ကၽြန္မခ်စ္ေသာ ေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္...

 

Dec 3
ညေန ရံုးကျပန္ေရာက္တာနဲ႔ အေဖနဲ႔ ဦးေရခ်မ္း ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ဟင္းတေတြ အေျပးအလႊားခ်က္လို႔.... ညစာ စားေသာက္ျပီးျပီဆို အရင္လို ကြန္ျပဴတာေရွ႕ မထိုင္ႏိုင္ဘူး... ေတြ႔ရာစာအုပ္ ေကာက္မကိုင္ျဖစ္ဘူး... ပန္းခ်ီဆြဲခဲတံ လက္ထဲ ညွပ္မထားဝံ့ဘူး... အေၾကြးက်န္ ရံုးအလုပ္ လွည့္မၾကည့္အားဘူး... ညစာ အခ်ိဳပြဲ တစ္ခုခုကို ျပင္ေပးျပီး တီဗြီေရွ႕ ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ေပးရတယ္။

အေဖက ညာဘက္ဆိုဖာ... ဦးေရခ်မ္းက ဘယ္ဘက္က ဆိုဖာထိုင္ခံုမွာ လဲွအိပ္ရင္း တီဗြီ ၾကည့္ၾကလို႔... မေရႊစုက သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အလည္မွာ ထိုင္ျပီး ဟိုဘက္ကို စကားလွည့္ေျပာလိုက္... ဒီဘက္ကို စကားလွည့္ေျပာလိုက္နဲ႔... သူရို႔က ကိုယ္ေျပာတာကို မ်က္လံုးေလးေမွးစင္းျပီး ဇိမ္နဲ႔ နားေထာင္ၾက... တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္လည္း ေမွးကနဲ ငိုက္ၾကေသး... ငိုက္သြားလို႔ လြတ္သြားတဲ့ အေၾကာင္းအရာဆို ျပန္ႏိုးလာတဲ့အခါ... ဟင္.... အဲသာ ဘာၾကီးတုန္း... မၾကားလိုက္ဘူး... ျပန္ေျပာပါဦးဆိုတဲ့အခါ ထပ္ဆင့္ေၾကာ့ရျပန္တယ္။

ညမအိပ္ခင္ အေဖ့ ေျခေထာက္ကို ပရုတ္ဆီလိမ္းျပီး ခဏ ႏွိပ္ေပးတယ္... ဟမေလး... ကိုယ့္လည္ေခ်ာင္းပါ ပရုပ္ဆီ လူးရတယ္.... တစ္ေေယာက္ကို ေျပာတဲ့ စကား ေနာက္တစ္ေယာက္ က ငိုက္ေနလို႔ မၾကားတာကို ထပ္ ထပ္ ျပန္ ေျပာျပရတာမ်ား လည္ေခ်ာင္းေတြေတာင္ နာလို႔... ။
— feeling happy and adventurous.

Dec 10
ေဖေဖ့ေမြးေန႔ ရံုးက ေစာေစာျပန္ျပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေပးတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ၃ေယာက္သား တရားထိုင္ ပုတီးစိတ္ၾကတယ္။ အသက္၁၀၈ႏွစ္ရွည္ေစေသာ္ဆိုျပီး တိုပါးရိုးေက်ာင္းၾကီးအတြက္ ေျမစတုရန္း၁ေပ အလွဴ ၁၀၈ေဒၚလာလွဴတယ္၊ ေမြးေန႔ညစာ Suntec City မွာ ဘူေဖးသြားစားတယ္၊ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ေဖေဖ့စိတ္ႀကိဳက္ အက်ႋ ေဘာင္းဘီ တစ္စံု ဝယ္ျပီးကန္ေတာ့လိုက္တယ္... he looks so happy....။
— feeling great and appreciated.

Dec 11
ဘေလာ့၊ ဖိုရမ္ နဲ႔ ေဖ့ဘုခ္က စာေရးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ စာအုပ္ေတြ ထုတ္ၾကတာျမင္ေတာ့ မေရႊစုတစ္ေယာက္လည္း သူတို႔အတြက္ ဂုဏ္ယူျပီး အားက်လို႔ေပါ....၊ တခ်ိဳ႔ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြက မေရႊစုလည္း ေရးထားတဲ့စာေတြရွိတာပဲ စာအုပ္ထုတ္ပါ... အားေပးပါမယ္လို႔ ဝိုင္းေျမွာက္ေပးၾကပါရဲ႕...။

ဒါနဲ႔ အိမ္မွာ အဲ့ဒီအေၾကာင္း ေျပာျပမိတယ္... ဒီေတာ့ အေဖ ေရာ ဦးေရခ်မ္းကပါ အားေပးျကတယ္... စာေတြေရး... စာအုပ္ထုတ္တဲ့။ ဒီေတာ့ မေရႊစုက... ေၾသာ္... ေျပာေတာ့ျဖင့္ လြယ္လြယ္ေလး... ဘယ္မလဲ ထုတ္ေဝသူ... ဘယ္သူက ထုတ္ေပးမွာလဲလို႔ေမးေတာ့... ဟိ... ၂ေယာက္စလံုး ဒီလို ျပိဳင္တူ ေျဖၾကတယ္...။

ေဖေဖ ထုတ္ေပးမွာေပါ့... က်ေနာ္ ထုတ္ေပးမွာေပါ့...။

မိုက္တွယ္ေနာ္... မေရႊစုတို႔မ်ား ေရးတဲ့စာ ဘယ္မွာေနမွန္းမသိဘူး... ထုတ္ေဝသူက ၂ေယာက္ၾကီးမ်ားေတာင္... ခစ္....။
— feeling blessed and loved.

Dec 15
အေဖနဲ႔ ဦးေရခ်မ္းေပါ့... တီဗြီၾကီး အလယ္မွာ ဖြင့္ထားျပီး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆိုဖာေပၚမယ္...၂ေယာက္လံုး အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။တီဗြီသြားပိတ္ၾကည့္... ဘာလို႔ ပိတ္တာလဲ... ၾကည့္ေနတာပါလို႔ ေအာ္ခံရမွာ အေသအခ်ာပဲ....။

သူရို႕အနားမွာ ပံုဆြဲဆရာမၾကီး တစ္ေယာက္လံုး ရွိေနၾကတာ ေမ့ေနတယ္နဲ႔ တူရဲ႕...  ၂ေယာက္လံုး မ်က္ႏွာ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးသြားျခယ္ေပးလိုက္ရ မေကာင္းျဖစ္ေတာ့မယ္... ခစ္ခစ္....။
— feeling naughty and amused.

Dec 20
ၾကြားဦးမယ္ ... သိလား...။

ဦးေရခ်မ္းၾကီး ရင္ဘတ္အာင့္တာ ျဖစ္ဖူးေတာ့ ဆရာဝန္နဲ႔ ေဆးစစ္ခ်က္ယူၾကည့္တာ ကိုလက္စထေရာေတြတက္ ေသြးကနဲနဲခ်ိဳခ်င္... ဆရာဝန္က ေဆးစေသာက္ခိုင္းတာ ေဆးမေသာက္ခ်င္ဘူး... အစားနဲ႔ ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႔ ထိ္န္းၾကည့္ဦးမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္... ဒါနဲ႔ သူစားရမဲ့ အစားအစာေတြ အားလံုး ကိုယ္က ျပန္စီစစ္ေပး ထိန္းေပးနဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ လုပ္ေပးခဲ့တာ အခု ဒီႏွစ္မွာလည္း ေဆးျပန္စစ္ၾကည့္တာ အားလံုးေကာင္းသေတာ့.... ေသြးလဲ မခ်ိဳ ကိုလက္စထေရာကလဲ within limit ... ဒါေၾကာင့္... ဘာေဆးမွလည္း ေသာက္စရာမလိုဘူး... ဒီတိုင္း ဆက္ ထိန္းသြားရံုပဲ....တဲ့။

အဲ့ဒီေဆးစစ္ခ်က္ေတြ ေဖေဖ့ကို ျပျပီး ဆရာ လုပ္လိုက္ေသးတယ္၊ ကဲ... ေဖေဖ ေရာ သမီးေျပာစကား နားေထာင္ေတာ့မယ္ မႈတ္လားလို႔ ဆိုေတာ့ ေဖေဖက ေအးပါကြယ္တဲ့...။

ကိုယ္ လုပ္ေပးခဲ့တာေတြ အရာထင္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာၾကီး... ေဖ့ဘုတ္မွာ လူေတြ ေပ်ာ္ရင္ ေျပာေနၾက အတိုင္း အတုခိုးေရးလိုက္ဦးမယ္... ဒခ်ိ... ဒခ်ိ....
— feeling proud and awesome.

Dec 22
ဗိုက္ကေလးေက ျဖစ္သြားေသာသူ ႏွင့္ တြတ္ပီ ဦးထုတ္ ေဆာင္းရမည့္သူ တို႔ ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း။

မေန႔က တနဂၤေႏြဆိုေတာ့ ေဖေဖ့ကို ေျခသည္း လက္သည္း ညွပ္ေပးတယ္...။ ကေလးလိုပဲ ေခါင္းေလွ်ာ္ရမွာ အသကုန္ေၾကာက္တဲ့ ဖခမည္းေတာ္ကို ေခါင္းေလွ်ာ္ဖို႔ မနည္းေျပာယူရတယ္၊ မေလွ်ာ္ခ်င္ဘူးျဖစ္ေနေတာ့ ဆံပင္ေတြရွည္ေနျပီ ဆိုင္သြားျပီး ဆံပင္ ညွပ္ပါလား ေျပာေတာ့ ငါ့သမီး ညွပ္ေပးလို႔ ျပန္ေျပာတယ္။

ဦးေရခ်မ္း ဆံပင္ေတြကလည္း ရွည္ေနျပီဆိုေတာ့ ဦးေရခ်မ္းကို အရင္ညွပ္ေပးလိုက္တယ္၊ သိတဲ့အတိုင္း မေရႊစုလက္က မမွန္တတ္ေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့တစ္ေခါက္က ညွပ္တာ ေကာင္းေပတဲ့ ဒီတစ္ခါ ဆံပင္ ညွပ္တာ ဦးေရခ်မ္းဆံပင္ အေနာက္ဘက္မွာ ၾကြက္ကိုက္သလို ျဖစ္ေနျပီး ေရွ႔က ဗိုက္ကေလး ေက ျဖစ္သြားရွာတယ္။ သူကေတာ့... အို ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုရင္ ျပီးေရာ လွစရာမလိုဘူး တဲ့... ခစ္ခစ္။

ဦးေရခ်မ္း ကို ညွပ္ေပးထားတဲ့ ဆံပင္ပံု ၾကည့္ျပီး သူ႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ေဖေဖ့ခမ်ာ လန္႔ေနရွာတယ္၊ ဒါေပတဲ့ သူ႔သမီးကိုလည္း မညွပ္နဲ႔လို႔ မေျပာရက္ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႕...၊ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ အညွပ္ခံရွာတယ္၊ ဆံပင္ညွပ္ျပီး ေခါင္းေလွ်ာ္ပ်င္းတဲ့ အေဖကို ေခါင္းပါ ေလွ်ာ္ေပးလိုက္တယ္၊ ဆံပင္ေတြ ေျခာက္ေအာင္သုပ္ေပး လုပ္ေပး ေခါင္းျဖီးေပးျပီး မွန္လည္း ျပလိုက္ေရာ... စကားတစ္ခြန္းသာ ဆိုႏိုင္ရွာေတာ့တယ္။ ငါ့... ဦးထုတ္တစ္လံုးေလာက္ ဝယ္ေပးပါကြယ္တဲ့... ဟိဟိ။

မမကို္လည္း ဆံပင္ေလး တိေပးပါဦးေနာ္လို႔ ေစာနက ဘုတ္ကင္လုပ္ထားတဲ့ မမႀကီးကေတာ့ ဦးေရခ်မ္းနဲ႔ ေဖေဖ့ကို ဆံပင္ ညွပ္ေပးအျပီး သူ႔လုပ္ေပးမလို႔ဟာ ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္းကို မသိဘူး၊ ရွာမရေတာ့ဘူး။

ပံု ....
နာမည္ေက်ာ္ ဟဲ ဒရက္ဆာ စပယ္ရွယ္လစ္ မာမီမေရႊစု
ေကာင္းခ်င္လွ်င္ေကာင္းမည္၊ မေကာင္းခ်င္လွ်င္ မေကာင္းဘူး အာမခံသည္။
— feeling special.

