ခ်လိုက္ရမလား...???

ခ်လိုက္ရမလား... ???

ျပီးခဲ့တဲ့ ပိုစ့္မွာ ေမျမိဳ႔ သရဲေျခာက္ခံရတဲ့အေၾကာင္း ေရးလိုက္ေတာ့ စာလာဖတ္တဲ့သူေတြ ေၾကာက္ေနၾကတာျမင္ရလို႔ အေၾကာက္ေျပသြားၾကရေအာင္ ဒီတခါေတာ့ ဟာသ သရဲ ပံုျပင္လိုမ်ိဳးေလး ေျပာျပမယ္ေနာ့။ ပံုျပင္ဆိုေပသိ ေျပာျပတဲ့ ကိုေရခ်မ္း အဆိုအရေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ တကယ္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္တဲ့။ 

တကယ္တမ္းမေတာ့ မေရႊစုဟာ အင္မတန္သရဲ ေၾကာက္တတ္ခဲ့တဲ့သူပါ။ ငယ္စဥ္ဘ၀ အိမ္မွာ ေနတုန္းကမ်ား ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သရဲေၾကာက္တတ္သလဲဆို ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ေန႔ခင္းၾကီးေၾကာင္ေတာင္ ဘယ္သူမွ မရွိရင္ တစ္ေယာက္ထဲ အေပၚထပ္ မတက္ရဲဘူး။ ညဘက္ အိမ္သာ တစ္ေယာက္ထဲ မသြားရဲဘူး။ အခန္းထဲ တစ္ေယာက္ထဲ မအိပ္ရဲဘူး။ ယုတ္စြ အဆံုး ကိုယ္ထိုင္ေနတဲ့ ၾကမ္းက က်ဲေနရင္ အဲဒီကေန သရဲက လွမ္းတို႔မလားလို႔ စိတ္ကူးျပီး ေၾကာက္ေနတဲ့သူပါ။ ညဘက္ တစ္ေယာက္ေယာက္က အိမ္တခါးလာေခါက္တဲ့အခါ ဖြင့္မေပး၀ံ့ဘူး၊ လာလည္တဲ့ ဧည့္သည္က ငါပါဟလို႔ အသံေပးတာေတာင္ သရဲ အေယာင္ေဆာင္လာသလား ေတြးေၾကာက္ေသး။ ညေမွာင္ေမွာင္ ကို မွန္တင္ခံုက မွန္ကို မၾကည့္ရဲဘူး၊ သရဲမမ်ား ထိုင္ျပီး ေခါင္းျဖီးေနမလားလို႔။ ကိုယ့္အိမ္ေပၚထပ္တင္ တခါတေလ ဘာမွန္းမသိ ေနာက္ဘက္ကို လည္ျပန္ မၾကည့္ရဲဘူး၊ လည္ျပန္ၾကည့္လိုက္တုန္း သရဲက ကိုယ့္မ်က္ႏွာေနာက္မွာ ဘြားကနဲ ေပၚလာမွာစိုးလို႔...။ ဒါနဲ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္တတ္တဲ့ မေရႊစုကို ကိုေရခ်မ္းက တစ္ေန႔ေတာ့ ဒီပံုျပင္ေလး ေျပာျပပါတယ္။ 

“ကြၽန္ေတာ္ သရဲေၾကာက္တတ္တာ လြန္ျပီထင္တာ။ မေရႊစု ေၾကာက္တတ္တာကေတာ့ ပိုတယ္ဗ်ာ... သရဲေျခာက္တိုင္းလဲ မေကာင္းဘူးမထင္နဲ႔... သရဲေျခာက္ခံရျပီး ၾကီးပြားသြားတဲ့သူရွိတယ္ေနာ္... ၾကားဖူးလား...” 

“ဟင့္အင္း... ၾကားဖူးေပါင္... ေျပာျပပါအံုး...” 

