ဦးေဇာ္ေဖ

ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ (ကာတြန္းမ်ား ၁ +၂ စုစည္းမႈ စာအုပ္မွ)

ငယ္ငယ္တုန္းက ကုိယ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဦးေဇာ္ေဖဆိုတဲ့ လူၾကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ နီေၾကာင္ေၾကာင္ က်ိဳးတို႔က်ဲတဲနဲ႔ စုတ္ဖြားဖြား ဆံပင္ေတြေအာက္မွာရွိတဲ့၊ ဂ်ီးေခ်ာင္းအထပ္ထပ္နဲ႔ စုတ္ခၽြန္းခၽြန္း ညွင္းသိုးသိုး မ်က္ႏွာေပၚက ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ သူ႔မ်က္၀န္းတစံုဟာ တစံုတခုကို စဥ္းစားေနသလို ေတြရီေငးေမာေနေလ့ရွိတယ္။ ေနေလာင္ထားတဲ့သပိတ္ေရာင္အသားနဲ႔၊ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ နံရိုးျပိဳင္းျပိဳင္း ခပ္ကိုင္းကိုင္း ကိုယ္ေပၚမွာ တခုထဲေသာအ၀တ္အစားကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလကတဲက ၀တ္ထားမွန္းမသိတဲ့၊ မူလအေရာင္အဆင္းက ဘာရယ္လို႔ ခန္႔မွန္းလို႔ကို မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မြဲျပာေနတဲ့၊ အနားေတြ ဖြာေနတဲ့ ပုဆိုးပိုင္းေလးေပါ့။ သူ႔မွာ ထူးျခားတာက အဲဒီေလာက္ အေပါက္ေတြ၊ အကြဲေတြ ဖာရာဗရပြနဲ႔ ပုဆိုးပိုင္းကို သူမ်ားမ်က္စိေရွ႔မွာ မရိုင္းေအာင္၊ သူ႔အရွက္ကို လံုေအာင္ ေသခ်ာ၀တ္ထားႏိုင္တာပါပဲ။ တင္ပါးေလးေတာင္မေပၚေစရေအာင္ ေတာ္ေတာ္စုတ္တဲ့ အပိုင္းမ်ားကို အထဲဘက္ကို ထည္႔၀တ္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါမွာလည္း ေပါင္ေလးကပ္ျပီး အေသအခ်ာ ပိပိရိရိေလး ေလွ်ာက္ေလ့ရွိတယ္။ ပုခုန္းတဖက္မွာေတာ့ လြယ္အိတ္စုတ္ေလးတလံုးကို လြယ္ထားေလ့ရွိတယ္။ သူ႔ကို ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေတြ႔ေနရေပမဲ့ သူဘယ္မွာ ေနတယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ ေသခ်ာ မသိၾကဘူး။

အဲဒီတုန္းက ကိုယ္တို႔အိမ္မွာ စတိုးဆိုင္ေသးေသးေလးဖြင့္ထားတယ္။ အဓိကဆိုင္ထိုင္ ေရာင္းတဲ့သူကလည္း ၆တန္းေက်ာင္းသူေလး ကိုယ္ဆိုေတာ့ တကယ္ပါ စတိုးဆိုင္ေလးက ေသးေသးေလးဆိုမွ တကယ္ေသးေသးေလး။ စကားမစပ္ အဲဒီ ဆိုင္ေသးေသးေလးက အိမ္ရဲ႔ ေစ်းဖိုးကို ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ကူညီခဲ့သား။ ဆိုင္မွာ ေရာင္းတာေတြက သၾကားလံုး ခ်ိဳခ်ဥ္၊ ဇီးထုတ္၊ ငွက္ေပ်ာသီး စတဲ့ ကေလး မံု႔ပဲသြားရည္စာေလးေတြရယ္၊ ၾကက္သြန္၊ ဆီ ၊ အခ်ိဳမႈန္႔ ၊ ႏို႔ဆီ၊ သၾကား စတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္သံုး ကုန္ေျခာက္ပစၥည္းတိုတိုထြာထြာေလးေတြရယ္၊ ေဆးေပါလိပ္၊ စီးကရက္၊ ကြမ္းယာ စတာေတြေပါ့။ ကိုယ့္ကို ကြမ္းယာ ယာခိုင္းၾကည္႔ရင္ ခုခ်ိန္ထိ ရွယ္ယာေပးတတ္တယ္။ (ဤကားစကားခ်ပ္္)

