"ဘယ္လိုလဲ ကိုကိုနဲ႔ ညီညီတို႔ ထမင္းစားလို႔ ေကာင္းၾကလားေဟ့..."
"ဟာ... စားေကာင္းလားေတာ့ မေမးနဲ႔၊ ႀကီးစုလက္ရာဆို သားတုိ႔က ႀကိဳက္ျပီးသား။"
ဒီတစ္ပတ္ ပိတ္ရက္တနဂၤေႏြတြင္ ဦးေရခ်မ္းရဲ႕အမႊာတူေတာ္ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ အိမ္အလည္ေရာက္လာၾကသျဖင့္ ေန႔လည္စာ ထမင္းေကၽြးျပီး သူတို႔အတြက္ အခ်ိဳပြဲ ျပင္ဆင္ေနရာမွ ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ညီအစ္ကိုက စင္ကာပူေရာက္တာ သိပ္မၾကာၾကေသး၊ ျပည္တြင္းစက္ရံုတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း အခ်ိန္ပိုင္း မာစတာ ေက်ာင္းတက္ေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
"ေအး... စားေကာင္းရင္လည္း ခဏ ခဏ လာစားၾကေလ၊ ခုေတာ့ျဖင့္ မင္းတို႔ဟာက ေပ်ာက္သြားလိုက္ရင္ တေမ့တေမာၾကီး..."
မေရႊစုက သူတို႔ေရွ႕မွာ လက္ဘက္သုတ္နဲ႔ ေကာ္ဖီခြက္ေတြ ခ်ေပးရင္း ေငါက္သလို ေျပာလိုက္သည္။
"ေၾသာ္... ရီးစားေတြ ဘာေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့... ေဒၚေရႊစုရယ္..."
"ဟာ... ဟုတ္ပါဘူး ေလးေလးရ၊ သားတို႔ စာက်က္ေနရလို႔ပါ၊ ရီးစားလည္း မရွိေသးပါဘူး၊"
"ဘယ္ရွိေသးမလဲ... မင္းကို ဟိုက ျပန္မွ မၾကိုက္ေသးတဲ့ဟာ..."
"အမယ္... မင္းကေရာ... အတန္းထဲကစလံုးတရုတ္မၾကီး ငယ္မွန္းမသိ ၾကီးမွန္းမသိ အသက္ဘယ္ေလာက္မွန္းမသိ လိုက္ငမ္းေနျပီးေတာ့... "
"ေအး...ေအး... ရန္ျဖစ္ၾက... အဲ့သာမွ မင္းတို႔ အေၾကာင္းေတြ မေမးရပဲ အကုန္ေပၚျပီး ငါတို႔ သိရမွာ... ကဲ... ကိုကိုက အရင္စေျပာပါဦး... ဘယ္က တရုတ္မကို သြားၾကိဳက္တာတဲ့တုန္း..."
မေရႊစုက စလံုးတရုတ္မအသံၾကားလိုက္ရသျဖင့္ စိတ္ပူျပီး ကိုကို႔ဘက္ကို လွည့္ကာအရင္ေမးလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဘယ့္ႏွယ္ ေရာက္တာျဖင့္ မၾကာေသး၊ သူက စလံုးတရုတ္မေတာင္ တက္ခ်ိန္ေနျပီ ဆိုပါ့လား၊ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္း ဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ေတာ္ရဲ႕၊ အိမ္မႈကိစၥက် ဘာမွ မလုပ္ခ်င္ လူၾကီးသူမက် ရိုေသရမယ္မွန္းမသိ ဘရန္းမွ ဘရန္းျဖစ္ေနတဲ့ ေပါ့ေပါ့ေနေပါ့ေပါ့စား စလံုးတရုတ္မမ်ိဳး ဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ သူတို႔မိဖေတြ ရင္က်ိဴးရခ်ည္ရဲ႕။
"အာ... မၾကိဳက္ပါဘူး၊ ဒီလိုပဲ ခပ္ပါးပါးေလာက္ပါ... "
"ကဲ... ကဲ... ဆိုစမ္းပါဦး... သူက ဘယ္ကလဲ၊ ဘာလုပ္လဲ... "
ကိုကိုက ရွက္ရွက္ႏွင့္ ျငိမ္ေနေတာ့ ညီညီက သူမ်ားအေၾကာင္းမို႔ အားရဝမ္းသာ ခၽြန္ေလေတာ့သည္။
"သားတို႔ အတန္းထဲက ၾကီးစုရဲ႕၊ အတူတူ ပေရာဂ်က္ လုပ္ရင္းခင္သြားတာ၊ စလံုးတရုတ္မ ေပတဲ့ ေတာ္ေတာ္သေဘာေကာင္းတဲ့ စလံုးေတြထဲမယ္ပါတယ္၊ လူၾကီးလဲဆန္တယ္၊ သားတို႔ကိုလည္း ခင္ေနေတာ့ ဟိုဟာလိုက္ေကၽြး သည္ဟာလိုက္ေကၽြးနဲ႔၊ ေက်ာင္းစာေတြလဲ သူပဲ ဒိုင္ခံလုပ္တာ၊ ေတာ္ေတာ္ထက္ပံုလဲရတယ္၊ သူ႔ရံုးမွာလည္း ရာထူးၾကီး လစာေကာင္းပံုရတယ္ထင္တာပဲ..."