 

++++

ရွစ္စပ္က ဂ်င္ေျခလည္သူ (စာအုပ္အညႊန္း)

Harold Robbins 

(May 21, 1916 – October 14, 1997)

ဟာရိုးေရာ္ဘင္ (Harold Robbins) ေရးျပီး အေထာက္ေတာ္လွေအာင္ ဘာသာျပန္ခဲ့တဲ့ ရွစ္စပ္က ဂ်င္ေျခလည္သူ (The Carpetbaggers) စာအုပ္ဟာ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ကမာၻေပၚမွာ စာဖတ္သူအမ်ားဆံုး စာအုပ္ေတြထဲက နံပါတ္၄ ေနရာမွာရွိတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အေနာက္တိုင္းနာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတို႔ဖန္တီးတဲ့ဇာတ္လမ္းေတြကို လူေတြ အထူးစိတ္ဝင္စားေအာင္ နဲ႔ စာအုပ္ေရာင္းအားေကာင္းေအာင္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ စာအုပ္ထဲကဇာတ္လိုက္ေတြကို အျပင္မွာတကယ္ရွိတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ၾကားလူသိမ်ားသူေတြနဲ႔ ကိုယ္စားျပဳ ဇာတ္အိမ္ဖြဲ႔ျပီးေရးေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲက အဓိကဇာတ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ ဂ်ိဳနပ္စ္ေကာ့ ဂ်ဴနီယာ ဆိုတာ နာမည္ေက်ာ္အေမရိကန္သူေဌးႀကီး (Howard Hughes) ေဟာင္းဝပ္ဟူးစ္ ဘဝကို စံထားျပီး ေရးထားတာပဲျဖစ္တယ္။ သန္းေပါင္းမ်ားစြာၾကြယ္ဝတဲ့ သူ႔အေဖရဲ႕ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို အသက္၁၈ႏွစ္ကစလို႔ အေမြ ဆက္ခံခဲ့တဲ့ ေဟာင္းဝပ္ဟူးစ္ဟာ ေလယာဥ္ပ်ံ ေပၚဦးစကတည္းက ေလယာဥ္စက္ရံုေတြ တည္ေထာင္ခဲ့ျပီး ေလယာဥ္ ဒီဇိုင္းအသစ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုလည္း ထုတ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကိုယ္ပိုင္စက္ရံုက တီထြင္ထားတဲ့ ေလယာဥ္ေတြ ကိုယ္တိုင္စမ္းသပ္ေမာင္းႏွင္ျပျပီး အေမာင္းစံခ်ိန္သစ္ တင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ စြန္႔ဦးစြန္႔စားလိုစိတ္ရွိသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေပါင္းမ်ားစြာ  ထုတ္လုပ္သူလည္း လုပ္ခဲ့ျပီး ေဟာလိဝုဒ္က နာမည္ႀကီး မင္းသမီးေခ်ာမ်ားနဲ႔ ထည္လဲတြဲ ရည္းစားမ်ားသူ မိန္းမေပြသူ ရႈပ္သူ အျဖစ္ နာမည္ႀကီးခဲ့ပါတယ္။

 Howard Robard Hughes, Jr. 

(December 24, 1905 – April 5, 1976) 

ျမန္မာမွာ ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေဌးသားဆိုတဲ့ ပံုျပင္ေလး ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီပံုျပင္မွာ မိဖေတြဆံုးပါးသြားေတာ့ အေမြေျမာက္ျမားစြာရခဲ့တဲ့ သူေဌးသားဟာ အတတ္ပညာဘာမွမရွိ ဘာအလုပ္ကိုမွလည္း မည္မည္ရရ ႀကိဳးစားမလုပ္ ေဘးနားမွာရွိတဲ့ ေျမွာက္စားေပါင္းစားသူေတြရဲ႕ဒဏ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ဆင္းရဲငတ္ျပတ္ျပီး ေသဆံုးသြားတယ္။ ေဟာင္းဝပ္ဟူးစ္လည္း သူ႔အသက္ ၁၈ႏွစ္ ပညာမစံုေသးခင္မွာပဲ မိဖ၂ပါးလံုး ဆံုးရံႈးခဲ့ရတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ပံုျပင္ထဲက ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေဌးသားလို ထင္သလို ေပ်ာ္ပါးေသာက္စားသက္သက္နဲ႔ ဘဝကို ေရစုန္ေမွ်ာမပစ္ပဲ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေပါင္းစံု တည္ေထာင္ျပီး ဒီထက္မက ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝေအာင္ စြမ္းေဆာင္ ႀကိဳးစားလို႔ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ အရည္အခ်င္းေတြကို ျပသႏိုင္ခဲ့တယ္။ ရိုဘင္ရဲ႕ဇာတ္ေကာင္ ဂ်ိဳနပ္စ္ေကာ့ဟာလည္း သူ႔ အသက္ ၁၈ႏွစ္မွာ မိဖေတြ ဆံုးပါးျပီး တစ္ေကာင္ၾကြက္ျဖစ္ခဲ့ေပတဲ့ တစ္ပါးသူရဲ႕ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈကို မခံ၊ ေျမွာက္ပင့္မႈေတြကို အေရးမထား၊ ဘဝကို အရံႈးမေပးပဲ ျဖစ္လာသမွ်ကို ရဲရဲဝံ့ဝ့ံ ရင္ဆိုင္ အံတုခဲ့တာေတြ၊ ေငြရဖို႔အတြက္ဆို ဘယ္သူ႔ကိုမွမညွာႏိုင္ ဘီလူးစီး စီးသလို အခ်င္းခ်င္းလည္လွီးခုတ္ထစ္ျပီး ေလာဘေဇာတိုက္ေနၾကတဲ့ အေမရိကန္စီးပြားေရးေလာကကို ခိုင္မာတဲ့စိတ္ဓါတ္၊ ျပတ္သားတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဘယ္လိုအံတုေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာေတြ အားက်အတုယူဖြယ္ရာ ဇာတ္လမ္းဖြဲ႕ေရးသားထားပါတယ္။

ဂ်ိုနပ္စ္ေကာ့အျပင္ စာဖတ္သူေတြကို ဆြဲေဆာင္သြားတဲ့ တျခားအဓိကဇာတ္ေကာင္ေတြကေတာ့ သူငယ္စဥ္ကတည္းက သူ႔ကိုသားအရင္းလို ခ်စ္ျမတ္ႏိုး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ နီဗားဒါးစမစ္၊ ဂ်ိဳနပ္စ္ဘဝမွာ တစ္သက္တာလံုး အတြက္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရတဲ့ ခ်စ္ဦးသူ ဒါေပမဲ့ သူ႔မိေထြးျဖစ္သြားတဲ့ ရီနာမာလိုး၊ ရိုးသားႀကိဳးစားတဲ့ ဂ်ဴးလူမ်ိဳး ေဒးဗစ္ဝုဖ္နဲ႔ အတၱႀကီးမားလြန္းတဲ့ ရုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္သူ သူ႔ဦးေလးေနာ္မန္၊ ဘဝအေမွာင္ထဲ မေမွ်ာ္လင့္ပဲေရာက္ရာက နာမည္ေက်ာ္ ရုပ္ရွင္မင္းသမီး ျဖစ္ အဲဒီကေန ဘဝေဟာင္းရဲ႕အရိပ္မဲေၾကာင့္ ေအးခ်မ္းတဲ့ သာသနာျပဳ သီလရွင္ဘဝကို ကူးေျပာင္းသြားတဲ့ သနားစရာေကာင္းလွတဲ့ ဂ်င္နီဒင္တန္။

ဒီစာအုပ္မွာ အေနာက္တိုင္းက နာမည္ေက်ာ္ ဇာတ္လမ္းေတြရဲ႕ သေဘာသဘာဝအရ မိန္းမကိစၥ အညွီအေဟာက္ေတြနဲ႔ ရက္စက္တဲ့လက္စားေခ်မႈေတြ စသျဖင့္ ကိုယ့္ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈမ်က္စိနဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့ ဇာတ္ကြက္ေတြေတာ့ ေတြ႔ရမွာပဲ၊ ဒါေပတဲ့ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ ပီပီျပင္ျပင္ ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္းေရးသားႏိုင္မႈ အတတ္ပညာကို စာေရးခ်င္တဲ့သူေတြ ေလ့လာႏိုင္သလို၊ လူငယ္ေတြအတြက္ေတာ့ စီးပြားေရးမွာ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျပီး စြမ္းစြမ္းတမံ ဘယ္လိုမ်ိဳး ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြ လုပ္ရမယ္ဆိုတာေတြ အတုယူအားက်ေစႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္စီးပြား ေငြတစ္မ်က္ႏွာအတြက္ ကို္ယ့္ေသြးရင္းသားရင္းကိုမွ မညွာ ေခါင္းပံုျဖတ္ အျမတ္ထုတ္ခ်င္တာေတြ၊ မိမိ အာဏာတည္ျမဲေရးအတြက္ တျခားသူေတြရဲ႕ဘဝကို နင္းေျခသြားရက္တာေတြ... စတဲ့ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြရဲ႕ ဆိုးယုတ္မႈေတြကိုလည္း ၾကည့္တတ္ရင္ ေတြ႔ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဆရာျမေဟာေျပာဖူးတဲ့ ရပ္စကင္းရဲ႕စကားလိုပဲ စာတစ္အုပ္မွာ ပါေနတာ ေရႊေတြခ်ည္းပဲလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာက္ျဖဳန္းေတြခ်ည္းပဲလဲ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေတာ့ စာတစ္အုပ္ဖတ္တဲ့အခါ အဲ့ဒီထဲက မလိုတဲ့ ေက်ာက္ျဖဳန္းေတြကိုဖယ္ ကို္ယ့္အတြက္ အက်ိဳးရွိေစႏိုင္တဲ့ အဖိုးထိုက္တန္တဲ့ ေရႊကိုသာျမင္ျပီး ယူတတ္ရမယ္။

ကၽြန္မ အသက္၁၈ႏွစ္ေလာက္က ဒီစာအုပ္ကို ပထမဦးဆံုး ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာျပီးမွ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္ေတာ့ အံ့ၾသစရာ ကၽြန္မ မေမ့မေလ်ာ့ မွတ္မိေနတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ဟာ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ ဂ်ိဳနပ္စ္ မဟုတ္ပဲ နီဗားဒါးစမစ္၊ ေဒးဗစ္ဝုဖ္နဲ႔ ဂ်င္နီဒင္တန္ တို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ ရီနာကိုလည္း သနားစရာေကာင္းတဲ့ ဇာတ္ရုပ္အျဖစ္ကလြဲလို႔ သူ႔အေၾကာင္းက ေခါင္းထဲ အမွတ္ထင္ထင္ မက်န္ရစ္ဘူး။

နီဗားဒါး စမစ္က လူျဖဴအေဖ ရက္အင္ဒီယန္းအေမ တို႔က ေမြးဖြားလာသူ  ဇြဲသတၱိ ခြန္အား အျပည့္နဲ႔ ရဲရင့္တဲ့ လူငယ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္၊ တစ္ေန႔ သူ႔အေဖနဲ႔ အေမကို သတ္မဲ့လူဆိုးေတြကို လူဆိုးေတြမွန္း မသိပဲ သူကိုယ္တိုင္ သူ႔အိမ္သြားတဲ့လမ္း ျပမိလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီလူဆိုးေတြကို သူ႔လက္နဲ႔ ျပန္လက္စားေခ်ခဲ့ျပီးေနာက္ ဝရန္းေျပးျဖစ္တဲ့အခါ သူ႔ ေနာက္ေၾကာင္းကို ေဖ်ာက္ဖ်က္လိုက္ျပီး ဂ်ိဳနပ္စ္ အေဖဆီမွာ အလုပ္ဝင္လုပ္ရင္း ဂ်ိဳနပ္စ္ကို သားအရင္းလို ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သူျဖစ္တယ္။ နီဗားဒါးစမစ္က လူဆိုးေတြကို ျပန္သတ္တဲ့ အခန္းမွာ ကၽြန္မဟာ လူငယ္ပီပီ လူငယ္တို႔ရဲ႕ မဟုတ္မခံတတ္တဲ့စိတ္နဲ႔  လက္ခုတ္လက္ဝါးတီးျပီး အားေပးခဲ့ဖူးတာ မွတ္မိေနပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ မေမ့မေလ်ာ့ ရွိေနတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက နီဗားဒါးစမစ္ရဲ႕အေမကို လူဆိုးေတြက အင္ဒီယန္း အေရဆုတ္ဖို႔ အရွင္လတ္လတ္ ကိုယ္ကို ဓါးနဲ႔ခြဲေတာ့ မိန္းမေပမဲ့ လူဆိုးေတြကို ဘာမွေတာင္းပန္ငိုယိုေနတာေတြ မလုပ္ပဲ သတၱိရွိရွိ ရဲရဲဝ့ံဝ့ံ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းပါပဲ၊ အဲဒါကေတာ့ ... " ကၽြန္မ မေၾကာက္ပါဘူး၊ သူတို႔ အကုသုိုလ္နဲ႔ သူတို႔ သြားၾကမွာပါ " ။ ကၽြန္မဟာ သတၱိရွိတဲ့ မိန္းမေတြကို အစဥ္အျမဲ ေလးစားတယ္။

