တကာၾကီးသို႔ ေမတၱာစာ

တကာၾကီးသို႔ ေမတၱာစာ
by Artist MinWaeAung

အ႐ုဏ္မလာခင္ မီးခိုးေရာင္ ရင့္ရင့္ မိုးေကာင္းကင္ေအာက္က မနက္ေလးနာရီ နံနက္ဦးေလဟာ ေအးျမ သန္႔ရွင္း ေမႊးထံု လန္းဆတ္ေနတတ္တယ္။ အရင္ညတေတြက မိုးရြာထားတယ္ဆိုရင္ ညင္းညင္းညံညံ တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေလေျပေလးက ေႏြးတလွည့္ ေအးတလွည့္နဲ႔ တပည့္ေတာ္ရဲ႔ ဦးျပည္းကို ခပ္သဲ့သဲ့ကေလး လာထိခတ္ေနတတ္ေသးတယ္။ တခါတခါ ေလျပင္း တစ္ခ်က္က ျဖတ္ကနဲ တိုးေ၀ွ႔တိုက္ခတ္လိုက္ရင္ေတာ့ သီလရင္ အေပၚ၀တ္႐ံုဟာ တျဖတ္ျဖတ္နဲ႔ လြင့္လို႔။ ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႔ အစမွာ သံုးထပ္ေဆာင္ တရားဓမၼာ႐ံု ၀ရံတာထိပ္ ေစတီေတာ္ဘက္ ဦးတည္လွည့္ မတ္မတ္ရပ္ရင္း ဗုဒၶာ ႏုႆတိ၊ ၾသဒိႆ ေမတၱာ၊ အေနာဒိႆ ေမတၱာ ဘာ၀နာေတြကို နာရီ၀က္ေလာက္ အျမဲတမ္း ဦးစြာ ပထမ ပြားမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။

ေမတၱၱာဘာ၀နာ ပြားမ်ားအျပီး ဓမၼာ႐ံု ေျခရင္း၀ရံတာဘက္ကို ခပ္ျဖည္းျဖည္း စၾကၤန္ေလွ်ာက္ရင္းက ငံု႔ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ေက်ာင္း၀န္းရဲ႔ ေနာက္ဘက္ကပ္လ်က္ ၀န္းျခံထဲမွာ ျဖိဳဖ်က္ျပီးသေလာက္ ရွိတဲ့ အေဆာက္အအံုေဟာင္းရဲ႔အုတ္က်ိဳးေတြ သံေခ်ာင္းအေဟာင္းေတြ၊ ၀န္ခ်ီစက္ေတြ ေျမတူးစက္ေတြ ေက်ာက္တူးစက္ေတြ တန္းစီကာ ရပ္တည္လို႔ ငူငူၾကီး ျငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိေနၾကတာကို သတိျပဳမိလိုက္တယ္။ ၀န္းျခံေထာင့္က အလုပ္သမား တန္းလ်ားေလးကေတာ့ အေမွာင္ရိပ္ေထာင့္စြန္းမွာ ခပ္ငူငူ အိပ္စက္ေနဆဲ။ ဒီလို ျငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ေနတာကို အျမင္အာ႐ံုမွာ ႐ႈမွတ္ရင္း မ်က္လံုးအိမ္ထဲ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ ႐ုတ္တရက္ ေ၀့၀ဲ တက္လာရာက ပါးေပၚကို တျဖည္းျဖည္း စီးက်လာတယ္။

