Sunday, July 12, 2009

၁၄။ သုဓမၼာဆရာေတာ္မ်ားသို႔ ေ၀ဘန္ခ်က္ကဗ်ာ

သုဓမၼာဆရာေတာ္မ်ားသို႔ ေ၀ဘန္ခ်က္ကဗ်ာ

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ ဘုရင္ႏွင့္၀န္ၾကီးမ်ားကိုသာ ဟုတ္တိုင္းမွန္တိုင္း ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္ေရးတတ္ ေျပာတတ္သည္မဟုတ္ေသး။ သာသနာေတာ္ပိုင္ဆရာေတာ္မ်ားကိုပင္လွ်င္ ခ်မ္းသာေပးတတ္သူမဟုတ္။ သုဓမၼာဆရာေတာ္ စာတတ္ ေပတတ္ အေက်ာ္အေမာ္မ်ားကိုလည္း ခ်မ္းသားေပးခဲ့သူမဟုတ္ေပ။ သုဓမၼာဆရာေတာ္မ်ားမွာ ရွစ္ပါးရွိသည္။ သုဓမၼာဆရာေတာ္ရွစ္ပါး၏ စည္းေ၀းဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားသည္ သာသနာေရးကိစၥတြင္ အတည္ျဖစ္ရသည္။ ထိုသုဓမၼာ၀င္ ဆရာေတာ္ရွစ္ပါးမွာ...

၁။ ျပည္ဆရာေတာ္၊ မ႑လာရာမတိုက္
၂။ မတၱရာဆရာေတာ္၊ အေရွ႔မတၱရာတိုက္
၃။ ေမာင္းေထာင္ဆရာေတာ္၊ မဂၤလာရာမတိုက္
၄။ သက္ပန္းဆရာေတာ္၊ သက္ပန္းတိုက္
၅။ စလင္းဆရာေတာ္၊ အေရွ႔စလင္းတိုက္
၆။ စံေက်ာင္းဆရာေတာ္၊ စံေက်ာင္းတိုက္
၇။ သဂၤဇာဆရာေတာ္၊ အေရွ႔သဂၤဇာတိုက္
၈။ ပုခန္းဆရာေတာ္၊ မဟာ၀ိသုဒၶါရာမတိုက္

ဤသို႔လွ်င္ သုဓမၼာဆရာေတာ္ရွစ္ပါးရွိရာ ေလ်ာ့သြားလွ်င္ ထပ္မံျဖည္႔စြက္ရသည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္မွာလည္း အထက္ပါဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ဘြဲ႔ရဆရာေတာ္တပါးျဖစ္ေသာ္လည္း မဟုန္လွ်င္မခံမွန္ရာကို ဒဲ့ဒိုးေျပာတတ္၍ မည္႔သူ႔ကိုမွ်မညွာ အမွန္တရားကိုလိုလားေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ရာ၊ သုဓမၼာတြင္ ထည္႔သြင္းပါက အေကာ္အကပ္မ်ားႏွင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုက်ရန္ အေတာ္ပင္ၾကိဳးပမ္းယူရမည္ဟု ထင္ျမင္ၾကေသာေၾကာင့္ သုဓမၼာအဖြဲ႔တြင္ မထည္႔သြင္းျခင္းျဖစ္ဟန္တူသည္။

ဤတြင္ အလ်ဥ္းသင့္သျဖင့္ ၀ိ၀ါဒတရပ္ကိုေဖၚျပလိုေပေသးသည္။ ဤအခ်က္မွာ
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ ဘြဲ႔ေတာ္မွာ "ပ႑ိတ၀ံသာဘိ ဓဇမဟာဓမၼရာဇာဓိ ရာဇဂု႐ု" ျဖစ္ေၾကာင္းကို မွတ္တမ္းအသီးသီးတြင္ တူညီေပသည္။ သို႕ေသာ္ဤဘြဲ႔တံဆိပ္ေတာ္ကို မင္းတုန္းမင္းဆက္ကပ္သည္ဟူ၍၎င္း၊ ပုဂံမင္းဆက္ကပ္သည္ဟူ၍၎င္း၊ ၀ိ၀ါဒကြဲျပားခဲ့ၾကသည္။ ဤအခ်က္ကိုျပန္လည္သံုးသပ္လွ်င္ မင္းတုန္းမင္းနန္းတက္ခ်ိန္တြင္
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ ပုဂံမင္း၏မိဖုရား ဥေပါတရာေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းေသာ ေက်ာင္းတိုက္တြင္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ျဖစ္၍ေနေပသည္။ မင္းတုန္းမင္းေခတ္တြင္ ဗန္းေမာ္မင္းသမီး၏ ေက်ာင္းတိုက္ကိုအမွီျပဳ၍ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ဟူ၍လည္း တြင္ေနခဲ့ေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ မင္းတုန္းမင္းက ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းေသာ ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတာ္ေလာ၊ ပုဂံမင္းက ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းေသာ ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတာ္ေလာဟု ဆန္းစစ္သံုးသပ္လွ်င္ ပုဂံမင္းဆက္ကပ္ေသာ ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတာ္ျဖစ္မည္က ပို၍နီးစပ္ေပသည္။