ဒုတိယ ကၽြန္မမွတ္မိေနတဲ့ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေဒးဗစ္ဝုဖ္ပဲျဖစ္တယ္၊ ေဒးဗစ္ဝုဖ္က ဂ်ဴးလူမ်ိဳး၊ သူ႔ အေဖနဲ႔ အေမ ဂ်ာမဏီကထြက္ေျပးလာျပီး အေမရိကန္ေရာက္မွ သူ႔ကိုေမြးခဲ့တယ္၊ သူ႔အေဖဟာ အဝတ္ေဟာင္းေရာင္းသူ အျဖစ္ ခက္ခက္ခဲခဲ အသက္ေမြးရတယ္၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္ သူ႔အေမရဲ႔ အစ္ကို ျဖစ္သူ ဦးေလး ေနာ္မန္က ဂ်ာမဏီကေန အေစာၾကီးကတည္းက ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားခဲ့လို႔ အေမရိကန္ရုပ္ရွင္လုပ္ငန္းမွာ သန္းၾကြယ္သူေဌးျဖစ္ေနျပီ။ သူေဌးမျဖစ္ခင္ကေတာ့ သူ႔အေဖရဲ႕ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ အဝတ္ေဟာင္းေရာင္းရတဲ့ ေငြထဲက ဦးေလးေနာ္မန္ကို ေထာက္ပံ့ခဲ့ဖူးေပတဲ့ သူ သူေဌးျဖစ္တဲ့အခါ ေဒးဗစ္အလုပ္ေတာင္းတာေတာင္ မေပးခ်င္ပဲ ေနာက္ဆံုး မတတ္သာေတာ့မွ ဘယ္သူမွ မသြားခ်င္တဲ့ ကုန္ေလွွာင္ရံုတစ္ခုမွာ ေခြးစားစား ႏြားစားစားဆိုျပီး အလုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ေဒးဗစ္က ဉာဏ္ေကာင္းတယ္၊ လာဘ္ျမင္တယ္၊ စီးပြားေရးအျမင္ရွိတယ္၊ သတၱိရွိတယ္၊ ကၽြန္မသေဘာအက်ဆံုး မေမ့ႏိုင္တဲ့ ရင္တထိတ္ထိိတ္နဲ႔ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ဇာတ္ကြက္တစ္ခုကေတာ့ သူ႕ဦးေလးရဲ႕ ကုန္တိုက္ကို ပထမဆံုး အလုပ္ဆင္းတဲ့ေန႔မွာ ေလာဘၾကီးတဲ့ ပလက္ေဖာင္းလူႀကီးရယ္၊ ထင္သလို ခ်ယ္လွယ္ေနတဲ့ ဖိုမင္ရယ္ အလုပ္သမားေတြနဲ႔ရယ္ကို သူရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းခဲ့တာေတြကိုပဲ။

ရင္နာနာနဲ႔ မွတ္မိေနတဲ့ ေနာက္ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကေတာ့ သနားဂရုဏာသက္စရာေကာင္းလွတဲ့ ဂ်င္နီဒင္တန္နဲ႔သူ႔အေဖတို႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဆင္းရဲလွတဲ့ မ်က္ႏွာမြဲ သားအဖတေတြ ဒုကၡေရာက္ျပီး ကူသူမဲ့့ျဖစ္ခဲ့ပံုေတြ၊ ဂ်င္နီ မတရားေစာ္ကားခံရမွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ အက်င့္စာရိတၱေကာင္းမြန္တယ္ဆိုတာလည္း ယံုၾကည္ပါလ်က္ကနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ဆရာေတြျဖစ္တဲ့သီလရွင္ေတြကအစ၊ သူတို႔ေတြ ယံုၾကည္ေလးစားစြာ ကိုးကြယ္ခဲ့တဲ့ဘုန္းေတာ္ႀကီးပါမက်န္ ဘယ္သူကမွ သူတို႔ဘက္မွာ ရွိမေနခဲ့ဘူး။ သာသနာျပဳ လုပ္ငန္းေတြကို ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ျပီး လုပ္ေနတဲ့သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လူသားေတြရဲ႕စိတ္ထားျမင့္ျမတ္လာေအာင္ တရားေဟာေနပါဆိုတဲ့ဘုန္းေတာ္ႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ လူဆိုတာ ေငြရွိသူ အာဏာရွိသူ မ်က္ႏွာဖက္ကိုသာ လိုက္ပါခ်င္တတ္တဲ့ အက်င့္ရွိသူေတြပါလားဆိုတာ နားလည္မိေတာ့တယ္။

ဒီဇာတ္ေကာင္ေတြကို မေမ့မေလ်ာ့ ထူးထူးျခားျခား ကၽြန္မ မွတ္မိေနတာ အေၾကာင္း တစ္ခုထဲေၾကာင့္ပါပဲ။ ကၽြန္မက မေၾကာက္တတ္တဲ့သူေတြ (no fear) ကို သေဘာက်ေလ့ရွိတယ္၊ ေလာကမွာ မေၾကာက္တတ္ဖို႔ဆိုတာ မွန္မွန္ကန္ကန္ရပ္တည္တဲ့လူ (upright) ျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္။

First edition cover

စာ အညႊန္းလဲ ရွည္ေနျပီဆိုေတာ့ စာအုပ္နာမည္ေလး အေၾကာင္း ခံစားမိသလို ေျပာျပီး နိဂံုးခ်ဳပ္ပါမယ္ေနာ္။ ဟာရိုးေရာ္ဘင္ (Harold Robbins) က သူ႔စာအုပ္ကို ေပးထားတဲ့ နာမည္ Carpetbaggers ရဲ႕အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ကေတာ့ ကိုယ့္နယ္မဟုတ္တဲ့ စီးပြားေရးနယ္ပယ္သစ္ကို ခ်ဲ႕ထြင္သူ ဒါမွမဟုတ္ စီးပြားေရးကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ မ်ိဳးစံုလုပ္သူ လို႔ ခပ္တိုတုိေျပာရမယ္နဲ႔ တူတယ္။

ဆရာအေထာက္ေတာ္လွေအာင္ရဲ႕ စာအုပ္နာမည္ေလးကိ္ု ပိုသေဘာက်မိပါတယ္၊ ရွစ္စပ္က ဂ်င္ေခ်လည္သူ တဲ့...။ ေတာင္သူဦးႀကီးေတြ လယ္ထြန္တဲ့အခါ ထြန္တံုးမွာတတ္ထားတဲ့ ထြန္သြားနဲ႔ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ အသြားအျပန္ လြန္းထိုးျပီး ထြန္ေရးညက္တဲ့အထိ ႏွံ႔စပ္ေအာင္ ထြန္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီ ထြန္သြားက ေျမႀကီးကို ယက္တဲ့အခါ ဂ်င္လည္သလိုမ်ိဳး လည္ေနတာေပါ့၊ မြမြညက္ညက္ျဖစ္တဲ့ လယ္ကို ရႏိုင္ဖို႔ အဲ့ဒီဂ်င္ေလးက လယ္အစပ္ ရွစ္စပ္ကို ႏွံ႔ေအာင္ေရာက္ေနသလို အရာရာႏွံ႔စပ္တဲ့သူ ကၽြမ္းက်င္လည္ပတ္တဲ့သူကို ရွစ္စပ္ကဂ်င္ေျခလည္သူလို႔ ျမန္မာေတြက ခိုင္းႏိႈင္းျပီးေျပာၾကပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အလုပ္အလြန္မ်ားတာကို ဂ်င္ေခ်လည္ လို႔ ျမန္မာအဘိဓါန္က ဖြင့္ဆိုပါတယ္။

စာေကာင္းေပမြန္မ်ား ဖတ္ျခင္းျဖင့္ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္ေသာ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားမ်ား တိုးပြားၾကပါေစ။ 

ကိုးကား။
ရွစ္စပ္က ဂ်င္ေျခလည္သူ (အေထာက္ေတာ္လွေအာင္)
http://www.biography.com/people/howard-hughes-9346282
http://en.wikipedia.org/wiki/Howard_Hughes
http://en.wikipedia.org/wiki/Harold_Robbins
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Carpetbaggers

ေမတၱာျဖင့္... မေရႊစု

 ++++

ေဖေဖ

(ေဖေဖတို႔ လူပ်ိဳဘဝ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ေက်ာ္ေလာက္က ကင္မရာကို ေနာက္ေက်ာေပးျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ရိႈးထုတ္တာေတြ ေခတ္စားခဲ့ဖူးတယ္...)

ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေမေမေရာ ေမေမ့ဘက္ကေဆြမ်ိဳးေတြကပါ ၀ိုင္းျပီးေျပာၾကတယ္၊ ညည္းဟာ အေဖ့သမီးမွ အေဖ့သမီး အစစ္ပဲတဲ့၊ ဒီေတာ့ ကိုယ္က မ်က္လံုးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ၿပီး စဥ္းစားမိတယ္၊ ဒီအေဖက ေမြးတာ ဒီအေဖ့သမီးအစစ္မဟုတ္လို႔ ဘယ္သူ႔သမီး ျဖစ္ရအံုးမလဲေပါ့၊ ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ လူႀကီးေတြပဲလို႔ စိတ္ထဲ မေၾကမလည္ ျဖစ္ခဲ့မိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး နားလည္လာတတ္ေတာ့မွ အေဖ့သမီးဆိုတာ အေဖနဲ႔ စိတ္ခ်င္းတူ ႐ုပ္ခ်င္းတူ အေဖကိုခ်စ္ အေဖကိုမ်က္စိေအာက္ကအေပ်ာက္မခံ အေဖနဲ႔ ဘယ္သူပဲ စကားမ်ားမ်ား အေဖ့ဘက္ကပဲလိုက္ အေဖေျပာသမွ်အမွန္ အေဖ့ကိုနည္းနည္းမွ အထိမခံ ... ဒါေၾကာင့္မို႔ အေဖ့သမီးလို႔ ေျပာၾကတာကိုးလို႔...။

ကိုယ္ငယ္ငယ္တုန္းက အေဖနဲ႔ အေမႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အိပ္ေလ့ရွိတယ္၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ညအိပ္ခါနီး အိပ္ရာထဲ သားအမိ သားအဖတေတြ ေဆာ့ေနရင္း စရင္းေနာက္ရင္းနဲ႔ အေဖက ကိုယ့္ေက်ာကိုပုတ္လိုက္တာ မေတာ္တဆ လက္ဆျပင္းျပီး နာသြားလို႔ ကိုယ္လည္း ေအာ္ငိုမိတယ္၊ ေက်ာကိုလွန္ၾကည့္ေတာ့ နဲနဲေလး နီေနလို႔ ေမေမက သူ႔သမီးကို နာေအာင္ လုပ္ရပါ့မလားဆိုျပီး ေဖေဖ့ကို ရန္ေတြ႔ရာက အေဖနဲ႔ အေမ ၂ေယာက္သား ရန္ျဖစ္ၾကပါေလေရာ၊ ေတာ္ၾကာေတာ့ ေဖေဖက အိပ္ရာေပၚကေန ဆင္းသြားျပီး အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းမွာ သြားအိပ္တယ္၊ ကိုယ္လား... အေမ့ကို တစ္ခ်က္ေစြၾကည့္ျပီးေတာ့ ေဖေဖ့ေနာက္ကိုဆင္းလိုက္သြားတာပါပဲ၊ ျပီး ေဖေဖနဲ႔အတူဧည့္ခန္းမွာ ေနေပးတယ္။ ေမေမက ဒီအေၾကာင္းကို အခုထက္ထိ ေျပာမဆံုးဘူး၊ သူ႔ဘက္ကလိုက္ေျပာေပးရတဲ့ အေမနားမေနခဲ့ပဲ သူ႔ကို႐ိုက္တဲ့အေဖ့ဘက္ကို ပါတဲ့သူတဲ့။ ငယ္ငယ္က ညဆို ေဖေဖ့ေနာက္ေက်ာကို ခပ္တင္းတင္း ဖက္အိပ္ရင္း ေဖေဖေသသြားရင္ ငါဘယ္သူနဲ႔ ေနရပါ့မလဲလို႔ စိတ္ပူထိတ္လန္႔မိခဲ့ဖူးတဲ့ရက္ေတြရွိတယ္။ အေဖက သမီး ဘယ္အရြယ္ထိ ေဖေဖနဲ႔ အတူအိပ္မလဲဆို အိုတဲ့အထိ ... အိုတဲ့အထိလို႔ ေျပာခဲ့တာ မွတ္မိေနေသးတယ္။ ညအိပ္ၾကရင္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ကိုယ့္ဘက္သူ႔ဘက္လွည့္အိပ္ေၾကးလုပ္ထားျပီး ဒီေန႔ အေဖက သမီးဘက္ကို လွည့္အိပ္ရမဲ့ေန႔၊ ေနာက္ေန႔ သမီးက အေဖ့ဘက္ကို လွည့္အိပ္ရမဲ့ေန႔နဲ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ခဏခဏ ျငင္းၾကလြန္းလို႔ ငယ္ကတည္းက စနစ္တက်နဲ႔ မတိက်ႀကီး လုပ္ခ်င္တတ္တဲ့ကိုယ္က တစ္ေယာက္ဘက္တစ္ေယာက္ လွည့္အိပ္ရမဲ့ရက္ေတြကို ျပကၡဒိန္မွာ အေသအခ်ာ မွတ္သားထားခဲ့ဖူးတာေတြကိုလဲ သတိရေနမိတယ္။

