Sunday, March 21, 2010

၅၄။ ဖိုးသူေတာ္ပုတီးစိတ္သလို

ဖိုးသူေတာ္ပုတီးစိတ္သလို


မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီးသည္ တိုင္းေရးျပည္ေရးႏွင့္တကြ သာသနာေရး၊ ဘာသာေရးတို႔ကို အထူး ဦးစားေပးသည့္အတိုင္း ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားကို မၾကာမၾကာ နန္းေတာ္သို႔ပင့္၍ ''သာဟတၱိက'' ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ဆြမ္းကပ္ျခင္း၊ လွဴဘြယ္ပစၥည္းတို႔ကို လွဴဒါန္းျခင္းအမႈတို႔ကို ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္။

မင္းတုန္းမင္းၾကီးသည္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အပါအ၀င္ ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္မ်ားအားနန္းေတာ္ သို႔ပင့္၍ ဆြမ္းကပ္ေလသည္။ မင္းတုန္းမင္းၾကီးသည္ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ အလာပ၊ သလာပ စကားမ်ားကို အျပန္အလွန္ ေျပာဆိုေလွ်ာက္ထားေနသည္။

ဤတြင္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က '' တကာေတာ္ ေရေျမ႕ရွင္ ငါးပါးသီလကို ခါး၀တ္ပုဆိုးကဲ့သို႔ ျမဲရဲ႕လား၊ ရွစ္ပါးသီလ၊ ကိုးပါးသီလမ်ားကိုေကာ ဥပုသ္သီတင္း လျပည့္ လကြယ္ရက္မ်ားတြင္ ေစာင့္ထိန္းႏိုင္ရဲ႕လား'' ဟု ေမးေလသည္။

''မွန္ပါ... ငါးပါးသီလကိုခါး၀တ္ပုဆိုးကဲ့သို႔ ျမဲပါတယ္ဘုရား... ရွစ္ပါးသီလ၊ ကိုးပါးသီလမ်ား ကိုလည္း ရွစ္ရက္သီတင္း လျပည့္၊ လကြယ္ရက္မ်ားတြင္ ေစာင့္ပါတယ္ဘုရား '' ဟု မင္းတရားၾကီးက ေလွ်ာက္ထားသည္။

'' ဒါျဖင့္ တကာေတာ္ေရေျမ့ရွင္ ပုတီးမ်ားေကာစိပ္ရဲ႕လား '' ဟုေမးသည္။
'' မွန္ပါ စိပ္ပါတယ္ ဘုရား '' ဟုပင္ ေလွ်ာက္သည္။

တကာေတာ္ေရေျမ့ရွင္ အရင္က '' ဖိုးသူေတာ္ ပုတီးစိပ္သလိုလဲ ျဖစ္ေနအံုးမယ္ '' ေျပာျပီး ေအာက္ပါ ပံုျပင္ကို ေျပာျပသည္။

ေရွးက ရြာတရြာကလူမ်ားမွာ ဗုဒၶဘာသာကို အထူးေလးစား ယံုၾကည္သည့္အတိုင္း ၀ါတြင္းသီတင္း ေန႔မ်ားတြင္ ရြာဦးေက်ာင္းသို႔သြားေရာက္၍ သီလခံယူျခင္း၊ တရားဘာ၀နာမ်ားကို ေဆြးေႏြး ေမးျမန္းျခင္းမ်ားကို အျမဲျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္။

ညေနဘက္တြင္ ေက်ာင္းအနီးရွိ ဥပုသ္ဇရပ္ေပၚမွာ အျမဲလိုလို ပုတီးစိပ္ၾကေလသည္။ ဖိုးသူေတာ္ တေယာက္ကလည္း ထိုဥပုသ္ဇရပ္အနီးရွိ သစ္ပင္ၾကီးတပင္ေအာက္မွာ အျမဲထိုင္၍ ပုတီးစိပ္ေလ့ ရွိသည္။

ဖိုးသူေတာ္စိပ္ေသာပုတီးမွာ အျခားသူမ်ားစိပ္ေသာ ပုတီးကဲ့သို႔ ၁၀၈လံုး၊ ၃၂လံုး၊ ၉လံုးမရွိေပ။ ၃လံုးသာရွိသည္။ ဖိုးသူေတာ္ပုတီးစိပ္ေနသည္မွာ ပါးစပ္မွ ႏံႈပြႏံႈပြႏွင့္ အလြန္ျမန္ဆန္လွသည္။ ဇရပ္ေပၚမွ ဥပုသ္သည္မ်ားပင္ အေတာ္စိတ္၀င္စားေနေပသည္။

ဖိုးသူေတာ္၏ ပုတီးစိပ္နည္းကို ေမးျမန္းျပီး နည္းယူလိုေသာ ဇရပ္ေပၚမွ ဥပုသ္သည္မ်ားမွာ ဦးသူေတာ္ကိုအားနာ၍ မေမးျဖစ္ခဲ့ေပ။ လာမည့္ သီတင္းေရာက္ရင္ ေမးမွဘဲဟု အားတင္းထားေသာ ဥပုသ္သည္မ်ားမွာ သီတင္းေန႔ကို ေစာင့္ေနၾကသည္။

သီတင္းေန႔ေရာက္သည္တြင္ ဖိုးသူေတာ္သည္ အခါတိုင္းလိုပင္ ပုတီးကိုသြက္သြက္စိပ္ေနသည္။ ထိုေန႔တြင္ ဥပုသ္သည္ တဦးက ဦးသူေတာ္ကိုေမးသည္။

'' ဘယ့္ႏွယ္... ဦးသူေတာ္ ပုတီးစိပ္တာျမန္လွခ်ည္လား၊ နည္းေကာင္းေလးဘာေလးရွိရင္ ေပးပါအံုး၊ ဦးသူေတာ္က ဘုန္းၾကီးနဲ႔နီးလို႔ နည္းေကာင္းရလိမ့္မယ္ '' ဟု ဥပုသ္သည္တဦးက ဦးသူေတာ္ကို ေမးသည္။

ဦးသူေတာ္က '' ခင္ဗ်ားတို႔ ဘုန္းၾကီးေျပာတံုးကေတာ့ မွတ္မထားဘူး၊ အခုမွေမးေနၾက '' ဟု ျပန္ေျပာသည္။
'' ေျပာျပစမ္းပါ ဦးသူေတာ္ရဲ႕ '' ဟု ထပ္ေမးေသာအခါ ...
'' မွတ္ထား အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ ကို ပထမေတာ့ တလံုးစီခ်စိပ္ရတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ( ၄င္းနည္း ) ( ၄င္းနည္း ) ( ၄င္းနည္း ) ဆိုျပီး ျမန္ျမန္စိပ္ၾကေပါ့ '' ဟု ေျပာေလရာ ဇရပ္ေပၚရွိ ဥပုသ္သည္မ်ားမွာ ရယ္ေမာၾကေလသည္။

ဤတြင္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က '' တကာေတာ္ေရေျမ့ရွင္လဲ ဦးသူေတာ္ ပုတီးစိပ္သလို ( ၄င္းနည္း ) ( ၄င္းနည္း ) နဲ႕႔မ်ား စိပ္ေနသလားလို႔ '' ဟု ေျပာၾကားေလရာ ဘုရင္မင္းျမတ္လည္း မ်ားစြာသေဘာက်၍ ရယ္ေမာေနေတာ့သည္။

********************************

၅၃။ မွား႐ံုသာမွား ဆက္မမိုက္နဲ႔

မွား႐ံုသာမွား ဆက္မမိုက္နဲ႔

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ တပည့္ သာမေဏမ်ားစြာတို႔ အနက္မွ ရွင္က၀ိဆိုေသာ သာမေဏသည္ ရဟန္းတက္မွာလား၊ လူထြက္မွာလားဟု မေ၀ခြဲႏိုင္ဘဲ လြန္ဆြဲျပီး စိတ္ကစားေနသည္။ ကုိရင္က၀ိသည္ အစပထမက ရဟန္းတက္ဘို႔ရန္ ဆံုးျဖတ္ထားသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေၾကာင့္လည္း သဒၵါ၊ သၿဂႋဳလ္ႏွင့္တကြ ေဒြး၊ မာတိကာ စေသာ အေျချပဳ ပရိယတ္ စာေပမ်ားကို သင္ယူတတ္ေျမာက္ထားျပီး ျဖစ္ေနသည္။ သီတင္းသံုးေဘာ္မ်ားကလည္း ရွင္က၀ိ စာၾကိဳးစားသည္ဟုပင္ အသိအမွတ္ျပဳထားၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ရွင္က၀ိစိတ္ထဲတြင္ ေန႔တမ်ိဳး ညတမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနသည့္ စိတ္အစဥ္ကို မည္သူမွ် အကဲမခတ္မိၾကေပ။ ရွင္က၀ိမွာ စာတက္ခ်ိန္၊ ဆြန္းခံခ်ိန္ တို႔ကို မွန္မွန္ပင္ ျပဳလုပ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ရွင္က၀ိမွာ သာသနာဘက္မွာ အားနည္းခ်က္ေတြ ေပၚ ထြက္ေနသည္။ ရြာက မိအိုဖအို မ်ားကို ျမင္လာသည္။ လူထြက္ ျပီးလုပ္ေကြၽးခ်င္ေနသည္။ သာသနာေတာ္မွာ ပို၍အားနည္း ခ်က္ျဖစ္ေပၚေနေသာ အေၾကာင္းကား ငယ္ရီးစား မေထြးခင္၏ မ်က္ႏွာရိပ္အစဥ္မ်ား သူသင္အံေနသည့္ စာရြက္ေတြေပၚမွာ ထင္ျမင္ေနသည္။ ဧကသီကို ေျခႏွစ္ဘက္ျဖင့္ ဖိျပီး ေခါင္းျမီးတင္းေလာက္ေအာင္ ျခံဳ၍အိပ္သည့္အခါတိုင္းလည္း မေထြးခင္၏မ်က္ႏွာရိပ္ေတြ တရစ္၀ဲ၀ဲသာျဖစ္ေပၚေနရသည္။

ရွင္က၀ိသည္ ဆရာေတာ္ထံ လူ၀တ္လဲရန္ တၾကိမ္ ႏွစ္ၾကိမ္တိုင္ ေလွ်ာက္ထားသည္။ ခြင့္မရခဲ့ေပ။ သည္တၾကိမ္ ေလွ်ာက္ရင္ေတာ့ ခြင့္ရလဲထြက္၊ မရလဲထြက္မည္ဟု ရွင္က၀ိက ဆံုးျဖတ္ထားေလသည္။

