ရာသီစာ
ဒီေန႔မနက္ေစာေစာ အိပ္မႈန္စံုမႊားျဖင့္ ဘုရားအာရံုျပဳ မ်က္ႏွာသစ္ေနရင္းမွ မေရႊစုတစ္ေယာက္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ မွန္ထဲၾကည့္မိကာ တစံုတရာကို အလန္႔တၾကား ေရရြတ္မိလိုက္ေပသည္။
****************************************
စေနေန႔ညက ကိုေရခ်မ္းနဲ႔ မေရႊစုတို႔ စင္ကာပူရဲ႔ နာမည္ေက်ာ္ ေဂလမ္း (Geylang) ဘက္ကို ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ အျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ အေရွ႔ဘက္သို႔သြားရင္း ရံဖန္ရံခါ ေဂလမ္းေရွ႔မွ ကားျဖတ္ေမာင္းဖူးေသာ္လည္း တခါမွ် ဆင္းျပီး လမ္းမေလွ်ာက္ခဲ့စဖူး။ ဒီတခါေတာ့ မေရႊစုကလည္း စပ္စုခ်င္ေနတာနဲ႔ တေနရာမွာ ကားရပ္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကရေအာင္ဆိုတဲ့ ကိုေရခ်မ္း အဆိုျပဳခ်က္ကို သေဘာတူလိုက္သည္။ ကိုေရခ်မ္း ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ရာသီစာ ဒူးရင္းသီးဆိုင္မ်ားကို ေငးခ်င္ ငမ္းခ်င္၍ျဖစ္မည္။ မေရႊစုကစိတ္လည္ျပီး ၀ယ္ခ်င္လည္း၀ယ္ေပါ့ ေျပာမည္ဟု သူက ေသခ်ာေပါက္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္။
တကယ္က Lavender ဘက္မွာ လူၾကံဳပစၥည္း သြားေပးရင္း အျပန္မွာ ကိုေရခ်မ္းက ဘယ္သြားရရင္ ေကာင္းမလဲဟု ေမးေလသည္။ ညက ၉နာရီေက်ာ္ေနျပီ။ ဒီအခ်ိန္က်မွ တျခားေ၀းေ၀း ဘယ္ကိုမွ သြားစရာမရွိေတာ့။ နီးနီးနားနား ကားကိုေကြ႔လိုက္လ်င္ ေဂလမ္းရွိသည္။ ဒါမွမဟုတ္ ညလံုးေပါက္ဖြင့္သည့္ မူစတာဖာရွိသည္။ ကိုေရခ်မ္း ဒူးရင္းသီး စားခ်င္ေနတာကို သိသည့္ မေရႊစုလည္း ေဂလမ္းဖက္ဦးတည္သြားေနသည့္ကားကို ဘာမွမေျပာသာေတာ့ပဲ ဒူးရင္းသီး ၀ယ္ခ်င္၀ယ္ပါေစဟု မသိမသာ အခြင့္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။ တေန႔ကမွ သတင္းဖတ္ထားတာ... ဘာတဲ့ မကာအိုက ေလာင္းကစားဘုရင္ သူေဌးၾကီးဆိုလား... ကိုယ္ပိုင္ ဂ်က္ေလယာဥ္ကို စင္ကာပူလႊတ္ျပီး ဒူးရင္းသီး ၈၈လံုး၊ စလံုး ေဒၚလာ ၂၀၀၀ေက်ာ္ဖိုး ၀ယ္သြားဆိုပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္တာ ေဂလမ္း ဆိုင္ေတြကေန ၀ယ္သြားပံုရသည္။ မေရႊစု အေသအခ်ာ မသိပါ။ ကိုေရခ်မ္းလည္း မကာအိုသူေဌး၊ ျမန္မာသူေဌး၊ ဘာသူေဌးမွ မဟုတ္ေပမင့္ သူ႔ရွိတဲ့ကားေလးႏွင့္ အာသာေျပ ဒူးရင္းသီး ၂၀ဖိုးေလာက္ေတာ့ ၀ယ္ပါေစလို႔ မေရႊစုက ရီခ်င္ပက္က်ိ စဥ္းစားမိေနေသးသည္။
