ေတာ္ေလးဝ ဝင္ ႏွင့္ “မခ်စ္ဖို႔” လို မိန္းမသား

ဇနီးမယား ပံုျပင္မ်ား - ၂ 

 

“ဘာ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနတာလဲ...”

ည ဘုရားရွိခိုးျပီးကတဲက အိပ္ရာေပၚမွာ အလ်ားေမွာက္ျပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုဖတ္ေန ေဘးနားမွာလည္း စာအုပ္ေတြကို ဗံုေတြစီသလို စီထား၊ ျပီးေတာ့ ေဘာ့ပန္ေတြ ဟိုင္းလိုက္ေတြနဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း ႐ႈပ္ရွက္ခပ္ေနတဲ့ မေရႊစုကို ၾကည့္ျပီး ကိုေရခ်မ္းက လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ ကုတင္ေဘးက စာၾကည့္စားပြဲမွာထိုင္ျပီး သီခ်င္းေလး နားေထာင္ရင္း ဆိုညည္းလိုက္၊ ႐ံုးအလုပ္ေတြ တြက္ခ်က္လိုက္နဲ႔ ေနတာကိုး။

“ဒီမွာေလ၊ ၾကာေတာ၌ရြာေသာမိုးတဲ့... ခင္ႏွင္းယုေရးတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးေတြ အရမ္းေကာင္းတာပဲ... မေရႊစု ၁၅ႏွစ္၊ ၁၆ႏွစ္သမီးေလာက္ကတဲက ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေပါ့... “

ကိုေရခ်မ္းက ေခါင္းညိတ္႐ံုသာ ညိတ္ျပျပီး စိတ္ဝင္စားဟန္မျပ။ အမ်ိဳးသမီးစာေရးဆရာေတြေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြဆို သိပ္စိတ္ဝင္စားတာမွ မဟုတ္တာကိုး။ သူက ငယ္ငယ္ကတဲက ဘာသာျပန္ စာအုပ္ေတြကုိပဲ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ဖတ္တဲ့သူကိုး။

“ကိုေရခ်မ္းေက... ေတာ္ေလးဝဝင္ အမ်ိဳးသမီးေကာင္းမ်ား အေၾကာင္း သိသလားဟင္...”

စကားအဆက္အစပ္မရွိ မေရႊစုက ေမးလိုက္ေတာ့ ကိုေရခ်မ္းက လုပ္လက္စ အလုပ္ခဏနားရင္း စဥ္းစားရေတာ့တယ္။

“သိတာေပါ့။ ဘာလဲ... ေတာ္ေလးဝဆိုတာ ... အမရာ၊ ကိႏၷရီ၊ မဒၵီေဒဝီ... အဲ... အဲ... ေနာက္တစ္ေယာက္က...ဘယ္သူပါလိမ့္...”

“သမၺဳလာ ေလ... အဲဒီ ဇာတ္လမ္းေတြကိုေရာ သိလားဟင္”

“အမရာက မေဟာသဓာ မိန္းမကြာ၊ ကိႏၷရီဆိုေတာ့ ကိႏၷရာ ကိႏၷရီကြာ၊ မဒၵီေဒဝီက ေဝသႏၲရာ ဇာတ္ေတာ္ကကြာ၊ အဲ... ဘာတဲ့... ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ သမၺဳလာ ေတာ့ မသိဘူးကြ”

“အဲသာဆို သူမ်ား ေျပာျပရ မလား၊ အခ်ိန္ရလား “

“ေအး၊ ေျပာျပ... ခဏနားရင္း နားေထာင္တာေပါ့”

ကိုေရခ်မ္းက ေျပာေျပာဆိုဆို စားၾကည့္စားပြဲကေန ထလာျပီး အိပ္ရာေပၚ အသာလွဲရင္း ဇိမ္ေလးနဲ႔ မ်က္စိေတြေတာင္ မွိတ္ထားလိုက္ေသးတယ္။

“အမရာေဒဝီ အေၾကာင္း စေျပာမယ္ေလ... မေရႊစုေတာ့ ဇာတ္ေတာ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႔ထဲမွာဆို မေဟာသဓာ ဇာတ္ေတာ္ကို အၾကိဳက္ဆံုးပဲ။ သူမ်ားတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေလ... ေရႊေသြးမွာ ဆရာဦးဘၾကည္ဆြဲတဲ့ ပံုေလးေတြနဲ႔ အခန္းဆက္ကို ပါဖူးတာေလ...”