တပည့္ေတာ္ တရားစခန္းေရာက္တဲ့ေန႔က စျပီး မနက္ ၈နာရီကစလို႔ ညေန၆နာရီေလာက္ထိ ဒီ ေဆာက္လုပ္ေရး ၀န္းျခံထဲက ေျမတူးသံ၊ အေဆာက္အအံုေဟာင္းက ကြန္ကရစ္ ေက်ာက္တိုင္ေတြကို ျဖိဳခြဲလဲွေနတဲ့ ဆူညံသံေတြဟာ နားမခံႏိုင္ေအာင္ကိုပဲ ျမည္ဟိန္းေနတယ္။ အခုေတာ့ မနက္ေစာေစာ မွာ သူတို႔အားလံုး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနလိုက္ၾကတာမ်ား၊ ေျမတူးစက္ရဲ႔ ေျမေကာ္လက္ၾကီးဟာ ေျမၾကီးထဲ ထိုး၀င္စိုက္ကာ ငိုက္ျမည္းလို႔၊ ေက်ာက္တူးစက္ရဲ႔ ေက်ာက္စူးၾကီးကေတာ့ ကြန္ကရစ္တိုင္အေဟာင္းတစ္ခုေပၚ ေမးတင္ အိပ္စက္လို႔၊ ၀န္ခ်ီစက္ေတြရဲ႔ သံၾကိဳးေတြနဲ႔ သံေကာက္ၾကီးေတြဟာ သက္သက္သာသာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေခြေလွ်ာ့ပံုလို႔၊ ေန႔ဘက္မွာ ပြက္ေလာထေနတဲ့ ဆူညံသံေတြ သူတို႔စီကပဲ မဟုတ္ၾကသလို။ ဒါေတြကို ၾကည့္ျပီး ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ ေတြးမိလိုက္တယ္။ တပည့္ေတာ္လဲ ခုခ်ိန္မွာ တရားဓမၼေတြ ထံုလႊမ္းလို႔ ေခတၱခဏ ေအးခ်မ္းေနရေပသိ ေလာကၾကီးထဲ ျပန္၀င္တာနဲ႔တျပိဳင္နက္ ေန႔ဘက္မွာ တဒီဒီ တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ဆူညံပူေလာင္စြာ သူတို႔ ရွိေနၾကသလို ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြနဲ႔ ပြက္ေလာင္ေနတဲ့ ေလာကအပူမီးၾကီးထဲ ျပန္တိုး၀င္သြားရအံုးမွာပါပဲလားလို႔ ေတြးမိျပီး သံေ၀ဂနဲ႔ ထိတ္လန္႔ကာ အလိုလို မ်က္ရည္က်မိေတာ့တာပါပဲ။

မနက္ ၄နာရီ အခ်ိန္မွာ တကာၾကီးကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ ရွိအံုးမွာပဲ။ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ဒီတရားစခန္းေရာက္ကတဲက မနက္ဆို ၃နာရီခြဲ ကေန ည ၁၀နာရီခြဲေလာက္ထိ တတ္ႏိုင္သေလာက္ လံု႔လ ၀ီရိယနဲ႔ မနားမေန ၾကိဳးၾကိဳးစားစား တရား အားထုတ္ေနပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တပည့္ေတာ္ဟာ အင္မတန္ အအိပ္မက္တဲ့သူဆိုတာ တကာၾကီးလည္း သိမွာပါပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း တရားစခန္းေရာက္တဲ့ ေန႔ကစျပီး သူမ်ားထက္ ဦးစြာအရင္ သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ကို နာရီ၀က္ေလာက္ၾကိဳျပီး အိပ္ရာထပါတယ္။ သူမ်ားထက္ ေနာက္က်မွ အိပ္ရာ၀င္ပါတယ္။ မနက္ အိပ္ရာထျပီဆိုတာနဲ႔ အိပ္ရာကို တခါတည္းလိပ္ထားျပီး လံုး၀ ျပန္မနားေတာ့ပဲ ည အိပ္ရာ၀င္ခါနီးမွ အိပ္ရာလိပ္ကို ျပန္ေျဖပါတယ္။

