၄၉ႏွစ္ ေျမာက္ ေမြးေန႔ အမွတ္တရ

၄၉ ႏွစ္ေျမာက္ ကိုမင္းကိုႏိုင္ (ခ) ကိုေပၚဦးထြန္း ေမြးေန႔

၁၈ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၁

ဂုဏ္သိကၡာကို အသက္ထက္ တန္ဖိုး ထားပါတယ္...
ကိုမင္းကိုႏိုင္
က်ိဳင္းတံုေထာင္ ၁၄-၁၀-၂၀၁၁

ဇာဂနာ ျပန္လာျပီ......

ဇာဂနာ ျပန္လာျပီ......

ဒီေန႔ နံနက္ လြတ္လာျပီ ျဖစ္တဲ့ ဦးဇာဂနာ ပံုေတြ ၾကည့္ရတာ က်န္းမာပံုရတယ္။ မ်က္ႏွာက ၾကည္လင္တယ္။ အရင္လို ရႊင္လန္းတက္ၾကြေနလ်က္ပဲ။ စကားေျပာတာဟာလည္း ရင္ထဲကလာတဲ့အတိုင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းနဲ႔၊ အမွန္ကို အမွန္အတိုင္း ဟာသေလးေတြ စြက္ျပီး ေျပာတတ္တုန္း၊ အဆိုးထဲက ၾကံဖန္ျပီး ရယ္ေမာစရာ ရွာတတ္တုန္း။ ဇာဂနာေလဟာ ဇာဂနာဆီမွာပဲ ရွိတယ္။ ဘယ္သူ႔ဆီမွာမွ မရွိဘူး။ သူ႔ေလသံမ်ိဳး ဘယ္သူမွ မေျပာတတ္ဘူး။

သူဟာ အင္မတန္ ေလးစားစရာ ေကာင္းတဲ့သူ။ သူဟာ သူ႔ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဒူးမေထာက္၊ အေလွ်ာ့မေပး၊ အရံႈးမေပးမယ့္ သူ။ အလံမလွဲ ဆက္လက္ တိုက္ပြဲ၀င္မယ့္ ခိုင္မာ ျပတ္သားတဲ့ ၾကံ႔ခိုင္တဲ့ အင္အားၾကီးတဲ့ အံ့ဖြယ္စိတ္ဓါတ္မ်ိဳး ပိုင္ဆိုင္တဲ့သူ။ သူ႔ကို ျပန္ေတြ႔ရတာ ကိုယ့္ အစ္ကို၊ ကိုယ့္ ေဆြမ်ိဳး တစ္ေယာက္ကို ျပန္ဆံုေတြ႔လိုက္ရသလို ရင္ထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးမိတယ္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာက ဘဘဦးနန္းညြန္႔ေဆြနဲ႔ ၾကီးၾကီးေဒၚၾကည္ဦးတို႔ေတာ့ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ရက္စက္လိုက္ၾကတာ... သူမ်ား မိသားစုေတြကို ခြဲရက္ၾကတဲ့သူေတြ...။

မေရႊစုက ရန္ကုန္သူမို႔လား မသိ။ မိုးရြာတာကို သိပ္ၾကိဳက္တယ္။ မိုးရြာတာကို ျမင္ေနရရင္ သိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ညဖက္ မိုးရြာေပးရင္ အိပ္ရတာ ဇိမ္ရွိတယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မိုးရြာတဲ့ညေတြ ကိုယ္က အိပ္ရာေႏြးေႏြးေထြးေထြးမွာ ေစာင္ျခံဳျပီး အိပ္ေနစဥ္ ေထာင္ထဲမွာ ေနရတဲ့ သူေတြ မိုးရြာတဲ့အခါ ဘယ္လိုမ်ား ေနပါ့မလဲလို႔ ခဏ ခဏ ေတြးမိတယ္။ ဦးဇာဂနာ တစ္ေယာက္ ဟိုတခါ သူ႔ေထာင္ အေတြ႔အၾကံဳေတြေရးတုန္းကလို ၾကမ္းျပင္ အေအးမွာမ်ား အိပ္ေနရသလား။ ရင္ထဲမွာ ေတြးၾကည့္ ခံစားရတာ မခံရပ္ႏိုင္လို႔ ေအာ္ဂလီေတာင္ ဆန္လာမိတယ္။ အျပစ္မရွိပဲ အျပစ္ဒဏ္ ခံစားေနရတဲ့ သူေတြ အေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစား ေတြးမိတိုင္း ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ထိတယ္။ ကိုယ့္ေမာင္ႏွမ၊ အေဖ၊ အေမ မိသားစုေတြထဲက ဒီလို မတရားခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံေနရရင္ ဘယ္လိုခံစားၾကရမလဲ ဆိုတာ ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး ေတြးေတာ ေပးၾကဖို႔ ေကာင္းတယ္။