အေဖက သူ႔သမီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အရြယ္ေရာက္လာတယ္ ဆိုတာ သတိထားမိပံုလည္း မရဘူး၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသူႀကီး ျဖစ္တဲ့အထိ လြယ္အိတ္ၾကီးလြယ္ေပးျပီး ေက်ာင္းကို လိုက္ပို႔တုန္း၊ က်ဴရွင္ကို လာႀကိဳတုန္း၊ ျမိဳ႔ထဲလမ္းေလွ်ာက္ရင္ အေဖနဲ႔ သမီး လက္ခ်င္းခ်ိတ္ျပီး ေလွ်ာက္ၾကတုန္း၊ အေဖက ေခ်ာလဲေခ်ာ အရြယ္တင္ ႏုပ်ိဳေနေတာ့ မသိတဲ့သူေတြက ဒီေကာင္မေလး အတြဲရေနသလားလို႕ အထင္မွားၾကမတတ္၊ ဒါေပတဲ့ အေဖကေတာ့ ကိုယ့္ကို ကေလးလို႔ ထင္မွတ္တုန္း။ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသူဘဝမွာ သူ႔မိတ္ေဆြေဟာင္းတစ္ေယာက္နဲ႔ လမ္းမွာေတြ႔ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ၾကတာ၊ ဒါ... က်ေနာ့္သမီးေလ... အီလက္ထရြန္နစ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသူၾကီးေပါ့...အင္ဂ်င္နီယာမၾကီးျဖစ္ေတာ့မယ္... ဒါေပတဲ့ အခုမွ အသက္က ၂၀ပဲရွိေသးတာ... ငယ္ငယ္ကေလး... တဲ့၊ တစ္ဘက္လူကေတာ့ ကိုယ့္ကို အသက္လိမ္ျပီးေက်ာင္းေနခဲ့သူလားလို႔ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနေတာ့မွာပဲ၊ တကယ္ဆို အဲ့ဒီအခ်ိန္ ကိုယ့္အသက္ ၂၄ႏွစ္ထဲမွာ။

ဒီလိုနဲ႔ သမီးေရာ အေဖပါ တျဖည္းျဖည္း အသက္ၾကီးလာၾကျပီ။ တကယ္ဆို အေဖက အင္မတန္မွ က်န္းမာေရးေကာင္းတယ္၊ တစ္သက္လံုးမွာ ဖ်ားတယ္ နာတယ္ရယ္လို႔ ထူးထူးျခားျခားမရွိခဲ့စဖူး၊ ပင္စင္ယူျပီးတာေတာင္မွ ႐ံုးက အႀကံေပးျပန္ခန္႔ေတာ့ အသက္၆၄ႏွစ္ေလာက္ထိ ေရွးေဟာင္းနယ္ေျမေတြ ေလွ်ာက္သြားျပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ သုေတသန အလုပ္ေတြ လုပ္ေပးခဲ့ေသးတယ္။ အေဖ့ လက္ေမာင္းေတြကိုင္ၾကည့္ရင္ ၾကြက္သားေတြ နဲ႔ တင္းတင္းရင္းရင္းရွိတုန္း၊ မနက္ဆို ေစ်းကို ကိုယ္တိုင္ လမ္းေလွ်ာက္သြားတုန္း၊ စင္ကာပူနဲ႔ ရန္ကုန္ကို သြားလိုက္ ျပန္လိုက္ လုပ္လို႔ေကာင္းတုန္း၊ ညဘက္ မိုးခ်ဳပ္တာေတာင္ တစ္ေယာက္တည္း ကားေမာင္းျပီး စာအုပ္ဆိုင္ေတြ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းအိမ္ေတြ ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်ာက္လည္လို႔ေကာင္းတုန္း၊ စိတ္ရင္းေကာင္းေပမယ့္ စိတ္တိုတတ္ေလ့ရွိတဲ့သူေတြရဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း စိတ္ကေလးလက္တစ္ဆစ္နဲ႔ သမီးေတြကို အလိုမက်ရင္ ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ ဆူပြက္လို႔ေကာင္းတုန္း၊ ဒါေပမဲ့ ဟိုတုန္းကလိုပဲ ဇနီးနဲ႔ သမီးေတြ လိုတာမွန္သမွ် သူတတ္ႏိုင္တာထက္ ပိုျပီး ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္တုန္း။ ဟိုးအရင္တုန္းက အေဖက ကိုယ့္ကို အသက္ငယ္ေသးတယ္လို႔ မွားထင္ခဲ့မိသလို ကိုယ္တို႔ေတြကလည္း အေဖ့ကို ခုခ်ိန္ထိ လူငယ္ေလးလို႔ ထင္ေကာင္းတုန္း၊ တကယ္ဆို အေဖ့အသက္က ၇၀ေက်ာ္လာျပီကိုး။

အေဖရဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေနာက္တစ္ခ်က္က သမီး၃ေယာက္ရွိတာ ဘယ္သမီးကိုမွ ေရြးျပီး ပစားမေပးခဲ့စဖူး၊ သမီးေတြမွာရွိတဲ့ ခ်ိဳ႔ယြင္းခ်က္ေလးေတြကိုလည္း အျပစ္မတင္ ခြင့္လႊတ္တတ္စျမဲ၊ ကိုယ္ဟာ သမီးေတြအားလံုးထဲမွာ အေဖ့သမီးျဖစ္တဲ့အတြက္ အေဖ့စိတ္ႀကိဳက္ အေဖစီမံသလို အေဖသေဘာက် အရာအားလံုး လိုက္နာခဲ့လို႔ ကိုယ့္အတြက္ ပိုျပီးဂုဏ္ယူတာမ်ိဳးပဲရွိတယ္၊ အဲ့အတြက္နဲ႔ တျခားသမီးေတြထက္ပိုျပီး ကိုယ့္ကိုတစ္ခါမွ မေျမွာက္စားခဲ့ပါဘူး၊ အေဖလိုအပ္တာမွန္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးေနလို႔ မ်က္ႏွာသာပိုေပးတာမ်ိဳးလည္း လံုးဝမလုပ္ခဲ့ပါဘူး၊ အဲသာကို ကိုယ္ကလည္း အေဖ့စိတ္နဲ႔ညီ အေဖ့သေဘာအတိုင္း စိတ္ထဲ ေက်နပ္တယ္၊ တကယ့္မွ်တတဲ့အေဖဆိုတာ ဒါမ်ိဳးပဲျဖစ္ရမယ္ေလ။

ဟိုတစ္ေန႔ကေတာ့ အေဖနဲ႔ ကိုယ္ ၂ေယာက္သား စကားမ်ားၾကတယ္၊ ဒါကေတာ့ ဆရာအလုပ္မခံခ်င္တတ္တဲ့ လူႀကီးေတြရဲ႔သေဘာနဲ႔ စိတ္ပူတတ္တဲ့ သားသမီးေတြၾကား ျဖစ္တတ္တဲ့ ထံုးစံ သဘာဝအတိုင္းေပါ့။ အေဖ့ကုိ ႀကိဳျပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး ေခ်ာ့ထားပါရက္ကနဲ႔ စကားနားမေထာင္ခ်င္တဲ့အတြက္ စကားမ်ားၾကတာမွာ... အေဖကလည္း စိတ္တိုျပီး ေအာ္... ကိုယ္ကလည္း အေဖ့သမီးေလ... ဒီေတာ့ တျပန္ စိတ္တိုျပီး ျပန္ေအာ္... ၊ အေဖဟာ သူ႔ကို မေအာ္စဖူး ကိုယ္ေအာ္လိုက္တဲ့အခါ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ အသံ တိတ္သြားတယ္၊ အေဖ အသံ တိတ္သြားေတာ့မွ ကိုယ္လည္း အေတာ့္ကို ဝမ္းနည္းသြားမိတယ္၊ ကိုယ့္အေဖတစ္ေယာက္လံုးကို ဒီလို ေျပာရသလား မိုက္လိုက္ပံုႏွယ္ ဆိုျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ေဒါသျပန္ထြက္မိတယ္၊ ဒါနဲ႔ အေဖ့နား သြားျပီး အေဖ့ကို ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ေျပာမိတာ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္လို႔ အေဖ့ပါးကို အသာနမ္းရင္း သမီးကို ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္လို႔ ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ ရွိခိုးလိုက္တယ္၊ အေဖ့မ်က္ႏွာက စိတ္ဆိုးမေနတဲ့အျပင္ ၿပံဳးေယာင္ေယာင္နဲ႔၊ အေဖက ကိုယ့္ကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ရင္း သူ ေျပာေလ့ေျပာထမရွိခဲ့တဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို တိုးတိုးကေလး ျပန္ေျပာတယ္...၊ အေဖ့သမီးေတြထဲမွာ သမီးကို အခ်စ္ဆံုးပဲ၊ ဘာလို႔ စိတ္ဆိုးရမွာလဲတဲ့...။

ေက်းဇူးရွင္ ေဖေဖ ဒီကေန႔ ေမြးေန႔ကစလို႔ ခံစားေနရေသာ ေရာဂါမ်ား ပိန္းၾကာဖက္ ေရမတင္ေလွ်ာကာက်သကဲ့သို႔ ေပ်ာက္ကင္းျပီး စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာစြာျဖင့္ သူေတာ္ေကာင္း သူျမတ္ေကာင္းတရားမ်ားကို ပြားမ်ားအားထုတ္ႏိုင္၍ တရားဓမၼမ်ားႏွင့္ ေမြ႔ေပ်ာ္ႏိုင္ပါေစ။

၇၆ႏွစ္ေျမာက္ အေဖ့ေမြးေန႔အမွတ္တရ...
မွ... အေဖ့ခ်စ္သမီးလတ္

++++

ရာမမင္းသားရဲ႕ေနာင္တ

ကိုေရခ်မ္းနဲ႔ မေရႊစုတို႔ ဒီကေန႔ ညစာ ထမင္းစားေနာက္က်ရေလသည္။ ေနာက္က်ရျခင္းအေၾကာင္းရင္းကား မေရႊစုငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မွ ဖုန္းဆက္လာျပီး ဟိုဘက္ကေန မ်က္ရည္ေလးစမ္းစမ္း ႏွင့္ သူ႔ ေယာက္်ားျဖစ္သူရဲ႕အေၾကာင္း တိုင္တည္ ေျပာျပတာေတြကိုနားေထာင္ရင္း တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ႏွစ္သိမ့္ေပးေနရေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ နာရီ၀က္ ၄၅မိနစ္ေလာက္ ၾကာေသာ္ ဖုန္းေတြလည္းပူ နားေတြလည္း ပူလာေပျပီ၊ စိတ္ရင္းအတိုင္းဆိုေသာ္ အဲသာမ်ိဳး နည္းနည္းမွ သည္းညီးမခံနဲ႔၊ သူေျပာသလို ျပန္ေျပာပလိုက္စမ္း၊ ဒါမ်ိဳး ခံေနရင္ ေရာင့္တက္မွာေပါ့... ဘာညာကြိကြ ႏွင့္ ေျမွာက္ေပးလိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔မွာမူကား.... သည္းခံလိုက္ပါဟယ္၊ နင္တို႔ ခ်စ္လို႔ယူထားၾကတာပဲဟာ၊ သူေျပာလာလည္း ကိုယ္မဟုတ္ရင္ျပီးေရာမဟုတ္လား၊ မၾကိဳက္လည္း မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန ေအးတာေပါ့ဟယ္...၊ လင္မယားေတြဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ... ငါတို႔လည္း ရန္ျဖစ္ၾကတာပဲ...ရန္ျဖစ္ျပီး ပိုေတာင္ခ်စ္ၾကေသးတယ္၊ စသျဖင့္ ေလေအးေလးႏွင့္ ရႊီးရေလသည္။

ဟုတ္တယ္ေလ... လင္မယားၾကား၀င္မပါနဲ႔ဆိုတဲ့စကားလည္း အရွိသားမဟုတ္လား၊ သူတို႔က သူတို႔ဘာသာရန္ျဖစ္ျပီး ခဏေန ျပန္ခ်စ္ၾကမွာ... ကိုယ္က မဟုတ္တာသြားအာေခ်ာင္မိရင္ ၾကားထဲက ငထြားက ခါးနာေနဦးမွာ... ။

ငိုလို႔ တိုင္တန္းလို႔ အားရေသာ္ မယ္မင္းၾကီးမဘက္ကဖုန္းခ်သြားေလျပီ၊ ကိုေရခ်မ္းက အလိုက္တသိ ေသာက္ေရခြက္ကို အဆင္သင့္လွမ္းေပး၏။ ဂြက္ခနဲ ေရကို အေမာတေကာေသာက္ရင္း ထမင္းပြဲျပင္ရ၏။

“ဘယ့္ႏွယ္ ဆရာမၾကီး... ေျဖသိမ့္ေပးရတာ အေတာ္ေမာသြားပလား၊ ဒီတစ္ခါက ဘာျဖစ္သတဲ့လဲ...”