''သာသနာေဘာင္ေနရတာ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္ကြာ ဘာလို႔ ထြက္ခ်င္ရတာလဲ'' ဟုဆရာေတာ္ကေမးသည္။
''မွန္ပါ၊ မိအိုဖအိုမ်ား လုပ္ေကြၽးခ်င္လို႔ပါဘုရား'' ဟု ရွင္က၀ိက ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
''ေရွးလူဆုိတာ သူ႔ကံနဲ႔ သူခ်ည့္ဘဲကြ မထြက္ဘဲေနႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးဘဲ'' ဟုဆရာေတာ္ထံမွ ေနာက္ဆံုး တတိယအၾကိမ္ ေလွ်ာက္ထားရာတြင္ေျပာလိုက္သည္။

ရွင္က၀ိမွာ ဆံုးျဖတ္ထားသည့္အတိုင္း အျခား သီတင္းသံုးေဘာ္မ်ားက အတန္တန္တားၾကေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးတြင္ လူ၀တ္လဲကာ အိမ္ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။

ရွင္က၀ိတျဖစ္လဲ ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္မွာ ရြာသို႔ေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္တကြ ေဆြမ်ဳိး သားခ်င္း ငယ္ငယ္ကေရာင္းရင္းေတြနဲ႔ တရံုးရံုးတျပံဳးျပဳံးျဖစ္ကာ ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္အဘို႔ အေပ်ာ္ဆံုး ေန႔မ်ား ျဖစ္ေနေပသည္။

ေျခာက္လေလာက္အၾကာမွာ ငယ္ရီးစား မေထြးခင္ႏွင့္ပင္ အေၾကာင္းဆံုရသည္။ ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္ သည္ မေထြးခင္ႏွင့္ျငားစရက္ေတြ အခ်ိန္ေတြမွာ မေထြးခင္မ်က္ႏွာကို အျမဲၾကည့္ေနခ်င္သည္။ ၾကားကေလေသြး ေ၀းတယ္ဆိုတာ မွန္သည္ဟု ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္က ယူဆေနသည္။ ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္က ဇာတ္မင္းသားဦးစိန္ကတံုးၾကီး၏ သစၥာထား ႏွစ္ပါးသြားသီခ်င္းကို သြားသတိရသည္။ ဦးစိန္ကတံုးက သူ႔မယားေလာက္လွတာ ဗမာျပည္ျမိဳ႕ရြာအႏွံ႔လိုက္ရွာလိုက္တာ မေတြ႕႔ရသည့္ အေၾကာင္းကိုဆိုသည္။

နတ္ျပည္တကာ ေစ့ခဲ့ပါေပါ့၊ ဘယ္ျပည္ဘယ္ရြာ မေတြ႔ခဲ့ပါဘူး၊
အိုးစည္ထဲ၀င္ကာ အလံုတံခါး ပိတ္ျပီးေတာ့ ခင္ကညာအနိတ္နဲ႔
ထမင္းမစားဘဲ စက္ေတာ္ေခၚ စို႔လဗ်ာ.......
ဟူေသာ ဦးစိန္ကတံုးၾကီး၏ သီခ်င္းအတိုင္း ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္ ျငားစ မေထြးခင္ကို ဆို ဆိုျပေနသည္။

ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္သည္ အိမ္ေထာင္သက္ ေလးႏွစ္ထဲေရာက္ရွိလာ၍ သူကသည့္ဇာတ္ မိုးလင္းပိုင္း ဘက္သို႔ ေရာက္လာျပီကို သိေနျပီျဖစ္သည္။ သူထင္ခဲ့သလို မေပ်ာ္ႏိုင္ရွာေတာ့၊ ဃရာ၀ါသ ဗဟုကိစၥ အိမ္ေထာင္သားေမြးမႈသည္ အလြန္အမႈေပြေၾကာင္း သူ႔နဖူးကို အရိုက္ခံရျပီျဖစ္သည္။ ဃရာ၀ါသ အတိသမၸာဇ လူ႕ေဘာင္မွာ အလြန္က်ဥ္းေျမာင္းေၾကာင္းကို ဗန္းေမာ္ေက်ာင္းထြက္ပီပီ သိလာရသည္။

မၾကာမွီပင္ ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္သည္ သူ၏ဆရာေတာ္ကို အလြန္သတိရလာသည္ႏွင့္ မႏၲေလးျမိဳ႔ရွိ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ထံ အပူေဇာ္ အကန္ေတာ့သြားသည္။

'' ေဟ့... ဘယ္သူလဲကြ ''
'' က၀ိပါဘုရား ''
'' ေအး... မင္းအခုမွဘဲ လာႏိုင္ေတာ့တယ္ေနာ္၊ ဘယ္ႏွယ္လဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ဒုကၡေတြ႕ျပီ မိႈ႕႔လား '' ဟု ဆရာေတာ္ကေမးသည္။
'' မွန္ပါ... ေတာ္ေတာ္ေလးဒုကၡေရာက္ေနပါျပီဘုရား၊ အခုမွပဲ မွားမွန္း သိပါေတာ့တယ္ ဘုရား '' ဟု ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္က ဇာတ္စံု ေလွ်ာက္ျပေတာ့သည္။
'' ေအး... မွားမွန္းသိရင္ေတာ့ ဆက္မမိုက္နဲ႔ေပါ့ကြာ '' ဟု ဆိုျပီး တပည့္ ရွင္က၀ိလူထြက္အား ေအာက္ပါပံုျပင္ကို ေျပာဆိုဆံုးမေတာ့သည္။

ေရွးကရြာတရြာမွာ ေမာင္ရုပ္ဆိုးဆိုေသာ လူငယ္တေယာက္ အိမ္ေထာင္က်ေနသည္။ သူ႕ဇနီးမွာ သူ႔ေယာကၡမမ်ား၏ တဦးတည္းေသာသမီးျဖစ္သည္။ ေမာင္ရုပ္ဆိုးဆိုသေလာက္ ေခါင္းက အလြန္ ၾကီးျပီး ခႏၶာကိုယ္ကေသးေန၍ အထက္ေအာက္မလိုက္ဘဲ အလြန္ၾကည့္ဆိုးသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔၏ဇနီးက လူၾကီးကသနားစရာၾကီးပဲဟုဆိုျပီး အလြန္ၾကင္နာသည္။

ရုပ္ဆိုး၏ေယာကၡမမ်ားကေတာ့ ရုပ္ဆိုးအေပၚ ၾကည့္မရ၊ ဒီလိုေနပံုထိုင္ပံုမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ လူေမြး မေပါက္၊ ဒီအလုပ္မ်ဳိးနဲ႔ လူစမေျပာင္ဟု ခဏခဏသမီးကိုေျပာရင္း ရုပ္ဆိုးၾကားေလာက္ေအာင္ ေျပာေျပာေနသည္။ တေန႔ေသာ္ ေယာကၡမအထီးၾကီးက စာခ်ဳိး၍ သမက္ရုပ္ဆိုးျမင္ေလာက္ေသာ ေနရာတြင္ခ်ထားသည္။ ရုပ္ဆိုး၏အသြင္အျပင္ႏွင့္ မုတ္ဆိပ္ေမြးေပါေၾကာင္း စာခ်ဳိးတြင္ ထည့္ေရး သည္။

ကိုယ္ကၾကီးလို႔ ေခါင္းကေသး၊
မုတ္ဆိပ္ေမြးကလည္းထူေသး၏၊
လူမိုက္ဟူသတည္း။ ။

ဤစာခ်ဳိးကို ရုပ္ဆိုးေတြ႕၍ ေကာက္ဖတ္သည္။ ေယာကၡမေရးသည္ဟု သူမေအာက္ေမ့၊ ရုပ္ဆိုးက သူ႔အတြက္ နက္သိၾကားေတြက သတိေပးသည္အေနႏွင့္ '' ေရႊေပလႊာ '' ခ်ထားျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု သူက ယူဆသည္။

ေမာင္ရုပ္ဆိုးသည္ ေရႊေပလႊာက သတိေပးသည္ဟု ယူဆျပီး သူ၏မုတ္ဆိတ္မ်ားကို မီးစယူ၍ရိႈ႕႔ေတာ့သည္။ မုတ္ဆိပ္ေမြးကဆက္၍ ေခါင္းကဆံပင္အထိ ကူးေျပာင္းေလာင္ကြၽမ္းသြားေတာ့သည္။ ေမာင္ရုပ္ဆိုးမေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ခုန္ေပါက္ေျပးေနေတာ့သည္။ ဇနီးႏွင့္ ေယာကၡမမ်ားပါ အူယားဖါးယားျဖစ္ကာ တရပ္လံုးတရြာလံုး သိသြား၍ လူအမ်ားစုကာ လူမိုက္ဘဲဟု ေျပာဆိုေနၾကေတာ့သည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ တပည့္ရွင္က၀ိလူထြက္အား ဤပံုကိုေျပာျပ၍
'' မင္းလဲမွားရံုတြင္မွား ဆက္မမိုက္နဲ႔ေပါ့ကြာ၊ သာသနာ့ေဘာင္မွာ မေနႏိုင္ဘဲ လူ၀တ္လဲ၍ မွားတာမွားပါေစေတာ့..... ဆက္ျပီး ဒုစရိုက္မႈေတြ မမွားေစနဲ႔၊ ဆံပင္ကို မီးဆက္မေလာင္ေစနဲ႔ ''
ဟု ေျပာဆိုဆံုးမလိုက္ေလသည္။ တပည့္လူထြက္လည္း အဆံုးအမ နာယူျပီး ရြာသို႔ျပန္သြားေတာ့သည္။


********************************

၅၂။ ငယ္ပါကိုေတာင္ ျမင္ႏိုင္ပံု

ငယ္ပါကိုေတာင္ ျမင္ႏိုင္ပံု

မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီး၏ ေလွ်ာက္ထားခ်က္အရ ႐ွမ္းကေလးကြၽန္းဆရာေတာ္သည္ ရဟန္း၊ သာမေဏတို႔အား (သာမဏသာ႐ုပၸ) မတင့္တယ္ မဖြယ္ရာသည့္ ေနလြဲေသာအခါ ကြမ္းစားျခင္း၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္း၊ အခါမဲ့ရပ္ထဲရြာထဲမွာ ထီးေဆာင္း၍၎င္း၊ ဘိနပ္စီး၍၎င္း သြားျခင္းတို႔ကို တားျမစ္သည့္ အမိန္႔ျပန္တမ္း (ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ ကန္႔ကြက္ခဲ့သည့္) ျပန္တမ္းတခုကို ထုတ္ဆင့္ခဲ့ေလသည္။ သုဓမၼာဆရာေတာ္မ်ားကလည္း အတည္ျပဳျပီးျဖစ္သည္။