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အခုေတာ့ တခ်ိဳ႔တ၀က္လြတ္လာၾကျပီ။ အာဏာပိုင္မ်ားမွ မိမိကိုယ္နဲ႔ ႏိႈင္းျပီး ကုိယ္ခ်င္းစာ တရားေလးမ်ား လက္ကိုင္ထားကာ ေတြးေတာ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံသူမ်ား အားလံုး၊ အျပစ္မရွိသူမ်ား အားလံုး ခြၽင္းခ်က္မရွိ အျမန္ဆံုး လြတ္ေျမာက္ၾကပါေစ မိသားစုေတြ ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းႏိုင္ၾကပါေစလို႔ သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေန႔မွာ ဥပုဒ္ သီတင္း သီလ ေဆာက္တည္ရင္း ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔သပါတယ္။

သတင္းေကာင္းမ်ား ဆက္လက္ ေစာင့္ေမွ်ာ္လ်က္...

စုခ်စ္
၁၂-၁၀-၂၀၁၁
သီတင္းကၽြတ္လျပည့္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔

++++++++++

Ten Years After....

Ten Years After....

Today, we, my hubby and I, wake up at 5 am early morning as always and practice the meditation, pray for the day like every other day. About 7 am, before my hubby is going to work, we have taken our 10th year Anniversary Photos. Every year for this day, we've always taken the couple photos for our Anniversary memory. Happily, today is the 10th time of taken the anniversary photos.

Later after he left for his work, he has to work for Saturday too while I am not, I am thinking to write something for our Anniversary in my blog or face book or in forum, in fact, I have sung one lovely song for my hubby and thinking to make the video as usual I do for his Birthday's present. But, when I opened my mail, unexpectedly, I found one mail from him, he may be sending that just before he went out this morning, I feel really so... so touched and I am with tears of joy.

People said that the tenth year of marriage celebration is the first of the major milestone anniversaries. But, I don't need the diamond or any other big celebration for Anniversary but only metta. So do I.

Here is a letter from my beloved hubby for our 10th year Anniversary day....

Dear ....,

Happy 10th Year Anniversary of our marriage.

Our anniversary is a time to look back at the good times and a time to look ahead to live our dreams together.
I love you
.....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

My Wife

She litters the house with books, her paintings, drawings and brushes. She's not much for making housekeeping. She seldom does washing my clothes, doing ironing, or sewing anything.

But she's my hero.

My heroes are people who slog along, day-in and day-out, doing what they can to improve the lives of others. It's relatively easy, in my experience, to rise to the occasion to meet short-lived -- even if difficult -- challenges. But shouldering heavy loads day-in and day-out is considerably harder.

People of modest means who struggle mightily to put food on their tables and clothes on their kids' backs are my heroes. People who care for invalid relatives are my heroes. People who work in shelters (human and animal) are my heroes. People who go into troubled neighborhoods after dark to deliver food to street dwellers are my heroes.

And my wife – she -- is my hero.

She was one of those academic over-achievers. You know the type: studied hard, got good grades. Her NUS (National University of Singapore) resided in a place so small that it had only one traffic light in its entire city.

After completing a Engineering bachelor's degree at the Rangoon Institute of Technology (RIT in Burma), she went to Singapore at National University of Singapore , first earning a master's degree with full scholarship.

We first met at University and fell in love at Mandalay Sedona Hotel Project as she working as Design Engineer and me as a Site Engineer. And we married in Oct-2001 on the small island of Singapore and we are still living in it.

To my way of thinking, however, she is now doing the most important work of her life. Lucky me, I get to live with my wife. She always likes to bite my hand (she was born on Dog Year), but I really enjoy it.

My wife, who fills me with admiration. She is a partner and a companion, at times a senior staff engineer, at times like a mother, a friend or sister. But most of all she has been my best and closest comrade through all life's struggles.

My marriage has been the greatest and most precious happiness in my life. I would tell my wife that if I would to be born again, I would hope to be married to her again and again, in lifetime after lifetime, throughout eternity.