"ေနပါဦး... သူ႔အသက္က ဘယ္ေလာက္တဲ့လဲ..."
"ဟိဟိ.. အဲသာ ခက္ေနတာေပါ့... စလံုးမယ္ မိန္းမေတြကို လစာမေမးရ၊ အသက္မေမးရ ဆိုတာၾကီး ရွိေနေတာ့ သားတို႔လဲ သူ႔အသက္ ခန္႔မွန္းရခက္တာ... ႏုကလည္း ႏု ဝတ္တတ္စားတတ္လဲရွိ အလွေတြကလည္းျပင္ထားေတာ့ ..."
"မင္းတို႔ အဲ့သာေတာ့ ညံ့ပါ့ကြာ...ဒီလိုပဲ စကားေျပာရင္းဆိုရင္းကေန ခန္႔မွန္းလို႔ရၾကတာပဲဥစၥာ၊ အထက္တန္းေက်ာင္းျပီးတဲ့အခ်ိန္ေမးရင္း မွန္းလို႔ရသကြာ၊ အလုပ္စဝင္တာဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ ေမးရင္း ခန္႔မွန္းလို႔ရသကြာ၊ ယုတ္စြအဆံုး သူတို႔တရုတ္ေမြးႏွစ္ အေကာင္ေတြ ေမးရင္း မွန္းလို႔ရသကြာ...၊ ဒါက် ျမန္မာမ ေတြက ပြင့္လင္းတယ္ဗ်ာ... "
ဦးေရခ်မ္းက မေရႊစုဘက္လွည့္ၾကီးျပီး ျပံုးျပံဳးၾကီးေျပာလာေတာ့ သူ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း အမယ္...ဘယ္လိုတဲ့လဲ ေျပာစမ္းပါဦး လို႔ ေမးလိုက္မိသည္။
"ဥပမာ... အပ်ိုၾကီးတစ္ေယာက္က သူ႔အသက္ ၄၀ ရွိေနျပီဆို... မေမးပဲလည္း ေျပာတာပဲ ဘာမွလွ်ိဳ႕ဝွက္မေနဘူး၊ အဲ့မွာ တစ္ဘက္လူက ဟယ္... အဟုတ္လား၊ မထင္ရဘူးေနာ္... ၃၀ေလာက္လို႔ ထင္ေနတာ... တကယ္ တကယ္ ဆိုရင္ သူတို႔မွာ ဖရဏာပီတိဂြမ္းဆီထိျပီး သေဘာေတြကို က်လို႔... အဲ့သာကို ေျပာတာ.... "
"ဟားဟား ဟားဟား... ေလးေလးေျပာတာ အစစ္ပဲ...အစစ္ပဲ... ၾကီးစုဆို မေမးပဲ ၄၅ ေတြ ၅၀ ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာ...ျပီး သူ႔ ႏုတယ္ေျပာရင္ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔... ဟီးဟီး..ဟီးဟီး...."