ထိုအမိန္႔ျပန္တမ္းအရ ဘုရင္မင္းျမတ္က ခန္႔ထားသည့္ မဟာဒဏ္၀န္ႏွင့္ မဟာဒဏ္စာေရးတို႔က မႏၲေလး ေလးျပင္ေလးရပ္ရွိေက်ာင္းတိုက္မ်ားသို႔ သြားေရာက္ျပီး ၾကပ္မတ္ ကြပ္ကဲရသည္။

အမိန္႔ျပန္တမ္းအရ အျပစ္ေတြ႔ရွိပါက တိုက္တာရွိဦးစီးနာယက ဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ တိုက္အုပ္ တိုက္ၾကပ္ ဆရာေတာ္မ်ားသို႔ ေလွ်ာက္ထား၍ အျပစ္ေပးတန္ ေပးရသည္။

မဟာဒဏ္၀န္ႏွင့္ မဟာဒဏ္စာေရးတို႔သည္ တာ၀န္အရ ဒကၡိဏရာမ ဘုရားၾကီးတိုက္သို႔ ေရာက္ရွိသြားၾကသည္။ တာ၀န္အရတိုက္တြင္းရွိ ေက်ာင္းအသီးသီးသို႔ သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈစစ္ေဆးသည္။ ထိုအခါ ရဟန္းေတာ္တပါး ေက်ာင္းခန္းတခုအတြင္း၀ယ္ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေတာ့သည္။

မဟာဒဏ္၀န္ႏွင့္ စာေရးတို႔က ထိုရဟန္းငယ္အား စည္းကမ္းအရ ဘုရားၾကီးတိုက္ ဆရာေတာ္ထံ သြားေရာက္ ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။

ထိုအခါ ဘုရားၾကီးတိုက္ဆရာေတာ္က ''မင္းတို႔ဟာ ျမိဳ႔ထဲ ရြာထဲမွာ စည္းကမ္း ေက်ာ္လြန္ေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြ၊ ထီးထမ္းလမ္းေလွ်ာက္နဲ႔ ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္း ရင္ေဘာင္တန္းျပီး လူ႔အသြင္ ဘမ္းျပသြားေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြ၊ သည္ကိုယ္ေတာ္မ်ိဳးေတြကို သြားရွာျပီး ေလွ်ာက္ထားမွေပါ့၊ အခုေတာ့ မင္းတို႔ဟာ ေက်ာင္းခန္းထဲ ၀င္ၾကည့္ရင္ ငယ္ပါကိုေတာင္ ျမင္ရလိမ့္အံုးမယ္ကြ'' ဟု ေျပာလိုက္ေလသည္။

မဟာဒဏ္၀န္ႏွင့္ ၀န္စာေရးတို႔လည္း အသာလွည့္၍ ကန္ေတာ့ျပီး ေက်ာင္းေအာက္သို႔ ဆင္းခဲ့ရေတာ့သည္။

မႏၲေလးျမိဳ႔ ဒကၡိဏာရာမ ဘုရားၾကီးတိုက္ ဆရာေတာ္မွာလည္း ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ကဲ့သို႔ပင္ မဟုတ္လွ်င္မခံ မမွန္လွ်င္ မလုပ္တတ္သည့္ ရဲရဲေတာက္ ဆရာေတာ္တပါးသာ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။

********************

Saturday, March 13, 2010

၅၁။ ၾကက္ကုပ္ေပမယ့္ တိုက္ပြဲသြင္းရမွာဘဲ

ၾကက္ကုပ္ေပမယ့္ တိုက္ပြဲသြင္းရမွာဘဲ


ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ တပည့္၊ ရဟန္း၊ သာေမေဏမ်ားကို အျမဲမျပတ္ သြန္သင္ဆံုးမတက္ေသာ အေလ့ရွိသည့္အတိုင္း ဥပုသ္ေန႔ ညတည ဘုရား၀တ္တက္အျပီးတြင္ စာ၀ါကလည္းနားေသာေန႔ျဖစ္၍ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ေျပာဆိုဆံုးမသည္။

ရဟန္းေရာသာမေဏမ်ားပါ တပါးစီ ေမးျမန္းေျပာဆိုဆံုးမေနရာ ကိုရင္ၾကီးတပါးအလွည့္သို႔ ေရာက္ သြားေလသည္။ ထိုကိုရင္ၾကီးမွာ အျခား ရဟန္း၊ သာမေဏမ်ားကဲ့သို႔ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရႊင္ရႊင္ျပျပ မရွိေပ။ ကုပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္း မံႈေတေတျဖစ္ေနသည္။ စာေပပရိယတၱိမွာလည္း ဖ်င္းအလွသည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ထိုကိုရင္ကုပ္ေခ်ာင္းၾကီးကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ကိုရင္နစ္နာေစရန္ တိုက္ရိုက္ ဆံုးမေတာ္မမူဘဲ ရႊင္ျပလာေစရန္ သြယ္၀ိုက္၍ ဆံုးမလိုေသာေၾကာင့္ ေအာက္ပါပံုျပင္ကို ေျပာဆို ဆံုးမေလသည္။

********************************

ေရွးအခါက ရြာတရြာမွာ ၾကက္၊ေမြးျမဴေရးသမားတေယာက္ ရွိေလသည္။ ထိုၾကက္ေမြးျမဴေရး သမား သည္ သားေဖာက္ျခင္း၊ အစာေကြၽးျခင္း၊ ၾကက္မ်ား၏ က်န္းမာေရးကို အထူးဂရုစိုက္ျခင္း စသည္ျဖင့္ ေန႔စဥ္ပင္ ျပဳလုပ္ေနရေပသည္။

တေန႔တြင္ ၾကက္မတေကာင္မွ ေပါက္သည့္ သားေပါက္ကေလး ရွစ္ေကာင္တည္းမွ တေကာင္ ေသာ ၾကက္သားေပါက္ကေလးမွာ အျခားၾကက္ေပါက္ ၇-ေကာင္ကဲ့သို႔ လန္းဆန္းမႈမရွိသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ၾကက္ေပါက္ ၇-ေကာင္မွာကား လန္းဆန္းလွျပီး ၾကက္မၾကီး၀ပ္ေနသည့္ ေက်ာ ေပၚ သို႔ ခုန္လိုက္တက္လိုက္လုပ္ေနသည္ကို ၄င္းမိခင္ၾကက္မၾကီးက အစာရွိရာကို ႏႈတ္သီးျဖင့္ ညႊန္ျပျပီး '' ကြတ္ကြတ္၊ ကြတ္ကြတ္ '' ဟူေသာ အသံျပဳရာသို႔ ၾကက္ေပါက္ကေလး ၇-ေကာင္က ၀ိုင္းအံု၍ '' ပိညွပ္ '' သံေရာေထြးလ်က္ အစာေကာက္ေနၾကသည္ကို၄င္း ျမင္ရ၍ ၾကက္ေမြးျမဴသူ မွာ ရႊင္ျပလွသည္။ တေကာင္ေသာၾကက္ကေလးမွာကား ဟိုနားက်န္လိုက္ သည္နားက်န္လိုက္ႏွင့္ အျခားၾကက္ကေလးမ်ားကဲ့သို႔ မရႊင္ျပ မပီျပင္ဘဲ ကုပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္းကေလးသာ ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ေမြးျမဴသူမွာ ထိုၾကက္ကုပ္ကေလးကို အထူးဂရုစိုက္၍ ေကြၽးေမြးသည္။ က်န္းမာေရးကိုျပဳ ျပင္သည္။

ထိုၾကက္ေမြးျမဴသူသည္ ရက္ကေလး အေတာ္ရလာျပီး ျဖစ္သည့္အတိုင္း ၾကက္ကုပ္ကေလးမွအပ အျခားၾကက္ကေလးမ်ားကား ျမီးေကာင္ေပါက္ျပီး ေရာင္းေလာက္လာ၍ ေရာင္းခ်လိုက္ေလသည္။

သို႔ေသာ္ ထိုၾကက္ကုပ္ကေလးမွာကား ေရာင္းခ်သည့္အထဲတြင္ မပါရွိဘဲ က်န္ေနေပသည္။ အထူး ဂရုတစိုက္လည္း ျပဳျပင္ေနသည္။ ၾကက္ကေလးကားအနည္းငယ္ၾကီးျပင္းလာရံုမွအပ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ျဖစ္ေနဆဲပင္ ရွိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသူမွာ ၾကက္ကုပ္ကေလး၏ အသြင္ေျပာင္းလဲမႈကို သာအစဥ္ ေရွးရႈေနသူျဖစ္သည္။

မိတ္ေဆြတေယာက္ အိမ္ေရာက္လာတိုင္း ၾကက္ကုပ္ကေလး၏ အသြင္ေျပာင္းလဲမႈကို ၾကံၾကံဖန္ ဖန္ ရွာျပီးေျပာေလ့ရွိသည္။ တေန႔ မိတ္ေဆြတေယာက္ အိမ္လာလည္ရာတြင္.....

'' ဘယ္ႏွယ္လဲမိတ္ေဆြ က်ေနာ့ ၾကက္ကေလး ၾကည့္ရတာ ထူးျခားမလာဘူးလား။အတက္ကေလး ေတြေတာ့ အေတာ္ထြက္ေနျပီဗ်၊ က်ေနာ္ေတာ့တိုက္ၾကက္အစစ္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ထင္တယ္ဗ်'' ဟုေမြးျမဴသူက ေျပာဆိုရာ အလည္ေရာက္ရွိလာသည့္ မိတ္ေဆြကလည္း.....