မေရႊစုက ပုခုန္းတြန္႔ရင္း ျပန္ေျပာမိတယ္။ ဘယ္ႏွယ္ သရဲေျခာက္ခံရတာနဲ႔ပဲ ၾကီးပြားရမယ္လို႔... သူ႔ေခတ္မွပဲ ၾကားဖူးေတာ့တယ္။ 

“တခါက ေမာ္လျမိဳင္မွာတဲ့... သရဲေျခာက္တယ္လို႔ နာမည္ၾကီးတဲ့ အိမ္ၾကီးတစ္အိမ္ ရွိတယ္။ သရဲေျခာက္လြန္းလို႔ ဘယ္သူမွ မေနရဲပဲ စြန္႔ပစ္ထားေတာ့ အိမ္ၾကီးက အိုျပီး ေဆြးလည္းေဆြးေနတာေပါ့...”

“သူက ဘယ္လို ေျခာက္သတဲ့လဲ...” 

“အဲဒီသရဲက ညသန္းေခါင္ေလာက္ဆို ခ်လိုက္ရမလား... ခ်လိုက္ရမလား လို႔ အသံနက္ၾကီးနဲ႔ ေအာ္ေမးတတ္သတဲ့။ အဲသလို ေအာ္သံၾကီးၾကားရေတာ့ ေၾကာက္ျပီး ဘယ္သူမွ မေနရဲေတာ့တာတဲ့...” 

“အင္း...” 

“တစ္ရက္ေတာ့ ခပ္ရြတ္ရြတ္ အရက္သမားတစ္ေယာက္က မူးမူးနဲ႔ အဲဒီအိမ္ေပၚ တက္အိပ္သတဲ့။ ညသန္းေခါင္ေလာက္လဲ ေရာက္ေရာ ထံုးစံအတိုင္း ခ်လိုက္ရမလား၊ ခ်လိုက္ရမလား ဆိုျပီး အသံနက္ၾကီး ထြက္လာေရာ...” 

ကိုေရခ်မ္းက ေျပာေျပာဆိုဆို ခ်လိုက္ရမလား... ကို အသံၾကီးၾသကာ ေအာ္ျပေနေသးတယ္။ 

“အရက္သမား ေၾကာက္ျပီး ထြက္ေျပးေရာလား...” 

“ဘယ္ကသာ... အဲဒီလူက ကြၽန္ေတာ့္လို႔ ေပကပ္ကပ္နဲ႔ အညာသားျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္။ မင္းဟာမင္း ေအာ္ခ်င္ရာေအာ္ကြာ ဆိုျပီး၊ ေပကပ္ျပီး ဆက္အိပ္ေနတာတဲ့...” 

“အိ... ေၾကာက္စရာၾကီး... အေရးထဲ သူ႔ အညာသားက ပါေသးတယ္။ ေမာ္လျမိဳင္ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး အညာသား ေရာက္မတဲ့လဲ... “ 

“အို... ဒါက အညာသားေတြ လုပ္တတ္ပံုကို ၾကံဳတုန္း ေျပာျပတာပါ... ။ ကဲ... ဆက္ေျပာရရင္... သရဲကလဲ အေလွ်ာ့မေပးဘူး ဗ်ာ။ ခ်လိုက္ရမလား၊ ခ်လိုက္ရေတာ့မလား ကိုပဲ အသံနက္ၾကီးနဲ႔ ထပ္ကာ ထပ္ကာ အဆက္မျပတ္ ေအာ္ေနေတာ့တာပဲတဲ့...။ ဒါနဲ႔ ဟိုလူလည္း စိတ္ကမရွည္ေတာ့ဘူးမလား... ဟာ... ဒီသရဲ အိပ္ေကာင္းျခင္း မအိပ္ရ... နားျငီးလိုက္တာ... ဒီေလာက္ ျဖစ္လွတာ.... ခ်ကြာ... ခ်ကြာ... ခ်ခ်င္သေလာက္ ခ်... လို႔ ျပန္ေအာ္တာတဲ့...” 

“ဟယ္... ဒါနဲ႔ သရဲက သူ႔ကို လာခ်ေရာ တီးေရာတဲ့လား...” 