မေရႊစုက ေျပာင္ေနာက္ေနေသာ ညီညီကို ေခါင္းေခါက္မလို ရြယ္လိုက္ရင္း မ်က္ေစာင္းထိုးျပီး ေကာင္စုတ္ေလးေတြဟု ေရရြတ္လိုက္သည္။
"အမယ္.. အသက္မသိတာဆိုေတာ့ ပံုျပင္ေလး တစ္ခုေတာင္ သတိရမိတယ္၊ တခါက လူပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ မိဖခ်င္းသေဘာတူေပးစားလို႔ အပ်ိဳၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ယူရေရာတဲ့၊ အပ်ိဳႀကီးက သူ႔အသက္ကို အတိအက်မေျပာပဲ ၃၀ေက်ာ္ ၄၀ေလာက္လို႔ ခပ္ဝါးဝါးလုပ္ေနတာတဲ့၊ အဲ့မွာလူပ်ိဳႀကီးကလည္း ဒီမိန္းမအသက္အစစ္အမွန္ ဒီညပဲသိေစရမယ္ ၾကိတ္ၾကိမ္းဝါးျပီး ညမအိပ္ခင္ သူ႔မိန္းမကို မီးဖိုေခ်ာင္သြားျပီး ဆားအိုးအဖံုးပိတ္လိုက္ပါဦး၊ ဆားေတြၾကြက္စားမွာစိုးလို႔ပါ ေျပာလိုက္တယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ အပ်ိဳႀကီးက တခစ္ခစ္ရယ္ျပီး က်ဳပ္အသက္ ၅၀ေက်ာ္ျပီ၊ ဆားကို ၾကြက္စားတယ္လို႔ ခါမွ ၾကားဖူးေပါင္ေတာ္လဲဆိုေရာ အသက္လဲေပၚသြားေရာတဲ့... ဟိဟိ..."
မေရႊစု ပံုျပင္နားေထာင္ျပီး ဦးေရခ်မ္းတို႔ တူဝရီး ၃ေယာက္ရယ္သံက တအိမ္လံုး ဆူညံသြားသည္။
"အလကားပါ... ၾကီးစုရာ၊ သားက ဘာမွမဟုတ္ဘူး၊ ႀကိဳက္လြန္းလို႔ ဒုကၡေရာက္ေနတာ ညီညီ မွ ညီညီ အစစ္၊ ၾကီးစု သိမွာပါ... ဟို... ႀကီးစုနဲ႔ခင္တဲ့အန္ကယ္ႀကီးဦးေအာင္လွသမီးအငယ္ဆံုးစႏၵီကို ဒီေကာင္အေသႀကိဳက္ေနတာရယ္.. "
"အဲ့... တကယ္လားဟဲ့..."
မေရႊစုက ကိုကို႔အေျပာကို စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ အန္ကယ္ဦးေအာင္လွတို႔ဆိုသည္မွာ မေရႊစုတို႔မိသားစုႏွင့္ ငယ္ကတည္းက ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ျပီး ဘုရားတရားႏွင့္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိၾကေသာမိသားစု ျဖစ္ၾကသည္။ စႏၵီက ငယ္ကတည္းက စင္ကာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ဘြဲ႕ရခဲ့ျပီး စာလည္းေတာ္ အင္မတန္ထက္ျမက္ျမက္ႏွင့္ ေခ်ာေမာသိမ္ေမြ႔လွပသူေလးျဖစ္သည္။
"စႏၵီဆိုရင္ သေဘာတူတယ္ေဟ့... မင္းဘက္က ေသခ်ာတယ္လို႔ကေတာ့ ဝီရိယ စိုက္ထုတ္ျပီးရေအာင္ၾကိဳးစားေပေတာ့ပဲ၊ ဟိုက ေတာ္ရံုေလာက္ကို စိတ္ဝင္စားမွာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔မယ္ အနားမွာ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနတာ..."
မေရႊစုက အတည္ေျပာေတာ့ ညီညီက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေခါင္းခါျပေလသည္။
"မလြယ္ပါဘူး ၾကီးစုရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္မ်ား ဖုတ္ေလတဲ့ငါးပိ ရွိေလတယ္လုို႔ေတာင္ ထင္တာမဟုတ္ဘူး..."