'' ခင္ဗ်ား ၾကက္ စြန္မယ္ဗ်၊ ၾကက္ကေလးက အစအနရွိပါတယ္ '' ဟု ေရလာေျမာင္းေပး ေျပာဆိုလိုက္ေလသည္။ ၾကက္ေမြးသူလည္း သေဘာေတြ႕သြားသည္။

မ်ားမၾကာမီ အျခားရြာတရြာမွ ၾကက္သမားတဦးႏွင့္ ၾကက္တိုက္ရန္ အစီအစဥ္ ျပဳလုပ္ၾကေတာ့ သည္။ မည္သူကေျမွာက္ထားသည္မသိ ၾကက္တိုက္ပြဲမွာ ေလာင္းေၾကး တဘက္ႏွင့္တဘက္ အေတာ္မ်ားၾကသည္။ ၾကက္ကုပ္ကေလးေမြးျမဴသူမွာ မိမိၾကက္အား မုခ်အႏိုင္ရမည္ဟု ယူဆကာ ရွိသမွ်စည္းစိမ္ႏွင့္တကြ အိမ္ပါထည့္၍ ေလာင္းေၾကးထည့္သြင္းလိုက္သည္။

ၾကက္တိုက္ပြဲကား စၾကျပီ၊ လူမ်ားမွာလည္း တဘက္ႏွင့္တဘက္ အုတ္အုတ္ၾကက္ၾကက္ ျဖစ္ေနသည္။ ၾကက္ထိန္းမ်ားကလည္း တဘက္ႏွင့္တဘက္အားတက္သေရာ '' ခြပ္လိုက္ကြခ်က္ေကာင္းကို '' ဟု အားေပးေနၾကသည္။ ၾကက္ကုပ္ကေလးကလည္း သူ႔အစြမ္းရွိသေလာက္ တဘက္ရန္သူၾကက္ကို ျပန္လွန္၍ ခြပ္လိုက္သည့္အခါ ပိုင္ရွင္ႏွင့္တကြ ဘက္ေတာ္သားမ်ား အားရေက်နပ္စြာ ေအာ္ဟစ္၍ အားေပးၾကသည္။

ၾကက္ကုပ္ကေလးမွာ တာရွည္ျပန္၍ မခြပ္ႏိုင္ရွာဘဲ ေနာက္တခ်က္ ရန္သူၾကက္က ျပန္အခြပ္တြင္ ခ်က္ေကာင္းမိသြား၍ ကြင္းထဲမွာပင္ စင္းစင္းေသသြားရွာေတာ့သည္။

ဤတြင္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ကိုရင္ၾကီးအား.....

'' မင္းလဲ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း လုပ္မေနနဲ႔ ကြင္းထဲေရာက္မွ အစင္းသားျဖစ္ေနမယ္။ ငါကေတာ့ ငါ့ တိုက္ကထြက္ရင္ ၾကက္ေကာင္းခ်ည္း ေအာက္ေမ့မွာဘဲ၊ ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကေပါ့ကြာ၊ စာဟာ က်က္ရင္ရပါတယ္ '' ဟု ကိုရင္ၾကီးကို အေၾကာင္းျပဳ၍ အျခား တပည့္ ရဟန္း၊ သာမေဏမ်ားကိုပါ သြယ္၀ိုက္၍ ဆံုးမလိုက္ေတာ့သည္။

တပည့္ ရဟန္း၊ သာမေဏမ်ားသည္ ဆရာေတာ္အား ကန္ေတာ့ျပီးေက်ာင္းအသီးသီးသို႔ျပန္သြား ၾကေတာ့သည္။

********************************

၅၀။ အထက္ေပါက္နဲ႔ ေအာက္ေပါက္ပံုျပင္

အထက္ေပါက္နဲ႔ ေအာက္ေပါက္ပံုျပင္


ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ မႏၲေလးေနျပည္ေတာ္တြင္ အလြန္တရာနာမည္ႀကီးလွသည္။ မင္းတုန္းမင္းႀကီး ကိုးကြယ္သည့္ဆရာေတာ္အျဖစ္၄င္း၊ စာေပအရာတြင္လည္း နာမည္ႀကီးလွ၍ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္မွာ အလြန္ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလွသည္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူမ်ားက ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အား အိမ္အေရာက္ပင့္ျပီး ဆြမ္းကပ္ခ်င္ၾကေသာ္လည္း ႂကြလိမ့္မည္ဟု စိတ္ကမထင္ၾကေပ။ အမွန္မွာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အား မည္သူတစံုတေယာက္ကပင့္ပင့္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ၊ မ်က္ႏွာႀကီး မ်က္ႏွာငယ္ မေရြး ႂကြေရာက္သည္ခ်ည့္သာျဖစ္သည္။

တေန႔တြင္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးလွသည့္ တကာတေယာက္သည္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အား အိမ္အေရာက္ပင့္ျပီး ဆြမ္းကပ္လွဴဒါန္းလို၍ ဆရာေတာ္ထံ လာေရာက္ေလွ်ာက္ထားသည္။

'' တပည့္ေတာ္တို႔ကဲ့သို႔ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသည့္ တကာအိမ္ ဆရာေတာ္ မႂကြဘူးေအာင့္ေမ့ခဲ့၍ ဆရာေတာ္ကို မပင့္ရဲဘဲ ေနလာခဲ့တာ အခုမွ ဆရာေတာ္သည္ မည္သူကပင့္ပင့္ ႂကြေၾကာင္းသိရ၍ ဆရာေတာ္ထံ လာေရာက္ေလွ်ာက္ထားရျခင္းပါ ဘုရား '' ဟု ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အား သြားေရာက္ေလွ်ာက္ထားေလသည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က.....
'' ေအး..... ငါက မင္းတုန္းမင္းေမြးစားတဲ့ ေမြးစားသားမွမဟုတ္ဘဲ၊ ဘယ္သူကပင့္ပင့္ လိုက္တာခ်ည့္ပါဘဲကြ '' ဟု မိန္႔ၾကားလိုက္ေလသည္။

'' မွန္ပါ့ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔အိမ္သို႔ အခု ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔ နံနက္ ၅နာရီအခ်ိန္တြင္ ဆရာေတာ္ ႏွင့္တကြ ေက်ာင္းတိုက္အတြင္းရွိ သံဃာေတာ္အားလံုး ဆြမ္းအလွဴခံ ႂကြေရာက္ခ်ီးျမႇင့္ပါရန္ ေလွ်ာက္ထားအပ္ပါသည္ဘုရား '' ဟု ဆြမ္းဒါယကာသည္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အား ေလွ်ာက္ထားေတာ့သည္။

'' ေအး... အစားေတာ့ ေကာင္းသေဟ့၊ မ်ားမ်ားသာခ်က္ထား '' ဟု မွာၾကားလိုက္ေလသည္။

'' မွန္ပါဘုရား '' ဟု ေလွ်ာက္ထားျပီး ဆြမ္းဒါယကာလည္း ျပန္သြားေလသည္။

ဆြမ္းဒါယကာသည္ ဆြမ္းကပ္ရမည့္အ၀င္ေန႔တြင္ တက္အားသေရြ႔ႏွင့္ ထက္ထက္သန္သန္ စီမံဖန္တီးေလသည္။ အေကာင္းဆံုးစီမံထားသည့္ဟင္းလ်ာမွာ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ႏွင့္ ၀က္သားေရာခ်က္ ရန္စီမံထားသည္။

ဆြမ္းဒါယကာသည္ မိမိစီမံထားသည့္ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္၊ ၀က္သားေရာခ်က္သည့္ ဆြမ္းဟင္းလ်ာကို ဆရာေတာ္ဘုဥ္းေပးပါ့မလားဟု ေတြးေတာမိျပန္သည္။ သို႔ႏွင့္ ဆြမ္းဒါယကာသည္ ဆြမ္းကပ္ရမည့္ ေန႔အ၀င္ျဖစ္သည့္ အႀကိဳေန႕႔ေန႔လည္ဘက္တြင္ ဆရာေတာ္ထံေရာက္သြားျပန္ သည္။

'' ဆရာေတာ္ဘုရား နက္ျဖန္မနက္ေတာ့ ဆြမ္းဟင္းအတြက္ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ႏွင့္၀က္သားေရာခ်က္ဘို႔ စီမံခဲ့ပါတယ္ဘုရား... ဆရာေတာ္ဘုဥ္းေပးပါ့မလားဟု ေအာက္ေမ့ပါသည္ဘုရား '' ဟု ေလွ်ာက္ထားေလရာ၊ ဆရာေတာ္က '' မင္း...စကားဆိုက္လာျပန္ေတာ့လဲ ေျပာရေသးတာေပါ့ကြာ'' အစခ်ီကာ ေအာက္ပါပံုျပင္ကို ေျပာျပေလသည္။

********************************

အထက္ေပါက္ေၾကာက္ကာမွ ေအာက္ေပါက္နဲ႔ေတြ႔

ေရွးအခါက အညာေဒသရွိ ရြာတရြာတြင္ ဦးပဥၨင္းေလးတပါးသည္ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးအျဖစ္ ခံယူေနသည္။ ရပ္ရြာတည္းမွ တကာမတဦးသည္ အျခားသူမ်ားထက္ပို၍ ဆြမ္းအုပ္ကို ေန႔မွန္၊ ရက္မွန္ ခ်က္ျပဳတ္လွဴဒါန္းေလသည္။

ထိုဆြမ္းတကာမမွာ ေပါက္ပြင့္သုပ္ကို လက္ကိုင္္ျပဳ၍ ေန႔စဥ္လွဴဒါန္းေလသည္။ ေက်ာင္းထိုင္ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ေပါက္ပြင့္သုပ္ကို ေန႔စဥ္ပင္မွီ၀ဲေနရသည္။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ျဖစ္လာေသာ္ ေပါက္ပြင့္ကိုမုန္းလာေတာ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ စားရဖန္မ်ားလာျပီး စိတ္ညစ္၍ ေနသည္။

ရက္ေပါင္း ၾကာေညာင္းလာသည့္အခါ ဦးပဥၨင္းေလးသည္ ထိုရြာမွ တိတ္တဆိတ္ ေအာက္ျပည္ ေအာက္ရြာသို႔ စုန္ဆင္းခဲ့ေတာ့သည္။

ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္ေပါသည့္ ေအာက္ျပည္၊ ေအာက္ရြာ တရြာတြင္ ပထမအာဂႏၲဳ ဧည့္သည္အျဖစ္ေနရ သည္။ ေနာက္ အေၾကာင္းအေပါင္းသင့္ျပီး၊ ထိုရြာမွာပင္ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးျဖစ္၍ လာရျပန္ သည္။

ထိုရြာတြင္လည္း ဆြမ္းတကာမတဦး အျခားသူတို႔ထက္ ထူးျခား၍ ေပၚ ထြက္လာျပန္သည္။ ေက်ာင္းထိုင္ကိုယ္ေတာ္ေလးကေတာ့ ငါးပိ၊ငါးေျခာက္ေပါသည့္ ေအာက္ျပည္၊ ေအာက္ရြာ ေရာက္လာရ၍ အညာကေပါက္ပြင့္နဲ႔ေတာ့လြဲျပီဟု ထင္မွတ္ထားသည္။ ထိုရြာမွ ထူးျခားစြာပင္ ဆြမ္းတကာမတဦးသည္ ေန႔မွန္၊ ရက္မွန္ ဆြမ္းအုပ္ကို ခ်က္ျပဳတ္လွဴဒါန္းျပန္သည္။ ထို ဆြမ္းတကာမကလည္း ေန႔စဥ္ပင္ ေပါက္ပြင့္သုပ္ကို ပင္တိုင္ဟင္းအျဖစ္ အသံုးျပဳျပန္ေလသည္။