“ေအး... ေအး ... မွတ္မိတယ္ေလ... က်ေနာ္ဆို အရမ္းၾကိဳက္တာ... မေဟာသဓာ တရားစီရင္ခန္းေတြဆို အရမ္းေကာင္း...။ မေဟာသဓာ က အမရာကို စေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းမွာ လက္သီးဆုတ္ျပေတာ့ အမရာက လက္ဝါးျဖန္႔ျပတာ မဟုတ္လား...ေနပါဦး... အဲသာ ဘာလုပ္ျပတာပါလိမ့္... ေမ့ေတာင္ ေမ့သြားျပီ”

“လက္သီးဆုတ္တာက ကာမပိုင္ လင္ေယာက္်ား ရွိမရွိ ေမးတာေလ... အမရာက လက္ဝါး ျပန္ျဖန္႔ျပျပီး မရွိေသးေၾကာင္းေျပာတာေလ...”

“ေၾသာ္... ေအး... ဟုတ္သားပဲ။ အင္း... က်ေနာ္ထင္တာကေတာ့ ... မေရြစုဆိုလည္း အမရာလို ေနမွာပဲ။ “

“အန္... ဘာလို႔”

ဒီေနရာေရာက္ေတာ့ ကိုေရခ်မ္း မ်က္ႏွာက ျပံဳးစနဲ႔နဲ႔ လုပ္ျပီး ေျပာလာတယ္။

“ေအးေလ... တကယ္လို႔ ဟိုတုန္းက က်ေနာ္ လက္သီးဆုတ္ျပမိခဲ့ရင္ မေရႊစုလည္း အမရာလို လက္ဝါးျပန္ေထာင္ျပမွာ အေသအခ်ာပဲ... ၾကည့္စမ္း... ဒင္းက ေစာ္ကားေမာ္ကား လက္သီးဆုတ္လုပ္ျပေနတာ လက္ဝါးေတာ့ျပန္ျပလိုက္အံုးမွ လုပ္မယ့္သူပဲ။ ဒီေလာက္စြာတာ... ဟားဟား..”

စိတ္ျမန္လက္ျမန္ မေရႊစုက တခ်က္ထုေတာ့ ကိုေရခ်မ္းက လက္ကိုေရွာင္ရင္း တဟားဟား ေအာ္ ရီေနေသးတယ္။

“ေအာင္မေလး... အခုကို လက္ဝါးရေနပါျပီခင္ဗ်...”

“မေနာက္နဲ႔ဟာ။ ဒီမွာ အေကာင္းေျပာျပမလို႔ ဥစၥာၾကီးကို...။ ေတာ္ျပီ... အဲသလိုဆို မေျပာေတာ့ဘူး”

“ေအးပါ...။ အလကား စတာပါဟာ။ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတယ္ဟ... က်ေနာ္လည္း ေမ့ကုန္ျပီ... ဆက္ေျပာပါအံုး... အစ္မၾကီးရယ္...စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ “

“တကယ္တန္း ေျပာရရင္ အဲဒီေတာ္ေလးဝဝင္ ဇနီးေတြအားလံုးက ႏွယ္ႏွယ္ရရေတြ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေတာ္ေလးပါးမွာ သမၺဳလာ ကလြဲရင္ သံုးပါးက ဘုရားေလာင္းရဲ႔ ပါရမီျဖည့္ဖက္ေတြကိုး။ အဲသာေၾကာင့္ သူတို႔က သစၥာတရားကလည္း အင္မတန္ ၾကီးမားၾကတယ္။ လင္ေယာက္်ား အေပၚမွာလည္း တကယ့္ကို အနစ္နာခံျပီး ပါရမီ ျဖည့္ခဲ့တဲ့သူေတြတဲ့။ မေဟာသဓာက အမရာကို မယူခင္မွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး စမ္းသပ္ခဲ့တာတဲ့။ ဟီး... အဲဒီလို အစမ္းသပ္ခံႏိုင္မွ ေယာက္်ား ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူမ်ားေတာ့ အပ်ိဳၾကီးျဖစ္မွာေသခ်ာတယ္... ဟီးဟီး...”