"ဟဲ့... မင္းဘက္က ထိုက္သင့္တဲ့ၾကိဳးစားမႈေတာ့ လုပ္ရမွာေပါ့၊ အိမ္ထဲ ဒီတိုင္းထိုင္ေနျပီး မလြယ္ဘူးလုပ္ေနလို႔ ရမလား... တန္ဖိုးရွိတဲ့ မိန္းကေလးဆိုတာ လြယ္လြယ္နဲ႔ရမလားဟ... "
"မင္းကြာ... အရွက္မရွိျဖစ္တဲ့အထိ ၾကိဳက္ျပ... လိုက္.. အဲ့သာဆို ရေရာ... "
ဦးေရခ်မ္းက ေကာ္ဖီကို ဂ်ိဳက္ခနဲက်ိဳက္လိုက္ရင္း ျပံုးစိစိနဲ႔ ဝင္ေျပာေလသည္။
"ဟိတ္... ကေလးကို ေပါက္ကရ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔... "
မေရႊစုက ဦးေရခ်မ္းကို ေငါက္လိုက္ရင္း... " ဒီမယ္... ပံုျပင္ တစ္ခု ေျပာျပဦးမယ္..."
"ဟီး.. ၾကီးစုမယ္ေတာ့ ပံုျပင္က ထာဝစဥ္ အဆင္သင့္ရွိတယ္..."
ကိုကိုက ေျပာင္စပ္စပ္လုပ္ေနေသးသည္။
"ဘုရားလက္ထက္က ေရာဟိီနီမင္းသမီးေလးဆိုတာ ရွိခဲ့တယ္။ သူက အရွင္အႏုရုဒါရဲ႕ ႏွမေလး...၊ ရွည္မွာစိုးလို႔ ဇတ္လမ္းအျပည့္အစံု မေျပာေတာ့ဘူး၊ အဲ့ဒီမင္းသမီးေလးက ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြျပဳျပီး ေသလြန္ေတာ့ နတ္ျပည္မွာ ေရႊအဆင္းလိုဝင္းတဲ့ တအားကိုလွတဲ့ နတ္သမီးေလးသြားျဖစ္တယ္တဲ့။ နတ္သမီးေလးကလွလြန္းေတာ့ သူ႔နတ္ဗိမၼာန္နဲ႔ နီးရာ ေလးဘက္ေလးတန္က နတ္သား၄ေယာက္က သူ ရထိုက္တယ္ ကိုယ္ ရထိုက္တယ္ဆိုျပီး ဝိုင္းလုၾကပါေရာတဲ့။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္သူရသင့္သလဲဆိုတာ သၾကားမင္းဆီ အဆံုးအျဖတ္ သြားေတာင္းခံရတယ္တဲ့..."
"အဲ.. စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းသား..."
"အဲ့မွာ သၾကားမင္းက ေမးတယ္... ေရာဟီနီမင္းသမီးေလးကိုျမင္တဲ့အခါ မင္းတို႔ ဘယ္လိုခံစားရသလဲတဲ့.. ဒီေတာ့ ပထမနတ္သားက နတ္သမီးေလးကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ေတာင္ထိပ္မွာ စိုက္ထူထားတဲ့ အလံတိုင္တံခြန္ေလတိုက္တဲ့အခါ တျဖတ္ျဖတ္လူးေနသလို သူ႔စိတ္ေတြလဲဘာလုပ္ရမယ္မွန္းမသိ ေယာက္ယက္ေတြခတ္ျပီး တျဖတ္ျဖတ္လူးေနတာပဲတဲ့..."
"အမယ္... နတ္သားက အလာၾကီးဟ..."
"လာဦးမွာ... လာဦးမွာ... မျပီးေသးဘူး၊ ဒုတိယနတ္သားကေတာ့ စစ္ထြက္ခါနီးထုလိုက္လို႔ စည္ၾကီးတုန္ခါသြားသလို နတ္သမီးေလးျမင္တာနဲ႔ သူ႔ရင္ေတြ ဝုန္းခနဲ တုန္ခါသြားျပီး စိတ္ေတြေျခာက္ေျခာက္ျခားျခားနဲ႔ ရိုးတိုးရိုးတြျဖစ္ရပါတယ္တဲ့..."
"ရႊီ..."
