ကမၻာ့ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ေန႔ အမွတ္တရ

ကမၻာ့ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ေန႔ အမွတ္တရ
၀၁ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၁

အဲဒီေန႔ညေနက အျပင္မွာ မိုးေတြ အံု႔မိႈင္းျပီး သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာေနခဲ့တယ္။

+++++

ခဲသားေရာင္ ခပ္မိႈင္းမိႈင္း မိုးေကာင္းကင္ေအာက္ ဖြဲဖြဲေလး ရြာသြန္းေနတဲ့ မိုးေရေတြၾကား ကိုေရခ်မ္းက ကားကို သတိထားျပီး ထိန္းေမာင္းေနတယ္။ ကိုအ႐ုဏ္ဦး သူငယ္ခ်င္း ကားက ဒဂံုျမိဳ႕သစ္ရဲ႔ ေက်ာက္ေပါက္မာ အသင့္အတင့္နဲ႔ မီးခိုးေရာင္ ကတၱရာလမ္းေတြေပၚ ဟို၀င္ သည္ထြက္ ေကြ႔ေကာက္သြားရင္း ေရွ႔ကေန လမ္းညႊန္ျပေပးတယ္။ သူတို႔ကားသာ မပါလာခဲ့ရင္ က်မတို႔ လမ္းမွားမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ တပင္ေရႊထီးလမ္းမွာလို႔ ကိုအ႐ုဏ္ဦးက ေျပာလိုက္တဲ့ ခဏမွာ ေရွ႔ကသြားေနတဲ့ကားက လမ္းခ်ိဳးတစ္ခုဆီ ခ်ိဳး၀င္ရင္း သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းတဲ့ ျခံ၀န္းေရွ႔တစ္ခုမွာ ရပ္လိုက္လို႔ ကြၽန္မတို႔ကားလည္း ေနာက္ကေန ရပ္လိုက္တယ္။ မိုးေတြက အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဖြဲဖြဲကေန သဲၾကီးမဲၾကီး ျဗဳန္းကနဲ ရြာခ်လာတယ္။ မိုးကို အမႈ မထားႏိုင္ပဲ ထီးေတြကိုယ္စီနဲ႔ ကားေပၚက အားလံုး ဆင္းလိုက္ၾကတယ္။ ခရမ္းေရာင္ စကၠဴပန္းေလးေတြ ေ၀ေနေအာင္ မိုးထားတဲ့ သံပန္းတခါးကေန ျခံ၀န္းထဲလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ အျပာေရာင္ ေနာက္ခံ အျဖဴေရာင္စာလံုးေတြနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။

သုခရိပ္ျမံဳ
လူငယ္ဖြံ႔ျဖိဳးေရး ပရဟိတေဂဟာ

သူနာျပဳ ဆရာမလို႔ ထင္ရတဲ့ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ ဆရာမတစ္ေယာက္ နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ကရင္ ဆရာမၾကီး တစ္ေယာက္ က က်မတို႔ကို ၾကိဳဆိုျပီး ျခံ၀င္း ကေန ၀င္၀င္ျခင္း ႐ံုးခန္းေလးမွာ ေနရာခ်ထားေပးလို႔ သုခရိပ္ျမံဳ အေၾကာင္း က်မ တို႔ ေမးျမန္း စံုစမ္းသမွ်ကို ဆရာမၾကီးက အခုလို ရွင္းျပပါတယ္။

သုခရိပ္ျမံဳ ဆိုတာ ံႈဠ ေရာဂါပိုး ကူးစက္ခံထားရတဲ့ ကေလးသူငယ္မ်ားအတြက္ မိသားစုနဲ႔ မျခား ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ ပရဟိတ ေဂဟာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကေလးငယ္ေတြဟာ မိဘ၂ဦးစလံုး ဆံုးပါးသြားတာ ျဖစ္ေစ ၊ ဒါမွမဟုတ္ မိဘတစ္ဦး ဆံုးသြားျပီး က်န္တစ္ဦးမွာလည္း ေရာဂါ ေ၀ဒနာ ခံစားေနရလို႔ ကေလးငယ္ကို မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနရွိေနသူ၊ မိဘမဲ့ မဟုတ္ေသာ္လည္း အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ကေလးငယ္ကို ေကာင္းစြာ မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္၊ မၾကည့္႐ႈခ်င္ေသာ အေျခအေန မ်ိဳးၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ လူမႈ ေထာက္ပံ့ေရး စီမံခ်က္ကို ဆရာမ ေဒၚ သန္းျမင့္ေအာင္ဂာ ၂၀၀၅ခုႏွစ္မွာ စတင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာပါ။ သံလ်င္မွာ အိမ္ေလးတစ္လံုးငွားျပီး စတင္ အေျခတည္ခဲ့ၾကရာကေန ၂၀၀၆ခုႏွစ္ ႏွစ္လည္ေလာက္မွာ ဒီ ဒဂံုျမိဳ႔သစ္ အေရွ႔ပိုင္း ယခုေနရာေလးကို ေျမေလးကြက္စာ ၀ယ္ယူျပီး ေစတနာရွင္မ်ားရဲ႔ ပံ့ပိုးမႈနဲ႔ ဒီ သုခရိပ္ျမံဳ ေလးကို စတင္ခဲ့တာ ယေန႔ထက္တိုင္ပါပဲ။

