Thursday, September 18, 2014

ဓူဝံၾကယ္ ေျမမွာခေၾကြ


"ဘယ္လိုလဲ ကိုကိုနဲ႔ ညီညီတို႔ ထမင္းစားလို႔ ေကာင္းၾကလားေဟ့..."

"ဟာ... စားေကာင္းလားေတာ့ မေမးနဲ႔၊ ႀကီးစုလက္ရာဆို သားတုိ႔က ႀကိဳက္ျပီးသား။"

ဒီတစ္ပတ္ ပိတ္ရက္တနဂၤေႏြတြင္ ဦးေရခ်မ္းရဲ႕အမႊာတူေတာ္ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ အိမ္အလည္ေရာက္လာၾကသျဖင့္ ေန႔လည္စာ ထမင္းေကၽြးျပီး သူတို႔အတြက္ အခ်ိဳပြဲ ျပင္ဆင္ေနရာမွ ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ညီအစ္ကိုက စင္ကာပူေရာက္တာ သိပ္မၾကာၾကေသး၊ ျပည္တြင္းစက္ရံုတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း အခ်ိန္ပိုင္း မာစတာ ေက်ာင္းတက္ေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။

"ေအး... စားေကာင္းရင္လည္း ခဏ ခဏ လာစားၾကေလ၊ ခုေတာ့ျဖင့္ မင္းတို႔ဟာက ေပ်ာက္သြားလိုက္ရင္ တေမ့တေမာၾကီး..."

မေရႊစုက သူတို႔ေရွ႕မွာ လက္ဘက္သုတ္နဲ႔ ေကာ္ဖီခြက္ေတြ ခ်ေပးရင္း ေငါက္သလို ေျပာလိုက္သည္။

"ေၾသာ္... ရီးစားေတြ ဘာေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့... ေဒၚေရႊစုရယ္..."

"ဟာ... ဟုတ္ပါဘူး ေလးေလးရ၊ သားတို႔ စာက်က္ေနရလို႔ပါ၊ ရီးစားလည္း မရွိေသးပါဘူး၊"

"ဘယ္ရွိေသးမလဲ... မင္းကို ဟိုက ျပန္မွ မၾကိုက္ေသးတဲ့ဟာ..."

"အမယ္... မင္းကေရာ... အတန္းထဲကစလံုးတရုတ္မၾကီး ငယ္မွန္းမသိ ၾကီးမွန္းမသိ အသက္ဘယ္ေလာက္မွန္းမသိ လိုက္ငမ္းေနျပီးေတာ့... "

"ေအး...ေအး... ရန္ျဖစ္ၾက... အဲ့သာမွ မင္းတို႔ အေၾကာင္းေတြ မေမးရပဲ အကုန္ေပၚျပီး ငါတို႔ သိရမွာ... ကဲ... ကိုကိုက အရင္စေျပာပါဦး... ဘယ္က တရုတ္မကို သြားၾကိဳက္တာတဲ့တုန္း..."

မေရႊစုက စလံုးတရုတ္မအသံၾကားလိုက္ရသျဖင့္ စိတ္ပူျပီး ကိုကို႔ဘက္ကို လွည့္ကာအရင္ေမးလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဘယ့္ႏွယ္ ေရာက္တာျဖင့္ မၾကာေသး၊ သူက စလံုးတရုတ္မေတာင္ တက္ခ်ိန္ေနျပီ ဆိုပါ့လား၊ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္း ဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ေတာ္ရဲ႕၊ အိမ္မႈကိစၥက် ဘာမွ မလုပ္ခ်င္ လူၾကီးသူမက် ရိုေသရမယ္မွန္းမသိ ဘရန္းမွ ဘရန္းျဖစ္ေနတဲ့ ေပါ့ေပါ့ေနေပါ့ေပါ့စား စလံုးတရုတ္မမ်ိဳး ဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ သူတို႔မိဖေတြ ရင္က်ိဴးရခ်ည္ရဲ႕။

"အာ... မၾကိဳက္ပါဘူး၊ ဒီလိုပဲ ခပ္ပါးပါးေလာက္ပါ... "

"ကဲ... ကဲ... ဆိုစမ္းပါဦး... သူက ဘယ္ကလဲ၊ ဘာလုပ္လဲ...  "

ကိုကိုက ရွက္ရွက္ႏွင့္ ျငိမ္ေနေတာ့ ညီညီက သူမ်ားအေၾကာင္းမို႔ အားရဝမ္းသာ ခၽြန္ေလေတာ့သည္။

"သားတို႔ အတန္းထဲက ၾကီးစုရဲ႕၊ အတူတူ ပေရာဂ်က္ လုပ္ရင္းခင္သြားတာ၊ စလံုးတရုတ္မ ေပတဲ့ ေတာ္ေတာ္သေဘာေကာင္းတဲ့ စလံုးေတြထဲမယ္ပါတယ္၊ လူၾကီးလဲဆန္တယ္၊ သားတို႔ကိုလည္း ခင္ေနေတာ့ ဟိုဟာလိုက္ေကၽြး သည္ဟာလိုက္ေကၽြးနဲ႔၊ ေက်ာင္းစာေတြလဲ သူပဲ ဒိုင္ခံလုပ္တာ၊ ေတာ္ေတာ္ထက္ပံုလဲရတယ္၊ သူ႔ရံုးမွာလည္း ရာထူးၾကီး လစာေကာင္းပံုရတယ္ထင္တာပဲ..."

"ေနပါဦး... သူ႔အသက္က ဘယ္ေလာက္တဲ့လဲ..."

"ဟိဟိ.. အဲသာ ခက္ေနတာေပါ့... စလံုးမယ္ မိန္းမေတြကို လစာမေမးရ၊ အသက္မေမးရ ဆိုတာၾကီး ရွိေနေတာ့ သားတို႔လဲ သူ႔အသက္ ခန္႔မွန္းရခက္တာ... ႏုကလည္း ႏု ဝတ္တတ္စားတတ္လဲရွိ အလွေတြကလည္းျပင္ထားေတာ့ ..."

"မင္းတို႔ အဲ့သာေတာ့ ညံ့ပါ့ကြာ...ဒီလိုပဲ စကားေျပာရင္းဆိုရင္းကေန ခန္႔မွန္းလို႔ရၾကတာပဲဥစၥာ၊ အထက္တန္းေက်ာင္းျပီးတဲ့အခ်ိန္ေမးရင္း မွန္းလို႔ရသကြာ၊ အလုပ္စဝင္တာဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ ေမးရင္း ခန္႔မွန္းလို႔ရသကြာ၊ ယုတ္စြအဆံုး သူတို႔တရုတ္ေမြးႏွစ္ အေကာင္ေတြ ေမးရင္း မွန္းလို႔ရသကြာ...၊ ဒါက် ျမန္မာမ ေတြက ပြင့္လင္းတယ္ဗ်ာ... "

ဦးေရခ်မ္းက မေရႊစုဘက္လွည့္ၾကီးျပီး ျပံုးျပံဳးၾကီးေျပာလာေတာ့ သူ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း အမယ္...ဘယ္လိုတဲ့လဲ ေျပာစမ္းပါဦး လို႔ ေမးလိုက္မိသည္။

"ဥပမာ... အပ်ိုၾကီးတစ္ေယာက္က သူ႔အသက္ ၄၀ ရွိေနျပီဆို... မေမးပဲလည္း ေျပာတာပဲ  ဘာမွလွ်ိဳ႕ဝွက္မေနဘူး၊ အဲ့မွာ တစ္ဘက္လူက ဟယ္... အဟုတ္လား၊ မထင္ရဘူးေနာ္... ၃၀ေလာက္လို႔ ထင္ေနတာ... တကယ္ တကယ္ ဆိုရင္ သူတို႔မွာ ဖရဏာပီတိဂြမ္းဆီထိျပီး သေဘာေတြကို က်လို႔... အဲ့သာကို ေျပာတာ.... "

"ဟားဟား ဟားဟား... ေလးေလးေျပာတာ အစစ္ပဲ...အစစ္ပဲ... ၾကီးစုဆို မေမးပဲ ၄၅ ေတြ ၅၀ ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာ...ျပီး သူ႔ ႏုတယ္ေျပာရင္ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔... ဟီးဟီး..ဟီးဟီး...."