“ထံုးစံအတိုင္းေပါ့... မေန႔က႐ံုးပိတ္ရက္ျဖစ္ေပမဲ့ အေရးတၾကီးကိစၥရွိလို႔ ႐ံုးသြားရသတဲ့၊ အေမရိကဘက္နဲ႔ စည္းေ၀းလုပ္ေနရလို႔ ညမိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္သတဲ့့၊ အဲသာကို သူ႔ေယာက္်ားက ပိတ္ရက္မယ္ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနလို႔ ခ်က္ေကြၽးမယ့္သူမရွိလို႔ မၾကည္လင္တာတဲ့... မၾကည္လင္တာ ႐ိုး႐ိုးမဟုတ္ပဲ... ဟိုလူသည္လူေတြနဲ႔ပါ သံသယေတြဝင္ ေပါက္ကရ လိုက္စြပ္စြဲျပီး ေပးစားလို႔တဲ့... မမေလးက ဝမ္းနည္းပက္လက္ ျဖစ္ေနတာ...”

“ဒီလူကလည္း သူ႔မိန္းမကို စယူကတည္းက ေတြ႔သမွ်လူနဲ႔ စိတ္မခ်ပဲ သံသယျဖစ္လြန္းလွတာ... ခုခ်ိန္ထိကို မျပီးႏိုင္ေသးဘူးလား...”

“မသိပါဘူး ဦးေရခ်မ္းရယ္... တကယ္က သူမ်ားသူငယ္ခ်င္းက ေက်ာင္းတုန္းကလည္း ရီးစားဆိုလို႔ တစ္ခါမွ ထားဖူးတဲ့သူ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီတစ္ေယာက္ပဲေတြ႔ ဒီတစ္ေယာက္ပဲ ခ်စ္ၾကိဳက္ ယူခဲ့ၾကတာကပဲ၊ သင္းကမွ ရီးစားေတြမႈိလိုေပါက္ခဲ့တာ၊ အဲသဟာကို ငါးဖယ္ကတစ္ျပန္ ဟိုသည္ စြပ္စြဲတာကေတာ့ တခါတခါ နားၾကားရ ျပင္းကပ္လွတယ္... အဲ့ဟာမကလည္း သူ႔ေယာက္်ားကို သည္းညည္းခံလိုက္တာ ခ်စ္လိုက္တာဆိုတာ တုန္ေနတာပဲ...၊ သည္းညည္းခံေတာ့ ဟိုကေရာင့္တက္ေတာ့တာပဲ...၊ လူေတြကလည္း ခက္ပါတယ္... သူမ်ားကို ထင္ရာစြပ္စြဲလိုက္တာ ေျပာခ်င္တာေျပာလိုက္တာက ကိုယ့္ပါးစပ္က ထြက္သြားတာက တစ္ခြန္းတည္းရယ္... ခံစားလိုက္ရတဲ့သူမွာေတာ့ တနင့္တပိုးၾကီးဆိုတာ မသိၾကဘူးရယ္..”

မေရႊစုကေျပာေျပာဆိုဆို စားပြဲေပၚကို ဟင္းပြဲေတြခ်ရင္း ေရေႏြးခပ္ဖို႔ ျပင္ေနေလသည္။ ဦးေရခ်မ္းက ေအးေနျပီျဖစ္ေသာ ထမင္းမ်ားကို ျပန္ေႏႊးေပးသည္။

“အဲသာေျပာတာေပါ့... တခ်ိဳ႔ ေယာက္်ားေတြဟာ သိပ္တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၾကတာပဲ...၊ အဲ့လိုလူမ်ိဳးေတြ ေနာင္မွ ေနာင္တရလိမ့္မယ္... ၾကည့္ေန... “

စားပြဲမွာ ထမင္းပန္းကန္ေတြခ်ရင္း ထိုင္ေနျပီျဖစ္ေသာဦးေရခ်မ္းက မေက်မနပ္ႏွင့္ေျပာေနသည့္မေရႊစုကို မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္ရင္း ခပ္ျပံဳးျပံဳးလုပ္ေနေလသည္။

“ဟဲဟဲ... အန္တီမေရႊစုတို႔ မေက်မနပ္ျဖစ္ျပီဆို ကြၽန္ေတာ္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္နားေထာင္ရေတာ့မွာ ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ...”

ဟင္... ဘယ္လိုသိလဲ အၾကည့္ျဖင့္ ဦးေရခ်မ္းကို ၾကည့္ရင္း မေရႊစုက ျဖတ္ခနဲေပၚလာသည့္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို ခ်က္ခ်င္းပင္ သတိရမိသြား၏။

“ဦးေရခ်မ္း ရာမာယဏ ဇာတ္လမ္းသိတယ္မႈတ္လား...၊ အဲ့မွာ ရာမမင္းဆိုလည္း ေနာင္မွ ေနာင္တ ရတာေလ... “

“ရာမယဏဇာတ္ဆိုရင္ ရာမ လကၡဏာ သီတာ ရယ္၊ ေလးတင္တဲ့ အခန္းရယ္၊ ဒႆဂီရိက ေရႊသမင္အေရာင္ျပျပီး သီတာေဒ၀ီကို ခိုးယူတာရယ္၊ သိရ္ဃိုဠ္ျပည္ မီးေလာင္တာရယ္... ဒါပဲသိတယ္၊ ရာမမင္းၾကီးက ဘာလို႔ေနာင္တရတာတဲ့လဲ... အဲသဟာေတာ့ မသိေပါင္ဗ်ာ...”

မေရႊစုက ဟင္းပြဲေတြစီရင္း မတ္တပ္ရပ္လ်က္ပင္ ဦးေရခ်မ္းပန္းကန္ထဲ ပုဇြန္ထုပ္ခပ္ၾကီးၾကီးတစ္ေကာင္ကို ဦးခ်ေပးလိုက္သည္။

“ဟုတ္တာေပါ့... ဒီဇာတ္လမ္းကို ၾကည့္ဖူး ဖတ္ဖူးသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရာမမင္းၾကီး ဉာဏ္ပညာၾကီးတာ တန္ခိုးၾကီးတာေတြပဲသိတာေလ၊ သူျပဳမိတဲ့ အမႈေၾကာင့္ ေနာက္မွ ေနာင္တရျပီး သူ႔မိဖုရား သီတာေဒ၀ီကို လက္လႊတ္လိုက္ရတဲ့ အေၾကာင္းကို မသိၾကဘူး၊ တကယ္က ဒါေလးကလည္း ရာမယဏဇာတ္မွာ ဂ႐ုျပဳ မွတ္သားသင့္တယ္ထင္တာပဲ”

“လင္းစမ္းပါဦးဗ်ာ...”

မေရႊစုက ထမင္းစားပြဲမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ရင္း စကားဆက္သည္။

“ဒီလိုေလ... ရာမမင္းသားတို႔ စစ္ႏိုင္ျပီး သီတာေဒ၀ီကို ဒႆဂီရိလက္ထဲကေနျပန္ရလာေတာ့ သီတာေဒ၀ီမင္းသမီးက ရာမမင္းသား သံသယကင္းေအာင္ဆိုျပီး သစၥာအဓိ႒ာန္ျပဳ မီးပံုထဲ ခုန္ဆင္းျပီး သူျဖဴစင္ေၾကာင္း သက္ေသျပခဲ့ရတယ္မႈတ္လား။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီတုန္းက ေမွာ္႐ံုေတာကေန သုက်ိတ္ျပည္မွာ ေခတၱစံေနတဲ့အခ်ိန္၊ ရာမမင္းသားဖခမည္းေတာ္ နတ္ရြာစံေတာ့မွ သူတို႔က ျပည္ေတာ္ျပန္ရတာကိုး၊ ျပည္ေတာ္ျပန္ေရာက္လို႔ ဖခမည္းေတာ္ေနရာကိုယူ ဘုရင္ျဖစ္လာတဲ့အခါ ျပည္သူျပည္သားေတြက ဒႆဂီရိလက္ထဲက ျပန္ေရာက္လာတဲ့ သီတာေဒ၀ီကို မိဖုရားႀကီးေျမွာက္ရမလားဆိုျပီး စကားတင္းဆိုၾက၊ ဆႏၵျပၾကေရာတဲ့၊ အဲ့ဒီမွာ မီးပံုထဲဆင္းျပတာေတာင္ မီးမေလာင္ပဲ သစၥာမွန္တဲ့ကိုယ့္မိဖုရားဘက္က ေယာက္်ားပီပီ မရပ္တည္ပဲ ျပည္သူအလုိက် မိဖုရားကို စြန္႔ပစ္လိုက္တယ္ေလ...”

“ေၾသာ္... “

မေရႊစုက စကားစ ခဏရပ္ကာ ပါးစပ္ထဲက ထမင္းလုပ္ကိုျပီးေအာင္၀ါးလိုက္ျပီးမွ...

“အေမစုေတာင္မွ ဒီအေၾကာင္းေလးကို ကိုးကားျပီး ဒီမိုကေရစီ အေၾကာင္းရွင္းျပထားေသးတယ္...”

“ဟုတ္လား.. လုပ္စမ္းပါဦး”

“ရာမမင္းဟာတဲ့... မင္းတစ္ပါးအေနနဲ႔ဆိုရင္ အင္မတန္မွေကာင္းတဲ့မင္းျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕မိဖုရားအေပၚမွာ မွ်မွ်တတ မဆက္ဆံခဲ့ဘူးတဲ့၊ သူ႔မိဖုရား ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းမွန္း သိရက္သားနဲ႔ သူမ်ားေျပာတာ ဘာျဖစ္လုိ႔ နားေထာင္ရလဲဆိုေတာ့ ျပည္သူျပည္သား အမ်ားရဲ႔ဆႏၵ ဒီမိုကေရစီကို ဦးစားေပးမႈေၾကာင့္ပဲတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ အေကာင္းခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ရဲ႕အားနည္းခ်က္ေတြလည္း ရွိေနႏိုင္သတဲ့၊ အမ်ားကေန အလကားသက္သက္၊ သြားပုပ္ေလလြင့္၊ အားအားယားယားေျပာေနတဲ့ ကိစၥေတြဟာ တစ္ခါေလ ဒီမိုကေရစီမွာလည္း လႊမ္းမိုးထားတတ္တယ္။ အဲဒီဟာေတြကို ကြၽန္မတုိ႔ အမ်ားႀကီးသတိထားရမတဲ့... ကဲ... တို႔ အေမစုေျပာျပတာေလး သတိထားစရာ မေကာင္းလွေပဘူးလား...”

“မွန္ပါ့ဗ်ာ... ဟုတ္လိုက္တာ...၊ ဒါနဲ႔... ေနပါဦး... အဲသလို စြန္႔ပစ္လိုက္မိလို႔ ရာမမင္းသားက ေနာင္တရတာလား၊ ဒီလိုလား...”

ေျပာရင္းဆိုရင္း ပံုျပင္နားေထာင္လုိ႔ေကာင္းရဲ႔ထင္၊ ဦးေရခ်မ္းက ထမင္းေတြထပ္ထည့္ေနေလသည္။

“ဘယ္ကသာ...”

မေရႊစုက ထမင္း၀ါးရင္း ေခါင္းတခါခါျဖင့္မ်က္ႏွာကို ႐ံႈ႔မဲ့လိုက္ေသး၏။

“ဒါျဖင့္... ဘာေၾကာင့္ ေနာင္တရသတဲ့လဲ...”

“သီတာေဒ၀ီက ျပည္ႏွင္ဒါဏ္ေပးခံရေတာ့ ကိုယ္ဝန္အရင့္အမာၾကီးနဲ႔၊ ေတာထဲက ရေသ့ၾကီးေက်ာင္းမွာ သြားေနရင္း ရာမမင္းသားရဲ႔ သားေတာ္ေလးကို ေမြးသတဲ့၊ ရာမမင္းသားရဲ႔သားေတာ္ အရင္းရယ္၊ တိုတိုေျပာရရင္ ေနာက္ထပ္ ေမြးစားထားတဲ့ သားေတာ္တစ္ပါးရယ္ကို ခုနက ရေသ့ၾကီးက ရာမယဏလကၤာၾကီး သင္ေပးတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီမင္းသားေလး ႏွစ္ပါးက ရာမမင္းသားရဲ႔ ျမင္းခင္းေတာ္မွာ အဲ့လကၤာကဗ်ာကို ရြတ္ဆိုျပလိုက္ေတာ့ ရာမမင္းသားျဖစ္တဲ့ ဘုရင္ကၾကားသြားျပီး မိဖုရားနဲ႔ သားေတာ္ႏွစ္ပါးကို ျပည္ေတာ္ျပန္၀င္ေစသတဲ့။”

“ဒါဆို ျပီးေနျပီပဲ... ဘာေနာင္တ ရစရာရွိေတာ့သလဲ...”