My wife knows the truth about me better than anyone, and I think I know her devotion and patience better than anyone else could. So, I would ask her if she could be there for me always. But maybe this sounds more like a help wanted ad, than a message of thanks!

Quiet mutual understanding can be fine at times, but if these emotions are expressed verbally, I am sure that the relationship between a husband and wife will become much richer and more fulfilling. When one speaks frankly and openly, from the heart, about the things that matter most, one freely reveals oneself, making it possible to be better understood and loved by others.

Marriage begins, after all, with two strangers thrown together. If you forget this very simple fact, you start to expect more and more from your partner, and this can lead to dissatisfaction and eventually to friction in your relationship. The bond that brings a married couple together must be forged so it is even deeper than the ties between blood relations. And such a bond can only be based on the depth of one's character.

I think what is necessary in a marriage are very ordinary things like care and consideration. Just like the sun, rising from the east every day, something ordinary and constant is always necessary in life. There is no instant magical formula to a good marriage. I think our relationship is in some ways built on very ordinary foundations.

I call my wife "Lieutenant," because she is always giving me advice and cautioning me about various matters. Women tend to be more practical than men, and view everything with the strength of a realism rooted in daily life. No man can match a woman's keen intuition to see through to the essence of things, her depth of wisdom and her ability to take calm action.

My wife often worries about my health and my tendency to overwork. It has been wonderful for me to have her watching attentively over me all these years, and seeing her smile often made me feel better than any medicine.

And she is so optimistic that she often amazes me. She says "I've learned a lot, having gone with you through many hardships. And I've come to the point where I am never taken by surprise now, no matter what happens."

I can't describe in words what a positive influence her smile has had on me, particularly at times when I was exhausted or stressed from work. She says that while most people consider a smile the result of happiness, she sees a smile as the cause of happiness.

Our life together has not been easy. I have been devoting myself to a struggle to create a new age in which human life and happiness are valued above all. It has not been an ordinary life, and every day has been turbulent and eventful. Somehow, the more hardships we faced, the more we could strengthen our bond as comrades, as human beings, and as a couple. Everyday the bond between us gets deeper and deeper. And I know it will continue to deepen forever.

I have tried to write poems about my wife, but often when we look at each other, we start to laugh, or she starts to scold me. However, I will end by sharing a poem that I’m going to give my wife on this 10th year anniversary fall on 08-Oct-2011 :

Opening a new path together with you, My inseparable support and companion.

I love you so much
.....
08-Oct-2011

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

This song is from him too....

Thanks for reading it....

With Much Metta,
Ko Yay Chan + Ma Shwe Suu
08 October 2011

+++++++++++++

စတိဗ္၊ ဘီလ္ နဲ႔ ဘ၀ အေၾကာင္းတရားမ်ား

စတိဗ္၊ ဘီလ္ နဲ႔ ဘ၀ အေၾကာင္းတရားမ်ား

Image from here

ဒီေန႔ မနက္ေစာေစာ ႐ံုးေရာက္လို႔ သတင္းဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ စိတ္မေကာင္းစရာ သတင္းတစ္ခုက က်မကို ဆီးၾကိဳ ႏႈတ္ဆက္လို႔ေနတယ္။ ပန္းသီးရဲ႔ ဖခင္ၾကီး စတိဗ္ ေဂ်ာ့ ၂၀၁၁ ေအာက္တိုဘာ ၅ရက္ မေန႔ညမွာ ကြယ္လြန္သြားျပီး ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ပန္းသီးကေန product အသစ္တစ္ခု တီထြင္လိုက္တိုင္း သံုးစြဲသူမ်ား နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ရန္ စတိတ္ခ်္စင္ေပၚမွာျမင္ရေလ့ရွိတဲ့ စတိဗ္ေဂ်ာ့ရဲ႔ ပံုရိပ္ဟာ တစ္ခါထက္ တစ္ခါ က်န္းမာေရး ပိုညံ့လာပံုရတာ၊ စိတ္ဓါတ္ကမာလို႔ စိတ္ေဆာင္ျပီး ဟန္ပန္အမူအရာ နဲ႔ မ်က္ႏွာအေနအထားမွာ အင္အားရွိေနဆဲလို႔ ထင္ရေပမယ့္ ႐ုပ္ခႏၶာအရ အင္အားနည္းေနပံုရွိေနတာ သတိထားမိခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ၂၀၁၁ ၾသဂတ္ ၂၄ မွာ ပန္းသီးရဲ႔ အၾကီးအကဲ အျဖစ္ ရာထူးမွ ႏႈတ္ထြက္ေၾကာင္း ေၾကျငာတာကို ဖတ္ရေတာ့ သူ႔ရဲ႔ က်န္းမာေရး တစ္စံုတစ္ရာ စိုးရိမ္ရတဲ့ အေျခအေနကိုေရာက္ေနျပီနဲ႔တူတယ္လို႔ ခန္႔မွန္းမိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သတင္းဓာတ္ပံုေတြမွာ သူ႔ရဲ႔ ရာထူးမွႏႈတ္ထြက္ေၾကာင္း ေၾကျငာျပီးေနာက္ သူ႔အမ်ိဳးသမီးရဲ႔ ပခုန္းကို မွီထားလိုက္တာကို မထင္မွတ္ပဲ ေတြ႔လိုက္ရလို႔ စိတ္မေကာင္း ပိုျဖစ္မိခဲ့ပါတယ္။

