Friday, October 23, 2009

လူၾကီးသူမမ်ားႏွင့္ ေနထိုင္ျခင္း

လူၾကီးသူမမ်ားႏွင့္ ေနထိုင္ျခင္း

တခ်ိဳ႔ကေျပာၾကတယ္။ အဘိုးအဘြားနဲ႔ ေနခဲ့ရတဲ့သူေတြဟာ ကံေကာင္းတဲ့သူေတြ တဲ့။ သာဆိုရင္ ကိုယ္ကေတာ့ ကံေကာင္းတဲ့ အထဲမွာ ပါေနတဲ့သူလို႔ ေျပာရမယ္။ အေဖ့ဘက္က အဘိုးအဘြားကို မျမင္ဖူးလိုက္ေပမဲ့ လူမွန္းသိတတ္စကတဲက အေမ့ဘက္က အဘိုး၊ အဘြားနဲ႔ အတူေန ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရတယ္။

ကံေကာင္းတာကေတာ့ ေရွးစကားေတြ ၾကားရသာေပါ့ေလ။ အေမၾကီးတို႔ဘက္က စကားေျပာရင္ စာသံေပသံ၊ ကာရန္နေဘနဲ႔ ေျပာတတ္တယ္။ အေမၾကီးရဲ႔ အေမ ဘြားဘြားၾကီးကိုလည္း မွီလိုက္ေသးတယ္။ ကိုယ့္အသက္ ၈ႏွစ္ေလာက္မွ ဘြားဘြားၾကီး အသက္ ၉၈ႏွစ္မွာ ဆံုးသြားခဲ့တာ။ ဘြားဘြားၾကီးကလည္း စကားကို ကာရန္နေဘနဲ႔ ေျပာတာပဲ။ သူ႔သားမက္ အေဖၾကီးက လ်က္ဆားေတြစားျပီး အီးအရမ္းေပါက္တာပဲ။ ေန႔လည္ ေန႔ခင္း ထမင္းစားျပီး အေဖၾကီး၊ အေမၾကီးက အိမ္အေပၚ ထပ္ မွာ တေရးတေမာ အိပ္ေနၾကတာကို... ေမာင္ေတာ္ ႏွမေတာ္ စက္ေတာ္ေခၚ အီးေတာ္ ဖင္က တဘြတ္ဘြတ္ လို႔... ကိုယ္တို႔ ေျမးေတြနဲ႔ ၀ိုင္းဖြဲ႔စကားေျပာရင္း ဘြားဘြားၾကီးက စာစပ္ျပီး အတင္းတုတ္တယ္။ ျပီးရင္ သူစပ္တဲ့စာေလး သူ႔ဘာသာသေဘာက်ျပီး တခြိခြိနဲ႔ ရယ္ေတာ့သာ။

ျပီးရင္ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမ၄ေယာက္က အထူးအဆန္း ကစားနည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ကစားၾကသယ္။ အဲသာကို ဘြားဘြားၾကီးက ထူးေပသည္ ဆန္းေပသည္ ဦးေရႊစံေျမးေတြသည္ လို႔ စာစပ္တယ္။ ဆံုးသြားတဲ့ သူ႔ေယာက်္ား ဘိုးဘိုးၾကီးနံမည္က ဦးစံကိုး။ သူ႔ေယာက္်ားနံမည္ေလးပါ ပါေအာင္ စပ္ရွာတာ။ ေနာက္ေတာ့ ဘြားဘြားၾကီး မေတာ္တဆ ေျခေထာက္က်ိဳးျပီး အိပ္ရာထဲလဲ... အဲသာကေန မထႏိုင္ေတာ့ပဲ ဆံုးသြားခဲ့တယ္။ ဆံုးတာလည္း ညင္ညင္သာသာပဲ... အဲဒီေန႔နံနက္က သူ႔ဘာသာ အိပ္ရာကေန မႏုိးေတာ့တာ။

