ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႏွင့္ သီလရွင္မယ္ကင္း

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႏွင့္ သီလရွင္မယ္ကင္း

ျမန္မာစာေပသမိုင္းတြင္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႏွင့္ သီလရွင္မယ္ကင္းတို႔၏ အေၾကာင္းမွာ အထင္ရွားဆံုးေသာ စာဆိုႏွစ္ဦးျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ တဦးႏွင့္တဦး စာခ်ိဳးၾကရာမွာ အညွာမေပးတတ္ေသာ ကဗ်ာပေဂးႏွစ္ဦးျဖစ္၍၎၊ ''ဂမၼေဒါသ'' သင့္ေအာင္ပင္ စာစပ္ၾကေသာေၾကာင့္၎၊ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႏွင့္ သီလရွင္မယ္ကင္းတို႔ သတင္းမွာ ယေန႔တိုင္ထင္လင္းေနေပေသးသည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ ဘုန္းၾကီးေလာကတြင္ ထင္ရွားခဲ့သေလာက္ သီလရွင္မယ္ကင္းမွာလည္း သီလရွင္ေလာကတြင္ အလြန္ထင္ရွားေသာ ဆရာတဆူအျဖစ္ ဂုဏ္ရွိန္ၾကီးမားေသာ ပုဂၢိဳလ္တဦးပင္ျဖစ္သည္။ သီလရွင္မယ္ကင္းဟု အဖ်ားဆြတ္၍ လြယ္လြယ္ပင္ေခၚခဲ့ၾကေသာ္လည္း အမွန္မွာ ဆရာၾကီး ဆရာကင္းပင္ျဖစ္သည္။ ကစၥည္းသဒၵါၾကီး၊ သဂၤဟႏွင့္ ဋီကာေက်ာ္မ်ား၊ အ႒သာလိနီ အ႒ကထာႏွင့္၊ သေမၼာဟ ၀ိေနာဒနီ အ႒ကထာမ်ား၊ ည၀ါႏွင့္ အ႒ကထာမ်ား သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ့သူျဖစ္ေပသည္။

သီလရွင္မယ္ကင္းမွာ ကသည္းလူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ငယ္ျဖဴျဖစ္၍လူမႈကိစၥအ၀၀တို႔ႏွင့္ ကင္းကြာခဲ့ေလသည္။ ငယ္စဥ္ကပင္ စာေပပရိယတ္ ေလ့လာလိုက္စားမႈကိုသာ အစဥ္မျပတ္ အခ်ိန္ရွိသမွ် သင္ၾကားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ထိုေခတ္ထိုအခါတြင္ စာတတ္ေပတတ္စာရင္းတြင္ ေပၚလြင္ထင္ရွားျခင္းျဖစ္ေလသည္။

စစ္ကိုင္းေတာင္ ဂူတလံုးေခ်ာင္တြင္ ေတာရေဆာက္တည္ေနထိုင္၍ ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္ထံတြင္ ည၀ါႏွင့္ အထက႒ာမ်ား သင္ၾကားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္းဆရာကင္းသည္ မိမိသင္ၾကားတတ္ေျမာက္သည့္ ပညာမ်ားကို သီလရွင္တပည့္မ်ားႏွင့္ ၀ါသနာပါသူ လူ၀တ္ေၾကာင္မိန္းကေလးမ်ားကို သင္ၾကားပို႔ခ်၍ေပးခဲ့ေလသည္။ ပရိယတၳိစာေပ သင္ၾကားပို႔ခ်သည့္အတြက္လည္း ေက်ာက္ထီးကႏၲဳ အေလးျပဳအပ္သည့္ ဆရာၾကီးတဆူအေနျဖင့္ စာတတ္ေပတတ္သီလရွင္အမ်ားအျပားကို ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ျပီး သီလရွင္ေလာကၾကီး စည္ပင္ျပန္႔ပြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေပသည္။

ထိုမွတပါးလည္း သုဓမၼာ၀င္ျဖစ္သည့္ ရွမ္းကေလးကြၽန္းဆရာေတာ္သည္ ဆရာကင္း၏ေမာင္အရင္းျဖစ္သည္။ ရွမ္းကေလးကြၽန္းဆရာေတာ္ အရွင္နႏၵမွာ သုဓမၼာ၀င္ဆရာေတာ္မ်ားထည္းတြင္ ေက်ာ္ေဇာထင္ရွားသည့္ ပုဂၢိဳလ္တဦးျဖစ္သည္။ မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီး၏ ေလးစားၾကည္ညိဳမႈကို ခံယူရသည္။ ထိုရွမ္းကေလးကြၽန္းဆရာေတာ္၏ ၀ိနိစၦယျပန္တမ္းအတြက္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ ဗန္းေမာ္ျမိဳ႕သို႔ အပို႔ခံရျခင္းျဖစ္သည္။