ကိုကိုနဲ႔ ညီညီက နားေထာင္ရင္း ေလခၽြန္လိုက္ေလသည္။
"တတိယ နတ္သားကက်ေတာ့ နတ္သမီးစေတြ႕ရျပီးကတည္းက သူ႔မ်က္လံုးဟာ ပုစြန္မ်က္လံုးလိုပဲ ျပဴးထြက္လာတာသာၾကည့္ပါေတာ့တဲ့..."
"ေနာက္ဆံုးနတ္သားကက်ေတာ့ ဘာေျပာလဲဆို နတ္သမီးေလး ျမင္ျပီးကတည္းက သူ႔ေမတၱာေရအလ်င္ဟာ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရ ဒလေဟာက်တာကို တားဆီးမရသလို တသြင္သြင္းစီးဆင္းေနတာပါတဲ့... အဲ့သလို အျပိဳင္အဆိုင္ေျပာျပီး သူက ပိုခ်စ္တာ ကိုယ္က ပိုခ်စ္တာ ျငင္းၾကေရာတဲ့..."
"ဒီေတာ့ သၾကားမင္းက လက္ေျမွာက္ျပျပီး...ေဟ့...ေဟ့... ေနၾကပါဦး... ေနၾကပါဦး... ငါလည္း ေျပာပါရေစဦး... ငါကေတာ့ ဒီနတ္သမီးေလး ျမင္ျပီးကတည္းက သူ႔မရရင္ ခုခ်က္ခ်င္းပဲ ေသရေတာ့မွာကြ... ဒီေတာ့ ငါက မင္းတို႔ထက္စာရင္ အဆိုးဆံုးခံစားေနရေလာက္ေအာင္ခ်စ္ေတာ့ ငါပဲ ရထိုက္တယ္ဆိုျပီး သၾကားမင္းက ေကာက္ယူသြားပါေရာတဲ့ကြယ္..."
"ဟိုက္.... အပိုင္သိမ္းပံုကေတာ့ သင္းပဗ်ာ..."
"ေအး... အဲ့သာ ၾကီးစု ေျပာခ်င္တာက... မရရင္ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ဆိုတဲ့သူဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္လိုခ်င္တာကို ရၾကမွာပဲ၊ ဒီ မိန္းမကိစၥမွ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္အလုပ္ျဖစ္ျဖစ္ မျဖစ္မေနရေအာင္လုပ္မယ္ မရရင္ေသမတတ္ပဲဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔သာ လုပ္ၾကည့္ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေအာင္ျမင္ၾကတာပဲ... ကဲ..."
မေရႊစုက ကေလးေတြကို မ်က္စျပစ္ ေမးထိုးျပျပီး ေျပာလိုက္မိသည္။
"ဟီး.. ၾကီးစုေျပာမွ သားလဲ အားတက္လာျပီ... သားက သူမ်ားေတြလို မေဖာတတ္ဘူး ၾကီးစုရ... အဲ့သာ ခက္ေနတာ..."
"ဟဲ့...လူဆိုတာ Sincere ျဖစ္ဖို႔ ရိုးသားဖို႔ပဲ လိုတာ... အဲ့လို ေဖာေရွာေနတဲ့ေယာက္်ားေတြကို မိန္းမေတြက အထင္ၾကီးမယ္မ်ား မင္းမွတ္ေနလား၊ ေအး... အနည္းဆံုးေတာ့ စႏၵီက အဲ့လိုလူမ်ိဳးေတြကို အထင္ၾကီးတဲ့အစားထဲ ပါမယ္မထင္ဘူး။"
"မသိပါဘူး ၾကီးစုရာ စႏၵီက US မွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔လည္း ရွိတယ္ ေျပာလို႔ ေနာက္ဆို ကိုယ္နဲ႔ ပိုေတာင္အလွမ္းေဝးဦးမွာ...ဟိုေရာက္ရင္ သူက ကိုယ့္ထက္သာတာေတာင္ ေတြ႔ဦးမွာ..."
"အဲ့သာဆို သူ မသြားခင္ မင္းပိုေတာင္ လႈပ္ရွားသင့္တယ္၊ ေယာက္်ားေတြ ပလီပလာ ေပါက္ကရေလွ်ာက္ေျပာတာထက္ တည္တည္ၾကည္ၾကည္စကားတစ္ခြန္း ေျပာတာကို မိန္းမေတြက ပိုအေရးထားၾကပါတယ္ကြာ..."
