ကြၽန္လား၊ သခင္လား

Image from http://www.fotosearch.com/

မိမိမွာ ေက်ာင္းျပီးခါစ မႏၲေလးမွာ အလုပ္လုပ္စဥ္ မိဖမ်ားႏွင့္ပါ လြန္စြာခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ အသိအစ္ကိုၾကီး တစ္ဦးမွ ဖိတ္ေကြၽးသည္႔ ညစာစားပြဲကို တက္ေရာက္ျခင္းျပဳခဲ့ေလသည္။ အစ္ကိုေတာ္သည္ စီးပြားေရးေလာကတြင္ ေအာင္ျမင္ေနသူတစ္ဦးျဖစ္ျပီး ထိုညစာစားပြဲတြင္ ဖိတ္ၾကားထားေသာ သူ႔အေပါင္းအသင္း စီးပြားေရးသမား အခ်ိဳ႔ႏွင့္ ေတြဆံုခဲ့ရေလသည္။ ညစာစားပြဲကုိ နံမည္ၾကီး စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ခုမွာ က်င္းပျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ေခတ္စားေနသည္႔ စားေသာက္ဆိုင္က ကာရာအိုေက သီခ်င္းသည္ပ်ိဳေလးမ်ားကို မိမိမွာ ပထမဆံုးျမင္ဘူးျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ မိမိက အစားေကာင္း၊ အေသာက္ေကာင္းမ်ားကို စားေသာက္ေနစဥ္ ထိုပ်ိဳျဖဴေလးမ်ားမွာ သီခ်င္းေတြ တစ္ပုဒ္ျပီး တစ္ပုဒ္ေဖ်ာ္ေျဖေနလ်က္ အႏွီပုရိသမ်ား၏ ပန္းကံုးမ်ားကို ငံ့လင့္လ်က္ေနၾကေပသည္။ မိမိစားပြဲ၀ိုင္းမွ ေက်ာက္ကုန္သည္ဆိုသူသည္ ပန္းကံုးမ်ား အေျမာက္အမ်ား ၀ယ္လ်က္ သမီးအရြယ္ေလာက္ သီခ်င္းသည္မေလးမ်ား၏ လက္ကို အားပါးတရ ဆြဲယူနမ္းရွံဳ႔၍ ပန္းကံုးမ်ား ခ်ီးျမင့္ေလေသာအခါ စားပြဲမ်ားတြင္ ရွဳစားေနေသာ အႏွီပုရိသအေပါင္းတို႔သည္ ေကာင္းေလစြဟု အရက္ခြက္မ်ားကိုေျမွာက္လ်က္ လက္ခေမာင္းမ်ားခတ္ၾကကုန္ေလ၏။ မိမိသည္ ထိုပုရိသအေပါင္းအား ျမင္ျပင္းမ်ားစြာကပ္လ်က္ ထိုေက်ာက္ကုန္သည္ကိုလည္း လြန္မင္းစြာ ရြံရွာျခင္းျဖစ္မိေလလတံ့။

စားပြဲ၀ိုင္းတြင္ အစ္ကိုေတာ္က မိမိမွာ ႏိုင္ငံျခားေခတ္မွီေဟာ္တယ္ တည္ေဆာက္ေရးမွာ အလုပ္လုပ္ေနသူ အင္ဂ်င္နီယာ ဟု မိတ္ဆက္ေပးထားသျဖင့္အစ္ကိုေတာ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးမွာ မိမိအား လူၾကီးတစ္ဦးလို အရာသြင္းလ်က္ အလာပသလာပ စကားမ်ား ေျပာဆိုျခင္းျပဳၾကေလသည္။ မိမိက သီခ်င္းသည္မေလးမ်ားအား တစ္ဦးစီ အကဲခတ္၍ ထိုမိန္းကေလးမ်ားထဲတြင္လည္း မိန္းမေကာင္းေလးမ်ား ရွိေနႏိုင္ေၾကာင္း၊ ယခုေခတ္ၾကီးတြင္ ကုန္ေစ်းႏူန္းမ်ားျမင့္တက္ စား၀တ္ေနေရးကအဆင္မေျပ၍သာ သူတို႔မွာ ဤလို အလုပ္မ်ိဳးကုိ လုပ္ကိုင္ေနၾကတာျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးမိေလသည္။ မိမိ၏ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ျမန္မာျပည္ရွိ ခိုကိုးရာမဲ့၊ အလုပ္လက္မဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ျပဳျပင္ထိမ္းသိန္း၊ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ဖို႔ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔မို႔ေၾကာင့္ မိမိ၀င္ေငြျဖင့္မတည္ႏိုင္ေအာင္၊ ေငြရေအာင္ရွာကာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ လူမႈေရး၊ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ကိုင္ခ်င္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ေျပာျပရာတြင္ အစ္ကိုေတာ္ႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ားမွာ၊ ကာရာအိုေက ေကာင္မေလးမ်ားကို ၾကည္႔၍ မိမိစကားမ်ားကို ျပံဳးျပီးနားေထာင္ေနၾကေလသည္။

ထို႔ေနာက္ မိမိ၏ေလာေလာဆယ္ ႏိုင္ငံျခားသို႔သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ရန္ ၾကိဳးစားေနသည္ကို သိရွိသြားေသာ ပန္းကံုးမ်ားႏွင့္ ေက်ာက္ကုန္သည္က မိမိအား ဘာလို႔ ႏိုင္ငံျခားကိုသြားျပီး ကြၽန္ခံခ်င္ရတာလဲ၊ ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ေျမမွာလည္း အလုပ္လုပ္စားစရာေတြပံုလို႔ဟုေျပာပါသည္။ ထို႔ေနာက္သူက ဆက္ေျပာသည္မွာ သူသည္လည္း အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔ရာတြင္ သူသည္ သူတပါးႏိုင္ငံသြားျပီး ကြၽန္ေတာ့ မခံဟု ဆိုကာ ကိုယ့္ထူးကုိယ္ခြၽန္ၾကိဳးစားခဲ့သျဖင့္ ယခုဆိုလ်င္ ေအာင္ျမင္ေသာ စီးပြားေရးသမားၾကီးျဖစ္ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း။ သူႏွင့္အတူ ေက်ာင္းေနဖက္မ်ားမွာ ယခုခ်ိန္ထိ ႏိုင္ငံျခားတြင္ ကြၽန္စုတ္တဲ့ သရက္ေစ့ သာသာမ်ားသာ ျဖစ္ေနၾကေၾကာင္း... စသျဖင့္ ကိုယ္ရည္မ်ား ေသြးလ်က္ ပန္းကံုးမ်ားကို ေျမွာက္ကာ ေျမွာက္ကာ၊ အရက္ခြက္ကို ဆကာ ဆကာျဖင့္ ရယ္သံေသြးကာ ေျပာဆိုေနေလ၏။ မိမိမွာ ထိုေက်ာက္ကုန္သည္၏ စကားမ်ားကို ေအာ္ဂလီ ဆန္လွသည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ပညာရွိအမ်က္ အျပင္မထြက္နဲ႔ဟူေသာ စကားအတိုင္း၊ မ်က္ႏွာ မပ်က္ေစပဲ မည္သို႔မည္ပုံ ယဥ္ယဥ္ေက်းက်း ျပန္ေျပာရမည္ကိုသာ စိတ္ထဲမွ အေျပးအလႊားေတြးေတာလ်က္ရွိသည္။

ထိုစဥ္ မိမိတို႔၏စားပြဲႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းသို႔ ဧည္႔သည္ အသစ္မ်ားေရာက္ရွိလာေလသည္။ ထိုသူမ်ားမွာ မိမိထက္ပင္ ငယ္ဦးမည့္ပံုဟန္ရွိေသာ လုလင္ပ်ိဳတစ္ဦးႏွင့္ အေပါင္းအသင္းမ်ားျဖစ္ေပသည္။ ေက်ာက္ကုန္သည္မွာ အႏွီလုလင္ပ်ိဳအား အမွတ္မဲ့ လွမ္းျမင္လိုက္ေသာအခါ သတိအေနအထားကဲ့သို႔ မတ္သြားလ်က္၊ လက္ထဲမွ အရက္ခြက္ ႏွင့္ ပန္းကံုးမ်ားကို စိတ္သိမွတ္မႈကင္းမဲ့စြာပစ္ခ်လ်က္၊ သခင္ကိုရုတ္တရက္ေတြ႔လိုက္ေသာ သစၥာရွိအိမ္ေစာင့္ေခြးေလးကဲ့သို႔ အျမီွးေလးကုတ္လ်က္၊ ထိုစားပြဲ၀ိုင္းသို႔ သြားေရာက္ႏႈတ္ဆက္ေလသည္။ လုလင္ပ်ိဳက ေက်ာက္ကုန္သည္အား တခ်က္ေမာ့ၾကည္႔ကာ အေရးမစိုက္သည္႔ဟန္ျပေသာ္လည္းပဲ အႏွီေက်ာက္ကုန္သည္မွာ လက္ကေလး၂ဖက္ေနာက္ပို႔လ်က္ ရို႔ရို႔ကေလးရပ္ကာ အမိန္႔ကိုနာခံလ်က္ရွိေသာ သစၥာရွိကြၽန္ယံုကဲ့သို႔ က်င့္ၾကံလ်က္ရွိေနေပသည္။ မိမိမွာ ထိုအျဖစ္အပ်က္အား အံ့အားသင့္စြာ ေငးေမာၾကည္႔ရွဳလ်က္ အစ္ကိုေတာ္ႏွင့္ စားပြဲ၀ိုင္းမွာ ရွိလ်က္ကုန္ေသာ လူၾကီးလူေကာင္းမင္းမ်ားထံမွ စံုစမ္းရာ ထိုလုလင္ငယ္ပ်ိဳမွာ ေက်ာက္ကုန္သည္ႏွင့္ စီးပြားေရးမကင္းရာမကင္းေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ၀န္မင္းတပါး၏ သားေတာ္ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိရွိရေလသည္။

အတန္ငယ္ၾကာေအာင္ အမိန္႔နာခံျပီးမွ ထိုေက်ာက္ကုန္သည္မွာ မိမိတို႔ စားပြဲ၀ိုင္းသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အစ္ကိုေတာ္က မိမိအားအိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ရန္ အားလံုးေသာ လူၾကီးမင္းမ်ားအား ႏႈတ္ဆက္ၾကရေသာအခါ မိမိသည္ ေက်ာက္ကုန္သည္အား "အန္ကယ္ေရာ... ကြၽန္မခံရတာ ေသခ်ာရဲ႔လား" ဟုမေမ့မေလ်ာ့ ေကာင္းမြန္စြာ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေလေတာ့သတည္း။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

သူငယ္ခ်င္းမ်ား ... ၂

Image from http://www.fotosearch.com/

ေနာက္ ရပ္ကြက္ထဲက သူငယ္ခ်င္း ၁ေယာက္ကေတာ့ အိမ္နားမွာ စာအုပ္ဆိုင္လာဖြင့္ရင္းခင္တာ။ သူက ၈တန္း ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ သူ႔အေမအစား ညေနဆို ဆိုင္ကုိ လာကူထိုင္ေပးေလ့ရွိတယ္။ သူ႔နံမည္က "ေအး" တဲ့။ သူကျဖဴျဖဴ သြယ္သြယ္ ေခ်ာေခ်ာေလး...။ ညေနဆို... သနပ္ခါးေလးေတြ ညီေနေအာင္ မႈန္မႈန္ေလးလိမ္းထားတဲ့၊ ဆံပင္ရွည္ရွည္စင္းစင္းေလးမွာ ပန္းေလးေတြ ပန္ထားတတ္တဲ့ သူ႔ကို စာအုပ္ေလးေတြ စီရင္း အျပံဳးႏုႏုေလးျပံဳးလို႔ အျမဲေတြ႔ရတတ္တယ္။ ကိုယ္က သူ႔ဆိုင္မွာ ကာတြန္းေတြ ႒ားဖတ္ရင္းခင္တာ။ စာအုပ္႒ားျပီးရင္ ကိုယ္က ခ်က္ခ်င္းမျပန္ေသးပဲ... သူ႔ကို ကူျပီး စာအုပ္စီေပးတယ္။ လူရွင္းရင္ စကားေလးဘာေလး ထိုင္ေျပာၾကေပါ့။ စာအုပ္႒ားဖို႔ ပိုက္ဆံမရွိလည္း စကားေရာေဖာေရာနဲ႔ အိတ္မွာထိုင္ျပီး အလကားဖတ္ေပါ့။

သူကေခ်ာတယ္ဆိုေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္ေလးေတြက ထံုးစံအတိုင္း ညေနဆို ဆိုင္ေရွ႔လမ္းသလားတဲ့သူ သလား၊ စာအုပ္လာ႒ားတဲ့သူက႒ား၊ မရွိတဲ့စာအုပ္ကို တမင္လာေမးတဲ့သူေမးနဲ႔ ဆိုေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာေရာ ဆိုင္ျပင္မွာပါ ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ အျမဲ တရုန္းရုန္းပါ့။ သူကလည္း လာတဲ့ သူတိုင္းကို၊ ပိုးတဲ့သူတိုင္းကို မခို႔တရို႔ေလး ျပံဳးျပံဳးျပျပီး အသဲယားေအာင္ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ တေန႔ ဆိုင္ဖြင့္ကာစ သူကစာအုပ္ေတြစီေနတယ္။ ကုိယ္က ဆိုင္ေရွ႔က ခံုတန္းေလးမွာ ထိုင္ျပီး ကာတြန္းတစ္အုပ္ဖတ္ေနတယ္။ အိတ္အခ်ိန္ ေကာင္ေလး၃ေယာက္ေလာက္ ဆိုင္ေရွ႔က ရုတ္တရက္ ျဖတ္သြားျပီး ၀ွစ္ကနဲဆို တစံုတခုကို ဆိုင္ထဲ ပစ္ေပးသြားတယ္။ အဲဒါေလးက ဆိုင္ေရွ႔ခံုတန္းေလးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေရွ႔ကို ဘုတ္ကနဲဆိုျပီးက်လာတယ္။ ကုိယ္က ငံု႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ့ စာအိပ္ပန္းေရာင္ေလးက ခဲလံုးေလးနဲ႔ တြဲခ်ည္လို႔...။