ႏွစ္စဥ္ ဒီလို အခ်ိန္ေရာက္လာျပီဆိုလ်င္ ကိုေရခ်မ္းတို႔ ၃ရက္တခါေလာက္ ရံုးကေနအိမ္ကိုတန္းတန္းမတ္မတ္ မျပန္။ အိမ္ေနာက္ဘက္ ၁၀မိနစ္ေလာက္ေလွ်ာက္လ်င္ေရာက္သည့္ ရပ္ကြက္ညေစ်းေလးကို သြားျပီး ဒူးရင္းသီးေတြ တအိတ္တပိုးဆြဲ ၀ယ္ျပန္လာေလ့ရွိသည္။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ကိုေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ ဒူးရင္းသီးေပၚခ်ိန္မွာ ျငိမ္ကုပ္ေနရသည္။ ဟိုဘက္အိမ္ ဒီဘက္အိမ္မွ အနံ႔ရလာလွ်င္ ႏွာေခါင္းရႈံ႔ပြရႈ႔ံပြလုပ္ကာ ဒူးရင္းသီးအနံ႔ကြဟု မေရႊစုကမ်ား ဘာမ်ားေျပာလာမလဲသေဘာျဖင့္ စကားေခၚတတ္သည္။ ျပီးခဲ့တဲ့လကမွ ကိုလက္စထေရာေတြတက္၊ ေသြးေတြတိုး၊ ရုတ္တရက္ ႏွလံုးကေအာင့္လာလို႔ ေဆးရံုေရာက္သြားခဲ့ေသးတာ။ အဲဒီကစလို႔ မေရႊစုက ကိုေရခ်မ္း စားသမွ်ကို ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္သည္။ ပီဇာ၊ မက္ေဒါနယ္၊ ၾကက္ေက်ာ္၊ အာလူးေၾကာ္၊ ေထာပတ္၊ ခ်ိစ္၊ ၾကက္ဆီထမင္း၊ ဘဲသား စသျဖင့္ ကိုလက္စထေရာမ်ားမည့္ အစားမ်ားႏွင့္ ေ၀းေ၀းေနေပေရာ့။ အသီးအရြက္ႏွင့္ အသားမ်ားကို မေက်ာ္မေလွာ္ မခ်က္ေတာ့ပဲ စတီင္းမ္လုပ္ျပီး ေကၽြးသည္။ ေကာ္ဖီကို ႏြားႏို႔ႏွင့္ေဖ်ာ္ေသာက္ေစသည္။ ေကာ္ဖီမိတ္မသံုးရေတာ့။ ဆလာရီကို အနံ႔မၾကိဳက္မွာစုိးလို႔ ပန္းသီးႏွင့္ ေရာျပီး သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္လုပ္တိုက္ရသည္။ ၾကက္သြန္ျဖဴကို ပ်ားရည္၊ ဗနီကာတို႔ႏွင့္ စိမ္ျပီးတိုက္သည္။ သစ္သီးမ်ိဳးစံု၀ယ္ထားျပီး ေန႔လည္စာ ယူသြားေစသည္။ တေန႔ကေတာ့ ကိုေရခ်မ္းက က်ေနာ္ ႏြားၾကီးျဖစ္ေနျပီဗ်လို႔ အသီးအရြက္ေတြ တခ်ိန္လံုးစားေနရတာကို အေၾကာင္းျပျပီး အရြဲ႔တိုက္ေျပာေနေသးသည္။ မေရႊစုက သူ႔မေျပာသလို မသိခ်င္ေယာင္ မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္သည္။
****************************************
ည၉နာရီေက်ာ္ ေဂလမ္းသည္ လမ္းေဘး ဘီယာဆိုင္မ်ား၊ သစ္သီးဆိုင္မ်ားႏွင့္ မီးေရာင္မ်ား တလက္လက္ေတာက္ပကာ အေတာ္ကို စည္ကားလွသည္။ ပလက္ေဖာင္းမွာ ခ်ထားသည့္ စားပြဲမ်ားတြင္ ဘီယာေသာက္ေနသည့္ လူမ်ားကို ေကြ႔ပတ္ေက်ာ္ျဖတ္ရင္း လူမ်ား ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနသည့္ ဒူးရင္းသီးဆိုင္မ်ားကို အေ၀းကပင္လွမ္းေတြ႔ရသည္။ ဘီယာေသာက္ေနသည့္ လူမ်ားမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အသက္ၾကီးၾကီး တရုတ္အဖိုးၾကီးမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႔စားပြဲမ်ားတြင္မေတာ့ ေဘာင္းဘီတိုျပတ္ ရွင္မီးလည္ဟိုက္ ဆံပင္၀ါေၾကာင္ ႏႈတ္ခမ္းနီရဲ မ်က္၀န္းလဲ့ျပာရီမ်ားႏွင့္ ျပည္ၾကီးတရုတ္မေလးမ်ား