အေဖၾကီးကေတာ့ စိတ္အရမ္းတိုတတ္တဲ့သူ။ စိတ္လဲေကာက္တတ္တယ္။ သူ႔သားသမီးေတြ၊ ေျမးေတြကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ နံမည္မေခၚဘူး။ ကေလးလို႔ဘဲ ေခၚတယ္။ ညဖက္စာက်က္ေနတဲ့ ကိုယ္တို႔ေတြ မအိပ္မခ်င္း ခဏခဏ ထၾကည့္တတ္တဲ့သူ။ ျပီးရင္ သူက သူနဲ႔ အတူလာအိပ္ခိုင္းတတ္တယ္။ အေဖၾကီးက အီးတဘူဘူေပါက္တဲ့သူမို႔ ကိုယ္တို႔ေတြ ဘယ္သူမွ သူနဲ႔ အိပ္ခ်င္ၾကဘူး။ ျပီးရင္ ည ဘယ္ေလာက္ ညဥ့္နက္နက္ မနက္ ၃နာရီဆို ဘုရားရွိခိုးဖို႔ ထတာပဲ။ ပရိတ္ၾကီး ၁၁သုတ္၊ ဓမၼစၾကာ၊ ပ႒ာန္း ရွိသမွ် အကုန္ရြတ္တာပဲ။ ရြတ္ျပီး ၅ခြဲ၊ ၆ေလာက္မွ ျပန္အိပ္တာ။

သူက ကိုယ္တို႔ အကစားမက္တာကို မၾကီဳက္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူ႔ရဲ႔ ရွိသမွ် ႏႈတ္လို႔ရသဲ့ အေမႊးမွန္သမွ် (ႏွာေခါင္းေမႊး၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊးစတာေတြကို) ေမႊးညွပ္ တေခ်ာင္းနဲ႔ ႏႈတ္ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ မရွိေတာ့ပါဘူး... ကုန္ေနပီေျပာလဲ မရဘူး။ အသားထဲ စိုက္၀င္ေနသာကို အတင္းစမ္းျပီး ဒီမွာ ရွိေသးတယ္... ရေအာင္ႏႈတ္လို႔ လုပ္တတ္တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူက အသက္ ၅၀ေလာက္ကတဲက ဇာကနာလို ဂတံုးတံုးျပီးေနတဲ့သူ။ အဲသာေၾကာင့္ ဆံပက္ျဖဴႏႈတ္ရေတာ့ သက္သာသြားတယ္။ အေမႊးႏႈတ္လို႔ ကုန္ရင္ နင္းရတယ္။ မျပီးႏိုင္မစီး ႏိုင္ တေမ့တေမာၾကီးပဲ နင္းေနရတာ... ငယ္တုန္းက သိပ္စိတ္ညစ္ခဲ့တာေပါ့။ သာေပမဲ့ သူ႔စိတ္ၾကိဳက္ လုပ္ေပးျပီးသြားရင္ မံု႔ဖိုးကိုေတာ့ ျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ေလး ေပးေလ့ရွိတယ္။ အေဖၾကီးက ၂၀၀၄ခုႏွစ္ အသက္ ၁၀၁ႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္။