ဒါနဲ႔... ကိုယ္လည္း... ေအးေရ... ေဟာ့ဒီမွာေတာ့... လို႔... မ်က္စပစ္ျပ၊ ေမးေလးနဲ႔ ေငါ့ျပရင္း တျပိဳင္ထဲ အိတ္စာအိတ္ေလးကို ေဘးနားကေျမာင္းထဲကို ေျခေထာက္နဲ႔ တခါထဲ ကန္ခ်ပလိုက္မိတယ္။ အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္လြန္းလို႔ ေအးက ကိုယ္႔ကို တားခ်ိန္မရွိလိုက္ဘူး။ ဟဲ့... ဟဲ့... မလုပ္နဲ႔လို႔ ခပ္အုပ္အုပ္ သူတားတဲ့အခ်ိန္မွာ စာအိပ္ေလးက ေျမာင္းထဲ ေခါင္းထိုးျပီး က်သြားျပီ။ ဗြက္ေတြနဲ႔ လူးက်ံ နစ္ေနျပီး ေရစီးရာေမ်ာပါဖို႔ ျပင္ေနျပီ။ "ေအး" ဟာ... ဆိုင္ထဲကေန ျပာျပာသလဲ ထြက္လာ၊ ေျမာင္းထဲက်သြားတဲ့ စာကိုၾကည္႔၊ မ်က္ႏွာေလးက မဲ့တဲ့တဲ့ နဲ႔ ေျခေလးေဆာင့္ျပီး ဆိုင္ထဲ ျပန္၀င္သြားတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ပြစိပြစိနဲ႔... ဘယ္သူက သူ႔ကို အိတ္လိုလုပ္ခိုင္းလို႔လဲ ဘာညာနဲ႔... ေပါ့။

ကိုယ္လည္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔့... ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းသိဘူး။ သိဘူးေလ... အပ်ိဳစျဖစ္ကတဲက အိမ္က လူၾကီးေတြ လက္ခ်ာေပးထားတာက ေကာင္ေလးေတြ စာလိုက္ေပးရင္ ဘယ္ေတာ့မွမယူရ။ စာထဲမွာ ေရးထားတာ ေယာင္လို႔ေတာင္ ဖတ္မၾကည္႔ရ။ စာဖတ္ၾကည္႔ျပီးရင္ လူ႔စိတ္က သနားသြားတတ္တယ္... အဲသလိုေၾကာင့္...ဘယ္ေတာ့မွ စာကို မဖတ္ရ။ ကိုယ္သိတာ... ဒါပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီကလည္း အိတ္စာကို ကန္ခ်ပလိုက္တာေပါ့လို႔...။

ဒါေပမဲ့... သူ႔ဆိုင္မွာ သူျငိဳျငင္တာ မခံရဲေတာ့... ေရႊစုခ်စ္တို႔လည္း တုတ္ေလးတေခ်ာင္းရွာ... စာေလးကို ကမန္းကတန္း ျပန္ဆယ္ယူရေတာ့တာေပါ့။ ဗြက္ေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ခါထုတ္ျပီး ေရာ့ဟယ္လို႔... ေပး... စိတ္တိုတာနဲ႔... အိမ္ျပန္လာလိုက္ေရာ။ အဲဒီ ကတည္းက... ေအးနဲ႔ ကိုယ္ စိတ္ေကာက္ျပီး စကားမေျပာၾကေတာ့ဘူး။ ေနာက္... သူတို႔ စာအုပ္ဆိုင္လည္း ပိတ္သြားေရာ... ပိုျပီး မေတြ႔ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။

၁၀တန္းေလာက္ အေရာက္မွာ ေအးက ရပ္ကြက္ထဲမွာ စတားျဖစ္ေနျပီ။ သူက အရမ္းလည္းလွလာတယ္။ ၁၀တန္းကို တဖံုးဖံုးက်ျပီး ဟိုေကာင္ေလးနဲ႕လည္း ဘာလိုလို၊ ဒီေကာင္ေလးနဲ႔လည္း ဘာလိုလို...။ ဟိုမွာလည္း ဟိုလူနဲ႔တြဲလိုက္၊ ဒီမွာလည္း ဒီလူနဲ႔ တြဲလိုက္ ေရေရရာရာ မရွိ လုပ္ေနတာသိရတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူ႔ကို ကိုယ္ေတြ႔တာ ရပ္ကြက္ထဲက နံမည္ၾကီး သူေဌးသား လူေခ်ာတစ္ေယာက္နဲ႔တြဲလို႔။ အဲသာျပီးေတာ့ ကိုယ္... သူ႔ကို ေမ့သြားတယ္။ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္လည္း မသိေတာ့ဘူးရယ္။

မႏွစ္ကရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ ကိုယ္တို႔အိမ္ကကားက လမ္းထဲ အေကြ႔မွာ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ေယာက္ ေတာင္းၾကီးနဲ႔ ျဗဳန္းကနဲ ကားေရွ႕ကေပၚလာျပီး ... တိုက္မိေတာ့မလို႔။ ေတာ္ေသးတာေပါ့... ေဖေဖက ကားကို အျမန္ဘရိတ္အုပ္လိုက္လို႔...။ ကိုယ့္ေဘးက မမက... မေရႊစု...မွတ္မိလား... အဲဒါ"ေအး"ေလတဲ့...။ "ေအး"ဟာ... ငယ္ငယ္တုန္းကလို မဟုတ္ အသားေတြညိဳလို႔၊ ဆံစေတြက ဖရိုဖရဲနဲ႔ ကြမ္းေတြစားထားတဲ့ ပါးစပ္ကလည္း နီရဲလို႔၊ အျပံဳးခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ ကိုယ္တို႔ကို လွမ္းၾကည္႔ျပီး လက္ကေလးကာျပ၊ ေတာင္းၾကီး ခါးေစာင္းတင္ျပီး ခပ္သြက္သြက္ ထြက္သြားတယ္။ မမက အဲသာ... ေအးရယ္လို႔ ေျပာလိုက္လို႔သာ ကိုယ္မွာ ယံုလုိက္ရတာ။ ဘယ္လိုမွ မွတ္မိစရာအေၾကာင္းမရွိေအာင္ ေအးက မိန္းမၾကီးအသြင္ေပါက္ေနတယ္။ မမရယ္... သူ... ကေလးဘယ္ႏွယ္ေရာက္ရေနျပီလည္းလို႔ေမးေတာ့... နင္ကလည္း... ေပါက္ကရေမးဦးမယ္... သူက အပ်ိဳၾကီးဟဲ့... တဲ့ေလ...။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

စင္ကာပူမွာ .... ၃

Image from http://www.fotosearch.com/

အလုပ္သစ္တခု ေလွ်ာက္ျပီဆို လစာဘယ္ေလာက္ လိုခ်င္လဲဆိုတဲ့... ေမ်ာ္မွန္းလစာ (expected salary) ကို စလံုး ကုမၸဏီေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေတာင္းတတ္ၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့ (current salary) လက္ရွိလစာကိုလည္း ေရးခိုင္းတတ္ၾကပါတယ္။ အိတ္ေတာ့ သူတို႔က ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ မွန္းလို႔ရေအာင္လို႔ေပါ့။ လက္ရွိလစာရတာထက္ သူတို႔က အမ်ားၾကီးခြာမေပးခ်င္တတ္ၾကဘူး... အမ်ားဆံုး ပိုေပးခ်င္ ၅၀၀ ပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ၂၀% အမ်ားဆံုးပါ။ စလံုး၁၀၀၀ ပိုရဘူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေတာ့ေတြ႔ဘူးတယ္။ သူက ေနာက္အလုပ္ထပ္ေလွ်ာက္တာ R&D မွာအလုပ္ရေတာ့ အရင္ လစာထက္ ၁၀၀၀ ပိုရဘူးပါတယ္။

ေမွ်ာ္မွန္းလစာကို ဘယ္လိုေတာင္းရမယ္မွန္းမသိရင္ အေကာင္းဆံုး အၾကံမွ်ေ၀ပါ့မယ္။ ကိုယ္က အလုပ္ကလည္းလိုခ်င္... လစာ ပိုေတာင္းလိုက္လို႔ မေခၚမွာလည္း စိုးတယ္ဆိုရင္ Range နဲ႔ ေတာင္းလိုက္ပါ။

ဥပမာ...
Expected salary - 2800 ~ 3500

ေနာက္... သူတို႔ ကိုယ့္ကို ၾကိဳက္လို႔ ခန္႔ျပီဆို ေစ်းညိွၾကေပါ့။ နည္းျပီးေတာင္းမိရင္ အလုပ္၀င္ျပီးမွ လခထပ္တက္ဖို႔ဆိုတာ ပိုခက္လို႔ပါ။ စကတဲက မ်ားမ်ားရထားတာ ပိုစိတ္ခ်ရတာေပါ့ေနာ့။ ေတာင္းမိတာ နည္းသြားလို႔ ေတာင္းရင္ ရရက္သားနဲ႔ မေတာင္းမိလိုက္ေလျခင္းဆိုျပီး အလုပ္၀င္ျပီးမွ စိတ္ညစ္ေနတဲ့သူေတြ ေတြ႔ဘူးလို႔ေလ။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

သူငယ္ခ်င္းမ်ား ... ၁

Image from http://www.fotosearch.com/

ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ရီးစားထားၾကတဲ့သူေတြ အေၾကာင္းေျပာေနတာ ၾကားရေတာ့... ထံုးစံအတိုင္း... ကိုယ္လည္း... ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းေလးေတြ ေဖာက္သယ္ခ်ရဦးမယ္။

အိတ္တုန္းက ကိုယ္တို႔က ၇တန္း၊ ၈တန္း... အပ်ိဳေပါက္စနေလးေပါ့။ ဒါေပမဲ့... ကိုယ္က လူေကာင္ခပ္ေသးေသး၊ ဆံပင္က ဘိုေက၊ လူပံု မိုက္တိမိုက္ကန္း၊ သူမ်ားကိုၾကည္႔ရင္ ရွဳတည္တည္၊ ၀တ္တာက ရွပ္အက်ႌနဲ႔ ေဘာင္းဘီ ဆိုေတာ့ ကိုယ္လိုလူမ်ိဳး ဘယ္သူမွ အပ်ိဳစာရင္းမသြင္းၾကေပါင္။ အဲ... ကိုယ္နဲ႔တြဲတဲ့ သူေတြကေတာ့ ထမီေျခမဦးထိုး၀တ္၊ ဆံပင္ေလးေတြ ဟိုခ်ည္ ဒီခ်ည္၊ ခါးေလးေတြႏြဲ႔ျပီး လမ္းေလွ်ာက္၊ ေကာင္ေလးေတြမ်ားေတြ႔ရင္ မ်က္စမ်က္နပစ္လို႔... အပ်ိဳဂိုက္စဖမ္းေနျပီျဖစ္တဲ့ မမေလးေတြေပါ့။ ေက်ာင္းက ျမိဳ႔ထဲက လသာ၂မွာ တက္ရလို႔ ရပ္ကြက္ထဲကသူငယ္ခ်င္းသိပ္မရွိေပမဲ့၊ အဲဒီ ၇တန္းေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေႏြရာသီမွာ ရပ္ကြက္ထဲက နံမည္ၾကီး သခ်ၤာက်ဴရွင္တခုတက္ျဖစ္လိုက္ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြ ရလာတယ္။

က်ဴရွင္က စေန၊ တနဂၤေႏြ ည ၇နာရီ တက္ရတာ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တို႔အားလံုး ၆နာရီေလာက္ကတဲက က်ဴရွင္ကို ေရာက္ေနၾကျပီ။ ကိုယ္က ထုတ္ဆီးတိုးဖို႕စိတ္၀င္စားတုန္းမွာ သူတို႔က ဇီးထုတ္စားရင္း ရုပ္ရွင္မင္းသားအေၾကာင္းနဲ႔ ဟိုေကာင္ေလးက ဘယ္လို ဒီေကာင္ေလးက ဘာညာ အေၾကာင္းပဲ တြတ္ထိုးခ်င္ၾကတယ္။ အတန္းမစခင္ ထုတ္စီးတိုးခ်င္ေပမဲ့ ေခြၽးထြက္ျပီး အလွပ်က္မွာ သူတို႔က ေၾကာက္တတ္ေနၾကျပီ။ ကိုယ္ကေတာ့ သူတို႔နဲ႔ မေပါင္းရမွာ ေၾကာက္လို႔ သူတို႔ဒါဆို... ဒါလိုက္တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းမိုးမိုးနဲ႔ အိတ္က်ဴရွင္အိမ္နားက ေကာင္ေလး၁ေယာက္တို႔ ဟိုလိုလို သည္လိုလိုနဲ႔ သိပ္မၾကာခင္မွာ ၾကိဳက္သြားၾကေရာ။ မွတ္မိေနေသးတာ... အိတ္ေကာင္ေလးက လသာ၁က... သူ႔ အိမ္နံမည္က သံေခ်ာင္းတဲ့။