မေရႊစုက ေျပာင္ေနာက္ေနေသာ ညီညီကို ေခါင္းေခါက္မလို ရြယ္လိုက္ရင္း မ်က္ေစာင္းထိုးျပီး ေကာင္စုတ္ေလးေတြဟု ေရရြတ္လိုက္သည္။

"အမယ္..  အသက္မသိတာဆိုေတာ့ ပံုျပင္ေလး တစ္ခုေတာင္ သတိရမိတယ္၊ တခါက လူပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ မိဖခ်င္းသေဘာတူေပးစားလို႔ အပ်ိဳၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ယူရေရာတဲ့၊ အပ်ိဳႀကီးက သူ႔အသက္ကို အတိအက်မေျပာပဲ ၃၀ေက်ာ္ ၄၀ေလာက္လို႔ ခပ္ဝါးဝါးလုပ္ေနတာတဲ့၊ အဲ့မွာလူပ်ိဳႀကီးကလည္း ဒီမိန္းမအသက္အစစ္အမွန္ ဒီညပဲသိေစရမယ္ ၾကိတ္ၾကိမ္းဝါးျပီး ညမအိပ္ခင္ သူ႔မိန္းမကို မီးဖိုေခ်ာင္သြားျပီး ဆားအိုးအဖံုးပိတ္လိုက္ပါဦး၊ ဆားေတြၾကြက္စားမွာစိုးလို႔ပါ ေျပာလိုက္တယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ အပ်ိဳႀကီးက တခစ္ခစ္ရယ္ျပီး က်ဳပ္အသက္ ၅၀ေက်ာ္ျပီ၊ ဆားကို ၾကြက္စားတယ္လို႔ ခါမွ ၾကားဖူးေပါင္ေတာ္လဲဆိုေရာ အသက္လဲေပၚသြားေရာတဲ့... ဟိဟိ..."

မေရႊစု ပံုျပင္နားေထာင္ျပီး ဦးေရခ်မ္းတို႔ တူဝရီး ၃ေယာက္ရယ္သံက တအိမ္လံုး ဆူညံသြားသည္။

"အလကားပါ... ၾကီးစုရာ၊ သားက ဘာမွမဟုတ္ဘူး၊ ႀကိဳက္လြန္းလို႔ ဒုကၡေရာက္ေနတာ ညီညီ မွ ညီညီ အစစ္၊ ၾကီးစု သိမွာပါ... ဟို... ႀကီးစုနဲ႔ခင္တဲ့အန္ကယ္ႀကီးဦးေအာင္လွသမီးအငယ္ဆံုးစႏၵီကို ဒီေကာင္အေသႀကိဳက္ေနတာရယ္.. "

"အဲ့... တကယ္လားဟဲ့..."

မေရႊစုက ကိုကို႔အေျပာကို စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ အန္ကယ္ဦးေအာင္လွတို႔ဆိုသည္မွာ မေရႊစုတို႔မိသားစုႏွင့္ ငယ္ကတည္းက ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ျပီး ဘုရားတရားႏွင့္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိၾကေသာမိသားစု ျဖစ္ၾကသည္။ စႏၵီက ငယ္ကတည္းက စင္ကာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ဘြဲ႕ရခဲ့ျပီး စာလည္းေတာ္ အင္မတန္ထက္ျမက္ျမက္ႏွင့္ ေခ်ာေမာသိမ္ေမြ႔လွပသူေလးျဖစ္သည္။

"စႏၵီဆိုရင္ သေဘာတူတယ္ေဟ့... မင္းဘက္က ေသခ်ာတယ္လို႔ကေတာ့ ဝီရိယ စိုက္ထုတ္ျပီးရေအာင္ၾကိဳးစားေပေတာ့ပဲ၊ ဟိုက ေတာ္ရံုေလာက္ကို စိတ္ဝင္စားမွာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔မယ္ အနားမွာ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနတာ..."

မေရႊစုက အတည္ေျပာေတာ့ ညီညီက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေခါင္းခါျပေလသည္။

"မလြယ္ပါဘူး ၾကီးစုရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္မ်ား ဖုတ္ေလတဲ့ငါးပိ ရွိေလတယ္လုို႔ေတာင္ ထင္တာမဟုတ္ဘူး..."

"ဟဲ့... မင္းဘက္က ထိုက္သင့္တဲ့ၾကိဳးစားမႈေတာ့ လုပ္ရမွာေပါ့၊ အိမ္ထဲ ဒီတိုင္းထိုင္ေနျပီး မလြယ္ဘူးလုပ္ေနလို႔ ရမလား... တန္ဖိုးရွိတဲ့ မိန္းကေလးဆိုတာ လြယ္လြယ္နဲ႔ရမလားဟ... "

"မင္းကြာ... အရွက္မရွိျဖစ္တဲ့အထိ ၾကိဳက္ျပ... လိုက္.. အဲ့သာဆို ရေရာ... "

ဦးေရခ်မ္းက ေကာ္ဖီကို ဂ်ိဳက္ခနဲက်ိဳက္လိုက္ရင္း ျပံုးစိစိနဲ႔ ဝင္ေျပာေလသည္။ 

"ဟိတ္... ကေလးကို ေပါက္ကရ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔...  "

မေရႊစုက ဦးေရခ်မ္းကို ေငါက္လိုက္ရင္း... " ဒီမယ္... ပံုျပင္ တစ္ခု ေျပာျပဦးမယ္..."

"ဟီး.. ၾကီးစုမယ္ေတာ့ ပံုျပင္က ထာဝစဥ္ အဆင္သင့္ရွိတယ္..."

ကိုကိုက ေျပာင္စပ္စပ္လုပ္ေနေသးသည္။

"ဘုရားလက္ထက္က ေရာဟိီနီမင္းသမီးေလးဆိုတာ ရွိခဲ့တယ္။ သူက အရွင္အႏုရုဒါရဲ႕ ႏွမေလး...၊ ရွည္မွာစိုးလို႔ ဇတ္လမ္းအျပည့္အစံု မေျပာေတာ့ဘူး၊ အဲ့ဒီမင္းသမီးေလးက ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြျပဳျပီး ေသလြန္ေတာ့ နတ္ျပည္မွာ ေရႊအဆင္းလိုဝင္းတဲ့ တအားကိုလွတဲ့ နတ္သမီးေလးသြားျဖစ္တယ္တဲ့။ နတ္သမီးေလးကလွလြန္းေတာ့ သူ႔နတ္ဗိမၼာန္နဲ႔ နီးရာ ေလးဘက္ေလးတန္က နတ္သား၄ေယာက္က သူ ရထိုက္တယ္ ကိုယ္ ရထိုက္တယ္ဆိုျပီး ဝိုင္းလုၾကပါေရာတဲ့။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္သူရသင့္သလဲဆိုတာ သၾကားမင္းဆီ အဆံုးအျဖတ္ သြားေတာင္းခံရတယ္တဲ့..."

"အဲ.. စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းသား..."

"အဲ့မွာ သၾကားမင္းက ေမးတယ္... ေရာဟီနီမင္းသမီးေလးကိုျမင္တဲ့အခါ မင္းတို႔ ဘယ္လိုခံစားရသလဲတဲ့.. ဒီေတာ့ ပထမနတ္သားက နတ္သမီးေလးကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ေတာင္ထိပ္မွာ စိုက္ထူထားတဲ့ အလံတိုင္တံခြန္ေလတိုက္တဲ့အခါ တျဖတ္ျဖတ္လူးေနသလို သူ႔စိတ္ေတြလဲဘာလုပ္ရမယ္မွန္းမသိ ေယာက္ယက္ေတြခတ္ျပီး တျဖတ္ျဖတ္လူးေနတာပဲတဲ့..."

"အမယ္... နတ္သားက အလာၾကီးဟ..."

"လာဦးမွာ... လာဦးမွာ... မျပီးေသးဘူး၊ ဒုတိယနတ္သားကေတာ့ စစ္ထြက္ခါနီးထုလိုက္လို႔ စည္ၾကီးတုန္ခါသြားသလို နတ္သမီးေလးျမင္တာနဲ႔ သူ႔ရင္ေတြ ဝုန္းခနဲ တုန္ခါသြားျပီး စိတ္ေတြေျခာက္ေျခာက္ျခားျခားနဲ႔ ရိုးတိုးရိုးတြျဖစ္ရပါတယ္တဲ့..."