“ဘယ္လို စမ္းသပ္တာတဲ့တုန္း”

“ပညာဉာဏ္ ရွိမရွိ၊ အမ်က္ေဒါသ ရွိမရွိ၊ သစၥာ ရွိမရွိ ေတြကို စမ္းသပ္တာေပါ့။ သူက အမရာကို စျပီး ပိုးပန္းတုန္းကလည္း အပ္ခ်ဳပ္သမား ဆင္းရဲသားေယာင္ ေဆာင္ခဲ့တာ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ စေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းေျပာတဲ့ စကားေတြဆိုလည္း အရမ္းစိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတာ၊ မေဟာသဓာက အမရာကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ပညာဉာဏ္ ရွိမရွိ စမ္းသပ္ဖို႔ စကားေျပာျပီးတာနဲ႔ ပညာဉာဏ္ၾကီးတဲ့မိန္းမေပပဲ ဆိုျပီး သေဘာက်ျပီး အိမ္ကို လိုက္သြားေရာ။ ျပီးေတာ့ ဆန္တစ္ခြက္ေပးျပီး ယာဂု၊ ထမင္း၊ မုန္႔ၾကြပ္ ၃မ်ိဳးရေအာင္ ခ်က္ဆိုျပီး ေျပာတာေလ။ အမရာကလည္း ပညာဉာဏ္ၾကီးတဲ့သူဆိုေတာ့ ရေအာင္ ခ်က္ႏိုင္တာေပါ့။ ခ်က္ျပီး ေကြၽးလဲေကြၽးေရာ အရသာ ေကာင္းပါရဲ႔ကနဲ႔ မေကာင္းဘူး ညံ့လိုက္တာဆိုျပီး မေဟာသဓာက ထြီ ဆိုျပီး ေထြးထုတ္ပစ္တာတဲ့။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ခ်က္ထားတဲ့ထမင္းေတြ ယာဂုေတြနဲ႔ အမရာကိုယ္ေပၚ ေလာင္းခ်ျပီး တံခါးဝမွာ သြားရပ္ေနစမ္းဆိုျပီး လုပ္တာတဲ့...”

“အဲသာ အမရာက စိတ္မဆိုးဘူးလား”

“ဘယ္... စိတ္မဆိုးေပါင္။ သခင္ေနခိုင္းတဲ့ ေနရာမွာ ေနပါမယ္ဆိုျပီး ေနတာတဲ့”

“မေရႊစု ဆိုရင္ေကာ...”

“ဟီး... မၾကိဳက္ရင္ ကိုယ့္ဘာသာခ်က္လို႔ ျပန္ေျပာမွာေပါ့။ အာ... မေနာက္နဲ႔ဟာ။ ေျပာေနတာ ဘယ္ေတာင္ ေရာက္သြားပါလိမ့္။ အဲ...အဲသာ မေဟာသဓာက သူယူမယ့္ မိန္းမ အမရာကို ေဒါသ အမ်က္ၾကီး မၾကီး စမ္းသပ္တာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးကေတာ့ သစၥာၾကီးမၾကီး စမ္းသပ္တာပဲ။ အမရာကို ေခၚသြားျပီး နန္းေတာ္ထဲ မဝင္ခင္ တံခါးမွဴး အိမ္မွာ ထားခဲ့ျပီးေတာ့ တျခားလူတစ္ေယာက္ကို အသျပာေထာင္ထုတ္နဲ႔ ဖ်ားေယာင္း ေသြးေဆာင္ခိုင္း၊ မင္းအာဏာနဲ႔ ဖ်ားေယာင္း ေသြးေဆာင္ခိုင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးကို စမ္းသပ္တာတဲ့ေလ”

“သူတို႔ စမ္းသပ္တာကလဲ... ေၾကာက္စရာၾကီး...”