တေန႔ၾကေတာ့ က်ဴရွင္က မီးပ်က္ေနေရာ။ မွတ္မွတ္ရရ... အိတ္ေန႔က မိုးေတြ တအားရြာထားလို႔ ရပ္ကြက္ထဲလမ္းေတြေပၚမွာ ေရေတြလည္း ၾကီးေနတာ။ က်ဴရွင္က မီးပ်က္ေနတာ မတက္ေသးရေတာ့ မိုးမိုး နဲ႔ ခိုင္ခိုင္က ဒီနားခဏသြားစရာရွိတယ္ လုိက္ခဲ့ဆိုျပီး အေဖာ္ေခၚလို႔ လိုက္သြားမိတယ္။ လမ္းေတြက ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲနဲ႔ ေရေတြထဲ ျဖတ္ျပီးသူတို႔ေနာက္ လိုက္ရတာ... လက္စပ္သတ္ေတာ့ မေရႊမိုးက သံေခ်ာင္းနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႔ဖို႔ သြားတာကိုး။ ဟိုး... ရထားလမ္းဖက္က ခပ္စုတ္စုတ္ အိမ္ေလးတအိမ္ေရွ႔လည္းေရာက္ေရာ... သံေခ်ာင္းနဲ႔ အျမဲတြဲေနၾက လံုးလံုးဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးက ထြက္လာျပီး လာလာ... ဒီကိုလာ ဆိုျပီးထြက္ေခၚတယ္။ အိတ္ေတာ့ မိုးမိုးရယ္... အိတ္အိမ္ေမွာင္ေမွာင္ေလးထဲကို ၁ေယာက္ထဲ ၀င္သြားသေတာ့့။ ကိုယ္ရယ္၊ ခိုင္ခိုင္ရယ္၊ လံုးလံုးရယ္က အိတ္အိမ္အျပင္ဖက္လမ္းေပၚက ေရေတြထဲမွာ ရပ္ျပီးေစာင့္ေနၾကတယ္။ ကုိယ္တို႔ ေၾကာင္လိုက္ပံုက ခိုင္ခိုင့္ကုိ ... နင္၀င္လိုက္သြားပါလား... ဟိုမွာ မိုးမိုး၁ေယာက္ထဲ ေမွာင္ၾကီးထဲ ေၾကာက္ေနလိမ့္မယ္ေပါ့လို႔ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ခိုင္ခိုင္က ... အသာေနစမ္းပါဟယ္ဆိုျပီး ကိုယ့္ကို မာန္တယ္။

ကိုယ္ကအသာ မေနႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး အံ့ၾသေနတာ... ဘာလို႔ ဒီေမွာင္ထဲက အိမ္ထဲမွာ ခ်ိန္းေတြ႔လဲဆိုတာ နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ မေတာ္ သူ႕လည္ပင္းညွစ္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုျပီး လန္႔တာ။ (ဟီး... တျခားကိတ္စေတာ့ မသိေသးလို႔... မပူမိဘူးေတာ့) ။ အဲသာနဲ႔... ၅မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ မိုးမိုးျပန္ထြက္လာေအာင္ အၾကံထုတ္တာေပါ့။ ေရေတြထဲ ေျခေထာက္ကိုလႊဲျပီး ဖိနပ္ဦးနဲ႔ ခတ္... ခတ္ ကစားရင္း အၾကံထုတ္လိုက္တာ... တခ်က္... ဖိနပ္ကို တခါထဲ ခပ္ေ၀းေ၀း ကန္ထုတ္လိုက္တယ္။ ျပီးလည္းျပီးေရာ... အီး... ဖိနပ္ၾကီး ေရထဲ ေမ်ာသြားျပီေတာ့... လုပ္ၾကပါဦးလို႔ ေအာ္တာေပါ့။ ဖိနပ္အသစ္ၾကီး... ရွာေပးၾကပါ... ရွာေပးၾကပါလို႔ ခုႏွစ္သံခ်ီနဲ႔ ေအာ္လည္းေအာ္ေရာ... လံုးလံုးက ... ဟဲ့...ဟဲ့...ေအာ္မေနနဲ႔... ငါရွာေပးမယ္ဆိုျပီး ေျပာလည္း ... မရပါဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ ေအာ္တာပဲ။ ေနာက္ဆံုး... ဟိုအိမ္ထဲက ၂ေယာက္ထြက္လာမွ အေအာ္ရပ္ေပးလိုက္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ့္ဖိနပ္တဖက္... အိတ္တုန္းက တကယ္ဆံုးသြားပါတယ္။ ေရေတြထဲ ေမ်ာသြားတာ ညကလည္းေမွာင္ေနေတာ့ ဘယ္လိုမွ ရွာမေတြ႔ေတာ့ဘူးရယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်နပ္တယ္... မိုးမိုးက ထြက္လာေတာ့... ျပန္ၾကမယ္ဆိုျပီး ကိုယ္တို႔ အားလံုး... အိတ္က ျပန္လာၾကတာေပါ့။ သံေခ်ာင္းနဲ႔ လံုးလံုးကေတာ့ ဘာလို႔ အိတ္ေကာင္မေလးကိုေခၚလာရတာလဲ။ ေနာက္ဆို ေခၚမလာခဲ့နဲ႔လို႔ မိုးမိုးတို႔ကိုမွာသတဲ့။ အိတ္ေန႔က အိမ္ကုိ ဖိနပ္မပါပဲ ျပန္လာတဲ့ ကိုယ့္ကို က်ဴရွင္မရွိတာ အိမ္ျပန္မလာပဲ ရြာရိုးကိုးေပါက္၊ ေပါက္လႊတ္ပဲစား ေလွ်ာက္သြားေနရသလားဆိုျပီး ေမေမရိုက္တာ ခံလိုက္ရေသးသေတာ့။ အိတ္လို သူမ်ားရည္းစားခ်ိန္းတာ အေဖာ္လိုက္ေပးတယ္ဆိုတာမ်ား သိရင္ေတာ့ မိုးမီးေလာင္မွာ။

ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္လည္း က်ဴရွင္ မတက္ျဖစ္ေတာ့လို႔ သူတို႔နဲ႔ မတြဲျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ကိုလည္း ဖိနပ္အဆံုးခံျပီး ကယ္မဲ့သူမရွိတာနဲ႔... မိုးမိုးဟာ ၁၀တန္းမွာပဲ ေယာက်္ားေနာက္လိုက္ေျပးသြားတယ္။ သံေခ်ာင္းနဲ႔ေတာ့ မႈတ္ဘူး။ အသက္၃၀မွာ ကေလး၃ေယာက္နဲ႔ သူ႔ေယာက်္ားဆံုးသြားေတာ့ မုဆိုးမေလး ျဖစ္ျပီးက်န္ခဲ့တာသိရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ တႏွစ္က ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ သူေနာက္ေယာက်္ားယူလိုက္ျပီတဲ့။ သူ႔ေနာက္ေယာက်္ားကလည္း မုဆိုးဖို ကေလး၂ေယာက္အေဖတဲ့။ ဒါေပသိ... ေနာက္ေယာက်္ားက စီးပြားရွာေကာင္းလို႔ ရပ္ကြက္ထဲက ဖုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းေဆာင္ေတာင္ ေဆာက္ျပီးလွဴၾကသတဲ့။

ေတာင္ေရာက္...ေျမာက္ေရာက္ သူငယ္ခ်င္း ၁ေယာက္ အေၾကာင္းေပါ့....။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

သံေယာဇဥ္ဆူး

Image from http://www.fotosearch.com/

သူမ်ားေတြ ကဗ်ာစာအုပ္အေၾကာင္းေတြ ေျပာတာ ဖတ္ရေတာ့ ကိုယ္လည္း ပထမႏွစ္တက္ကာစ... ၁၆ႏွစ္သမီးအရြယ္သာသာက ဘုမသိ ဘမသိ ထုတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးအေၾကာင္းကို ခုခ်ိန္ထိ သတိတရနဲ႔ လြမ္းေနမိပါေသးပါရဲ႔။ အဲဒီ ကဗ်ာစာအုပ္ေလး နံမည္က သံေယာဇဥ္ဆူးတဲ့။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတဲ့ထိ ရင္ထဲမွာ ညိေနေသးတဲ့ ဒီကဗ်ာအပိုင္းအစေလးကေတာ့...

"သံေယာဇဥ္ဆူး"

စူးနင့္ေနဆဲ
ရင္ထဲမွာေပါ့
သံေယာဇဥ္
တိုး၀င္ကာ ေ၀ဒနာျဖစ္မွ
စူးရွနာက်င္
ဆူးအသြင္ စူး၀င္ေနလဲ
ႏႈတ္ရက္ပါဘူး
ခ်စ္ဦးသူ
အမွတ္တရ ခ်န္ခဲ့တဲ့
သံေယာဇဥ္ဆူး...။

ကိုသွ်ား

ဒီကဗ်ာေလးကိုေရးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနံမည္ကေတာ့ ကိုသွ်ားတဲ့။ ကိုယ္က ဒီ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး အမ်ားၾကီးေတာ့ မကူညီခဲ့ဘူးဘူး။ ဒီစာအုပ္ေလးထဲမွာ ကိုယ့္ကဗ်ာ၃ပုဒ္ပါ၀င္ခဲ့၊ စာအုပ္ထုတ္ဖို႔အတြက္... မရွိမဲ့၊ ရွိမဲ့ မံု႔ဖိုးေလး ၅၀ကို မွ်ေ၀ခဲ့...၊ ျပီးစာအုပ္ထြက္လာေတာ့မွ... ေရာ့...အင့္... ဆိုျပီး သူတို႔က ကိုယ့္လက္ထဲထည္႔... ဒါနဲ႔... ဟိုလူ႔ ဒီလူ႔ လိုက္ေရာင္းခဲ့တယ္ ဆိုတာက ပိုမွန္မယ္။ ဒီဇိုင္းဘယ္သူဆြဲသလဲ...၊ လက္ေရး ဘယ္သူေရးသလဲ...၊ ဘယ္မွာ မိတၱဳလွည္႔ၾကသလဲ...၊ စာအုပ္ေတြ ဘယ္လိုခ်ိဳးလို႔ ဘယ္မွာ ခ်ဳပ္ၾကသလဲ... ဘာမွ မသိလိုက္ဘူး။ အဲဒီကဗ်ာစာအုပ္မွာ ေရးတဲ့သူေတြ အားလံုးကိုလည္း ကိုယ္သိလည္းမသိဘူး။ ေတြ႔လည္းမေတြ႔ဘူးဘူး။ ကိုယ့္ကေလာင္နံမည္က ေယာက်္ားေလး နံမည္ယူထားလို႔ ဒီကဗ်ာ၃ပုဒ္ကို ေရးတဲ့သူဟာ ကိုယ္ဆိုတာ၊ မိန္းကေလး၁ေယာက္ဆိုတာ သူတို႔ေတြလည္း မသိၾကဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လည္း ဆိုေတာ့ ကိုယ့္မွာ ဒီကိစၥကို အိမ္က လူၾကီးေတြ မသိေအာင္ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ လုပ္ရရွာသကိုး။

စာအုပ္ေလးထြက္လာျပီးေတာ့ ညဖက္... ညဖက္... လူၾကီးေတြ မသိေအာင္... ခဏခဏ... ခိုးခိုး ၾကည္႔ခဲ့ရတာ သတိရမိတယ္။ ကိုယ့္ကဗ်ာေလးေဘးမွာ ေရးထားတဲ့ နဂိုဒီဇိုင္းကိုမၾကိဳက္လို႔ ကိုယ့္ဖာသာ သရုပ္ေဖာ္ပံုေလးေတြ ထပ္ဆြဲတယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္ေလး မြမြေၾကမတတ္ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေတြအားလံုး အထပ္ထပ္အျပန္ျပန္ ဖတ္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကဗ်ာေတာ့ အၾကိဳက္ဆံုးရယ္လို႔ အမွတ္ေတြ ကိုယ့္ဖာသာေပးတယ္။ ဒါဟာ... ငါ့ရဲ႔ စာေပဘ၀ခရီးအစ...ေျခလွမ္းတခုပဲလို႔... ၁၆ႏွစ္သမီးဟာ... ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ စိတ္ကူးယဥ္ မိခဲ့ဘူးတယ္။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

Business email writing tips - 4

Image from http://www.fotosearch.com/

ရံုးအီးေမးလ္ေရးတဲ့ေနရာမွာ သတိထားသင့္တဲ့ အခ်က္ေလးမ်ားကို အလ်င္းသင့္သလို ေျပာဦးမယ္ေနာ္။

Be Positive
အေကာင္းျမင္တဲ့ အျမင္ျဖင့္ ေရးပါ။

ဥပမာေျပာရရင္ ကေလးေတြကို ဆံုးမတဲ့ေနရာမွာ သူလုပ္လိုက္တာမွားတယ္လို႔ ေျပာမဲ့အစား ဒီလိုေလးလုပ္ရင္ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရမဲ့သေဘာလိုေပါ့...။ ကေလး၁ေယာက္က တံခါးကို ၀ုန္းကနဲေဆာင့္ ပိတ္လိုက္တယ္ထားပါေတာ့။ သူ႔ကို ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ တံခါးကို ဘာလို႔ေဆာင့္ျပီးပိတ္တာလဲလို႔ အျပစ္မေျပာပဲ... တံခါးဆိုတာ ျဖည္းျဖည္းညင္ညင္သာသာ ပိတ္ရတယ္လို႔ သူနားလည္ေအာင္ အမွန္ကို တည္႔မတ္ေပးမယ္ဆိုရင္ ေျပာတဲ့သူေရာ၊ ေျပာခံရတဲ့သူပါ ေက်ေက်နပ္နပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ သေဘာကေတာ့....

the child needs to learn what’s right—not just what is wrong လို႔ဆိုလိုခ်င္တာပါ။

ဒီသေဘာအတိုင္းပါပဲ... အီးေမးလ္ေရးတဲ့ အခါမွာလည္း အျပစ္သေဘာေတြမပါ၊ အျပဳသေဘာနဲ႔ေရးသားတတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ၁ေယာက္ေယာက္က အမွားလုပ္လို႔ သတိေပးေျပာစရာရွိတဲ့အခါဆိုရင္လည္း သူ႔အမွားကို ေထာက္ျပအျပစ္ေျပာတာထက္ သူဘယ္လို အမွန္လုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ သူသေဘာတူလာေအာင္ စည္းရံုးျပီး ေရးသားဖို႔ ဂရုစိုက္ရပါမယ္။

အဲဒီေတာ့ ကိုယ္အီးေမးလ္ ပို႔လိုက္တဲ့သူဆီက Affirmative response ရခ်င္တယ္ဆိုရင္ အျပဳသေဘာမ်ိဳး ေရးသားတတ္ေအာင္ ဂရုစိုက္ရပါမယ္။

ဥပမာေလးေတြ ေရးျပမယ္ေနာ္...။

1) Say what you want, rather than what you do not want

It will be great if we can have a code released on this Tuesday, since production will run the test on this Tuesday. Please kindly help to expedite it.

