၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ အေရးအသား

ဆရာၾကီးေရႊဥေဒါင္း (၁၈၈၉ - ၁၉၇၃)

Oil on Canvas by SuuChitThu 

ဆရာၾကီးေရႊဥေဒါင္းက ေျပာဖူးသည္။ ေတာ္စတြိဳင္း၏ စစ္ႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ၀တၳဳၾကီးကို အလြယ္တကူ ၀ယ္မရ၍ ေနာက္က်မွ ဖတ္ခဲ့ရသျဖင့္ ဦးဘိုးစိန္ၾကီး ဆိုဖူးသည့္ ေတးခ်င္းတစ္ပုဒ္အတိုင္း “လြန္တဲ့ရက္ေတြေကာလို႔ ေဒါသျဖစ္လွသည္” ဆိုကာ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက မဖတ္႐ႈခဲ့ရျခင္းအတြက္ ၀မ္းနည္းလွပါသည္တဲ့။

ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ဆရာၾကီး၏ တစ္သက္တာမွတ္တမ္းၾကီးကို အိမ္ကစာအုပ္စင္မွာ ရွိေနတာသိေနေပသိ၊ စာအုပ္ၾကီး ထူထဲလွတာကို လန္႔သည့္စိတ္ႏွင့္ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ရသည္ကို ေတြးမိတိုင္း လြန္ခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္ေတြကို ႏွေမွ်ာမဆံုး ရွိလွပါသည္။

လူသားတိုင္း သူတို႔ဘ၀မွာ တစ္နည္းနည္းႏွင့္ ေက်းဇူးတင္ရမည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ရွိေနတတ္ေပသည္။ ထိုသူမ်ားထဲတြင္ စာေရးဆရာမ်ားသည္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွ ပါ၀င္ၾကေပသည္။ စာေရးဆရာမ်ားသည္ သူတို႔ဘ၀တြင္ ေရွ႔ေဆာင္လမ္းျပေပးသူမ်ား အေနႏွင့္ မသိလိုက္မသိဘာသာ ရွိေနၾကေလသည္။ အိမ္က အေဖ အေမ ဆိုဆံုးမသည္ကို နာခံခ်င္မွ နာခံမည္။ ေက်ာင္းက ဆရာ သင္ၾကားျပသ သည္ကို လက္ခံခ်င္မွ လက္ခံမည္။ ဆရာေတာ္မ်ား လမ္းညႊန္မိန္႔ၾကားခ်က္မ်ားသည္လည္း တစ္ဖက္နားမွ ၀င္ကာ တစ္ဖက္နားမွ ထြက္ခ်င္ ထြက္သြားတတ္တည္။ သို႔တည္းမူ မိမိတို႔ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ ေလးစားရေသာ စာေရးဆရာ၏ ဇာတ္ေကာင္ “ဟီးရိုး” မ်ားမွ ေျပာစကားမ်ားကား မည္သူမွ် ႐ိုက္ႏွက္ ေစခိုင္းျခင္း မရွိပဲ နားထဲတြင္ သံမိႈႏွင့္ စြဲသကဲ့သို႔ ခိုင္ျမဲစြာ တည္တံ့က်န္ရစ္၏။

မိမိဖတ္ေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္မွ ဇာတ္ေကာင္မ်ား၏ စ႐ိုက္သည္ ေကာင္းခ်င္လည္း ေကာင္းမည္။ ေတာ္ခ်င္မွလည္း ေတာ္မည္။ အျပစ္အနာအဆာမ်ားလည္း ရွိေနႏိုင္ေပသည္။ ဇာတ္လိုက္သည္ လူဆုိးဗိုလ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ေနႏိုင္သည္။ သူ႔အမႈအယာ သူ႔ေျပာစကားမ်ားကို လက္ခံခ်င္မွလည္း လက္ခံႏိုင္မည္။ သေဘာတူခ်င္မွလည္း တူေပမည္။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔သည္ ထိုဇာတ္ေကာင္မ်ားမွ တဆင့္ ထိုစာေရးဆရာ၏ ေျပာခ်င္ေသာ အေတြးကို ဆုပ္ကိုင္မိလိုက္သည္။ မေကာင္းတာ လုပ္ရင္ မေကာင္းတာ ျဖစ္မယ္၊ မေတာ္တာလုပ္ရင္ မေတာ္တာ ျဖစ္မယ္၊ ေကာင္းမႈ လုပ္ရင္ ေကာင္းက်ိဳးေပးမယ္ဆိုတဲ့ အိမ္က လူၾကီးမိဖ စကားမ်ားသည္ တိုက္႐ိုက္စကားမ်ား ျဖစ္၍ စာေရးဆရာ၏ စကားမ်ားကား လႈပ္ရွားေနေသာစိတ္၀င္စားဖြယ္ စ႐ိုက္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည့္ သူ႔ဇာတ္ေကာင္မ်ားမွတဆင့္ သူ႔ဘာသာသူ ေျပာေနဟန္ရွိေသာစကားမ်ား ျဖစ္၏။ ကိုယ္လိုခ်င္ေသာ္ ယူ၊ ကိုယ္သေဘာႏွင့္ မေတြ႔ေသာ္ ထားခဲ့လို႔ ရေပသည္။ တိုက္႐ိုက္စကားမ်ားသည္ နား၀မွ လွ်ံက်လြယ္လ်က္ သြယ္၀ိုက္စကားမ်ားကား အသဲထဲ စိမ့္၀င္လြယ္ၾကေပသည္။

ဆရာၾကီးေရႊဥေဒါင္းစာအုပ္မ်ားႏွင့္ စတင္ မိတ္ဆက္ျဖစ္သည္ကား ေျပာစရာပင္မလိုေသာ စံုေထာက္ၾကီးဦးစံရွား ၀တၳဳမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ရဲ႔ စြန္႔စားခန္းဆန္ဆန္ ၀တၳဳမ်ား ျဖစ္သည့္ ဂ်မဒါကိုကိုၾကီး၊ သူေတာ္စိန္၊ ဒဂုန္တင့္၊ လူစြန္႔စား၊ သူရဲေကာင္း၃ေယာက္၊ စြန္႔၀ံ့သူ၊ ေစာလမုန္သိုက္၊ ပထမံဆရာသိန္း၊ ေဇာ္ဟိတ္၊ လွ်ိဳ႔၀ွက္သဲဖို ၀တၳဳ၊ ဂမုန္းနက္၊ စသည္မ်ား လက္လွမ္းမွီသေလာက္ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဆရာဦးေအာင္သင္း ဆိုခဲ့သလိုပင္ ဆရာၾကီး၏ ၀တၳဳမ်ားသည္ စြန္႔စားခန္း သက္သက္ ေသြးရဲရဲ သံရဲရဲ အပစ္အခတ္ အသတ္အပုတ္မ်ားခ်ည္းပါသည့္ ၀တၳဳမ်ားမဟုတ္။ ဦးေႏွာက္ကို ခါးေတာင္းက်ိဳက္ကာ တိုက္ပြဲ၀င္ရေသာ စြန္႔စားခန္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုမွတဆင့္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ဆက္စပ္ေတြးေခၚမႈ၊ အေသးအဖြဲေလးျဖစ္ေတာင္မွ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ မထားပဲ အရာရာကို စူးစမ္းေလ့လာမႈ၊ မိမိပတ္၀န္းက်င္ကို ဂ႐ုျပဳေနထိုင္မႈ၊ ဒါ့အျပင္ စိတ္ေကာင္းေစတနာ ထားရွိမႈ စသည့္ အေလ့အက်င့္ေလးမ်ား အနည္းႏွင့္ အမ်ားဆိုသလို ျဖစ္ေပၚလာေပသည္။

၀တၳဳဆိုသည္မွာ ဇာတ္ေကာင္တို႔၏ စိတ္ဓာတ္၊ အက်င့္၊ စာရိတၱ၊ ၀ါရိတၱ၊ စသျဖင့္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေပၚေအာင္ တဆင့္ျပီးတဆင့္ သ႐ုပ္ေဖာ္ျခင္းျဖစ္ရာ ဆရာၾကီးမွာ စာအေရးေကာင္းလွသျဖင့္ စြန္႔စားခန္းမ်ားသက္သက္ ႏွင့္ မတူေသာ ရတနာပံု ၀တၳဳမ်ိဳးမွာလည္း ေက်ာင္းသံုး စာအုပ္ျပ႒ာန္းရသည္အထိ၊ ႐ုပ္ရွင္အထိ ေအာင္ျမင္မႈ ရခဲ့ေပသည္။

ထို႔ေနာက္ ဆရာၾကီး၏ စိတ္ႏွင့္ ပါတ္သက္ေသာ ၀တၳဳမ်ား၊ အဆန္းတၾကယ္ စြန္႔စားခန္းမ်ား ပါသည့္ ၀တၳဳမ်ား ျဖစ္သည့္ ႐ူပနႏၵီ၊ ႐ူပကလ်ာဏီ၊ စႏၵာေဒ၀ီ၊ ကာလယႏၲယား၊ ျမတ္ သက္ ေမာ္ စသည္မ်ားမွာလည္း လက္မွ မခ်ခ်င္ေအာင္ စြဲလန္းခဲ့ရသည္။