"ရႊီ..."

ကိုကိုနဲ႔ ညီညီက နားေထာင္ရင္း ေလခၽြန္လိုက္ေလသည္။

"တတိယ နတ္သားကက်ေတာ့ နတ္သမီးစေတြ႕ရျပီးကတည္းက သူ႔မ်က္လံုးဟာ ပုစြန္မ်က္လံုးလိုပဲ ျပဴးထြက္လာတာသာၾကည့္ပါေတာ့တဲ့..."

"ေနာက္ဆံုးနတ္သားကက်ေတာ့ ဘာေျပာလဲဆို နတ္သမီးေလး ျမင္ျပီးကတည္းက သူ႔ေမတၱာေရအလ်င္ဟာ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရ ဒလေဟာက်တာကို တားဆီးမရသလို တသြင္သြင္းစီးဆင္းေနတာပါတဲ့... အဲ့သလို အျပိဳင္အဆိုင္ေျပာျပီး သူက ပိုခ်စ္တာ ကိုယ္က ပိုခ်စ္တာ ျငင္းၾကေရာတဲ့..."

"ဒီေတာ့ သၾကားမင္းက လက္ေျမွာက္ျပျပီး...ေဟ့...ေဟ့... ေနၾကပါဦး... ေနၾကပါဦး... ငါလည္း ေျပာပါရေစဦး... ငါကေတာ့ ဒီနတ္သမီးေလး ျမင္ျပီးကတည္းက သူ႔မရရင္ ခုခ်က္ခ်င္းပဲ ေသရေတာ့မွာကြ... ဒီေတာ့ ငါက မင္းတို႔ထက္စာရင္ အဆိုးဆံုးခံစားေနရေလာက္ေအာင္ခ်စ္ေတာ့ ငါပဲ ရထိုက္တယ္ဆိုျပီး သၾကားမင္းက ေကာက္ယူသြားပါေရာတဲ့ကြယ္..."

"ဟိုက္.... အပိုင္သိမ္းပံုကေတာ့ သင္းပဗ်ာ..."

"ေအး... အဲ့သာ ၾကီးစု ေျပာခ်င္တာက... မရရင္ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ဆိုတဲ့သူဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္လိုခ်င္တာကို ရၾကမွာပဲ၊ ဒီ မိန္းမကိစၥမွ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္အလုပ္ျဖစ္ျဖစ္ မျဖစ္မေနရေအာင္လုပ္မယ္ မရရင္ေသမတတ္ပဲဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔သာ လုပ္ၾကည့္ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေအာင္ျမင္ၾကတာပဲ... ကဲ..."

မေရႊစုက ကေလးေတြကို မ်က္စျပစ္ ေမးထိုးျပျပီး ေျပာလိုက္မိသည္။

"ဟီး.. ၾကီးစုေျပာမွ သားလဲ အားတက္လာျပီ... သားက သူမ်ားေတြလို မေဖာတတ္ဘူး ၾကီးစုရ... အဲ့သာ ခက္ေနတာ..."

"ဟဲ့...လူဆိုတာ Sincere ျဖစ္ဖို႔ ရိုးသားဖို႔ပဲ လိုတာ... အဲ့လို ေဖာေရွာေနတဲ့ေယာက္်ားေတြကို မိန္းမေတြက အထင္ၾကီးမယ္မ်ား မင္းမွတ္ေနလား၊ ေအး... အနည္းဆံုးေတာ့ စႏၵီက အဲ့လိုလူမ်ိဳးေတြကို အထင္ၾကီးတဲ့အစားထဲ ပါမယ္မထင္ဘူး။"

"မသိပါဘူး ၾကီးစုရာ စႏၵီက US မွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔လည္း ရွိတယ္ ေျပာလို႔ ေနာက္ဆို ကိုယ္နဲ႔ ပိုေတာင္အလွမ္းေဝးဦးမွာ...ဟိုေရာက္ရင္ သူက ကိုယ့္ထက္သာတာေတာင္ ေတြ႔ဦးမွာ..."

"အဲ့သာဆို သူ မသြားခင္ မင္းပိုေတာင္ လႈပ္ရွားသင့္တယ္၊ ေယာက္်ားေတြ ပလီပလာ ေပါက္ကရေလွ်ာက္ေျပာတာထက္ တည္တည္ၾကည္ၾကည္စကားတစ္ခြန္း ေျပာတာကို မိန္းမေတြက ပိုအေရးထားၾကပါတယ္ကြာ..."

မေရႊစုက လက္ဘက္တစ္ဇြန္းစားလုိက္ရင္း ညီညီ စိတ္ဝင္စားရဲ႕လား ၾကည့္ရေသးသည္။ သူ စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ေနတာကို သိမွ ဆက္ေျပာရ၏။

"ၾကီးစု သူငယ္ခ်င္း ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ တစ္ေယာက္တည္းထြက္လာေတာ့ ရန္ကုန္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ သူ႔ရီးစားက ဘယ္လိုမွာတယ္ထင္လဲ.. သိလား..."

"အင္း..."

"သူတို႔က အၾကာၾကီးခြဲရဦးမွာဆိုေတာ့တဲ့... အိမ္ေထာင္သည္ေတြလဲ မဟုတ္ေတာ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မခ်ည္ေႏွာင္ထားခ်င္ဘူးတဲ့၊ ေကာင္မေလးကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးတယ္တဲ့၊ တကယ္လို႔ ႏိုင္ငံျခားမွာ သူ႔ထက္သာတဲ့သူ ေတာ္တဲ့သူ ကိုယ္လည္းၾကိဳက္တဲ့သူေတြ႔ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ထင္ရင္ ဘဝအတြက္အဆင္ေျပမယ္ဆိုရင္ သူ႔ကို ငဲ့မေနပဲ ထားသာထားခဲ့ပါတဲ့။ ၾကီးစု သူငယ္ခ်င္းက ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး၊ မလုပ္ဘူးလဲ မေျပာဘူး၊ ဘာလို႔ ဒါေတြ ေျပာတာလဲ လည္း မေမးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ၅ႏွစ္ၾကာေတာ့ ရန္ကုန္ျပန္လာ မဂၤလာေဆာင္ၾကတာပဲ...ဟိုလည္း ျပန္မသြားေတာ့ဘူး... ၾကီးစုကို ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ သူ႔ရီးစားက အဲ့လိုမွာတာေလးကို ရင္ထဲမွာ ခံစားရလြန္းလို႔ ပိုေတာင္ ခ်စ္ျပီး သစၥာရွိမိတာပဲတဲ့... ကဲ....  "

"မိုက္တယ္ေနာ္... "

"ေအးေပါ့... ဒါေၾကာင့္ ေဖာေရွာေတြထက္ ရိုးသားတာ နားလည္မႈရွိတာကို မိန္းမေတြက ပိုၾကိုက္တယ္ သေဘာက် ၾကတယ္...၊ ဒီေခတ္မိန္းကေလးေတြက လက္ေတြ႔ပိုဆန္တယ္... ဟိုေခတ္ကလို ဓူဝံၾကယ္ ေျမမွာခေၾကြလုပ္ေနလို႔ ၾကည္ႏူးမယ့္သူေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့ဘူး၊ သတိရလို႔ ေျပာရဦးမယ္...၊ ၾကီးစု သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္... မာနၾကီးတဲ့သူ႔ေကာင္မေလးကို စကားတစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ ေၾကြေအာင္လုပ္ခဲ့တာတဲ့၊ ဟဲ့... ဘာမ်ားလဲဟယ္ ဆိုေတာ့... မင္းကို ပိုက္ဆံခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ထားႏိုင္မယ္လို႔ေတာ့ ကတိမေပးႏိုင္ပါဘူးကြာ၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး ထမင္းတစ္လုပ္ပဲစားစရာရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲ့ဒီ တစ္လုပ္ဟာ မင္းအတြက္ျဖစ္ရပါေစမယ္ လို႔ ေျပာလိုက္တာတဲ့... ကဲ..."