(Yes)

We need the code released on this Tuesday. If we don't get the code on time from you, production cannot run the test. Please release it on time.

(No)

2) State what to do – not what to avoid
Please kindly provide the information within this week.
(Yes)
Don't take too long to provide the information more than a week.
(No)

3) Say what you can do – not what you cannot do
We will release the latest firmware code by end of this week and we are working on it.
(Yes)
We cannot release the firmware code by now; you need to wait until end of this week.
(No)

4) Use neutral rather than blaming language
Please let me clarify what I meant.
(Yes)
You misunderstood what I said.
(No)

5) Avoid blaming others
The test sequence can be improved further and please clear the unnecessary lines and resubmit. Thanks.
(Yes)
You created the test sequence very messy. Redo it.
(No)

6) Use words that create a positive feeling
We value the natural resources.
(Yes)
We don't waste natural resources.
(No)

7) Watch your tones
We are expecting the report from you. We would like to understand more on current Network problem and we hope that you can solve the problem as soon as possible. Please kindly help to expedite it.
(Yes)
I am regarding your failure to send the report. You claimed that network problem has been solved. But you have a serious lack of insight into the problem.
(No)
(You claim လို႔ေျပာတာက "you say so, but I don't believe you." လို႔ေျပာလိုက္တာပါပဲ။ "failed to," "neglected to" or "lack of" စသျဖင့္ words ေတြက accuse အျပစ္တင္တဲ့ စကားလံုးေတြပါ။)

8 ) Motivate the people with your words whenever you have opportunity
Good job! We have received your latest released test code. You helped us a success on product launch on-time. Thanks for your hard work on it and hope to have your continuous support.
(Yes)
We have received the latest code released. Product has been launched.
(No)

9) Take every opportunity to communicate positively
We received your letter with thanks.
(Yes)
We got your letter.
(No)

Thank you for taking the time to consider my ideas.
(Yes)
Please review my ideas.
(No)

Ref:
http://www.syntaxtraining.com/business_writing_tips.html

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

Happy Birthday Brother Ko Min Ko Naing!

ဒီကေန႔... ေအာက္တိုဘာလ ၁၈ ရက္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ဟာ ဆိုရင္ ကိုမင္းကိုႏိုင္ (ခ) ကိုေပၚဦးထြန္း ရဲ႔ (၄၆) ႏွစ္ ေျမာက္ေမြးေန႔ရက္ျမတ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုမင္းကိုႏိုင္ကို ၁၉၈၉ မတ္လမွာ အက်ဥ္းခ်ခဲ့တာ၊ ၁၅ႏွစ္ေက်ာ္ ၁၆ႏွစ္နီးပါး အက်ဥ္းက်ခံခဲ့ရျပီး ၂၀၀၄ ႏို၀င္ဘာမွာ ျပန္ည္လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၂၀၀၇ ၾသဂုက္၁၉ရက္မွာ ျပန္လည္ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရပါတယ္။

မိမိကိုယ္က်ိဳးမငဲ့ပဲ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနေသာ ကိုမင္းကိုႏိုင္ႏွင့္တကြ ဖမ္းဆီးခံေနရေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားအားလံုး အျမန္ဆံုး ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ပါေစရန္ အစ္ကိုၾကီးကိုမင္းကိုႏိုင္ရဲ႔ ၄၆ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔ေလးမွာ ၀ိုင္း၀န္းဆုမြန္ေကာင္းမ်ားေတာင္း၍၊ ဆုေတာင္း ေမတၱာမ်ား ပို႔သၾကပါစို႔...။

"သစၥာ"

အမ်ိဳးသားေရးအတြက္
အသက္ေပးသြားေသာ
ရဲေဘာ္မ်ားအား
တိုင္တည္သစၥာျပဳပါ၏။

မၿပီးျပတ္ေသး
ေတာ္လွန္ေရးတြင္
ကြၽႏု္ပ္၏ေသြး မနီေသးလွ်င္
အသင္တုိ ့ေသြးပက္ျဖန္းေပး၍
ရဲေဆးတင္ေပးၾကပါေလ။

မၿပီးျပတ္ေသး
ေတာ္လွန္ေရးတြင္
ကြၽႏု္ပ္၀ိညာဥ္ ေၾကာက္စိတ္၀င္၍
မခ်င့္မရဲ သတၱိနည္းလွ်င္
သင္တို ့၀ိညာဥ္ပူးကပ္၀င္၍
ကြၽႏု္ပ္အား ထိန္းခ်ဳပ္သြားပါေလ။

မၿပီးျပတ္ေသး
ေတာ္လွန္ေရးတြင္
ကြၽႏု္ပ္သည္ကား
အမ်ိဳးဂုဏ္ေမာက္ သစၥာေဖာက္ဟု
မေထာက္မညွာ ျပဳမိပါလွ်င္
အသင္တို႔၏ မညြတ္ေျပာင္းေသာ
ခြပ္ေဒါင္းလက္ျဖင့္
၀ိုင္းညွပ္အျပစ္ေပးၾကပါေလ။

မၿပီးျပတ္ေသး
ေတာ္လွန္ေရးအတြက္
ကြၽႏု္ပ္အသက္လမ္းတ၀က္မွ
ေပးဆပ္ရလည္း
လူဘံုလမ္းခြဲ ၀မ္းမနည္းဘဲ
တာ၀န္တရပ္ေက်ျပြန္မွတ္၍
ထပ္ဆင့္ေပ်ာ္၀င္ ကြၽႏု္ပ္၀ိညာဥ္သည္
ေဒါင္းအလံကိုဆြဲ ေလတြင္၀ဲ၍
သင္တို ့ရွိရာ ကြၽႏ္ုပ္လာမည္
ရင္ဖြင့္ ႀကိဳၾကပါေလ။

မင္းကိုႏိုင္

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

အညာစကား နဲ႔ အေၾကစကား

Artist - Saya T Naing Soe

အညာစကားနဲ႔ အေၾကစကား ကြဲလြဲတယ္ဆိုတာ ဖတ္ျပီး ၂၀၀၃-၄ေလာက္ ျမန္မာျပည္ျပန္ခဲ့တုန္းက ေခ်ာင္းသာ အလည္သြားခဲ့တာကို ျပန္သတိရလို႔ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ေရးလိုက္ဦးမယ္....။

ျမန္မာျပည္ကေတာသူေတာင္သားေတြဟာ ရိုးသားျပီး၊ ဟန္မေဆာင္တတ္၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း စကားေျပာတတ္တာကိုေျပာခ်င္လို႔ပါ။ အိတ္တုန္းက ေယာက္ေယာက္ရယ္ ကိုယ္တို႔ ညီအစ္မ၃ေယာက္ရယ္ ေခ်ာင္းသာကိုအလည္သြားၾကတာ...။ အျပန္က်ေတာ့ ဇက္ကူးဖို႔က... (ဘာလို႔ဆိုလည္း... ဗြီအိုင္ပီဆိုလား... ဘာလား... ရွိလို႔ဆိုျပီး ) အၾကာၾကီးထိုင္ေစာင့္ခဲ့ရတယ္...။

အဲဒါနဲ႔ကိုယ္တို႔ေတြလည္း... ျမစ္ဆိပ္မွာပဲ လၻက္ရည္၀င္ေသာက္... ျပီးေတာ့ အိတ္ဆိုင္ေရွ႔ အရိပ္ေအာက္က ထိုင္ခံုေလးေတြမွာ ထိုင္ျပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စကားေတြ ေရပက္မ၀င္ေအာင္ေျပာ... ေျပာင္လိုက္ေနာက္လိုက္နဲ႔ ေနေနၾကတာေပါ့။ အိတ္မွာ ကိုယ္တို႔ စကားေျပာတဲ့ အနားကို ထန္းလ်က္သည္ေတြ ေရာက္လာၾကတယ္။ ထန္းလ်က္ေရာင္းခ်င္လို႔ အနားကိုေရာက္လာၾကတာမႈတ္ဘူးေနာ္။ ကိုယ္တို႔ အခ်င္းခ်င္း ေပါက္ကရ ေျပာင္ေနေနာက္ေနၾကတာကို စိတ္၀င္တစားေတြနဲ႔... ပထမေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက အကဲခတ္သလိုၾကည္႔... ေနာက္တျဖည္းျဖည္းေရွ႔တိုးလာၾကည္႔။ ျပီးလည္းျပီးေရာ... ကိုယ္တို႔နားက အရိပ္ေအာက္မွာ ျပံဳးျပံဳး... ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ဗန္းေတြခ်ျပီး တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက ္လာထိုင္ၾကေတာ့တာပဲ။

ကိုယ္တို႔ေတြ ေျပာေနၾကတာကို... ေငးေမာနားေထာင္ ရီေမာရင္း သူတို႔ကပါ စကားေတြ ၀င္ေျပာၾကတာေလ။ အဲဒါနဲ႔ သူတို႔ေတြက ကိုယ္တို႔ကို ဘယ္လိုေတာ္စပ္ၾကသလဲဆိုျပီး ေမးတာေပါ့ေနာ္။ ကိုယ္နဲ႔ ေယာက္ေယာက္ကလည္း ကိုယ္႔ညီအစ္မေတြနဲ႔ အတူတူခရီးသြားၾကတယ္ဆိုရင္ ၂ေယာက္လံုး အပ်ိဳ၊ လူပ်ိဳ ဟန္ေဆာင္ၾကတာေလ... ဟီး...။ ျပီးေတာ့... ရုပ္ခ်င္းကလည္း ခပ္ဆင္ဆင္ေတြမို႔... ေမာင္ႏွမေတြ ေတာ္တယ္လို႔ ေျပာရင္ လူတိုင္းယံုၾကတယ္။ ေယာက္ေယာက္ကို လက္ညိဳးထိုးျပျပီး... ဒါ... ေမာင္ေလး အငယ္ဆံုးေလးလို႔ ေျပာၾကတာေပါ့။ ညီမေလးကုိေတာ့ လက္ညိဳးထိုးျပီး... ဒါကေတာ့... အစ္မအၾကီးဆံုးလို႔ လုပ္ၾကတာေပါ့... ခစ္ခစ္။ အိတ္ေတာ့... သူတို႔ေတြက ညီမေလးကို ၀ိုင္းၾကည္႔ၾကျပီး ... ဟယ္... ေကာင္မက... အစ္မအၾကီးဆံုးတဲ့ေတာ့... မထင္ရဘူးေတာ့တဲ့။ ေကာင္မဆိုေတာ့ ညီမေလးက စတြန္႔သြားတယ္။ ေနာက္ထပ္စကားလည္းၾကားေရာ... ကိုယ္တို႔ေတြ မျပံဳးပဲ ၀ါးလံုးကြဲကို ရီမိလိုက္ၾကတယ္။ သူ႔အေျပာက... ေကာင္မမ်က္ခြက္ကလည္း လွပါ့ေအ... တဲ့...။

လွတယ္လည္းဆိုေသး... ေျပာတာကလည္း မ်က္ခြက္တဲ့... ဟိဟိဟိ...။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ကို ဘယ္အရပ္ကလည္းဆိုတာ ေမးၾကည္႔ေတာ့ သူတို႔က အထက္အညာေဒသကဆိုပဲ။ သူတို႔ ရြာနံမည္ေျပာျပတာေတာ့ ေမ့သြားျပီ။ သူတို႔ေတြ ကိုယ္တို႔နဲ႔ တ၀ါး၀ါး တဟားဟား... စကားေတြ ေကာင္းေနၾကတာ... ဟိုမွာ ေနာက္ထပ္ ခရီးသည္ကားေတြ လာေနတယ္... ထန္းလ်က္သြားေရာင္းၾကခ်ည္ေလ ဆိုလည္း ထိုင္ရာကမထၾကဘူး။ ေနပေစ... ကိုယ္တို႔နဲ႔ စကားေျပာရတာေပ်ာ္တယ္တဲ့။ ဒီေန႔အတြက္လည္း ေရာင္းထားတာ ေန႔တြက္ကိုက္ေနလို႔တဲ့။ တကယ့္ကို ဘယ္မွသြားမေရာင္းပဲ ကိုယ္တို႔ေတြဇက္ကူးတဲ့ထိကို စကားထိုင္ေျပာၾကတာ။ ဘာေတြ ေမးၾက... ေျပာၾကလည္း... ဆိုတာ... အတိအက်ျပန္စဥ္းစားၾကည္႔ ေတာ့ ေရးေတးေတးရယ္။ ဒါေပမဲ့... ကိုယ္တို႔က ေပါက္ကရေတြ ေျပာလိုက္ သူတို႔ကရီလိုက္။ သူတို႔ ရိုးရိုးၾကီးေျပာတာကို ကိုယ္တို႔ကရီလိုက္ၾကနဲ႔။ သူတို႔ဘ၀အေၾကာင္း... စိတ္ညစ္စရာေလးေတြကို ေျပာျပတာေတာင္မွ သူတို႔က ရီကာေမာကာနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပံုစံေလးေတြနဲ႔ ေျပာျပၾကတာကိုေတာ့ မွတ္မိေနတယ္။

*********************

အိတ္ကျပန္လာျပီးကတဲက... ေယာက္ေယာက္က တခါတခါ... ေနာက္ေလ့ရွိတယ္...။ ငါ့မိန္းမက မ်က္ခြက္က လွသားပဲတဲ့.............. ေလ။