“မစမ္းသပ္လို႔ မျဖစ္ဖူးေလ...။ သူကိုယ္တိုင္က မင္းတိုင္ပင္ခံ ပညာရွိအမတ္ၾကီး ဆိုေတာ့ ခပ္ႏံုႏံု အအ မိန္းမ၊ ေလာဘၾကီးတဲ့ မိန္းမ၊ သစၥာမရွိတဲ့ မိန္းမကို ဘယ္ယူလို႔ ရမလဲ”

ကိုေရခ်မ္းက သေဘာတူစြာ ေခါင္းျငိမ့္တယ္။

“အမရာကေတာ့ သူ႔ေယာက္်ားကလြဲ ဖြဲဆန္ကြဲဆိုျပီး ဘယ္လိုမွ ေသြးေဆာင္လို႔ မရဘူးတဲ့။ အဲသလို သစၥာရွိျပီး ဉာဏ္ပညာနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ မိန္းမကိုရထားလို႔ ေနာက္ပိုင္း မေဟာသဓာ မင္းရာဇဝတ္သင့္ေတာ့ အမရာက ကယ္ႏိုင္ခဲ့တာေပါ့... မွတ္မိေသးတယ္။ ဟို မနာလိုတိုရွည္ ျဖစ္တဲ့ အမတ္ၾကီး၄ေယာက္ကို အမရာက ပညာသားသားပါပါနဲ႔ လုပ္လိုက္တာ ေခ်းတြင္းထဲကို အကုန္က်ကုန္ၾကတဲ့ အခန္းေလ... မိုက္တယ္ေနာ္...”

ကိုေရခ်မ္းနဲ႔ မေရႊစုတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဦးဘၾကည္ ပန္းခ်ီပံုေလးေတြ ျမင္ေယာင္ျပီး ျပိဳင္တူ ရယ္လိုက္မိၾကတယ္။

“ေအးေလ... အဲသာလည္း ေရႊေသြးထဲမွာ အကုန္ပါတာပဲ။ က်ေနာ္မွတ္မိတယ္။ ကိႏၷရီ ဇာတ္လမ္းလဲ ဆက္ပါဦး...”

“ကိႏၷရီ ကိႏၷရာ ဇာတ္လမ္းကက်ေတာ့ လူအမ်ားစုသိေနၾကတာက ေလျပင္းမုန္တိုင္းတိုက္လို႔ တစ္ညေလးကြဲတာကို ႏွစ္ေပါင္း ၇ဝဝ တိုင္ေအာင္ ဝမ္းနည္းပူေဆြးျပီး ငိုတဲ့ ဇာတ္လမ္း မႈတ္လား။”

“ေအးေလ... အဲသာ မဟုတ္ဘူးလား”

“အဲသာက ၅၅ဝ နိပါတ္ေတာ္ထဲက ဇာတ္လမ္းေတာ့ ဇာတ္လမ္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေလးပါးထဲက တစ္ပါးျဖစ္တဲ့့ စႏၵကိႏၷရီ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ခင္ပြန္းအေပၚမွာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ယေသာ္ဓရာ မိဖုရားကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ျပန္ေဟာထားတာေလ။ သူ႔ေယာက္်ားက ဘုရားအေလာင္း စႏၵကိႏၷရာ၊ တေန႔ ျဗဟၼဒတ္မင္းက ေတာထြက္လာတုန္း စႏၵကိႏၷရီမေလးကိုေတြ႔ျပီး သေဘာက်သြားေတာ့ သူ႔ေယာက္်ား ကိႏၷရာကို ျမားနဲ႔ ပစ္သတ္ျပီး သူ႔ကို ယူဖို႔ ၾကံတာ။ ဘုရင္က အာဏာနဲ႔ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြနဲ႔ ေသြးေဆာင္ဖ်ားေယာင္းတာကို ဘုရင့္ေနာက္ကို နည္းနည္းေလးမွ စိတ္မယိုင္ပဲ ေသသြားတဲ့ သူ႔ေယာက္်ားကိုပဲ တမ္းတေနတာ။ အဲဒီမွာ စႏၵကိႏၷရီက သစၥာဆိုျပီး နတ္သိၾကားေတြကို တိုင္တယ္ေတာ့ သိၾကားမင္းက မေနႏိုင္လို႔ လာကယ္ရတဲ့ သစၥာၾကီးတဲ့ ဇာတ္လမ္း”

