မ်က္ရည္မ်ားနဲ႔ အလြမ္းစာ

Image from http://www.fotosearch.com/

ကို၀က္ရဲ႔....

သူ႔ကို ငါတို႔စသိတာ တတိယႏွစ္မွာေလ။ ငါတို႔ စာစုလုပ္ေနတဲ့ library ေရွ႔က ၀ရံတာ လက္ရန္းမွာ ထိုင္ရင္း ငါတို႔အုပ္စုကို သူက ရွဳေနၾကေပါ့။ ငါနဲ႔ မင္းမင္းက တတိယႏွစ္မွာ ခံုနံပါတ္ မနီးမေ၀း။ lab လုပ္ရင္ တစ္အုပ္စုထဲ အတူက်ေတာ့ lab report ေတြေရးရင္ ငါတို႔က library ထဲမွာ ထိုင္ေရးေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တိုင္း သူ႔ကို library ေရွ႔မွာ အျမဲ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ငါလို ငအူက သူ... ဘယ္သူ႕ကို လာရွိတ္ေနမွန္းသိဘူးရယ္။ ေနာက္... ငါတို႔နဲ႔ခင္တဲ့ မိုး... ကိုလိုက္ေနတဲ့... နင္တို႔ သူငယ္ခ်င္း နက္ေမာက္သား ေနာက္တစ္ေယာက္ ကေျပာေတာ့မွ သူက မင္းမင္းကို လိုက္ၾကည္႔ေနတယ္ ဆိုတာသိရေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါတို႔က သူ႔ကိုေတာ့ ခင္ၾကပါတယ္။ မင္းမင္းကိုလိုက္ၾကည္႔ေနတာ ျမင္ျပီး ၾကားထဲကေန သနားမိတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ သူက တျခားေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔ မတူဘူးရယ္။ သူ႔ရဲ႔ အၾကည္႔ဟာ ရိုးစင္းတဲ့ အျပံဳးတစံုနဲ႔ ေအးျမတဲ့ ေမတၱာေတြနဲ႔ လႊမ္းျခံဳထားတတ္လို႔ပဲ။ အျမဲတန္း ျပံဳးေနတတ္တဲ့ သူနဲ႔ ငါတို႔ အုပ္စုက သိပ္မၾကာတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေတြလို ခင္မင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ မင္းမင္းနဲ႔ သူ ၄တန္းမွာ (ငါအမွတ္မမွားရင္) ၾကိဳက္သြားၾကေတာ့ ငါတို႔အားလံုး လိုက္ဖက္ညီတဲ့ သူတို႔ ၂ေယာက္အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကတယ္။

က၀က္ေရ... နင္သိတဲ့ အတိုင္း... ငါတို႔ အုပ္စုဆိုတာ အတန္းထဲမွာ ဘရုတ္က်လြန္းလို႔ သရဲ၄ေကာင္ ဆိုျပီး နံမည္ရတဲ့ အုပ္စုဆိုတာ။ သူလည္း ငါတို႔အုပ္စု ဘရုတ္က်တဲ့ဒါဏ္ကို ဘယ္လြတ္လိမ့္မလဲ... ေသခ်ာခံခဲ့ရတာေပါ့။ နင္မွတ္မိေသးလား။ ငါတို႔ ေတြ ဖိုင္နယ္မွာ ဆရာၾကီး ဦးဆန္းတင့္ အင္တာဗ်ဴးကို ၀င္ခဲ့ၾကရတာေလ။ သူ႔အလွည္႔က ေန႔လည္ထမင္းစားျပီး ၀င္ရမွာ။ ငါတို႔ေတြ ထမင္းစားျပီးခ်ိန္ အဲဒီ ရံုးခန္းနားေရာက္ေနတုန္း သူက ကမန္းကတန္းေျပးလာျပီး... သူ႔အလွည္႔ေရာက္ျပီလား၊ သူ႔ခံုနံပါတ္ေခၚ သံ ၾကားလားလို႔ေမးတယ္။ ဘယ္ရမလဲ... ငါတို႔ကလည္း အေရးၾကီးတဲ့ ပံုစံေတြနဲ႔ မ်က္လံုးျပဴး၊ မ်က္ဆန္ျပဴးလုပ္ျပျပီး... ေအးေအး... နင့္ ခုံနံပါတ္ေခၚေနတာ ၾကာလွျပီ...နင္နဲ႔ အတူတူ၀င္ရမဲ့ အုပ္စုအားလံုး ၀င္သြားၾကျပီ... ျမန္ျမန္၀င္လို႔ ေဂ်ာက္တြန္းၾကတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ သူက ပါးစပ္ထဲက ၀ါးေနတဲ့ ကြမ္းေတြ ကမန္းကတန္းနဲ႔ ေထြးထုတ္။ အနီးက ေသာက္ေရအိုးမွာ ကျပာကရာ ပလုတ္က်င္းလို႔... ငါတို႔ ေနာက္တာပါလို႔... ျပန္ေတာင္ျပင္မေျပာႏိုင္ခင္... ၀ူးဆို ဆရာၾကီး အခန္းထဲကို ေျပး၀င္သြားတယ္။