အခုေလာေလာဆယ္ သုခရိပ္ျမံဳမွာ ေမြးရာပါ HIV ေရာဂါပိုး ျငိတြယ္ေနၾကတဲ့ ကေလး ၁၁လ ကေန ၁၆ႏွစ္ထိ ၇၀ဦးခန္႔ ကို ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္လ်က္ရွိပါတယ္။ ပညာသင္ၾကားဖို႔ အရြယ္ေရာက္ေနျပီျဖစ္တဲ့ ကေလးေတြကို သူငယ္တန္းကေန ဆဌမတန္း အထိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ စာသင္ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းထားေပးပါတယ္။ ေန႔စဥ္ သုခရိပ္ျမံဳမွ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္နဲ႕ ေက်ာင္းအသြား အျပန္ ႀကိဳပို႔ လုပ္ေပးပါတယ္။ မူႀကိဳအရြယ္ကေလးမ်ားကိုေတာ့ မူႀကိဳသင္တန္းဆင္းဆရာမမ်ား နဲ႕ ေဂဟာ မွာပဲ စာသင္ေပးပါတယ္။

က်န္းမာေရးအတြက္ လိုအပ္သလို အနီးကပ္ ေစာင့္ၾကည့္ေပးျပီး ကိုယ္ခံအား စီဒီဖိုး ႏွစ္ရာေအာက္ဆင္းသူမ်ားကို ေအအာတီေဆး တိုက္ေကြၽးရပါတယ္။ ေအအာတီေဆး မလိုတဲ့ ကေလးမ်ားကေတာ့ ပိုးသတ္ေဆး ပံုမွန္တိုက္ေကြၽးေနပါတယ္။ ကေလးမ်ားအတြက္ သဇင္ေဆးခန္း က ကူညီျပီး လိုအပ္တဲ့ ရက္ခ်ိန္းမွာ ေဆးစစ္၊ ေသြးေဖာက္၊ စသျဖင့္ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း ကုသမႈခံယူပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ တစ္ကိုယ္ေရ သန္႕ရွင္းေရး အတြက္ သိပ္ငယ္လြန္းတဲ့ ကေလးေတြ အတြက္ ( ၃ႏွစ္ခန္႔အထိ ) ဆရာမေတြ ကိုယ္တိုင္ ေရခ်ဳိး၊ ထမင္းေကြၽး၊ အနာေဆးထည့္၊ စသျဖင့္ ၾကင္နာ ယုယစြာျဖင့္ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါတယ္။

ကေလးငယ္ ၇၀ဦး အတြက္ ေလာေလာဆယ္ တစ္ေန႔စာ အစားအေသာက္ ကုန္က်ေငြက ၇ေသာင္းခန္႔ျဖစ္ပါတယ္။ သာမန္ကေလးမ်ားထက္ အာဟာရ ပိုျဖစ္ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရမွာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ အစားအေသာက္မွာ ခြန္အားရွိေစမယ့္ အစားအစာမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ စီစစ္ ေကြၽးေမြးပါတယ္။ မနက္ ၇နာရီမွာ နံနက္စာ ပဲျပဳတ္ထမင္း၊ ၾကာဇံ၊ ေခါက္ဆြဲ၊ အစရွိသျဖင့္ ေကြၽးေမြးျပီး ေန႔လည္စာကို ေန႔လည္ ၁၁နာရီ၊ ညစာကို ညေန ၅နာရီ ပံုမွန္ အသားဟင္း၊ ငါးဟင္း၊ အသီးအရြက္မ်ားနဲ႔ ေကြၽးေမြးပါတယ္။ အဆာေျပ အေနနဲ႔ မနက္ ၉နာရီမွာ တစ္ၾကိမ္၊ ေန႔လည္ ၂နာရီမွာ တစ္ၾကိမ္ ည ၈နာရီမွာ တစ္ၾကိမ္ ဘီစကစ္၊ အိုဗာတင္း၊ ၾကက္ဥ၊ ႏြားႏို႔၊ အသီးအႏွံမ်ား စသျဖင့္ ေကြၽးရပါတယ္။