ေက်ာင္းထိုင္ပဥၨင္းေလးသည္ ငါေတာ့ေက်ာက္ပြင့္သုပ္ႏွင့္ပင္ လာတိုးရျပန္ျပီဟု စိတ္ညစ္ရျပန္ သည္။ သံုးေက်ာင္းေျပာင္း၍ေတာ့မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ အျခားတရြာေျပာင္းေရႊ႕သြားပါက ၄င္း ေပါက္ပြင့္သုပ္ေသာ္မွ မစားရဘဲေနေခ်မည္ဟု ေတြးေတာမိျပီး၊ ဆြမ္းအုပ္ခ်က္သည့္ တကာမအား ဟင္းေျပာင္းခ်က္ရန္ေျပာမွပဲဟု စဥ္းစားထားေလသည္။ အေတာ္အတန္ရင္းႏွီးလာသည္ျဖစ္၍ ေျပာရဲဆိုရဲလည္း ရွိလာသည္။

ေနာက္တေန႔ ဆြမ္းအုပ္ခ်က္သည့္တကာမေက်ာင္းသို႔ ဆြမ္းအုပ္လာအပို႔တြင္.....
'' တကာမၾကီး.... ဒီေန႔ေတာ့ဘာဟင္းခ်က္ခဲ့သလဲ '' ဟု ကိုယ္ေတာ္ေလးက ေပါက္ပြင့္သုပ္နဲ႔ လြဲပါရေစဟု ေအာက္ေမ့ျပီးေမးေလသည္။

'' မွန္ပါ ေပါက္ပြင့္သုပ္ ပင္တိုင္ဟင္းေပါ့ဘုရား '' ဟုေလွ်ာက္ထားလိုက္သည္။

ဤတြင္ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ မထိန္မခ်န္ေတာ့ဘဲ ဟင္းေျပာင္းခ်က္ရန္ ေျပာျပေတာ့သည္။

'' ဟင္းေတာ့ေျပာင္းခ်က္အံုးမွဘဲ တကာမၾကီး၊ က်ဳပ္အထက္အညာ ေက်ာင္းထိုင္တုန္းကလဲ ေပါက္ပြင့္သုပ္ ေန႕စဥ္စားေနရတာနဲ႔ စိတ္ညစ္ျပီး၊ ေအာက္ျပည္၊ ေအာက္ရြာ ထြက္လာခဲ့ေတာ့၊ အခုလဲ တကာမၾကီးတို႔ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာမွာ ဒီေပါက္ပြင့္သုပ္နဲ႔ဘဲ လာတိုးရျပန္ျပီ '' ဟု ေျပာဆိုေလသည္။

ဆြမ္းတကာမသည္ ကိုယ္ေတာ္ေလးမ်က္ႏွာကိုၾကည့္၍...

'' ဒါျဖင့္ ကိုယ္ေတာ္ အထက္ေပါက္နဲ႔ ေအာက္ေပါက္ ဘယ္ဟာကပိုေကာင္းသလဲ '' ဟု ေမးေလ သည္။ ဦးပဥၨင္းေလးသည္ ခတ္ျပံဳးျပံဳးႏွင့္ပင္ ေအာက္ေပါက္ကသာ ေကာင္းေၾကာင္းေျပာလိုက္ရ ေလသည္။ ထိုသို႔မေျပာလွ်င္ ခ်က္လက္စ ေပါက္ပြင့္သုပ္ေတာင္မစားရဘဲေနမည္ဟု ေတြးမိျပီး ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

အခုလဲ တကာ အမြန္အျမတ္စီမံခ်က္ျပဳတ္ထားသည့္ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ ၀က္သားေရာခ်က္ဟာ
'' ေအာက္ေပါက္ကသာတယ္ဘဲ ေျပာရမွာေပါ့'' ဟု ကြမ္းစားရင္းခတ္ျပံဳးျပံဳးျပဳလုပ္ကာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ေျပာျပလိုက္ေတာ့သည္။

ဆြမ္းဒါယကာလည္း ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ ေျပာေဟာေသာပံုျပင္ကို သေဘာေတြ႔ကာ အိမ္သို႔ ျပန္ခဲ့ေလေတာ့သည္။


********************************



၄၉။ အရမ္းမျငင္းၾကနဲ႔ ပံုျပင္

အရမ္းမျငင္းၾကနဲ႔ ပံုျပင္


မႏၲေလးေတာင္ေျခရွိ သုဓမၼာဇရပ္တြင္ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ပရိယတ္၊ ပဋိပတ္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ေသာ္ ၄င္း၊ အျခားအဆံုးအျဖတ္ တခုခုျပဳလုပ္ရန္ေသာ္၄င္း လျပည့္ေန႔တိုင္း စည္းေ၀းတိုင္ပင္ျပီး ဆံုးျဖတ္ ေလ့ရွိသည္။

ထိုေဆြးေႏြး တိုင္ပင္ေနၾကသည့္ သံဃာမ်ားတည္းမွ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးသည္ အေၾကာင္းအရာတခုကို မူတည္ျပီး အၾကီးအက်ယ္ အျငင္းပြားေနၾကသည္။ တပါးႏွင့္တပါး ေဒါသပြားျပီး အႏိုင္မခံ အရံႈးမေပးဘဲ အၾကိတ္အနယ္ ျငင္းခံုေနၾကျခင္းျဖစ္၍ အသံဗလံမ်ားလည္း ဆူညံစြာ ထြက္ေပၚေနသည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ အေၾကာင္းတခုျဖင့္ သုဓမၼာဇရပ္အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ေရာက္ရွိသြားသည္။ ျငင္းခံုေနသည့္ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးႏွင့္တကြ အျခားဆရာေတာ္မ်ားပါ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ ႂကြေရာက္ လာေနသည္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ေတြ႔ျမင္ေနၾကရသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ဗန္းေမာ္ ဆရာေတာ္ ႂကြေရာက္လာသည္ကို ျမင္ကတည္းကပင္ ျငင္းခံုေနသည့္ ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးကလည္း မိမိတို႔အျငင္းအခံုစကားမ်ားကိုရပ္၍ အျခားသံဃာေတာ္မ်ားကလည္း မိမိတို႔ ေျပာလက္စ စကားမ်ားကို ျဖတ္ျပီး တရားဓမၼခန္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းေသာ စကားမ်ားကိုသာ ေျပာဆိုေနၾကသည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါး ဆူညံစြာ ျငင္းခံုေနသံမ်ားကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွပင္ ၾကားခဲ့ရသည္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ သုဓမၼာဇရပ္ေပၚ ေရာက္ျပီးေနာက္ မေထရ္ၾကီးမ်ားအား ၀တ္ျပဳျပီး မေထရ္ငယ္မ်ားက ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အား ၀တ္ျပဳၾကသည္။ ထို႕ေနာက္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ......

'' အခုန ကိုယ္ေတာ္တို႔ ျငင္းခံုေနသံၾကားတယ္။ ဘာေတြ ျငင္းခံုေနၾကတာလဲ '' ဟု ေမးေလ သည္။

ေနာက္တဆက္တည္းပင္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က '' ကိုယ့္ဟာမွ အမွန္ဆိုျပီး သိတ္လဲ အျငင္းသန္ မေနၾကနဲ႔အံုး၊ အရင္က တရားေဟာတဲ့ဘုန္းၾကီးနဲ႔ တရားနာတဲ့ တကာတေယာက္လိုလဲ ျဖစ္ေနၾက အံုးမယ္ '' ဟု ေျပာဆိုေလသည္။

ျငင္းခံုေနၾကသည့္ ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးႏွင့္တကြ အျခားဆရာေတာ္မ်ားပါ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ ပံုျပင္ကို နားေထာင္လိုၾက၍ '' ဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားေဟာဘုန္းၾကီးနဲ႕ တရားနာတကာ အျငင္းသန္ ေနၾကတဲ့အေၾကာင္း ပံုကေလးကို အမိန္႔ရွိပါအံုးဘုရား '' ဟု ေလွ်ာက္ၾကေလသည္။ ထိုအခါ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ေအာက္ပါအတိုင္းေျပာျပေလသည္။

ေရွးက ရြာတရြာမွာ ဘုန္းၾကီးတပါး ေက်ာင္းထိုင္ေနရာ သာေရး၊ နာေရး အေၾကာင္းကိစၥဟူသမွ် ၄င္းဘုန္းၾကီးကခ်ည့္တရားေဟာ ဓမၼကထိက ျပဳလုပ္ေနေပသည္။ တေန႔ ဆြမ္းတရားနာတခုတြင္ ဘုန္းၾကီးက ဆိုင္ရာဆြမ္းတရား ေဟာၾကားျပီး ေနာက္ဆံုး အဘိဓမၼာသတ္ရာတြင္ (ကသလာဓမၼာ အကသလာဓမၼာ) ဟု အဘိဓမၼာသတ္ေလသည္။

ထိုတရားနာ ပရိတ္သတ္တည္းတြင္ အေတာ္အတန္ သိရွိနားလည္သည့္ လူတေယာက္ကထျပီး '' ကိုယ္ေတာ္ အဘိဓမၼာသတ္တာ လြဲမွားေနျပီ၊ တပည့္ေတာ္ ၾကားဘူးတာကေတာ့ (ကုသလာဓမၼာ အကုသလာဓမၼာ) ဟုသာ ၾကားဘူးပါသည္ဘုရား'' ဟု ေလွ်ာက္ထားေျပာဆိုေလသည္။

ဤတြင္ တရားေဟာဘုန္းၾကီးသည္ လူမ်ားစုေရွ႕တြင္လည္းျဖစ္၍ ရွက္လည္းရွက္လွသည္ႏွင့္.....