"ဝိုး... ပိုင္တယ္ဗ်ာ.... "

"ေဟးေဟး... အဲသာ တို႔ ဦးရီးေတာ္မ်ားလားမသိ...  "

"အမယ္ေလး... ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္... "

မေရႊစု မဲ့ကာရြဲ႔ကာ တမင္လုပ္ရင္း ေနရာက ထလိုက္သည္။

"ဒါဆို ၾကီးစု ဒီေလာက္စြာတဲ့သူကို.... ေလးေလးက ဘယ္လိုေၾကြေအာင္ေျပာခဲ့လဲ..."

"ေတာ္ျပီ... ေတာ္ျပီ... ပံုျပင္ေတြလည္း ျပီးျပီ... လူၾကီးေတြ ေပါက္ကရ လိုက္မေမးနဲ႔..."

"ေဟာ.. ၾကီးစု ထြက္ေျပးျပီ... ေလးေလးေျပာျပ...ေျပာျပ..."

"ေမ့ကုန္ပါျပီကြာ... အသက္ကၾကီးပဲ ၾကီးလွ...."

"နည္းနည္း သတိရသေလာက္ေျပာျပ...  "

"ငါက မင္းတို႔ၾကီးစုလို စကားေျပာမေကာင္းဘူးကြာ... သူ႔ပဲ ေမးၾကည့္ပါကြာ..."

စားျပီးသားပန္းကန္မ်ားကို သိမ္းရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ဖက္ ေရွာင္ထြက္လာေသာ မေရႊစုက သူတို႔တူဝရီးရဲ႕ ဆူညံစြာ ျငင္းခုန္ ေျပာင္ေနာက္သံမ်ားကိုနားေထာင္ရင္း ျပံဳးေနမိေလေတာ့သည္။
+++++