ဆရာဒဂုန္တာရာက ဤသို႔ ဆိုဖူး၏။ ဆရာၾကီးေရႊဥေဒါင္းကို ၾကိဳက္သည္မွာ ဆရာၾကီး၏ အေရးအသားသည္ ျမန္မာပီသေသာ ေရးဟန္ႏွင့္ အေနာက္ႏိုင္ငံ စိတ္ကူးစိတ္သန္းတို႔ ေပါင္းစပ္ထားျခင္းေၾကာင့္ဟု ဆိုေလသည္။ ဆရာၾကီး၏ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ ကိုယ္ပိုင္ဇာတ္လမ္းဟု ဆိုရမည္ျဖစ္ေသာ တစ္သက္တာမွတ္တမ္းတြင္ ေရွးျမန္မာ ပီီပီသသၾကီးလို႔ ေျပာရမည့္ ျမန္မာစစ္စစ္ တစ္ေယာက္၏ ေရးဟန္ႏွင့္ အေနာက္ႏိုင္ငံသား အေတြးအေခၚမ်ား ေရာယွက္ ပါ၀င္ေနသျဖင့္ ဆရာၾကီးဒဂုန္တာရာအျမင္မွာ မွန္လွေပသည္ဟု အားတက္သေရာ ေခါင္းျငိမ့္မိေပသည္။

ဆရာၾကီးမွာ အေတြးအေခၚ စာအုပ္မ်ား၊ ဘာသာေရးေဆြးေႏြးခ်က္ ေဆာင္းပါးမ်ား မ်ားစြာ ေရးသား သြားေသာ္လည္း သူ၏ တစ္သက္သာမွတ္တမ္းႏွင့္ အေတြးအေခၚမ်ား စာအုပ္မွာ သူ၏ အေတြးအေခၚမ်ား၊ သံုးသပ္ခ်က္မ်ား၊ ဘ၀ အေတြ႔အၾကံဳ အစံုအလင္ ပါ၀င္ေနျပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ၏ အေကာင္းဆံုး စာအုပ္ဟု ေခၚဆိုႏိုင္ေပသည္။ ထိုစာအုပ္တြင္ စာေရးသားနည္းလည္း သင္ယူႏိုင္သည္။ ေဒသႏ ၲရ ဗဟုသုတလည္း ရွာေဖြႏိုင္သည္။ သမိုင္းကိုလည္း ေလ့လာေတြ႔ရွိသည္။ အေတြးအေခၚ အယူအဆမ်ားကိုလည္း ဆင့္ပြားႏုိင္သည္။ ထိုအေတြးအေခၚမ်ားကို မိမိတို႔ေခါင္းထဲသိို႔ အတင္း႐ိုက္သြင္းကာ လက္မခံခိုင္း၊ ေလာကၾကီးကို အမွားေတြ အမွန္ေတြႏွင့္ ျဖတ္သန္းသြားေသာ လူတစ္ေယာက္၏ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္စံု တစ္ပုဒ္၊ သဲထိပ္ရင္ဖိုု စြန္႔စားခန္းမ်ား ပါေသာ လူစံု ျဖစ္ခ်င္သူ လူေျဖာင့္ စိတ္တို မာနၾကီးသူ တစ္ေယာက္၏ ဖြင့္္ဟ၀န္ခံခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာလည္း ျဖစ္ေပသည္။

ဆရာၾကီး၏ အေရးအသားကိုေလ့လာမိေသာ္ ဆရာၾကီးသည္ စာေၾကာင္းတို ၀ါက်တိုမ်ား ေရးေလ့ရွိသလို စာေၾကာင္းရွည္၊ ၀ါက်အရွည္ၾကီးမ်ား ကိုလည္း သူ႔ေနရာႏွင့္သူ သပၸါယမ လိုက္ဖက္ေအာင္ သံုးေလ့ရွိသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ စကားလံုးမ်ားကိုလည္း ျမန္မာဆန္ဆန္ ၾကြယ္ၾကြယ္၀၀ သံုုးသြားသည္မွာ အံ့မခန္းပင္။ ဥပမာ... သူ၏တစ္သက္တာ မွတ္တမ္းတြင္ ေတြ႔ရွိရေသာ ၾကိယာ၀ိေသသန မ်ားမွာ ခိုသာခံသာ၊ တတံုတတံု၊ ဖံုပြပြ၊ ေန၀င္စုပ္စုပ္ကန္း၊ ဟပ္တပ္စြဲ၊ မင္းမွီစိုးကပ္၊ ဆင္ေျပာင္းဆင္ကြဲ၊ တျဖတ္တည္း၊ ေခ်ာင္လည္ေခ်ာင္ပတ္၊ ကေရာ္ေခ်ာ္မယ္၊ ဇလံုးဇခု၊ ကက္ေကာ္ကလန္၊ ေဆးေသေပါက္၊ ခဲနိဌာန္ ..စသျဖင့္... ျဖစ္သည္။

“ဆတ္” ၾကည့္ လိုက္ရေကာင္းမလား၊ သူတို႔လစာႏွင့္ ကြၽႏု္ပ္လစာမွာ အူ၍မွ် မၾကားႏိုင္ေအာင္ ကြာေ၀းလြန္းတယ္၊ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဆရာၾကီး သံုးတတ္ေသာစကားကား တခ်က္ျမင္လုိက္ရလွ်င္ေနာက္ထပ္၍ မၾကည့္ပဲ မေနႏိုင္သည့္ ”အလန္႔တၾကား” ေခ်ာလွေသာ မ်က္ႏွာမ်ိဳး၊ တစ္ခါျမင္လိုက္႐ံုႏွင့္ ရင္ထဲမွာ “ဒိတ္ကနဲ” ျဖစ္သြားရေလာက္ေအာင္ ေခ်ာတယ္တို႔ စသျဖင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုေရးနည္းမ်ိဳးမွာကား သူ ေျပာခ်င္တာကို မ်က္စိထဲ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေအာင္ သူေျပာသလို နားရင္းပိတ္က်င္းလိုက္သလို အလန္႔တၾကား ဒက္ခနဲ နားလည္ေစနည္းပင္။ ဆရာၾကီး၏ တစ္သက္တာမွတ္တမ္းမွာ စာအုပ္ဖတ္ေနရင္း ဟာသမ်ား ေရးထားသည္ မဟုတ္ေစကာမူ တခါတေလ သနားသျဖင့္ ေအာ္ရယ္မိသည္၊ တခါတရံ တည္တည္ခန္႔ခန္႔ၾကီး ျပံဳးမိသည္၊ ႏွာေခါင္းထဲ အနံ႔ေတြဘာေတြ ရလာတတ္ေသးသည္၊ နားထဲ အသံမ်ား ၾကားလာရသည္၊ စားစရာ အေၾကာင္းဆိုလွ်င္ ခံတြင္းမွာပင္ စိမ့္သြားသလို ျဖစ္မိေပေသးသည္။

အေနာက္တိုင္းဆန္ေသာ အေရးအသားကား ဆရာၾကီးသည္ သူ႔စိတ္တြင္ ခံစားေနရပံုကို တိုက္ ႐ိုက္မေျပာ၊ ဥပမာ.. ဖဆပလ အစိုးရေခတ္က သူ႔ေနာက္လိုက္ေနသည့္ စံုေထာက္မ်ားကို ျမင္ရေတာ့ “စိတ္ထဲ၌ ထိတ္လန္႕ေလာက္ေအာင္မရွိေသာ္လည္း သူတုိ႕မ်က္ႏွာမ်ားသည္ ကြၽႏု္ပ္အား ရႊင္ျမဴးျခင္းမျဖစ္ေစသည္ကို ၀န္ခံရပါမည္။” တဲ့။ ျပီးေတာ့ ဖဆပလ အစိုးရ က စစ္ေဆးေမးျမန္းစရာရွိလို႔ ဆိုျပီး လူထုဦးလွကို ဖမ္းဆီးသည့္ႏွယ္ ေခၚေဆာင္သြားသည့္အခါ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာၾကီးက လူထုတိုက္က အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ျဖစ္၍ လူထုေဒၚအမာနဲ႔ သူ႔ညီမက ဆရာၾကီးကို ဦးလွနဲ႔ အေဖာ္အျဖစ္ ေခၚေဆာင္သည့္ေနရာကို လိုက္ခိုင္းၾကပါသည္။  အဲဒီအခါ လိုက္သြားရတာကို သိပ္မၾကည္လင္လွတဲ့ ဆရာၾကီးက ဘယ္လိုေရးခဲ့သလဲဆိုေတာ့ “ကြၽႏု္ပ္အား တြန္းထုိးထည့္ေပးလုိက္ၾကသည့္ မတင္တင္ႏွင့္မအမာတုိ႕ အေပၚတြင္ ေက်းဇူးတင္ေသာစိတ္ မျဖစ္ေပၚလာျခင္းကို ၀န္ခံပါသည္။” တဲ့။ အေနာက္တိုင္းဆန္သည့္ အေရးမ်ိဳးဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။

လူထုအေမေဒၚအမာသည္ ဆရာၾကီး၏၀ါက်တည္ေဆာက္ပုံႏွင့္ စကားအသုံးအႏႈန္း မ်ားသည္သူ႕နားထဲသို႕ စိမ့္၀င္လ်က္ရွိေၾကာင္း ၀မ္းေျမာက္စြာ ၀န္ခံဘူးသည္။ သူတို႔ေခတ္က ဆရာၾကီးပီမိုးနင္းကေတာ့ ဆရာၾကီးေရႊဥေဒါင္းရဲ႔ ေခါင္းၾကီးသတင္းေတြကို “ဆိတ္ၾကီးပဲေလွာ္” စားရျခင္းနဲ႔ တူသည္ဟု ခ်ီးက်ဴးဖူးပါသည္။ ဆိုလိုျခင္းမွာ ဆရာၾကီး၏စကားလုံးသုံးပုံႏွင့္ ၀ါက်တည္ေဆာက္ပုံမွာ ထုံထုံထိုင္းထုိင္းမဟုတ္။ ကြၽတ္ကြၽတ္ရြရြ ရွိလွသည္ဟု ထပ္ေလာင္း၍ ရွင္းေျပာပါေသးသည္။