၂၀ရာစုေခတ္ၾကီးရဲ႔ ထူးျခားေျပာင္ေျမာင္လြန္းတဲ့ ပါရမီရွင္ေတြျဖစ္တဲ့ ဘီလ္ ဂိတ္နဲ႔ စတိဗ္ ေဂ်ာ့ တို႔ ရွိတဲ့ေခတ္ၾကီးမွာ က်မအေနနဲ႔ လူလာျဖစ္ရတာ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႔ မေနမနား ႐ူးသြပ္စြာ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈေၾကာင့္ ကမၻာၾကီးရဲ႔ နည္းပညာေတြ၊ လူသားေတြရဲ႔ လူေနမႈ ဘ၀ အေနအထား အဆင့္အတန္းေတြဟာ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီ ပါရမီရွင္ ႏွစ္ေယာက္ဟာ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ တစ္ႏွစ္ထဲ ဖြားေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ သို႔ေသာ္ ပါရမီရွင္ ဆိုတာေတြ တူၾကေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႔ ဘ၀ကံ အေၾကာင္းတရားေတြကေတာ့ မတူညီၾကပါဘူး။

ဘီလ္ ဂိတ္ က upper-middle-class မိသားစုက ေမြးဖြားလာသူျဖစ္ျပီး သူ႔မိဖေတြဟာ ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာ မိသားစုမ်ားနဲ႔ ငယ္ဘ၀ကို ေပ်ာ္ရႊင္ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ၾကီးျပင္း လာခဲ့ပံုရပါတယ္။ စတိဗ္ကေတာ့ ပညာမတတ္တဲ့ ေမြးစား မိဖမ်ားရဲ႔ လက္ေအာက္မွာ သူ႔ငယ္ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ ေမြးစားမိဖမ်ားက သူ႔ပညာေရးအတြက္ အလိုလိုက္ အၾကိဳက္ေဆာင္ခဲ့ပံုေတာ့ ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စတန္းဖိုဒ့္ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ အခမ္းအနားက ေက်ာင္းသားေတြကို သူေျပာခဲ့တဲ့ မိန္႔ခြန္းမွာ ေမြးစားမိဖမ်ားရဲ႔ စုေငြအားလံုးနီးပါးကို သူ႔ တကၠသိုလ္ပညာေရးအတြက္ သံုးမိရက္သား ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။

ဘီလ္ နဲ႔ စတိဗ္တို႔ရဲ႔ တူညီတဲ့ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး တကၠသုိလ္ ပညာေရးကို ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ မတက္ခဲ့ၾကပါဘူး။ စတိဗ္ေျပာခဲ့တဲ့ မိန္႔ခြန္းမွာ သူတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ဘ၀ ေနစရာ အခန္းမရွိလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႔ အခန္းၾကမ္းျပင္မွာ အိပ္ခဲ့ရတာေတြ၊ Coke ပုလင္းအခြံေတြကို စုပီး ျပန္ေရာင္းကာ စားစရိတ္ ရွာခဲ့ရပံုေတြ၊ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းကို တလံတဖ်ားသြားျပီး ထမင္းအလကား သြားစားရပံုေတြ စသျဖင့္ သူ႔ငယ္စဥ္ဘ၀ရဲ႔ ကဗ်ာမဆန္ခဲ့ရပံုေတြ၊ ပင္ပန္းဆင္းရဲ ၾကပ္တည္းခဲ့ပံုေတြ၊ ဘယ္လို အခက္အခဲေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတာေတြကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ အဲသလို အေျခအေနမ်ိဳးကေန ဒီေန႔ ဒီလို အေျခအေနထိေရာက္ေအာင္ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရရွိေအာင္ သူဘယ္လို ၾကိဳးစား တက္လွမ္းခဲ့ရတာေတြကို လူငယ္မ်ား အတုယူႏိုင္ဖြယ္ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးကို ယံုၾကည္ဖို႔ မိမိကိုယ္ကိုယ္သာလွ်င္ အားကိုးရာလို႔ ေျပာျပခဲ့တဲ့ စတိဗ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