Tuesday, September 16, 2014

ေတာ္ေလးဝ ဝင္ ႏွင့္ “မခ်စ္ဖို႔” လို မိန္းမသား - ၂

ဇနီးမယား ပံုျပင္မ်ား - ၂


“အဲဒီ ဝတၳဳေလးကို ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္က ဖတ္ခဲ့ဖူးတာ... ခုထက္ထိကို မေမ့ေသးပဲ စြဲေနတုန္း သိလား...။ ေဒၚခင္ႏွင္းယု ေရးတဲ့ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ထဲက... ဝတၳဳနာမည္က လူ႔ျပည္ဆိုသည္မွာ တဲ့... “
“ဘာလို႔ စြဲတာလဲ... ဇာတ္လမ္း ေျပာျပစမ္းပါအံုး။ “
“ဇာတ္လမ္းက သိပ္ထူးျခားတယ္္ရယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လင္မယားစံုတြဲအေၾကာင္း ႐ိုး႐ိုးပါပဲ”
“အင္း”
“ေယာက္်ားျဖစ္တဲ့သူက ဇာတ္ေၾကာင္း ေျပာသလိုေရးထားတာ၊ သူ႔ဇနီးမခ်စ္ဖို႔ သူ႔ကိုဘယ္လိုခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူရွာေဖြရသမွ်ေခြၽတာစုေဆာင္းျပီး ေနာက္ကြယ္ကေန ဘယ္လိုစီးပြားတိုးတက္ေအာင္ၾကံေဆာင္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူတို႔မွာ ေငြေၾကးအဆင္ေျပျပီးတတ္ႏိုင္ေပတဲ့ သူ႔ဇနီးက ပပလႊားလႊားမေနပဲ ရိုးရိုးေအးေအးပဲ ေနတဲ့အေၾကာင္း၊ အစားအစာကအစ သူ႔ကိုပဲ ဦးစားေပးတဲ့အေၾကာင္း ... သိတယ္မႈတ္လား... တခ်ိဳ႕ဇနီးေမာင္ႏွံေတြမွာ မိန္းမက တအားကို အနစ္နာခံတတ္တာမ်ိဳးေလ...  "
“အဲ့ဒီေတာ့…”
“သူကေတာ့ သူ႔မိန္းမကို ေလာကၾကီးမယ္ ေကာင္းေကာင္းဝတ္ ေကာင္းေကာင္းစားျပီး ဇိမ္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္း ေနေစခ်င္တာေပါ့။ မစားရက္ မေသာက္ရက္ မသံုးရက္နဲ႔ အဲသေလာက္ ျခစ္ျခစ္ခ်ဳတ္ခ်ဳတ္ လုပ္ေနတာကို မၾကိဳက္ဘူးေပါ့။ သူတို႔မွာ သားသမီးလည္း မရွိေတာ့ ေငြေတြစုေနဖို႔လည္း မလိုဘူး ထင္တာေပါ့”
“အင္း”
“သူဘာပဲေျပာေျပာ မခ်စ္ဖို႔ကေတာ့ ျပံဳးျပံဳးပဲတဲ့။ မလွဴရက္မတန္းရက္ ေငြစုတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ သူလည္း ဘာမွအျပစ္ေျပာလို႔ မရဘူးေပါ့။ ကိုယ္တိုင္အတြက္သံုးဖို႔ဆို ေခၽြတာလြန္းလို႔ မခ်စ္ဖို႔ ေသရင္ေတာ့ ဥစၥာေစာင့့္ျဖစ္ေတာ့မွာပဲလို႔ အျမဲ ေနာက္တာတဲ့။ ဒါေပသိ သူတို႔ ၁ဝႏွစ္ေျမာက္ မဂၤလာေန႔က်ေတာ့ သူ႔မိန္းမ စုေဆာင္းထားတဲ့ေငြနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလး စဝယ္ႏိုင္တဲ့အခါ သူအရမ္းကိုေပ်ာ္ခဲ့တယ္တဲ့၊ ဂ်ပန္ေခတ္မွာလည္း သူမ်ားတကာေတြ ဝတ္စရာေကာင္းေကာင္းမရွိလို႔ ဖ်ဥ္ၾကမ္းထည္ေတြကေန ဝဲေတြေပါက္ျပီး ဒုကၡေရာက္ခ်ိန္မွာ သူ႕မိန္းမက သူ႔အတြက္ ၾကိဳတင္စုေဆာင္းေပးထားတဲ့ အဝတ္အထည္ေတြေၾကာင့္ မခ်ိဳ႕တဲ့ပဲေနခဲ့ရတာေတြ၊ ဂ်ပန္ေခတ္မွာ သူ႔မိန္းမကအကြက္က်က်နဲ႔ စီးပြားရွာႏိုင္ခဲ့တာေတြ၊ ေနာက္ဆံုး တိုက္အိမ္ကေလး ဝယ္ႏိုင္တဲ့အထိ စီးပြားျဖစ္ခဲ့တာေတြေပါ့”
“ေၾသာ...”
“တိုက္ဝယ္မယ္ဆိုေတာ့လည္း... သူက သူ႔မိန္းမကို ေျပာမိခဲ့ေသးတာတဲ့။ တိုက္လိုခ်င္တဲ့ဒုကၡနဲ႔ မင္း အဲဒီေလာက္ ေခြၽတာေနရတာ စိတ္မခ်မ္းသာဘူးေပါ့။ မခ်စ္ဖို႔ ေသရင္ေတာ့ တိုက္ေစာင့္သရဲ ျဖစ္ေတာ့မွာပဲလို႔ေတာင္ ေျပာင္ေနာက္မိတာတဲ့၊ အဲဒီလို ေျပာင္ေနာက္တာသာေနာက္တာ စိတ္ထဲမေတာ့ သူ႔မိန္းမကို ေက်းဇူးေတြတင္မိတာေပါ့။ အဲသလိုသူ႔မိန္းမက ဘယ္သူ႔ကိုမွမွမထိခိုက္ေစပဲ စည္းစနစ္ရွိရွိ အေမွ်ာ္အျမင္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေရွ႕ေရးအတြက္ စီမံခန္႔ခြဲတတ္လို႔လည္း သူ႔ဘဝ ေအးေအးေဆးေဆး ေနႏိုင္တာကို သူ သေဘာေပါက္လာမိတာကိုး...”
“ေအးေပါ့...”
“ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ အသက္ ၆ဝျပည့္ေတာ့ မခ်စ္ဖို႔က ဘာေျပာသလဲဆို၊ တရားရိပ္သာမွာ တရားအားထုတ္ျပီး ရွိတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြကို စိတ္ျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားရေတာ့မယ္ေပါ့။ အဲသလိုေျပာေတာ့ သူက ... ေအာင္မေလးကြာ... တစ္သက္လံုးျခစ္ကုတ္ေျခြတာျပီး ဒီပစၥည္းဥစၥာေတြကို ၾကိဳးစားရွာခဲ့ရတာ၊ အစကတည္းကမရွာရင္ ပစၥည္းေတြလည္း မရွိဘူး၊ မရွိေတာ့ ျပတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့လို႔ ေျပာတာေပါ့”
“အဲဒီေတာ့...”
“အဲဒီေတာ့ မခ်စ္ဖို႔ကသူ႔ကို ရွင္းျပသတဲ့။ မခ်စ္ဖို႔ ေျပာတာကို နားလည္သေလာက္ျပန္ေျပာျပမယ္ေနာ္… “
လူ႔ျပည္ဆိုတာ ကိုယ့္အသက္ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳစဥ္ လိုအပ္သေလာက္ စြမ္းအားထုတ္ၾကိဳးစားရမွာျဖစ္သလို မသံုးမျဖဳန္းပဲ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္႐ံုလည္း ျခိဳးျခံရမယ္တဲ့။ ျပီး… စိတ္ႏွလံုးျငိမ္းခ်မ္းမႈရေအာင္လည္း ၾကိဳးစားရမွာတဲ့ဲ။ ငယ္ကတည္းက ၾကိဳးစားအလုပ္လုပ္ျပီး ရွာေဖြ မစုေဆာင္းထားရင္၊ သင့္ေတာ္တဲ့ ျခိဳးျခံမႈေတြကို မလုပ္ခဲ့ရင္တဲ့ ၾကီးလာတဲ့အခါ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး စိတ္ႏွလံုးေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနႏိုင္မလဲတဲ့၊ အိုတဲ့အထိ စားဝတ္ေနေရးကို ပူပန္ေနရေသးရင္ အသက္ၾကီးလာတဲ့အခါ အနားယူရမယ့္အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ ဘယ္လိုလုပ္ စိတ္ေအးေအးနဲ႔ တရားအားထုတ္ႏိုင္မလဲတဲ့။
“ဟုတ္ပ ဗ်… “
“ေနဦး။ ဇာတ္လမ္းက မျပီးေသးဘူး။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းကသူငယ္ခ်င္းေဟာင္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ျပန္ဆံုၾကေရာတဲ့။ အဲ့မွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းက စီးပြားေရးအဆင္မေျပ ဆင္းဆင္းရဲရဲျဖစ္ေနတာ ေတြ႔မိတာေပါ့ေနာ္… ေနတဲ့အိမ္ကလည္း ရြ႔ံေတြဗြက္ေတြ ယင္ေတြျခင္ေတြတေလာင္းေလာင္းနဲ႔ နံေစာ္ညစ္ပတ္ေနတာပဲတဲ့့။ အားတဲ့ရက္ေလး ရိပ္သာအတူသြားဖို႔ အေဖာ္စပ္တိုင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းကဘာေျပာလဲဆို... အသက္ၾကီးလာေပမယ့္ စီးပြားေရးက စိတ္မေအးႏိုင္ေတာ့ တရားႏွလံုးမသြင္းအားပါဘူးကြာလို႔ ေျပာသတဲ့”
“အဲဒီေတာ့မွ သူ႔မိန္းမကို သူ ပိုေက်းဇူးတင္သြားတယ္ေပါ့... အဲသလိုလား...”
“သူ႔မိန္းမေျပာတာကို သူ ပိုနားလည္သြားတာေပါ့။ ဇာတ္လမ္းက ဘာမွမထူးဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဖတ္ရတာ သိပ္သေဘာက်ဖို႔ေကာင္းတာပဲဲ။ မခ်စ္ဖို႔ကိုလည္း သိပ္ခ်စ္မိတာပဲ၊ ကိုယ္သာ ေယာက္်ားျဖစ္လို႔ကေတာ့ အဲ့ဒီလိုမိန္းမမ်ိဳးရရင္ သိပ္ကံေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္၊ ကိုယ္က ေယာက္်ားမဟုတ္ေတာ့လည္း ကိုယ္ အရြယ္ေရာက္လို႔ အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ့အခါ အဲ့ဒီလိုဇနီးမယားမ်ိဳးျဖစ္ဖို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုးၾကိဳးစားရမွာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။”
“ေတာ္လိုက္တဲ့ မခ်စ္ဖို႔… အဲ့ေလ… မေရႊစု… “
”စဥ္းစားၾကည့္ေလ… ေတာ္ေလးဝဝင္ ဇနီးမယား မိန္းမျမတ္ေတြအေၾကာင္းကို ဖတ္သာဖတ္ရတာ… အမရာ၊ ကိႏၷရီ၊ မဒၵီ၊ သမၺဳလာတို႔က်ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ျဖည့္ဆည္းႏိုင္စြမ္းအားပါရမီက သိပ္ကိုၾကီးျမင့္လြန္းတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔လို ျဖစ္ရမယ္လို႔ တခါမွမေတြးမိေပါင္...။ ျဖစ္ႏိုင္မလားဆိုတာလည္း မသိေပါင္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ကို စနစ္တက်ထိန္းသိမ္းျပီး ကိုယ့္ခင္ပြန္း ကိုယ့္မိသားစုကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တဲ့ဇနီးမယားမ်ိဳး၊ အဲ့ဒီ မခ်စ္ဖို႔လိုလူမ်ိဳးေတာ့ တကယ့္ကို ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာပဲ...။ ဒါေပမယ့္ မေရႊစု အခုထက္ထိ မခ်စ္ဖို႔လိုလူမ်ိဳး မဟုတ္ေသးဘူး၊ မခ်စ္ဖို႔ကို မမွီဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္တာပဲ...”
စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာျပေနတဲ့ မေရႊစုကို ကိုေရခ်မ္းက အိပ္ေနရာကေန ေခါင္းေထာင္ျပီး ျပံဳးၾကည့္လာတယ္။
“က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ မိန္းမကို မခ်စ္ဖို႔လို လူစားမ်ိဳးတမ်ိဳးလို႔ ထင္တာပဲ။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ က်ေနာ္လိုခ်င္တဲ့စံနဲ႔ မွီတဲ့ ညီတဲ့ စံျပဇနီးေကာင္းေပါ့...”
“တကယ္လား...”
ကိုေရခ်မ္းက ေျပာရင္းဆိုရင္း မေရႊစု ေခါင္းကို အသာပုတ္ျပီး အိပ္ရာက ထတယ္။
“ေအးေပါ့... တကယ္ထင္တာကို တကယ္ေျပာတာေပါ့။ ကဲကဲ... အေဒၚၾကီးမေရြစုခ်စ္ဖို႔... က်ေနာ္ အလုပ္ဆက္လုပ္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္...”
ကိုေရခ်မ္းက မေရႊစု စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ႏွစ္သိမ့္တဲ့စကားေလးေျပာျပီး သူ႕စာၾကည့္စားပြဲကို ျပန္သြားတယ္။
မေရႊစုကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ္ေလးဝဝင္ျဖစ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ မခ်စ္ဖို႔လိုက်င့္ၾကံႏိုင္ဖို႔ေတာင္ မနည္းၾကိဳးစားရဦးမယ္လို႔ စဥ္းစားရင္း ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ျပန္ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့တယ္။

ကိုးကား။။
ေဒၚခင္ႏွင္းယု - လူ႔ျပည္ဆိုသည္မွာ

+++++
(သူၾကီးမင္းေရ… ေဟာဒီမွာ BPP-Challenge အတြက္ ျပီးသြားျပီေနာ္။)

သူၾကီးမင္းရဲ႕တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္ခ်က္အရ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ေအာက္ပါဘေလာ့ဂါမ်ားအား BPP-Challenge လုုပ္ပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳျပီး တုန္႔ျပန္ေပးၾကပါေနာ္။ BPP-Challenge  ဆိုတာ ဘာလဲနဲ႔ စည္းကမ္းမ်ားကို ေဟာဒီလင့္မွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္ေနာ္။
ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္။