ကြၽန္မကေတာ့ ဆရာၾကီး၏ အေရးအသားကို ႏွစ္သက္သေဘာက်လွသျဖင့္ ဆရာၾကီး၏ စာမ်ား ဖတ္ရတိုင္း ၀မ္းေျမာက္စရာ ေကာင္းလြန္းေသာေၾကာင့္ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ အေရးအသားဟု တင္စားမိပါသည္။ ဆရာၾကီး၏ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ အေရးအသား ႏွင့္ ဆရာၾကီး၏ ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ ေတြးေခၚတတ္သည့္ အယူအဆမ်ားသည္ ကြၽန္မ တို႔ႏွင့္ မည္မွ်ေလာက္ပင္ မ်ိဳးဆက္ ကြာေသာ္ျငားလည္း ယေန႔ထက္ထိတိုင္ေအာင္ ေခတ္မီေနဆဲပင္။

သီခ်င္းၾကိဳက္သူသည္ သူသေဘာက်ေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္၊ ဂီတသံစဥ္ တစ္ခုကို နားေထာင္ရေလလွ်င္ ေက်ာထဲစိမ့္သြားမတတ္ ၾကည္ႏူးလွသည္ဟု ဆိုတတ္ၾက၏။ ဆရာၾကီး၏ စာမ်ားဖတ္ရသည္မွာေတာ့ ဆရာၾကီးစကားနဲ႔ ျပန္ေျပာရရင္ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ဖတ္ဖတ္ ေက်ာထဲစိမ့္ ၾကက္သီးေမြးညင္းထသြားရေအာင္ကို သေဘာက်ႏွစ္ျခိဳက္မိပါသည္။

ယေန႔ ေအာက္တိုဘာ ၂၄ရက္မွာ က်ေရာက္ေသာ ဆရာၾကီးေရႊဥေဒါင္း၏ ေမြးေန႔ကို ဤစာျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳ ပူေဇာ္လိုက္ရပါသည္။

စုခ်စ္သူ

၂၄ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၂

ကိုးကား။

ဆရာၾကီးေရႊဥေဒါင္း - တစ္သက္တာ မွတ္တမ္း ႏွင့္ အေတြးအေခၚမ်ား

ဆရာဦးေအာင္သင္း - သူတို႔ ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္

ဆရာဒဂုန္တာရာ - ရုပ္ပံုလႊာ

+++++

ညလယ္စာ အလာပသလႅာပ ဘြန္း

“မေရႊစုေရ... နက္ျဖန္ညေန ႐ံုးက ေစာေစာ ျပန္ၾကရေအာင္ေဟ...”

မေန႔ညက ညစာထမင္းစားျပီး တီဗြီေရွ႔ထိုင္ရင္း အ၀တ္ေခါက္ေနတုန္း (ေလွ်ာ္ျပီး အ၀တ္မ်ား ႐ုပ္ဖို႔၊ ေခါက္ဖို႔ ကိုေရခ်မ္းက အျမဲ တာ၀န္ယူပါသည္...) ကိုေရခ်မ္းက ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

“ဘာလို႔... “

တီဗြီေရွ႔မွာထားေသာ စားပြဲအံဆြဲထဲကေန ပုရြက္ဆိတ္မ်ား ထြက္လာသျဖင့္ အံဆြဲေတြကိုထုတ္ျပီး သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေနရင္း မေရႊစုက သူ႔ကို မၾကည့္ပဲ စိတ္မ၀င္စားသလို ျပန္ေမးမိသည္။

“ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္း ႏွစ္၅၀ျပည့္ အတြက္ နက္ျဖန္ညက စျပီး ေဒါက္တာႏိုး ႐ုပ္ရွင္ လာမယ္ေလကြာ...”

“အမေလး... ငါ့ေမာင္ရယ္... ဘာမ်ားလဲလို႔... “

မေရႊစုက အံဆြဲထဲ ပစ္မိပစ္ရာ ျပစ္ထည့္ထားေသာ စာရြက္ စာတမ္းမ်ား၊ တိုလီမုတ္စမ်ား မလိုသည္မ်ားကို လႊတ္ပစ္ရန္ တစ္ခုခ်င္း ခြဲျခားစီစစ္ေနရာမွ ရယ္ဟဟ ျပန္ေျပာလိုက္၏။

“ရယ္ရတယ္ေတာ့... သိလား....”

ဘာရယ္မဟုတ္... ရယ္ရတယ္ေတာ့...သိလား... စတာေတြႏွင့္ မေရႊစုကစကားစတတ္ေလ့ ရွိသည္။

“ငယ္ငယ္ကဆို ဂ်ိမ္းစဘြန္းလို႔ ၾကားရင္ မိန္းမေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္တဲ့ မင္းသားကားလို႔ပဲ သိတယ္။ ဂ်ိမ္းစဘြန္းကားေတြမွာ စြန္႔စားခန္းသက္သက္ဆို ဒီေလာက္ နာမည္ၾကီးမွာ မႈတ္ဖူး... ေရာက္တဲ့ေနရာတိုင္း မိန္္းမ စြံလို႔သာ လူေတြ ပိုျပီး စိတ္၀င္စားတာလို႔ ထင္တာပဲ။ သူမ်ားဆို ဂ်ိမ္းစဘြန္းကို ဆရာဦးေအာင္ျမင့္ဆြဲတဲ့ ၾကံ႔ဗဟံုး ကာတြန္းေတြကေန အရင္ ဖတ္ဖူးတာ...။ သူ႔ ကာတြန္းေတြထဲမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း စက္ကရိယာေတြ၊ စြန္႔စားခန္းေတြနဲ႔ ရယ္လည္း အရမ္းရယ္ရတာပဲ။ ေနာက္မွ အဲ့ကာတြန္းေတြထဲက တခ်ိဳ႔ဟာေတြက ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္းကားေတြထဲကမွန္း သိေတာ့တယ္... “

 “ဟိုတစ္ေန႔က သတင္းထဲမယ္ ေျပာေနၾကေသးတယ္... ဘယ္ ဂ်ိမ္းစဘြန္းမင္းသားက ဘယ္ကားထဲမွာ လူ ဘယ္ေလာက္ အသတ္ဆံုး၊ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ အနမ္းဆံုး ဘာညာနဲ႔... “

ကိုေရခ်မ္းက ရယ္က်ဲက်ဲ လုပ္ရင္း မ်က္ခုန္းႏွစ္ဘက္ ပင့္လႈပ္ျပ လိုက္သည္။

“အမယ္... သူလည္း ၾကည့္ရတာ ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္းျဖစ္ခ်င္ေနတယ္နဲ႔ တူတယ္... ဟိဟိ...၊ သူမ်ားကေတာ့ ဘြန္းေတြထဲမယ္... ေရွာင္ကြန္နရီကို အၾကိဳက္ဆံုးပဲ... ဒါနဲ႔...စကားစပ္မိလို႔ ... ဘြန္း တင္ စြံတာမႈတ္ပါဘူး... ဦးေရခ်မ္းၾကီးရာ... ေရွးေခတ္ ျမန္မာ ပံုျပင္ေတြထဲမလဲ ဇာတ္လိုက္ေတြက စြံလိုက္ၾကသမွ.... ဒီမယ္... စစ္ကိုင္းဦးဘိုးသင္း ေရးတဲ့ ငမဲကြၽန္ဆိုတာ ၾကားဖူးသလား...”

“ၾကားဖူးေပါင္ဗ်ာ... ေျပာစမ္းပါအံုး... ဆရာမရယ္...”

ကိုေရခ်မ္းက ေနာက္ဆံုး အက်ႌတစ္ထည္ကို လက္စသတ္ ေခါက္လိုက္ကာ အ၀တ္ေတြ အထပ္လိုက္ကို ညီညီညာညာ ျဖစ္ေအာင္ စီရင္း စိတ္၀င္တစား ဒါေပမယ့္ ခပ္ေနာက္ေနာက္ ျပန္ေျပာသည္။

“အို... ငမဲကြၽန္ဆိုတာ အိႏၵိယက ကာလီဒါသ ပညာရွိလို ေရွးေခတ္က ျမန္မာပညာရွိတဲ့၊ အဲ့ပံုျပင္ေတြကို ဆရာၾကီးဦးဘိုးသင္းက ေပမူ တစ္ခုထဲကေန ဖတ္ျပီး ေရးတယ္ေျပာတာပဲ...”

“အင္း.. “

“ငမဲကြၽန္ အေၾကာင္းကေတာ့ ထားပါေတာ့၊ သူ႔အေၾကာင္းက ေျပာရရင္ တဇတ္လမ္း ျဖစ္ေနမယ္၊ ခုေျပာမွာက ေရွးေခတ္ ျမန္မာ ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္း...၊ အမွတ္မမွားရင္ ဟိုတစ္ေခတ္ ျမန္မာရာဇ၀င္ကားေတြ ခတ္စားတဲ့အခ်ိန္က အဲ့အေၾကာင္းကို ထြန္းလံုရွိန္နဲ႔ေတာင္ ဗြီဒိယို ဇာတ္လမ္း ႐ိုက္ဖူးတယ္ထင္တယ္...၊ ထြန္းလံုရွိန္ သိလား...”

“သိပါဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားတို႔ ျမန္မာကားေတြ ၾကည့္တာမွ မႈတ္တာ...”