“လာဦးမယ္ေလ... လာဦးမယ္... ဦးေရခ်မ္းတို႔ ထိုထို ေယာက္်ားတို႔တေတြရဲ႔ မဆံုးႏိုင္တဲ့ သံသယေတြလာဦးမယ္၊ ဇာတ္လမ္းက အခုမွ ေျပာခ်င္တဲ့ေနရာကိုေရာက္မွာ...”

“ကဲ... ဆိုပါဗ်ာ...”

“သူက သားေတာ္ႏွစ္ပါးနဲ႔ မိဖုရားကို ျပန္ေခၚတာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႔၊ ဒါေပတဲ့ မိဖုရားကို ေနာက္ထပ္တစ္ၾကိမ္ က်မ္းက်ိန္ခိုင္းေသးတာတဲ့ရွင္... ၊ အဲ့ဒီေတာ့ သီတာေဒ၀ီမင္းသမီးလည္း သူဒီေလာက္ ျဖဴစင္ရဲ႔သားနဲ႔ သူ႔ကို အယံုအၾကည္မရွိလွတာ... ရင္နာတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕...၊ ျပီးေတာ့ လူဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ပဲ သေဘာေကာင္းပေစဦး၊ သူတို႔သည္းခံႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာတစ္ခုထက္ လြန္လာရင္ မရေတာ့ဘူးေလ...၊ ဒီေတာ့ ရာမမင္းေရွ႔မွာ ဘယ္လုိက်ိန္ဆိုလိုက္သလဲဆိုေတာ့ မိမိဟာ တျခားေယာက္်ားတစ္ပါးနဲ႔မွားယြင္းျခင္းမရွိပါ၊ ဤမွန္ေသာသစၥာစကားေၾကာင့္ ေျမနတ္သမီးက သူ႔ကို ယူေဆာင္သြားပါေစလို႔ က်ိန္လိုက္သတဲ့...”

“အဲ့ဒီေတာ့...”

“အဲ့ဒီေတာ့ အဲသဟာပဲေလ... နတ္သမီးက သီတာေဒ၀ီကို ေခၚေဆာင္သြားေလေတာ့သတည္းေပါ့၊ သီတာမင္းသမီးမရွိေတာ့မွ ရာမမင္းသားလည္း သူ႔အမွားအတြက္ ေနာင္တ အၾကီးအက်ယ္ရျပီး ျဗဟၼာမင္းၾကီးအထိတက္ျပီး သူ႔မိဖုရားကို ျပန္ေတာင္းေပမယ့္ ဟိုကျပန္မေပးေတာ့ဘူးတဲ့...၊ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ဒါပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္မိဖုရားအေပၚ ဒီေလာက္ေတာင္ မယံုမၾကည္နဲ႔ သံသယမ်ားလွတဲ့ရာမမင္း ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ဘယ္လိုမွျပင္မရတဲ့ ေနာင္တေတြနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ရေတာ့တာေပါ့...”

“ေၾသာ္... ဒီလိုလား...၊ အဲသာေလး... ခင္ဗ်ား သူငယ္ခ်င္းေယာက္်ားကို ေျပာျပလိုက္ပါလား.... အဟီး... “

“အြန္႔...ေၾကာက္ပါတယ္ေတာ္... ေျပာမျပရဲေပါင္... ကိုယ့္အိမ္က ကိုယ့္လူမို႔ ကိုယ္ေျပာရဲသဟာ...”

မေရႊစုက ပုခုန္းတြန္႔ရင္း ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ေနမိသည္။ ကိုေရခ်မ္းက ေနာက္ထပ္ ထမင္းတစ္ပန္းကန္ ထပ္ထည့္ဖို႔ျပင္ရင္း...

“ေနာက္ဆို ထမင္းစားရင္း ပံုျပင္မေျပာရင္ ေကာင္းမယ္ဗ်ိဳ႔... ခုေတာ့ ဘယ္လို စားေကာင္းမွန္းကို မသိဘူးဗ်ာ...”

မေရႊစုက ဦးေရခ်မ္းအား မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း ျပံဳးကာ ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။

ကိုးကား

၁) ေမာင္ထင္ေရးသားေသာ အိႏၵိယစာေပသမိုင္း၊ ရာမာယဏ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းမွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္

၂) ၁၉၉၉ စာဆိုေတာ္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္ထုတ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေျပာေသာ ရာမာယဏလက္ကမ္းစာေစာင္မွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္

၃)Image Resource - http://www.frogview.com/show4.php?file=7183

+++++

ဧရာဝတီမွ မဲေခါင္သို႔ .... ၁

ဆီးရိဗ္ျမိဳ႔ထဲ၀င္လာေတာ့ ည၉နာရီထိုးလုပါျပီ၊ ကြၽန္မတို႔စီးလာတဲ့ကား မဲေခါင္ဘတ္စ္ကားဂိတ္ထိုးရပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ကြၽန္မတို႔တည္းမဲ့ေဟာ္တယ္အမွတ္တံဆိပ္ေနာက္ခံနဲ႔ ကြၽန္မနာမည္ေရးထားတဲ့ ဘုတ္ျပားကို ေျမွာက္ကိုင္ျပီး ေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔ကို စေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ မူလဘူတ ခမာလူမ်ိဳးတို႔ပံုစံ အသားခပ္ညိဳညိဳ အရပ္ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေမးရိုးခပ္ခ်ိဳင့္ခ်ိဳင့္၊ ဝတ္စားထားတာက အနည္းငယ္ညွိဳးႏြမ္းေနေပတဲ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိေအာင္ ေနထိုင္တတ္ပံုရတယ္။ ကြၽန္မအမ်ိဳးသားက ဟိုင္း... လို႔ သူ႔ကို စတင္ႏႈတ္ဆက္စဥ္မွာပဲ လက္ထဲက ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ကူညီဆြဲယူရင္း ေနေလာင္ထားတဲ့ အသားညိဳညစ္ညစ္မ်က္ႏွာေပၚက ေဖြးျဖဴေနတဲ့ သူ႔သြားေတြကို အစြမ္းကုန္ေဖာ္ျပံဳးလိုက္ျပီး သူ႕ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ပါတယ္။

မဲေခါင္ကားဂိတ္နဲ႔ ေဟာ္တယ္ဟာ တုတ္တုတ္နဲ႔ နာရီ၀က္ေလာက္ သြားရပါတယ္။ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ ဆီးရိဗ္ျမိဳ႔ေလးထဲ ျဖတ္သန္းရင္း ကြၽန္မရင္ထဲ အနည္းငယ္လႈပ္ရွားမိတယ္၊ Gateway to the Angkor-era လို႕ တင္စားထားတဲ့ ဒီျမိဳ႔ေဟာင္းေလးထဲကို ေျခခ်မိတာ ေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ဘ၀ေဟာင္းတစ္ခုကို ျပန္ေငးၾကည့္ဖို႔ ေၾကးမံုျပင္တစ္ခ်ပ္ဆီကို ဦးတည္သြားေနရသလို ခံစားရတယ္။ ဟိုးအရင္ေခတ္က ၀ိညာဥ္ေတြဟာ ညအေမွာင္ထဲမွာ တိုးတိတ္စြာ ေရြ႔လ်ား၀ဲပ်ံေနၾကမလား။ မိုးရြာျပီးစ ေျမသင္းနံ႔တခ်ိဳ႔နဲ႔ ေရကန္ႀကီးလိုေဘးကျဖတ္သြားရတဲ့အခါ ေရေမွာ္နံ႔တခ်ိဳ႕ကိုပါ ရလိုက္ပါတယ္။ လမ္းေပၚမွာ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းေနတဲ့ လူငယ္တခ်ိဳ႔တေလကလြဲလို႔ ရွင္းလင္းေနတယ္။ တုတ္တုတ္ေမာင္းသမားေလးနဲ႔ ကြၽန္မအမ်ိဳးသားတို႔ စကားေျပာေနသံက နားထဲ မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္။ ေဟာ္တယ္ေရာက္ေတာ့ သူက ေနာက္ေန႔ေတြ ေလွ်ာက္လည္ဖို႔ သူ႔ကို ေခၚပါလို႔ ေျပာတယ္၊ သူ႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သံေနသံထားက မဆိုးလွပါဘူး။ ကြၽန္မတို႔က သူ႔ကိုပဲ ေခၚပါမယ္လို႔ ကတိေပးလိုက္တယ္။ ခမာနယ္မွာ ပထမဆံုး စေတြ႔ရ သိရတဲ့ ခမာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ကြၽန္မတို႔က ဘာလို႔ မကူညီပဲ ေနရမွာလဲ။

++++

ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ ဗြန္လို႔ ေခၚပါတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီ ကေန ကီလိုမီတာ ၄၀ေလာက္ေ၀းတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာမွာ ေမြးခဲ့တာပါ။ မိဖေတြက လယ္ကူလီ နဲ႔ ေတာင္ယာ အလုပ္ လုပ္ၾကပါတယ္၊ ရြာမွာေနတုန္းက ေက်ာင္းမေနခဲ့ဖူးပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ ၁၃ႏွစ္ေလာက္မွာ အေဖ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အကူအညီနဲ႔ ဆီးရိဗ္ျမိဳ႔က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသား အေနနဲ႔ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ေ၀ယ်ာ၀စၦ ကူလုပ္ရင္း ဗုဒၶဘာသာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ ကေမၻာဒီးယား သမိုင္း နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ စတာေတြကို သင္ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ သင္ေပးတဲ့ဆရာေတြကေတာ့ ဘုန္းၾကီးေတြေရာ၊ လူ ေက်ာင္းဆရာေတြေရာပါ ပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာေနရင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ အလယ္တန္းထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။

အသက္ ၂၁ႏွစ္မွာ ကြၽန္ေတာ္ဘုန္းႀကီး၀တ္ပါတယ္၊ ပဥၨင္းဘ၀နဲ႔ ၃ႏွစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ ၂၄ႏွစ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမယ္ ေနရတာ မေပ်ာ္တာနဲ႔ လူထြက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းလဲ ဆက္မေနခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ အေဖ အေမရွိရာ ရြာကိုပဲ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ရြာမွာ မိဖေတြနဲ႔ လယ္အလုပ္ကူလုပ္ရင္း အိမ္ေထာင္က်ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ေယာကၡမက ဒီအန္ေကာက အဂၤလိပ္ တိုးဂိုက္တစ္ေယာက္ပါ။ ဆီးရိဗ္မွာ ရွိတဲ့ အန္ေကာကို ႏိုင္ငံျခားခရီးသြားေတြ အေျမာက္အျမားလာၾကေတာ့ သူ႔အလုပ္က အဆင္တေျပရွိပါတယ္။ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ ေယာကၡမေတြ ပိုင္တဲ့ ၀င္းထဲမယ္ လိုက္ေနပါတယ္၊ ေယာကၡမပိုင္တဲ့ လယ္ယာေျမထဲက တစ္ကြက္ကို အိမ္၀င္းေလးခတ္ျပီး ျဖစ္သလို တဲအိမ္ေလးေဆာက္ျပီး ေနၾကတာပါ၊ အခုေတာ့ ဆီးရိဗ္ ေလဆိပ္အသြားလမ္းမၾကီးေပၚမွာရွိလို႔ ေနရာေကာင္းလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ အရင္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အိမ္ေဆာက္ေနခြင့္မရွိဘူးဆိုျပီး အစိုးရတာ၀န္ရွိသူေတြက လာတားၾကပါတယ္။ အခုေတာ့ ဘာမွ လာမေျပာၾကေတာ့ပါဘူး။

မိန္းမနဲ႔ ဆီးရိဗ္မွာ ေနရင္း ေယာကၡမက ကြၽန္ေတာ့္ကို မင္း ဘာအလုပ္ လုပ္မလဲ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေနတုန္းက အဂၤလိပ္စာ သင္ဖူးလို႔ တုတ္တုတ္ေမာင္းပါလားလို႔ ေျပာပါတယ္၊ တကယ္ကေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေနစဥ္က သင္ခဲ့ရတဲ့ အဂၤလိပ္စာက ရြာကို ျပန္သြားေတာ့ အားလံုးနီးပါး ေမ့ကုန္ျပီ၊ ဒါေပတဲ့ သူက ငါျပန္သင္ေပးမယ္ဆိုျပီး နည္းနည္းပါးပါး ျပန္သင္ေပးပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း တုတ္တုတ္ ေမာင္းသမားျဖစ္လာပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ခါစက ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ေျပာတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္ပါဘူး၊ သူတို႔ ဟန္ပန္ကိုၾကည့္ျပီး မွန္းျပီး နားေထာင္ရင္း ေျပာရင္း တစ္လံုးစ ႏွစ္လံုးစ တျဖည္းျဖည္း တိုးတက္လာျပီး တတ္လာတာပါပဲ။

