၊ စာအုပ္လာ႒ားတဲ့သူက႒ား၊ မရွိတဲ့စာအုပ္ကို တမင္လာေမးတဲ့သူေမးနဲ႔ ဆိုေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာေရာ ဆိုင္ျပင္မွာပါ ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ အျမဲ တရုန္းရုန္းပါ့။ သူကလည္း လာတဲ့ သူတိုင္းကို၊ ပိုးတဲ့သူတိုင္းကို မခို႔တရို႔ေလး ျပံဳးျပံဳးျပျပီး အသဲယားေအာင္ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ တေန႔ ဆိုင္ဖြင့္ကာစ သူကစာအုပ္ေတြစီေနတယ္။ ကုိယ္က ဆိုင္ေရွ႔က ခံုတန္းေလးမွာ ထိုင္ျပီး ကာတြန္းတစ္အုပ္ဖတ္ေနတယ္။ အိတ္အခ်ိန္ ေကာင္ေလး၃ေယာက္ေလာက္ ဆိုင္ေရွ႔က ရုတ္တရက္ ျဖတ္သြားျပီး ၀ွစ္ကနဲဆို တစံုတခုကို ဆိုင္ထဲ ပစ္ေပးသြားတယ္။ အဲဒါေလးက ဆိုင္ေရွ႔ခံုတန္းေလးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေရွ႔ကို ဘုတ္ကနဲဆိုျပီးက်လာတယ္။ ကုိယ္က ငံု႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ့ စာအိပ္ပန္းေရာင္ေလးက ခဲလံုးေလးနဲ႔ တြဲခ်ည္လို႔...။

ဒါနဲ႔... ကိုယ္လည္း... ေအးေရ... ေဟာ့ဒီမွာေတာ့... လို႔... မ်က္စပစ္ျပ၊ ေမးေလးနဲ႔ ေငါ့ျပရင္း တျပိဳင္ထဲ အိတ္စာအိတ္ေလးကို ေဘးနားကေျမာင္းထဲကို ေျခေထာက္နဲ႔ တခါထဲ ကန္ခ်ပလိုက္မိတယ္။ အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္လြန္းလို႔ ေအးက ကိုယ္႔ကို တားခ်ိန္မရွိလိုက္ဘူး။ ဟဲ့... ဟဲ့... မလုပ္နဲ႔လို႔ ခပ္အုပ္အုပ္ သူတားတဲ့အခ်ိန္မွာ စာအိပ္ေလးက ေျမာင္းထဲ ေခါင္းထိုးျပီး က်သြားျပီ။ ဗြက္ေတြနဲ႔ လူးက်ံ နစ္ေနျပီး ေရစီးရာေမ်ာပါဖို႔ ျပင္ေနျပီ။ "ေအး" ဟာ... ဆိုင္ထဲကေန ျပာျပာသလဲ ထြက္လာ၊ ေျမာင္းထဲက်သြားတဲ့ စာကိုၾကည္႔၊ မ်က္ႏွာေလးက မဲ့တဲ့တဲ့ နဲ႔ ေျခေလးေဆာင့္ျပီး ဆိုင္ထဲ ျပန္၀င္သြားတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ပြစိပြစိနဲ႔... ဘယ္သူက သူ႔ကို အိတ္လိုလုပ္ခိုင္းလို႔လဲ ဘာညာနဲ႔... ေပါ့။

ကိုယ္လည္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔့... ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းသိဘူး။ သိဘူးေလ... အပ်ိဳစျဖစ္ကတဲက အိမ္က လူၾကီးေတြ လက္ခ်ာေပးထားတာက ေကာင္ေလးေတြ စာလိုက္ေပးရင္ ဘယ္ေတာ့မွမယူရ။ စာထဲမွာ ေရးထားတာ ေယာင္လို႔ေတာင္ ဖတ္မၾကည္႔ရ။ စာဖတ္ၾကည္႔ျပီးရင္ လူ႔စိတ္က သနားသြားတတ္တယ္... အဲသလိုေၾကာင့္...ဘယ္ေတာ့မွ စာကို မဖတ္ရ။ ကိုယ္သိတာ... ဒါပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီကလည္း အိတ္စာကို ကန္ခ်ပလိုက္တာေပါ့လို႔...။