“အမယ္... ျမန္မာ ဂ်ိမ္းစဘြန္းကား အေၾကာင္း အရင္ပဲ နားေထာင္ၾကည့္ပါအံုး၊ ေနာက္က်မွ ငါလည္း သူ႔လို႔ စြံရင္ အပီပဲေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္အံုးမယ္...ခြစ္... “

မေရႊစုက ေလွာင္ေျပာ ေျပာရင္း ကိုေရခ်မ္း ေရွ႕မွအက်ႌပံုကို မကာ အခန္းထဲက အ၀တ္ဘီဒိုဆီကို သူ႔ေနရာႏွင့္သူ သြားထားလိုက္သည္။ ကိုေရခ်မ္းကေတာ့ သူ႔ ညလည္စာ အတြက္ ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္ေနျပီး၊ မေရႊစု အတြက္ေတာ့ ပ်ားရည္ႏွင့္ ေရွာက္သံပုရာ ရည္ ေရာ ေဖ်ာ္ေပးသည္။ မေရႊစုက အံဆြဲကို ဆက္လက္ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရင္း...

“တစ္ခါက ျမို႔တစ္ျမိဳ႔မွာ ထန္းသီး ဆိုတဲ့ သူေဌးသားတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔အေဖ ထားခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြ သံုးျဖဳန္းျပီး ေနလာလိုက္တာ၊ သူ႔အေဖ မေသခင္ သေဘာတူခဲ့တဲ့ သူေဌးသမီးကို ယူမယ္လည္း ၾကံေရာ၊ မိန္းမ တင္ေတာင္းစရာ ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ဘူး တဲ့။ ဒါနဲ႔ သူမ်ားဆီက ေငြေတြ ေခ်းငွားျပီး တင္ေတာင္းရသတဲ့၊ အဲသမွာ ေငြျပန္ဆပ္စရာ မရွိေသးေတာ့ သူ႔မိန္းမ မိသားစု ပိုင္တဲ့ ေငြေတြ ဘယ္မွာဖြက္ထားလဲ မိန္းမကို တိတ္တိတ္ေလး ေမးထားျပီး ညဘက္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ ထေဖၚေရာတဲ့...”

“အဲသမွာ လူမိေရာလား...”

“ဘယ္... လူမိတာထက္ ဆိုးတာ၊ ေျမၾကီးထဲက ေငြအိုးေတြမွာ ေျမြကို အေစာင့္ထားတာမို႔ သူသြားေဖၚေတာ့ ေျမြထြက္လာျပီး ကိုက္တာ ေသပါေရာ၊ မိန္းမကလည္း သူ႔ေယာက္်ား ညသန္းေခါင္ၾကီး ေပ်ာက္သြားတာ ေငြသြားေဖၚေနရင္ အခက္ပဲဆိုျပီး ေနာက္ကလိုက္လာေတာ့ ဒီမွာက ေျမြကိုက္ျပီး ေမ်ာေနျပီ၊ ဒါနဲ႔... ငါ ေလာဘၾကီးျပီး သူမ်ား ပိုက္ဆံ ယူမိလို႔ ငါ့အျပစ္နဲ႔ ငါ ျဖစ္ရတာ၊ ငါ့ကို ေရထဲ ေဖာင္နဲ႔ေမ်ာလိုက္ပါလို႔ မိန္းမကို မွာျပီး ေသေရာတဲ့...”

“အင္း..”

“မိန္းမကလည္း မွာတဲ့ အတိုင္း ငိုယိုျပီး ေဖာင္နဲ႔ ေမွ်ာလိုက္တာမွာ... တကၠသိုလ္ဆရာၾကီး သမီး ၇ေယာက္ ေရကစားတဲ့ေနရာကို ေဖာင္က ေရာက္လာေရာ...။ အဲ့မွာ အစ္မၾကီးက ေဖာင္ကိို အရင္ျမင္တယ္၊ ဒုတိယ အစ္မက ေဖာင္ေပၚကလူ မေသႏိုင္ေသးဘူး လို႔ ေျပာတယ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကဆယ္တယ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေဆးသြားခူးတယ္၊ တစ္ေယာက္က ေဆးေသြးေပးတယ္၊ တစ္ေယာက္က ေဆးကုတယ္၊ တစ္ေယာက္က အစာေကြၽးတယ္.. ညီအစ္မ ၇ေယာက္ ၀ုိင္းျပီး ျပဳစုလိုက္ၾကတာ... ေျမြကိုက္ျပီး ေသမလို ျဖစ္ေနတဲ့ လူနာလည္း တခါထဲ ထထိုင္ေတာ့တာပဲ...”

“အဲသမွာ ဘသားေခ်ာကို ၀ိုင္းလုၾကေရာတဲ့လား...”

“ဟာ... ပိုင္လွခ်ည္လား၊ ဘယ္လုိလုပ္သိလဲ...”

မေရႊစုက မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴးေမးေတာ့ ကိုေရခ်မ္းက ေကာ္ဖီကို တစ္ငံု ျမံဳ႔ရင္း ဦးစံရွား အျပံဳးမ်ိဳးကို ျပံဳးကာ...

“ဒါက ဒီလိုပဲ ရွိရေတာ့မယ္ေလ... ကဲ... ေျပာပါအံုး... မိန္းမ ၇ေယာက္္၀ိုင္းဆြဲလို႔ ထြက္ေျပးရသတဲ့လား...”

“ေနအံုး၊ သူေျပးရပံုက တစ္မ်ိဳး၊ အဲ့မွာ သူယူမယ္ ငါယူမယ္ ညီအစ္မေတြ ၀ိုင္းလုၾကေတာ့ တကၠသိုလ္ဆရာၾကီးက ငါ့ႏွယ္ တပည့္ေတြၾကားထဲ ဒီသမီးေတြ လုပ္ပံုနဲ႔ အရွက္ေတာ့ ကြဲပါျပီဆိုျပီး၊ ကာယကံရွင္ကိုု ဘယ္သူ႔ယူမလဲ ေမးေတာ့လည္း အားလံုး အတူတူခ်စ္ပါတယ္လို႔ ေျဖတာနဲ႔... ဆရာၾကီးလည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေဆးစီရင္ထားတဲ့ ခ်ည္မန္းကြင္းလုပ္ျပီး အဲ့လူရဲ႔ေျခေထာက္ကို စြပ္ေပးလိုက္တာမွာ ၾကက္တူေရြးျဖစ္ျပီး ပ်ံေျပးသြားေရာတဲ့...”

“ေကာင္းသားပဲ...”

“တခါထဲ ၾကက္တူေရြးက လူကျဖစ္တဲ့ ၾကက္တူေရြးဆိုေတာ့ လူစကားေျပာတတ္တာေပါ့၊ ဒါနဲ႔... ဘုရင့္ဥယ်ာဥ္မွာ သြားနားေနတာ စကားေျပာတတ္မွန္းသိေတာ့ ဥယ်ာဥ္မႈးေတြက တပင္တိုင္ ျမနန္းနဲ႔ ထားတဲ့ ဘုရင့္သမီးေတာ္ မင္းသမီးေလးဆီ ဆက္သလိုက္တယ္တဲ့...”

“ၾကက္တူေရြး... ေကာ္ေတာ့တာေပါ့...”

“ဘာေျပာေကာင္းမလဲ... ၾကက္တူေရြးက မင္းသမီးေလးကို တီတီတာတာေတြလုပ္၊ ခ်ည္မန္းကြင္းကို ျဖဳတ္ခိုင္းျပီး သူက နဂါးျပည္က မင္းသားပါလို႔ ညာေျပာျပီး မင္းသမီးေလးနဲ႔ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ ေပ်ာ္ပါးေနကေရာ...”

“မိုက္သဗ်ာ...”

“ခြစ္... ဘာလဲ... ခ်ည္မန္းကြင္းနဲ႔ ၾကက္တူေရြးေယာင္ေဆာင္ျပီး မင္းသမီးေလးဆီ သြားခ်င္လို႔လား...”

“သြားခ်င္ေပါင္ဗ်ာ... ခ်ည္မန္းကြင္းစြတ္တာ ကိုယ့္အလွည့္က်မွ ၾကက္တူေရြး မျဖစ္ပဲ... လဒ ၾကီး ျဖစ္သြားလို႔ မင္းသမီးနဲ႔လည္း မေတြ႔... ဟုတ္ေပ့ျဖစ္ေနပါ့မယ္...”

ကိုေရခ်မ္း အေျပာေၾကာင့္ မေရႊစု ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္လိုက္မိသည္။

“ဒါနဲ႔ သမီးေတာ္မွာ ကိုယ္ေလးလက္၀န္ပါ ျဖစ္လာတာတဲ့။ ဒီသတင္း ဘုရင္းၾကီးသိတာနဲ႔ တျပိဳက္နက္ စစ္သားေတြ လႊတ္ျပီး တပင္တိုင္ျမနန္းကိုတက္ ၀ိုင္း ဖမ္းခိုင္းတာမယ္ ခ်ည္မန္းကြင္း ျပန္၀တ္ၾကက္တူေရြးေယာင္ ျပန္ေဆာင္ေနတယ္တဲ့။ စစ္္သည္ေတြက ၾကက္တူေရြးလဲ ဖမ္းသကြာဆိုျပီး လိုက္ဖမ္းေတာ့ ပ်ံေျပးတာမွာ ခ်ည္မန္းကြင္း ကြၽတ္ထြက္သြားလို႔ အဲသမွာ လူျပန္ျဖစ္၊ ျပတင္းက ခုန္ထြက္ေျပးရေရာ...”

