လူၾကီးသူမမ်ားႏွင့္ ေနထိုင္ျခင္း

လူၾကီးသူမမ်ားႏွင့္ ေနထိုင္ျခင္း

တခ်ိဳ႔ကေျပာၾကတယ္။ အဘိုးအဘြားနဲ႔ ေနခဲ့ရတဲ့သူေတြဟာ ကံေကာင္းတဲ့သူေတြ တဲ့။ သာဆိုရင္ ကိုယ္ကေတာ့ ကံေကာင္းတဲ့ အထဲမွာ ပါေနတဲ့သူလို႔ ေျပာရမယ္။ အေဖ့ဘက္က အဘိုးအဘြားကို မျမင္ဖူးလိုက္ေပမဲ့ လူမွန္းသိတတ္စကတဲက အေမ့ဘက္က အဘိုး၊ အဘြားနဲ႔ အတူေန ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရတယ္။

ကံေကာင္းတာကေတာ့ ေရွးစကားေတြ ၾကားရသာေပါ့ေလ။ အေမၾကီးတို႔ဘက္က စကားေျပာရင္ စာသံေပသံ၊ ကာရန္နေဘနဲ႔ ေျပာတတ္တယ္။ အေမၾကီးရဲ႔ အေမ ဘြားဘြားၾကီးကိုလည္း မွီလိုက္ေသးတယ္။ ကိုယ့္အသက္ ၈ႏွစ္ေလာက္မွ ဘြားဘြားၾကီး အသက္ ၉၈ႏွစ္မွာ ဆံုးသြားခဲ့တာ။ ဘြားဘြားၾကီးကလည္း စကားကို ကာရန္နေဘနဲ႔ ေျပာတာပဲ။ သူ႔သားမက္ အေဖၾကီးက လ်က္ဆားေတြစားျပီး အီးအရမ္းေပါက္တာပဲ။ ေန႔လည္ ေန႔ခင္း ထမင္းစားျပီး အေဖၾကီး၊ အေမၾကီးက အိမ္အေပၚ ထပ္ မွာ တေရးတေမာ အိပ္ေနၾကတာကို... ေမာင္ေတာ္ ႏွမေတာ္ စက္ေတာ္ေခၚ အီးေတာ္ ဖင္က တဘြတ္ဘြတ္ လို႔... ကိုယ္တို႔ ေျမးေတြနဲ႔ ၀ိုင္းဖြဲ႔စကားေျပာရင္း ဘြားဘြားၾကီးက စာစပ္ျပီး အတင္းတုတ္တယ္။ ျပီးရင္ သူစပ္တဲ့စာေလး သူ႔ဘာသာသေဘာက်ျပီး တခြိခြိနဲ႔ ရယ္ေတာ့သာ။

ျပီးရင္ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမ၄ေယာက္က အထူးအဆန္း ကစားနည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ကစားၾကသယ္။ အဲသာကို ဘြားဘြားၾကီးက ထူးေပသည္ ဆန္းေပသည္ ဦးေရႊစံေျမးေတြသည္ လို႔ စာစပ္တယ္။ ဆံုးသြားတဲ့ သူ႔ေယာက်္ား ဘိုးဘိုးၾကီးနံမည္က ဦးစံကိုး။ သူ႔ေယာက္်ားနံမည္ေလးပါ ပါေအာင္ စပ္ရွာတာ။ ေနာက္ေတာ့ ဘြားဘြားၾကီး မေတာ္တဆ ေျခေထာက္က်ိဳးျပီး အိပ္ရာထဲလဲ... အဲသာကေန မထႏိုင္ေတာ့ပဲ ဆံုးသြားခဲ့တယ္။ ဆံုးတာလည္း ညင္ညင္သာသာပဲ... အဲဒီေန႔နံနက္က သူ႔ဘာသာ အိပ္ရာကေန မႏုိးေတာ့တာ။