စတိဗ္ ဘ၀ဟာ နိမ့္တံု ျမင့္တံု ျဖစ္ေနတဲ့ လႈိင္းတံပိုး တစ္ခုကို ၾကည့္ရသလိုပဲလို႔ က်မခံစား ထင္ျမင္မိပါတယ္။ သူ႔ဘ၀ကို နားလည္ေအာင္ ဖတ္ရတာဟာ ေလာကဓံ ဆိုတာ ဘာလဲ လို႔ နားလည္ေအာင္ သင္ယူေနရသလိုပါပဲ။ သူေမြးဖြားလာေတာ့ မိဖရင္းလက္ထဲကေန ေမြးစားမိဖ လက္ထဲ ေရာက္သြားတယ္။ ပညာေတာ္တဲ့ စတိဗ္ဟာ တကၠသုိလ္ကိုေတာ့ သြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းျပီးေအာင္ မတက္ပဲ သူ၀ါသနာပါရာ တီထြင္ခ်င္တာကို အပင္ပန္း ဆင္းရဲခံ အားစိုက္ခြန္စိုက္ ၾကိဳးစား ေဆာင္ရြက္တယ္။ အသက္ ၂၀ေလာက္က သူ႔ မိဖေတြရဲ႔ ကားဂိုေဒါင္ထဲမွာ စတင္ခဲ့တဲ့ သူ႔ တီထြင္မႈဟာ ၁၀ႏွစ္ အတြင္းမွာ ေဒၚလာ သန္း၂၀၀၀ေထာင္တန္တဲ့ ၀န္ထမ္း ၄၀၀၀ ရွိတဲ့ ကုမၸဏီၾကီး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒါဟာ သူ႔ ရဲ႔ ဘ၀မွာ ထိပ္ဆံုးကို ေရာက္ရွိသြားေစတဲ့ လိႈင္းအထက္က ပထမဆံုးေသာ ေအာင္ျမင္မႈ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

က်ဆံုးမႈ ကေရာ....။

စတိဗ္ဟာ သူ အသက္ ၃၀အရြယ္ ၁၉၈၅ခုႏွစ္ မွာ သူစတင္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ကုမၸဏီက အလုပ္ထုတ္ခံခဲ့ရျပီး အလုပ္လက္မဲ့ ျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။ သူ႔ဘ၀တစ္ခုလံုးပံုျပီး စိုက္လုိက္မတ္တတ္ လုပ္ခဲ့ရတဲ့ အလုပ္ကေန အပယ္ခံလိုက္ရတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကကြဲ တုန္လႈပ္လိုက္မလဲ ဆိုတာ ေတြးၾကည့္စရာေတာင္ မလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စတိဗ္က အဲသလို ဆံုး႐ံႈးမႈကေန သင္ခန္းစာ ရေအာင္ယူျပီး သူ႔ဘ၀ကို ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက နာၾကင္ေၾကကြဲခဲ့ရသေလာက္ စိတ္ဓာတ္အင္အား ခိုင္မာစြာနဲ႔ တစ္ကေနျပန္စျပီး တန္ျပန္ ၾကိဳးစား ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားဟာ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဟိုးတစ္ခ်ိန္ ပန္းသီးကေန အလုပ္ထုတ္ခံခဲ့ရတဲ့ကိစၥဟာ သူ႔ဘ၀မွာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ရပ္တစ္ခုလို႔ ေၾကြးၾကာ္ႏိုင္တဲ့အထိ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ အရာရာတိုင္းဟာ မေသခ်ာမႈေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားပါလား ဆိုတာ ဘ၀နဲ႔ရင္းျပီး သူသိသြားခဲ့ပါတယ္။