ပထမရက္ေတြတုန္းကေတာ့ တပည့္ေတာ္လည္း ေန႔လည္ ဆြမ္းစားအျပီး တရားစခန္းက သတ္မွတ္ခ်ိန္ ၁၂နာရီကေန ၁နာရီ အတြင္း နားခ်ိန္မွာ ခဏ ေက်ာခင္း အေညာင္းေျဖ နားမလားလို႔ ၾကံစည္မိပါေသးတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီလို ေခတၱခဏေလး တစ္ပတ္၊ ဆယ္ရက္ေလာက္ တရားအားထုတ္ခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ရရင္ ရသေလာက္ ဘာလို႔မ်ား မၾကိဳးစားခ်င္ရတာလဲ၊ နားခ်င္ရတာလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးမိပါတယ္။ ခုလို တရားစခန္းမွာ ေနစဥ္ တပည့္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၾကည္ညိဳခ်င္ပါတယ္။ လူဆိုတာ ေလာကမွာ သူမ်ား ၾကည္ညိဳေအာင္ လုပ္ရဖို႔ လြယ္သေလာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ၾကည္ညိဳခ်င္ေအာင္ လုပ္ရတာကေတာ့ အင္မတန္ ခက္လွပါတယ္။ ကိုယ္ဘာလဲ ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသိဆံုးပါပဲ။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ တရားအားထုတ္တဲ့ သူေတြ အတြက္ အလွဴရွင္ေတြ ေကြၽးတာ လွဴဒါန္းတာေတြ စားေသာက္ျပီးေတာ့လည္း အလွဴရွင္ေတြ လွဴရက်ိဳးနပ္ေအာင္ တပည့္ေတာ္ ၾကိဳးစားရပါမယ္။

တရားစခန္း တစ္ခါ ၀င္ျဖစ္ဖို႔ ဆိုတာ သူမ်ားေတြ အတြက္ေတာ့ မေျပာတတ္ေပမယ့္ တပည့္ေတာ္ အတြက္ေတာ့ ခက္ခဲလွပါတယ္။ ခုလို သီလရင္၀တ္နဲ႔ တရား၀င္ျဖစ္ဖို႔ တရားအားထုတ္ျဖစ္ဖို႔ ပိုေတာင္ မလြယ္လွပါေသးတယ္။ တကာၾကီးကိုလည္း တပည့္ေတာ္တို႔ အိမ္ေထာင္စက်ကတဲက တရားထိုင္ျဖစ္ဖို႔၊ တရားစခန္း ၀င္ဖို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ရတာ ဆိုတာ ၁၀ႏွစ္တိုင္တိုင္ ၾကာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီး ခုဆို တကာၾကီးလည္း ေကာင္းစြာ တရား အားထုတ္တတ္ေနျပီ မဟုတ္လား။ အဲသလို တိုက္တြန္းတဲ့အတြက္ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ အင္မတန္ တရား ၀င္ခ်င္ေနတဲ့သူ တရားအားထုတ္ခ်င္တဲ့သူ တရားအလုပ္လုပ္တဲ့သူပဲလို႔ ထင္ေကာင္းထင္ခံရလိမ့္မယ္။ တကယ္ကေတာ့ တပည့္ေတာ္ဟာ အင္မတန္ အပ်င္းထူတဲ့သူပါ။ ဘုရား အလုပ္ တရား အလုပ္ လုပ္ရမွာကိုလည္း တအားကို ပ်င္းပါတယ္။ မနက္ အေစာၾကီးထ တရားထိုင္ရမွာ အိပ္ေရးပ်က္ရလို႔ စိတ္ညစ္ပါတယ္။ ညဘက္ ႐ံုးက ျပန္လာ ညစာစားျပီးတာနဲ႔ တရားထိုင္ဖို႔ထက္ မအိပ္ခင္ ေက်ာေလးခင္း အေညာင္းေလးဆန္႔ တီဗြီေရွ႔မွာ စာေလးဖတ္ လုပ္ခ်င္တဲ့သူပါ။