အရင္က ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္ေဟာ္တယ္နဲ႔မွ မခ်ိတ္ဆက္ပဲ ဒီတိုင္း အလြတ္ေမာင္းေနတာပါ၊ ခုေနာက္ပိုင္း တုတ္တုတ္ေမာင္းသမားေတြ တအားမ်ားလာေတာ့ ခရီးသည္ရဖို႔က အေတာ္ကို ခက္ခဲပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားျမင္ရင္ တုတ္တုတ္စီးမလားေမးတဲ့အေမာင္းသမားေတြက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထင္ ၁၀မိနစ္အတြင္း ၄-၅-၁၀ေယာက္ေလာက္ေတာင္ ရွိမလားပဲ၊ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ရသမွ်ေလး စုေဆာင္းျပီး တုတ္တုတ္ကိုယ္ထည္ အသစ္ကေလး လုပ္ပါတယ္၊ ဒီတုတ္တုတ္အသစ္ေလးက ေဒၚလာ၇၅၀ေလာက္က်ပါတယ္၊ ဆိုင္ကယ္ကေတာ့ အရင္ကတည္းက ေမာင္းေနတာေလးပဲ သံုးပါတယ္၊ ဆိုင္ကယ္က အေဟာင္း၀ယ္ရင္ေတာင္ ေဒၚလာ ၁၅၀၀ေလာက္ အနည္းဆံုးေပးရေတာ့ ရွိတာေလးပဲ ထိန္းေမာင္းေနရပါတယ္၊ တုတ္တုတ္အသစ္လုပ္ရတာကေတာ့ ေဟာ္တယ္ေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ျပီး လုပ္ခ်င္ရင္ တုတ္တုတ္ကိုယ္ထည္က ေဟာင္းေန စုတ္ေနရင္ ေဟာ္တယ္ေတြက မသံုးခ်င္ၾကပါဘူး။

ေဟာ္တယ္နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အလွည့္က်စနစ္နဲ႔ ခရီးသည္ ေပးပါတယ္၊ အခု ေအာက္တိုဘာ ရာသီအစမွာ တုတ္တုတ္ တစ္ေနကုန္ငွားရင္ တစ္ေန႔ကို ၁၅ေဒၚလာ က်ပါတယ္၊ ေဟာ္တယ္က ၃ေဒၚလာျဖတ္ျပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔က ၁၂ေဒၚလာ ရပါတယ္၊ အခု အစ္ကိုတို႔တည္းတဲ့ေဟာ္တယ္မွာ ကြၽန္ေတာ့္လို တုတ္တုတ္ေမာင္းသမား ၄၅ေယာက္ ခ်ိတ္ဆက္ထားၾကပါတယ္။ အလွည့္ကေတာ့ တခါတခါ reception က သူေတြနဲ႔ အလ်ဥ္းသင့္ရင္ သင့္သလို အလွည့္ပိုရတတ္တာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆီးရိဗ္က ခရီးသြားရာသီက ေအာက္တိုဘာကေန ဧျပီလထိ ျဖစ္ပါတယ္။ ခရီးသြားရာသီမ်ိဳးမွာ တစ္လကို ၂၅၀ေဒၚလာေလာက္ထိ ၀င္ေငြ ရွိတတ္ေပမယ့္ ခရီးသြားရာသီ မဟုတ္တဲ့ အခ်ိန္ဆို ေဒၚလာ ၁၀၀ေလာက္ပဲ ၀င္ေငြရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ သားေလး ႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္၊ သားအၾကီးေလးက ၆ႏွစ္ရွိပါျပီ၊ ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ကမွ ေက်ာင္းစတက္တာပါ။ အငယ္ေလးက ၂ႏွစ္သားပဲ ရွိပါေသးတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမက ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္၀င္ေငြနဲ႔ ေလာက္လားဆိုေတာ့ ေလာက္ငတယ္လို႔ ထင္တာပါပဲ၊ တစ္လ တစ္လ စားစရိတ္ဘယ္ေလာက္ကုန္တယ္ ကြၽန္ေတာ္ မသိပါဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ရွာရသမွ် ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမလက္ထဲ အကုန္အပ္လိုက္ပါတယ္၊ သူက အစစအရာရာစီမံ ခန္႔ခြဲပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္က ဒီျမိဳ႔ေလးကို ခ်စ္တယ္၊ ဒီက ေရွးေဟာင္းလက္ရာေတြ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ေတြကို ဂုဏ္ယူလားဆိုေတာ့ အဲသာေတြ ကြၽန္ေတာ္ မေျပာတတ္ဘူး၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမယ္ ေနတုန္းက ခမာယဥ္ေက်းမႈေတြ သမိုင္းေတြ သင္ခဲ့ရေပတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ မွတ္မိလွတာ မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတတ္တာက ကြၽန္ေတာ္ဒီျမိဳ႔မွာ ေနရတာ ေပ်ာ္တယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အဆင္ေျပတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစု အတြက္ အဆင္ေျပတယ္၊ ဖႏြမ္ပင္ကို ကြၽန္ေတာ္မၾကိဳက္ဘူး၊ ေနဖို႔ေဝးေရာ သြားကိုမသြားခ်င္ဘူး၊ ေဟာ... ဟိုမွာၾကည့္... အစ္ကို... အဲဒီကန္ၾကီးဟာ အရင္က ဘုရင္ေရခ်ိဳးကန္လို႔ဆိုၾကတယ္၊ အခု ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခ်ိဳးလို႔ရတယ္၊ မေျပာႏိုင္ဘူး အစ္ကို... ကြၽန္ေတာ္ဟာ အန္ေကာေခတ္ေဟာင္းက ဘုရင္တစ္ပါးျဖစ္ခ်င္လဲ ျဖစ္ခဲ့ႏိုင္တယ္၊ လူေတြကို အတင္းေခၚျပီး အေဆာက္အဦၾကီးေတြ ေဆာက္ခိုင္းခဲ့လို႔ ဒီေခတ္မွာ လူေတြကို ျပန္ျပဖို႔ တုတ္တုတ္ေမာင္းေနရတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား အစ္ကို။

ကြၽန္ေတာ္ေမြးတဲ့ အခ်ိန္က ကေမၻာဒီးယားမွာ ခမာနီေတြ ထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္ ၁၉၇၉ခုႏွစ္ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္မိဖ ဘိုးဘြားေတြကေတာ့ ခမာနီေတြရဲ႔ဒါဏ္ကို မေသ႐ံုတမယ္ ခံခဲ့ရပါတယ္။ အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို ပုရစ္စားလားလို႔ေမးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္၊ ပိုးေကာင္ေတြ မွန္သမွ် ကြၽန္ေတာ္စားတတ္ပါတယ္၊ ဟိုးအရင္ေခတ္ကေတာ့ စစ္ေၾကာင့္ ငတ္လြန္းလို႔ ေတြ႔တာ ရွာစားရင္းနဲ႔ ပိုးေကာင္ေတြ စားတတ္သြားတယ္ ထင္တာပါပဲခင္ဗ်ာ၊ သူတို႔ကေန ဆင္းသက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ပိုးေကာင္ေတြ စားတတ္တာေပါ့၊ ကြၽန္ေတာ္အၾကိဳက္ဆံုး အေကာင္ကေတာ့ ကင္းျမီးေကာက္ ခင္ဗ်။ ေနာင္ ႀကံဳမွ အစ္ကိုနဲ႔ အစ္မကို ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာ္ေၾကြးပါဦးမယ္။ အစ္မက ခမာ အစားအစာေတြ ၾကိဳက္တတ္လို႔ ေနာက္တစ္ခါလာရင္ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ေကြၽးခ်င္ပါတယ္၊ အစ္မၾကိဳက္တဲ့ တို႔စရာအစံုနဲ႔ တမာရြက္ ႏုႏုေလးေတြပါ ခူးထားဖို႔ မေမ့ေစရပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ အစ္ကိုတို႔လာရင္ ကြၽန္ေတာ္ တုတ္တုတ္ေမာင္းသမားဘ၀ကေန ကိုယ္ပိုင္ တက္စီေမာင္းသမားျဖစ္ပါေစဆိုတဲ့ အစ္ကိုေပးတဲ့ဆုနဲ႔လဲ ျပည့္ခ်င္ပါတယ္။

++++

လူအမ်ား ကားေမာင္းေနၾကတယ္....

မီးခိုးေရာင္လဲ့လဲ့အဆင္းနဲ႔ တိမ္လိပ္ေလးေတြ အဆုပ္လိုက္ အဆုပ္လိုက္ ေျပးေနတဲ့ ေကာင္းကင္ျပာျပာဟာ မနက္ခင္းတစ္ခုလံုးကို ၾကည္လင္ေအးျမစြာႏႈတ္ခြန္းဆက္သလို႔..။ ကားေမာင္းသြားရာ အေရွ႔ဘက္ယြန္းယြန္းဆီမွာ ျမင္ေနရတဲ့ ေဒါင္းဖန္၀ါေနမင္းက တရိပ္ရိပ္ေျပးေနသလို ထင္ရတဲ့ သစ္ပင္အုပ္ၾကား မိုးေမွ်ာ္တိုက္ေတြၾကားက မခို႕တ႐ို႔ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ရင္း လိမ္ေမာ္ေရာင္အေသြး နဲ႔ ၀င္းပလို႔...။ သုတ္ခနဲ အေျပးအလႊားနဲ႔ ကားလမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကို ျဖတ္ကူးသြားတဲ့ ငွက္တစ္အုပ္ကို မီးပြိဳင့္မွာ ကားရပ္လိုက္စဥ္ ႐ုတ္တရက္ ျမင္လိုက္မိတယ္။

“ဟယ္... ဦးေရခ်မ္းေရ... ၾကည့္ပါဦး... ဟိုငွက္အုပ္ကို....”

“ဘာျဖစ္လို႔...”

“ဟိုမယ္ေလ... ဟိုဘက္ကားလမ္းကေန ကသုတ္ကရက္နဲ႔ တစ္အုပ္ၾကီး ျဖတ္လာျပီး ဒီဖက္ထိပ္လည္းေရာက္ေရာ ျဗဳန္းခနဲ ေနာက္ျပန္လွည့္သြားေရာေတာ့... ေဟာ...ေဟာ... ခုနက ငွက္အုပ္ ေနာက္ဆံုးကေန တစ္ေကာင္တည္း ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့လို႔ ကေသာကေမ်ာ အေျပးအလႊားလိုက္လာတဲ့ ငွက္ကေလးကလည္း ကမန္းကတန္းနဲ႔ ေနာက္ျပန္လွည့္ရေရာ....”

ဦးေရခ်မ္းက မေရႊစု လက္ညိဳးညႊန္ျပေနတဲ့ ငွက္အုပ္ကေလးကို လိုက္ၾကည့္ေနတယ္။

“ေဟာ... ၀ိုင္းၾကီးပတ္ပတ္ လုပ္ေနျပန္ျပီ... ဘာေတြလုပ္တာလဲ မသိဘူးေနာ္...၊ ငွက္ကေလးေတြကို ၾကည့္ရတာ တကယ္စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္၊ ၾကည့္... ၾကည့္... ဟိုဖက္သြားမယ့္ဟာ မသြားေသးပဲ ဟို၀ဲ သည္၀ဲ လုပ္ေနၾကတယ္...”

“ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနကို ေလ့လာစံုစမ္းတာျဖစ္မွာေပါ့... ျပီးေတာ့ ေရွ႕ကသူတို႔ေခါင္းေဆာင္ငွက္လုပ္သမွ် ေနာက္ကငွက္ေတြက လိုက္လုပ္ၾကတာေလ...”

“ဟယ္ေတာ့... ဟယ္ေတာ့... ဦးေရခ်မ္းေရ... သူမ်ားတို႔လဲ ဘာမွမမွားပဲ ဟိုလူက လက္ႀကီးေထာင္ျပီး အသားလြတ္ ဆဲသြားတယ္...”

မီးပြိဳင့္စိမ္းသြားလို႔ ကားကို အသာေမာင္းထြက္ရင္း ေဘးက ျဖတ္သြားတဲ့ ဆိုင္ကယ္သမားလုပ္ပံုေၾကာင့္ မေရႊစုက အံ့ၾသတၾကီးေျပာလိုက္မိတယ္။

“ဘယ္သူတုန္း...”

“ဟိုမယ္... ဟိုဆိုင္ကယ္သမားေလ... ေဟာ... ဟိုမွာ... ေတြ႔လား... သူမ်ား ကိုယ့္လမ္းအတိုင္း ကိုယ္ေမာင္းေနတာ ဘာမွားလို႔တုန္း...”