အဲဒီမွာ ဦးေဇာ္ေဖက ကိုယ္တို႔ ဆိုင္ရဲ႔ ေဆးလိပ္ေဖာက္သည္ၾကီးေပါ့။ ေဆးလိပ္ေဖာက္သည္ၾကီးဆိုလို႔ ပိုက္ဆံေပး ၀ယ္တယ္မထင္ပါနဲ႔။ သူက ဘယ္ကေနေရာက္လာလို႔ ဘယ္ကို သြားမွန္းမသိေပမဲ့၊ ကိုယ္တို႔ ဆိုင္ေလးေရွ႔က တပတ္၊ ၁၀ရက္မွာ တစ္ခါဆိုသလို ျဖတ္ေလွ်ာက္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီအခါတိုင္း ဆိုင္ကို ၀င္ျပီး ေဆးလိပ္လို႔ အသံမထြက္တထြက္နဲ႔ လူကိုမၾကည္႔ပဲ ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ ပါးစပ္က အေၾကြးမွတ္ထားလို႔ ေျပာျပီး ၅ျပားတန္ (နံမည္ မမွတ္မိေတာ့) ေဆးလိပ္ေတြကို သူ႔လက္တဖက္နဲ႔ ၾကံဳးျပီး ဆန္႔သေလာက္ ယူသြားေတာ့တာပဲ။ တခါယူရင္ အနည္းဆံုး ၁၀လိပ္ကေန အလိပ္၂၀ေလာက္ထိ ပါသြားတတ္တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ သူ႔ကို စိတ္မမွန္လို႔ သနားေပမဲ့ အဲသလိုၾကီး တခါမွလဲ ပိုက္ဆံမေပးပဲ အေၾကြး၊ အေၾကြးဆိုျပီး ယူယူေနတာကို ကေလးပီပီ ကပ္ေစးနည္းနည္းနဲ႔ တခါတခါေတာ့ သိပ္မၾကိဳက္လွဘူးရယ္။ စိတ္မမွန္တာကိုပဲ အထူးအခြင့္ထူးခံလူတန္းစားဆိုျပီး အလကားေပးေနရေတာ့တာပဲလို႔ စိတ္ပုတ္ပုတ္နဲ႔ ေတြးမိေသးေတာ့။ တျခားဆိုင္ေတြက သူ႔ဆို အ၀င္မခံေတာ့ ကိုယ္တို႔ ဆိုင္ကပဲ သူ႔ေဖာက္သည္ဆိုင္ၾကီးလို ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ေမေမကေတာ့ ကိုယ့္ကို ေျပာတယ္။ သမီးရယ္ သူက တကယ္စိတ္မမွန္လို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာျပီး ကိုယ့္ဆီမွာ ရိုးရိုးသားသား ေတာင္းတာ ယူတာ ယူပါေစတဲ့။ ကိုယ့္ဆီက မလိမ့္တပတ္နဲ႔ အျမတ္ၾကီးစားျပီး ခိုးတာ၊ လိမ္တာမွ မဟုတ္တာတဲ့။