'' ေဟ့ တကာ မင္းဘာနားလည္လို႔လဲ ငါရြတ္တာ အမွန္ဘဲကြ၊ ငါအေထာက္အထားျပရမလား '' ဟု ေဒါသတၾကီးေမးေတာ့သည္။ တကာကလည္း အေတာ္အတန္သိျပီးျဖစ္၍ '' ကိုယ္ေတာ္မွားကို မွားေနတာ အေထာက္အထားရွိရင္ျပစမ္းပါ'' ဟု ေလွ်ာက္ေလသည္။ ဘုန္းၾကီးသည္ ေက်ာင္းက ေပထုပ္ကို ထုတ္ျပေလသည္။ ေပစာထုပ္မွာ ပိုးရြျခပုန္းကိုက္ထား၍ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ စုပ္ျပဲေန သည္။ ဘုန္းၾကီးယူျပသည့္ ေပထုပ္မွာ (ကုသလာဓမၼာ အကုသလာဓမၼာ) ဟူေသာ စာသားအမွန္ တြင္ ပိုးရြျခပုန္းမ်ားကိုက္ထား၍ ကုေတြမွာ တေခ်ာင္းငင္ေတြမရွိေတာ့ဘဲ (ကသလာဓမၼာ အကသလာဓမၼာ) ဟုသာရွိေတာ့သည္။

''ကိုယ္ေတာ္တို႔လဲ တရားေဟာဘုန္းၾကီး တေခ်ာင္းငင္ျပဳတ္ ေနသလိုလဲ ျဖစ္ေနၾကအံုးမယ္'' ဟု ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ေျပာလိုက္ရာ သုဓမၼာဇရပ္ေပၚရွိ ကိုယ္ေတာ္မ်ားမွာ မ်ားစြာရယ္ေမာျပီး တေသာေသာျဖစ္ေနၾကေတာ့သည္။


********************************

Thursday, March 11, 2010

Monday, March 8, 2010

International women's day ( 8 March 2010 )

၄၈။ ေျမေပြးအျမီးကိုင္သူ ဥပမာပံုျပင္

ေျမေပြးအျမီးကိုင္သူ ဥပမာပံုျပင္

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ ဥပုသ္ေန႔ စာ၀ါနားေသာေန႔တေန႔တြင္ စာၾကည့္ေနေလသည္။ ထိုသို႔ စာ ၾကည့္ေနစဥ္ တကာတေယာက္သည္ ေက်ာင္းေပၚေရာက္လာျပီး ဆရာေတာ္အား ၀တ္ခ်ကန္ေတာ့ေလသည္။

“ ဘာ... အေၾကာင္းထူးမ်ား ရွိလို႔လဲတကာ “ ဟု စာၾကည့္ရင္းမွ ေမးလိုက္သည္။

“ မွန္ပါ... တပည့္ေတာ္တို႔ တကာအခ်င္းခ်င္း အျငင္းပြားေနတဲ့ အေၾကာင္းတခုရွိတာနဲ႔ ဆရာေတာ္ထံ လာခဲ့ရျခင္းပါဘုရား “

“ ဆိုစမ္းပါအံုးကြ... ဘာေတြမ်ားျငင္းေနၾကတာလဲ “

“ မွန္လွပါ... အရက္ေသစာကို ရိုးရိုးေရအျဖစ္နဲ႔ စိတ္ကမွန္းျပီးေသာက္ရင္ အျပစ္ရွိတယ္၊အျပစ္မရွိဘူး ျငင္းေနၾကပါတယ္ဘုရား “

“ ေကာင္းျပီ... ေျပာရေသးတာေပါ့၊ အေမးရိွေတာ့လဲ အေျဖရွိရေသးတာေပါ့ကြာ “ ဟု ဆရာေတာ္က ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ပင္ လာေလွ်ာက္သည့္တကာအား ျပန္လည္ေမးခြန္းထုတ္ေလေတာ့သည္။

“ တကာ... အရက္ေသစာဆိုတာ အျပစ္ရွိတာေပါ့ကြ၊ ေရအျဖစ္နဲ႔စိတ္က မွန္းေသာက္ရံုနဲ႔ ဘယ္ အျပစ္ကလြတ္ပါ့မလဲ၊ အျပစ္မလြတ္ဘူးကြ၊ အရက္ေသစာဆိုတာ ေသာက္မိရင္ မေတြေ၀ မယစ္မူးဘူးလား “

“ မွန္လွပါ ေတြေ၀ ယစ္မူးပါတယ္ဘုရား “

“ ေအး... အရက္ေသစာဆိုတာ ေသာက္မိတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ ေမရယဆိုတဲ့ အာနိသင္အက်ဳိးဆက္နဲ႔ တြဲဘက္ေနလို႔ ေတြေ၀ေစတယ္၊ မိန္းေမာေစတယ္၊ ယစ္မူးေစတယ္၊ ကုသိုလ္တရားတို႔၌ ေမ့ေလ်ာ့ျပီး အကုသိုလ္မႈေတြကို ဆက္တိုက္ျပဳမူတက္တယ္ တကာရဲ႕ “

“ ကဲ... ဆက္၍ ဥပမာတင္ျပီး ေမးလိုက္ရအံုးမယ္၊ ပိုးဖလံမ်ဳိး မီးကိုတိုး ကိုယ္က်ဳိးနည္းလွသည္ဆိုတာကို ၾကားဘူးတယ္ မဟုတ္လား “

“ မွန္ပါ... ၾကားဘူးရံုမဟုတ္ပဲ ပိုးဖလံေကာင္ေတြ မီးကိုတိုးေနတာ ျမင္ေတြ႔ဘူးပါတယ္ဘုရား “

“ ေအး... ပိုးဖလံေကာင္ေတြဟာ မီးေရာင္ကိုေရႊေတာင္မွတ္ျပီး တိုးေနတာဘဲကြ၊ ေရႊေရာင္ထင္ျပီး မီးေရာင္ကိုတိုးေနတဲ့ ပိုးေကာင္ေတြ မေသဘူးလား “

“ မွန္ပါ... ေသပါတယ္ဘုရား “

“ ေအး... ေနာက္တခုဆက္ေမးရအံုးမယ္ “

“ မွန္ပါဘုရား “

“ ေျမေပြးကိုျမက္ေရွာလို႔ စိတ္ကထင္မွတ္ျပီး အျမီးသြားကိုင္ရင္ မကိုက္ဘူးလား “

“ မွန္ပါ... ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုက္ပါတယ္ဘုရား “

“ ေအး... ကိုက္မိရင္ အဆိပ္မတက္ဘူးလား “

‘ အဆိပ္တက္ပါတယ္ ဘုရား “

“ အဆိပ္တက္ရင္ ေသတာေပါ့ကြ၊ ေအး... ဒီဥပမာလိုဘဲ ေသတက္တယ္ဆိုတာ သိရက္နဲ႔ေတာ့ ေျမေပြးအျမီး မကိုင္မိၾကဘို႔ အေရးၾကီးသေပါ့ကြာ၊ အရက္ေသစာဆိုတာလဲ ေသာက္စားမိရင္ ေမွာက္မွားတက္တဲ့ အရာမွန္သမွ်ကို လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ျပဳမူတက္တယ္။ တစတစ ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကေပါ့ကြာ “

“ မင္းတို႔ျငင္းၾကတဲ့ မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္းလဲ ဒီဥပမာပံုျပင္ ေျပာျပေပါ့ကြာ “ ဟု ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ေျပာေဟာဆံုးမျပီး ၾကည့္လက္စစာကို ဆက္လက္ၾကည့္ရႈေတာ္မူသည္။

လာေရာက္ေလွ်ာက္ထားသည့္ တကာလည္း အသာကန္ေတာ့ျပီး ျပန္သြားေလေတာ့သည္။


********************************

၄၇။ သံုးခြန္းေသာစကားပံုျပင္

သံုးခြန္းေသာစကားပံုျပင္

မင္းတုန္းမင္းၾကီးသည္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အား နန္းတြင္းသို႔ မၾကာမၾကာပင့္ျပီး ဆြမ္းကပ္ေလ့ရွိသည္။

''ဆရာေတာ္ဘုရား... တပည့္ေတာ္လဲ ေခြၽရံသင္းပင္းမ်ားစြာႏွင့္ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို ခံစားေနရေပမဲ့ အရြယ္ဟိုင္းလို႔ ဇရာပိုင္းေရာက္လာသည့္အတိုင္း ေလာကီနယ္ကထြက္ျပီး ေလာကုတၱရာနယ္ထဲ ေရာက္ႏိုင္မဲ့ တရားထူးေလးမ်ား ရွာျပီးေဟာပါအံုးဘုရား''ဟု မင္းတုန္းမင္းက ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အား ေလွ်ာက္ထားေလသည္။

ထိုအခါ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က မင္းတုန္းမင္းၾကီးအား '' တကာေတာ္ေရေျမ႕ရွင္ ေလွ်ာက္ထားတဲ့ အၾကိမ္ေပါင္းလဲမ်ားလွျပီ၊ ေဟာရတဲ့တရားလဲ မ်ားလွပါျပီ၊ ကဲ... ဒီတခါ ဥပမာတခုေပးကာ ေဟာရအံုးမွာေပါ့'' ဟု မိန္႕ေတာ္မူျပီး ေအာက္ပါပံုျပင္တခုကို ထုတ္ေဆာင္၍ ေဟာၾကားေလသည္။

ေရွးအခါက ရြာတရြာတြင္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတေယာက္မွာ သားေကြၽးမႈ၊ မယားေကြၽးမႈျပဳလုပ္ေနရာ၊ ဘာပညာမွလည္းတက္ကြၽမ္းနားလည္မႈမရွိ၍ အခက္အခဲေတြ႔ေနရသည္။ မယားလုပ္သူကလည္း ''သားကေလးကလဲၾကီးလာဘီ၊ ရွင္ျပဳရေတာ့မယ္၊ စီးပြားဥစၥာကလဲ လံုးပါးပါးေနတယ္၊ ေတာ္ ဒီအတိုင္းေနလို႔ မျဖစ္ဘူး တခုခုလုပ္မွျဖစ္မယ္'' ဟု လင္သားအေပၚမွာ ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းေလသည္။

လင္ျဖစ္သူသည္ စိတ္ညစ္ညစ္နွင့္ ရွိစု၊ မဲ့စုေငြကေလးမ်ားစုေဆာင္းျပီး အသာျပာ ၃၀၀ိ ပိုက္၍ မယားေကြၽးမႈ၊ သားေကြၽးမႈအတြက္ အရပ္တပါးသို႔ ပညာရွာရန္ထြက္ခဲ့ေလသည္။

သို႔ႏွင့္တရြာ၀င္ တရြာထြက္ ပညာရွာထြက္ခဲ့ရာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္အခ်ိန္အထိ ဘာပညာမွမရေသးဘဲရွိ ေနခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးပညာရႏိုင္သည့္ေနရာ ရွာေဖြစူးစမ္းရာ ဒီသာပါေမာကၡဆရာၾကီးထံ ေရာက္သြားေလသည္။

ဆရာၾကီးက ဤပုဂိၢဳလ္၏ ၾကံအင္လကၡဏာၾကည့္၍တေၾကာင္း၊ အသက္အရြယ္ေထာက္၍ တေၾကာင္း၊ အခ်ိန္တိုစနစ္ႏွင့္ ပညာသင္ေပးမွျဖစ္မည္ဟု ၾကံစီေတြးေတာျပီး၊ ေအာက္ပါ စကားသံုးခြန္းကို သင္ၾကားေပးေလသည္။

ဒီသာပါေမာကၡဆရာၾကီးသည္ ထိုပညာမဲ့တပည့္အား ၾကည့္ကာ ''မင္းမွာ ဉာဏ္ပူေဇာ္ခ အသျပာ ေကာပါရဲ႕လား'' ဟုေမးေလသည္။

''ဟုတ္ကဲ့ဆရာၾကီး ရွိစုမဲ့စုကေလးစုလာတဲ့ အသျပာ ၃၀၀ိေတာ့ပါပါတယ္ခင္ဗ်ား'' ဟုျပန္ေျပာေလသည္။

''ကဲ ၃၀၀ိနဲ႕တန္ေအာင္ေတာ့ ပညာေပးရေသးတာေပါ့ကြာ စကားသံုးခြန္းသင္ေပးမယ္ နားစိုက္ေထာင္ေနာ္'' ဟုေျပာျပီး ေအာက္ပါစကားသံုးခြန္းကို သင္ၾကားေပးေလသည္။

(၁) ကုလားေသ၊ ကုလားေမာ မအိပ္ရာ ေပးကြဲ႔ေငြတရာ။
ဟု သင္ေပးရာ ''ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာၾကီး'' ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို အိတ္ထဲက အသျပာ ၁၀၀ိ ကို ထုတ္ေပးေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာၾကီးက...