ဒါေပမဲ့... သူ႔ဆိုင္မွာ သူျငိဳျငင္တာ မခံရဲေတာ့... ေရႊစုခ်စ္တို႔လည္း တုတ္ေလးတေခ်ာင္းရွာ... စာေလးကို ကမန္းကတန္း ျပန္ဆယ္ယူရေတာ့တာေပါ့။ ဗြက္ေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ခါထုတ္ျပီး ေရာ့ဟယ္လို႔... ေပး... စိတ္တိုတာနဲ႔... အိမ္ျပန္လာလိုက္ေရာ။ အဲဒီ ကတည္းက... ေအးနဲ႔ ကိုယ္ စိတ္ေကာက္ျပီး စကားမေျပာၾကေတာ့ဘူး။ ေနာက္... သူတို႔ စာအုပ္ဆိုင္လည္း ပိတ္သြားေရာ... ပိုျပီး မေတြ႔ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။

၁၀တန္းေလာက္ အေရာက္မွာ ေအးက ရပ္ကြက္ထဲမွာ စတားျဖစ္ေနျပီ။ သူက အရမ္းလည္းလွလာတယ္။ ၁၀တန္းကို တဖံုးဖံုးက်ျပီး ဟိုေကာင္ေလးနဲ႕လည္း ဘာလိုလို၊ ဒီေကာင္ေလးနဲ႔လည္း ဘာလိုလို...။ ဟိုမွာလည္း ဟိုလူနဲ႔တြဲလိုက္၊ ဒီမွာလည္း ဒီလူနဲ႔ တြဲလိုက္ ေရေရရာရာ မရွိ လုပ္ေနတာသိရတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူ႔ကို ကိုယ္ေတြ႔တာ ရပ္ကြက္ထဲက နံမည္ၾကီး သူေဌးသား လူေခ်ာတစ္ေယာက္နဲ႔တြဲလို႔။ အဲသာျပီးေတာ့ ကိုယ္... သူ႔ကို ေမ့သြားတယ္။ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္လည္း မသိေတာ့ဘူးရယ္။

မႏွစ္ကရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ ကိုယ္တို႔အိမ္ကကားက လမ္းထဲ အေကြ႔မွာ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ေယာက္ ေတာင္းၾကီးနဲ႔ ျဗဳန္းကနဲ ကားေရွ႕ကေပၚလာျပီး ... တိုက္မိေတာ့မလို႔။ ေတာ္ေသးတာေပါ့... ေဖေဖက ကားကို အျမန္ဘရိတ္အုပ္လိုက္လို႔...။ ကိုယ့္ေဘးက မမက... မေရႊစု...မွတ္မိလား... အဲဒါ"ေအး"ေလတဲ့...။ "ေအး"ဟာ... ငယ္ငယ္တုန္းကလို မဟုတ္ အသားေတြညိဳလို႔၊ ဆံစေတြက ဖရိုဖရဲနဲ႔ ကြမ္းေတြစားထားတဲ့ ပါးစပ္ကလည္း နီရဲလို႔၊ အျပံဳးခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ ကိုယ္တို႔ကို လွမ္းၾကည္႔ျပီး လက္ကေလးကာျပ၊ ေတာင္းၾကီး ခါးေစာင္းတင္ျပီး ခပ္သြက္သြက္ ထြက္သြားတယ္။ မမက အဲသာ... ေအးရယ္လို႔ ေျပာလိုက္လို႔သာ ကိုယ္မွာ ယံုလုိက္ရတာ။ ဘယ္လိုမွ မွတ္မိစရာအေၾကာင္းမရွိေအာင္ ေအးက မိန္းမၾကီးအသြင္ေပါက္ေနတယ္။ မမရယ္... သူ... ကေလးဘယ္ႏွယ္ေရာက္ရေနျပီလည္းလို႔ေမးေတာ့... နင္ကလည္း... ေပါက္ကရေမးဦးမယ္... သူက အပ်ိဳၾကီးဟဲ့... တဲ့ေလ...။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။