ေလာကမွာ သူမ်ားကို တိုက္တြန္းရတာ လြယ္သေလာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တိုက္တြန္းရတာ အခက္တကာ အခက္ဆံုး အလုပ္ပါပဲ တကာၾကီး။ တပည့္ေတာ္ အဲဒီ အခက္ဆံုး အလုပ္ကို အားတင္းျပီး ရေအာင္ ၾကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေအာင္ႏိုင္ေစရန္ တိုက္တြန္း ႏႈိးေဆာ္ျခင္း အမႈကို ျပဳရပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေအာင္ႏိုင္ျခင္းသည္သာ ေအာင္ျမင္ျခင္းတကာမွာ အျမတ္ဆံုးပဲ မဟုတ္ပါလား။ တပည့္ေတာ္ဟာ တကာၾကီးကို တရားအလင္းေရာင္ ရွိတဲ့ေနရာ သြားရေအာင္ မွန္မီးအိမ္ထြန္း လမ္းျပခဲ့သူ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ သို႔ေသာ္ သူမ်ားကို မွန္မီးအိမ္ထြန္းျပေနတဲ့ တပည့္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က မ်က္စိကြယ္ေနတဲ့သူ၊ အဲဒီအလင္းေရာင္ကို မျမင္ရတဲ့သူ အဲဒီလမ္းကို မျမင္တဲ့သူ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။ တပည့္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ တပည့္ေတာ္ ထြန္းျပေနတဲ့ အလင္းေရာင္ကို ျမင္ခ်င္တဲ့အတြက္ ၾကိဳးစားျပီး လုပ္ေဆာင္ေနရျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တကာၾကီး ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚဆိုပါ။ တပည့္ေတာ္ တရားစခန္းေနစဥ္အတြင္း ကိုးပါးသီလကိုလည္း စင္စင္ၾကယ္ၾကယ္ လံုျခံဳစြာ ခံယူ က်င့္သံုး ေဆာက္တည္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါနမွာလည္း တရားျပ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္မ်ားနဲ႔ တရားအားထုတ္ေနသူ ေယာဂီမ်ား အတြက္ တစ္ရက္စာ ေန႔ဆြမ္း ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းခဲ့ပါတယ္။ အသက္ၾကီးတဲ့ ေယာဂီ အေမၾကီး ႏွစ္ေယာက္ကို ေယာဂီထမီ၊ ေယာဂီ တဘက္နဲ႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါေတြ လွဴဒါန္းခဲ့ပါတယ္။ ေဆးလိုတဲ့ ေယာဂီမ်ားအတြက္ ေဆးလွဴဒါန္းခဲ့ပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ တရားစခန္းအတြက္ ယူသြားတဲ့ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားကိုလည္း တရားစခန္းမွာ အမ်ားသံုးႏိုင္ေအာင္ ထားခဲ့ လွဴခဲ့ပါတယ္။ ဘာ၀နာ အေနနဲ႔ကေတာ့ မေမ့မေလ်ာ့တဲ့ လံု႔လ ၀ီရိယနဲ႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၾကိဳးစား အားထုတ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီကေန႔ဟာ တပည့္ေတာ္ သီလရင္ အ၀တ္ခြၽတ္ရေတာ့မယ့္ေန႔၊ ဒီတရားစခန္းမွာ ေနာက္ဆံုး ေနရမယ့္ေန႔ပါပဲ။ သီလရင္ အ၀တ္ ခြၽတ္ရေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္မိပါေသးတယ္။ ဘယ္အခါက်မွ ဒီအ၀တ္ကို ထပ္ျပီး ၀တ္ႏိုင္မွာလဲ ဆိုတာ တပည့္ေတာ္လည္း မသိပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း ဘယ္အရာ မဆို ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အဆံုးသတ္ရေတာ့တာပဲ၊ ျဖစ္ျပီးရင္ ပ်က္ရေတာ့တာပဲ ဆိုတာကို တရားနဲ႔သာ ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္မိပါေတာ့တယ္။ တပည့္ေတာ္ မြန္မြန္ျမတ္ျမတ္ ေဆာက္တည္ က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ ဒါန သီလ ဘာ၀နာ သံုးခုလံုး အတြက္ အမိ အဖ ဘိုးဘြားမ်ားနဲ႔ ေ၀ေနယ် သတၱ၀ါအားလံုးကို ေမတၱာ ပို႔သ အမွ်ေပးေ၀ပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ ျပဳခဲ့ရတဲ့ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ အတြက္ အားလံုး အမွ် ရ၍ ခ်မ္းသာ ၾကပါေစ။

ဒီလို ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ေတြကို မပူမပင္ရပဲ တပည့္ေတာ္ အားစိုက္ခြန္စိုက္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ ကူညီ ပံ့ပိုးေပးခဲ့တဲ့ တကာၾကီးလည္း ခ်မ္းသာပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္...
မပညာ၀တီ
(၁၂-၁၂-၂၀၁၁ မွ ၁၉-၁၂-၂၀၁၁)

++++++++++