ငါတို႔လည္း သူေျပး၀င္သြားတာလည္းျမင္ေရာ... အဲဒီေနရာကေန တခ်ိဳးထဲ လစ္... ေလွခါးေထာင့္ခ်ိဳးေရာက္မွ သူဘယ္လိုပံုနဲ႔ ျပန္ထြက္လာမလဲလို႔ ေခ်ာင္းၾကည္႔ၾကတာေပါ့။ ေတာ္ၾကာေတာ့ သူက ေခါင္းကို လက္နဲ႔ ကုတ္ျပီး ျပံဳးစိစိနဲ႔ ထြက္လာတာကိုျမင္ရတယ္။ သူမ်ားတကာေတြလို သူက ဘယ္မလဲ ..ဒီသရဲ၄ေကာင္လို႔ စိတ္ဆိုးျပီး ငါတို႔ကို ရွာမေနပါဘူး။ သူ႔ပံုစံ ေအးေအးေဆးေဆးကိုေတြ႔ေတာ့မွ ငါတို႔လည္း ပုန္းေနရာကေန ရယ္က်ဲက်ဲေတြနဲ႔ ထြက္လာၾကေတာ့တာေပါ့။ ငါတို႔ကို သူက တခုပဲ... ပုခုန္းတြန္႔ျပီးေျပာတယ္... နင္တို႔ေတာ္ေတာ္ဆိုး... ငါ့မွာ အားနာလိုက္တာ အရမ္းပဲတဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဆရာၾကီးက အခန္းမွာ ဧည္႕သည္နဲ႔ စကားေျပာေနရာက ရုတ္တရက္ ကမူးရွဳးထိုး၀င္လာတဲ့ သူ႔ကိုၾကည္႔ျပီး အထိတ္တလန္႔နဲ႔ ဘာျဖစ္တာလဲ ေမးလို႔တဲ့ေလ။ က၀က္ရဲ႔... သူနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ ... အဲဒီေန႔က သူ႔ပံုစံက ရီစရာေကာင္းလြန္းလို႔... အဲဒါကို ယေန႔ထိ ငါမွတ္မိေနတယ္။

ေက်ာင္းျပီးလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ တကြဲတျပားျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့ ငါတို႔ေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ျပန္မဆံုႏိုင္ၾကေပမဲ့ တစ္ေယာက္ရဲ႔ သတင္းစကား တစ္ေယာက္နားေထာင္ရင္း... အလြမ္းေျဖလို႔ ေနၾကရတယ္။ ဟဲ့... သူကေတာ့ ကေလး ဘယ္ႏွယ္ေယာက္ရေနျပီ။ သူကေတာ့ေလ... အရမ္းကို ခ်မ္းသာေနျပီေပါ့။ သူကေတာ့ ရာထူးေတြ ၾကီးလို႔ေပါ့ဟယ္။ သူကေတာ့ ေဒါက္တာၾကီးျဖစ္ေနျပီတဲ့။ သူကေတာ့ ....သူကေတာ့... သူကေတာ့... စသျဖင့္ သတင္းေကာင္းေလးေတြ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ပီတိပြားရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့... ငါေလ... ဒီလို ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ သတင္းမ်ိဳးကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မၾကားပါရေစနဲ႔လို႔.... ဆုေတာင္းေနမိေလရဲ႔။ ဘ၀ဆိုတာ တိုတိုေလး... တခ်ိန္မွာ ငါတို႔ အားလံုးဒီလမ္းကို သြားၾကရမယ္ဆိုတာ သိေနေသာ္လည္းပဲ... အခ်ိန္မတန္ခင္ ခြဲခြာသြားၾကမဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးကိုေတာ့ မလိုလားဘူးဟယ္။

ငါတို႔သူငယ္ခ်င္း ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလ်က္...။ ။

အလြမ္းမ်ားစြာျဖင့္....
သရဲ၁ေကာင္
၁-၁၁-၂၀၀၈
ည၁နာရီ၄၀မိနစ္