(၂) ေရခ်ဳိးဆိပ္မွာ မခ်ဳိးရာ ေပးကြဲ႔ေငြတရာ။
ဟု ဆရာၾကီးက သင္ေပးျပန္ရာ ''ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာၾကီး'' ဟု ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ အိတ္ထဲမွ ေငြတရာ ကိုထုတ္ေပးျပန္သည္။

(၃) မစူးစမ္းမဆင္ခ်င္ မျပဳရာ ေပးကြဲ႕ေငြတရာ။
ဟု သင္ေပးျပန္ေလသည္။

ထိုအခါ ပညာမဲ့တပည့္က ပညာရ၍ အားရေက်နပ္စြာျဖင့္ အိတ္ထဲမွ က်န္ေနသည့္ေငြတရာကို ထုတ္၍ ပူေဇာ္လိုက္သည္။ ပညာမဲ့တပည့္သည္ ပညာရ၍ အားရ၀မ္းသာႏွင့္ဆရာၾကီးအားျပန္ရန္ ကန္ေတာ့ရာ ဆရာၾကီးက ''မင္း... အဲဒီသံုးခြန္းေသာစကားျမဲျမဲသာမွတ္ထား'' ဟုေျပာျပီး ျပန္လႊတ္ လိုက္ေလသည္။

လမ္းခုလတ္ရြာတရြာတြင္ ေနကလည္း၀င္သြားျပီျဖစ္၍ အခ်ိန္မရသည္ႏွင့္ ထိုရြာ၏ အနီးရွိ ဇရပ္တေဆာင္ေပၚ သို႔ တက္ေရာက္တည္းခိုျပီး အိပ္မည္ဟု ၾကံစည္ေလသည္။

ဆရာၾကီးသင္ေပးလိုက္သည့္ စကားမ်ားကို စိတ္ထဲကေတြးေတာမိျပီး၊ ခရီးကလည္းပမ္းလာသည္ျဖစ္၍ အနည္းငယ္ သက္သာရာရရံုမွိန္း၍သာ ေနေလသည္။

သန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္တြင္ ဇရပ္ေပၚရွိ လူသားစားဘီးလူးမတေကာင္သည္ ထိုလူသားအား စားမည္ အျပဳတြင္.....
အိပ္မေပ်ာ္ေသာလူသားက ဘီးလူးမ၏လက္ကို တအားဆြဲ၍ ေက်ာကိုေထာင္းထုေတာ့သည္။ ဘီးလူးမသည္ အပြဲပြဲႏြဲလာ ျပီး သည္တပြဲက်မွ ခံလိုက္ရျခင္းျဖစ္၍ ေၾကာက္အား၊ လန္႔အားႏွင့္ ''အသက္ခ်မ္းသာေပးပါ၊ ေဟာဒီ ေရႊသံုးပိသာယူပါ'' ဟု ေတာင္းပန္ေျပာဆိုမွ ဘီလူးမကို လႊတ္ လိုက္ေလသည္။ ထိုသူသည္မိုးစင္စငိလင္းအထိ မအိပ္ေတာ့ေပ။

ဤတြင္လူသားသည္ ဆရာၾကီးသင္ေပးလိုက္သည့္ ''ကုလားေသ၊ ကုလားေမာ မအိပ္ရာ'' ဟူေသာ စကားအလြန္ မွန္ကန္ေၾကာင္းသေဘာေပါက္ျပီး ေရႊသံုးပိသာပိုက္၍ ေနာက္တေန႔တြင္ ခရီးဆက္ခဲ့ေလသည္။

လမ္းခုလပ္ ျမစ္ကမ္းပါးအနီး ေရခ်ဳိးဆိပ္သို႔ေရာက္လွ်င္ ေရခ်ဳိးရန္စိတ္ကူးထားေလသည္။ လူ အမ်ားေရခ်ဳိးရာ ေရဆိပ္ ျဖစ္၍ ေရခ်ဳိးသူေတြ ရႈတ္ေထြးေနသည္ကိုလည္း ေတြ႔ရျပန္သည္။ ထို အခါ ဆရာၾကီးမွာလိုက္သည့္ ''ေရခ်ဳိးဆိပ္မွာ မခ်ဳိးရာ'' ဟူေသာ စကားကိုေျပး၍သတိယမိျပန္ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုလူေပါမ်ားသည့္ေရဆိပ္တြင္ ေရမခ်ဳိးေတာ့ဘဲ အျခားလူမရွိသည့္ ျမစ္အထက္ဘက္သို႔သြားေရာက္ျပီး ေရခ်ဳိးေလသည္။ ေရခ်ဳိးအျပီး အိမ္သို႔အျမန္ေရာက္ခ်င္ေဇာျဖင့္ အ၀တ္လဲ၍ ခတ္သုတ္သုတ္ ခရီးဆက္ခဲ့သည္။ ခရီးအေတာ္လွမ္းလွမ္းေရာက္သြားမွ ေရခ်ဳိး သည့္ ေနရာတြင္ ေရႊသံုးပိသာက်န္ရစ္ခဲ့ေၾကာင္း သိရေတာ့သည္။ ဤတြင္မွ ကျပာကသီေျပး၍ ေရခ်ဳိးသည့္ေနရာျပန္ၾကည့္ရာ ေရႊသံုးပိသာမွာ ေနရာမပ်က္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ''ေရခ်ဳိးဆိပ္မွာ မခ်ဳိးရာ'' ဟူေသာ ဆရာ့စကား အလြန္မွန္ကန္ေၾကာင္း ေတြ႕ရျပန္သည္။

ဆရာၾကီးသင္ေပးလိုက္သည့္ စကားမ်ားကို အျမဲႏွလံုးသြင္း၍ အိမ္သို႔အျမန္ ျပန္ေရာက္ရန္ခရီး ဆက္ခဲ့ျပန္သည္။ အိမ္၀င္း အနီးသို႔ေရာက္ခဲ့ေပျပီ။ မယားအလွကို ေရႊစမ်ားျပခ်င္ေန၍ အိမ္ေပၚ သို႔ လွမ္းၾကည့္ရာ ခေလးသံႏွင့္ ဆူညံသံသာ ၾကား ေနရသည္။ ခတ္လွမ္းလွမ္းကမို႔ ခေလးေရာ လူၾကီးပါ မေတြ႔ရေသးေပ။ အိမ္ေပၚ သိူ႔တက္ေရာက္မိသည္ႏွင့္ ပုဏၰားကြယ္ ( ရင္ဖံုးကဲလား ) ကြယ္ေနသည့္ အခန္းတြင္း၀ယ္ ခ်စ္မယားသည္ ကာလသားလူငယ္ တေယာက္ႏွင့္ အတူတြဲအိပ္ ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရာ၊ ထိုသူမွာ ''မ်က္စပ္ပိုး၀င္ ဆံတပင္တင္း ခ်စ္ျခင္းမယား'' ဟူသကဲ့သို႔ ေဒါသျဖစ္သြားကာ ဒုတ္ဆြဲ၍ ရိုက္မည္ျပဳလိုက္ေလသည္။

ဤတြင္ထိုသူသည္ ဆရာၾကီးသင္ၾကားလိုက္သည့္ ''မစူးစမ္းမဆင္ခ်င္ မျပဳရာ'' ဟူေသာ စကားကို သြား၍ သတိရျပန္သည္။ ေနာက္စံုစမ္းေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့မွ ၁၃-ႏွစ္သားက ထားခဲ့ သည့္ အၾကီးဆံုးသားျဖစ္ေနေၾကာင္း သိရေတာ့သည္။ ေနာက္တြင္ကား အေၾကာင္းစံုသိရျပီး ပါလာသည့္ ေရႊသံုးပိသာႏွင့္ မိသားစုအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္မဆံုးျဖစ္ကာ သာေတာင့္သာယာ ေနထိုင္ သြားၾကေတာ့သည္။

အဲဒီဥပမာကို နမူနာယူျပီး အိမ္ေထာင္သားေမြး ကိစၥေတြနဲ႔စာရႈတ္ေထြးေနရသည့္သူသည္ စကားသံုးခြန္းကို မဏိၰဳင္ထား သကဲ့သို႔ တကာေတာ္ေရေျမ႕ရွင္လည္း ''အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ'' တည္းဟူေသာ လကၡဏာေရးသံုးပါးကို ပြားမ်ားျပီးသာေနပါဟု ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က မင္းတုန္းမင္းၾကီးအား မိန္႔ၾကားေျပာဆိုေလရာ မင္းၾတားၾကီးမွာ မ်ားစြာေက်နပ္သြားေလေတာ့သည္။