ဆရာမၾကီးက ေျပာေျပာဆိုဆို သိလိုသမွ်ေတြ ရွင္းျပျပီး လက္ကမ္းစာေစာင္ေလးေတြလည္း ေပးပါတယ္၊ အဲဒီေနာက္ က်ဴးပစ္မွ အစ္ကိုၾကီး ကိုအာ႐ုဏ္ဦးရဲ႔ အလွဴေငြ (၂၅) သိန္း အပါအ၀င္ ျမန္မာမ်ားအတြက္ ျမန္မာအဖြဲ႕က စုေငြ ၅သိန္း နဲ႔ ေပါင္းျပီး - စုစုေပါင္း သိန္း ၃၀ ကို ျမန္မာမ်ားအတြက္ ျမန္မာအဖြဲ႔အေန ႏွင့္ သုခရိပ္ျမံဳ သို႔ လွဴဒါန္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုအာ႐ုဏ္ဦးမွ သူ႔ ကုမၸဏီ နာမည္ႏွင့္ ထပ္မံ၍ ၅သိန္း လွဴတဲ့အတြက္ အဲဒီေန႔က စုစုေပါင္း ေငြသား ၃၅ သိန္း လွဴႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆရာမၾကီးတို႔မွ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာၾကျပီး အလွဴေငြ ေရတြက္ေနစဥ္ က်မက ကေလးေတြကို ၾကည့္လို႔ ရမည္လား ဟု ေမးျမန္းမိပါတယ္။

အခုေလာေလာဆယ္ ကေလးေတြကို ညစာထမင္းေကြၽးေနပါတယ္။ ေဘးက ကပ္ရက္ အေဆာင္မွာ သြားၾကည့္ ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္လို႔ ဆရာမၾကီးက ေျပာလာေတာ့ ကိုအ႐ုဏ္ဦး သူငယ္ခ်င္း အစ္ကိုၾကီး တစ္ေယာက္ နဲ႔ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ကေလးမ်ား ရွိတဲ့ အေဆာင္ဆီကို မိုးေရေတြၾကားထဲက ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။

++++++++

သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္မႈရွိတဲ့ အေဆာက္အအံုထဲက အခန္းတံခါး တစ္ခုကို ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔.... ေဟာ... ေတြ႔ပါျပီ။ သူတို႔ကို။

အသက္ ၃ႏွစ္ နဲ႔ ေအာက္ အရြယ္ရွိတဲ့ ကေလး ၁၅ေယာက္ခန္႔ကို ဆရာမ တစ္ဦးက ၾကက္သား အာလူးနဲ႔ နယ္ထားတဲ့ ထမင္းဇလံုၾကီးကေန တစ္ေယာက္စီ ညစာ ထမင္း ခြံ႔ေကြၽးေနျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးငယ္ေလးေတြက ၀၀ကစ္ကစ္ေလးေတြ၊ မ်က္ႏွာမွာလည္း သနပ္ခါး ဘဲၾကားေလးေတြနဲ႔ ေရာဂါသည္လို႔ မထင္ရက္စရာ တက္<က ေပ်ာ္ရႊင္လ်က္ ရွိတာ ေတြ႔ရတယ္။ ခြံ႔ေကြၽးေနတဲ့ ထမင္းကို ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္လို႔ တစ္လုပ္စာ စားျပီးတိုင္း ေနာက္ကေန ျပန္တန္းစီလိုက္နဲ႔ အပူအပင္ ကင္းမဲ့စြာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ေဆာ့ကစားလို႔ ေနၾကေသးတယ္။