၈) ျမ
၉) ေမ

Thursday, September 4, 2014

ေတာ္ေလးဝ ဝင္ ႏွင့္ “မခ်စ္ဖို႔” လို မိန္းမသား

ဇနီးမယား ပံုျပင္မ်ား - ၂ 

 



“ဘာ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနတာလဲ...”
ည ဘုရားရွိခိုးျပီးကတဲက အိပ္ရာေပၚမွာ အလ်ားေမွာက္ျပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုဖတ္ေန ေဘးနားမွာလည္း စာအုပ္ေတြကို ဗံုေတြစီသလို စီထား၊ ျပီးေတာ့ ေဘာ့ပန္ေတြ ဟိုင္းလိုက္ေတြနဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း ႐ႈပ္ရွက္ခပ္ေနတဲ့ မေရႊစုကို ၾကည့္ျပီး ကိုေရခ်မ္းက လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ ကုတင္ေဘးက စာၾကည့္စားပြဲမွာထိုင္ျပီး သီခ်င္းေလး နားေထာင္ရင္း ဆိုညည္းလိုက္၊ ႐ံုးအလုပ္ေတြ တြက္ခ်က္လိုက္နဲ႔ ေနတာကိုး။
“ဒီမွာေလ၊ ၾကာေတာ၌ရြာေသာမိုးတဲ့... ခင္ႏွင္းယုေရးတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးေတြ အရမ္းေကာင္းတာပဲ... မေရႊစု ၁၅ႏွစ္၊ ၁၆ႏွစ္သမီးေလာက္ကတဲက ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေပါ့... “
ကိုေရခ်မ္းက ေခါင္းညိတ္႐ံုသာ ညိတ္ျပျပီး စိတ္ဝင္စားဟန္မျပ။ အမ်ိဳးသမီးစာေရးဆရာေတြေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြဆို သိပ္စိတ္ဝင္စားတာမွ မဟုတ္တာကိုး။ သူက ငယ္ငယ္ကတဲက ဘာသာျပန္ စာအုပ္ေတြကုိပဲ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ဖတ္တဲ့သူကိုး။
“ကိုေရခ်မ္းေက... ေတာ္ေလးဝဝင္ အမ်ိဳးသမီးေကာင္းမ်ား အေၾကာင္း သိသလားဟင္...”
စကားအဆက္အစပ္မရွိ မေရႊစုက ေမးလိုက္ေတာ့ ကိုေရခ်မ္းက လုပ္လက္စ အလုပ္ခဏနားရင္း စဥ္းစားရေတာ့တယ္။
“သိတာေပါ့။ ဘာလဲ... ေတာ္ေလးဝဆိုတာ ... အမရာ၊ ကိႏၷရီ၊ မဒၵီေဒဝီ... အဲ... အဲ... ေနာက္တစ္ေယာက္က...ဘယ္သူပါလိမ့္...”
“သမၺဳလာ ေလ... အဲဒီ ဇာတ္လမ္းေတြကိုေရာ သိလားဟင္”
“အမရာက မေဟာသဓာ မိန္းမကြာ၊ ကိႏၷရီဆိုေတာ့ ကိႏၷရာ ကိႏၷရီကြာ၊ မဒၵီေဒဝီက ေဝသႏၲရာ ဇာတ္ေတာ္ကကြာ၊ အဲ... ဘာတဲ့... ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ သမၺဳလာ ေတာ့ မသိဘူးကြ”
“အဲသာဆို သူမ်ား ေျပာျပရ မလား၊ အခ်ိန္ရလား “
“ေအး၊ ေျပာျပ... ခဏနားရင္း နားေထာင္တာေပါ့”
ကိုေရခ်မ္းက ေျပာေျပာဆိုဆို စားၾကည့္စားပြဲကေန ထလာျပီး အိပ္ရာေပၚ အသာလွဲရင္း ဇိမ္ေလးနဲ႔ မ်က္စိေတြေတာင္ မွိတ္ထားလိုက္ေသးတယ္။
“အမရာေဒဝီ အေၾကာင္း စေျပာမယ္ေလ... မေရႊစုေတာ့ ဇာတ္ေတာ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႔ထဲမွာဆို မေဟာသဓာ ဇာတ္ေတာ္ကို အၾကိဳက္ဆံုးပဲ။ သူမ်ားတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေလ... ေရႊေသြးမွာ ဆရာဦးဘၾကည္ဆြဲတဲ့ ပံုေလးေတြနဲ႔ အခန္းဆက္ကို ပါဖူးတာေလ...”
“ေအး... ေအး ... မွတ္မိတယ္ေလ... က်ေနာ္ဆို အရမ္းၾကိဳက္တာ... မေဟာသဓာ တရားစီရင္ခန္းေတြဆို အရမ္းေကာင္း...။ မေဟာသဓာ က အမရာကို စေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းမွာ လက္သီးဆုတ္ျပေတာ့ အမရာက လက္ဝါးျဖန္႔ျပတာ မဟုတ္လား...ေနပါဦး... အဲသာ ဘာလုပ္ျပတာပါလိမ့္... ေမ့ေတာင္ ေမ့သြားျပီ”
“လက္သီးဆုတ္တာက ကာမပိုင္ လင္ေယာက္်ား ရွိမရွိ ေမးတာေလ... အမရာက လက္ဝါး ျပန္ျဖန္႔ျပျပီး မရွိေသးေၾကာင္းေျပာတာေလ...”
“ေၾသာ္... ေအး... ဟုတ္သားပဲ။ အင္း... က်ေနာ္ထင္တာကေတာ့ ... မေရြစုဆိုလည္း အမရာလို ေနမွာပဲ။ “
“အန္... ဘာလို႔”
ဒီေနရာေရာက္ေတာ့ ကိုေရခ်မ္း မ်က္ႏွာက ျပံဳးစနဲ႔နဲ႔ လုပ္ျပီး ေျပာလာတယ္။
“ေအးေလ... တကယ္လို႔ ဟိုတုန္းက က်ေနာ္ လက္သီးဆုတ္ျပမိခဲ့ရင္ မေရႊစုလည္း အမရာလို လက္ဝါးျပန္ေထာင္ျပမွာ အေသအခ်ာပဲ... ၾကည့္စမ္း... ဒင္းက ေစာ္ကားေမာ္ကား လက္သီးဆုတ္လုပ္ျပေနတာ လက္ဝါးေတာ့ျပန္ျပလိုက္အံုးမွ လုပ္မယ့္သူပဲ။ ဒီေလာက္စြာတာ... ဟားဟား..”
စိတ္ျမန္လက္ျမန္ မေရႊစုက တခ်က္ထုေတာ့ ကိုေရခ်မ္းက လက္ကိုေရွာင္ရင္း တဟားဟား ေအာ္ ရီေနေသးတယ္။
“ေအာင္မေလး... အခုကို လက္ဝါးရေနပါျပီခင္ဗ်...”
“မေနာက္နဲ႔ဟာ။ ဒီမွာ အေကာင္းေျပာျပမလို႔ ဥစၥာၾကီးကို...။ ေတာ္ျပီ... အဲသလိုဆို မေျပာေတာ့ဘူး”
“ေအးပါ...။ အလကား စတာပါဟာ။ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတယ္ဟ... က်ေနာ္လည္း ေမ့ကုန္ျပီ... ဆက္ေျပာပါအံုး... အစ္မၾကီးရယ္...စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ “
“တကယ္တန္း ေျပာရရင္ အဲဒီေတာ္ေလးဝဝင္ ဇနီးေတြအားလံုးက ႏွယ္ႏွယ္ရရေတြ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေတာ္ေလးပါးမွာ သမၺဳလာ ကလြဲရင္ သံုးပါးက ဘုရားေလာင္းရဲ႔ ပါရမီျဖည့္ဖက္ေတြကိုး။ အဲသာေၾကာင့္ သူတို႔က သစၥာတရားကလည္း အင္မတန္ ၾကီးမားၾကတယ္။ လင္ေယာက္်ား အေပၚမွာလည္း တကယ့္ကို အနစ္နာခံျပီး ပါရမီ ျဖည့္ခဲ့တဲ့သူေတြတဲ့။ မေဟာသဓာက အမရာကို မယူခင္မွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး စမ္းသပ္ခဲ့တာတဲ့။ ဟီး... အဲဒီလို အစမ္းသပ္ခံႏိုင္မွ ေယာက္်ား ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူမ်ားေတာ့ အပ်ိဳၾကီးျဖစ္မွာေသခ်ာတယ္... ဟီးဟီး...”
