ေနျပည္ေတာ္သို႔ျပန္ပင့္ျခင္း

ေနျပည္ေတာ္သို႔ျပန္ပင့္ျခင္း

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ ေလာကဓံကိုလည္းမေၾကာက္၊ ၾကံ႕ၾကံ႕႔ခံႏိုင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္။ ဗန္းေမာ္ျမိဳ႔သို႔ေရာက္သည္႔အခါ၌လည္း ဗန္းေမာ္ျမိဳ႔ရွိ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာပင္ေနခဲ့ေၾကာင္း ေရွ႕ပိုင္းမွ အရိပ္အၿမြက္မွ် ေဖၚျပခဲ့ေပျပီ။

မင္းတုန္းမင္းလည္း ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အား ဗန္းေမာ္ျမိဳ႕သို႔ပို႔ခဲ့သည့္ကာလမွာ တန္ေလာက္ေပျပီဟု သေဘာေတာ္ရရွိ၍ ေလွသင္းအတြင္း၀န္အား အစီအစဥ္ ျပဳလုပ္ေစျပီးကာ လွဴဒါန္းဘြယ္ရာမ်ားႏွင့္တကြ ေနျပည္ေတာ္သို႔ ျပန္လည္ပင့္ခဲ့ရန္ ေစလႊတ္လိုက္ေလသည္။

ေလွသင္းအတြင္း၀န္လည္း ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ဗန္းေမာ္ျမိဳ႕သို႔ သြားေရာက္ခါ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အား ဘုရင္မင္းျမတ္က ေနျပည္ေတာ္သို႔ ပင့္ေဆာင္ခဲ့ရန္ အမိန္႔ေတာ္ရွိ၍ ေရာက္လာခဲ့ရပါေၾကာင္း ေလွေတာ္မ်ားျဖင့္ၾကြေရာက္ပါရန္ ေလွ်ာက္ထားသည္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ ေ႐ွာေ႐ွာ႐ူ႐ူပင္ ေလွေပၚ သို႔လိုက္ပါခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ မင္းတုန္းမင္းအား အခဲေက်ဟန္မတူ။ မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္လို။ မႏၲေလးသို႔ေရာက္ခါမွ ေလွေပၚမွမဆင္းဘဲ စစ္ကိုင္းဘက္သို႔ ပို႔ေပးရန္ ေလွသင္းအတြင္း၀န္အား အမိန္႔ရွိေတာ္မူသည္။

ေလွသင္းအတြင္း၀န္ အခက္ၾကံဳေပျပီ။

''ဘုရင္မင္းျမတ္က ေနျပည္ေတာ္သို႔ပင့္ေဆာင္လာခဲ့ရန္အမိန္႔ေတာ္ျမတ္ကို ဦးထိပ္ရြက္ ပန္ဆင္ထားရပါေသာေၾကာင့္ ေဂါ၀န္ဆိပ္မွသာ တက္ၾကြေတာ္မူပါရန္'' ေလွ်ာက္ထားရသည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ''ေဟ့ မင္းတို႔ဘုရင္က မင္းတို႔ကိုသာ မႏၲေလးပင့္ခဲ့ဘို႔ အမိန္႔ေပးတာ ငါ့ကိုပင့္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ငါမလိုက္ႏိုင္ဘူး။ ငါ့ကို စစ္ကိုင္းဘက္ေရာက္ေအာင္ပို႔'' ဟု ခတ္ျပတ္ျပတ္ပင္ အမိန္႔ရွိလိုက္သည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ မင္းတုန္းမင္းအေပၚတြင္ ခ်စ္ခင္ဟန္၊ ေလးျမတ္ဟန္တူေပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မင္းတုန္းမင္း၏မွားယြင္းခ်က္မ်ား ရွိသည္႔အခါတိုင္း အျမဲတန္း သတိေပးေလ့ရွိသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ မင္းတုန္းမင္းသည္ သာသနာေရး၌ အလြန္ပင္အားထုတ္ေတာ္မူေသာ္လည္း ကာမဂုဏ္ဘက္၌ မိဖုရား၆၀ေက်ာ္ထားရွိျခင္းေၾကာင့္ မင္းတုန္းမင္း၏နမူနာကိုယူ၍ သားေတာ္၊ ၀န္ၾကီး၊ မူးမတ္မ်ားႏွင့္ မင္းေဆြ၊ မင္းမ်ိဳးမ်ားသည္ တလင္တမယားစနစ္ကို လွ်စ္လွ်ဴရွဳ၍ သားမယားမ်ားအျပိဳင္အဆိုင္ယူၾကေသာ ေခတ္ၾကီးျဖစ္ေနသည္ကို သတိေပးလို၍ အခြင့္သာသည္ႏွင့္တျပိဳင္နင္ မင္းတုန္းမင္းအား ''လူကဘုန္းၾကီး (-)က ဓါးျပ'' ဟူ၍ သတိေပးခဲ့သည္။

ထို႔ျပင္ သုဓမၼာ ဆရာေတာ္မ်ား ခန္႔ထားရာတြင္ အရည္အခ်င္းမျပည္႔စံုေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ရွိေနေၾကာင္းကို...