 “ထြက္ေျပးရင္း အိမ္တစ္အိမ္ သားအမိ သားအဖ ၃ေယာက္ ေဒါင္းလန္းၾကီးနဲ႔ ထမင္းစားေနတာေတြ႔ေတာ့ ခပ္တည္တည္ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ တခါထဲ ၀င္စားတာတဲ့၊ သားအဖ အမိ ၃ေယာက္ကလည္း သူ႔အသိ ကိုယ့္အသိထင္ျပီး ဘာမွ မေျပာမိၾကဘူးတဲ့။ ေနာက္ကစစ္သားေတြ အနားေရာက္လာေတာ့ ဒီနား လူတစ္ေယာက္ ထြက္ေျပးလာတာ ျမင္သလားေမးေတာ့... သူကိုယ္တိုင္ ထျပီး ဟိုဘက္ထြက္ေျပးတာေတြ႔တယ္ လိုက္ၾက လိုက္ၾက လို႔ ေျပာလိုက္တာ စစ္သားေတြလည္း ထြက္သြားေတာ့ သူလည္း လြတ္သြားကေရာ...”

“အဲ့ေတာ့မွ ထမင္း၀ိုင္းက အေမၾကီးက သူ႔ သမီး ဘု ကိုေမးတယ္... သမီး ဘု သူက ဘယ္သူလဲ၊ သမီး အသိလားေပါ့၊ သမီး ဘုက မသိပါဘူး၊ ဘ အသိလား ဆိုျပီး ဘကိုေမးေတာ့ ဘကလည္း မသိဘူးေလ လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ အဲ့မွာပဲ ‘ဘုမသိ၊ ဘမသိ’ ဆိုတဲ့ စကားပံု ေပၚလာတာတဲ့...”

“ဟားဟား... မိုက္သယ္....”

“ဒီလူကလည္း ဒီေလာက္ လူၾကိဳက္မ်ားမွေတာ့ ဘြန္းလို ႐ုပ္ရည္ သနားကမားထင္ပါတယ္။ အဲသာနဲ႔ ဘုတို႔ ဘတို႔ အိမ္မွာပဲေနျပီး ဘုနဲ႔ ညားေရာ။ သားေလး တစ္ေယာက္ ရလာေရာ...”

“ေနာက္ေတာ့... ဟို ဘုရင့္သမီးေတာ္က လိုက္ရွာေရာဆိုပါေတာ့...ဟုတ္လား...”

“ဘယ္... ဘုရင့္သမီးေတာ္က သူ႔မင္းသားေလး လြမ္းလို႔ ဆိုျပီး အလွဴၾကီး ၇ရက္ ေပးတာမွာ သူတို႔ဇာတ္လမ္းေလးကို သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီပံုေတြဆြဲျပီး ျပထားတာတဲ့။ သူ႔မွာလဲ သားေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ က်န္ခဲ့တာကိုး...။ ေနာက္ဆံုး တိုတို ေျပာရရင္... ဘုရင့္သမီးေတာ္ရဲ႔ အလွဴကို သူ႔ရဲ႔ ပထမ မိန္းမကလည္း သားေလး လက္ဆြဲျပီး ေရာက္လာ၊ တကၠသိုလ္ဆရာၾကီး သမီး၇ေယာက္ကလည္း ၾကက္တူေရြးလိုက္ရွာရေအာင္ဆိုျပီး ေရာက္လာ၊ လက္ရွိမိန္းမနဲ႔ သားေလးလက္ကိုဆြဲျပီး သူကလည္း ေရာက္လာ၊ ဘုရင့္သမီးေတာ္နဲ႔ သူ႔သားေတာ္ေလးကလည္း မ႑ပ္ထဲမွာ ရွိေန ဆိုေတာ့ အားလံုး တစ္ေနရာထဲ ဆံုၾကကေရာ...”

“ဒါနဲ႔ ...”

“အို... အဲမွာ.... ဒါ ကြၽန္မေယာက္်ားပါ ဆိုျပီး မိန္းမအားလံုးက ၀ိုင္းဆြဲၾကတာ ပြက္ပြက္ကို ညံေနေတာ့တာပဲတဲ့...။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္သူ ရသင့္သလဲ ဆိုျပီး ပညာရွိ ငမဲကြၽန္ဆီမွာ အဆံုးအျဖတ္ ေတာင္းရေတာ့တာပဲတဲ့... ။ ကဲ... ပညာရွိ ဦးေရခ်မ္းကေရာ ဘယ္လို အဆံုးအျဖတ္ ေပးမလဲ...”

“ဒါမ်ား... လြယ္လြယ္ကေလး... ေနာက္ဆံုး မိန္းမနဲ႔ပဲ ညားေစသတည္းေပါ့ဗ်ား...”

“ဟယ္... ေတာ္လိုက္တာ... မေရႊစု ေယာက္်ား မေျပာရဘူး.... ဟုတ္ပ...ဟုတ္ပ... လက္ရွိ ေနာက္ဆံုးမိန္းမက ခြင့္မျပဳပဲ မည္သူမွ် လက္ဖ်ားႏွင့္ မတို႔ထိရလို႔ေတာင္ ပညာရွိ ငမဲကြၽန္က စီရင္ေပးလိုက္သတဲ့ေလ... ခစ္ခစ္....၊ ကဲ... ေရွးေခတ္ျမန္မာဘြန္းေလ... မစြံလား...”

“စြံပါ့ဗ်ာ... စြံပါ့... ကြၽန္ေတာ့္ေလာက္နီးနီးကို စြံပါေသာ္ေကာ...”

“ဘာေျပာသယ္...”

“ဘာမွ မႈတ္ပါဘူး... ကဲ... ေရာ့... ေရာ့... ပံုေျပာဆရာမၾကီး အာေျခာက္ေနျပီ.... ပ်ားသံပုရာရည္ေလး သံုးေဆာင္လိုက္ပါအံုး...“

ဤတြင္ ညလယ္စာ အလာပသလႅာပ ပံုေျပာခန္းရပ္။ ။

ကိုးကား။ ။

စစ္ကိုင္းဦးဘိုးသင္း

ငမဲကြၽန္

စာမ်က္ႏွာ - ၁၅၄ မွ ၁၈၇

+++++

တစ္ျပဴး၊ တစ္လံ၊ ေညာင္ကန္၊ ထမ္းပိုး၊ အခ်ိဳး(အက်ိဳး/ ခ်ိဳး)

Artist - Thet Naing Soe

ဒီေန႔ေတာ့ တစ္ျပဴး၊ တစ္လံ၊ ေညာင္ကန္၊ ထမ္းပိုး၊ အခ်ိဳး(အက်ိဳး/ ခ်ိဳး) ဆိုတဲ့ ေရွးက ေတာသူေတာင္သားေတြ ႏွစ္ခုတြဲေရတြက္ရာတြင္ သံုးတဲ့ ဂဏန္းသခ်ၤာဆိုင္ရာ အမွတ္သညာ စကားလကၤာ အေၾကာင္း ေရးခ်င္ပါတယ္။ ေတာရြာေတြမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြ မန္က်ည္းေစ့ေတာက္တမ္း ဇယ္ေတာက္တမ္း ကစားတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ေတာဓေလ့ ဘာသာဘာ၀ ဒီစာခ်ိဳးကေလးကို ဆိုတတ္ေလ့ ရွိၾကတာေပါ့။

ကြၽန္မတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾသဇာသီးေစ့ကေလးေတြနဲ႔ ဇယ္ေတာက္တမ္း ကစားေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုကစားရာမွာ အေစ့ကေလးေတြ ၾကဲလိုက္လို႔ ပူးျပီး က်သြားမွာ အျပဴးေတြ မ်ားေနမွာ အရမ္းေၾကာက္ပါတယ္။ တစ္ျပဴးျဖစ္ေနတဲ့ အေစ့ေလးေတြ မ်ားမ်ားပါေနရင္ တျခား ျပိဳင္ဖက္က အဲဒီ အျပဴးေလးေတြကို ယူခြင့္ရွိလို႔ ႐ံႈးလြယ္ပါတယ္။ ''တစ္ျပဴး'' ဆိုတာ ၂ခု တစ္စံု ပူးကပ္ေနတာကို ေျပာတာပါ။

ဘယ္ေလာက္ၾကီးလဲ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲ ဆို တစ္လံစာေလာက္ ၾကီးတယ္၊ မ်ားတယ္၊ ဟိုဘက္ တစ္လံအကြာေလာက္မွာ ခင္ဗ်ားပစၥည္းေတြ ခ်ထားပါ စသျဖင့္ တစ္လံ ဆိုတဲ့ အသံုးကို လည္း အေရအတြက္၊ အကြာအေ၀း ေျပာခ်င္ ျပခ်င္တဲ့ ေနရာမွာ သံုးၾကပါတယ္။ တစ္ေန႔ တစ္လံ ပုဂံ ဘယ္ေျပးမလဲ ဆိုတဲ့ ဇြဲသတၱိနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ စကားပံုေလးကိုလည္း လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကပါတယ္။ ''တစ္လံ'' ဆိုတာ လက္ႏွစ္ဘက္ ေဘးကို ဆန္႔ျပီး ရွိသေလာက္ကို တစ္လံ လို႔ ေျပာၾကေလ့ရွိတယ္။ လက္အေတာင္နဲ႔ ဆို ၄ေတာင္ အကြာ လို႔လည္း ဆိုၾကတယ္။