ဘီလ္ဂိတ္ကေတာ့ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ရင္းျပီး ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ေလာကဓံကို ထူးျခားစြာ မၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရဖူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူခ်မ္းသာ တစ္ေယာက္ နိဗၺာန္ေရာက္ဖို႔ထက္ အပ္နဖားေပါက္ေလးထဲကို ကုလားအုတ္တစ္ေကာင္ ၀င္ႏိုင္ဖို႔က ပိုျပီးလြယ္ေသးတယ္ လို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ ေခတ္ၾကီးထဲမွာ ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆံုးစာရင္း၀င္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဘီလ္ရဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ စြမ္းေဆာင္ခ်က္မ်ားဟာ အံ့မခန္း အတုယူခ်င္စရာမ်ားပါ။ က်မတို႔ရဲ႔ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ဦး၀ိစတၱသာရာဘိ၀ံသ က မိန္႔ၾကားေတာ္ မူဖူးပါတယ္။ ရပ္ရမယ့္ အခ်ိန္ကို သိၾကပါတဲ့။ ဘီလ္ဟာ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ဇန္န၀ါရီလမွာ မိုက္ခ႐ိုေဆာဖ့္ရဲ႔ အၾကီးအကဲ အျဖစ္က ႏႈတ္ထြက္ျပီး Bill & Melinda Gates Foundation ကို တည္ေထာင္ခဲ့ကာ လူမႈ၀န္ထမ္း လုပ္ငန္းေတြကို စတင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆံုး၀င္ ၀ါရံဘဖက္နဲ႔ လက္တြဲျပီး ကမၻာတ၀ွန္းလံုးက လိုအပ္တဲ့ေနရာေတြမွာ အလွဴဒါန ျပဳဖို႔ ကမ္ပိန္းေတြလည္း ေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိပါတယ္။ ဒီေလာက က ကိုယ့္ေလးစားၾကည္ညိဳမႈကို အသိအမွတ္ျပဳမွာ မဟုတ္ဘူး။ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကို အရင္ လုပ္ျပီးမွ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို ဆန္းစစ္ဖို႔ ေလာကၾကီးက ပိုေမွ်ာ္လင့္တယ္၊ လူတစ္ေယာက္ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ဆုိလွ်င္ မေနမနားအလုပ္လုပ္ရမယ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့အထိ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ကိုယ္က ဥာဏ္ ရွိရမယ္။ ကိုယ့္ဥာဏ္ကိုလည္း ဘယ္လိုအသံုးခ်မလဲ ဆုိတာသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္အဖို႔ ကိုယ္လုိခ်င္တာကို ရဖုိ႔မလြဲပါဘူး။ အျပင္းအထန္ မႀကိဳးစားတဲ့လူ တစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မေအာင္ျမင္ႏုိင္ပါဘူး။ ကံေပးလို႔ရတာတို႔၊ ဘယ္နတ္ဘုရားက ေစာင္မ ေပးလို႔ ရတာ ဆုိတာမ်ိဳးေတြကို ကၽြန္ေတာ္လံုး၀မယံုပါဘူး လို႔ ဘီလ္က ဘ၀နဲ႔ ပါတ္သက္ျပီး ေအာင္ျမင္ေစေၾကာင္း အခ်က္အေနနဲ႔ ဘြဲ႔ရေက်ာင္းသားမ်ားကို ေျပာျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူဟာ သူေျပာတဲ့ အတိုင္း က်င့္ၾကံေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။

စတိဗ္အေၾကာင္းျပန္ဆက္ရရင္ ပန္းသီးကေန အလုပ္ျဖဳတ္ခံလိုက္ရတဲ့ စတိဗ္ဟာ မေနမနား ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈ စိတ္ဓာတ္ ခိုင္မာမႈေတြေၾကာင့္ ၁၉၉၇ခုႏွစ္ မွာ ပန္းသီးရဲ႔ အၾကီးအကဲ ျပန္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ တီထြင္ႏိုင္မႈ၊ ၀န္ထမ္းမ်ားကို ႏိုင္နင္းစြာ အုပ္ခ်ဳပ္တတ္မႈ၊ လူေတြ ဘာကို ၾကိဳက္တတ္မလဲဆိုတာ ၾကိဳတင္ သိတတ္ႏိုင္မႈ၊ အျပင္ေလာကၾကီး ဘာလိုခ်င္မလဲဆိုတာ ခန္႔မွန္း ေတြးဆတတ္မႈ၊ နည္းပညာပိုင္းတင္သာမက အႏုပညာပိုင္းမွာပါ လွပစြာ ဖန္တီးႏိုင္မႈတို႔ေၾကာင့္ ပန္းသီး ထုတ္ကုန္မ်ားဟာ သူမတူေအာင္ ေရပန္းစားလာခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ သူ႔ရဲ႔ဘ၀မွာ ဒုတိယအၾကိမ္ လႈိင္းထိပ္ကို ျပန္လည္တက္ေရာက္ခဲ့ျပန္တာပါပဲ။ သူေျပာခဲ့တဲ့ ဘ၀ေအာင္ျမင္မႈ ၾသ၀ါဒကေတာ့ (Stay Hungry... Stay Foolish...) ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ပါ... အ႐ူးထပါ...တဲ့။