က်မတို႔ ဧည့္သည္ေတြ ၀င္လာတာ ေတြ႔ရတာ သူတို႔က ပိုျပီး ေပ်ာ္ေနပံုရတယ္။ က်မက သူတို႔ ထမင္းစားေနတဲ့ ေနရာနား ထိုင္လိုက္ေတာ့ က်မရဲ႔ ေနာက္ေက်ာကို တစ္ေယာက္က ေက်ာလာပိုးတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က အားက်မခံ က်မ ရင္ခြင္ထဲ တိုး၀င္တယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ က ရသမွ် တိုးကပ္ျပီး က်မ ေပါင္ေပၚမွာ လာထိုင္တယ္။ ေနရာမရႏိုင္ေတာ့တဲ့သူေတြက က်မရဲ႔ လက္ေမာင္းေတြ၊ ပုခုန္းေတြ၊ ဆံစေတြပါ မက်န္ သူတို႔ လက္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ လာထိ ထားၾကတယ္။ ဒီအတိုင္းပဲ က်မနဲ႔ ပါလာတဲ့ အစ္ကုိၾကီးေပၚကိုလည္း ဖက္တြယ္တက္ျပီး ေဆာ့ကစားေနၾကတယ္။ က်မကသာ သူတို႔ကို ၾကည့္ျပီး အံ့ၾသ သနား ေနရေပမယ့္ ေဂဟာကို လာလွဴေနၾကျဖစ္တဲ့ အစ္ကိုၾကီးကေတာ့ သူတို႔ေလးေတြ နဲ႔ ရယ္ေမာ စကားေျပာရင္း အဖြဲ႔က်ေနပါတယ္။

ကေလးေလးေတြက ဂတံုးေလးေတြနဲ႔မို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္စြာ အခ်င္းခ်င္း ဂတံုးေလးေတြ ပုတ္ျပီး က်ီစယ္ ေဆာ့ကစားေနေတာ့ က်မက အဲသလို မစရ မ႐ိုက္ရဘူးေနာ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခ်စ္ရမယ္လို႔ေျပာေတာ့ တစ္ေယာက္ ဂတံုးေလးေတြ တစ္ေယာက္ ဖက္နမ္းျပလိုက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီ အခန္းထဲမွာ အငယ္ဆံုး ၁၁လသားအရြယ္ မိန္းကေလး ကို သစ္သားပုခက္ေလးနဲ႔ သိပ္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကေလးေလးက ၁၁လသားဆိုေပမယ့္ တအားကို ေသးေကြး ပိန္လွီလြန္းေတာ့ ၃လသားေလာက္လို႔ေတာင္ ထင္မွတ္မွားစရာရွိပါတယ္။ က်မတို႔ ထိုင္ေနတုန္းမွာပဲ ကေလးေလးက ႐ုတ္ရက္ ငိုပါတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ ဒိုင္ပါမွာ ၀မ္းေတြ သြားထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ အသက္ ၈ႏွစ္- ၉ႏွစ္ခန္႔ အရြယ္ ေယာက္်ားေလး ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာျပီး ကေလးငယ္ေလးကို ဂ်ိဳင္းကေန မခ်ီလို႔ မနီးမေ၀းမွာ ရွိတဲ့ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေခၚ သြားျပီး သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေပးေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ကေလးမ်ားအတြက္ စည္းကမ္းပိုင္းအရ အခ်င္းခ်င္း ကူညီ႐ိုင္းပင္းမႈ၊ ၾကီးသူကို ငယ္သူက ႐ိုေသေလးစားမႈ၊ ငယ္သူကိုလည္း ၾကီးသူက ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေဖးမမႈ ရွိေစတယ္ဆိုတဲ့ ဆရာမၾကီး စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္လာမိျပီး ကေလးေလးအတြက္ ေမာင္ႏွမအရင္းနဲ႔ မျခား မရြံမရွာ ၾကင္နာစြာ ျပဳစုသုတ္သင္ေပးေနတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ျပီး စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းသာ ၀မ္းနည္း ခံစားမိပါတယ္။ အသက္ ၈ႏွစ္ ၉ႏွစ္ ဆိုတာ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ကို က ကေလး အရြယ္ေလးေတြပါ။ လူၾကီးလုပ္ျပီး ငယ္သူကို ကူညီေပးေနၾကတာ ကို ေတြ႔ရတာ အံ့ၾသ ၀မ္းသာ ၾကည္ႏူး စရာပါ။ ကေလးေလးကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးျပီး ကေလး ပုခက္ေလးက အ၀တ္ေတြကိုပါ သန္႔စင္ လဲလွယ္ ေပးေနၾကပါတယ္။ အခ်င္းခ်င္း တြက္ကပ္ေနျခင္းလည္း မရွိၾကပါဘူး။ ကေလးေလးကေတာ့ ေရသန္႔စင္လိုက္တာ ေအးသြားလို႔လား မသိ... ငိုေနတုန္းပါပဲ။ ေဖ်ာ့ေတာ့တိုးလ်ေပမယ့္ နာၾကင္ေၾကကြဲေနသလို ငိုညည္းေနတဲ့ သူ႔အသံေလးၾကားရတာ က်မရင္ထဲ ထိခိုက္လွပါတယ္။ ေၾသာ္... ဒီအရြယ္ေလးဟာ မိခင္ ရင္ေငြ႔နဲ႔ ထိျပီး ေထြးထားရမယ့္ အရြယ္ေလး....ခုေတာ့.... ။ က်မ သက္ျပင္း ခပ္ေလးေလး တစ္ခ်က္ကိုသာ ခ်ရင္း ေငးေနမိတယ္။