အေမၾကီးက ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ အသက္ ၁၇ႏွစ္မွာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့လို႔ ဆံုးခန္းတိုင္ စာမသင္ခဲ့ရေပမဲ့ အရမ္းေခတ္မွီတယ္။ သတင္းစာဆို ႏိုင္ငံတကာသတင္းနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသတင္းေတြကိုမွ အရင္ေရြးဖတ္တဲ့သူ။ ျပီးေတာ့ သူက သူ႔ေျမးေတြရဲ႔ သာမည စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေလးေတြကို သေဘာတက်နဲ႔ ဘယ္လို အသိအမွတ္ျပဳေပးရမယ္ဆိုတာ နားလည္တဲ့သူ။ အေမၾကီးက အႏုပညာ အာ႐ံုခံစားမႈလည္းေကာင္းတယ္။ စာသံေပသံ ကာရန္ နေဘနဲ႔ ေျပာတတ္သူဆိုေတာ့ ကဗ်ာလည္း၀ါသနာပါတယ္။ ကိုယ္ေက်ာင္းတုန္းကေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြကုိ သူက ယုယုယယနဲ႔ သိမ္းထားတတ္တဲ့သူ။ ကိုယ္ဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြကို ေသခ်ာသိမ္းထားျပီး ဧည့္သည္လာတိုင္းထုတ္ၾကြားတဲ့သူ။ ကိုယ္ထိုးေပးတဲ့ သိုးေမႊးတဘက္ကိုမွ အေကာင္းလုပ္ျပီး ကုသိုလ္ရေအာင္ ဘုရားရွိခိုးတိုင္း ျခံဳတတ္တဲ့သူ၊ ကိုယ္ခ်ဳပ္ေပးတဲ့ အဘြားၾကီးအက်ႌေလးကို ဘယ္ေလာက္ေဟာင္းေဟာင္း မေမ့မေလ်ာ့ ထုတ္၀တ္တတ္တဲ့သူ။ အေမၾကီးက အခုလာမဲ့ ဒီဇင္ဘာမွာ အသက္ ၉၉ႏွစ္ျပည့္မယ္။ သူ႔အတြက္ ထူးထူးျခားျခား အလွဴေလးလုပ္မယ္လို႔ စဥ္းစားထားတယ္။

ေရွးလူၾကီးေတြဆိုေတာ့ အေဖၾကီး၊ အေမၾကီးတို႔နဲ႔ ေနရတာ အေနအထိုင္ေတာ့ အေတာ္ က်ဥ္းၾကပ္ခဲ့တယ္။ စကားေျပာတာေတြ ဆင္ျခင္ရတယ္။ ဇမၻဴဒီပါလက္ယာေတာင္ကြၽန္း ၾသဘာနမိတ္ထြန္းတဲ့။ က်က္သေရမရွိ၊ မဂၤလာမရွိတဲ့ စကားမ်ိဳးမေျပာရဘူး။ ဒုကၡပါပဲ၊ ေသေတာ့မွာပဲ၊ ေသခ်င္တယ္၊ လုပ္ၾကပါဦး ... စတဲ့ ... စတဲ့ စကားမ်ိဳးလံုး၀မေျပာရဘူး။ မေတာ္တဆ ေျပာမိရင္ အဲသာ အဆူေကာင္းေကာင္းခံရျပီပဲ။ အလန္႔တၾကား အာေမဋိတ္ေတာင္ မလုပ္ရဘူး။ ဆံပင္ကို ဖါးလ်ားမခ်ရဘူး။ စည္းထား၊ ထံုးထားရတယ္။ ဖားလ်ားခ်တာ အပူသည္ေတြလုပ္တာတဲ့။ ျပီးေတာ့ အျမဲလဲ အုန္းဆီရႊဲေနေအာင္ထည့္ရသယ္။ ဆီမရွိတဲ့ ေျပာင္းဖူးေမႊးဆံပင္က ဆင္းရဲသားေတြတဲ့။

ဘုရားစင္ေရွ႔ အေၾကာင္းမရွိပဲ မသြားရဘူး။ ေျခဆင္းမထိုင္ရဘူး။ ဒူးေပၚေမးမတင္ရဘူး။ ေမးမေထာက္ရဘူး။ ခါးမေထာက္ရဘူး။ ေျခမခ်ိတ္ရဘူး။ မေျပးရဘူး။ ေျခနင္းမၾကမ္းရဘူး။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဟင္းခ်က္ရင္း သီခ်င္းမညည္းရဘူး။ မိန္းမေကာင္းဆိုတာ သြား၄ေခ်ာင္းပဲ ေပၚေအာင္ျပံဳးတတ္ရမတဲ့။ ထမင္းစားရင္ ပန္းကန္ေျပာင္ေအာင္မစားရဘူး။ ျပတ္ျပတ္မျမည္ရဘူး။ ထမင္းစားရင္း စကားမေျပာရဘူး။ စတာ... စတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ အ၀တ္အစားနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ေတာ့ လက္ျပတ္မ၀တ္ရ၊ လည္ဟုိက္မ၀တ္ရ၊ ထမီအက်ႋေျပာင္ အနီ၊ အနက္ မ၀တ္ရတဲ့။