သာသနာေရးကိစၥတြင္ ထိပ္တန္းကေနေသာ သာသနာ့အာဏာပိုင္ ဆရာေတာ္မ်ားျဖစ္ၾက၍ သုဓမၼာဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကိုပင္ မလြတ္တန္းေ၀ဘန္၍ စာခ်ိဳးခဲ့ဘူးေလသည္။

ေမာင္သက္ပန္းက တသန္းေ၀ေ၀၊
ေမာင္လွေထြမွာ စာေပနတၱိ၊
ေမာင္စလင္းမွာေတာ့ ပ်င္းလြန္းလို႔ စာမၾကည္႔၊
မင္းနန္မွာလူႏွင့္ေႏွာတယ္ ေသာေသာညံ၏၊
မ႑လာ မႈခ်င္းရာမစံုစမ္းခင္က ေငါက္ငန္းပါ၏။

ဤကဗ်ာ၏အဓိပၸါယ္မွာ "ေမာင္သက္ပန္းက တသန္းေ၀ေ၀" ဟုဆိုသည္မွာ သက္ပန္းဆရာေတာ္ဘုရား တရားသဘင္ စီရင္ေသာအခါ၌ တရားသဘင္၌ စိတ္မ၀င္စား၊ ထိနမိဒၶမ်ား၍ တသန္းသန္း ေ၀ေ၀ႏွင့္ ငိုက္ျမည္းေလ့ရွိေၾကာင္း။

"ေမာင္လွေထြမွာ စာေပနတၱိ" ဟူသည္မွာ လွေထြဆရာေတာ္သည္ စာေပမတတ္ေၾကာင္းကို အတိအလင္းေဖၚျပထားေလသည္။

"ေမာင္စလင္းမွာေတာ့ ပ်င္းလြန္းလို႔ စာမၾကည္႔" ဟူသည္မွာ စလင္းဆရာေတာ္သည္ တရားသဘင္စီရင္ရာ၌ ၀ိနည္းအေထာက္အထား၊ က်မ္းဂန္ အကိုးအကားတို႔ကို ရွာေဖြတိုက္ဆိုက္ၾကည္႔ရွဴရာ၌ အျခားဆရာေတာ္မ်ားကိုသာလႊဲအပ္၍ စလင္းဆရာေတာ္က ၀ိနည္းပိဋကတ္ က်မ္းဂန္ အေထာက္အထားကို ရွာေဖြၾကည္႔ရွဴရမွာ အလြန္ပ်င္းလွေၾကာင္း။

"မင္းနန္မွာလူႏွင့္ေႏွာတယ္ ေသာေသာညံ၏" ဟူသည္မွာ ပုခန္းဆရာေတာ္ ဦးနႏၵကို မင္းနန္ဟုတင္စား၍ ထိုပုခန္းဆရာေတာ္မွာ လူဒါယကာမ်ားႏွင့္ အေရာတ၀င္ေန၍ စကားကိုေဖါင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာတတ္ေၾကာင္း။

"မ႑လာ မႈခ်င္းရာမစံုစမ္းခင္က ေငါက္ငန္းပါ၏" ဟူသည္မွာ မ႑လာရာမဆရာေတာ္သည္ အမႈအျခင္းအရာကို မစံုစမ္းေသးဘဲ ၾကိဳတင္ ေငါက္ငန္းတတ္ေၾကာင္းဟူ၍ျဖစ္သည္။

ဤကဗ်ာကို သုဓမၼာဇရပ္တြင္ကပ္ထားသည္ကိုေတြ႔ကတည္းက ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ လက္ခ်က္မွန္းကို သိလိုက္ၾကသည္။ သုဓမၼာဆရာေတာ္တို႔မွာ အဘယ္မွ်မခံခ်င္စရာျဖစ္ေခ်မည္နည္း။ ကဗ်ာ၏ "ရသ' အားျဖင့္ အေပၚလြင္ဆံုးႏွင့္ထိထိမိမိ ရွိလွသည္။ ပုဂၢိဳလ္တပါးစီ၏ စရုိက္ကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ျမင္ႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ကား မ်က္ႏွာေကာင္းရမည္မဟုတ္ဘဲ အျငိဳ အျငင္ ခံရမည္မွာ ေသခ်ာသည္။

***************************

No comments: