၀ိုင္းၾကီးပတ္ပတ္ ဒူေ၀ေ၀ ဆံပင္ႏွင့္ ေခါင္းျမီးျခံဳ ဖက္ရွင္

၀ိုင္းၾကီးပတ္ပတ္ ဒူေ၀ေ၀ ဆံပင္ႏွင့္ ေခါင္းျမီးျခံဳ ဖက္ရွင္

သီလရင္ ၀တ္ရတာကေတာ့ တကယ္ကို စိတ္ခ်မ္းေျမ႔ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဒီအ၀တ္ကေလး ၀တ္လိုက္႐ံုႏွင့္ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြ တစ္၀က္ေလာက္ စင္ၾကယ္သြားသလို ဒီအ၀တ္ေၾကာင့္ သီလေတြ အလိုလို ထိန္းမိရက္သား ျဖစ္သြားသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔။ ဒါေၾကာင့္လည္း အိမ္က လူၾကီးမိဘေတြ နဲ႔ ကိုေရခ်မ္းဆီက သေဘာမတူတူေအာင္ မနည္း ရေအာင္ ခြင့္ေတာင္းျပီး ဒီအ၀တ္ကို ထပ္မံ ၀တ္ခဲ့ရတာပဲ။ ဒီတခါ ၀တ္ဖို႔အတြက္မ်ားဆို ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ကတဲက စျပီး ေလးႏွစ္ တိုင္တိုင္ မရမက ခြင့္ေတာင္းခဲ့ရတာပ။ အဲသေလာက္ ၀တ္ခ်င္ခဲ့ရတဲ့ သီလရင္ ဘ၀၊ လူထြက္ေတာ့မွ ခက္ေတာ့တာပဲ။ ဂတံုး အေၾကာင္းျပဳျပီး ဟိုလူက စခ်င္၊ ဒီလူက စခ်င္၊ ေျပာင္ခ်င္ ေလွာင္ခ်င္။ သီလရင္ မ၀တ္ခင္ကတဲကကို ကတံုးကိုဖတ္ကနဲ လာ႐ိုက္ခ်င္တဲ့သူက တမ်ိဳး၊ ကတံုးမလို႔ ၾကိဳတင္ေရရြတ္ ေခၚခ်င္တဲ့သူက တမ်ိဳးနဲ႔ စာစီ ကဗ်ာသီ ေျပာင္ခ်င္ သူက တမ်ိဳး။

အဲဒီထက္ ပိုျပီး ခက္ေသးတာက စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနရင္း ကတံုး ျဖစ္ရတဲ့ ဘ၀ပဲ။ ၂၀၀၀ခုႏွစ္က Hitachi ဂ်ပန္ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္ လုပ္ေနရင္း ပထမဆံုး သီလရင္ စ၀တ္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္႐ံုးခန္းထဲက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မန္ေနဂ်ာကို ျမန္မာျပည္ ျပန္ျပီး သီလရင္ ၀တ္မယ္ဆိုတာ ၾကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကား သတင္းေပးျပီးသားရယ္။ မဟုတ္ရင္ မေတာ္တဆ ကတံုးကို ေတြ႔မိလိုက္လို႔ ေရွာ့ ရေနမွာ စိုးလို႔ေလ။ အဲဒီတုန္းက သီလရင္ လူထြက္ကာစေတာ့ ဆံပင္တုေလးစြပ္ ႐ံုးတက္တာေပါ့ေလ။ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္၊ သံုးေလးရက္ေလာက္ ေနေတာ့ အဲဒီဆံပင္တုဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေခါင္းကို တအားၾကီး ခ်ဳပ္ျပီး စည္းထားသလိုျဖစ္ေတာ့ ေခါင္းတအား ကိုက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ႐ံုးမွာ ဘယ္လို လုပ္ရလဲဆို အိမ္သာထဲသြား ဆံပင္တုကို ခြၽတ္ျပီး ၃မိနစ္ေလာက္ ခဏေန၊ ေခါင္းကို အကိုက္ေျပေအာင္ လက္နဲ႔ႏွိပ္၊ နည္းနည္း သက္သာျပီဆိုမွ ဆံပက္တုကိုျပန္တတ္ျပီး အိမ္သာထဲက ထြက္၊ ေနာက္ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာ တစ္ခါ အိမ္သာထဲ ျပန္၀င္၊ ခုနကလို ျပန္လုပ္၊ အာ... တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ႐ံုးေရာက္တာနဲ႔ အိမ္သာ ၀င္လိုက္ ထြက္လိုက္၊ ဆံပင္တုၾကီး ခြၽတ္လိုက္ စြပ္လိုက္၊ တစ္ေယာက္ထဲ ဒုကၡမ်ားေနတာ ဆိုတာမ်ား။ ေနာက္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြက ဆံပင္တုၾကီး ခြၽတ္ထားပါ၊ ကိုယ္က ေကာင္းတာလုပ္ထားတာပဲ ဂတံုး ဘာျဖစ္လဲလို႔ အားေပးၾကတာနဲ႔ပဲ (တကယ္ေတာ့ ေျမွာက္ေပးၾကတာ) မေရႊစုတို႔ ဆံပင္တုၾကီး ခြၽတ္ပစ္ျပီး ဦးထုတ္ကေလးပဲ ေဆာင္း ေအာ္ရင္ဂ်ီနယ္ ကတံုးေလး အတိုင္းပဲ ဆံပင္ျပန္မရွည္မခ်င္း ေနလိုက္ရေတာ့တယ္။

ဇာတ္လမ္းက အဲဒီမွာ စေတာ့တာပဲ။ ကတံုးလူသားကို ၾကည့္ျပီး ဟိုက သည္က တျခား ဌာနက သူေတြ တီးတိုး တီးတိုး သဖန္းပိုးလုပ္ၾကေတာ့တာ။ ဘာျဖစ္တာလဲ ေနမေကာင္းလို႔လား၊ ေဆး႐ံုတက္ရလို႔လား၊ ေရာဂါ ျဖစ္တာလား ဘာလား ညာလား၊ တခ်ိဳ႔ကလည္း ကိုယ္တိုင္ လာေမးတယ္။ တခ်ိဳ႔က်လည္း ကိုယ့္အခန္းက သူေတြကို လက္တို႔ စပ္စုၾကတယ္။ သီလရင္ ဝတ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း သူတို႔က နားလည္ၾကတာမႈတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ ၀တ္ရတာလဲ၊ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဝတ္ရတာလဲနဲ႔၊ အဲသမွာ စိတ္မရွည္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ကေတာ့ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ဒီလို ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

'' ဟာ... သူတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက မဂၤလာေဆာင္ခါနီးရင္ သီလရင္ မ၀တ္မေနရ ဝတ္ၾကရတယ္။ သူက မၾကာခင္ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မွာ....အဲသာေၾကာင့္ ဝတ္တာ သိျပီလား။ ေတာ္ေတာ့ ထပ္လာမေမးနဲ႔...''

သူ႔အေျပာနဲ႔ပဲ လူေတြ ပါးစပ္ပိတ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ Managing Director ဂ်ပန္ၾကီးနဲ႔ လမ္းမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႔၊ နင္တို႔ ျမန္မာေတြ မဂၤလာေဆာင္ခါနီးရင္ သီလရင္ ဝတ္ရတယ္ဆို ဟုတ္လားတဲ့။ ဟယ္... ဘယ္ႏွယ္ ဒီသတင္း ဟိုးအေခါင္ အခ်ဳပ္ဆီေတာင္ ေရာက္ပါေပါ့လား။ ဟုတ္တယ္လို႔ ေျပာရခက္၊ ဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာရခက္နဲ႔။ ျပံဳးမဲ့မဲ့နဲ႔ ေန ေန ရတယ္။

ေဟာ... ေတာ္ေနၾကာေတာ့ မေရႊစုတို႔ဌာနကို ျမန္မာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာ ရွိပါေရာ။ သူက အိမ္ေထာင္က်ျပီးသား ဆိုတာသိသြားၾကတဲ့ အိုေလ...ဟို...႐ံုးက ကိုစပ္စု မစပ္စုတို႔က... နင္ေရာ မဂၤလာမေဆာင္ခင္ သီလရင္ ၀တ္ခဲ့သလား ဆိုတာ အစမရွိ အဆံုးမရွိ သြားေမးၾကေတာ့... ဟိုကလည္း ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔ ဘာလို႔ ဝတ္ရမွာလဲ၊ ဝတ္ပါဘူးလို႔ ျပန္ေျပာေရာ၊ ေနာက္က်မွ ဇာတ္ရည္လည္သြားတဲ့ ေကာင္မေလးက အစ္မရယ္ အစ္မလုပ္တာနဲ႔ က်မလည္း ကိုယ့္လူမ်ိဳး Culture နဲ႔ Tradition ကို မထိန္းတဲ့သူပဲလို႔ ေျပာခံရေတာ့တာပဲ တဲ့။

အဲ... အဲသလို အျဖစ္မ်ိဳးေတြ မၾကံဳခ်င္ေတာ့ ဒီတစ္ခါ မယ္သီလရင္ မဝတ္ခင္၊ ဆံပင္တု ေကာင္းေကာင္းေတြ ဘန္ေကာက္မွာ ေပါသဆိုလို႔ ေျပာၾကေတာ့ အစ္ကိုၾကီးကိုအ႐ုဏ္ဦး ကို ဂ်ီတိုက္ျပီး မွာလိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ ကိုအ႐ုဏ္ခမ်ာလည္း အလုပ္မ်ားတဲ့ၾကားထဲက ဘယ္ရိွမွန္း မသိတဲ့ ဆံပင္တုဆိုင္ေတြ ရွာေဖြျပီး ၂ခု၀ယ္ အျမန္ေခ်ာနဲ႔ စင္ကာပူထိ ပို႔ေပး ပါရမီျဖည့္ေပးရွာတယ္။ မေရႊစုတို႔လည္း ေရာက္လာတဲ့ ဆံပင္တုၾကီးကိုင္၊ ဝုဒ္လန္းက တင္မိုးလြင္ ညီမ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္သြားျပီး ကိုယ္မ်က္ႏွာနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ညွိ ညွပ္တာေတြ ၾကိဳလုပ္ထားလိုက္တယ္။ ဆံပင္တုေလးက ဒီတခါ ေခါင္းမနာေတာ့ဘူးကြ... သားရည္ၾကိဳး အေလွ်ာ့အတင္းလုပ္လို႔ရတယ္။ ဆံပင္ပံုစံကလည္း လွတယ္။ ဆံပင္ အေရာင္ကလည္း မေရႊစု နဂို ဆံပင္ အေရာင္ အညိဳေရာင္။ ကြက္တိ။ ဒီတခါေတာ့ အဆင္ေျပျပီ။ တြက္ေရးကေတာ့ စက္သူေဌး။

သီလရင္ထြက္တာက ည၇နာရီမွ ထြက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ ခ်က္ခ်င္း ႐ံုးတက္ရေတာ့ အဆင္သင့္ လုပ္ထားတဲ့ ဆံပင္တုေလး စြပ္ျပီး ေက်ာ့ေက်ာ့ ေမာ့ေမာ့နဲ႔ ႐ံုးလာတာေပါ့ေလ။ ေဟာ.. ႐ံုးေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက အယ္... ကတံုးလည္း မဟုတ္ပါလားနဲ႔ သီလရင္ မ၀တ္ျဖစ္ေတာ့ဘူးလားနဲ႔ ၀ိုင္းေမးၾကတာ။ ေဘာ့စ္ကလည္း Why you still got the hair နဲ႔ လာလုပ္ေနေသး။ ျပီးမွ ဆံပင္တုၾကီး စြပ္ထားလား၊ အစစ္ အတိုင္းပဲ စသျဖင့္ အာျပဲၾကီးေတြ နဲ႔ ေအာ္ေနၾကလို႔ ႐ႈး ႐ူး နဲ႔ သတိေပးရေသး။

ကိုယ့္ဆံပင္ေလးလွတယ္ဟ ဆိုျပီး မာနေတြ တက္လို႔ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ကိုယ့္စားပြဲကိုယ္ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ထိုင္ေနတုန္း မၾကာပါဘူး၊ ေခါင္းငံု႔လိုက္႐ံုရွိေသး ...ဂြၽတ္...ကနဲ အသံ တစ္ခု ထြက္လာျပီး ေခါင္းေပၚက ဆံပင္က ေခ်ာင္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတာ။ ဟိုက္... ဆံပင္ ဘာမ်ား ျဖစ္သြားတုန္း ဆိုျပီး မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴး အိမ္သာေျပးၾကည့္ေတာ့ (အင္း... ဒီတခါလည္း အိမ္သာ ေျပးရျပန္တာပဲ) ဆံပင္ေနာက္က အစြပ္မွာ အတိုးအေလွ်ာ့လုပ္ေပးတဲ့ သားရည္ပင္က ကလစ္ေတြ အားလံုး က်ိဳးကုန္တာကိုး။ ကလစ္ေတြ က်ိဳးသြားေတာ့ ဆံပင္ၾကီးက ေခ်ာင္ျပီး ေခါင္းေပၚမွာ လည္ေနတာရယ္။ နဂိုဆံပင္ ေဘးခြဲက အလည္ခြဲျဖစ္လိုက္ သံုးပံု တစ္ပံုခြဲျဖစ္လိုက္ ေနာက္ခြဲျဖစ္လိုက္ ေရွ႔ဆံပင္ေတြက တိုသြားလိုက္ ရွည္လာလိုက္ ေခါင္းေပၚမွာ ဆံပင္တုၾကီးက ရယ္ကလည္ လိုက္ျပီး ၀ိုင္းၾကီးပတ္ပတ္ ဒူေ၀ေ၀ ကေနတာမ်ား။

'' တကာၾကီးေရ...တကာၾကီးေရ... ဆရာေလး လူထြက္ ဆံပင္တုၾကီး စြပ္မရေတာ့ဘူးေတာ့။''

တကာၾကီးဆီ အေျပးအလႊားဖုန္းဆက္ ျဖစ္ပံု ပ်က္ပံု ေျပာျပေတာ့ ကဲ... ညေန ေအာခ်က္က ဆံပင္တု ဆိုင္ ရွာေဖြ သြားၾကည့္ၾကတာေပါ့လို႔ ေျပာတယ္။ ေအာခ်က္ဆံပင္တု ဆိုင္ ေမးျမန္းစံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ဆံပင္တု တစ္ခု စလံုး ေဒၚလာ၆၀၀ ေလာက္ ရွိသတဲ့။ ဆရာေလးလူထြက္ အမွတ္လြတ္ထြက္ မသြားေအာင္ ရင္ဘတ္ ဖိထားရတယ္။ ေတာ္ျပီ ဒီေလာက္ ေစ်းၾကီးတာေတာ့ မ၀ယ္ခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုျပီး ေအာခ်က္ မသြားေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ ဘယ္လို ႐ံုးသြားရလဲဆို ဆံပင္တု ေခ်ာင္ေခ်ာင္ၾကီး ေခါင္းမွာစြပ္၊ အဲဒီအေပၚကမွ ပု၀ါေလးသိုင္း။ ႐ံုးက အေၾကာင္း မသိတဲ့ သူေတြက ဆရာေလး လူထြက္ ကို ျပံဳးၾကည့္ၾကတယ္။ ဖက္ရွင္ေတြ လုပ္လွခ်ည္ကလားတဲ့။ အက္စကီးမိုးလားတဲ့။ အာေရဗီယန္လား၊ ပါကစၥတန္နီးစ္လား၊ အိႏၵိယ ကုလားမလားတဲ့။

ကဲ... ဒါနဲ႔ ျပီးျပီလား ဆိုေတာ့ မျပီးေသးဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔ ညေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေခါင္းက ယားလို႔ ခဏခဏ ကုပ္တာ၊ အဲဒီ ဆံပင္တုက ႏိုင္လြန္နဲ႔ လုပ္ထားတာ ဆုိေတာ့ ပူျပီး ေခါင္းမွာ အပူဖုေတြလို မိတ္ဖုေတြလို ထြက္လာျပန္ေရာ။ ကတံုး ဆံပင္ဆိုတာကလည္း သိတဲ့ အတိုင္း ကိုယ့္ေခါင္းကိုယ္ အလကားေနရင္း ပြတ္လို႔က သိပ္ေကာင္းတာ၊ ဒီအဖုေတြ ထြက္လာေတာ့ ပိုယား ပိုပြတ္၊ အဖုေတြ ပိုမ်ား။

''တကာၾကီး ေနာက္တစ္ဆိုင္မွာ ေဒၚလာ၂၅၀တန္ ဆံပင္တု လည္း ရွိတယ္တဲ့။ အဲသာေလး ၀ယ္လိုက္ရ ေကာင္းမလား။ ''

တကာၾကီးဆီ အဲသလို အၾကံဉာဏ္ေတာင္းေတာ့ တကာၾကီး တစ္ေယာက္ ျပာျပာသလဲနဲ႔... ''ဟာ... ဆရာေလးက ကတံုးေလးနဲ႔ လိုက္ပါတယ္၊ ခုလိုပံုေလးက ပိုေတာင္က်က္သေရ ရွိေသး။ တကယ္ေျပာတာ'' လို႔ ၂၅၀ အပိုကုန္မွာ ေၾကာက္ရွာတဲ့ တကာၾကီး၊ ဆရာေလးလူထြက္ ကတံုးနဲ႔ တအားလွေၾကာင္း အခိုင္အမာ ထြက္ဆိုေနေလရဲ႔။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာပါ။ ကိုယ္လည္း ဒီေလာက္ေစ်းၾကီးတာေတြ ခဏေလး သံုးဖို႔ အတြက္ မ၀ယ္ခ်င္ပါဘူး။ ဆံပင္ဆိုတာကလည္း ႏွစ္လ သံုးလေနရင္ ျပန္ေပါက္လာမွာပဲ မဟုတ္လား။

ဒါနဲ႔ပဲ ခုေတာ့ဘယ္လိုလုပ္ရသလဲဆို မနက္႐ံုးလာရင္ ၀ိုင္းၾကီးပတ္ပတ္ဒူေ၀ေ၀ ဆံပင္တု ေခ်ာင္ေခ်ာင္ၾကီး ေခါင္းမွာစြပ္၊ အဲဒီအေပၚကမွ ကုလားမေတြလို ပု၀ါေလးသိုင္းျခံဳ၊ ႐ံုးက ကိုယ့္အခန္း ကိုယ္ထိုင္ေနတဲ့အခါ အဲဒီဆံပင္တုၾကီး ခြၽတ္၊ ပု၀ါေလးပဲ ျပန္ပတ္ထား။ အစည္းအေ၀းတို႔ ဘာတို႔ အျပင္ဘာညာ သြားစရာ ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပု၀ါေအာက္ကေန ဆံပင္တုေလး ျပန္စြပ္လိုက္ေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ပု၀ါေအာက္က ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ ကိုယ့္ကတံုးေလး ကိုယ္ပြတ္ရင္း အလုပ္လုပ္ေနရတာမ်ား ဆံပင္ေပါက္စနေတြက စူးစူး စူးစူးနဲ႔မို႔ တယ္ ဇိမ္ရွိတာပဲကလား။

အဟုတ္ တကယ္ ေျပာတာ။ မယံုရင္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ကတံုး တံုး ၾကည့္ၾကေပါ့။ မႈတ္ဘူးလား ေနာ့။

+++++++++