သူ႔ကို ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ ပုတ္ထုတ္လိုက္ျပန္တဲ့ လိႈင္းတစ္ခုရဲ႔ အစကေတာ့ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔မွာ သရက္ရြက္ (Pancreas) အၾကိတ္ျဖစ္ ေနတာကို စတင္ သိရွိခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာ၀န္ေတြက သူ႔ကို ၃လ ကေန ၆လအထိပဲ ခံေတာ့မယ္လို႔ ခန္႔မွန္းခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဒါဟာ ခြဲစိတ္ ကုသလို႔ ရတဲ့ အမ်ိဳးအစားျဖစ္တယ္လို႔ သိရတဲ့အတြက္ ေအာင္ျမင္စြာ ခြဲစိတ္ကုသႏိုင္ခဲ့တယ္။ စတိဗ္ က ေအာင္ျမင္စြာ ခြဲစိတ္ျပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘာေျပာခဲ့သလဲဆိုရင္ ...

''No one wants to die. Even people who want to go to heaven don’t want to die to get there. And yet death is the destination we all share. No one has ever escaped it.''

''ဘယ္သူမွ မေသခ်င္ပါဘူး။ ေကာင္းကင္ဘံုကို သြားခ်င္တဲ့ သူမ်ားေတာင္မွ အဲဒီကို ေရာက္ဖို႔ မေသခ်င္ၾကပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း လူတိုင္းဟာ တစ္ေန႔ေတာ့ ေသၾကရမွာပါ။ ခုထက္ထိ ေသျခင္းတရားကို လြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့သူ ဆိုတာ မရွိေသးပါ''

လို႔ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာ သူဟာ အသည္းအစားထိုးကုသမႈ ကို ထပ္မံ ခံယူခဲ့ရျပန္ပါတယ္။

“If you live each day as if it was your last, someday you’ll most certainly be right.”

“ေန႔တိုင္းကို သင့္ဘ၀ရဲ့ ေနာက္ဆုံးေန႔အျဖစ္ ေနထိုင္ခဲ့ရင္ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အဲဒီ အတိုင္း ျဖစ္လာဖို႔ ေသခ်ာပါတယ္ ”

ဆိုတဲ့ စကားကို သူ ၁၇ႏွစ္သားကတဲက ဖတ္ခဲ့ဖူးလို႔ မွတ္မိေနတယ္လို႔ စတိဗ္က ေျပာဖူးပါတယ္။

