ညလယ္စာ အလာပသလႅာပ ဘြန္း

“မေရႊစုေရ... နက္ျဖန္ညေန ႐ံုးက ေစာေစာ ျပန္ၾကရေအာင္ေဟ...”

မေန႔ညက ညစာထမင္းစားျပီး တီဗြီေရွ႔ထိုင္ရင္း အ၀တ္ေခါက္ေနတုန္း (ေလွ်ာ္ျပီး အ၀တ္မ်ား ႐ုပ္ဖို႔၊ ေခါက္ဖို႔ ကိုေရခ်မ္းက အျမဲ တာ၀န္ယူပါသည္...) ကိုေရခ်မ္းက ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

“ဘာလို႔... “

တီဗြီေရွ႔မွာထားေသာ စားပြဲအံဆြဲထဲကေန ပုရြက္ဆိတ္မ်ား ထြက္လာသျဖင့္ အံဆြဲေတြကိုထုတ္ျပီး သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေနရင္း မေရႊစုက သူ႔ကို မၾကည့္ပဲ စိတ္မ၀င္စားသလို ျပန္ေမးမိသည္။

“ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္း ႏွစ္၅၀ျပည့္ အတြက္ နက္ျဖန္ညက စျပီး ေဒါက္တာႏိုး ႐ုပ္ရွင္ လာမယ္ေလကြာ...”

“အမေလး... ငါ့ေမာင္ရယ္... ဘာမ်ားလဲလို႔... “

မေရႊစုက အံဆြဲထဲ ပစ္မိပစ္ရာ ျပစ္ထည့္ထားေသာ စာရြက္ စာတမ္းမ်ား၊ တိုလီမုတ္စမ်ား မလိုသည္မ်ားကို လႊတ္ပစ္ရန္ တစ္ခုခ်င္း ခြဲျခားစီစစ္ေနရာမွ ရယ္ဟဟ ျပန္ေျပာလိုက္၏။

“ရယ္ရတယ္ေတာ့... သိလား....”

ဘာရယ္မဟုတ္... ရယ္ရတယ္ေတာ့...သိလား... စတာေတြႏွင့္ မေရႊစုကစကားစတတ္ေလ့ ရွိသည္။

“ငယ္ငယ္ကဆို ဂ်ိမ္းစဘြန္းလို႔ ၾကားရင္ မိန္းမေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္တဲ့ မင္းသားကားလို႔ပဲ သိတယ္။ ဂ်ိမ္းစဘြန္းကားေတြမွာ စြန္႔စားခန္းသက္သက္ဆို ဒီေလာက္ နာမည္ၾကီးမွာ မႈတ္ဖူး... ေရာက္တဲ့ေနရာတိုင္း မိန္္းမ စြံလို႔သာ လူေတြ ပိုျပီး စိတ္၀င္စားတာလို႔ ထင္တာပဲ။ သူမ်ားဆို ဂ်ိမ္းစဘြန္းကို ဆရာဦးေအာင္ျမင့္ဆြဲတဲ့ ၾကံ႔ဗဟံုး ကာတြန္းေတြကေန အရင္ ဖတ္ဖူးတာ...။ သူ႔ ကာတြန္းေတြထဲမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း စက္ကရိယာေတြ၊ စြန္႔စားခန္းေတြနဲ႔ ရယ္လည္း အရမ္းရယ္ရတာပဲ။ ေနာက္မွ အဲ့ကာတြန္းေတြထဲက တခ်ိဳ႔ဟာေတြက ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္းကားေတြထဲကမွန္း သိေတာ့တယ္... “

 “ဟိုတစ္ေန႔က သတင္းထဲမယ္ ေျပာေနၾကေသးတယ္... ဘယ္ ဂ်ိမ္းစဘြန္းမင္းသားက ဘယ္ကားထဲမွာ လူ ဘယ္ေလာက္ အသတ္ဆံုး၊ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ အနမ္းဆံုး ဘာညာနဲ႔... “

ကိုေရခ်မ္းက ရယ္က်ဲက်ဲ လုပ္ရင္း မ်က္ခုန္းႏွစ္ဘက္ ပင့္လႈပ္ျပ လိုက္သည္။

“အမယ္... သူလည္း ၾကည့္ရတာ ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္းျဖစ္ခ်င္ေနတယ္နဲ႔ တူတယ္... ဟိဟိ...၊ သူမ်ားကေတာ့ ဘြန္းေတြထဲမယ္... ေရွာင္ကြန္နရီကို အၾကိဳက္ဆံုးပဲ... ဒါနဲ႔...စကားစပ္မိလို႔ ... ဘြန္း တင္ စြံတာမႈတ္ပါဘူး... ဦးေရခ်မ္းၾကီးရာ... ေရွးေခတ္ ျမန္မာ ပံုျပင္ေတြထဲမလဲ ဇာတ္လိုက္ေတြက စြံလိုက္ၾကသမွ.... ဒီမယ္... စစ္ကိုင္းဦးဘိုးသင္း ေရးတဲ့ ငမဲကြၽန္ဆိုတာ ၾကားဖူးသလား...”

