လမ္းတေလွ်ာက္သင္းပါဘိ၊ ပန္းပိေတာက္မင္း

လမ္းတေလွ်ာက္သင္းပါဘိ၊ ပန္းပိေတာက္မင္း

Photo Source

မေန႔ကအထိေတာ့ ျမျမဖူးေတြ လဲ့လဲ့ေ၀ေနခဲ့တာကို သူမွတ္မိေနပါသည္။

***************

''ေ၀း... ေ၀း... ပက္ေဟ့... ပက္မယ္ေဟ့...''

လမ္းထိပ္က ေ၀းကနဲ ေအာ္ဟစ္လိုက္သံေတြေၾကာင့္ ျဖတ္ကနဲ သူလန္႔ႏိုးသြားသည္။

ဘယ္ႏွယ္နာရီရွိျပီလဲ ...။ ေဘးက စားပြဲတင္နာရီေလးကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နံနက္၆နာရီ၁၅မိနစ္။ ေအာ္.. ဒီကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ဝီရိယေကာင္းၾကတာပဲ ဟု စိတ္ထဲက ေတြးလိုက္မိသည္။ သူငယ္ငယ္တုန္းကေရာ... အဲသလိုပဲ ဝီရိယေကာင္းခဲ့သလားဟု ျပန္ေတြးေနမိ၏။

''ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ေနျပီေဟ့....''

လမ္းမေပၚမွ စူးကနဲ ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ဟစ္သံက သူ႔အေတြးစကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္ျပန္၏။ ေအာ္သံႏွင့္ အတူ ေျပးလႊားေနေသာ ေျခသံမ်ားကိုပါ ၾကားလိုက္ရျပန္ေတာ့ အိပ္ရာထဲက ေငါက္ကနဲ ထထိုင္မိလိုက္သည္။ ဟုတ္ေပသားပဲ... မေန႔က ဖက္ဆြတ္မိုးေလး ရြာလိုက္တာကိုး...။ ကမန္းကတန္း မ်က္ႏွာသစ္၊ အ၀တ္အစားလဲလိုက္သည္။ ေဖေဖ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သြားသည္ထင္၏။ ေမေမက ဘုရားရွိခိုးေနသည္။ မမၾကီးနဲ႔ ညီမေလး နံနက္စာခ်က္ရင္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ဥပုသ္ေစာင့္သြားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။

''မမ... ငါ ... ပိေတာက္ပန္းေတြ သြားၾကည့္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္...''

မမၾကီး ကိုအသိေပးျပီး လမ္းထိပ္ဖက္ဆီကို ထြက္လာလိုက္၏။ ၅မိနစ္သာသာေလာက္ ေလွ်ာက္လိုက္လ်င္ ေရာက္မည့္ ပိေတာက္ပင္တန္းဆီသို႔ ျဖစ္သည္။ အဲဒီမွာ ပိေတာက္ပင္ေတြ တန္းစီ ရွိေနသည္။ တခ်ိဳ႔က ပင္စည္ၾကီးေတြ ခိုင္ခိုင္ခံ့ခံ့နဲ႔ ျမင့္မားခန္႔ထည္စြာတည္ရွိၾက၊ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ အပ်ိဳေပါက္ လူပ်ိဳေပါက္ေလးေတြလို ႏုႏုငယ္ငယ္ သြယ္သြယ္လ်လ် ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေနာင္းေနာင္း။ အပင္ျမင့္ၾကီး ၅ပင္ေလာက္မွာ ပိေတာက္ဖူးေတြ ခဲေနတာ မေန႔ကပဲေတြ႔ခဲ့ရသည္။ စိမ္းေမွာင္ေနသည့္ ပိေတာက္ရြက္မ်ားၾကားမွာ ျမျမဖူးေတြ လဲ့လဲ့ေဝလို႔။ ခုေတာ့ မိုးေျပးေလးနဲ႔ ေတြ႔ျပီမို႔ သူတို႔ေတြ ေရႊေရာင္ေတာက္ေနၾကမွာ ျမင္ခ်င္စမ္းလွသည္။