********************************

Sunday, March 7, 2010

၄၆။ ထိုးကြင္းၾကီးနဲ႔မိန္းမၾကီး ပံုျပင္

ထိုးကြင္းၾကီးနဲ႔မိန္းမၾကီး ပံုျပင္

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ မ်က္ႏွာၾကီး၊ငယ္မေရြး ဆက္ဆံေဖာ္ေရြသည္။ မင္းတုန္းမင္းၾကီးႏွင့္သာ အကြၽမ္းတ၀င္ျဖစ္သည္။ မင္းညီမင္းသား၊ နန္းတြင္းသူ၊ နန္းတြင္းသားမ်ားႏွင့္သာ ဆက္ဆံသည္ ဟု အထင္ရွိၾကေသာ္လည္း အမွန္မွာ ဆင္းရဲ၊ခ်မ္းသာမေရြး ဆက္ဆံျပီး ဆင္းရဲသူ၊ဆင္းရဲသား၊ တကာ၊ တကာမမ်ား ေက်ာင္းေရာက္လွ်င္လည္း စပ္မိစပ္ရာ ပံု၀တၳဳမ်ားႏွင့္သာ တရားသေဘာမ်ား ေျပာေဟာေသာ အေလ့အထရွိသည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ မင္းႏွင့္တကြနန္းတြင္းအေၾကာင္း၊ တိုင္းေရးျပည္ေရးအေၾကာင္း၊ ထင္ရွားေသာ ဆရာေတာ္မ်ားအေၾကာင္းတို႔ကို သူျမင္ေတြ႔ရသည့္ ရူေဒါင့္မွေန၍ ဟာသဉာဏ္ေႏွာကာ စာခ်ဳိးသည့္ အေလ့မ်ားရွိေသာေၾကာင့္ ဂုဏ္သေရရွိ မင္းညီမင္းသား၊ ဂုဏ္သေရရွိဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္သာ ဆက္ဆံသည္ဟု ထင္ရသည္။

အမွန္မွာဆရာေတာ္သည္ မ်က္ႏွာၾကီး၊ ငယ္မေရြး ဆက္ဆံသည္။ ဆင္းရဲ၊ ခ်မ္းသာမေရြး ေဖၚေရြသည္။ ေန႔စဥ္ပင္ မည္သည့္ တကာ၊တကာမ ေရာက္ေရာက္ စပ္ဆိုင္သလို ပံု၀တၳဳမ်ားႏွင့္ေျပာေဟာျခင္း။ စာသင္သား ရဟန္းသာမေဏမ်ားကို ေန႔၀ါ၊ ည၀ါစာေပပို႔ခ်ျခင္းတို႔ျဖင့္သာ အခ်ိန္ကိုကုန္လြန္ေစသည္။

တေန႔တြင္ တပည့္စာသင္သား ရဟန္း၊သာမေဏမ်ားသည္ ''ေကာေကာ''ဟူေသာပုဒ္ကို အမ်ဳိးမ်ဳိး ၀ိျဂိဳဟ္လုပ္၍ အျငင္းထုတ္ေနၾကသည္။အခ်ဳိ႕က ''ေကာေကာ'' ဟူေသာပုဒ္ကို ကုနိပါတပုဗၺ ကရဓါတ္၊ ကြိ၊ ပစၥည္ၾကံ၍ ''ဘာဇနာဒီသုကုစိၦေတ ၀စၥာဒိေက ကေရာတီတိကာေကာ'' ဟု ၀ိျဂဳိဟ္ျပဳၾကသည္။ အခ်ိဳက ရန္သူတို႔၏ ေလး၊ျမွားသံကို နားေထာင္တက္သည့္ ဗ်ဳပြတ္ကုိေထာက္ ၍ ၀ိျဂိဳဟ္ျပဳၾကသည္။

ဤသို႔အျငင္းထုတ္ေနၾကသည့္ အနားသို႔ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ ေရာက္သြားေလရာ ''မင္းတို႔... အရင္က ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္လိုဘဲ၊ ေရးေတးေတးေတာ့အရွိသား၊ ထိုးကြင္းေၾကာင့္ ခက္သကြယ္ ဆိုတာလို ျဖစ္ေနၾကအံုးမယ္'' ေျပာျပီး ေအာက္ပါပံု၀တၳဳကိုေျပာျပေလသည္။

ေရွးအခါက ရြာတရြာတြင္ စည္ကားသိုက္ျမိဳက္ေသာ ေက်ာင္းၾကီးတေက်ာင္းရွိသည္။ ထိုေက်ာင္း ၾကီးမွာ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သည့္ တကာ၊တကာမမ်ားလည္း အလြန္ေပါမ်ား၍ သံုးဆင့္လယ္ေပၚ ေက်ာင္းၾကီးျဖစ္ေလသည္။ က်ယ္ျပန္႔ေသာေက်ာင္း၀င္း ျခံၾကီးထဲတြင္ ဥယ်ာဥ္ဗိမာန္ႏွင့္ ၾကီးမား ေသာ ေရကန္ၾကီးတကန္လည္းရွိသည္။ ထိုေရကန္တြင္ ၾကာရိုး၊ၾကာရြက္တို႔ျဖင့္လည္း ျပည့္ႏွက္ ေနသည္။

တေန႔ေသာ္ ခရီးသြားေယာက္်ားတဦးသည္ ေမာၾကီးပမ္းၾကီးႏွင့္ ထိုေက်ာင္းအနီးသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ ေနကလည္းပူလွသျဖင့္ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ၀င္ေရာက္တည္းခိုမိရာမွ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ျဖစ္၍ ဘိနပ္ခြၽတ္ရေတာ့သည္။

ထိုအခါ ခရီးသြားေယာက်ာ္းသည္ မထူးပါဘူးဆိုျပီး အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းသည့္ ေက်ာင္းၾကီးေအာက္ က်ေအာင္ပင္ ၀င္ေရာက္သြားေတာ့သည္။

ထိုအခါေက်ာင္းၾကီးေပၚရွိ ဘုန္းေတာ္ၾကီးသည္ ေက်ာင္းသားကေလးတစ္ေယာက္ကိုေခၚ၍ ေက်ာင္းေအာက္ေရာက္လာသည့္တကာကို ''ဘယ္ကလဲ ဘယ္သူတံုးလို႔ သြားေမးေစစမ္း'' ဟု ခိုင္းလိုက္ေလသည္။

ေက်ာင္းသားကေလးကို ဘုန္းၾကီးကခိုင္းလိုက္သည့္အသံကို ေက်ာင္းေအာက္ေရာက္ေနသည့္တကာက ၾကားလိုက္ရသည္။ ခရီးသြားတကာကလည္း ေၾကာက္အားလန္႔အားႏွင့္ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းရွိ ေရကန္တည္းမွ ၾကာရြက္ေတြကြယ္ကာ ၀င္ေရာက္ပုန္းေအာင္းေနသည္။ ထိုတကာ ပုန္းေအာင္း ေနရာသို႔ ေက်ာင္းသားေလးသည္ သြားေရာက္ၾကည့္ရႈသည္။ ေက်ာင္းသားေလးမွာ တကာမွန္း၊ တကာမမွန္း၊ ေယာက်ာ္း၊ မိန္းမ မသဲကြဲေပ။ ပုန္းေအာင္းေနသည့္ ခရီးသြားေယာက်ာ္းကလည္း ေက်ာင္းသားေလး အနီးအနားသို႔မေရာက္ခင္ ေသခ်ာေအာင္ ေနရာေရႊ႕ေျပာင္း၍ ပုန္းေအာင္းေလသည္။

ထိုအခါ ဦးေခါင္းမွ ေခါင္းေပါင္းမွာ ေျပေလွ်ာ၍ ပုခံုးေပၚသို႔က်လာသည္။ ကျပာသီေႏွာင္ပင္ က်လာသည့္ ေခါင္းေပါင္းကိုလည္း ထိန္းခ်ဳပ္၊ ေအာက္က ပုဆိုးကိုလည္း မတင္ျပီး ေနရာေျပာင္း ၍ ပုန္းေအာင္းသည္။

ေက်ာင္းသားေလးသည္ ျမင္ခဲ့သည့္ အခ်င္းအရာအတိုင္း ေက်ာင္းေပၚရွိ ဘုန္းေတာ္ၾကီးထံ သြားေရာက္ ေလွ်ာက္ထားသည္။

ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ေက်ာင္းသားေလး ေက်ာင္းေပၚေရာက္လာသည္ႏွင့္....
'' ဘယ္သူတုန္းကြ၊ ဘယ္ကလာတာတဲ့တံုး'' ဟုေမးေလရာ ေက်ာင္းသားေလးက...
'' ဘယ္ကလာတာမွန္းလဲ မသိဘူးဘုရား၊ မိန္းမၾကီးတေယာက္ ၾကာရြက္ေတြေအာက္မွာ ပုန္းေနတယ္ဘုရား'' ဟု ေလွ်ာက္ထားေလသည္။

''ဟာ...မင္းဟာ မိန္းမၾကီးတေယာက္ေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ၊ ခရီးသြားတေယာက္ျဖစ္မွာေပါ့ကြ'' ဟု ဘုန္းေတာ္ၾကီးကေျပာေသာအခါ ေက်ာင္းသားေလးက...
'' ဟုတ္သမွဘုရား မိန္းမၾကီးမွမိန္းမၾကီးအစစ္ပါဘုရား'' ဟု ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
'' ဟ...မင္း ဘာအမွတ္အသားေတြ႔ရလို႔ မိန္းမၾကီးလို႔ေျပာရတာလဲ''
'' မွန္ပါ ေပါင္မွာထိုးကြင္းေတြ ျမင္လိုက္ရပါတယ္ဘုရာ့''
'' ထိုးကြင္းေတြ ျမင္လိုက္ရရင္ ေယာက်ာ္းျဖစ္မွာေပါ့''
'' မဟုတ္ဘူးဘုရာ့ မိန္းမၾကီးမွမိန္းမၾကီးအစစ္ပါဘုရာ့'' ဟုေက်ာင္းသားေလးက ျပန္လည္၍ ေလွ်ာက္ထားေနေလရာ ....
'' မိန္းမဆိုတာ ေရးေတးေတးဘဲ၊ ထိုးကြင္းပါေနတာက ခက္သကြယ္'' ဟုေျပာဆိုလိုက္ေလသည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က တပည့္၊ ရဟန္း၊ သာမေဏမ်ားအား ဤပံုျပင္ေျပာျပျပီး ''မင္းတို႔လဲ ကာေကာပုဒ္ ၀ိျဂိဳလ္ၾကံေနတာ ေရးေတးေတးျဖစ္ေနၾကဦးမယ္။ ေယာက်ာ္းဘဲ၊ မိန္းမဘဲ ကြဲေအာင္လုပ္၊ ဘာဓါတ္ဘဲ၊ ဘာပစၥည္းသက္ျပီး ၀ိျဂိဳဟ္ဘယ္ႏွစ္မ်ဳိး လုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုတာ ကြဲေအာင္ လုပ္ၾက'' ဟု ေျပာဆိုဆံုးမျပီး စၾကၤန္ေလွ်ာက္သြားေလေတာ့သည္။

********************************