ဆရာကင္းသည္ မင္းတုန္းဘုရင္ ၾကည္ညိဳေလးစားေသာရွမ္းကေလးကြၽန္းဆရာေတာ္၏ အစ္မအရင္းျဖစ္၍တေၾကာင္း၊ ကိုယ္တိုင္ကလည္း စာတတ္ေပတတ္ ပုဂၢိဳလ္အေက်ာ္ျဖစ္၍တေၾကာင္း သီလရွင္သာသနာကို ၾကီးမားျပန္႔ပြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနသူျဖစ္၍တေၾကာင္း မင္းတုန္းမင္းသည္ ဆရာကင္းကို အလြန္ပင္ေလးစားေလသည္။

စစ္ကိုင္းေခ်ာင္တြင္ ေက်ာ္ေဇာထင္ရွားသည့္ သီလရွင္ၾကီးတပါးရွိေသးသည္။ ထိုသီလရွင္ ဆရာၾကီးမွာ ဆရာမယ္နတ္ေပးျဖစ္သည္။ ဆရာမယ္နတ္ေပးသည္ ပဋိပတၱိ ကမၼ႒ာန္းဘာ၀နာဘက္၌ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ တရားျပသမႈတြင္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသည္။ ၁၂၂၁-ခုႏွစ္တြင္ ဆရာကင္းႏွင့္ ဆရာမယ္နတ္ေပးတို႔ကို ေနျပည္ေတာ္သို႔ ပင့္ေဆာင္ေလသည္။ မင္းတုန္းမင္းၾကီး ပင့္ေဆာင္သည့္အခါတြင္ ဆရာကင္းတို႔က မင္းတုန္းမင္းထံ ကတိသံုးခ်က္ေတာင္းခံသည္။

၁။ မိမိသည္ မိန္းမသားျဖစ္၍ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ႐ိုေသေလးစားရပါမည္။ သို႔ျဖစ္၍ ျပႆာဒ္၊ ဘံုေဆာင္အဆင့္ပါသည့္ ေက်ာင္းဇရပ္မ်ား ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းျခင္းမျပဳပါရန္။
၂။ မည္သည့္ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတာ္မွ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းျခင္းမျပဳပါရန္။
၃။ ဆြမ္း၀တ္ ဆြမ္းအုပ္မ်ား မလွဴဒါန္းရန္တို႔ ျဖစ္သည္။

ဤကတိသံုးခ်က္ရသျဖင့္ ေနျပည္ေတာ္သို႔ လုိက္ပါခဲ့ေလသည္။ နန္းတြင္းရွိ မိဖုရားမ်ား၊ သမီးေတာ္မ်ား၊ နန္းတြင္းသူမ်ားကို စာေပပရိယတၳိ ပို႔ခ်ေပးေလသည္။ ဆရာကင္းသည္ နန္းတြင္းနန္းျပင္၌ ထင္ရွားသည့္ ရွမ္းကေလးကြၽန္း ဆရာေတာ္ႏွင့္ ဆရာကင္းတို႔မွာ ေမာင္ႏွမလည္းျဖစ္၍ မင္းတုန္းဘုရင္အေပၚ ၾသဇာသက္ေရာက္၍ မင္းႏွင့္အကြၽမ္းတ၀င္ေနၾကသျဖင့္ အခ်ိဳ႔ေသာ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားမွာ လိုလား ႏွစ္သက္ ၾကဟန္မရွိေပ။ ထိုအထဲတြင္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ထိပ္တန္းက ပါေနမည္မွာ မလြဲေပ။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ ပင္ကိုယ္သေဘာကပင္လွ်င္ အခြင့္ထူးခံသူမ်ား၊ ဘုရင့္အနီးတြင္ေနျပီး ဘုရင့္စိတ္ၾကိဳက္ လိုက္၍ေနသူမ်ားကို ရြံရွာမုန္းတီးသည့္သေဘာ ရွိေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဆရာကင္းႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္အညွာမေပး။ ပက္ပက္စက္စက္ ရက္ရက္စက္စက္ တြယ္ေလ့ရွိေပသည္။ ျမန္မာစာေပတြင္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႏွင့္ သီလရွင္ မယ္ကင္းတို႔၏ အျပန္အလွန္စာခ်ိဳးမ်ားမွာ ထင္ရွားလွေပသည္။

တခါတြင္ သီလရွင္ဆရာကင္းက သံေ၀ဂေတးထပ္ တပုဒ္ကိုေရးစပ္ေလသည္။ ထိုေတးထပ္မွာ...