“ၾကားဖူးေပါင္ဗ်ာ... ေျပာစမ္းပါအံုး... ဆရာမရယ္...”

ကိုေရခ်မ္းက ေနာက္ဆံုး အက်ႌတစ္ထည္ကို လက္စသတ္ ေခါက္လိုက္ကာ အ၀တ္ေတြ အထပ္လိုက္ကို ညီညီညာညာ ျဖစ္ေအာင္ စီရင္း စိတ္၀င္တစား ဒါေပမယ့္ ခပ္ေနာက္ေနာက္ ျပန္ေျပာသည္။

“အို... ငမဲကြၽန္ဆိုတာ အိႏၵိယက ကာလီဒါသ ပညာရွိလို ေရွးေခတ္က ျမန္မာပညာရွိတဲ့၊ အဲ့ပံုျပင္ေတြကို ဆရာၾကီးဦးဘိုးသင္းက ေပမူ တစ္ခုထဲကေန ဖတ္ျပီး ေရးတယ္ေျပာတာပဲ...”

“အင္း.. “

“ငမဲကြၽန္ အေၾကာင္းကေတာ့ ထားပါေတာ့၊ သူ႔အေၾကာင္းက ေျပာရရင္ တဇတ္လမ္း ျဖစ္ေနမယ္၊ ခုေျပာမွာက ေရွးေခတ္ ျမန္မာ ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္း...၊ အမွတ္မမွားရင္ ဟိုတစ္ေခတ္ ျမန္မာရာဇ၀င္ကားေတြ ခတ္စားတဲ့အခ်ိန္က အဲ့အေၾကာင္းကို ထြန္းလံုရွိန္နဲ႔ေတာင္ ဗြီဒိယို ဇာတ္လမ္း ႐ိုက္ဖူးတယ္ထင္တယ္...၊ ထြန္းလံုရွိန္ သိလား...”

“သိပါဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားတို႔ ျမန္မာကားေတြ ၾကည့္တာမွ မႈတ္တာ...”

“အမယ္... ျမန္မာ ဂ်ိမ္းစဘြန္းကား အေၾကာင္း အရင္ပဲ နားေထာင္ၾကည့္ပါအံုး၊ ေနာက္က်မွ ငါလည္း သူ႔လို႔ စြံရင္ အပီပဲေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္အံုးမယ္...ခြစ္... “

မေရႊစုက ေလွာင္ေျပာ ေျပာရင္း ကိုေရခ်မ္း ေရွ႕မွအက်ႌပံုကို မကာ အခန္းထဲက အ၀တ္ဘီဒိုဆီကို သူ႔ေနရာႏွင့္သူ သြားထားလိုက္သည္။ ကိုေရခ်မ္းကေတာ့ သူ႔ ညလည္စာ အတြက္ ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္ေနျပီး၊ မေရႊစု အတြက္ေတာ့ ပ်ားရည္ႏွင့္ ေရွာက္သံပုရာ ရည္ ေရာ ေဖ်ာ္ေပးသည္။ မေရႊစုက အံဆြဲကို ဆက္လက္ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရင္း...

“တစ္ခါက ျမို႔တစ္ျမိဳ႔မွာ ထန္းသီး ဆိုတဲ့ သူေဌးသားတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔အေဖ ထားခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြ သံုးျဖဳန္းျပီး ေနလာလိုက္တာ၊ သူ႔အေဖ မေသခင္ သေဘာတူခဲ့တဲ့ သူေဌးသမီးကို ယူမယ္လည္း ၾကံေရာ၊ မိန္းမ တင္ေတာင္းစရာ ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ဘူး တဲ့။ ဒါနဲ႔ သူမ်ားဆီက ေငြေတြ ေခ်းငွားျပီး တင္ေတာင္းရသတဲ့၊ အဲသမွာ ေငြျပန္ဆပ္စရာ မရွိေသးေတာ့ သူ႔မိန္းမ မိသားစု ပိုင္တဲ့ ေငြေတြ ဘယ္မွာဖြက္ထားလဲ မိန္းမကို တိတ္တိတ္ေလး ေမးထားျပီး ညဘက္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ ထေဖၚေရာတဲ့...”

