ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ သဘာ၀ကဗ်ာ

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ သဘာ၀ကဗ်ာ

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ သီလရွင္မ်ားႏွင့္ပါတ္သက္၍ သဘာ၀ ကဗ်ာတပုဒ္ကို စပ္ဆိုထားခဲ့ေသးသည္။ ထိုကဗ်ာမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္။

မကြၽမ္းတဲ့မက်င္၊
ဇရပ္ေပၚ မယ္သီလကို၊
ခြန္းစလိုက္ခ်င္၊
အေသြးငယ္ယဥ္၊
အသြင္ကေပ်ာ့ေျပာင္း၊
သူ၀တ္ေလ ျဖဴဆြတ္ကယ္ ေလွ်ာ္ေတပ၊
ေတာင္ေျခမွာ က်င့္တရားငယ္ႏွင့္၊
ဖြားသီလေက်ာင္း။

***************************

ေတာထြက္ၾကီး စာမပီ၍ ဖြဲ႔ဆိုေသာကဗ်ာ

စစ္ကိုင္းပိေတာက္ေခ်ာင္တြင္ သီတင္းသံုးေနခိုက္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ေက်ာင္းသို႔ ေတာထြက္ ဦးပဥၥင္းၾကီးတပါး ေရာက္ရွိေနေလသည္။ ထိုဦးပဥၥင္းၾကီးအမည္မွာ ဦးကဲဟူ၍ လူဘ၀ကအမည္ကိုပင္ ေခၚၾကသည္။ ဦးကဲသည္ လူဘ၀တြင္ရွိစဥ္က စာေပပရိယတၱိ သင္ၾကားဘူးျခင္းမရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အသက္ၾကီးမွ ရဟန္းျပဳေသာအခါ၊ ပုဒ္-ပါ႒္ အကၡရာမ်ားကို မွန္ေအာင္မရြတ္ႏိုင္ဘဲ ရွိေလသည္။ အထူးအားျဖင့္ ရ-ေကာက္သံကိုပီေအာင္ မရြတ္ႏိုင္ဘဲ ယ-ပက္လက္အသံသာ ထြက္ေနသည္။ (တိသရေဏန)ကို အၾကိမ္ၾကိမ္သင္ေပးေသာ္လည္း (တိသေေဏန) ဟူ၍ ယပက္လက္သံခ်ည့္သာျဖစ္ေနသည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္မရလွ်င္ မေနဟု ထို (တိသရေဏန) ကိုပင္ ထပ္ခါတလဲလဲ ရြတ္ဆိုေစ၍ သင္ၾကားေပးရာ သင္ၾကားစဥ္ကအခါက ရ-ေကာက္သံႏွင့္ရြတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေနာက္တေန႔တြင္ ယ-ပလက္အသံႏွင့္သာ ျဖစ္လာျပန္သည္။ ငယ္စဥ္ကပင္ ႏႈတ္ၾကိဳး၍ ယပလက္အသံကိုသာ စြဲ၍ေနရာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ပင္လွ်င္ လက္ေလွ်ာ့ရေတာ့သည္။

သို႔ေသာ္ ၀ါသနာၾကီးလွေသာ စာခ်ိဳးျခင္းျဖင့္ ေတာထြက္ဦးပဥၥင္းၾကီး ဦးကဲအား မွတ္တမ္းတင္လိုက္သည္။

တိသရဏကို (သယဏ) လို႔ သူကဆို၊
နဂိုက ဟုတ္ပါဘဲ၊
နံနက္ တေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္၊
ေက်ာင္းေပၚမွာ အခံခက္တယ္၊
ေတာထြက္ခင္ၾကီး။ ။

(ဦးကဲႏွင့္ပါတ္သက္၍ ဆရာေတာ္ေဟာၾကားေသာ ပံုျပင္ကို ေနာက္ပိုင္း ပံုျပင္အခဏ္းတြင္ ႐ႈပါ) ။

****************************