မပ်င္းေပါင္ရွင္...

႐ံုးက သူငယ္ခ်င္း မေလးတရုတ္မေလးက ေျပာတယ္။ ခုတေလာ သူ အရမ္းစိတ္ပင္ပန္းတာပဲတဲ့။ အလုပ္လုပ္ရတာ စိတ္ဓါတ္ေတြက်တယ္...စိတ္မပါဘူး... ေနရထိုင္ရတာလဲ မေပ်ာ္ဘူး ... စိတ္ညစ္တယ္တဲ့။

ဘာျဖစ္လို႔လဲ... ရံုးမွာအလုပ္ေတြ မႏိုင္မနင္းမ်ားေနလို႔လား၊ ေဘာ့စ္ ဒါမွမဟုတ္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ ကေတာက္ကဆျဖစ္သလား၊ သားသမီးေတြက ေျပာစကားနားမေထာင္လို႔လား၊ စာေမးပြဲက်လို႔လား၊ ကိုယ့္လူၾကီးမိဖ တစ္ေယာက္ေယာက္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလို႔လား၊ ေယာက္်ားနဲ႔ အဆင္မေျပလို႔လား၊ ေငြေရးေၾကးေရးပူစရာရွိသလား၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ေနသလား... စတာေတြ ေမးၾကည့္ေတာ့ ..ဟင့္အင္း... ခါတိုင္းလို.. ပံုမွန္ပဲ... ဘာမွ မထူးျခားဘူး... ရုတ္တရက္ ဖီလင္က ျဖစ္လာတာ... ေနရတာ မေပ်ာ္တာ သက္သက္တဲ့...။ မနက္မိုးလင္း မ်က္စိႏွစ္လံုးပြင့္လာ မနက္စာျပင္ ရံုးကိုလာ ရံုးအလုပ္ေတြလုပ္၊ အခ်ိန္တန္ ရံုးဆင္းေတာ့ အိမ္ျပန္၊ ကေလးေတြ စာသင္၊ ေယာက္်ားခူးခပ္ေကြၽး၊ ပိတ္ရက္က်ေတာ့ အိမ္ရွင္း၊ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ဘာမွမလုပ္ရပဲ ဒီလို လည္ပတ္ေနတာၾကီးကို မုန္းလာ၊ ျငီးေငြ႔လာ၊ ဘ၀ၾကီးကို ပ်င္းလာတာတဲ့.. နင္ေကာ အဲသလိုမျဖစ္ဘူးလားတဲ့။

ကိုယ္ကျပံဳးေနလိုက္တယ္။ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္ေအာင္ေနတယ္... ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ မပ်င္းေအာင္၊ စိတ္ဓါတ္မက်ေအာင္ ေနရတယ္လို႔...။ တခါတေလ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲကလည္း အဲသလို ေျပာတာမ်ိဳးေတြ ၾကားရတတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္တို႔က ကေလးမရွိေတာ့ နင္တို႔ ၂ေယာက္ထဲ ေနရတာ မပ်င္းဘူးလားလို႔ ေမးတာ ခဏခဏ ၾကံဳရတယ္။ သူ႔မိန္းမနဲ႔ ခဏခဏ စကားမ်ားတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကဆို ငါသာ နင္တို႔လို ကေလးမရွိရင္ ငါ့မိန္းမနဲ႔ ကြဲတာၾကာျပီတဲ့။

သူတို႔ကို အေသးစိတ္ေတာ့ ရွင္းျပမေန၊ ေျဖမေနေတာ့ဘူးရယ္။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ဘ၀အေၾကာင္းနဲ႔ကုိယ္ဆိုေတာ့ကာ သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ယွဥ္ျပီးေျပာေနလို႔မရဘူး။ ကိုယ္ေနရတာ ပ်င္းတိုင္း၊ စိတ္ညစ္တိုင္း သူမ်ားေတြလဲ အဲသလိုပဲေနမယ္လို႔ ထင္ေနမဲ့သူကိုလည္း နားလည္စြာနဲ႔ ျငိမ္နားေထာင္ေပးရတတ္တယ္။