*********************

ေမ့လို႔...။ ေခ်ာင္းသာကအျပန္... သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အမ်ိဳးေတြကို လက္ေဆာင္ေတြေ၀ေတာ့... အားလံုးက အံ့ၾသျပီး... ဟယ္..ေခ်ာင္းသာမွာ ထန္းလ်က္ေပါသလားတဲ့.....................။ ဇီးထန္းလ်က္၊ အုန္းထန္းလ်က္၊ ေပါက္ေပါက္ဆုတ္ ထန္းလ်က္၊ ရိုးရိုးထန္းလ်က္... အမ်ိဳးစံုေအာင္ကို ပါလာတာေလ...။

ေမြးေန႔ ကဗ်ာလက္ေဆာင္

Image from http://www.fotosearch.com/

စုခ်စ္ေရးထားတာကို ဖတ္ျပီး ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးလြန္းလို႔၊ စုခ်စ္ေယာက္ေယာက္ အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ အျဖစ္ ကဗ်ာေလးေရးေပးမယ္ေနာ္။

စုခ်စ္ရဲ႔ ဒိုင္ယာရီ ကို အခုမွ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ စုခ်စ္ေရာ... ကို--- ကိုပါ ခင္ေန၊ ေတြ႔ဖူးတဲ့ သူတေယာက္ အေနနဲ႔ စုခ်စ္ ေရးထားတာေလး နဲ႔ မ်က္လံုးထဲမွာ ျမင္ၾကည့္တာေလးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ကို ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။

ေနာက္တခု က စုခ်စ္နဲ႔ေလဒီ ညတိုင္းနီးပါး စကားေျပာျဖစ္တဲ့အခါတိုင္း၊ တခါတေလ ေနာက္ေန႔မွာ ပိတ္ရက္မ်ိဴးဆို တို႔ေတြ ၂ေယာက္ ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ ေျပာရင္ေတာင္ မွ စုခ်စ္ အိပ္မွ အိပ္တယ္ ဆိုျပီး၊ ေဘးနားမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနတတ္တဲ့၊ ကို--- ကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္၊ စုခ်စ္တို႔ကိုလဲ အားက်မိတယ္။

ဘန္ေကာက္မွာေတြ႔ၾက တုန္း ကလဲ က်ဴးပစ္ေတြ အမ္ဖိုးအမ္ နဲ႔ က်ဴးပစ္ထဲ ကအေၾကာင္း ေျပာမ၀ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ျပံဳးျပံဳး နဲ႔၊ စကားမစပ္ အဲဒီတုန္းက ပါလာတဲ့ ေနာက္က်ဴးပစ္ စီနီယာ တေယာက္ရဲ႔ ပါရမီျဖည့္ဖက္ ကိုလည္း တယ္ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။

ေလဒီကိုလည္း အျမဲတန္းအားေပးတတ္တဲ့စုခ်စ္၊ ဂရုစိုက္တတ္တဲ့ စုခ်စ္၊ ဒီလို ဂရုစိုက္ခြင့္ေပးတဲ့ စုခ်စ္ ေယာက္ေယာက္၊ ယေန႔ ေမြးေန႔မွသည္ စုခ်စ္နဲ႔တူတူ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ အဘိုးအဘြားမ်ားေတာင့္တေနတဲ့ သားသမီးေလးေတြ နဲ႔အတူတူ၊ ဒီေန႔လိုပဲ ဇင္ေယာ္ခ်ိန္ ေလးေတြခ်ည္းပဲ တသက္ လံုး လွပ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါေစလို႔။

တစ္ေထာင္ကိုးရာ ကိုးဆယ္ငါး
ေရႊမန္းသားႏွင့္ ရန္ကုန္သူ
ေနပူပူ မန္းပေရာဂ်က္မွာ
ေတြ႔လိုက္ရာ... မွအစ။

ပန္းနီနီသူေပး
ၾကာသာပေတးေန႔တိုင္း တဲ့လား
ရင္ခံုသံမွားသြားေပါ့ ဒို႔စုခ်စ္ရယ္
ဆံုးျဖတ္တယ္ တသက္လံုး
ေပ်ာ္မဆံုး မဂၤလာပြဲသို႔...။

ရက္မွႏွစ္ေျပာင္း
မေဟာင္းသည္က သူတို႔အခ်စ္
အျပစ္ဆိုသည္မွာ ျမဴမႈန္
္ ေမတၱာထံုသင္း
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းအတိ။

ဘ၀မစခင္ တစ္ႏွစ္တဲ့
ကို--- ရဲ႔ေမြးေန႔
မေမ့တဲ့ေဒၚစုခ်စ္ သည္
ေရးခ်လိုက္ ဒိုင္ယာရီေရ...
မုဒိတာေ၀ အားက်ေစသည္။

စုခ်စ္ ေယာက္ေယာက္
မ်က္မွန္ေကာက္ႏွင့္
ျမင့္ခ်စ္သူ... ဟု
စုခ်စ္တင္စား ကို... အား
ဆုေတာင္းေခြၽသည္
ေမြးေန႔ဆီမွ... အိုသည္မင္းရ
သက္ဆံုးထိတိုင္၊ ေပ်ာ္ပိုင္ၾကေစေသာ္...
တူစြ ေရႊဇင္ေယာ္...။ ။

ကာရံသိပ္မကိုက္ေပမဲ့.. အမွတ္တရပါ.. အခုခ်က္ျခင္းေရးခ်လိုက္လို႔။

ေလဒီ

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

အမွတ္တရ ကဗ်ာေရးေပးေသာ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေလဒီအား ေက်းဇူးတင္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္...။
စုခ်စ္

Hubby! Happy Birthday, It's for U!

I met one charming guy around 1995-96 at Mandalay who became my lovely hubby in future. Actually, we were same batch University mates. But we've never talked before, back in University time even though we have seen each other around the University. I was from Electrical Engineering while he was from Petroleum Engineering.

We became closed friends when we were working together for Sedona Hotel Project, Mandalay after we've graduated. As per usual man-approaching method, he said that he sees me as his younger sister so he wants to treat me like one. He always helps me on everything I need and he is always there for me. He pretended that he would never fancy me. But he couldn't pretend any longer and he proposed me after 5 months we met.

He used to give me one beautiful red rose on every Thursday because both of us are on Thursday born. Sometimes, he gave it to me personally if nobody was around. Sometimes, he put it into my desk. I don't like red color rose but I like the rose from him. Most of the presents given to me are always red color and he said that his favorite color is red. Although red color is not really my favorite, I don't mind to get red color presents from him. Anyway, I also like him….I don't really know "what is love" but I am sure that I like him very much, especially on his being honesty, humble, being big heart, and sweet smile. Although I am aware that he won't be the most perfect person surrounded me.

Now, we have been married for 6years and going to be 7 years on this November. We still don't have any kids yet. He is still the same as before…..honest, humble, big heart and sweet smile. But I became to know some of his "bad" characters after we get married which I've never realized before. Sometimes, he is very forgetful person. Something like ….left his wallet in his office, left his hand phone in somewhere…etc. And he likes to have everything best of the best. No matter how expensive, he will get it for me or he will get it for himself too and he doesn't care about anything. He always has no worries and just an easy go happy person.

Occasionally, he would like to spend money on those stuffs like a watch, shoe, etc., which are usually very very expensive (as for me). Initially, I was very disappointed and don't understand why he wants to have such a branded stuff since we are just normal people and honestly....not high class - rich people. He also wanted to buy a car, which will definitely cost us a lot extra money in every month. So, I did totally disagree with him to buy a car and arguing with him that it was just wasting money. But finally, as usual and like always, I let him do what he likes to do……because, he is my only and one hubby and I don't want him to be upset but only to be happy.

Actually, he isn't only my hubby but also my partner, my brother, my friend, my teacher, my father and my son. According to circumstances, he behaves different characters in my life since we are away from our family's members. He also treats me as different characters since he also needs me in different ways. Most importantly, we fill each other needed in anytime and anyway. We valued each other and treasured each other everyday and every possible moment.

One of the his precious characters I like and very rare to find in this world is……He is very cool guy and he never gets angry easily. In short, his boiling point is very good while mine is poor. He seldom says bad things about others except he often scolds to those people whenever he thinks about Daw Aung San Su Kyi, Burmese political prisoners and Burmese people who are in a tragic plight. He is very kind to everybody whoever associates with him. Especially, he is very good in taking care of his subordinates and workers; no questions for that…of cause they like him very much too. But I think that some people are taking granted for his kindness. So I have to become bad person in order to protect him, sometimes.

My hubby also wants to travel around the world. He often follows and visits me the place, which I occasionally go for oversea work assignments. Whenever he sees planes, he always says that he wants to take that plane and flies somewhere to admire the scenery, season, culture, etc. When I said that you're always thinking how to spend money but never think how to save money then he didn't reply me anything but just smiling.

My angry or my worry is gone whenever I see his smile. That's my hubby and me.

16-10-2008, Thursday, 09:50 am

ေျပး... အခ်စ္ေရ... ေျပး

Image from http://www.fotosearch.com/

ေက်ာင္းအစ္မၾကီး၀ိသာခါ အေၾကာင္းဖတ္ျပီးေတာ့ ငယ္ငယ္က အဖြားေျပာတာေတြ သတိရမိတယ္။ ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြမွာ မိန္းကေလးေတြက မ်ားေတာ့ မိန္းကေလးေတြဘယ္လိုေနရမယ္၊ ဘယ္လိုထိုင္ရမယ္ဆိုတဲ့ အဖြားေျပာတဲ့ စည္းကမ္းေတြကလည္းမ်ားသားပါ့။ အားလံုး... လိုက္နာသလားေမး... လစ္ရင္လစ္သလို... လည္သလို ၾကည္႔ေနၾကတယ္လို႔ ေျဖရမယ္နဲ႔တူတာပဲ။အဖြားရဲ႔ စည္းကမ္းေတြထဲမွာ မိန္းကေလးေတြ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ စကားမေျပာရ မရယ္ရ၊ ေျပးလႊားမသြားရဆိုတာေတြလည္းပါသေပါ့။ သူတို႔သမီးထြက္ရွာစဥ္ ေက်ာင္းအစ္မၾကီး ၀ိသာခါရဲ႔ အိေျႏၵၾကီးပံုဆုိတာလည္း အဖြားေျပာျပဘူးခဲ့တယ္။ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ေလး၀မ္းကြဲက ကိုယ္တို႔ကို ဘယ္လို ၾသဘာေပးခဲ့လည္းဆိုေတာ့ ... နင္တို႔လိုပံုမ်ိဳးေတာ့ ေသခ်ာတယ္... ဘယ္သူမွ သူတို႔သမီးေကာက္ၾကမွာ ဟုတ္ဘူးတဲ့ေလ...။ သူေျပာလည္းေျပာစရာ... ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည္႔ေတာ့ ... အယ္... ေရႊစုခ်စ္တို႔က ဘာေျပးသလဲေမးပါနဲ႔လား..ကြယ္ရို႔...။

ငယ္ငယ္က လာသာ၂ မွာေက်ာင္းတက္ေတာ့ ရထားၾကီးစီးျပီး တက္ရတာ...။ ရထားက တခါတေလ ပံုမွန္ခ်ိန္ထက္ ေစာလာလို႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ရထားလာေနတာေတြ႔... ကိုယ္က ဘူတာရံုမေရာက္ေသး။ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔တဲ့ အေဒၚက ထမင္းဘူးျခင္းေတြတို႔လို႔တန္းလန္းနဲ႔ သူကိုယ္တိုင္လည္းေျပး... ပါးစပ္ကလည္း.... ဟဲ့... ကေလးေတြ ရထားမွီေအာင္ေျပးၾက...ေျပးၾကဆို...လြယ္အိတ္ေတြ မႏိုင္မနင္းလြယ္လို႔ ေျခကုန္သုတ္ အေျပးလိုက္ခဲ့ဘူးသေပါ့။ ရန္ကုန္မွာ ဘတ္စ္ကားစီးဘူးတယ္ဟုတ္...။ ကိုယ္က ဒီေနရာမွာ ေစာင့္ေနတယ္ဆို... ကားက ဟိုေနရာ.. ခပ္လွမ္းလွမ္း မွာရပ္တယ္။ စပယ္ရာက ခပ္ျမန္ေလးလာလို႔ ဆိုျပီး ေအာ္ေခၚရာ အေျပးအလႊား သြားရတာ...။ အိတ္မွာ ဆင္မယဥ္သာလုပ္ေနလို႔ကေတာ့.... ေနခဲ့ေပေရာ့ပဲ...။ ဒါမွမဟုတ္လည္း... ကိုကို စပယ္ရာတို႔ရဲ႔... အမေလး.. လွယဥ္ေက်းမယ္ေရြးပြဲလုပ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ... ခပ္ျမန္ေလးလာၾကပါလို႔... အာျပဲသံၾကီး ေရာက္လာမွာ မလြဲပဲ...။ ျပီးေတာ့ေရာ.. ကားလမ္းကူးၾကတာ အေရွ႔အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ ဘယ္ညာ ကိုယ္႔ဖာသာၾကည္႔ျပီး အေျပးအလႊား ကူးၾကရတာ...။ လူေတြ အမ်ားၾကီး ေျပးေျပးလႊားလႊားကူးေနတဲ့ ေနရာ ကိုယ္ပါေရာျပီး ေျပးလႊားကူးေပါ့...။ ဒါမွ လိုရာျမန္ျမန္ေရာက္မယ္...။

တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ေရာ... အထူးသျဖင့္... ပထမႏွစ္မွာ အတန္း တခ်ိန္ျပီးတိုင္း အေျပးအလႊားနဲ႔ ေနရာေတြ ဦးခဲ့ၾကတာမွတ္မိေနတယ္။ Building 1 ကေန Building 8 - Drawing အတန္းအကူးအေျပာင္း တက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြဆို ဘာေျပာေကာင္းမလဲ...။ ေလွခါးကေန တဒိုင္းဒိုင္းေျပးဆင္းၾကတာပဲ။ တီစကြဲေတြ ေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔ အျပိဳင္လုျပီး သြားဌား..။ ေနာက္က်လို႔ ေနရာက ေနာက္မွာထိုင္ရရင္ ဆရာေျပာတာေတြ ေသခ်ာမၾကားရေတာ့ပဲ က်ဴတိုရီယယ္ၾကရင္ ဒြတ္ခေရာက္ေရာ...။ ဘယ္မွာ ဆင္မယဥ္သာလုပ္ႏိုင္ပါ့မလဲေနာ္...။ လုပ္တဲ့သူ မရွိဘူးေတာ့ မဟုတ္ဘူး..ရွိပါတယ္...။ တေန႔ေတာ့ အိတ္လိုလႈပ္လီလႈပ္လဲ့ လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း၁ေယာက္နဲ႔ (သူက..သူ႔ေနာက္လိုက္ေနတဲ့ လူၾကီးေတြ ေၾကာက္လို႔ အတန္းနားတဲ့အခ်ိန္ Physics Department မွာ စာအုပ္သြားယူစရာရွိလို႔ အေဖာ္လိုက္ခဲ့ေပးတာေခၚတာနဲ႔... လိုက္ေပးတာ) အတူလိုက္ေလွ်ာက္ေပးရတာ။ ဒီကေလာက္ ေကာ္ရစ္တာ ဘယ္ညာမွာ ေထာင္ေသာင္း မ်က္လံုးေတြ စူးစိုက္ၾကည္႔ေနတ့ဲၾကား၊ သေကာင့္သားေတြက... ေဟ့ဟား... ေအာ္ေနၾကတဲ့ၾကားမွာ သူက လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ကဗ်ာမမွီစာမပီ စတိုင္နဲ႔ ဆင္မယဥ္သာေလွ်ာက္ေနတာ...ကိုယ္ကစိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး...။ ကဲ..နင္... လမ္းျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္မလား... မေလွ်ာက္ဘူးလား။ အိတ္လိုလုပ္ေနရင္ ကိုယ့္ဖာသာ ေနာက္ကလိုက္ခဲ့ေတာ့...။ ငါ့ဖာသာ ေရွ႔ကသြားႏွင့္မယ္လို႔ ရာဇသံေပးလိုက္ေတာ့မွ... မေရႊစာက ကိုယ္႔လက္ေမာင္းကို ဖက္ျပီး ေနာက္က တရြတ္တိုက္ပါလာတယ္။

အင္း... ခု...စလံုးေရာက္လာေတာ့ေရာ...။ ကိုယ္အလုပ္စလုပ္လုပ္ျခင္းတုန္းက စီးေနၾက Express ကားက နာရီ၀က္ ၄၅မိနစ္ၾကာမွ တစီးလာတာ...။ အိုးး...ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ မေရာက္ေသးပဲ အိတ္ကားျမင္လိုက္လို႔ကေတာ့ ... Forest ေျပး...ေျပး... ဆိုတာက အသာေလးပဲေပါ့...။ ဘတ္စ္ကား ဒရိုင္ဘာ ဦးေလးၾကီးကလည္း ကိုယ္ေျပးလားတာေတြ႔ရင္ ရပ္ေစာင့္ေပးသဗ်...။ တေလာက... ရံုးကေန ေစာေစာ အျပန္ ဘတ္စ္ကားစီးဖို႔ ဂိတ္ကို ထြက္လာတုန္း ဟိုဖက္ Department က မန္ေနဂ်ာနဲ႔ ေတြ႔လို႔ သူကလည္း ေစာေစာျပန္တယ္ဆိုျပီး ၂ေယာက္သား စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ထြက္လာၾကတာ..။ ကိုယ္တို႔ စီးမဲ့ ဘတ္စ္ကားၾကီးလာေနတာေတြ႔ေတာ့ ကိုယ္က မွီေအာင္ေျပးတာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ တစီးလြတ္သြားရင္ odd hour အခ်ိန္ မွာ နာရီ၀က္ေလာက္ ေစာင့္ရတတ္လို႔...။ ဟာဟ... ကိုယ္က ေရွ႔က... အိတ္မန္ေနဂ်ာက ေနာက္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရယ္... ။ ကိုယ္တို႔ ေျပးလာတာေတြ႔ေတာ့ ဘတ္စ္ကားဆရာၾကီးက ေစာင့္ေနတာေပါ့...။ ကားေပၚလည္းေရာက္ေရာ.... ေနာက္မွေရာက္လာတဲ့ အိတ္မန္ေနဂ်ာကို ဘတ္စ္ကားဆရာၾကီးက ဗလိုင္းၾကီး ဆူပါေလေရာ...။ မိန္းကေလးက အရင္ေျပးျပီး တက္ရတယ္... မင္းက ဘာလို႔ ေနာက္ကေန ျဖည္းျဖည္းေလး လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ လာတာလဲဆိုျပီး..။ ဟိဟိ..။ အိတ္လိုပဲ ... MRTစီးေတာ့လည္း ေလွကားမတက္ခင္ Display က ၁မိနစ္လို႔ ျပထားရင္ Excuse me လို႔ ေျပာျပီး escalator ကို ေျပးတက္တာပဲ...။

ရံုးအလုပ္နဲ႔ ဂ်ပန္ကို ေရာက္ခဲ့တုန္းက... မနက္.. မနက္ ဘူတာရံု အသြားမွာ ရံုးသြားဖို႔ ထြက္လာတဲ့ ဂ်ပန္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ... လမ္းရိုးရိုးေလွ်ာက္တာထက္ ေျပးျပီးသြားၾကတာေတြ႔ရတယ္...။ ဟိ... ကိုယ္ကလည္း သူတို႔ နဲ႔ အျပိဳင္...လိုက္ေျပးတာပဲ...။ ေနာက္ျပီး... ဟိုးအရင္ ပထမဆံုးအေခါက္ US ကိုေရာက္တုန္းက ကိုယ္သြားတဲ့ ျမိဳ႔က State ေတြအားလံုးမွာ အေအးဆံုးလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ျမိဳ႔...။ အိတ္တုန္းက wind chill temperature (ေလတိုက္ခတ္ႏႈန္းနဲ႔ အေအးဓါတ္ေပါင္းသြားျပီး ရလာတဲ့ temperature ) -၃၀ နဲ႔ -၄၀ ဒီဂရီ စီ ေလာက္ကို ၾကံဳခဲ့ဘူးတယ္။ ရံုးအျပင္က ကားပတ္မွာ ကားရပ္ျပီးရင္ ...လာေလေရာ့... ကားကေန ရံုးဆီကို တခါထဲ ဒိုင္ဗင္ထိုးခ်မတတ္ ေျပးေတာ့တာပဲ...။

အင္း...ေမာင္ေလးေျပာခဲ့သလိုပါပဲ...။ ဒီလိုပံုမ်ိဳးကို... ဘယ္သူကလာျပီး သူတို႔သမီးေကာက္မလဲေပါ့ကြယ္....။ ဒါေပမဲ့... ခစ္ခစ္ခစ္..................... ကံေကာင္းလို႔... ေက်ာင္းအစ္မၾကီး ၀ိသာခါတို႔ေခတ္မဟုတ္ေတာ့လို႔... ေကာက္တဲ့သူကေကာက္ခဲ့လို႔.. ေတာ္ေသးရဲ႔....။ ဟိ...

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

အရိပ္

Image from http://www.fotosearch.com/

တရုတ္မေလးအေၾကာင္းျပီးေတာ့ အေဆာင္က ျပင္သစ္မအေၾကာင္းေလး ဆက္လိုက္ဦးမယ္။ သူမ်ား မေကာင္းေၾကာင္းေတြလိုပဲ ျဖစ္ေနလို႔ ေရးရတာ အားေတာ့နာပါရဲ႔။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ျမင္တာ သိတာကေန သင္ခန္းစာေလးေတြ ယူႏိုင္ေအာင္လို႔ေပါ့ေနာ္...။

အဲဒီ ျပင္သစ္မေလးက အသက္ ၂၃- ၂၄ ေလာက္ ...။ အရပ္ကရွည္သြယ္သြယ္၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္၊ ပုခုန္းေလာက္ရွိတဲ့ ေရႊညိဳေရာင္အဆင္း ဆံေလးေတြ တခါခါနဲ႔ ခ်စ္စရာ အပ်ိဳျဖန္းေလးပံုစံနဲ႔ေပါ့...။ ျမစိမ္းေရာင္လဲ့လဲ့ ေမႊးညွင္းႏုႏုေလးေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာေလးျဖဴေသးသြယ္ေပၚက မ်က္ခံုးတန္းေလး ညိဳလဲ့လဲ့၊ မ်က္၀န္းေလး စိမ္းျပာျပာ၊ ႏွာတန္ေလး ေသးခြၽန္ခြၽန္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီေလး ပါးလ်လ်နဲ႔ ျမင္သူအေပါင္းလည္း ေငးေမာမိရတဲ့ ဘိုမေလးေပါ့။ ကိုယ္ဟန္ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့နဲ႔ စကပ္တိုတိုေလးေတြ၀တ္ေလ့၀တ္ထရွိတဲ့၊ စေပါ့ရွဴး ခပ္လွလွေလးေတြစီးတတ္တဲ့သူ ေက်ာင္းသြားဖို႔ (ဒါမွမဟုတ္) အျပင္သြားဖို႔ အေပၚ ထပ္က ဆင္းလာျပီဆို ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းတို႔ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ ခဏထားျပီး သူမသိေအာင္ သူ႔ကို ေမာ္ဒယ္မေလးတစ္ေယာက္ကိုေငးၾကည္႔သလို မ်က္စိတဆံုးလိုက္ေငးဖို႔ ၀န္မေလးၾကဘူး။

ဒါေပမဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ သတ္မွတ္ခ့ဲသမွ် မထင္မွတ္ပဲ သိလိုက္ရတဲ့ သူရဲ႔စိတ္ေနစိတ္ထားေၾကာင့္ ကိုယ့္အေနနဲ႔ စိတ္မသက္မသာျဖစ္မိခဲ့တာ အမွန္ပဲ။ အခု... စင္ကာပူမွာ ေအာက္တိုဘာ ၁ရက္ကစျပီး ဘတ္စ္ကားခေတြ၊ ရထားခေတြ ေစ်းတက္တယ္ၾကားေတာ့ မဆီမဆိုင္ သူ႔ကို သတိရမိလိုက္တယ္။ သူကေလးသာ ဒီမွာ ရွိေနတုန္းဆို ခုလိုေစ်းတက္ႏႈန္းနဲ႔ ဘယ္လုိ Cheating မ်ား လုပ္ဦးမလဲလို႔ေလ။

ဟိုးအရင္တုန္းက စင္ကာပူမွာ Ez Link ကဒ္ဆိုတာမ်ိဳး မရွိေသးဘူး။ ရိုးရိုးဘတ္စ္ကားကဒ္ကို ကိုယ္သြားမဲ့ လမ္းခရီးေပၚ မူတည္ျပီး စက္ထဲထည္႔ ကိုယ္႔ဖာသာေရြးျဖတ္ရတာ။ ဘယ္ေလာက္ျဖတ္ရမယ္မွန္းမသိရင္ ကားဆရာၾကီးကို ကိုယ္ဆင္းမဲ့ မွတ္တိုင္ေျပာျပျပီး ကားချဖတ္ရတယ္။ ေလွ်ာ့ျပီး ျဖတ္ထားတာဆိုရင္ လတ္မွတ္စစ္တက္လာတဲ့အခါ ကိုယ္လက္မွတ္ကိုယူသြားျပီး ခရီးစဥ္ အစအဆံုးထိ ျဖတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ပိုက္ဆံ ပိုကုန္တာေပါ့ေနာ္။ အဲ...တျခားေတာ့ ဘာမွ မေျပာ... မလုပ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ တခ်ိဳ႔ေသာ သူမ်ားဟာ ဘယ္ပဲသြားသြား အနည္းဆံုးခလုတ္ကို ႏွိပ္ျပီး လြယ္လြယ္ နဲ႔ ကားခခိုးစီးေလ့ရွိၾကတယ္။

အဲဒီမွာ ... ခုေျပာမဲ့ ျပင္သစ္မမေလးက လက္မွတ္ဖိုးေလွ်ာ့ေပးျပီး အျမဲ ခိုးစီးသူေပါ့။ သူက NUS မွာ Exchange Student အေနနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့သူ။ ကိုယ္တို႔အေဆာင္ကေန ေက်ာင္းကို ၁ေဒၚလာေက်ာ္ေက်ာ္ ေပးရတာကို သူက အနည္းဆံုးျဖစ္တဲ့ ျပား၆၀ပဲေပးပါတယ္။ ကိုယ္တို႔က ပထမေတာ့သူမသိလို႔ လုပ္တာလို႔ ထင္တာပါ။ ေက်ာင္းအသြား တကားထဲ အတူတူ စီးမိစဥ္ သူက ကိုယ့္ေရွ႔က တက္ျပီး ျပား၆၀ပဲျဖတ္ေတာ့ ေအာ္..သူ..ေက်ာင္းကို သြားတာမဟုတ္... လမ္းတေနရာမွာ ဆင္းမယ္လို႔ ထင္တာေပါ့။ ေက်ာင္းေရာက္လို႔ ကားေပၚကအဆင္း သူေလးက ကိုယ့္ေရွ႔က ဆင္းတာ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့မွ... အာ... ဒီေကာင္မေလးေတာ့ ကားလတ္မွတ္ဖိုးမွားျဖတ္ေနျပီလို႔ လြယ္လြယ္ ေတြးလိုက္တာေပါ့ေနာ္။