အေမၾကီးက ေယာက္်ားေတြဟာ မိန္းမေတြထက္ ျမင္ျ့မတ္တယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။ အိမ္မွာ ေယာက္်ား၊ မိန္းမ ေရခ်ိဳးခန္းခြဲထားတယ္။ အေဖၾကီး ေရခ်ိဳးရင္သံုးတဲ့ ေရခြက္၊ ဆပ္ျပာ၊ သတ္သတ္ခြဲထားရတယ္။ မိန္းမေတြ ယူမသံုးရ။ ေယာက္်ားေလးေတြလာလည္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ငယ္ငယ္ အေမၾကီးက သူအျမင့္မွာ ထိုင္ေနရင္ ခ်က္ခ်င္း ထျပီး ဖယ္ေပးတယ္။ အိမ္ကို ကိုယ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ေယာက္်ားေလးေတြ လာလည္လို႔ အခ်င္းခ်င္းေျပာင္ေနာက္ျပီး ေကာင္စုတ္လို႔ ေျပာမိရင္၊ ေျခေထာက္နဲ႔ရြယ္မိရင္ အေမၾကီးက ကိုယ့္နဖူးကို ေဒါက္ကနဲ ေခါက္လိုက္တာပဲ။ ေယာက္်ားေလးေတြကို ဘာလို႔ မရိုမေသလုပ္ရတာလဲတဲ့။ အဲသာမ်ား အခု ေမေမလည္း အဲသလို အတူတူပဲ။ အဲသာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ့္ကို စိတ္မဆိုးဆိုးေအာင္စ... ကိုယ္ကစိတ္ဆိုးလို႔ တခုခု လုပ္မယ္ၾကံရင္... ဒီမွာ အန္တီ... အေနာ္တို႔ကို ေကာင္စုတ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေျခေထာက္နဲ႔ရြယ္ပါတယ္လို႔ တိုင္ၾကတယ္။

ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ တခုခု မဟုတ္တာလုပ္ရင္ အေဖၾကီးက စိတ္တုိတတ္သူပီပီ ေတြ႔ရာတုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ေဆာ္ေလ့ရွိျပီး၊ အေမၾကီးကေတာ့ မသိသလို တရားေစာင္း ေဟာေလ့ရွိတယ္။ သူေဟာတဲ့ တရားေစာင္းက မ်ားေသာအားျဖင့္ လူၾကီးစကားနားမေထာင္လို႔ ေနာင္ဘ၀ ေခ်းၾကံဳးတဲ့ အမ်ိဳးမွာ ၀င္စားတတ္တယ္ဆိုတာနဲ႔ အဆံုးသတ္ေလ့ရွိတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဆူခံရတာေတြကေတာ့ ေမာင္ႏွမေတြ ရန္ျဖစ္ၾကလို႔ရယ္၊ စကားအက်ယ္ၾကီးေျပာမိတာေတြရယ္၊ အာျပဲၾကီးနဲ႔ ရီမိတာေတြေပါ့။ အေမၾကီးက ေျပာတယ္။ မိန္းကေလးဆိုတာ ခ်စ္သနားဖြယ္ေလးျဖစ္ေအာင္ ေနတတ္၊ ထိုင္တတ္၊ ေျပာတတ္၊ ဆိုတတ္ ရတယ္တဲ့။ ခုေတာ့ နင္တို႔စကားေျပာေနၾကတာ နားေထာင္ရတာ ဘာကိုမွ နားမလည္ဘူး။ ေခြးေတြ ၀ိုင္းကိုက္ေနၾကသလိုပဲတဲ့ေလ။