မေရႊစုက လက္ဘက္တစ္ဇြန္းစားလုိက္ရင္း ညီညီ စိတ္ဝင္စားရဲ႕လား ၾကည့္ရေသးသည္။ သူ စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ေနတာကို သိမွ ဆက္ေျပာရ၏။
"ၾကီးစု သူငယ္ခ်င္း ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ တစ္ေယာက္တည္းထြက္လာေတာ့ ရန္ကုန္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ သူ႔ရီးစားက ဘယ္လိုမွာတယ္ထင္လဲ.. သိလား..."
"အင္း..."
"သူတို႔က အၾကာၾကီးခြဲရဦးမွာဆိုေတာ့တဲ့... အိမ္ေထာင္သည္ေတြလဲ မဟုတ္ေတာ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မခ်ည္ေႏွာင္ထားခ်င္ဘူးတဲ့၊ ေကာင္မေလးကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးတယ္တဲ့၊ တကယ္လို႔ ႏိုင္ငံျခားမွာ သူ႔ထက္သာတဲ့သူ ေတာ္တဲ့သူ ကိုယ္လည္းၾကိဳက္တဲ့သူေတြ႔ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ထင္ရင္ ဘဝအတြက္အဆင္ေျပမယ္ဆိုရင္ သူ႔ကို ငဲ့မေနပဲ ထားသာထားခဲ့ပါတဲ့။ ၾကီးစု သူငယ္ခ်င္းက ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး၊ မလုပ္ဘူးလဲ မေျပာဘူး၊ ဘာလို႔ ဒါေတြ ေျပာတာလဲ လည္း မေမးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ၅ႏွစ္ၾကာေတာ့ ရန္ကုန္ျပန္လာ မဂၤလာေဆာင္ၾကတာပဲ...ဟိုလည္း ျပန္မသြားေတာ့ဘူး... ၾကီးစုကို ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ သူ႔ရီးစားက အဲ့လိုမွာတာေလးကို ရင္ထဲမွာ ခံစားရလြန္းလို႔ ပိုေတာင္ ခ်စ္ျပီး သစၥာရွိမိတာပဲတဲ့... ကဲ.... "
"မိုက္တယ္ေနာ္... "
"ေအးေပါ့... ဒါေၾကာင့္ ေဖာေရွာေတြထက္ ရိုးသားတာ နားလည္မႈရွိတာကို မိန္းမေတြက ပိုၾကိုက္တယ္ သေဘာက် ၾကတယ္...၊ ဒီေခတ္မိန္းကေလးေတြက လက္ေတြ႔ပိုဆန္တယ္... ဟိုေခတ္ကလို ဓူဝံၾကယ္ ေျမမွာခေၾကြလုပ္ေနလို႔ ၾကည္ႏူးမယ့္သူေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့ဘူး၊ သတိရလို႔ ေျပာရဦးမယ္...၊ ၾကီးစု သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္... မာနၾကီးတဲ့သူ႔ေကာင္မေလးကို စကားတစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ ေၾကြေအာင္လုပ္ခဲ့တာတဲ့၊ ဟဲ့... ဘာမ်ားလဲဟယ္ ဆိုေတာ့... မင္းကို ပိုက္ဆံခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ထားႏိုင္မယ္လို႔ေတာ့ ကတိမေပးႏိုင္ပါဘူးကြာ၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး ထမင္းတစ္လုပ္ပဲစားစရာရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲ့ဒီ တစ္လုပ္ဟာ မင္းအတြက္ျဖစ္ရပါေစမယ္ လို႔ ေျပာလိုက္တာတဲ့... ကဲ..."
"ဝိုး... ပိုင္တယ္ဗ်ာ.... "
"ေဟးေဟး... အဲသာ တို႔ ဦးရီးေတာ္မ်ားလားမသိ... "
"အမယ္ေလး... ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္... "
မေရႊစု မဲ့ကာရြဲ႔ကာ တမင္လုပ္ရင္း ေနရာက ထလိုက္သည္။
"ဒါဆို ၾကီးစု ဒီေလာက္စြာတဲ့သူကို.... ေလးေလးက ဘယ္လိုေၾကြေအာင္ေျပာခဲ့လဲ..."