လမ္းမွာ ဝီရိယေကာင္းသူကေလးမ်ားရဲ႔ ေရပိုက္ေလးမ်ားကလြဲလို႔ ေရပက္ေနသူသိပ္မရွိေသး။ ပိေတာက္ပင္တန္းဆီမေရာက္ခင္မွာပဲ လူအုပ္အုပ္ကို လွမ္းေတြ႔ေနရသည္။ နံနက္ခင္း သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္လွေသာ ေလျပည္နဲ႔အတူ ပန္းပိေတာက္ရနံ႔က ရင္တြင္းထိေရာက္ေအာင္ သင္းပ်ံ႔လွသည္။ သူက ပန္းရနံ႔ေလျပည္ကို မက္မက္စက္စက္ ႐ူ႐ႈိက္လိုက္မိသည္။

ပိေတာက္ပင္ၾကီးေတြနားမွာ လူေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနသည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွ ေယာက္်ားေလးတခ်ိဳ႔ ခါးေတာင္က်ိဳက္လ်က္သား အပင္ေပၚမွာ ဟိုဒီ ကူးလ်က္ရွိၾကသည္။ တခ်ိဳ႔က တံခ်ဴႏွင့္ အဆင္ေျပသလို ေျခြေနၾကသည္။ ေျမျပင္ေပၚ သို႔ ပိေတာက္ခက္ေတြ တခက္ျပီးတခက္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြက်လာၾက၏။ ပန္းပိေတာက္ေၾကြေလးတခ်ိဳ႔က သူ႔ဆံစမွာ လာျငိတြယ္ေနၾကသည္။

ေရေျမာင္းေဘာင္ၾကီးကို မွီျပီး သူရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။ ေနေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မွာ ျမေရာင္၊ ေရႊေရာင္လိႈင္းေတြထေနပံုက ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ ေဆးခ်ယ္ေနသည့္အလား။ ေလအဝင့္မွာ ေၾကြလြင့္ေနၾကပံုက ကဗ်ာတပုဒ္ကို ဖန္တီးေနသည့္အလား၊ စီးေမ်ာေနသည့္ လိႈင္းမ်ား။ သိပ္သည္းေနသည့္ ထိုေရႊေရာင္ ျမေရာင္လႈိင္းေတြ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့လ်ဲသြားပံုကို သူေစာင့္ၾကည့္ေနဦးမွာျဖစ္သည္။

ဒီပိေတာက္ပင္ၾကီးေတြက ရပ္ကြက္အပိုင္မို႔ ၾကိဳက္တဲ့သူက လာခူးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေျမေပၚခလာသည့္ ပိေတာက္ခက္မွ အရြက္မ်ားကို ဖယ္ထုတ္ၾကရင္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေဝမွ်ယူေနၾကသည္။ ေငးေမာၾကည့္ေနသည့္သူ႔ကိုလည္း တခ်ိဳ႔ကႏႈတ္ဆက္ျပံဳးျပၾကရင္း ပိေတာက္တစ္ခက္စ၊ ႏွစ္ခက္စ ေပးသြားၾက၏။ ဒီလိုႏွင့္ သူ႔လက္ထဲ ပန္းေတြ တေထြးၾကီးရေနျပီ။ သူ႔ေျခေထာက္နားမွာလည္း ပန္းပိေတာက္ေၾကြမ်ားႏွင့္ ျမစိမ္းေရာင္ ရိုးတံမ်ား အရြက္မ်ားက ခယလ်က္။

ပိေတာက္ပင္ၾကီးမ်ားဆီေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမေရာင္လဲေပ်ာက္၊ ေရႊေရာင္လဲေႏွာင့္။ စိမ္းျမေမွာင္ကာ ေရႊေရာင္ေတြလဲ့ေနတုန္း တခဏအတြင္းမွာ ႐ိုးတံၾကဲၾကဲျဖစ္သြားရွာသည့္ ပိေတာက္ပင္ၾကီးကေတာ့ သူ႔ကို နားလည္စြာ ျပံဳးျပီး ငံု႕ၾကည့္ေနသလို။ ေလျပည္ေႏြးေႏြးေအာက္က ပိေတာက္ပင္ၾကီးကို ေက်ာခိုင္းလ်က္ လမ္းတေလွ်ာက္ေဝေနသည့္ ပန္းပိေတာက္ေၾကြမ်ားေပၚမွ လွမ္းကာ ျပန္လာခဲ့သည္။

***************

တကယ္ပါ။ မေန႔ကအထိေတာ့ ျမျမဖူးေတြ လဲ့လဲ့ေ၀ေနခဲ့တာကို သူမွတ္မိေနပါသည္။

စုခ်စ္