အျပင္မွာ မိုးေတြကလည္း သည္းသည္းမည္းမည္းရြာလို႔ ေကာင္းတုန္း၊ မိုးလည္း ခ်ဳပ္ျပီမို႔ သူတို႔ကေလးေတြကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေဂဟာကေန ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ အျပန္ကားေပၚအထိ သူတို႔ မ်က္ႏွာေလး၊ အသံေလးေတြ ၊ ဟန္ပန္ေလးေတြက က်မတို႔ မ်က္၀န္းထဲ ကပ္ညိတြယ္ ပါလာၾကတယ္။

က်မတို႔ဟာ က်န္းမာ သန္စြမ္းစြာ မိစံု ဘစံု ဘ၀နဲ႔ ေမြးဖြားလာၾကတယ္။ ျပဳစု ယုယမယ့္ မိဘ ေမာင္ႏွမ မ်ားနဲ႔ ေပ်ာ္ရြင္ ခ်မ္းေျမ႔ အပူအပင္ ကင္းမဲ့စြာ ကေလး ဘ၀ကို ျဖတ္ေက်ာ္လာၾကျပီး ပညာကို ေကာင္းစြာ သင္ၾကားႏိုင္ခဲ့ၾကလို႔ လူတန္းေစ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနေနၾကရတယ္။ က်မတို႔လို မဟုတ္ပဲ ကမၻာေပၚမွာ ကံမေကာင္းႏိုင္တဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနၾကပါတယ္။ ကံေကာင္းတဲ့ သူေတြ အေနနဲ႔ တျခားတစ္ဖက္က ကံမေကာင္းတဲ့ သူေတြကို က်မတို႔ ဘာလို႔ ေမ့ထားၾကမွာလဲ။ က်မတို႔ရထားတဲ့ ကံေကာင္းျခင္း လက္ေဆာင္ေတြကို သူတို႔အတြက္ က်မတို႔ ဘာလို႔ မေ၀မွ်ႏိုင္ရမွာလဲ။ ကိုယ့္ရဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္မႈ လုိအပ္ေနသူေတြ အတြက္ က်မတို႔ သူတို႔ကို ဘာလို႔ မေစာင့္ေရွာက္ပဲ ေနၾကမလဲ။ က်မ တို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီ မပံ့ပိုး သင့္ေပဘူးလား။

+++++

ကားေပၚမွာ ရွိတဲ့ သူေတြ အားလံုး မ်က္ႏွာ မေကာင္းၾကပါဘူး။ ကိုေရခ်မ္းက နဂိုကတဲက ႏႈတ္နည္းသူမို႔ မ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္ကာ ပိုလို႔ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတယ္။ အစ္ကိုၾကီး ကိုအ႐ုဏ္ဦး ခမ်ာလည္း လွဴရတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာျခင္းက တဖက္ ကေလးမ်ားအတြက္ သနားျခင္းက တဖက္နဲ႔ ၀မ္းသာ ၀မ္းနည္းခံစားေနရရွာတယ္။ က်မကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလအထိ ၁၁လသမီးေလးရဲ႔ ငိုသံကို ၾကားေယာင္ေနအံုးမလဲ မသိဘူး။

အဲဒီေန႔ညေနက အျပင္မွာ မိုးေတြ အံု႔မိႈင္းျပီး သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာေနခဲ့တယ္။ က်မတို႔ရဲ႔ ရင္ထဲမွာလည္း မိုးေတြ အံု႔မိႈင္းျပီး ရြာေနခဲ့ပါတယ္။

စုခ်စ္
၀၁-၁၂-၂၀၁၁
ကမၻာ့ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ေန႔ အမွတ္တရ

++++++++++