အေဖၾကီးကေတာ့ စိတ္အရမ္းတိုတတ္တဲ့သူ။ စိတ္လဲေကာက္တတ္တယ္။ သူ႔သားသမီးေတြ၊ ေျမးေတြကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ နံမည္မေခၚဘူး။ ကေလးလို႔ဘဲ ေခၚတယ္။ ညဖက္စာက်က္ေနတဲ့ ကိုယ္တို႔ေတြ မအိပ္မခ်င္း ခဏခဏ ထၾကည့္တတ္တဲ့သူ။ ျပီးရင္ သူက သူနဲ႔ အတူလာအိပ္ခိုင္းတတ္တယ္။ အေဖၾကီးက အီးတဘူဘူေပါက္တဲ့သူမို႔ ကိုယ္တို႔ေတြ ဘယ္သူမွ သူနဲ႔ အိပ္ခ်င္ၾကဘူး။ ျပီးရင္ ည ဘယ္ေလာက္ ညဥ့္နက္နက္ မနက္ ၃နာရီဆို ဘုရားရွိခိုးဖို႔ ထတာပဲ။ ပရိတ္ၾကီး ၁၁သုတ္၊ ဓမၼစၾကာ၊ ပ႒ာန္း ရွိသမွ် အကုန္ရြတ္တာပဲ။ ရြတ္ျပီး ၅ခြဲ၊ ၆ေလာက္မွ ျပန္အိပ္တာ။

သူက ကိုယ္တို႔ အကစားမက္တာကို မၾကီဳက္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူ႔ရဲ႔ ရွိသမွ် ႏႈတ္လို႔ရသဲ့ အေမႊးမွန္သမွ် (ႏွာေခါင္းေမႊး၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊးစတာေတြကို) ေမႊးညွပ္ တေခ်ာင္းနဲ႔ ႏႈတ္ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ မရွိေတာ့ပါဘူး... ကုန္ေနပီေျပာလဲ မရဘူး။ အသားထဲ စိုက္၀င္ေနသာကို အတင္းစမ္းျပီး ဒီမွာ ရွိေသးတယ္... ရေအာင္ႏႈတ္လို႔ လုပ္တတ္တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူက အသက္ ၅၀ေလာက္ကတဲက ဇာကနာလို ဂတံုးတံုးျပီးေနတဲ့သူ။ အဲသာေၾကာင့္ ဆံပက္ျဖဴႏႈတ္ရေတာ့ သက္သာသြားတယ္။ အေမႊးႏႈတ္လို႔ ကုန္ရင္ နင္းရတယ္။ မျပီးႏိုင္မစီး ႏိုင္ တေမ့တေမာၾကီးပဲ နင္းေနရတာ... ငယ္တုန္းက သိပ္စိတ္ညစ္ခဲ့တာေပါ့။ သာေပမဲ့ သူ႔စိတ္ၾကိဳက္ လုပ္ေပးျပီးသြားရင္ မံု႔ဖိုးကိုေတာ့ ျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ေလး ေပးေလ့ရွိတယ္။ အေဖၾကီးက ၂၀၀၄ခုႏွစ္ အသက္ ၁၀၁ႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္။

အေမၾကီးက ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ အသက္ ၁၇ႏွစ္မွာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့လို႔ ဆံုးခန္းတိုင္ စာမသင္ခဲ့ရေပမဲ့ အရမ္းေခတ္မွီတယ္။ သတင္းစာဆို ႏိုင္ငံတကာသတင္းနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသတင္းေတြကိုမွ အရင္ေရြးဖတ္တဲ့သူ။ ျပီးေတာ့ သူက သူ႔ေျမးေတြရဲ႔ သာမည စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေလးေတြကို သေဘာတက်နဲ႔ ဘယ္လို အသိအမွတ္ျပဳေပးရမယ္ဆိုတာ နားလည္တဲ့သူ။ အေမၾကီးက အႏုပညာ အာ႐ံုခံစားမႈလည္းေကာင္းတယ္။ စာသံေပသံ ကာရန္ နေဘနဲ႔ ေျပာတတ္သူဆိုေတာ့ ကဗ်ာလည္း၀ါသနာပါတယ္။ ကိုယ္ေက်ာင္းတုန္းကေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြကုိ သူက ယုယုယယနဲ႔ သိမ္းထားတတ္တဲ့သူ။ ကိုယ္ဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြကို ေသခ်ာသိမ္းထားျပီး ဧည့္သည္လာတိုင္းထုတ္ၾကြားတဲ့သူ။ ကိုယ္ထိုးေပးတဲ့ သိုးေမႊးတဘက္ကိုမွ အေကာင္းလုပ္ျပီး ကုသိုလ္ရေအာင္ ဘုရားရွိခိုးတိုင္း ျခံဳတတ္တဲ့သူ၊ ကိုယ္ခ်ဳပ္ေပးတဲ့ အဘြားၾကီးအက်ႌေလးကို ဘယ္ေလာက္ေဟာင္းေဟာင္း မေမ့မေလ်ာ့ ထုတ္၀တ္တတ္တဲ့သူ။ အေမၾကီးက အခုလာမဲ့ ဒီဇင္ဘာမွာ အသက္ ၉၉ႏွစ္ျပည့္မယ္။ သူ႔အတြက္ ထူးထူးျခားျခား အလွဴေလးလုပ္မယ္လို႔ စဥ္းစားထားတယ္။