ထိုင္ေနၾကတာကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ တခ်ို႔ အဖိုးၾကီးမ်ားက သူတို႔ပုခုန္းမ်ားကို ဖက္ကိုင္ထားၾကေလသည္။ လမ္းခ်ိဳးတေကြ႔ ႏွစ္ေကြ႕ ေတြမွာေတာ့ စီးကရက္ဗူးမ်ားကို ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေလးထဲထည့္ကာ ပလက္ေဖာင္းေထာင့္ေလးမ်ားမွာ ခ်ေရာင္းေနၾကတာကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ ကိုေရခ်မ္းက ကာစတမ္မာေခၚတယ္ဆိုတဲ့ဟာေတြေရာဟုဆိုကာ တီးတိုးလွမ္းေမးေလသည္။ စင္ကာပူ တီဗြီလိုင္း Channel News Asia ကလာတဲ့ Get Real ဆိုတဲ့ စီးရီးစ္ေတြကို ၾကည့္ဖူးသည့္ မေရႊစုက စံုေထာက္မၾကီး အိုင္တင္ႏွင့္ အဲသာေတြက လမ္းၾကားေတြထဲ၊ လမ္းသြယ္ေတြထဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ နည္းနည္း ေမွာင္ရိပ္က်တဲ့ေနရာေတြမွာ ရွိမွာေပါ့လို႔ ျပန္ေျပာေလသည္။
ဒူးရင္းသီးဆိုင္ေတြႏွင့္ သစ္သီးဆိုင္ေတြက ပလက္ေဖာင္းေတာက္ေလွ်ာက္ အျပည့္ျဖစ္သည္။ သူတို႔က ဘီယာဆိုင္ေတြႏွင့္ တဖက္ျခမ္းက ကားလမ္းေဘးမွာ ျဖစ္ေလသည္။ မေရႊစုတို႔ ကားလမ္းကူးကာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တိုးေနသည့္ ဒူးရင္းသီးအေရာင္းဆိုင္ထဲကို ၀င္သြားလိုက္သည္။ ဆိုင္က စားပြဲမ်ားမွာ ဒူးရင္းသီး ထိုင္စားေနၾကသူမ်ား အျပည့္။ မိသားစုလိုက္၊ သူငယ္ခ်င္း အုပ္စုလိုက္ ဒူးရင္းမႊာေလး စားလိုက္ အုန္းစိမ္းရည္ေလးစုတ္လိုက္ျဖင့္ စကားတေျပာေျပာ တရီေမာေမာ ဆူဆူညံညံ စည္စည္ကားကား။ မေရႊစုတို႔လည္း ေဖေဖ ေမေမတို႔ႏွင့္ တရုတ္တန္းမွာ တခါလား အဲသလို သြားထိုင္စားဖူးပါသည္။
ဆိုင္ထဲက စင္ေတြမွာေတာ့ ဒူးရင္းသီး အမ်ိဳးမ်ိဳးအစားအစား တလံုး ၁က်ပ္တန္ကစလို႔ ၁၀တန္ ၂၀တန္ ထိ ရွိသည္။ ထံုးစံအတိုင္း စင္ကာပူမွာ နာမည္ၾကီးသည့္ လူအသိအမ်ားဆံုး ဒူးရင္းသီးကေတာ့ D24 ေပါ့။ ဆိုင္မွာ ေရာင္းေနသည့္ အမ်ိဳးအစားမ်ားကေတာ့ D24, D13, XO ႏွင့္ D101 တို႔ျဖစ္သည္။ ကိုေရခ်မ္းက မေရႊစုနားကပ္ကာ ၀ယ္မယ္ေနာ္ဟုေျပာျပီး တဆိုင္လံုးက ဒူးရင္းသီးေတြ လိုက္ၾကည့္သည္။ ၾကည့္လို႔အားရမွ ၃လံုး -၂၀တန္ကို သူကေရြး၀ယ္ေလသည္။ ဒူးရင္းသီးေတြကလည္း တခ်ိဳ႔က ခပ္စိမ္းစိမ္း၊ တခ်ိဳ႔က ခပ္၀ါ၀ါ၊ တခ်ိဳ႔က မစိမ္း မ၀ါ၊ တခ်ိဳ႔က ဘဲဥပံု၊ တခ်ိဳ႔က အ၀ိုင္း၊ တခ်ို႔က အခၽြန္၊ ဆူးၾကဲ၊ ဆူးစိတ္ စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖုံဖံု စံုလင္လွသည္။