“ဘယ္လို စမ္းသပ္တာတဲ့တုန္း”
“ပညာဉာဏ္ ရွိမရွိ၊ အမ်က္ေဒါသ ရွိမရွိ၊ သစၥာ ရွိမရွိ ေတြကို စမ္းသပ္တာေပါ့။ သူက အမရာကို စျပီး ပိုးပန္းတုန္းကလည္း အပ္ခ်ဳပ္သမား ဆင္းရဲသားေယာင္ ေဆာင္ခဲ့တာ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ စေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းေျပာတဲ့ စကားေတြဆိုလည္း အရမ္းစိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတာ၊ မေဟာသဓာက အမရာကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ပညာဉာဏ္ ရွိမရွိ စမ္းသပ္ဖို႔ စကားေျပာျပီးတာနဲ႔ ပညာဉာဏ္ၾကီးတဲ့မိန္းမေပပဲ ဆိုျပီး သေဘာက်ျပီး အိမ္ကို လိုက္သြားေရာ။ ျပီးေတာ့ ဆန္တစ္ခြက္ေပးျပီး ယာဂု၊ ထမင္း၊ မုန္႔ၾကြပ္ ၃မ်ိဳးရေအာင္ ခ်က္ဆိုျပီး ေျပာတာေလ။ အမရာကလည္း ပညာဉာဏ္ၾကီးတဲ့သူဆိုေတာ့ ရေအာင္ ခ်က္ႏိုင္တာေပါ့။ ခ်က္ျပီး ေကြၽးလဲေကြၽးေရာ အရသာ ေကာင္းပါရဲ႔ကနဲ႔ မေကာင္းဘူး ညံ့လိုက္တာဆိုျပီး မေဟာသဓာက ထြီ ဆိုျပီး ေထြးထုတ္ပစ္တာတဲ့။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ခ်က္ထားတဲ့ထမင္းေတြ ယာဂုေတြနဲ႔ အမရာကိုယ္ေပၚ ေလာင္းခ်ျပီး တံခါးဝမွာ သြားရပ္ေနစမ္းဆိုျပီး လုပ္တာတဲ့...”
“အဲသာ အမရာက စိတ္မဆိုးဘူးလား”
“ဘယ္... စိတ္မဆိုးေပါင္။ သခင္ေနခိုင္းတဲ့ ေနရာမွာ ေနပါမယ္ဆိုျပီး ေနတာတဲ့”
“မေရႊစု ဆိုရင္ေကာ...”
“ဟီး... မၾကိဳက္ရင္ ကိုယ့္ဘာသာခ်က္လို႔ ျပန္ေျပာမွာေပါ့။ အာ... မေနာက္နဲ႔ဟာ။ ေျပာေနတာ ဘယ္ေတာင္ ေရာက္သြားပါလိမ့္။ အဲ...အဲသာ မေဟာသဓာက သူယူမယ့္ မိန္းမ အမရာကို ေဒါသ အမ်က္ၾကီး မၾကီး စမ္းသပ္တာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးကေတာ့ သစၥာၾကီးမၾကီး စမ္းသပ္တာပဲ။ အမရာကို ေခၚသြားျပီး နန္းေတာ္ထဲ မဝင္ခင္ တံခါးမွဴး အိမ္မွာ ထားခဲ့ျပီးေတာ့ တျခားလူတစ္ေယာက္ကို အသျပာေထာင္ထုတ္နဲ႔ ဖ်ားေယာင္း ေသြးေဆာင္ခိုင္း၊ မင္းအာဏာနဲ႔ ဖ်ားေယာင္း ေသြးေဆာင္ခိုင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးကို စမ္းသပ္တာတဲ့ေလ”
“သူတို႔ စမ္းသပ္တာကလဲ... ေၾကာက္စရာၾကီး...”
“မစမ္းသပ္လို႔ မျဖစ္ဖူးေလ...။ သူကိုယ္တိုင္က မင္းတိုင္ပင္ခံ ပညာရွိအမတ္ၾကီး ဆိုေတာ့ ခပ္ႏံုႏံု အအ မိန္းမ၊ ေလာဘၾကီးတဲ့ မိန္းမ၊ သစၥာမရွိတဲ့ မိန္းမကို ဘယ္ယူလို႔ ရမလဲ”
ကိုေရခ်မ္းက သေဘာတူစြာ ေခါင္းျငိမ့္တယ္။
“အမရာကေတာ့ သူ႔ေယာက္်ားကလြဲ ဖြဲဆန္ကြဲဆိုျပီး ဘယ္လိုမွ ေသြးေဆာင္လို႔ မရဘူးတဲ့။ အဲသလို သစၥာရွိျပီး ဉာဏ္ပညာနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ မိန္းမကိုရထားလို႔ ေနာက္ပိုင္း မေဟာသဓာ မင္းရာဇဝတ္သင့္ေတာ့ အမရာက ကယ္ႏိုင္ခဲ့တာေပါ့... မွတ္မိေသးတယ္။ ဟို မနာလိုတိုရွည္ ျဖစ္တဲ့ အမတ္ၾကီး၄ေယာက္ကို အမရာက ပညာသားသားပါပါနဲ႔ လုပ္လိုက္တာ ေခ်းတြင္းထဲကို အကုန္က်ကုန္ၾကတဲ့ အခန္းေလ... မိုက္တယ္ေနာ္...”
ကိုေရခ်မ္းနဲ႔ မေရႊစုတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဦးဘၾကည္ ပန္းခ်ီပံုေလးေတြ ျမင္ေယာင္ျပီး ျပိဳင္တူ ရယ္လိုက္မိၾကတယ္။
“ေအးေလ... အဲသာလည္း ေရႊေသြးထဲမွာ အကုန္ပါတာပဲ။ က်ေနာ္မွတ္မိတယ္။ ကိႏၷရီ ဇာတ္လမ္းလဲ ဆက္ပါဦး...”
“ကိႏၷရီ ကိႏၷရာ ဇာတ္လမ္းကက်ေတာ့ လူအမ်ားစုသိေနၾကတာက ေလျပင္းမုန္တိုင္းတိုက္လို႔ တစ္ညေလးကြဲတာကို ႏွစ္ေပါင္း ၇ဝဝ တိုင္ေအာင္ ဝမ္းနည္းပူေဆြးျပီး ငိုတဲ့ ဇာတ္လမ္း မႈတ္လား။”
“ေအးေလ... အဲသာ မဟုတ္ဘူးလား”
“အဲသာက ၅၅ဝ နိပါတ္ေတာ္ထဲက ဇာတ္လမ္းေတာ့ ဇာတ္လမ္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေလးပါးထဲက တစ္ပါးျဖစ္တဲ့့ စႏၵကိႏၷရီ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ခင္ပြန္းအေပၚမွာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ယေသာ္ဓရာ မိဖုရားကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ျပန္ေဟာထားတာေလ။ သူ႔ေယာက္်ားက ဘုရားအေလာင္း စႏၵကိႏၷရာ၊ တေန႔ ျဗဟၼဒတ္မင္းက ေတာထြက္လာတုန္း စႏၵကိႏၷရီမေလးကိုေတြ႔ျပီး သေဘာက်သြားေတာ့ သူ႔ေယာက္်ား ကိႏၷရာကို ျမားနဲ႔ ပစ္သတ္ျပီး သူ႔ကို ယူဖို႔ ၾကံတာ။ ဘုရင္က အာဏာနဲ႔ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြနဲ႔ ေသြးေဆာင္ဖ်ားေယာင္းတာကို ဘုရင့္ေနာက္ကို နည္းနည္းေလးမွ စိတ္မယိုင္ပဲ ေသသြားတဲ့ သူ႔ေယာက္်ားကိုပဲ တမ္းတေနတာ။ အဲဒီမွာ စႏၵကိႏၷရီက သစၥာဆိုျပီး နတ္သိၾကားေတြကို တိုင္တယ္ေတာ့ သိၾကားမင္းက မေနႏိုင္လို႔ လာကယ္ရတဲ့ သစၥာၾကီးတဲ့ ဇာတ္လမ္း”
“ေအာ္... အဲသာဆို စႏၵကိႏၷရီကလည္း ဘုရားေလာင္းရဲ႔ ပါရမီ ျဖည့္ဖက္ပဲေပါ့။ က်ေနာ္က ဇာတ္ေတာ္ၾကီး ဆယ္ဘြဲ႔ထဲက မဒၵီေဒဝီ နဲ႔ အမရာေဒဝီ ကိုပဲ ဘုရားေလာင္းရဲ႕ ပါရမီျဖည့္ဖက္ေတြလို႔ ထင္ေနတာ... “