သဟာနဲ႔... သူကကိုယ္႔ေရွ႔က ျပာယာျပာယာ ထြက္သြားေတာ့ ဒီအေၾကာင္းကို မေျပာလိုက္၊ သတိမေပးလိုက္ရဘူး။ တေန႔ ကိုယ္အေဆာင္ ဧည္႔ခန္းထဲမွာရွိတုန္း သူက အက်ႌေလွ်ာ္ဖို႔ ဆင္းအလာ... မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္နဲ႔ စကားစပ္မိေအာင္ အတင္းစပ္ျပီး အေဆာင္ကေန ေက်ာင္းကို ဘတ္စ္ကားခက ျပား၆၀မဟုတ္ဘူး...ေနာ္..။ ၁ေဒၚ လာေက်ာ္လို႔ ရီကာေမာကာ ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ သူက ေအးေအးေဆးေဆး... မထူးဆန္းတဲ့ပံုနဲ႔... သူသိသားပဲ... တမင္မေပးတာတဲ့ေလ...။ ေက်ာင္းမွမဟုတ္ဘူး... သူ... ဘယ္သြားသြား ကားခကို အနည္းဆံုးပဲျဖတ္တယ္။ ဘာလို႔ပို ျဖတ္ရမွာလဲ... လက္မွတ္စစ္လာရင္လဲ... ငါ...ခုမွ ျပင္သစ္ကေရာက္တာ..မသိလို႔ လုပ္မိတာလို႔ ျပန္ေျပာမွာေပါ့တဲ့...။ ငါတို႔ လူမ်ိဳးေတြကို ဒီကလူေတြက ေတာ္တန္ရံု မေျပာရဲပါဘူးတဲ့ေလ...။ ငါတို႔က ႏိုင္ငံၾကီးသားေတြတဲ့... ေတာ္ရံုတန္ရံုလူ ရွိန္တယ္တဲ့ေလ...။ သူကေျပာရင္းဆိုရင္း ကိုယ့္ကိုလည္း ဂရုမစိုက္တဲ့ အိုင္တင္နဲ႔ ဘတ္စ္ကားခ အျပည္႔ေပးစီးရတဲ့သူ... သနားစရာ သတၱ၀ါေတြပဲဆိုတဲ့အျမင္နဲ႔ ဆတ္ေကာ့လတ္ေကာ့ အေပၚ ထပ္ကို တက္သြားတယ္။

သူ႔အေျပာ ၾကားလိုက္ရတဲ့ ကိုယ္တို႔ေတြကေတာ့ သူ႔ကို တအ့ံတၾသ လိုက္ၾကည္႔မိၾကရင္း အေတာ္ကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေခါင္းေတြယမ္းမိတယ္။ တေန႔မွာေတာ့ သူနဲ႔ အိမ္ရွိလူအားလံုးျပႆနာ ျဖစ္ၾကရတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ရႊံ႔ေတြသဲေတြနဲ႔ ေပပြျပီး ညစ္ပတ္ေပေရေနတဲ့ စေပါ့ရွဴးကို အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ ထည္႔ေလွ်ာ္တဲ့ ကိစၥနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး မိုးလင္း ေက်ာင္းသြားတာေတာင္ မ်က္ႏွာမသစ္တဲ့ ျပည္ၾကီးတရုတ္မမ မညစ္ပတ္ကအစ ေဒါမကန္စဖူးေဒါေတြကန္ေနၾကတယ္။ သူက ဖိနပ္ေပေပေရေရကို အ၀တ္ေလွ်ာ္ကန္ထဲ ဒီတိုင္းပစ္ထည္႔သြားတာေလ။ ခလုတ္ႏွိပ္ဖို႔ ေမ့သြားတာပဲလား... ေတြ႔တဲ့သူ၊ မေနႏိုင္တဲ့သူ လုပ္လိမ့္မယ္ဆိုျပီး ဒီတိုင္းတမင္ထားသြားတာပဲလားေတာ့ မသိဘူး။ ေနာက္က အ၀တ္ေလွ်ာ္ခ်င္တဲ့သူ ကဘယ္လို ေလွ်ာ္ရမယ္မွန္းမသိ။ ဒီေလာက္ေပပြေနတဲ့ ဖိနပ္ကို အရင္ဆံုးေရ မေဆးပဲ ထည္႔တာကိုက လြန္လွျပီ။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္က စည္းကမ္းဒလၾကမ္းျပည္႔ေနတဲ့ မိသားစုကလာေတာ့ အေဆာင္ကလူေတြ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ ေပါက္ကရအကုန္ထည္႔ျပီး ေလွ်ာ္တာကအစ လံုး၀ၾကိဳက္တဲ့သူမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားနဲ႔ ၁ေယာက္ ..အမ်ားပိုင္ပစၥည္း.. သူတို႔ေလွ်ာ္ခ်င္ရာေလွ်ာ္တာ ကိုယ္ဘာမ်ားေျပာလို႔ရမွာလဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ျပင္သစ္မမကို ၾကည္႔ခ်င္စိတ္ ကုန္ခန္းသြားေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ သူ႔ကိုလွတယ္လို႔ ခံစားလို႔ မရေတာ့တာလည္း အမွန္ပဲ။

သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး ဆက္စပ္ေတြးမိတာက ႏိုင္ငံၾကီးသားဆိုတာ ဘာလဲ... ဆိုတာပါပဲ။ ဘာသာေရးအရ ခိုးစီးတာဟာ မေကာင္းတဲ့အလုပ္လို႔ မသိတာကို အသာထားဦး...။ အဲဒီလို ကလိန္ကညစ္ လုပ္တတ္တဲ့အက်င့္နဲ႔၊ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ စရိုက္တို႔ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ႏိုင္ငံၾကီးသားလို႔ ေျပာရတာ ရွက္စရာေကာင္းတယ္လို႔ သူမထင္မိဘူးလား။ အျခားတိုင္းတပါးသားမ်ားက ကိုယ္၁ေယာက္မေကာင္းတာနဲ႔ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအားလံုးကိုပါ အထင္ေသးသြားေစႏိုင္တယ္ဆိုတာ သူမသိေလေရာ့သလား။ ငါေလ... စင္ကာပူမွာ ေက်ာင္းသြားတက္တဲ့ ေတာက္ေလ်ာက္ ဘတ္စ္ကားအျမဲခိုးစီးခဲ့တာလို႔ ျပင္သစ္ေရာက္ရင္ ျပန္ၾကြားခ်င္လို႔ပဲလား။ ဒါမွမဟုတ္... ငါ့ရဲ႔ ညစ္ပတ္ေပေရေနတဲ့ ဖိနပ္ေတြ ကို ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေဆးစရာမလိုဘူး..။ ဒီလိုပဲ ပစ္ထားလိုက္တာ.. ေတြ႔တဲ့သူက လုပ္ေပးသြားတာ လို႔ ဂုဏ္ယူခ်င္ေနလား...ဆိုတာ ကိုယ္ကေတာ့ မေ၀ခြဲႏိုင္ပါ။ ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ ႏွစ္ေတြၾကာသြားတဲ့အခါ အေဆာင္ကလူေတြ အားလံုးဟာ သူ႔နံမည္ ဘယ္သူဆိုတာကို ေမ့သြားၾကမွာျဖစ္ေသာ္လည္း ... တို႔ေလ... အေဆာင္မွာ ေနခဲ့တုန္းက ျပင္သစ္မ ၁ေယာက္ေပါ့... ဆိုျပီး - သူ႔ႏိုင္ငံကို ကိုယ္စားျပဳလို႔ - သူေကာင္းခဲ့တာ၊ မေကာင္းခဲ့တာေလးေတြကို သတိရမိတဲ့ အခါတိုင္း၊ တိုက္ဆိုင္မႈရွိလာတဲ့အခါတိုင္း ေျပာျဖစ္ေနၾကမွာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ကိုယ့္ဘ၀မွာ ပထမဆံုး နီးနီးစပ္စပ္ ေတြ႔ခဲ့ဘူးတဲ့ ျပင္သစ္မ လွလွေလးဟာ... ကိုယ့္အတြက္ memory လွလွေလး မခ်န္ခဲ့တာကလည္း အေသအခ်ာပါပဲေလ။

********************

တျခားတပါးေသာ တိုင္းျပည္ကိုေရာက္ေနသူမ်ားအတြက္ ကိုယ္ဟာ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို ကိုယ္စားျပဳေနတဲ့သူ ဆိုတာ ေမ့ပစ္လို႔ မရပါဘူး။ ကိုယ္ကေကာင္းတာလုပ္ခဲ့ရင္ အဲဒီေကာင္းတဲ့အရိပ္က ကိုယ့္တမ်ိဳးသားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳက်န္ေနခဲ့မွာ ျဖစ္ျပီး၊ ကိုယ္က မေကာင္းတာလုပ္မိခဲ့ရင္ အဲဒီအရိပ္မဲက ကိုယ့္ကိုယ္စား ကိုယ့္ေနာက္မွာ ကိုယ့္လူမ်ိဳးနံမည္နဲ႔ခ်ီျပီး က်န္ေနခဲ့မယ္ဆိုတာ သတိခ်ပ္သင့္ပါတယ္။

မည္သူမဆို ... ေကာင္းေသာ အရိပ္မ်ား ခ်န္ခဲ့ႏိုင္ၾကပါေစေသာ္...။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

မီးသတိျပဳ

Image from http://www.fotosearch.com/

တေန႔ကမွ... ဂ်ဴးေရာင္းအိစ္မွာေနတဲ့ သႈငယ္ခ်င္း နဲ႔ေတြ႔လို႔ သူကေျပာျပတာ...။ စက္တင္ဘာ ဒုတိယပတ္ေလာက္က သူ႔အိမ္ေအာက္ထပ္တည္႔တည္႔အခန္းက ၀ါယာေရွာ့ ျဖစ္ျပီး မီးေလာင္တာ ကံေကာင္းလို႔ တတိုက္လံုးမေလာင္တယ္တဲ့။ ေအာက္ထပ္ကအိမ္က Renovation လုပ္ေနတာ... အဲဒီေန႔မွာ Contractor ေတြက Flat TV ၾကီးနံရံမွာဆင္ျပီး မီးခလုတ္ေတြ မပိတ္ပဲ ျပန္သြားၾကတာ...။ ညၾကေတာ့ ေရွာ့ျဖစ္ျပီး မီးေလာင္ေရာ..။ သူတို႔က ၃ထပ္ကဆိုေတာ့ ေျပးဆင္းၾကတာ...။ ဟိုးအေပၚ ထက္ကလူေတြ ေတာ့ ေျပးဆင္းလို႔ကို မမွီၾကေတာ့ဘူးတဲ့ေလ။ မီးခိုးလံုးၾကီးေတြ တက္သြားတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ဆိုပဲ။ သူတို႔ေတြ ေအာက္ထပ္ကေန ၾကည္႔ေနျပီး သူတို႔ အိမ္ေတာ့ ပါသြားျပီထင္တာတဲ့။

ေနာက္မီးေအးမွ ျပန္တက္ၾကေတာ့ သူ႔အထပ္က မီးခိုးလံုးရိုက္ျပီး တအိမ္လံုးမဲသဲသြားတာေပါ့။ ၾကမ္းခင္းေတြဆိုလဲ ပ်က္စီးသြားတယ္တဲ့။ HDB Insurance က အျပင္နံရံေတြေဆးျပန္သုတ္ေပးတာနဲ႔ တံခါးေဘာင္ေတြ ပ်က္စီးတာပဲ လုပ္ေပးတယ္တဲ့။ အခန္းထဲ ပ်က္စီးတာ ဘာမွ လုပ္မေပးဘူးတဲ့....။

ေမာင္ႏွမေတြ...သတိထားႏိုင္ေအာင္လို႔ ေျပာတာ။ အျပင္ထြက္ျပီးဆို... သတိရွိရွိနဲ႔ မီးခလုတ္ေတြ အားလံုးပိတ္ခဲ့ၾကဖို႔ မေမ့ၾကပါနဲ႔။ ဂတ္စ္မီးဖိုေတြ ဘာေတြလည္း ခလုတ္ကိုေမ့ျပီး မပိတ္မိလို႔ ဆိုျပီး ဂတ္စ္ေတြ ထြက္ေနတတ္တယ္။ အားလံုး..သတိရွိရွိထားၾကလို႔ ႏိႈးေဆာ္လ်က္။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

Unfaithful!