“အဲသမွာ လူမိေရာလား...”

“ဘယ္... လူမိတာထက္ ဆိုးတာ၊ ေျမၾကီးထဲက ေငြအိုးေတြမွာ ေျမြကို အေစာင့္ထားတာမို႔ သူသြားေဖၚေတာ့ ေျမြထြက္လာျပီး ကိုက္တာ ေသပါေရာ၊ မိန္းမကလည္း သူ႔ေယာက္်ား ညသန္းေခါင္ၾကီး ေပ်ာက္သြားတာ ေငြသြားေဖၚေနရင္ အခက္ပဲဆိုျပီး ေနာက္ကလိုက္လာေတာ့ ဒီမွာက ေျမြကိုက္ျပီး ေမ်ာေနျပီ၊ ဒါနဲ႔... ငါ ေလာဘၾကီးျပီး သူမ်ား ပိုက္ဆံ ယူမိလို႔ ငါ့အျပစ္နဲ႔ ငါ ျဖစ္ရတာ၊ ငါ့ကို ေရထဲ ေဖာင္နဲ႔ေမ်ာလိုက္ပါလို႔ မိန္းမကို မွာျပီး ေသေရာတဲ့...”

“အင္း..”

“မိန္းမကလည္း မွာတဲ့ အတိုင္း ငိုယိုျပီး ေဖာင္နဲ႔ ေမွ်ာလိုက္တာမွာ... တကၠသိုလ္ဆရာၾကီး သမီး ၇ေယာက္ ေရကစားတဲ့ေနရာကို ေဖာင္က ေရာက္လာေရာ...။ အဲ့မွာ အစ္မၾကီးက ေဖာင္ကိို အရင္ျမင္တယ္၊ ဒုတိယ အစ္မက ေဖာင္ေပၚကလူ မေသႏိုင္ေသးဘူး လို႔ ေျပာတယ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကဆယ္တယ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေဆးသြားခူးတယ္၊ တစ္ေယာက္က ေဆးေသြးေပးတယ္၊ တစ္ေယာက္က ေဆးကုတယ္၊ တစ္ေယာက္က အစာေကြၽးတယ္.. ညီအစ္မ ၇ေယာက္ ၀ုိင္းျပီး ျပဳစုလိုက္ၾကတာ... ေျမြကိုက္ျပီး ေသမလို ျဖစ္ေနတဲ့ လူနာလည္း တခါထဲ ထထိုင္ေတာ့တာပဲ...”

“အဲသမွာ ဘသားေခ်ာကို ၀ိုင္းလုၾကေရာတဲ့လား...”

“ဟာ... ပိုင္လွခ်ည္လား၊ ဘယ္လုိလုပ္သိလဲ...”

မေရႊစုက မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴးေမးေတာ့ ကိုေရခ်မ္းက ေကာ္ဖီကို တစ္ငံု ျမံဳ႔ရင္း ဦးစံရွား အျပံဳးမ်ိဳးကို ျပံဳးကာ...

“ဒါက ဒီလိုပဲ ရွိရေတာ့မယ္ေလ... ကဲ... ေျပာပါအံုး... မိန္းမ ၇ေယာက္္၀ိုင္းဆြဲလို႔ ထြက္ေျပးရသတဲ့လား...”

“ေနအံုး၊ သူေျပးရပံုက တစ္မ်ိဳး၊ အဲ့မွာ သူယူမယ္ ငါယူမယ္ ညီအစ္မေတြ ၀ိုင္းလုၾကေတာ့ တကၠသိုလ္ဆရာၾကီးက ငါ့ႏွယ္ တပည့္ေတြၾကားထဲ ဒီသမီးေတြ လုပ္ပံုနဲ႔ အရွက္ေတာ့ ကြဲပါျပီဆိုျပီး၊ ကာယကံရွင္ကိုု ဘယ္သူ႔ယူမလဲ ေမးေတာ့လည္း အားလံုး အတူတူခ်စ္ပါတယ္လို႔ ေျဖတာနဲ႔... ဆရာၾကီးလည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေဆးစီရင္ထားတဲ့ ခ်ည္မန္းကြင္းလုပ္ျပီး အဲ့လူရဲ႔ေျခေထာက္ကို စြပ္ေပးလိုက္တာမွာ ၾကက္တူေရြးျဖစ္ျပီး ပ်ံေျပးသြားေရာတဲ့...”

“ေကာင္းသားပဲ...”