"ေတာ္ျပီ... ေတာ္ျပီ... ပံုျပင္ေတြလည္း ျပီးျပီ... လူၾကီးေတြ ေပါက္ကရ လိုက္မေမးနဲ႔..."
"ေဟာ.. ၾကီးစု ထြက္ေျပးျပီ... ေလးေလးေျပာျပ...ေျပာျပ..."
"ေမ့ကုန္ပါျပီကြာ... အသက္ကၾကီးပဲ ၾကီးလွ...."
"နည္းနည္း သတိရသေလာက္ေျပာျပ... "
"ငါက မင္းတို႔ၾကီးစုလို စကားေျပာမေကာင္းဘူးကြာ... သူ႔ပဲ ေမးၾကည့္ပါကြာ..."
စားျပီးသားပန္းကန္မ်ားကို သိမ္းရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ဖက္ ေရွာင္ထြက္လာေသာ မေရႊစုက သူတို႔တူဝရီးရဲ႕ ဆူညံစြာ ျငင္းခုန္ ေျပာင္ေနာက္သံမ်ားကိုနားေထာင္ရင္း ျပံဳးေနမိေလေတာ့သည္။
+++++
8 comments:
ဟြင္း... ေကာင္းခန္းေရာက္မွ ျဖတ္ခ်တယ္... ၾကီးစုုေလာက္ စြာတဲ့သူကိုု ေလးေလးက ဘယ္လိုုေၾကြေအာင္ ေျပာခဲ့သလဲ ဆိုုတာ... ေနာက္တစ္ပုုဒ္က် ေျပာျပပါ... ဟိဟိ
အစ္မသက္ေဝ သယ္ရင္းကို ကြကိုယ္ေမးၾကည့္လိုက္ေလ...ဟိ...
ဂလိုုလား... ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ကြာ... ဟင္း ဟင္း
မင္းကို ပိုက္ဆံခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ထားႏိုင္မယ္လို႔ေတာ့ ကတိမေပးႏိုင္ပါဘူးကြာ၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး ထမင္းတစ္လုပ္ပဲစားစရာရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲ့ဒီ တစ္လုပ္ဟာ မင္းအတြက္ျဖစ္ရပါေစမယ္....
လုုိရမယ္ရ အဲဒီစကားေလးမွတ္ထားဦးမွ။ း)
ကုုိေရခ်မ္းႀကီးက မထုုံထက္ေထး ေအးတိေအးစက္ မေျပာခ်င္သလုုိ ေျပာခ်င္သလုုိ (ဒါေပမဲ့ မသိဖာသာ ဂရုုစိုုက္တတ္သူ) (ဆိတ္ဆြဲကုုတ္ဖဲ့ခ်င္ေလာက္ေအာင္ အားမလုုိအားမရစရိုုက္ေတြ လုုပ္တတ္သူ) လူမ်ိဳးထင္တယ္။ ဒါမွ မေရႊခ်စ္လိုု ခပ္ထက္ထက္ အမ်ိဳးနဲ႔ လုုိက္ဖက္မွာကိုုး။ း)
လိုရမယ္ရ အဲ့စကားေလးသံုးျဖစ္ျပီဆို သတင္းေလးေပးေနာ္... တဂ်ီးမင္း...
ဖတ္လို ့ေကာင္းလုိက္တာ... အေတြးထက္ အေရးသြက္...
အင္းးးးးး... BPP အတြက္ ဘာေရးရမွန္းမသိေသးေတာ့ ဒီပို ့စ္ရဲ့ ဇာတ္လမ္းအဆက္ေလး ေဖာ္ေကာင္လုပ္ေရးလိုက္မွထင္တယ္... မေရးေစခ်င္ရင္ မုန္ ့ေကြ်း... ဒါျဗဲ
ပံုျပင္ေလးနားေထာင္သြားရင္းသေဘာေတြက်သြားပါေၾကာင္း
ပံုျပင္ေတြရွည္ေနလို႔ မ်က္စိေညာင္းသြားမွာ.. :)
Post a Comment