ဘ၀အတြက္ အလြန္အေရးပါတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကိုခ်ရာမွာ အေရးႀကီးဆုံး အေထာက္အပံ့ ကရိယာအျဖစ္ က်ေနာ္ေတြ႔ရွိခဲ့တာကေတာ့ ေသျခင္းတရားဟာ လက္တကမ္းမွာပဲ ရွိတယ္လို႔ သတိခ်ပ္ျခင္းပါ လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ စတိဗ္ဟာ သူ႔ဘ၀ရဲ႔ ေနာက္ဆံုးခ်ိန္ေတြကို ဗုဒၶဘာသာ ပီပီ တရားေတာ္နဲ႔ အညီ အစဥ္အျမဲ သတိရွိေနမယ္လို႔ က်မေတာ့ အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုး နိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ ဘီလ္ဟာ သူ႔နည္း သူ႔ဟန္နဲ႔ သူ႔ဘ၀ကို တည္ျငိမ္ေအာင္ျမင္စြာ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ျပီး ေအာင္ျမင္တည္ျငိမ္စြာ အဆံုးသတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနသူ စံျပ ပုဂၢိဳလ္ထူး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ စတိဗ္ ကေတာ့ သူေမြးဖြားလာကတဲက အဆင္မေျပမႈေတြနဲ႔ စတင္ခဲ့ျပီး သူ႔ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာလည္း အဆင္ေျပျခင္း မေျပျခင္းမ်ား ေအာင္ျမင္ျခင္း ႐ံႈးနိမ့္ျခင္းမ်ား တစ္လွည့္စီ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ သူတည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ပန္းသီး အဖြဲ႔ကေန မေမွ်ာ္လင့္စြာ ကန္ထုတ္ျခင္း ခံရဖူးတဲ့ စတိဗ္ဟာ အဆိုးထဲက အေကာင္းအေနနဲ႔ ဒီဆိုးရြားတဲ့အျဖစ္ဟာ သူ႔ဘ၀အားေဆးျဖစ္ေစခဲ့ျပီး ပိုမို ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရရွိခဲ့လို႔ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ အဲဒီေနရာကို ေခါင္းေမာ့လ်က္ ျပန္လည္ ၀င္ေရာက္လာႏိုင္ခဲ့သလို အခုလည္း အခ်ိန္မတိုင္ခင္ ေလာကၾကီးထဲကေန သူ႔ကို ဆြဲခြာထုတ္ဖယ္ျခင္းခံလိုက္ရတဲ့ စတိဗ္ဟာ ေသျခင္းတရားကို ရဲရဲရင့္ရင့္ မေၾကာက္မရြံ႔ တည္ျငိမ္စြာ ရင္ဆိုင္သြားခဲ့ျပီလို႔ ယံုၾကည္မိပါတယ္။

ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို တျခားသူေတြထက္ ပိုေတြ႔ၾကံဳရတဲ့သူဟာ တရားရၾကဖို႔ ပိုျပီး လြယ္တယ္ ... ဆိုတာကေတာ့ ျငင္းလို႔ မရႏိုင္တဲ့ အမွန္တရားလို႔ ယံုၾကည္မိပါရဲ႔။

စတိဗ္ ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ။ စတိဗ္ ျငိမ္းခ်မ္းပါတယ္။

စုခ်စ္
၆ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၁

++++++++++++

ေရွးေခတ္ေဟာင္းသီခ်င္း ေအာင့္ေမ့ဖြယ္....

ေရွးေခတ္ေဟာင္းသီခ်င္း ေအာင့္ေမ့ဖြယ္....

ရုန္းေတာ္ လႊတ္ေတာ္ (ကိုေအာင္ ၊ စုခ်စ္)

New York က ေမာင္ေလးကိုေအာင္ (Gersing Aung) နဲ႔ ေရွးေခတ္ေဟာင္းျမန္မာစံုတြဲ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ ရံုးေတာ္ လႊတ္ေတာ္ သီခ်င္းေလးကို ခံစားသီဆိုထားပါတယ္။

ဒီ သီခ်င္းေလးကို ေတးေရးဆရာ ဆရာၾကီးစန္းေသာ္တာက ေရးစပ္သီကံုးခဲ့ျပီး ဘဘေအ၀မ္းဦးတင္ေမာင္နဲ႔ အေမေဒၚေမရွင္တို႔က မူလ သီဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ အဆိုေတာ္ ေအာင္ရင္+ ေမဆြိ၊ စည္သူလြင္+ ေဟမာေန၀င္း၊ ဗညားဟန္+ စိုးစႏၵာထြန္း တို႔က ဆန္းသစ္လွပစြာ ျပန္လည္ သီဆိုထားၾကပါေသးတယ္။

ေမာင္ေလးကိုေအာင္သီဆိုထားတဲ့ ျမန္မာသီခ်င္းမ်ားနဲ႔ အဂၤလိပ္သီခ်င္းမ်ားကို သူ႔ရဲ႔ YouTube Channel (http://www.youtube.com/gersing) မွာ အားေပးရႈစား နားဆင္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ကိုေအာင္သီဆိုထားတဲ့ သီခ်င္းမ်ားထဲမွ မေရႊစု အၾကိဳက္ဆံုး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကေတာ့ အေမေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အတြက္ ရည္စူးသီဆိုထားတဲ့ မခ်စ္စု ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ နားဆင္ အားေပးၾကပါအံုးေနာ္...။

မခ်စ္စု (ကိုေအာင္)

++++++++++++