“ေအးပါ... ဟုတ္ပါတယ္... မေရႊစု မမွားပါဘူး... မွားေနတာက ေဟာဒီ သံုးေျမွာင့္ၾတိဂံပဲ...”

“ဘာ... ဘယ္လို... ဘာလို႔....”

“ဒီလိုေလ... ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကားမွာ သံုးေျမွာင့္ၾတိဂံဆိုင္းကေလး တတ္ထားေတာ့ ဒီကားကိုေမာင္းတဲ့သူက ကားလိုင္းစင္ အခုမွရမွန္း သိတယ္ေလ... ဒါေၾကာင့္ လူတြက မ႐ိုေသခ်င္ဘူး၊ အလကားပါကြာ... အခုမွကားေမာင္းတတ္တဲ့သူပါဆိုျပီး အထင္ေသးခ်င္တယ္... လူ႔သေဘာဆိုတာ ဒါပဲ...”

“အို... ဒီဆိုင္းေလးျပထားတဲ့သေဘာက ဒီကားေမာင္းတဲ့သူဟာ လိုင္စင္ရခါစမို႔ ေမာင္းတာကြၽမ္းျပီးသားသူေတြက ဒီကားကို သတိထားဖို႔၊ ဦးစားေပးဖို႔၊ လမ္းေပးဖို႔၊ ခြင့္လႊတ္ေပးဖို႔ သေဘာမ်ိဳးလို႔ မေရႊစုက ယူဆထားတာ...”

“ခုနက မေရႊစု ျပတဲ့ ငွက္ကေလးေတြ ေတြ႔လား၊ စဥ္းစားဆင္ျခင္ေတြးေခၚႏိုင္တဲ့ အသိဉာဏ္က လူေတြလိုမျမင့္မားေတာ့ ေရွ႔ကငွက္သြားရာေနာက္ အစဥ္တစိုက္ လိုက္ၾကတာပဲ၊ ေရွ႔ကငွက္ဘာျဖစ္လို႔ ေနာက္ျပန္လွည့္လဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ပတ္ပတ္လည္ ကေနလဲ၊ သူလုပ္တာနဲ႔ အစာရွာဖို႔ အခ်ိန္ကုန္တယ္ ဘာညာ ဘယ္ငွက္ကမွ အထြန္႔မတက္ ျပႆနာမရွာၾကဘူး... “

“အင္း...”

“လူေတြမွာၾကေတာ့ စဥ္းစားဆင္ျခင္ေတြးေခၚႏိုင္တဲ့အသိဉာဏ္ျမင့္မားၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႔က အဲ့ဒီအသိဉာဏ္ကို ေကာင္းတဲ့ေနရာမွာ အသံုးခ်တယ္၊ တခ်ိဳ႔က ဆိုးယုတ္တဲ့ေနရာမွာ အသံုးခ်တယ္၊ တခ်ိဳ႔က အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါေပၚမူတည္ျပီး ကိုယ့္အတြက္ မနစ္နာရေအာင္ အဆင္ေျပသလို အသံုးခ်ၾကတယ္...၊ ကိုယ့္အတြက္ နည္းနည္းေလးနစ္နာတယ္ ထင္လိုက္တာနဲ႔ လူေတြမွာ ေကာက္က်စ္စိတ္ေတြ ၀င္လာတတ္ၾကတယ္... “

“အင္း... လူေတြဟာ အသိဉာဏ္ျမင့္မားၾကတဲ့အတြက္ တျခားသူေတြအေပၚ ဘယ္လိုေကာက္က်စ္ရမလဲဆိုတာ ပိုသိၾကတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္....”

“အဓိက ကေတာ့ လူေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္၊ လူေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အခ်စ္လြန္ၾကရင္ ဒုကၡမ်ားၾကေတာ့တာပါပဲ...”

“ဟုတ္တယ္... မေရႊစုလည္း ကိုယ္တိုင္ ကားေမာင္းၾကည့္ေတာ့မွ လမ္းေပၚက စ႐ိုက္ေပါင္းစံုနဲ႔ ကားေမာင္းတဲ့လူေတြ ေတြ႔ရျပီး လူေတြဘယ္ေလာက္ အတၱၾကီးမွန္း ေလာဘၾကီးမွန္း ေဒါသၾကီးမွန္း ပိုသိလာတယ္။ ဒီလမ္းဟာ ငါအရင္ေရာက္တဲ့လမ္း၊ ငါပိုင္တဲ့လမ္း၊ ငါ အဆင္ေျပရင္ ျပီးေရာဆိုတဲ့သူကခပ္မ်ားမ်ား...”

“ခုနကေလ... ဦးေရခ်မ္းေတြ႔လိုက္လား... မေရႊစုက ဒီဘက္ေကြ႔မယ့္လမ္းကို လိုခ်င္လို႔ အခ်က္ျပျပီး ေခါင္းေလးတည္ထားတာ... ေဘးက အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ေမာင္းေနတဲ့ကားက သူ႔လမ္းကို ယူမွာစိုးလို႔ အတင္းပိတ္ျပီး ေမာင္းေနတယ္၊ မေရႊစုတို႔ ေရွ႔ကကားကလည္း လမ္းလိုခ်င္လို႔ ေတာင္းတာကို သူကမေပးပဲ အတင္းပဲ ပိတ္ထားတာ....၊ ေနာက္တစ္လမ္းေရာက္ေတာ့ သူက မေရႊစုတို႔ လမ္းကို လိုခ်င္လို႔ ျပန္ေတာင္းတာ ေရွ႔ကကားက ဘယ္... လမ္းေပးမွာလဲ... သူ႔အလွည့္တုန္းက ေပးမွမေပးခဲ့တာကိုးေနာ္...၊ မေရႊစုကေတာ့ လမ္းေပးလိုက္တယ္... သိလား... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားတကာ အဆင္ေျပရင္ ကိုယ္ကအလကားေနရင္း ကုသိုလ္ရတာပဲ...ေနာ္...”

“Give and Take ဆိုတဲ့ စကားမွာ ကိုယ္က အရင္ေပးမွ ျပန္ရတာေလ၊ ကိုယ္ကေတာ့မေပးခ်င္၊ သူမ်ားဆီကခ်ည္းပဲ လိုခ်င္လို႔ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ...။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္သြားရမဲ့ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း စနစ္တက် တန္းမစီပဲ ေဘးကေန ျဖတ္၀ိုက္ျပီး အတင္းေက်ာ္တက္ခ်င္တဲ့ကားမ်ိဳးၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က လမ္းမေပးခ်င္ဘူး...”

“မေရႊစုကေတာ့ အဆင္ေျပရင္ လမ္းေပးလိုက္ပါတယ္၊ ေစာနကေျပာသလို ဒီလမ္းေတြဟာ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ လမ္းမွ မဟုတ္တာ၊ အဲသာ ဟိုတစ္ေန႔က ကားတစ္စီးရယ္ အတင္းျဖတ္ေက်ာ္ လုတက္လြန္တာ အရွိန္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ ေရွ႔ကကားကို ဝင္ေဆာင့္ပါေလေရာလား...၊ တကယ္ေတာ့ ေရွ႔ဆံုးကို သူမ်ားထက္ အရင္ဦးေအာင္ ေရာက္ခ်င္တိုင္းလည္း အရင္ေရာက္သြားၾကတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ေနာက္ေတြ႔မိတဲ့ ကားတစ္စီးကၾကေတာ့ ရွိသမွ်ကားေတြကို ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ေက်ာ္တက္ျပီး တအားေမာင္းတာေလ... ျပီးေတာ့လဲ မထူးပါဘူး... မီးပိြဳင့္ေရာက္ေတာ့ ေနာက္က ေအးေဆးေဆးေဆး ေမာင္းလာတဲ့ မေရႊစုတို႔ကားနဲ႔ အတူတူေစာင့္ၾကရတာပဲ...”

“ကားကို ဘယ္ေတာ့မွ ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ ေက်ာ္မတက္နဲ႔...၊ ကိုယ့္အတြက္ သူတပါးကို အႏၲရယ္မျဖစ္ေစနဲ႔၊ တျခားသူကေပးမယ့္ အႏၲရယ္ကိုလည္း ကိုယ္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေရွာင္ေပးတတ္ရတယ္၊ ကိုယ့္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က အတူသြားေနတဲ့ ကားေတြကို ေလးစားမႈအျပည့္နဲ႔ သူတို႔အတြက္လည္း အဆင္ေျပေစ၊ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္လည္း စနစ္တက်နဲ႔ ေမာင္းတတ္ရတယ္...၊ ျမန္ရမဲ့လမ္းမွာလည္း မေႏွးေစနဲ႔၊ ေႏွးရမဲ့လမ္းမွာလည္း မျမန္ေစရဘူး...”

“အင္း... မေန႔ညက မိုးရြာေနလို႔ လမ္းကေခ်ာေနလို႔ အျမန္လမ္းမွာ နည္းနည္းေႏွးသြားတာေလ... အေနာက္ကကားက ေတာက္ေလွ်ာက္ မီးၾကီးလွမ္းထိုးျပီးပါလာတယ္၊ တကယ္ပဲ... လူေတြဟာ ဆတ္ဆတ္ထိ မခံႏိုင္ စိတ္မရွည္ၾကတာ ခုမွ ပိုသိတယ္...”

“ လူဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္တိုတတ္သူျဖစ္ပါေစ၊ ကားေမာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ရွည္ရွည္ထားရတယ္...၊ စိတ္မရွည္ရင္ ကိုယ္ပဲ ဒုကၡမ်ားလိမ့္မယ္...”

“ဒါနဲ႔စကားစပ္မိလို႔ ေျပာျပရဦးမယ္... ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေျပာျပတာ... ရန္ကုန္မယ္ ကားေတြတအားမ်ားလာေတာ့ တခ်ိဳ႔ေမာင္းတဲ့သူေတြကလည္း မတတ္တတတ္နဲ႔ ေမာင္းေနၾကတာတဲ့၊ အဲသာ ကားေမာင္းကြၽမ္းတဲ့ တခ်ိဳ႔ဒ႐ိုင္ဘာေတြက ေသခ်ာမေမာင္းတတ္တဲ့သူေမာင္းေနရင္း ကိုယ့္ကားကို မေတာ္တဆ ထိမိေတာ့မယ္ဆို ေသေလာက္ေအာင္ အႏၲရယ္မမ်ားဘူးဆို ေရွာင္လို႔ရႏိုင္သားနဲ႔ ေရွာင္မေပးပဲ ကားကို အပြန္းအပဲ့ခံျပီး တမင္ အတိုက္ခံၾကတယ္တဲ့၊ ျပီးမွ မတန္တဆ အေလ်ာ္ေတာင္းၾကတယ္ဆိုပဲ...”

“ေၾသာ္... ေျပာျပီးပါပေကာလား မေရႊစုရယ္... လူေတြရဲ႔သေဘာဟာ ေကာက္က်စ္တတ္ၾကပါတယ္လုိ႔... “

“ဆရာႀကီးဦးေအာင္သင္း ေရးခဲ့တဲ့စာေလး သတိရမိတယ္၊ ဒႆနိက ပညာရွင္ေတြက လူေတြကို တိရစၦာန္စိတ္နဲ႔ ဆင္ျခင္ဉာဏ္တြဲေနတဲ့ သတၱ၀ါမ်ိဳးေတြလို႔ဆိုသတဲ့၊ အဲဒီဆင္ျခင္ဉာဏ္က ေကာင္းတဲ့ဆင္ျခင္္ဉာဏ္မ်ိဳးမဟုတ္ပဲ သူတစ္ပါးဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္မဲ့ေကာက္က်စ္ဉာဏ္မ်ိဳးျဖစ္ရင္ေတာ့ လူဟာ တိရစၦာန္ထက္ကိုဆိုးေတာ့တာပဲ...၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ရဲ႔ ေကာက္က်စ္ခ်င္တဲ့စိတ္ သူမ်ားထက္အသာစီးရလိုတတ္တဲ့စိတ္ အဲသာေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာတရား၊ ကိုယ္က်င့္တရားေတြနဲ႔ သတိျမဲျမဲထားျပီး ထိန္းရမယ္တဲ့... “

“ဟုတ္တာေပါ့... ကဲ... ႐ံုးကိုလည္းေရာက္ျပီ... ညေန ႐ံုးဆင္း အျပန္က်မွ စကားဆက္ၾကေသးတာေပါ့.... “

ကားရပ္ျပီး ဆင္းလိုက္တဲ့ ခဏမွာ ခုနက တရိပ္ရိပ္ေျပးေနတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ လမ္းေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီက သစ္ပင္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းဟာ တကယ္ေတာ့ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ မလႈပ္မယွက္ တည္ျငိမ္စြာရပ္တည္ေနၾကလို႔၊ ေဒါင္းဖန္၀ါေနမင္းနဲ႔ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးကလည္း ခါတိုင္းေန႔မ်ားလိုပဲ သဘာ၀က်စြာ သာယာလွပလို႔... ။ ။

++++