“အင္း... မဒၵီေဒဝီကလည္း ေဝသႏၲရာ ဇတ္ေတာ္ထဲကဆိုေတာ့ လူအမ်ား သိၾကျပီးသားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မဒၵီေဒဝီလို ပါရမီျဖည့္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာကလည္း စဥ္းစားၾကည့္ရင္ မလြယ္ဘူးေနာ့။ မေရႊစုထင္တာကေတာ့ အမရာလို ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္မယ္။ ကိႏၷရီလို ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ႏိုင္မယ္။ မဒၵီေဒဝီလို ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ေတာ့ ပိုခက္မလား မသိဘူးေတာ့။”
“ဘာျဖစ္လို႔...”
“ကိုယ့္ေယာက္်ားက သူေတာ္ေကာင္းမို႔ ဆင္ျဖဴေတာ္လွဴမိလို႔ ျမိဳင္ရပ္ႏွင္လႊတ္ခံရတာကို ေနာက္ကလိုက္သြားရတာမ်ိဳးကိုေတာ့ လုပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္။ သားရဲ တိရစၦာန္ေဘးကိုမေၾကာက္ ေတာထဲမွာ ရွာေဖြေကြၽးရတာကိုလည္း ကုသိုလ္ရတာမို႔ လုပ္ခ်င္ လုပ္ေပးႏိုင္ဦးမယ္၊ ကိုယ့္သားသမီးကုိ သူတပါးကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ေပးလွဴလိုက္ရတာရယ္၊ ကိုယ့္ကိုလည္း သူတပါးလက္ လွဴလိုက္တာရယ္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွေတြးျပီး လြယ္လြယ္သေဘာတူလို႔ရတဲ့ နည္းနည္းေနာေနာ ပါရမီ မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု မိန္းမ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မလုပ္ႏိုင္ဘူး”
“သမၺဳလာ က်ေတာ့ေရာ...”
“သမၺဳလာဇာတ္လမ္းကလဲ ၅၅ဝ နိပါတ္ေတာ္ထဲကပဲ။ သူ႔ရဲ႕ေယာက္်ား ဘုရင့္သားေတာ္ ေသာတၳိေသနမင္းသားကတဲ့ အနာၾကီးေရာဂါ ႏူနာေတြစြဲလာေတာ့ ေတာကို ႏွင္ထုတ္ခံရေတာ့တာေပါ့၊ အဲသာ သမၺဳလာ မင္းသမီး က သူ႔ ေယာက်္ားနဲ႔ အတူ လိုက္ၿပီး မရြံမရွာ က်ိဳးက်ိဳးႏြံႏြံနဲ႔ ျပဳစုလုပ္ေကြၽးတာတဲ့။ ေတာ္ရံုမိန္းမဆိုရင္ မိဖုရား ဘဝကေန ကု႒ႏူနာေတြစြဲေနတဲ့ ေယာက်္ား ေနာက္ ဘယ္လိုက္ခ်င္ပါ့မတုန္းေနာ္။ အဲဒီလိုေတာထဲမွာေနၿပီး ေယာက်္ားကို ျပဳစုလုပ္ေကြၽးေနတုန္း ဒါေနာဘီလူးက အတင္းပဲ လာႀကိဳက္၊ ၿခိမ္းေခ်ာက္ဖ်ားေယာင္းျပန္ေရာ။ အဲတာကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့နဲ႔ မေၾကာက္မလန္႔ မေဖာက္မျပန္နဲ႔ တံု႔ျပန္ခဲ့ျပီး ေယာက္်ားက အထင္မွားမွာစိုးလို႔ သူ႔ရဲ႕ သစၥာၾကီးမားပံုကို နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြကို တိုင္တည္သစၥာျပဳလိုက္ေတာ့ သူ႔ေယာက္်ားရဲ႔ ႏူနာေရာဂါပါ တခါထဲ ေပ်ာက္သြားေရာတဲ့”
“ေအာ္... အဲသလိုကိုး...”
“ဒါနဲ႔ သူမ်ား... ကိုေရခ်မ္းကို ေမးမလို႔...”
“ေမး...”
“ကိုေရခ်မ္းေရာ... မိန္းမယူေတာ့ ကိုယ့္မိန္းမကို ေတာ္ေလးဝဝင္ မိန္းမျမတ္ေတြလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့သလား ဟင္...”
“က်ေနာ္ေတာ့ အဲသာကို တခါမွ မစဥ္းစားမိပါဘူးဗ်ာ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကမွ ဘုရားေလာင္းလို ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္မ်ိဳး မရွိပဲ ဘယ္လိုလုပ္ ေတာ္ေလးဝလို မိန္းမျမတ္ကို လိုခ်င္ေနလို႔ ျဖစ္မလဲ။ ကိုယ့္ဖာသာ အေကာင္းဆံုး အေတာ္ဆံုး မက်င့္ၾကံႏိုင္ပဲ သူမ်ားတကာက်ေတာ့ အေကာင္းဆံုး အေတာ္ဆံုးကို ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္လို႔ သြားမွန္းေနရင္ ဘယ္ တရားပါ့မလဲ... မဟုတ္ဘူးလား။”
“မေရႊစုလည္း ေတာ္ေလးဝ မိန္းမျမတ္ေတြအေၾကာင္းဖတ္ျပီး အဲဒီေလာက္ထိ သူတို႔လို ျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္မ်ိဳး ရွိႏိုင္မလား ဆိုတာ မေသခ်ာဘူး။ ဒါေပမယ့္...”
“ဒါေပမယ့္... ဘာျဖစ္လဲ...”
“ေတာ္ေလးဝ ဝင္ ဇနီးမယားေတြက တကယ့္ ပါရမီရွင္ေတြ။ သူတို႔ ေခတ္ သူတို႔အဆင့္နဲ႔ ကိုယ့္အေျခအေနနဲ႔က စဥ္းစားရတာ အလွမ္းကြာလြန္းတယ္ ထင္တယ္ေလ။ “
“ေအးေလ... ဟုတ္တာပဲ”
“မေရႊစုကေတာ့ ... ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ္ေလးဝလို မိန္းမစားမ်ိဳး ျဖစ္ရမယ္လို႔ တခါမွ မစဥ္းစားဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေယာက္်ားယူရင္ ကိုယ့္ေယာက္်ားအေပၚ မခ်စ္ဖို႔ လို ဇနီးမယားမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။”
“ ဘာလဲ...မခ်စ္ဖို႔လို ျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆိုတာက... ေျပာျပပါအံုး...”
“ဒီမွာေလ... မခ်စ္ဖို႔ ဆိုတာက ခင္ႏွင္းယု ေရးတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးထဲက။ သူက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလို႔ သူ႔ ေယာက္်ားက သူ႔ကို “မခ်စ္ဖို႔” လို႔ ေခၚတာတဲ့...”
မေရႊစုက သူ႔လက္ထဲက စာအုပ္ေလးကို ေထာင္ျပရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

+++++

ဆက္ရန္...
+++++

ကိုးကား။
မင္းယုေဝ - ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႔ အႏွစ္ခ်ဳပ္
ဦးေအာင္ညြန္႔ဝင္း - ငါးရာ့ငါးဆယ္ အႏွစ္ခ်ဳပ္

(သူၾကီးမင္းေရ… ေဟာဒီမွာ BPP-Challenge အတြက္။  
ဘေလာ့ဂါ စိန္ေခၚရမယ့္သူေတြ မစဥ္းစားရေသးလို႔ ဥပုသ္ထြက္ ေနာက္ ၈ရက္မွ ဒီအဆက္ကို တင္ျပီး ေရးမယ္…
ေမွ်ာ္ေနာ္… ဟိဟိ… )