ဒါေပသိ ေညာင္ကန္၊ ထမ္းပိုး၊ အခ်ိဳး(အက်ိဳး/ ခ်ိဳး) ဆိုတာေတြကေတာ့ ခုေခတ္မွာ မသံုးသေလာက္ကို ရွားေနပါျပီ။ အဲသာေၾကာင့္ ဆရာၾကီးျမေကတုရဲ႔ ''ကေလးမွတ္ဉာဏ္ တစ္ျပဴး တစ္လံ'' ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါး ထဲက ဒီစကားလကၤာအေၾကာင္း ရွင္းျပထားတာေလးေတြကို ျမန္မာစာ ဗဟုသုတ အေနနဲ႔ လက္ဆင့္ကမ္း ေဖာက္သယ္ခ်ခ်င္ပါတယ္။ 

ေရွးက ေတာင္သူလယ္သမားၾကီးမ်ားဟာ သူတို႔ သားသမီးေတြ အသိပညာ အလိမၼာတိုးေစဖို႔ မိမိတို႔ ဉာဏ္စြမ္းရွိသ၍ လက္ဆင့္ကမ္း ပညာေပးၾကရာမွာ ေတာရြာမွာဆိုေတာ့ သူတို႔ အနီးအနားမွာ ရွိတဲ့ သူတို႔နဲ႔ ယဥ္ပါးေနတဲ့ လွည္း၊ ႏြား၊ စပါး စတာေတြကိုပဲ ဥပမာေပးျပီး ပညာသင္ေပးေလ့ရွိၾကတယ္။

၂ ဆိုတဲ့ ဂဏန္းကို သင္ေပးတာမွာ လွည္းဘီး ၂ခု တစ္စံု ပူးကပ္ေနတာ၊ ႏြား၂ေကာင္ ထမ္းပိုးမွာ အတူတူ တတ္ထားတာကို ''တစ္ျပဴး'' လို႔ ကေလးကို သင္ေပးၾကတာမို႔ ၂ခု ပူးကပ္ေနတဲ့ အရာေတြ ကို တစ္ျပဴး - ၂ခုလုိ႔ ေခၚတာ ကေလးက သိသြားတယ္။

ေတာထဲမွာ ထင္းခုတ္ ထင္းတိုက္ျပီး ျပန္အလာ အိမ္နံေဘးမွာ ထင္းေတြကို လံပံုထိုးျပီးတဲ့အခါ ဒါေတြက ''တစ္လံ'' ရွိတယ္ လို႔ လက္ႏွစ္ဘက္ ဆန္႔တန္းျပျပီး ကေလးကို သင္ေပးတယ္။ တစ္လံလို႔ေျပာရင္း တစ္လံဆိုတာ လူရဲ႕တစ္ေတာင္နဲ႔ ၄ခါ လုပ္ရေၾကာင္းျပလိုက္ေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကေလးက တစ္လံ ျဖစ္တဲ့ ၄ ဂဏန္းကို သိသြားတယ္။

ေတာရြာေတြမွာ ေညာင္ကန္အရပ္က လွည္းယာဥ္ပံုစံ ဟာ အစေျခာက္စ ေထာင္ေနေလ့ရွိတာကို သိၾကတယ္။ လွည္း ေရွ႔ထုတ္၊ လွည္း အိမ္ေဘာင္၊ လွည္း လက္တင္ စတာေတြရဲ႔ ဘယ္ နဲ႔ ညာ ဘက္ေတြမွာ အစ ေျခာက္စ ေထာင္ထားလို႔ ''ေညာင္ကန္'' လို႔ ဆိုလိုက္ရင္ ေညာင္ကန္လွည္းကုိကိုယ္စားျပဳလို႔  ၆ခု ကို ကိုယ္စားျပဳတယ္လို႔ ကေလးက အမွတ္သညာ ထားလိုက္ပါတယ္။

ႏြား၂ေကာင္ တစ္ျပဴးကို ထမ္းပိုးတံုးမွာ တပ္ေနစဥ္ ႏြားတစ္ေကာင္စီရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြက တစ္လံ အေရအတြက္ ၄ခု နဲ႔ ညီတာကို ျမင္ရတယ္။ ႏြား၂ေကာင္ဆိုေတာ့ တစ္လံ ၂ခု က အေရအတြက္ ၄ခု နဲ႔ ၄ခု ေပါင္းတာ ၈ခုဆိုတာကို တစ္လံေပၚ တစ္လံ ထပ္ပိုးလို႔ ၈ခုျဖစ္တယ္ဆိုျပီး ထမ္းပိုးနဲ႔ တြဲမွတ္လိုက္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ 

ေနာက္တစ္နည္းကေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားေတြက ဗ်ပ္ဆိုင္းေတြကို ထမ္းပိုးမွာ ထမ္းျပီး နံနက္တိုင္း ဆြမ္းခံထြက္တဲ့အခါ ဗ်ပ္ဆိုင္းၾကိဳးေတြက တစ္လံစီ ရွိၾကတာကို သူသိရတယ္။ ေရွ႔က ဗ်ပ္ဆိုင္းၾကိဳး နဲ႔ ေနာက္က ဗ်ပ္ဆိုင္းၾကိဳး ၂ခု ထမ္းပိုးလိုက္လွ်င္ ၈ခု ျဖစ္တာကိုလည္း သိရေတာ့ ၈ ဂဏန္းဆိုတာ တစ္လံ တစ္ခုအေပၚ တစ္ခု ထပ္ပိုးလွ်င္ ရတဲ့ ''ထမ္းပိုး'' လို႔ မွတ္လိုက္တာလည္း ျဖစ္တယ္တဲ့။ 

၁၀ ဂဏန္းကေတာ့ စပါးေတြကို တင္းနဲ႔ ျခင္တြယ္ျပီး ေရတြက္တဲ့အခါ ၁ ကေန စေရတြက္လာလိုက္တာ ၁၀ တင္းျပည့္တဲ့ အခါေရာက္ေတာ့ ဂဏန္းအေရအတြက္ကို မေအာ္ေတာ့ပဲ ''ခ်ိဳး'' လို႔ ေအာ္ေလ့ရွိတာကို မွတ္သားလိုက္တာျဖစ္တယ္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ စပါးေတြကို က်ီထဲသို႔လည္းေကာင္း၊ ဒိုင္သို႔လည္းေကာင္း သြင္းၾကတဲ့အခါ ၁ တင္း ၂တင္းလို႔ မမွတ္ပဲ ၁၀တင္းျပည့္မွ ၁၀တင္း ၁ၾကိမ္ ၁ခ်ိဳးေခၚကာ မွတ္ေလ့ရွိတာကိုလည္း အမွတ္အသား ျပဳလိုက္တာ ျဖစ္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေတာရြာက ကေလးေတြဟာ မန္က်ည္းေစ့ေတာက္တမ္း ဇယ္ေတာက္တမ္း ကစားရာတို႔မွာ ၂လံုးကို တစ္ျပဴး၊ ၄လံုးကို တစ္လံ၊ ၆လံုးကို ေညာင္ကန္၊ ၈လံုးကို ထမ္းပိုး၊ ၁၀လံုးကို ခ်ိဳး လို႔ ေခၚတြင္ေနၾကျခင္းျဖစ္တယ္။

ဆရာၾကီးျမေကတု ေဆာင္းပါးမွာ ဒီလကၤာအေၾကာင္းကို အေသးစိတ္ ေရးထားပါတယ္။ ခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာ ေတာရြာဓေလ့ ဂဏန္းသခ်ၤာ မွတ္စရာ သေကၤတ လကၤာေလးဟာ ပုဂံေခတ္ အကုန္ အင္း၀ေခတ္က အစျပဳ ေပၚေပါက္လာခဲ့တာလို႔ ဆိုပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ႏွစ္ ပညာေရး၀န္ၾကီးဌာနက ထုတ္တဲ့ ပထမႏွစ္ တကၠသိုလ္ ျမန္မာစကားေျပ ေရြးခ်ယ္ခ်က္ထဲက ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါတယ္။
   

 ကိုးကား။ ။
    ဆရာၾကီးျမေကတု
    ကေလးမွတ္ဉာဏ္ တစ္ျပဴး တစ္လံ
    စာေပတန္ေဆာင္ - ၁၉၆၇ခု

    +++++

ေရႊညာသား နဲ႔ ေရႊဂုန္သူ

 

တစ္ေန႔က ကိုေရခ်မ္းနဲ႔ မေရႊစုတို႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႔ ကြန္ဒို အိမ္အသစ္ကို ဖိတ္လို႔ သြားလည္ၾကပါတယ္။ ကြန္ဒိုဆိုေတာ့ အိမ္၀င္းကေလးက အေတာ္ လွပါတယ္။ ေနရာ႐ႈခင္းေလးကလည္း အကြက္အကြင္းေကာင္းပါတယ္။ တိုက္ပံုစံကလည္း ေခတ္မီလွပါေပတယ္။ အသံုးအေဆာင္ facility မ်ားကလည္း အျပည့္ပါပဲ။ အင္မတန္လည္း ေစ်းၾကီးမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ခန္းထဲ ၀င္လိုက္တာနဲ႔ အသက္႐ႈ ၾကပ္လွတယ္။ ဧည့္ခန္းေလးက ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာနဲ႔ မီးျခစ္ဆံဗူးနဲ႔ တူလွတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ကလည္း လူသာ နည္းနည္း၀ရင္ ကိုယ္ကိုလွည့္ျပီး ၀င္ရမေလာက္ က်ဥ္းပါတယ္။ 