“တခါထဲ ၾကက္တူေရြးက လူကျဖစ္တဲ့ ၾကက္တူေရြးဆိုေတာ့ လူစကားေျပာတတ္တာေပါ့၊ ဒါနဲ႔... ဘုရင့္ဥယ်ာဥ္မွာ သြားနားေနတာ စကားေျပာတတ္မွန္းသိေတာ့ ဥယ်ာဥ္မႈးေတြက တပင္တိုင္ ျမနန္းနဲ႔ ထားတဲ့ ဘုရင့္သမီးေတာ္ မင္းသမီးေလးဆီ ဆက္သလိုက္တယ္တဲ့...”

“ၾကက္တူေရြး... ေကာ္ေတာ့တာေပါ့...”

“ဘာေျပာေကာင္းမလဲ... ၾကက္တူေရြးက မင္းသမီးေလးကို တီတီတာတာေတြလုပ္၊ ခ်ည္မန္းကြင္းကို ျဖဳတ္ခိုင္းျပီး သူက နဂါးျပည္က မင္းသားပါလို႔ ညာေျပာျပီး မင္းသမီးေလးနဲ႔ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ ေပ်ာ္ပါးေနကေရာ...”

“မိုက္သဗ်ာ...”

“ခြစ္... ဘာလဲ... ခ်ည္မန္းကြင္းနဲ႔ ၾကက္တူေရြးေယာင္ေဆာင္ျပီး မင္းသမီးေလးဆီ သြားခ်င္လို႔လား...”

“သြားခ်င္ေပါင္ဗ်ာ... ခ်ည္မန္းကြင္းစြတ္တာ ကိုယ့္အလွည့္က်မွ ၾကက္တူေရြး မျဖစ္ပဲ... လဒ ၾကီး ျဖစ္သြားလို႔ မင္းသမီးနဲ႔လည္း မေတြ႔... ဟုတ္ေပ့ျဖစ္ေနပါ့မယ္...”

ကိုေရခ်မ္း အေျပာေၾကာင့္ မေရႊစု ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္လိုက္မိသည္။

“ဒါနဲ႔ သမီးေတာ္မွာ ကိုယ္ေလးလက္၀န္ပါ ျဖစ္လာတာတဲ့။ ဒီသတင္း ဘုရင္းၾကီးသိတာနဲ႔ တျပိဳက္နက္ စစ္သားေတြ လႊတ္ျပီး တပင္တိုင္ျမနန္းကိုတက္ ၀ိုင္း ဖမ္းခိုင္းတာမယ္ ခ်ည္မန္းကြင္း ျပန္၀တ္ၾကက္တူေရြးေယာင္ ျပန္ေဆာင္ေနတယ္တဲ့။ စစ္္သည္ေတြက ၾကက္တူေရြးလဲ ဖမ္းသကြာဆိုျပီး လိုက္ဖမ္းေတာ့ ပ်ံေျပးတာမွာ ခ်ည္မန္းကြင္း ကြၽတ္ထြက္သြားလို႔ အဲသမွာ လူျပန္ျဖစ္၊ ျပတင္းက ခုန္ထြက္ေျပးရေရာ...”

 “ထြက္ေျပးရင္း အိမ္တစ္အိမ္ သားအမိ သားအဖ ၃ေယာက္ ေဒါင္းလန္းၾကီးနဲ႔ ထမင္းစားေနတာေတြ႔ေတာ့ ခပ္တည္တည္ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ တခါထဲ ၀င္စားတာတဲ့၊ သားအဖ အမိ ၃ေယာက္ကလည္း သူ႔အသိ ကိုယ့္အသိထင္ျပီး ဘာမွ မေျပာမိၾကဘူးတဲ့။ ေနာက္ကစစ္သားေတြ အနားေရာက္လာေတာ့ ဒီနား လူတစ္ေယာက္ ထြက္ေျပးလာတာ ျမင္သလားေမးေတာ့... သူကိုယ္တိုင္ ထျပီး ဟိုဘက္ထြက္ေျပးတာေတြ႔တယ္ လိုက္ၾက လိုက္ၾက လို႔ ေျပာလိုက္တာ စစ္သားေတြလည္း ထြက္သြားေတာ့ သူလည္း လြတ္သြားကေရာ...”

“အဲ့ေတာ့မွ ထမင္း၀ိုင္းက အေမၾကီးက သူ႔ သမီး ဘု ကိုေမးတယ္... သမီး ဘု သူက ဘယ္သူလဲ၊ သမီး အသိလားေပါ့၊ သမီး ဘုက မသိပါဘူး၊ ဘ အသိလား ဆိုျပီး ဘကိုေမးေတာ့ ဘကလည္း မသိဘူးေလ လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ အဲ့မွာပဲ ‘ဘုမသိ၊ ဘမသိ’ ဆိုတဲ့ စကားပံု ေပၚလာတာတဲ့...”