“ေအာ္... အဲသာဆို စႏၵကိႏၷရီကလည္း ဘုရားေလာင္းရဲ႔ ပါရမီ ျဖည့္ဖက္ပဲေပါ့။ က်ေနာ္က ဇာတ္ေတာ္ၾကီး ဆယ္ဘြဲ႔ထဲက မဒၵီေဒဝီ နဲ႔ အမရာေဒဝီ ကိုပဲ ဘုရားေလာင္းရဲ႕ ပါရမီျဖည့္ဖက္ေတြလို႔ ထင္ေနတာ... “

“အင္း... မဒၵီေဒဝီကလည္း ေဝသႏၲရာ ဇတ္ေတာ္ထဲကဆိုေတာ့ လူအမ်ား သိၾကျပီးသားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မဒၵီေဒဝီလို ပါရမီျဖည့္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာကလည္း စဥ္းစားၾကည့္ရင္ မလြယ္ဘူးေနာ့။ မေရႊစုထင္တာကေတာ့ အမရာလို ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္မယ္။ ကိႏၷရီလို ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ႏိုင္မယ္။ မဒၵီေဒဝီလို ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ေတာ့ ပိုခက္မလား မသိဘူးေတာ့။”

“ဘာျဖစ္လို႔...”

“ကိုယ့္ေယာက္်ားက သူေတာ္ေကာင္းမို႔ ဆင္ျဖဴေတာ္လွဴမိလို႔ ျမိဳင္ရပ္ႏွင္လႊတ္ခံရတာကို ေနာက္ကလိုက္သြားရတာမ်ိဳးကိုေတာ့ လုပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္။ သားရဲ တိရစၦာန္ေဘးကိုမေၾကာက္ ေတာထဲမွာ ရွာေဖြေကြၽးရတာကိုလည္း ကုသိုလ္ရတာမို႔ လုပ္ခ်င္ လုပ္ေပးႏိုင္ဦးမယ္၊ ကိုယ့္သားသမီးကုိ သူတပါးကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ေပးလွဴလိုက္ရတာရယ္၊ ကိုယ့္ကိုလည္း သူတပါးလက္ လွဴလိုက္တာရယ္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွေတြးျပီး လြယ္လြယ္သေဘာတူလို႔ရတဲ့ နည္းနည္းေနာေနာ ပါရမီ မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု မိန္းမ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မလုပ္ႏိုင္ဘူး”

“သမၺဳလာ က်ေတာ့ေရာ...”

“သမၺဳလာဇာတ္လမ္းကလဲ ၅၅ဝ နိပါတ္ေတာ္ထဲကပဲ။ သူ႔ရဲ႕ေယာက္်ား ဘုရင့္သားေတာ္ ေသာတၳိေသနမင္းသားကတဲ့ အနာၾကီးေရာဂါ ႏူနာေတြစြဲလာေတာ့ ေတာကို ႏွင္ထုတ္ခံရေတာ့တာေပါ့၊ အဲသာ သမၺဳလာ မင္းသမီး က သူ႔ ေယာက်္ားနဲ႔ အတူ လိုက္ၿပီး မရြံမရွာ က်ိဳးက်ိဳးႏြံႏြံနဲ႔ ျပဳစုလုပ္ေကြၽးတာတဲ့။ ေတာ္ရံုမိန္းမဆိုရင္ မိဖုရား ဘဝကေန ကု႒ႏူနာေတြစြဲေနတဲ့ ေယာက်္ား ေနာက္ ဘယ္လိုက္ခ်င္ပါ့မတုန္းေနာ္။ အဲဒီလိုေတာထဲမွာေနၿပီး ေယာက်္ားကို ျပဳစုလုပ္ေကြၽးေနတုန္း ဒါေနာဘီလူးက အတင္းပဲ လာႀကိဳက္၊ ၿခိမ္းေခ်ာက္ဖ်ားေယာင္းျပန္ေရာ။ အဲတာကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့နဲ႔ မေၾကာက္မလန္႔ မေဖာက္မျပန္နဲ႔ တံု႔ျပန္ခဲ့ျပီး ေယာက္်ားက အထင္မွားမွာစိုးလို႔ သူ႔ရဲ႕ သစၥာၾကီးမားပံုကို နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြကို တိုင္တည္သစၥာျပဳလိုက္ေတာ့ သူ႔ေယာက္်ားရဲ႔ ႏူနာေရာဂါပါ တခါထဲ ေပ်ာက္သြားေရာတဲ့”

“ေအာ္... အဲသလိုကိုး...”