မေရႊစုက မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴး နဲ႔ ျပန္ေမးမိတယ္။ 

“ဘယ္ကသာ... အဲသလို ခ်ကြာ... ခ်... လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ တျပိဳင္နက္... မ်က္ႏွာက်က္ကေန အထုတ္ၾကီး တစ္ထုတ္ ဘုတ္ကနဲဆို ျပဳတ္က်လာျပီး အသံနက္ၾကီးလဲ တခါထဲ ေပ်ာက္သြားေရာတဲ့.... အထုတ္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့... လားလား... ေရႊထုတ္ၾကီး ျဖစ္ေနတာတဲ့ဗ်ာ...” 

“ဟယ္... မိုက္တယ္ေတာ့... မိုက္တယ္ေတာ့...ဟားဟား...” 

ဒီတခါေတာ့ မေရႊစုက လက္ခုတ္လက္၀ါးတီးကာ ခုန္ဆြခုန္ဆြ လုပ္ျပီး ေအာ္လိုက္မိတယ္။ ခုနက အသံနက္ၾကီးဆိုတာေတာင္ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း မသိေတာ့။ 

“အဲဒီအိမ္လဲ ေနာက္ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ဘူးတဲ့...။ သရဲက ဥစၥာေစာင့္လို႔ ျဖစ္ေနေတာ့ ဒါကို တစ္ေယာက္ေယာက္ေပးလိုက္ျပီးမွ လြတ္ရာ ကြၽတ္ရာ သြားလို႔ရမွာမို႔ သေဘာ႐ိုးနဲ႔ ခ်လိုက္ရလား ေမးတာ လူေတြက ရမ္းသမ္း ေၾကာက္ေနေတာ့တာကိုး... အိမ္း အဲတာေၾကာင့္ သရဲ အလကားေနရင္း မေၾကာက္နဲ႔... သူတို႔လဲ ေျခာက္ခ်င္လို႔ ေျခာက္တာမဟုတ္... သူတို႔ ကိစၥနဲ႔ သူတို႔ ေျခာက္သလို ျဖစ္သြားတာပဲ ေနမွာ...” 

“ဟီး...” 

“အင္း... ဒီပံုျပင္ နားေထာင္ျပီး သေဘာေပါက္သြားတာ ... တခါတခါ တစ္ဖက္သားက ေျပာတာ ေၾကာက္စရာလို ေျခာက္သလို ျဖစ္ေနေပသိ၊ ေစတနာနဲ႔ ျပဳတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတတ္တယ္ဆိုတာလဲ သတိရ၊ ျပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္တမ်ိဳး စဥ္းစားရင္ ကိုယ္က ေစတနာနဲ႔ ေျပာေပမယ့္လည္း အေျပာမတတ္ရင္ အေျပာၾကမ္းေနရင္ တဖက္လူမွာ နားလည္မႈလြဲကာ လန္႔တတ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း သတိရေပါ့... မႈတ္ဘူးလား...” 

ဒါနဲ႔ ကိုေရခ်မ္းနဲ႔ မေရႊစုတို႔လည္း တခါတေလ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္က သေဘာ႐ိုးနဲ႔ ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေအာ္သလို ရန္ေတြ႔သလို စကားေျပာၾကမ္းသလို ျဖစ္သြားတယ္ဆိုရင္၊ တစ္ေယာက္ကလည္း အဟုတ္တကယ္ ရန္လုပ္တယ္ထင္ျပီး စိတ္ဆိုးသြားတယ္ဆိုရင္ “မေၾကာက္ပါနဲ႔ ခ်လိုက္ရေတာ့ မလား... ခ်လိုက္ရေတာ့မလား ...လို႔ ... ဒီက အေကာင္း ေမးေနတာပါ” လို႔ ေျပာင္ျပီး ေျဖေျပာ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ 

အဲဒီအခါ ေနာက္တစ္ေယာက္က မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ ရယ္ေမာလိုက္ရင္း... “ေအး... ခ်ကြာ... ခ်ကြာ... ခ်သာ ခ်...” ျပန္ေျပာရင္း စိတ္ဆိုးေျပသြားတတ္ၾကတယ္။ 

ကဲ... စာဖတ္ပရိတ္သတ္ တို႔ေရ... ခ်လိုက္ရမလား... ခ်လိုက္ရမလား... ။ ေရႊထုတ္ေပးခ်င္လို႔ ေမးတယ္မွတ္...။ ။

+++++