****************************************
စကားစပ္မိလို႔ ဒူးရင္းသီးကို ဘယ္လို ဘယ္ပံုေရြးရတယ္ဆိုတာ သိသေလာက္ ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ အသီးရဲ႔ အညွာရိုးတံက အရမ္းေျခာက္ေနရင္ အဲဒီအသီးက ခူးထားတာၾကာျပီမို႔ မလတ္ဆတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာၾကပါသည္။ တကယ္က ဒူးရင္းသီးဆိုတာ ခူးရတာထက္ အပင္ကမွည့္လို႔ အလိုလိုေၾကြက်တာကို ေကာက္စားတာ ပိုေကာင္းတယ္လို႔လည္း ၾကားဖူးေလသည္။ အရင္က စင္ကာပူ-မေလးရွားနယ္စပ္ ေတာထဲက ေဆာက္လုပ္ေရးဆိုဒ္မွာ အလုပ္လုပ္သည့္ အသိေမာင္ေလးတစ္ေယာက္က ကိုေရခ်မ္း ဒူးရင္းသီးၾကိဳက္မွန္းသိလို႔ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေၾကြက်ထားေသာ အသီးမ်ားကို ေတာထဲမွာ မနက္ေစာေစာ သြားေကာက္ျပီး လာေပးေလ့ရွိသည္။ ေနာက္တခုက အသီး ေအာက္ေျခက အက္ေနရင္ အမွည့္လြန္ေနတာမို႔ မေကာင္းေတာ့ပါ။ ဒူးရင္းသီးကို နမ္းၾကည့္လို႔ အနံ႔က အရမ္းစူးရင္ ေကာင္းဖို႔ မ်ားပါသည္တဲ့။ တကယ္လို႔ နမ္းၾကည့္ျပီး ဘာအနံ႔မွ မရေသးရင္ မမွည့္ေသးလို႔ မေကာင္းတတ္ပါတဲ့။ ျပီးေတာ့ အသီးကို လက္နဲ႔အသာေလးေခါက္ၾကည့္လို႔ လႈိဏ္ေခါင္းသံျမည္ေနရင္၊ နား- နားမွာ ကပ္ျပီး လႈပ္ၾကည့္လို႔ လႈပ္ေနတဲ့ အသံၾကားရရင္ ေကာင္းပါသည္တဲ့။ ပိုးကိုက္ထားလား ဆိုတာ သိရေအာင္ေတာ့ အသီးမွာ အေပါက္ရွိေနလား ၾကည့္ၾကည့္ပါတဲ့။ အေကာင္းဆံုး စစ္ေဆးနည္းကေတာ့ အခြံခြာျပခိုင္းျပီး ျမည္းၾကည့္ျခင္းပါပဲတဲ့။
မေရႊစုတို႔ကေတာ့ အေကာင္းဆံုးစစ္ေဆးနည္းကို အသံုးခ်တာမို႔ ဒူးရင္းသီးေရာင္းတဲ့ ဦးေလးၾကီးက ကိုယ္ေရြးယူလိုက္တဲ့ အသီးကို ခြဲျပေပးပါသည္။ တခ်ိဳ႔အလံုးမ်ားကို သူကိုယ္တိုင္လည္း ေရြးေပးသည္။ အရသာကို ခါးတာယူမလား၊ ခ်ိဳတာ ယူမလား၊ မခ်ိဳမခါးေလးယူမလား စသျဖင့္ ဦးေလးၾကီးကို ေျပာျပီး ေရြးခိုင္းလို႔ ရပါသည္။ မေရႊစုတို႔ကေတာ့ မခ်ိဳမခါးအရသာကုိပဲ ၾကိဳက္ပါသည္။ တအားခါးတာမွ ေကာင္းတာလို႔ ေျပာေသာ္လည္း ခါးသည့္အရသာကိုေတာ့ မၾကိဳက္လွပါ။ ဦးေလးၾကီးက အရသာ၃မ်ိဳးစားရေအာင္ အပင္မတူသည့္ အသီးမ်ားကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေရြးေပးေလသည္။ အခြံႏႊာလိုက္တဲ့ ခဏမွာပဲ ေမႊးၾကိဳင္ေသာ ရနံ႔ခပ္ျပင္းျပင္းက စူးကနဲ ေလထဲကို ပ်ံ႔လြင့္လာသည္။ စိမ္းျမေရာင္ျခယ္ ဆူးခြံမ်ားၾကားမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသည့္ ဒူးရင္းမႊာမ်ားက ရွက္ေသြးျဖာေနသည့္ အပ်ိဳစင္ေလးလို မထိရက္စရာ ၀ါေရာင္၀ါေသြးႏွင့္ လွလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။