အဲ့ အိမ္က အျပန္ ကိုယ့္ကားေပၚေရာက္ေတာ့မွ ဦးေရခ်မ္းက ဖူးကနဲ ေလကို အားပါးတရ ႐ႈထုတ္လုပ္ရင္း ''ဟမေလးဗ်ာ... ဒီလို အိမ္မ်ိဳး အီးေတာင္ က်ယ္က်ယ္ မေပါက္၀ံ့ဘူး၊ ေတာ္ေနၾကာ အိမ္ေရွ႕က အီးေပါက္သံကို အိပ္ခန္းထဲကသူက သူ႔ေခၚတယ္ထင္ျပီး ဗ်ာ ထူးမိရင္ ခက္အံုးမယ္၊ ျပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႔က အီးက အိပ္ခန္းထဲထိ နံလိုက္မယ့္ အမ်ိဳး၊ ထြက္ေျပးလို႔လဲ မရနဲ႔....'' သူ႕စကားၾကားေတာ့ မေရႊစုက အားပါးတရ ရယ္ေမာရင္း ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္း ကို မဆီမဆိုင္ သတိရမိပါတယ္။ ဆရာၾကီးက သူ႔ တစ္သက္တာ မွတ္တမ္းထဲမွာ သူ႔လစာနဲ႔ သူရိယ မဂၢဇင္းက အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ လစာ ကြာျခားပံုကို သူတို႔လစာႏွင့္ ကြၽႏု္ပ္လစာမွာ အူ၍မွ် မၾကားႏိုင္ေအာင္ ကြာေ၀းလြန္းတယ္၊ လို႔ ေျပာဖူးပါတယ္။ ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္းဇာတိက ေရႊဘို၊ ၀က္လက္ ဇာတိဆိုေတာ့ လွေတာရြာေတြနဲ႔ တစ္နယ္ထဲသားေတြမို႔ စကားၾကြယ္တယ္ ေျပာလို႔ရသလို၊ မႏၲေလးသားေတြလည္း အထက္အညာသားေတြပဲမို႔ ေရႊဘိုနယ္ေတြနဲ႔ နယ္ခ်င္းနီး၊ အေနနီးျပီး ေရေျမလိုက္လို႔ စကားကို ကပ္ျပီး ေျပာတတ္ၾကတယ္၊ ထိမိေအာင္ေျပာတတ္ၾကတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ 

မေရႊစုတို႔ကေတာ့ အထက္အညာက သူေတြေလာက္စကားမၾကြယ္ေပသိ မိသားစုေတြ အခ်င္းခ်င္း ကိုယ့္အထာနဲ႔ ကိုယ္ စကားေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ အိမ္မွာ ငယ္ငယ္ကတဲက အဖိုး အဖြားက အစ စာေပ ၀ါသနာထံုၾကေတာ့ ပံုျပင္ နိပါတ္ေတာ္ေတြ ဇာတ္လမ္းေတြထဲက စကား အသံုးအႏႈန္းေတြကို မွတ္သားထားၾကျပီး အဲဒီ စကားေတြကို သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ဥပေမ ဥပမာယ ေတြနဲ႔ လိုရင္ လိုသလို ထည့္သြင္း ညွပ္သံုး ေျပာေလ့ရွိၾကပါတယ္။ 

မေရႊစုတို႔ ဘြားဘြားၾကီးဆို ကာရံနေဘနဲ႔ကို စကားေျပာေလ့ရွိတယ္လို႔ သိရတယ္။ တခါသား သူ႔သမီးနဲ႔သားမက္ ေန႔လည္ဘက္ ထမင္းစားျပီး တေရးတေမာ အိပ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္က ေတြ႔ခ်င္တယ္ေမးေတာ့ ေမာင္ေတာ္ ႏွမေတာ္ စက္ေတာ္ေခၚ အီးေတာ္ဖင္က တဘြတ္ဘြတ္လို႔ ေျပာ အိမ္ေပၚထပ္ လက္ညိဳးညႊန္ျပသတဲ့။ အေဖၾကီး (အဖိုး) သူ႔သားမက္ က အလြန္အင္မတန္ အီးေပါက္တယ္တဲ့။ အေမၾကီးက်ေတာ့ ေမေမတို႔ေတြ လက္လက္ထေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အေထြေထြနည္းေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားၾကလြန္းလို႔ ထူးေပသည္ ဆန္းေပသည္ ဦးေရႊစံ ေျမးေတြသည္လို႔ စာခ်ိဳးပါတယ္တဲ့။ ေမေမ တို႔ အဖိုး နာမည္က ေမာင္စံပါ။ 

မေရႊစုတို႔ ကေလးေတြ လက္ထက္မွာေတာ့ သူတို႔လို စာမခ်ိဳးတတ္ပါဘူး၊ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္အထာနဲ႔ ကိုယ္ စကားေျပာၾကျမဲပါ။ တကယ္လို႔ တစ္ေယာက္ ေျပာတဲ့ စကားကို တစ္ေယာက္က ခ်က္ခ်င္း မလိုက္ႏိုင္၊ အဓိပၸါယ္ မေပါက္ပဲ အိုးတိုးအတ ျဖစ္ေနရင္ အေမၾကီး (အဖြား) က ဒီလို ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ''ငါ့ေျမးေတြလုပ္ျပီး... တယ္ ညံ့တဲ့ဟာေတြ ပဲ... ငါးေပၚဆို... ေနာက္က ဆီၾကည့္... လို႔ လိုက္မွေပါ့...'' တဲ့။ ငါးပိ ဆီေၾကာ္ ကို စကားလိမ္နဲ႔ ေျပာရင္ေတာင္ မွ ခ်က္ခ်င္း တန္း သိဖို႔ ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္ဖို႔ ေျပာတာပါ။ 

၅၅၀ နိပတ္ေတာ္ေတြ ဓမၼပဒေတြ ငယ္ငယ္ထဲက ဖတ္ခဲ့ၾကရေတာ့ အဲ့ဇာတ္လမ္းေတြထဲက ဇာတ္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ နႈိင္းျပီးလည္း စကားေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဥပမာ... ကပ္ေစးနည္းတဲ့သူဆိုရင္ ဘံုခုနစ္ဆင့္ တက္ျပီး မုံ႔အိုးကင္းကပ္ လုပ္စားမလို႔လားလို႔ ေျပာင္ေလွာင္ပါတယ္။ တစ္ခါက ဘုရားလက္ထက္မွာ တအားခ်မ္းသာေပသိ အလြန္အင္မတန္ ကပ္ေစးနည္းတဲ့ သူေဌးၾကီး တစ္ေယာက္က သူမ်ားေတြစားေနတဲ့ မု႔ံအိုးကင္းကပ္ စားခ်င္တာ သူစားခ်င္တယ္ဆိုရင္ မယားကိုလည္း ေကြၽးရမွာစိုး၊ အိမ္ကရွိတဲ့သူေတြလည္း လိုက္စားၾကမွာစိုးလို႔ ေအာင့္အီးေနသတဲ့။ စားခ်င္ရက္နဲ႔ မစားရေတာ့ မ်က္ႏွာမေကာင္းလို႔ မိန္းမက မရမက ေမးေတာ့မွ မံု႔စားခ်င္တာ သိရျပီး သူမ်ားေတြလည္း မေကြၽးရေအာင္ တံခါးအဆင့္ဆင့္ ေသာ့ခတ္ျပီး ဘံုခုနစ္ဆင့္မွာ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ခိုးျပီး မံု႔လုပ္ၾကသတဲ့။ အဲသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို ကပ္ေစးနည္းတယ္လို႔ လာေျပာရင္လည္း... ေအာင္မယ္... လူကိုမ်ား ဘံုခုနစ္ဆင့္ တက္ျပီး မံု႔လုပ္စားတဲ့ အစားထဲကမ်ား ထင္ေနသလားလို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ရန္ေတြ႔ၾကပါတယ္။

ခုနက ေျပာသလို အထက္ျမန္မာျပည္ဆိုတာ ဆရာၾကီးေရႊဥေဒါင္းတို႔လို ေ၀ါဟာရ ၾကြယ္၀တဲ့သူေတြ စကားေျပာေကာင္းတဲ့သူေတြ ရွိတဲ့အရပ္မို႔ အဲဒီက အညာသားေတြ ေျပာေလ့ရွိတဲ့စကားမ်ိဳးကိုလည္း မွတ္သားထားျပီး ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ တခါသား ေမေမတို႔ ညီအစ္မေတြ အေၾကာင္း ေဖေဖက ရယ္သလို ေမာသလိုနဲ႔ အတင္းတုတ္ပါတယ္။ သမီးတို႔ အေမရဲ႔ အစ္မ ၾကီးေဒၚၾကီးက ဘယ္လို ဇီဇာ ေၾကာင္တယ္၊ ညီမကေတာ့ ဘယ္လို ကပ္ေစးနည္းတယ္ စသျဖင့္ ေျပာလာတဲ့အခါ... ဒါျဖင့္ ေဖေဖရယ္ ... ေမေမ့က်ေတာ့ေရာ... ဘာမေကာင္းတဲ့ ျပစ္ခ်က္ရွိလဲ ေမးေတာ့... ကြာ... အဲသာကေတာ့... နတ္ေနကိုင္းေလး ခ်န္ခဲ့ပါရေစ၊ အႏၲရာယ္ကင္းတာေပါ့လို႔... ရယ္ေမာေျပာပါတယ္။ နတ္ေနကိုင္းဆိုတာ အထူးသျဖင့္ အညာမွာ သံုးေလ့ရွိတဲ့စကားပါ။ အညာမွာ ထင္းခုတ္သမားေတြ ထင္းအတြက္ သစ္ပင္ခုတ္ၾကတဲ့အခါ သစ္ပင္ေစာင့္နတ္ စိတ္ဆိုးမွာ စိုးလို႔ အားလံုးကိုမခုတ္ပဲ သူ႕အတြက္ အေပၚဆံုး အကိုင္းေလး ခ်န္ခဲ့တာကို တင္စားေျပာတာပါ။

ၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဇာတ္ပြဲေတြ ဇာတ္လမ္းေတြထဲက စကားကိုလည္း အလ်ဥ္းသင့္သလို ယူေျပာေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ တခါတေလ ရပ္ေ၀းက ေဆြမ်ိဳးေတြဆီက စာေတြဘာေတြလာရင္ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း စာထဲ ထည့္ေရးထားသမွ်၊ ဘယ္သူဘယ္၀ါေတြကို သတိရတယ္ ဘာလုပ္ေနလဲ ... စသျဖင့္ ေရးထားေပမယ့္ တကယ္လို႔ ကိုယ့္နာမည္ ကိုယ့္အေၾကာင္း ေမးထားတာမ်ား နည္းနည္းေလးေတာင္ ပါမလာဘူးဆိုရင္ ... ဟယ္...ငါ့အေၾကာင္း... သုေဒၶါေလးေတာင္ မပါဘူးလားဟယ္ ရက္စက္ပါ့ လို႕ ေျပာၾကပါတယ္။ အဲသာကေတာ့ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ရဲ႔ ဗုဒၶ၀င္ ဇာတ္ေတာ္ေတြ နားေထာင္ျပီး ေျပာျဖစ္တဲ့စကားပါ။ သုေဒၶါဓန မင္းၾကီးက ဘုရားေလာင္းရဲ႔ မယ္ေတာ္ မိနတ္သားဆီက စာလာတဲ့အခါ စာထဲမယ္ သူ႔အေၾကာင္း တစ္စက္ကေလးမွ မပါေတာ့ ေမးတဲ့ စကားပါ။ အဲ့သာကို အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို ခ်န္ထားခံရတဲ့ ကိစၥေလးေတြမွာ ခိုင္းႏိႈင္းျပီး ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ 

နာမည္ၾကီး ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ ဇာတ္လမ္းထဲက ရာမ... ရာမ... ဖားတုလို႔ ခ႐ုခုန္ အိုင္ပ်က္႐ံုပဲ ရွိေပေတာ့မေပါ့... ဆိုတာမ်ိဳးေတြလည္း ကိုယ့္ကို မႏိုင္ပဲ လာယွဥ္တဲ့ အခါ  ေျပာင္ေနာက္ျပီး ေျပာေလ့ ရွိတယ္။ ဦးေန၀င္းရဲ႔ ၈၈ ကေနာက္ဆံုးေျပာခဲ့တဲ့ မိန္႔ခြန္းထဲက စကားမ်ိဳးလို မေၾကာက္ပါနဲ႔ေလ၊ မိုးေပၚေထာင္ျပီး ပစ္လိုက္တာပါ ဆိုတာမ်ိဳးေတြကိုလည္း ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို သံုးတတ္ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ 

မေရႊစုတို႔ ညီအစ္မတေတြ အလွည့္မွာ ေခတ္သစ္ ၀တၳဳေတြထဲက ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ စကားမ်ိဳးေတြကိုလည္း သင့္သလို ညွပ္သံုးေလ့ ရွိပါတယ္။ တခါသား ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္း ၀တၳဳဖတ္ရေတာ့ ၀တၳဳထဲမယ္ ေဗဒင္ဆရာ တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ရယ္စရာ ေရးထားပါတယ္။ အဲ့ေဗဒင္ဆရာက တိရစၦာန္အေကာင္ေလးေတြပါတဲ့ ဇယားအကြက္ေလးကို ေထာက္ျပီး ေဗဒင္ေဟာေလ့ရွိသတဲ့။ ယၾတာ အေနနဲ႔ ေဗဒင္ေမးတဲ့သူေတြက သူ႔ကို ဟင္းခ်က္ျပီး ပို႔ေပးရတယ္။ ဒီေတာ့ သူၾကက္သားစားခ်င္တဲ့ ေန႔ဆို ၾကက္အေကာင္ေလးပါတဲ့ အကြက္ကို လက္ေထာက္ျပီး... ကဲ... ဒီေန႔ေတာ့ ၾကက္အကြက္က်တာမို႔ ယၾတာအတြက္ ၾကက္သားခ်က္ျပီး ဆရာ့ဆီ ပို႔ေပးပါလို႔ ေျပာတယ္။ ဆိတ္သားစားခ်င္ရင္ ဆိတ္ပါတဲ့ အကြက္၊ ၀က္သား စားခ်င္ရင္ ၀က္ပါတဲ့ အကြက္ စတာေတြ ေရြး လက္ေထာက္ျပီး သူစားခ်င္တာကို ခ်က္ခိုင္းတာပဲတဲ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ေဗဒင္လာေမးတာ ဆိတ္သားအကြက္ က်တာမို႔ ဆိတ္သားေတြကလည္း ရွားတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနလို႔ ဆရာရယ္ ၾကက္သားေျပာင္းလို႔ မရဘူးလား၊ ၾကက္သားခ်က္ျပီး ကြၽန္ေတာ္ လာပို႔ပါမယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေဗဒင္ဆရာက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ (သူက အဲဒီေန႔က ဆိတ္သားပဲ စားခ်င္ေနလို႔ ေနမွာေပါ့... ) ဆိတ္သားပဲ မရရေအာင္ ရွာပါ၊ သူ႕အကြက္ က်ေနျပီ မို႔ ဆရာလဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ လို႔ ေျပာသတဲ့။ အဲ့သဟာဖတ္ျပီး မေရႊစုတို႔ ညီအစ္မေတြလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ညစ္ခ်င္ျပီဆို သူ႔ အကြက္က်ေနျပီ၊ ဆရာလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတာပဲ။ 

ကိုေရခ်မ္းက စကားနည္းေပမယ့္ စကားေျပာလိုက္ရင္ တစ္ခြန္းဆို တစ္ခြန္း ထိမိေအာင္ ေျပာတတ္တယ္။ မေရႊစုကက်ေတာ့ ခပ္အအေပမယ့္ စကားေျပာရင္ ထူးထူးဆန္းဆန္း စကားလံုးေတြ သံုးတတ္တယ္။ နင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ လိုက္လဲ လိုက္ပါေပတယ္ လို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မေရႊစုတို႔ကို ေခါင္းယမ္းျပီး ေထာပနာေပးပါတယ္။

 ++++

Eleventh Year Anniversary - 8 Oct 2012

ေမာင့္ကိုခ်စ္ဖို႔ ေမြးဖြားလာပါတယ္...

၈ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၂ နံနက္ ၅နာရီ

ဦးေရခ်မ္း အိပ္ရာက လာႏိႈးတယ္။ ဘုရားရွိခိုး တရားထိုင္တယ္။ ဒီေန႔မနက္ ဘုရားကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား မဂၤလာ ကိတ္မုန္႔ဆြမ္း ကပ္တယ္။

နံနက္ ၆နာရီ

၁၁ႏွစ္ေျမာက္ မဂၤလာ အထိမ္းအမွတ္ အေနနဲ႔ ဓာတ္ပံု ႐ိုက္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ နံနက္စာ ေကာ္ဖီ မိုင္လို နဲ႔ ကိတ္မုန္႔ စတိ စားၾကတယ္။

နံနက္ ၆နာရီခြဲ

႐ံုးသြားခ်ိန္ မေရာက္ေသးတာနဲ႔ မေန႔ညက အိပ္ေရးသိပ္မ၀လို႔ မေရႊစုက အိမ္ေရွ႔ ဆိုဖာမွာ ခဏ လွဲရင္း တီဗြီ သတင္းၾကည့္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၁ႏွစ္ ဒီလိုေန႔မွာ (အဲ့ေန႔ကလည္း တနလၤာေန႔ အတိအက်ပဲ) ဦးေရခ်မ္းၾကီး တစ္ေယာက္ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး နဲ႔ မေရႊစုလက္ကို ဆြဲလို႔ ...။ အခုေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ပုဆိုးၾကီး ရင္ေခါင္းေအာက္နားထိ ဆီးထားျပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမယ္ ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္း နဲ႔ ဟင္းေတြ ျပန္ေႏႊးျပီး မေရႊစု အတြက္ ေန႔လည္စာ ထမင္းဗူး ထည့္ေပးေနတယ္။

ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္က ေျပာဖူးတယ္။ သူ႔ဘ၀မွာ လူၾကီးမိဖ မၾကိဳက္တာေတြ အမ်ားၾကီး လုပ္ခဲ့ဖူးသတဲ့။ အမွားေတြလည္း လုပ္ခဲ့ဖူးသတဲ့။ အဲ့ဒီထဲမယ္ အမွန္လုပ္ခဲ့တာ တခုပဲရွိတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ ဆရာၾကီးဦးခင္ေမာင္လတ္ကို အိမ္ေထာင္ဖက္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ျခင္းပါပဲ တဲ့။

မေရႊစုလည္း ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ေလသံအတိုင္း လိုက္ေျပာရရင္ ကိုယ့္ ဘ၀မွာ မယံုမရဲ နဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွားတာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အမွန္ဆံုး လုပ္ခဲ့တာ တစ္ခု ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲသာဟာ ဦးေရခ်မ္းကို လက္ထပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

Happy Anniversary to U Yay Chan and thkx so much for your lovely song...!!!

+++++