Image from http://www.fotosearch.com/

ဘာရယ္ဟုတ္ဘူး....ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ေတြးရင္း နဲ႔ စလံုးေရာက္ကာစ အေဆာင္မွာ ေနတုန္းက တရုတ္မ၁ေယာက္ကို သတိရသြားလို႔....။

ကိုယ္စလံုးကို ေရာက္ကာစ... ေနခဲ့ရတဲ့ အေဆာင္က လံုးခ်င္းအိမ္ေလးေတြ၊ ေအာက္ထပ္မွာ ၁ေယာက္ခန္း ၁ခန္း နဲ႔ ၂ေယာက္ခန္း ၁ခန္း၊ မီးဖိုေဆာင္၊ ဧည္႔ခန္း။ အေပၚ ထပ္မွာက ၂ေယာက္ခန္း ၃ခန္း။ အဲဒီ အေပၚ ထပ္မွာ ျပည္ၾကီး တရုတ္မ ၄ေယာက္၊ ျပင္သစ္မ ၁ေယာက္ နဲ႔ မေလးတရုတ္မ ၁ေယာက္ေနၾကတယ္။ ေအာက္ထပ္မွာက ကိုယ္တို႔ ျမန္မာ ၃ေယာက္ေနၾကတယ္။

ေျပာခ်င္တာ အဲဒီအေပၚ ထပ္က လူေတြ အေၾကာင္း။ အဲဒီထဲမွာ ျပည္ၾကီးမ ၄ေယာက္က ကိုယ္စီ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးစံုနဲ႔...။ ဗမာျပည္ကလာတဲ့ ကြန္ဇာေဗးတစ္ ရိုးရိုးစင္းစင္း မိသားစုက ၾကီးျပင္းလာရတဲ့ ကိုယ္ကေတာ့ ေရာက္ကာစက သူတို႔ေနပံုထိုင္ပံုကို ၾကည္႔ျပီး အဘား...အဘား နဲ႔ ေအာ္ေနရ... မီးမီး ရွက္ရွက္လို႔ လက္ကာထားရ... ျဖစ္ေနတာေပါ့။ သူတို႔ထဲက၁ေယာက္ရဲ႔ အေၾကာင္းေလးေျပာခ်င္လာလို႔...။

သူက NUS က ဓာတုအင္ဂ်င္နီယာရင္းမွာ မာစတာလုပ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလး။ သူ႔ရည္းစားေကာင္ေလးက အေဆာင္ကို အျမဲအလည္လာေလ့ရွိတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြလိုေန႔မ်ိဳးဆိုရင္ ေကာင္ေလးက နံနက္ ၁၀နာရီ ကိုယ္တို႔ မီးဖိုထဲမွာ ခ်က္ခ်ိန္ျပဳတ္ခ်ိတ္ေလာက္ဆို ေရာက္လာပါျပီ။ သူက အေဆာင္ထဲကို မ၀င္ခင္ တံခါး၀ကေန မ၀ံ့မရဲ႔၊ မတိုးမက်ယ္ အသံ နဲ႔ ဟယ္လို...လို႔ အျမဲ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ အေပၚ ထပ္က သူ႔ေကာင္မေလးကေတာ့ ဘယ္ၾကားပါ့မလဲ...။ ကိုယ္တို႔ ၾကားတဲ့သူ... ၾကံဳတဲ့သူေတြက သူ႔ကို လက္ကေလး ခဏကာျပ... ျပီးေတာ့ ေလွကားရင္းကေန သူ႕ေကာင္မေလး နံမည္ကို ေအာ္ေခၚေပး။ အိတ္ေတာ့မွ... ျပံဳးျပံဳး... ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေကာင္မေလးကဆင္းလာ။ သူ႔ေကာင္ေလး လက္ကို ဆြဲျပီး အေပၚ ထပ္ကို ေခၚ သြားေပါ့။ မေရႊစာကသာ ဘယ္သူ႔မွ အေရးမလုပ္တာ။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကေတာ့ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းဟန္နဲ႕ ကိုယ္တို႔ကို မလံုမလဲၾကည္႔... စိုင္းက်ဴး...လို႔ တရုတ္သံ၀ဲ၀ဲနဲ႔ေျပာျပီး အေပၚ ထပ္ကို ပါသြား။ အဲဒါ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ ျမင္ေနရတာ ၾကာလာတဲ့အခါ ကိုယ္တို႔အတြက္ ထူးေတာင္မထူးဆန္းေတာ့ဘူး။ ဒီတရုတ္ေလးက အရပ္ကရွည္ရွည္မားမား၊ ရိုးသားမႈရွိတဲ့ မ်က္လံုးတစံုနဲ႔ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ဟန္ေတြ ရွိလို႔ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာ၃ေယာက္လံုး သူ႕ကိုေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ခင္ေနမိၾကတယ္။

အဲ... တေန႔ညခင္း ၁၀နာရီေက်ာ္ေလာက္ ဧည္႔ခန္းထဲမွာ ကိုယ္စာထိုင္ဖတ္ေနတုန္း မေရႊေခ်ာ ျပန္လာတာေတြ႔ရတယ္။ သူ႔ေနာက္က သူတို႔ လူမ်ိဳး အသက္ခပ္ၾကီးၾကီး လူၾကီး၁ေယာက္နဲ႔...။ ဒီလူၾကီးက ကိုယ့္ကို ဟယ္လို ဆိုျပီး ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္တာကို လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အတိုင္း ေခါင္းျငိမ့္ျပီး ဟန္ေဆာင္ျပံဳးေလးေတာင္ ကိုယ္ျပန္မျပံဳးျပႏိုင္လိုက္မိဘူးထင္တယ္။ မေရႊေခ်ာကေတာ့ ကိုယ့္ကို စာဖတ္ေနတာလား လို႔ တခ်က္ ႏႈတ္ဆက္ျပီးသကာလ ကိုယ္႔ေရွ႔ Fridge ထဲက အေအးဗူးတဗူးကို ထုတ္ယူလို႔ ဘာမွ မျဖစ္သလို လူၾကီးလက္ကိုဆြဲလို႔ အေပၚ ထပ္ကို တက္သြားတယ္။ ဒီလူၾကီးက လည္း ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ခပ္တင္းတင္းနဲ႔ ကိုယ္႔ေရွ႔ကျဖတ္ေလွ်ာက္လို႔ အေပၚ ထပ္ကို လိုက္ပါသြားတယ္။ တကယ္ဆို အေဆာင္မွာ ညအိပ္ညေန လူလက္ခံခြင့္မရွိတာ သူတို႔ မသိေလေရာ့သလား။ ကိုယ္႔မွာသာ လက္ထဲက စာအုပ္ကိုဆက္မဖတ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ သူတို႔ တက္သြားတဲ့ ေလွခါးရွိရာကို... စိတ္တိုေတာင္းစြာ လိုက္ၾကည္႔ေနမိတယ္...။ ဒါ...ဘာသေဘာလဲ....။ ဘာလုပ္တာလဲ...။ အခန္းထဲက ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းကို ေခၚျပီး ေျပာလိုက္ေသးတယ္...။ ဟိုဖက္အခန္းက ေနာက္သူငယ္ခ်င္းကလည္းထြက္လာျပီး ကိုယ္တို႔ ၃ေယာက္ ပြစိပြစိ စကားတင္းဆိုၾကေလတာေပါ့။ အိမ္ကို လူလိုက္လာလို႔ စိတ္တိုတာထက္ ... ကိုယ္တို႔ ေဘာ္ဒါ တရုတ္ေလးမ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္ေနၾကျပီး စိတ္တိုၾကရတာကပိုတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္တို႔ အံ့တာက တခန္းထဲမွာ တျခားမိန္းကေလး ၁ေယာက္နဲ႔ အတူေနရတာ။ သူတို႔ဘဲကို အခန္းေခၚ သြင္းတာကေတာ့ အ့ံေရာ...အံ့ေရာ..ဆိုတာပါပဲ။ သူ႔အခန္းေဖၚတရုတ္မက ဘာ ကြန္ပလိမ္းမွ မလုပ္တာလဲ... အ့ံေရာ...အံ့ေရာ...ပဲ။

ဒါနဲ႔ပဲ... အဲဒီေန႔ကစလို႔ ကိုယ္တို႔ရဲ႔ တရုတ္ေလးဟာ.. ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားျပီး အေဆာင္ကို ဒီလူၾကီးက အျမဲေရာက္ေရာက္လာတယ္။ သူက NUS ကပဲ အီးအီးမွာ PhD လုပ္ေနတယ္ဆိုပဲ။ ကိုယ္တို႔ကေတာ့ ဒီလူၾကီးမ်က္ႏွာကို ၾကည္႔ရတာ တရုတ္ကားေတြထဲက ဗီလိန္မ်က္ႏွာနဲ႔တူလို႔။ မ်က္ႏွာကအျမဲ အဆီျပန္ျပန္... အရပ္က ပုကြကြ.. အသက္ကလည္း ၾကီးၾကီး...။ ဒီ တရုတ္မ ဘာျမင္ျပီး သေဘာက်ရသလဲဆိုတာ နည္းနည္းမွ စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။ တခုပဲ ရွိတယ္.... ဒီလူၾကီးေရာက္လာမွ ကိုယ္တို႔မွာမီးဖိုေဆာင္ကို သူမခ်က္ခင္ ရေအာင္ဦးရတယ္။ ဒီလူၾကီးက အခ်က္အျပဳတ္ကေတာ့ နံပါတ္၁ ပဲ။ ခါတိုင္းဆို တရုတ္မေတြ ခ်က္လို႔ ကိုယ္တို႔ကို လာေကြၽးရင္ နည္းနည္း ၀င္ျမည္းေပမဲ့ ဒီလူၾကီး ခ်က္တာေတြေတာ့ သြားရည္က်စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေမႊးၾကိဳင္ေနေသာ္လည္းပဲ အျမင္ကပ္ေနတဲ့ ပုဒ္မေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွ မစားဘူး။ သူတို႔က စေန၊ တနဂၤေႏြဆိုရင္ ၂ေယာက္သား မီးဖိုေဆာင္မွာ ခ်က္ၾက၊ ျပဳတ္ၾက။ အဲ... စားျပီးေသာက္ျပီးျပီ ဆိုရင္ေတာ့ ၂ေယာက္သား ေရႊလက္တြဲျပီး အေပၚ ထပ္က စံနန္းဆီကို ျမန္းၾကေပါ့။ ဒါကို ၾကည္႔ျပီး ကိုယ္တို႔က ေမးေငါ့... က်န္ခဲ့ၾက...။

တေန႔ေသာ ေန႔လည္ခင္း မီးဖိုေဆာင္ထဲမွာ ကိုယ္၁ေယာက္ထဲ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနတုန္း ရုတ္တရက္ ဟယ္လို ဆိုတဲ့ ၾကားဘူးေနၾက အသံသဲ့သဲ့ ေလးေပၚလာလို႔... တံခါး၀ ထြက္ၾကည္႔ေတာ့.... ျမတ္စြာဘုရား..ကယ္ေတာ္မူပါလုိ႔ ေအာ္လိုက္မိမတတ္ အေတာ္ၾကာေအာင္ ေပ်ာက္ေနတဲ့ ကိုယ္တို႔ မင္းသားတရုတ္ေလးကို ထုံးစံအတိုင္း ရွက္ကိုးရွက္ကန္း အျပံဳးတစံုနဲ႔ မားမားၾကီး ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူက ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ေကာင္မေလးရွိလားလို႔ ကိုယ္႔ကို ေမးေနတယ္။ ကိုယ္ဘာျပန္ေျပာရမယ္မွန္းမသိဘူး...။ မေရႊစာက အေပၚ မွာ ဟုိလူၾကီးနဲ႔...။ ကိုယ္က ထိတ္လန္႔တၾကား ျပာယာေတြခတ္ျပီး... ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကိုင္ရမယ္မွန္းမသိ... ဘာေျပာရမယ္မွန္းမသိ...။ သူ႔ကို ခဏလို႔ လက္ကာျပျပီး ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ အခန္းထဲက ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္ကို ... ဟဲ့...ဟဲ့... လုပ္ၾကပါဦး... ဟို ေကာင္ေလးလာေနတယ္...။ ဟိုေကာင္ေလးလာေနတယ္လို႔ ခပ္အုတ္အုတ္ေအာ္ေျပာမိတယ္။

ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္ကလည္း အခန္းထဲက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ထြက္လာၾကျပီး ... ဟဲ့ မိစု...ေခၚမေပးနဲ႔... အေပၚတက္သြားလို႔ ေျပာလိုက္..ေျပာလိုက္...အေပၚ ကို သူ႔ဖာသာတက္သြားပေစ... လို႔ဆိုျပီး... တရုတ္မကို အျမင္ကတ္ေနသူမ်ားပီပီ ၀ိုင္းေျပာၾကတယ္။ တရုတ္ေလးက ကိုယ္တို႔ေျပာေနတဲ့ အသံေတြကို ၾကားေနရတယ္။ ဘာေတြေျပာေနၾကမွန္းေတာ့ သူမသိေပဘူးေပါ့...။ ကိုယ္ကေတာ့ တရုတ္ေလးကို မျမင္သင့္တာ မျမင္ရေအာင္...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ... အနည္းဆံုး မျမင္ရေတာ့ စိတ္သက္သာတာေပါ့လို႔ ေတြးမိျပီး... ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ တားတဲ့ ၾကားက တရုတ္မေလးနံမည္ကို အာျပဲၾကီးနဲ႔ ေအာ္ေခၚ... ဧည္႔သည္ ေရာက္ေနတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ကို ဟန္ေဆာင္ျပံဳး... ျပံဳးျပရင္း... မေတာ္... သူအေပၚတက္သြားမွာစိုးလို႔... စကားမရွိစကားရွာ... မေတြ႔တာၾကာျပီေနာ္လို႔ ေျပာေတာ့...သူက ...သူ.. တရုတ္ျပည္ကို ျပန္ေနတာ လို႔ ေျပာတယ္။ မေန႔ကမွ ျပန္ေရာက္သတဲ့...။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မေရႊစာက ေလွကားကေန တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ေျပးဆင္းလာျပီး တရုတ္ေလးေတြ႔ေတာ့ အနည္းငယ္ မွင္သက္တဲ့ ပံုနဲ႔ လွမ္းၾကည္႔တယ္။ ျပီးေတာ့...သူတို႔ ၂ေယာက္ တံခါး၀မွာပဲ ရပ္ျပီး ဘာေတြ ေျပာၾကလဲ မသိဘူး။ ပံုစံကေတာ့ ကိုယ္တို႔ တရုတ္ေလး ရင္၀ကို ေျခနဲ႔ ေဆာင့္ကန္တဲ့ စကားမ်ိဳးေတြ ျဖစ္မွာေပါ့။ အတန္ၾကာေတာ့ မီးဖိုေဆာင္ျပဴတင္းကေန လွမ္းအၾကည္႔ ေႏွးေကြးတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ျပီး လွည္႔ျပန္သြားတဲ့ ကိုယ္တို႔ တရုတ္ေလး ေနာက္ေက်ာကိုပဲ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ လွမ္းျမင္လိုက္ရေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ခုနကတဲက ေလွခါးမွာ ေခ်ာင္းနားေထာင္ေနတဲ့ ကုိပုကြနဲ႔ မေရႊစာတို႔ကေတာ့ Fridge ထဲက အေအးဗူးေတြယူျပီး အေပၚ ထပ္ကို ဟီးဟီး ဟားဟားနဲ႔ ျပန္တက္သြားေလရဲ႔....။

ေအာ္...ေမ့လို႔...ေျပာစရာ တခုက်န္သြားတယ္...။ အဲဒီ...ကိုပုကြက တရုတ္ျပည္မွာ... မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြ ရွိသတဲ့...။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။