ဦးေဇာ္ေဖဟာ စိတ္မမွန္ဘူးဆိုေသာ္ျငားလည္း စည္းကမ္းေတာ့အေတာ္ရွိရွာတယ္။ ေလာဘလည္း မၾကီးဘူး။ အဲဒီတုန္းက ေဆးေပါလိပ္ေတြမွာ မွတ္မိသလာက္ ႏွင္းဆီတို႔၊ ေငြစပယ္တို႔က တလိပ္၁၅ျပား၊ ၂လိပ္ကို တမတ္။ ဒါေပမဲ့ ေစ်းၾကီးတဲ့ ၁၅ျပားတန္ ေဆးလိပ္ကို သူက ဘယ္ေတာ့မွ မယူဘူး။ စိတ္ခ်ရတယ္... ၅ျပားတန္ကိုပဲ အျမဲ ယူတယ္။ တခါတေလ ကိုယ္က စိတ္ေကာင္း၀င္ေနခ်ိန္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆိုင္မွာ ေမေမလည္းရွိေနခ်ိန္ သူယူတဲ့ ေဆးလိပ္အျပင္ တျခားမံု႔တခုခုကို စားဖို႔၊ ယူဖို႔ ေျပာတဲ့အခါတိုင္းလဲ သူက ေခါင္းခါျပီး ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာကိုမွ မၾကည္႔၊ အေၾကြးမွတ္ထားလို႔ တခြန္းေျပာျပီး သူယူေနၾက ေဆးလိပ္ကိုပဲ ေခါင္းၾကီးငံု႔ျပီး ယူသြားတတ္တယ္။ ဆိုင္ေရွ႕ကျဖတ္ေလွ်ာက္တိုင္းလဲ သူက ေဆးလိပ္၀င္ယူတာမႈတ္ဘူး။ သူ႔မွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ တကယ္မရွိမွ သူက၀င္ယူတာ။

တခါတခါ သူဟာ လမ္းသြားရင္း ဘာေတြမွန္းလဲမသိ တတြတ္တြတ္နဲ႔ ရြတ္ရင္ ရြတ္ေနတတ္တယ္။ ျပံဳးျပံဳးၾကီးလုပ္ရင္လည္း လုပ္ေနတတ္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ သူက ဒုကၡမေပးဘူး။ ၾကာလာေတာ့ ကိုယ္လည္း သူ႔ကို အသိတစ္ေယာက္၊ မိတ္ေဆြၾကီးတစ္ေယာက္လို မွတ္ထားေနမိေတာ့တယ္။ ေဆးလိပ္ေတြ အလကားယူေနတဲ့သူဆိုျပီး ျငိဳျငင္တဲ့ စိတ္လည္း မျဖစ္မိေတာ့ဘူး။ သူ႔ကိုမေတြ႔တာၾကာျပီဆို ကိုယ္နဲ႔ ေမေမက ဘာလို႔မ်ား မလာပါလိမ့္၊ ၅ျပားတန္ ေဆးလိပ္ေတြကလည္း ကုန္ခဲလိုက္တာလို႔ ေတြးမိ၊ ေမွ်ာ္မိတဲ့အထိပဲ။ တခါသားမွာေတာ့ ေမေမက သူ႔ကို ေဆးလိပ္ေတြေပးရင္း၊ ေဇာ္ေဖရယ္ နင္လည္း ငါ့တို႔ဆိုင္က ေဆးလိပ္ေတြယူေနတာ ႏွစ္ေပါက္ေနျပီ၊ အေၾကြးဆပ္ဖို႔ေရာ စိတ္ကူးေလးဘာေလးရွိရဲ႔လားလို႔ ရီရီေမာေမာ စလိုက္တယ္။ အဲသလိုေျပာေတာ့ သူက တေန႔က် ရမွာပါဆိုျပီး တည္တည္ၾကီးနဲ႔ေျပာလို႔ ရီၾကရေသးတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္ ၈တန္းႏွစ္အေရာက္မွာ ေဖေဖက ကိုယ့္အတြက္ စာဖတ္ဖို႔ ပိုအေရးၾကီးလာတယ္ ဆိုျပီး အဲဒီ ဆိုင္ေလးကို ဆက္ျပီး မထိုင္ခိုင္းေတာ့ပဲ ဆိုင္ပိတ္ဖို႔ လုပ္ရတာ့တယ္။ ဦးေဇာ္ေဖလာတဲ့ တေန႔မွာ ကိုယ္နဲ႔ ေမေမက ဒီဆိုင္ေလးပိတ္ေတာ့မွာမို႔ ေနာက္တေခါက္လာရင္ ရွိမွာမႈတ္ေတာ့ဘူးလို႔ သူ႔ကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ သူကဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။ သူယူေနၾကေဆးလိပ္ေတြကိုပဲ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း အေၾကြးလို႔ေျပာ ေခါင္းၾကီးငံု႔ျပီး ယူသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တေန႔ ေန႔လည္ခင္းမွာေတာ့ ဦးေဇာ္ေဖက ကိုယ္တို႔ဆိုင္ကို မထင္မွတ္ပဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္။