ဘိကၡဴနီဆရာကင္းက တဏွာကြင္းပစ္ပယ္၊
ဗလာက်င္းေခတ္ႏွယ္ ခ်စ္စဖြယ္ဟန္ႏြဲ႔၊
ဂူေမြ႔လို႔ လူေတြ႔ေရွာင္တယ္၊
ျမဴေရြ႔ေတာင္ အားသစ္လို႔ခဲ။
ကမၼ႒ာန္းႏွင့္ မဂ္လမ္းခ်ဴတယ္၊
တက္လမ္းမူ တနဲ၊
မထိတ္သာ စိတ္ရဲလို႔ မိတ္ေဖၚလဲမပါ၊
ဘာ၀နာဘိညာဥ္ကြန္ တိမ္ယာဥ္ညြန္႔စီးေတာ့မည့္ခါ
ပုတီးႏွင့္ အျပီးပါတယ္၊ မညည္းရာစ်ာန္ရိပ္ႏွင့္၊
ပန္စိတ္တဲ့သီလသယ္ ထူးတဲ့အံ့ဘြယ္၊
ေတာခလို႔ ေလာဘပယ္တယ္၊
ေမာဟကြယ္ ရွိဘူးထင့္ေလး။

ဆရာကင္း၏အထက္ပါေတးထပ္ကို ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ေတြ႔ေသာအခါတြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း အရြဲ႔တိုက္၍ ေရးလိုက္ေလသည္။

ဘိကၡဴနီဆရာကင္းက တဏွာကြင္းစြတ္ဖယ္၊
ဗလာက်င္း၀တ္ထည္ကို ခြၽတ္မယ္လို႔ ကုန္ဖြင့္၊
ကူေပြ႔လို႔ လူေတြ႔ခံတယ္၊
ျမဴေရြ႔ဟန္ ဆိုတဲ့ အက်င့္။
ျပာတဆုပ္ႏွင့္ မဂ္သုတ္သင္တယ္၊
စက္ဆုပ္ခ်င္သထင့္၊
မန္းေသလာေတာင္ျမင့္မွ ေဖၚမလင့္ ဧကစာ၊
လင္ေျမွာ္ခါ ဖန္ရည္ရိပ္ကယ္ႏွင့္၊
ၾကံစည္စိတ္မ်ားလွေတာ့တာ၊
ပုတီးသံုးလို႔ လူပုန္းရွာတယ္၊
သူႏံုးခါျငိမ္သက္ႏွင့္၊
ၾကံရက္တဲ့သီလသယ္ ထူးေပ့အံ့ဘြယ္၊
ေလာဘႏွင့္ ေမာဟတြယ္သည္၊
ေတာခတယ္ မယ္ကင္းတဲ့ေလး။ ။

အထက္ပါေတးထပ္ႏွစ္ပုဒ္မွာ အခ်ိန္ကာလ ေဖၚျပထားျခင္းမရွိေပ။ အခ်ိဳ႔ကဆိုၾကသည္။ ဤေတးထပ္ႏွစ္ပုဒ္အေၾကာင္းမွာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႏွင့္ သီလရွင္မယ္ကင္းတို႔ ပ်ိဳရြယ္စဥ္က အျပန္အလွန္ ေရးခဲ့ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႏွင့္ သီလရွင္မယ္ကင္းတို႔ ငယ္စဥ္က ပညာသင္ဘက္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ တဦးႏွင့္တဦး ရည္ငံခဲ့ၾကဟန္တူသည္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ေလာင္းက ပဥၥင္းတက္မည္ရွိေသာအခါ သီလရွင္မယ္ကင္းထံ ''ဘယ္ႏွယ္လဲ ပဥၥင္းတက္ရေတာ့မွာလား'' ဟုေမးသည္ဆိုသည္။ ထိုအခါ သီလရွင္မယ္ကင္းက အထက္ပါေတးထပ္ျဖင့္ အေၾကာင္းျပန္လိုက္သည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုအခါ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ေလာင္း ေမာင္ပဥၥင္းေလာင္းက စိတ္နာနာႏွင့္ ျပန္လည္ေခ်ပေသာ ေတးထပ္ျဖစ္သည္ဟု အဆိုရွိခဲ့သည္။

*************************