****************************************
ဒူးရင္းသီး၀ယ္ျပီးေတာ့ သူႏွင့္တြဲဖက္စားဖို႔ မျဖစ္မေန၀ယ္ရမည့္ အသီးက မင္းဂြတ္သီးပင္ျဖစ္သည္။ ကပ္လ်က္ဆိုင္မွာ မင္းဂြတ္သီး အလံုးလွလွၾကီးေတြ တစ္ကီလို ၄က်ပ္တဲ့။ မေရႊစုက တစ္ကီလို မွန္းျပီး ေရြးကာေပးလိုက္သည္။ ခ်ိန္လိုက္ေတာ့ နည္းနည္းေလး သာေနတာကို ဆိုင္ရွင္တရုတ္မေလးက ၄လံုးေလာက္ ထပ္ပစ္ထည့္ေပးျပီး ၅က်ပ္ဖိုး ယူေနာ္ဟု ေျပာေလသည္။
လွည့္ျပန္လာျပီးမွ လမ္းမွာ ထပ္ေတြ႔ရသည္က တစ္ကီလို ၂က်ပ္တဲ့။ သူကေတာ့ နည္းနည္း အလံုးေသးသည္။ မေရႊစုက တစ္ကီလိုစာ ထပ္၀ယ္ျပန္သည္။ နည္းနည္းေလးသာေနတာကို သူကလည္း ခုနကဆိုင္လို ၃လံုးေလာက္ထပ္ထည့္ေပးျပီး ၃က်ပ္ဖိုး ယူပါေနာ္ဟု ေျပာျပန္သည္။ ဒါနဲ႔ မင္းဂြတ္သီး ၇က်ပ္ဖိုး ၀ယ္ျဖစ္ေတာ့သည္။
တနဂၤေႏြေန႔ IMM မွာ ေစ်းသြား၀ယ္ေတာ့ သစ္သီးတန္းမွာ မင္းဂြတ္သီးေတြ ေတာင္လိုေမာက္ေနသည္။ တစ္ကီလို ၁က်ပ္ျပား၉၀တဲ့။ မေရႊစုက တစ္ကီလိုသာသာေလာက္၀ယ္ျပန္သည္။ ကိုေရခ်မ္းက မင္းဂြတ္သီးမၾကိဳက္။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲသေလာက္ ၀ယ္ေနတာလဲ ဟုေမးသည္။
မေရႊစုက ကိုယ့္၀မ္းနာ ကိုယ္သာသိ။ ၀ယ္လာသည့္ ဒူးရင္းသီးမ်ား ကိုေရခ်မ္း စားလ်င္ေရာဂါရမွာစိုးလို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မေရႊစုခ်ည္းပဲ စားပစ္လိုက္တာျဖစ္သည္။ ေျပာသာေျပာရ၊ ေဂလမ္းဒူးရင္းသီးကလည္း စားဖူးသမွ်ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အရသာရွိပါသည္။ အရသာရွိသေလာက္ အစြမ္းကလည္းျပသည္။ စားျပီး လူက တကိုယ္လံုးပူေနသည္။ ေခါင္းေတြ မူးခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနသည္။ ၃ရက္ဆက္တိုက္စားျပီး ညေတြမွာဆို ပူလြန္းလို႔ ေရခ်ိဳးျပီးသား ေရထပ္သြားခ်ိဴးရသည္။ ေရေတြ ခဏခဏ ေသာက္လြန္း၍ ဗိုက္ၾကီးလည္း ကယ္ေနေပျပီ။ သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္မက ကိုေရခ်မ္း ဒူးရင္းသီးစားဖို႔ မသင့္တာ ဘာလို႔ စားေစရတာလဲဟု ဖုန္းဆက္ေျပာေနေသးသည္။ ေအာ္... တခါတခါလည္း သူတပါး အာသီသရွိတာေလး သူၾကိဳက္တာေလးကို ရာသီစာမို႔ မစားနဲ႔ ေျပာရမွာ ဟန္႔ရတာလည္း မေကာင္း။ မပူပါနဲ႔ကြယ္... မေရႊစုပါးစပ္ထဲပဲ အမ်ားၾကီးေရာက္တာပါဟု ေျပာလိုက္ရေသး၏။
****************************************
ဒီေန႔မနက္ေစာေစာ အိပ္မႈန္စံုမႊားျဖင့္ ဘုရားအာရံုျပဳ မ်က္ႏွာသစ္ေနရင္းမွ မေရႊစုတစ္ေယာက္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ မွန္ထဲၾကည့္မိကာ တစံုတရာကို အလန္႔တၾကား ေရရြတ္မိလိုက္ေပသည္။
အေမ့... မ်က္ႏွာမွာ အဖုေတြေတာ့................။ ။ စုခ်စ္
၂၇-၀၇-၂၀၁၀
၂၇-၀၇-၂၀၁၀
****************************************