“ဒါနဲ႔ သူမ်ား... ကိုေရခ်မ္းကို ေမးမလို႔...”

“ေမး...”

“ကိုေရခ်မ္းေရာ... မိန္းမယူေတာ့ ကိုယ့္မိန္းမကို ေတာ္ေလးဝဝင္ မိန္းမျမတ္ေတြလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့သလား ဟင္...”

“က်ေနာ္ေတာ့ အဲသာကို တခါမွ မစဥ္းစားမိပါဘူးဗ်ာ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကမွ ဘုရားေလာင္းလို ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္မ်ိဳး မရွိပဲ ဘယ္လိုလုပ္ ေတာ္ေလးဝလို မိန္းမျမတ္ကို လိုခ်င္ေနလို႔ ျဖစ္မလဲ။ ကိုယ့္ဖာသာ အေကာင္းဆံုး အေတာ္ဆံုး မက်င့္ၾကံႏိုင္ပဲ သူမ်ားတကာက်ေတာ့ အေကာင္းဆံုး အေတာ္ဆံုးကို ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္လို႔ သြားမွန္းေနရင္ ဘယ္ တရားပါ့မလဲ... မဟုတ္ဘူးလား။”

“မေရႊစုလည္း ေတာ္ေလးဝ မိန္းမျမတ္ေတြအေၾကာင္းဖတ္ျပီး အဲဒီေလာက္ထိ သူတို႔လို ျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္မ်ိဳး ရွိႏိုင္မလား ဆိုတာ မေသခ်ာဘူး။ ဒါေပမယ့္...”

“ဒါေပမယ့္... ဘာျဖစ္လဲ...”

“ေတာ္ေလးဝ ဝင္ ဇနီးမယားေတြက တကယ့္ ပါရမီရွင္ေတြ။ သူတို႔ ေခတ္ သူတို႔အဆင့္နဲ႔ ကိုယ့္အေျခအေနနဲ႔က စဥ္းစားရတာ အလွမ္းကြာလြန္းတယ္ ထင္တယ္ေလ။ “

“ေအးေလ... ဟုတ္တာပဲ”

“မေရႊစုကေတာ့ ... ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ္ေလးဝလို မိန္းမစားမ်ိဳး ျဖစ္ရမယ္လို႔ တခါမွ မစဥ္းစားဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေယာက္်ားယူရင္ ကိုယ့္ေယာက္်ားအေပၚ မခ်စ္ဖို႔ လို ဇနီးမယားမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။”

“ ဘာလဲ...မခ်စ္ဖို႔လို ျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆိုတာက... ေျပာျပပါအံုး...”

“ဒီမွာေလ... မခ်စ္ဖို႔ ဆိုတာက ခင္ႏွင္းယု ေရးတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးထဲက။ သူက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလို႔ သူ႔ ေယာက္်ားက သူ႔ကို “မခ်စ္ဖို႔” လို႔ ေခၚတာတဲ့...”

မေရႊစုက သူ႔လက္ထဲက စာအုပ္ေလးကို ေထာင္ျပရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

+++++

ဆက္ရန္...

+++++

ကိုးကား။
မင္းယုေဝ - ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႔ အႏွစ္ခ်ဳပ္
ဦးေအာင္ညြန္႔ဝင္း - ငါးရာ့ငါးဆယ္ အႏွစ္ခ်ဳပ္

(သူၾကီးမင္းေရ… ေဟာဒီမွာ BPP-Challenge အတြက္။  

ဘေလာ့ဂါ စိန္ေခၚရမယ့္သူေတြ မစဥ္းစားရေသးလို႔ ဥပုသ္ထြက္ ေနာက္ ၈ရက္မွ ဒီအဆက္ကို တင္ျပီး ေရးမယ္…

ေမွ်ာ္ေနာ္… ဟိဟိ… )