ေရွးလူၾကီးေတြဆိုေတာ့ အေဖၾကီး၊ အေမၾကီးတို႔နဲ႔ ေနရတာ အေနအထိုင္ေတာ့ အေတာ္ က်ဥ္းၾကပ္ခဲ့တယ္။ စကားေျပာတာေတြ ဆင္ျခင္ရတယ္။ ဇမၻဴဒီပါလက္ယာေတာင္ကြၽန္း ၾသဘာနမိတ္ထြန္းတဲ့။ က်က္သေရမရွိ၊ မဂၤလာမရွိတဲ့ စကားမ်ိဳးမေျပာရဘူး။ ဒုကၡပါပဲ၊ ေသေတာ့မွာပဲ၊ ေသခ်င္တယ္၊ လုပ္ၾကပါဦး ... စတဲ့ ... စတဲ့ စကားမ်ိဳးလံုး၀မေျပာရဘူး။ မေတာ္တဆ ေျပာမိရင္ အဲသာ အဆူေကာင္းေကာင္းခံရျပီပဲ။ အလန္႔တၾကား အာေမဋိတ္ေတာင္ မလုပ္ရဘူး။ ဆံပင္ကို ဖါးလ်ားမခ်ရဘူး။ စည္းထား၊ ထံုးထားရတယ္။ ဖားလ်ားခ်တာ အပူသည္ေတြလုပ္တာတဲ့။ ျပီးေတာ့ အျမဲလဲ အုန္းဆီရႊဲေနေအာင္ထည့္ရသယ္။ ဆီမရွိတဲ့ ေျပာင္းဖူးေမႊးဆံပင္က ဆင္းရဲသားေတြတဲ့။

ဘုရားစင္ေရွ႔ အေၾကာင္းမရွိပဲ မသြားရဘူး။ ေျခဆင္းမထိုင္ရဘူး။ ဒူးေပၚေမးမတင္ရဘူး။ ေမးမေထာက္ရဘူး။ ခါးမေထာက္ရဘူး။ ေျခမခ်ိတ္ရဘူး။ မေျပးရဘူး။ ေျခနင္းမၾကမ္းရဘူး။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဟင္းခ်က္ရင္း သီခ်င္းမညည္းရဘူး။ မိန္းမေကာင္းဆိုတာ သြား၄ေခ်ာင္းပဲ ေပၚေအာင္ျပံဳးတတ္ရမတဲ့။ ထမင္းစားရင္ ပန္းကန္ေျပာင္ေအာင္မစားရဘူး။ ျပတ္ျပတ္မျမည္ရဘူး။ ထမင္းစားရင္း စကားမေျပာရဘူး။ စတာ... စတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ အ၀တ္အစားနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ေတာ့ လက္ျပတ္မ၀တ္ရ၊ လည္ဟုိက္မ၀တ္ရ၊ ထမီအက်ႋေျပာင္ အနီ၊ အနက္ မ၀တ္ရတဲ့။