တကယ္က ကိုယ္တို႔ဘ၀မွာ ပ်င္းခ်ိန္ေတာင္မရွိဘူး။ ကိုယ္က ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ၀ါသနာပါတယ္။ မ်က္လံုးေလးမွိတ္ျပီး ျငိမ္ေနခ်င္တဲ့သူမႈတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ ဘ၀မွာ ပံုမွန္ အလုပ္ေတြနဲ႔ လည္ပတ္ေနတဲ့ၾကားထဲက စိတ္၀င္စားစရာေလးေတြ၊ ကိုယ့္အတြက္၊ ေလာကအတြက္ အက်ိဳးရွိမယ္ထင္တာေလးေတြကို ေလွ်ာက္လုပ္တတ္တယ္။

ပန္းခ်ီဆြဲတယ္။ စာေရးတယ္။ သီခ်င္းဆိုတယ္။ အိမ္နားက ဒံုမင္းတီးတဲ့ အန္ကယ္ၾကီးအိမ္မွာ စိတ္ရတဲ့ေန႔ဆို ေရွးသီခ်င္းေတြသြားသြားဆိုၾက တီးၾကတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းသလားခ်င္ရင္ ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ၂ေယာက္သား ဆန္တိုစာျဖစ္ျဖစ္၊ အိစ္ကုပ္မွာ ျဖစ္ျဖစ္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ေက်ာက္ေဆာင္မွာထိုင္၊ ပင္လယ္ေရေတြၾကည့္ရင္း ေနၾကာေစ့၀ါးတယ္။ ျပီးရင္ စက္ဘီးစီးတယ္။

ကုသုိလ္ေရးအတြက္ကေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေ၀ယ်ာ၀စၦသြားလုပ္ေပးတယ္။ တခါတခါ ဘာမွလုပ္စရာမရွိလို႔ ပ်င္းေနတယ္ထင္ရင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ကုဋီေတြသြားေဆးတယ္။ ပိတ္ရက္ေတြတရားေက်ာင္းမွာ တရားသြားထိုင္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ တရားစခန္းဖြင့္ရင္ သူတို႔ဆီ တရားသြားထုိင္တယ္။ ရံဖန္ရံခါ တရားနာတယ္။ အခ်ိန္ရရင္တရားစခန္းေတြမွာ အကူလိုက္လုပ္ေပးတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ၀က္ေပ့ခ်္၊ ပိုစတာ လုပ္တာ တာ၀န္ယူထားတယ္။

ရံုးေဗာ္လန္တီယာအဖြဲ႔ကေန ကေလးေတြစာလိုက္သင္တယ္။ ေနမေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ မိဖေတြ ေဆးခန္းျပစရာလိုအပ္ရင္ အကူလိုက္ေပးတယ္။ ဗိုက္ၾကီးသည္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စားခ်င္တာလွမ္းေျပာရင္ ခ်က္ျပီးသြားပို႔ေပးတယ္။ စီဗီေရးခိုင္းတဲ့သူ၊ အလုပ္စာကူေရးခိုင္းတဲ့သူေတြကို ကူညီတယ္။

ဖိုရမ္ထဲ စာေရးတယ္။ ဘေလာ့ေလးလုပ္ထားတယ္။ ဂ်ီေတာ့နဲ႔ ဟိုလူ ဒီလူေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ၾက၊ ေနာက္ၾက၊ ေျပာင္ၾကတယ္။ စိတ္ဆိုးစရာေတြ မျဖစ္ေအာင္ တတ္ႏိုင္သမွ်ေရွာင္တယ္။

အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀မွာ အလုပ္နဲ႔ အိမ္ ၂မ်ိဳးထဲ မဟုတ္ပဲ စိတ္၀င္စားစရာ၊ ေပ်ာ္စရာ၊ အက်ိဳးရွိမယ္လို႔ ကိုယ္ယူဆထားတဲ့ အရာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ အားခ်ိန္မရွိ လည္ပတ္ေနလို႔ ကိုယ့္ဘ၀ၾကီးက တသမတ္ထဲ သြားေနတယ္လို႔ မယူဆ၊ ပ်င္းခ်ိန္ေတာင္မရဘူး။

ျမန္မာျပည္လြမ္းတာနဲ႔ အိမ္ကလူၾကီးမိဖေတြ သတိရတာကလြဲလို႔၊ ဒီႏွစ္ထဲ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ စိတ္အႏွာက္အယွက္ အနည္းငယ္ ျဖစ္ရတာေလးကလြဲလို႔ ဘာမွ စိတ္ညစ္စရာမရွိ၊ ပ်င္းခ်ိန္မရ။

ေယာက္ေယာက္က ကိုယ္ေလွ်ာက္လုပ္သမွ် ဘာကိုမဆို အေနာက္ကေန မျငီးမျငဴ ပံ့ပိုးေပးတယ္။ အလုပ္လုပ္ရတာလည္း ေတာ္႐ံုနဲ႔ေတာ့ မျငီးေငြ႔ဘူး။ ပ်င္းစိတ္၀င္လာရင္ ဒီအလုပ္ေလးရွိေနလို႔ ဒီပိုက္ဆံေလး ကိုယ္ရေနတာ...။ ဒီပိုက္ဆံေလးရေနလို႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ ကိုယ္ေလွ်ာက္လုပ္လို႔ရတာ။ ကိုယ့္မိဖေတြ ကန္ေတာ့ႏိုင္တာ။ ကိုယ္လွဴခ်င္တာ လွဴႏိုင္တာ။ အလုပ္ကိုမျငီးေငြ႔တဲ့အျပင္ ေက်းဇူးေတာင္တင္ေသးတယ္။

အဲ... မနက္ အိပ္ရာထတာကေတာ့ ပ်င္းတယ္။ တခါတခါ ညမိုးခ်ဳပ္ထိေနမိလို႔ မနက္ရံုးအသြားမွာ အိပ္ေရးကမ၀ဘူး။ ေယာက္ေယာက္က ဟိုတုန္းက ေဖေဖ ကိုယ့္ကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔သလိုမ်ိဳး။ ကိုယ့္ရံုးအိတ္နဲ႔ သူ႔႐ံုးအိတ္ကိုပုခုန္းတဖက္မွာေရာလြယ္၊ သူ႔အတြက္နဲ႔ ကိုယ့္အတြက္ ႐ံုးထမင္းဘူးအိတ္ေတြကို လက္တဖက္ကကိုင္၊ လက္တဖက္က ကိုယ့္လက္ကိုဆြဲ.. မနက္၇နာရီ၁၅မိနစ္ဆို ႐ံုးသြားၾကဖို႔ ကားဆီကို အိမ္က အတူထြက္ၾကတယ္။

သူ႔ရဲ႔ေႏြးေထြးတဲ့လက္နဲ႔ထိေတြ႔ရတဲ့ မနက္ခင္းဟာ အိပ္ေရးမ၀လို႔ ေနာက္က်ိေနတဲ့၊ ပ်င္းေနတဲ့ ကိုယ့္စိတ္ကို ေန႔သစ္အတြက္ ခြန္အားရွိေအာင္ အားအင္သစ္ေတြ ေလာင္းထည့္ေပးသလိုပဲ။
ကဲ... ဘယ္မွာလဲ... ပ်င္းခ်ိန္... စိတ္ညစ္ခ်ိန္....

၀၈-၁၀-၂၀၀၉
ည ၁၁း၁၁မိနစ္
(ေယာက္ေယာက္သို႔... ၈ႏွစ္ေျမာက္မဂၤလာ အမွတ္တရ... )