အခု... ဒီစည္းကမ္းေတြ ေျပာျပလို႔ ေဒၚစုခ်စ္တို႔ အဲသလို လိုက္နာတယ္လို႔ေတာ့ မထင္ၾကပါနဲ႔။ ဟီး...။ အေဖၾကီး၊ အေမၾကီးတို႔ သြန္သင္သလို တေသြမတိမ္းျဖစ္မလာခဲ့ေပမဲ့၊ အေဖၾကီး အေမၾကီးတို႔ ဆိုဆံုးမခဲ့တာေလးေတြကိုေတာ့ ခုထိ မေမ့မေလ်ာ့ နားထဲၾကားေယာင္ဆဲ... သူတို႔ ကိုယ့္နားမွာမရွိေပမဲ့ သူတို႔မၾကိဳက္တာေလးေတြ လုပ္မိရင္ အလိုလို စိတ္ထဲ တြန္႔တြန္႔သြားေနဆဲဆိုတာေတာ့ ၀န္ခံရပါမယ္။

ဘြားဘြားၾကီး၊ အေဖၾကီး၊ အေမၾကီးတို႔ကို ဤစာျဖင့္ ရိုေသစြာ ကန္ေတာ့လို္က္ပါတယ္။

**************************

Sunday, October 18, 2009

၄၇ႏွစ္ေျမာက္ ကိုမင္းကိုႏိုင္ (ခ) ကိုေပၚဦးထြန္း ေမြးေန႔

၁၈-၁၀-၂၀၀၉
၄၇ႏွစ္ေျမာက္ ကိုမင္းကိုႏိုင္ (ခ) ကိုေပၚဦးထြန္း ေမြးေန႔


Happy Birthday to
My Dearest Brother Ko Min Ko Naing

အစ္ကိုၾကီးကိုမင္းကိုႏိုင္ကို ၁၉၈၉ခု မတ္လ(၂၃)ရက္တြင္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခဲ့ၿပီး ၂၀၀၄ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာ(၁၉)ရက္တြင္ ေထာင္မွျပန္လြတ္ခဲ့ပါသည္။
၂၀၀၆ခု စက္တင္ဘာ(၂၇)ရက္တြင္ ထပ္မံဖမ္းဆီးခံခဲ့ရၿပီး ၂၀၀၇ခု ဇန္န၀ါရီလ(၁၁)ရက္တြင္ ျပန္လည္လြတ္လာခဲ့ပါသည္။
၂၀၀၇ခု ၾသဂုတ္(၂၁)ရက္ညတြင္ ထပ္မံဖမ္းဆီးခံရၿပီး ေထာင္ဒဏ္ (၆၅)ႏွစ္ က်ခံေနရပါသည္။
ယခုတဖန္ ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာမည့္ရက္ျမတ္အား ေစာင့္စားေမွ်ာ္လင့္လ်က္....

*****************

အစ္ကိုၾကီး ကိုမင္းကိုႏိုင္ စစ္ေတြေထာင္တြင္ စပ္ဆိုခဲ့ေသာ ကဗ်ာတပုဒ္



Friday, October 16, 2009

Four-O Present for U!!!!!

Some say, life begins at four-O.

It’s hard to believe that

you will begin new chapter of life starting from today.

But I know you are aging like fine wine!

I wish you be enjoy real peace, real harmony and real happiness.





On this very special day,

I have a surperb birthday present for you!!!!!

I will let you win an argument……………………….!!!!!
Cheers!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
&
Happy Birthday four-O.