“ဟားဟား... မိုက္သယ္....”

“ဒီလူကလည္း ဒီေလာက္ လူၾကိဳက္မ်ားမွေတာ့ ဘြန္းလို ႐ုပ္ရည္ သနားကမားထင္ပါတယ္။ အဲသာနဲ႔ ဘုတို႔ ဘတို႔ အိမ္မွာပဲေနျပီး ဘုနဲ႔ ညားေရာ။ သားေလး တစ္ေယာက္ ရလာေရာ...”

“ေနာက္ေတာ့... ဟို ဘုရင့္သမီးေတာ္က လိုက္ရွာေရာဆိုပါေတာ့...ဟုတ္လား...”

“ဘယ္... ဘုရင့္သမီးေတာ္က သူ႔မင္းသားေလး လြမ္းလို႔ ဆိုျပီး အလွဴၾကီး ၇ရက္ ေပးတာမွာ သူတို႔ဇာတ္လမ္းေလးကို သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီပံုေတြဆြဲျပီး ျပထားတာတဲ့။ သူ႔မွာလဲ သားေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ က်န္ခဲ့တာကိုး...။ ေနာက္ဆံုး တိုတို ေျပာရရင္... ဘုရင့္သမီးေတာ္ရဲ႔ အလွဴကို သူ႔ရဲ႔ ပထမ မိန္းမကလည္း သားေလး လက္ဆြဲျပီး ေရာက္လာ၊ တကၠသိုလ္ဆရာၾကီး သမီး၇ေယာက္ကလည္း ၾကက္တူေရြးလိုက္ရွာရေအာင္ဆိုျပီး ေရာက္လာ၊ လက္ရွိမိန္းမနဲ႔ သားေလးလက္ကိုဆြဲျပီး သူကလည္း ေရာက္လာ၊ ဘုရင့္သမီးေတာ္နဲ႔ သူ႔သားေတာ္ေလးကလည္း မ႑ပ္ထဲမွာ ရွိေန ဆိုေတာ့ အားလံုး တစ္ေနရာထဲ ဆံုၾကကေရာ...”

“ဒါနဲ႔ ...”

“အို... အဲမွာ.... ဒါ ကြၽန္မေယာက္်ားပါ ဆိုျပီး မိန္းမအားလံုးက ၀ိုင္းဆြဲၾကတာ ပြက္ပြက္ကို ညံေနေတာ့တာပဲတဲ့...။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္သူ ရသင့္သလဲ ဆိုျပီး ပညာရွိ ငမဲကြၽန္ဆီမွာ အဆံုးအျဖတ္ ေတာင္းရေတာ့တာပဲတဲ့... ။ ကဲ... ပညာရွိ ဦးေရခ်မ္းကေရာ ဘယ္လို အဆံုးအျဖတ္ ေပးမလဲ...”

“ဒါမ်ား... လြယ္လြယ္ကေလး... ေနာက္ဆံုး မိန္းမနဲ႔ပဲ ညားေစသတည္းေပါ့ဗ်ား...”

“ဟယ္... ေတာ္လိုက္တာ... မေရႊစု ေယာက္်ား မေျပာရဘူး.... ဟုတ္ပ...ဟုတ္ပ... လက္ရွိ ေနာက္ဆံုးမိန္းမက ခြင့္မျပဳပဲ မည္သူမွ် လက္ဖ်ားႏွင့္ မတို႔ထိရလို႔ေတာင္ ပညာရွိ ငမဲကြၽန္က စီရင္ေပးလိုက္သတဲ့ေလ... ခစ္ခစ္....၊ ကဲ... ေရွးေခတ္ျမန္မာဘြန္းေလ... မစြံလား...”

“စြံပါ့ဗ်ာ... စြံပါ့... ကြၽန္ေတာ့္ေလာက္နီးနီးကို စြံပါေသာ္ေကာ...”

“ဘာေျပာသယ္...”

“ဘာမွ မႈတ္ပါဘူး... ကဲ... ေရာ့... ေရာ့... ပံုေျပာဆရာမၾကီး အာေျခာက္ေနျပီ.... ပ်ားသံပုရာရည္ေလး သံုးေဆာင္လိုက္ပါအံုး...“

ဤတြင္ ညလယ္စာ အလာပသလႅာပ ပံုေျပာခန္းရပ္။ ။

ကိုးကား။ ။

စစ္ကိုင္းဦးဘိုးသင္း

ငမဲကြၽန္

စာမ်က္ႏွာ - ၁၅၄ မွ ၁၈၇

+++++