အေမၾကီးက ေယာက္်ားေတြဟာ မိန္းမေတြထက္ ျမင္ျ့မတ္တယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။ အိမ္မွာ ေယာက္်ား၊ မိန္းမ ေရခ်ိဳးခန္းခြဲထားတယ္။ အေဖၾကီး ေရခ်ိဳးရင္သံုးတဲ့ ေရခြက္၊ ဆပ္ျပာ၊ သတ္သတ္ခြဲထားရတယ္။ မိန္းမေတြ ယူမသံုးရ။ ေယာက္်ားေလးေတြလာလည္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ငယ္ငယ္ အေမၾကီးက သူအျမင့္မွာ ထိုင္ေနရင္ ခ်က္ခ်င္း ထျပီး ဖယ္ေပးတယ္။ အိမ္ကို ကိုယ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ေယာက္်ားေလးေတြ လာလည္လို႔ အခ်င္းခ်င္းေျပာင္ေနာက္ျပီး ေကာင္စုတ္လို႔ ေျပာမိရင္၊ ေျခေထာက္နဲ႔ရြယ္မိရင္ အေမၾကီးက ကိုယ့္နဖူးကို ေဒါက္ကနဲ ေခါက္လိုက္တာပဲ။ ေယာက္်ားေလးေတြကို ဘာလို႔ မရိုမေသလုပ္ရတာလဲတဲ့။ အဲသာမ်ား အခု ေမေမလည္း အဲသလို အတူတူပဲ။ အဲသာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ့္ကို စိတ္မဆိုးဆိုးေအာင္စ... ကိုယ္ကစိတ္ဆိုးလို႔ တခုခု လုပ္မယ္ၾကံရင္... ဒီမွာ အန္တီ... အေနာ္တို႔ကို ေကာင္စုတ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေျခေထာက္နဲ႔ရြယ္ပါတယ္လို႔ တိုင္ၾကတယ္။

ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ တခုခု မဟုတ္တာလုပ္ရင္ အေဖၾကီးက စိတ္တုိတတ္သူပီပီ ေတြ႔ရာတုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ေဆာ္ေလ့ရွိျပီး၊ အေမၾကီးကေတာ့ မသိသလို တရားေစာင္း ေဟာေလ့ရွိတယ္။ သူေဟာတဲ့ တရားေစာင္းက မ်ားေသာအားျဖင့္ လူၾကီးစကားနားမေထာင္လို႔ ေနာင္ဘ၀ ေခ်းၾကံဳးတဲ့ အမ်ိဳးမွာ ၀င္စားတတ္တယ္ဆိုတာနဲ႔ အဆံုးသတ္ေလ့ရွိတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဆူခံရတာေတြကေတာ့ ေမာင္ႏွမေတြ ရန္ျဖစ္ၾကလို႔ရယ္၊ စကားအက်ယ္ၾကီးေျပာမိတာေတြရယ္၊ အာျပဲၾကီးနဲ႔ ရီမိတာေတြေပါ့။ အေမၾကီးက ေျပာတယ္။ မိန္းကေလးဆိုတာ ခ်စ္သနားဖြယ္ေလးျဖစ္ေအာင္ ေနတတ္၊ ထိုင္တတ္၊ ေျပာတတ္၊ ဆိုတတ္ ရတယ္တဲ့။ ခုေတာ့ နင္တို႔စကားေျပာေနၾကတာ နားေထာင္ရတာ ဘာကိုမွ နားမလည္ဘူး။ ေခြးေတြ ၀ိုင္းကိုက္ေနၾကသလိုပဲတဲ့ေလ။

အခု... ဒီစည္းကမ္းေတြ ေျပာျပလို႔ ေဒၚစုခ်စ္တို႔ အဲသလို လိုက္နာတယ္လို႔ေတာ့ မထင္ၾကပါနဲ႔။ ဟီး...။ အေဖၾကီး၊ အေမၾကီးတို႔ သြန္သင္သလို တေသြမတိမ္းျဖစ္မလာခဲ့ေပမဲ့၊ အေဖၾကီး အေမၾကီးတို႔ ဆိုဆံုးမခဲ့တာေလးေတြကိုေတာ့ ခုထိ မေမ့မေလ်ာ့ နားထဲၾကားေယာင္ဆဲ... သူတို႔ ကိုယ့္နားမွာမရွိေပမဲ့ သူတို႔မၾကိဳက္တာေလးေတြ လုပ္မိရင္ အလိုလို စိတ္ထဲ တြန္႔တြန္႔သြားေနဆဲဆိုတာေတာ့ ၀န္ခံရပါမယ္။

ဘြားဘြားၾကီး၊ အေဖၾကီး၊ အေမၾကီးတို႔ကို ဤစာျဖင့္ ရိုေသစြာ ကန္ေတာ့လို္က္ပါတယ္။

**************************