ေမာင္သက္ပန္းက၊ တသန္းသန္းတေ၀ေ၀၊
ေမာင္လွေထြမွာ စာေပမသိ၊
ေမာင္စလင္းမွာေတာ့ ပ်င္းလို႔ စာမၾကည့္၊
မင္းနန္မွာလူႏွင့္ေႏွာတယ္ ေသာေသာညံဘိ၊
မ႑လာ မႈခ်င္းရာမစံုစမ္းခင္က ေငါက္ငန္းပါဘိ။

ဟူ၍သက္ပန္းဆရာေတာ္သည္ တရားစီရင္ရာ၌ သန္းေ၀တတ္ေၾကာင္း၊ လွေထြဆရာေတာ္ စာမတတ္ေၾကာင္း၊ စလင္းဆရာေတာ္ စာမၾကည္႔ေၾကာင္း၊ ပုခန္းဆရာေတာ္ ဦးနႏၵမွာ လူဒါယကာတို႔ႏွင့္ အေရာတ၀င္ေန၍ ေသာေသာညံေအာင္ စကားေျပာေလ့ရွိေၾကာင္း၊ မ႑လာရာမ ဆရာေတာ္မွာ အမႈအက်ိဳးအေၾကာင္းကို မစစ္ေဆးမီကပင္ ေငါက္ငန္းေလ့ရွိေၾကာင္း မင္းတုန္းမင္း သိေအာင္ ေျပာျပခဲ့ေပသည္။

ထို႔ေနာက္ လႊတ္ေတာ္၀န္ၾကီးေလးပါးႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း၊

ပုခန္းမွာ....ေလ၊
ေလာင္းရွည္မွာ....ဓါး၊
ခန္းလတ္မွာ....နား၊
ေရနံတတိုင္ခ်င္း လင္းပါ့မလား။

ဟူ၍ သတိေပးခဲ့ျပန္ေသးသည္။ မင္းတုန္းမင္းသည္ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ၾကရမည့္ လႊတ္ေတာ္၀န္ၾကီးေလးပါးရွိရာတြင္ ပုခန္းျမိဳ႕စား၀န္ရွင္ေတာ္မင္းၾကီးမွာ ေလနာေရာဂါသည္ၾကီး ျဖစ္သည္။ ေလာင္းရွည္ျမိဳ႕စား၀န္ရွင္ေတာ္မင္းၾကီးမွာျမင္ကြန္း ျမင္းခုန္တိုင္ အေရးေတာ္ပံုတြင္ ဓါးဒဏ္ရာရွိျပီး မစြမ္းမသန္သူျဖစ္သည္။ ခန္းလတ္ျမိဳ႕စား၀န္ရွင္ေတာ္မင္းၾကီးသည္ နားထိုင္းသူျဖစ္၍ လႊတ္ေတာ္၀န္ၾကီးေလးပါးရွိသည့္အနက္ သံုးပါးစလံုး တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္မႈတြင္ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ တိုင္းျပည့္တာ၀န္ကိုထမ္းေဆာင္ႏိုင္မည္မဟုတ္၊ ေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕စား ၀န္ရွင္ေတာ္မင္းၾကီးတဦးတည္းႏွင့္ တိုင္းျပည္ကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါ့မလားဟု သတိေပးခဲ့သည္။

ယခုလည္း မင္းတုန္းမင္းသည္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ကိုပင့္ရာတြင္ အကယ္ပင္ေနျပည္ေတာ္သို႔ ၾကြေရာက္လိုပါက မင္းတုန္းမင္းကိုယ္တိုင္ ပင့္ေလွ်ာက္လႊာတေစာင္ေရးသား၍ ေလွသင္းအတြင္း၀န္မင္းႏွင့္ ေပးအပ္ထိုက္သည္။ ယခုမူ ေလွသင္းအတြင္း၀န္အား ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ကို ပင့္ေခ်ဟုေစခိုင္းလိုက္ျခင္းမွာ မင္းတုန္းမင္းဘုရင္၏ ေပါ့ဆမႈျဖစ္ေၾကာင္းကို ထင္ရွားေစလို၍...

''ေဟ့ မင္းတို႔ဘုရင္က မႏၲေလးကိုပင့္ခဲ့ဘို႔ မင္းတို႔ကိုမွာတာ၊ ငါ့ကို မႏၲေလးၾကြဘို႔ ပင့္တာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ငါသြားခ်င္တဲ့ဆီသြားမယ္၊ ငါ့ကိုစစ္ကိုင္းသာပို႔'' ဟုမိန္႔ေတာ္မူသျဖင့္ ေလွသင္းအတြင္း၀န္မွာ ရွင္ဘုရင္ပင္ေၾကာက္ေနရေသာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏အမိန္႔ကို မလြန္ဆန္၀ံ႔၍ စစ္ကိုင္းဘက္ ဆိပ္ကမ္းသို႔ ပို႔ေဆာင္ရေတာ့သည္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုးတြင္ပင္ ေပ်ာ္ေမြ႔စြာ သီတင္းသံုးေတာ္မူသည္။

******************************