သူက ဆိုင္ထဲကို၀င္လာ၊ ေမေမ့ ဆီကို သြားျပီး လက္ျဖန္႔လို႔ ေျပာတယ္။ ေမေမက ဘာမွန္းမသိ လက္ျဖန္႔ေပးလိုက္ေတာ့ လြယ္အိတ္အစုတ္ေလးထဲက သူ႔လက္တဖက္ထြက္လာျပီး ေရာ႔...အေၾကြးဆပ္တာဆိုျပီးေတာ့ အေၾကြေစ့ေတြ လက္တဆုပ္စာ အမ်ားၾကီး ေမေမ့လက္ထဲ ထည္႔ေပးလိုက္တယ္။ ကိုယ္ေရာ၊ ေမေမပါ အံ့ၾသလိုက္တာဆိုတာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ အျမဲ အေၾကြး၊ အေၾကြးဆိုျပီး သူ၀ယ္ခဲ့တာ၊ တေန႔ေတာ့ ရမွာပါလို႔ သူေျပာခဲ့တာေတြဟာ၊ သူအပိုေျပာျခင္းမဟုတ္။ သူတကယ့္ကို ေျပာခဲ့တာပါလားလို႔ မယံုႏိုင္စြာ နားလည္လိုက္ရတယ္။ ဆိုင္ပိတ္ေတာ့မယ္ေျပာလို႔ သူဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႔မွာ ရွိသေလာက္ ပိုက္ဆံေတြ လာေပးသြားတာ။ ကိုယ္တို႔မွာ အံ့ၾသလြန္းလို႔ ဘာစကားမွ မေျပာႏိုင္ခင္မွာပဲ ဦးေဇာ္ေဖဟာ ဆိုင္အျပင္ဖက္ကို ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္နဲ႔ ျပန္ထြက္သြားတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ ေမေမက သတိတရနဲ႔ ေဆးလိပ္မယူေတာ့ဘူးလားလို႔ ေအာ္ေမးလိုက္မိေသးတာကိုေတာင္ သူျပန္လွည္႔ၾကည္႔မသြားခဲ့ဘူး။ သူ႔ပိုက္ဆံေတြ မလိုခ်င္ဘူးလို႔ ကိုယ္တို႔ကေျပာလည္း ျပန္ယူမဲ့ပံုမေပါက္ပါဘူး။

ဆိုင္ပိတ္ျပီး ေနာက္ပိုင္း ဦးေဇာ္ေဖ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ ကိုယ္တို႔ ေသခ်ာမသိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ေမေမကေတာ့ ေဆးလိပ္ဖိုးအတြက္ဆိုျပီး သူပိုက္ဆံေတြေပးသြားခဲ့တာကို ယေန႔ထက္ထိ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနၾကတုန္းပဲ။ တျခားလူေတြအတြက္ေတာ့ ဒီ... ဦးေဇာ္ေဖဆိုတာ သာမန္ စိတ္မမွန္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲလို႔ ျမင္ၾကမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဘ၀မွာေတာ့ ဦးေဇာ္ေဖက စည္းကမ္းရွိဖို႔၊ ေလာဘမၾကီးဖို႔၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဂတိတည္ဖို႔၊ သူတပါးပစၥည္းအလကားမယူတတ္ဖို႔ သတိေပးခဲ့တဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ပါပဲ။

ေလာကမွာ ကုိယ့္ကိုယ္ကို စိတ္မွန္တယ္လို႔ ထင္ျပီး စိတ္မမွန္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ေလာက္ေတာင္ မက်င့္ၾကံႏိုင္ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွက္စရာေကာင္းလိုက္ပါ့မလဲလို႔။

မွတ္ခ်က္။ ။ စစခ်င္းကေရးတဲ့ ေအာက္ဆံုးစာေၾကာင္းေလး မၾကိဳက္လို႔ ျပန္ျပင္ထားပါတယ္။

***********************