Wednesday, October 14, 2009

ေတးထပ္ သံုးသပ္ ေ၀ဖန္ခ်က္

မယ္ကင္းေတးထပ္ သံုးသပ္ ေ၀ဖန္ခ်က္

ဤေတးထပ္ႏွစ္ပုဒ္ကို ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကည္ံပါလွ်င္ ပထမေတးထပ္သည္ ဆရာကင္းစစ္ကိုင္းေခ်ာင္ တြင္ေနစဥ္က ေရးေသာေတးထပ္၊ သို႔မဟုတ္ စစ္ကိုင္းေတာင္တြင္ ေနစဥ္က ေရးေသာေတးထပ္ျဖစ္ဖြယ္ရွိသည္။ ေတးထပ္ပါ အခ်က္အလက္တို႔ကို ျပန္လည္သံုးသပ္လွ်င္ ဆရာကင္း၏ေတးထပ္၌ (ဂူေမြ႔လို႔ လူေတြ႔ေရွာင္တယ္) ဟူေသာအခ်က္ (ကမၼ႒ာန္းႏွင့္ မဂ္လမ္းခ်ဴတယ္) ဟူေသာအခ်က္ (မထိပ္သာ စိတ္ရဲလို႔ မိတ္ေဖၚလဲမပါ) ဟူေသာအခ်က္ (ေတာခလို႔ ေလာဘပယ္တယ္ ေမာဟကြယ္ ရွိဘူးထင့္ေလး ) ဟူေသာအခ်က္ တို႔ကို ေထာက္ထားလွ်င္ ဆရာကင္းသည္ မင္းတုန္းဘုရင္က ေနျပည္ေတာ္သို႔ ပင္ျ့ပီးမွေရးေသာ ေတးထပ္မဟုတ္ႏိုင္၊ ေတာသံ ေတာင္သံ ဂူေအာင္းသံေတြပါေနသျဖင့္ ဆရာကင္းအျဖစ္ ထင္ရွားျပီးမွ ေရးေသာေတးထပ္ မဟုတ္ႏုိင္။

ထို႔အျပင္ စစ္ကိုင္းေတာင္တြင္ ဆရာကင္းအျဖစ္ ထင္ရွားသည့္အခါ စာေပပရိယတၳိပို႔ခ်ေနစဥ္ကာလတြင္ သို႔မဟုတ္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ စစ္ကိုင္းေခ်ာင္သို႔ ေရာက္ျပီးမွ ေရးေသာစာ မျဖစ္ႏိုင္ေပ၊ အေၾကာင္းမူကား ဆရာကင္း၏ေတးထပ္ႏွင့္ ဆရာကင္းအျဖစ္ ထင္ရွားေနေသာ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ကြာဟ ကြဲလြဲေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဆရာကင္း၏ေတးထပ္သည္ (လူမ်ားကိုမေတြ႔လို ဂူထဲတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႔လိုသည္) ဟူ၍၎င္း၊ (ကမၼ႒ာန္း ဘာ၀နာ ပြားမ်ား၍ မဂ္လမ္းကို တက္လွမ္းရန္ ရည္ရြယ္သည္) ဟူ၍၎၊ (အေဖၚမပါဘဲ စိတ္ကို ရဲေဆးတင္၍ မထိပ္သာ မလန္႔သာ ဘာ၀နာ ပြားမ်ားေတာ့မည္) ဟူ၍၎ ေတြ႔ရေပရာ ဆရာကင္း၏ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ပဋိပတၱိ ကမၼ႒ာန္းဘာ၀နာ အားထုတ္မႈထက္ ပရိယတၳိ စာေပပို႔ခ်မႈဘက္ကိုသာ အားထုတ္၍ သီလရွင္ တပည့္တပန္းမ်ားစြာႏွင့္ စည္ကားသိုက္ျမိဳက္စြာ စစ္ကိုင္းေခ်ာင္တြင္ ေနထိုင္ေၾကာင္း ေတြ႔ရေပမည္။ (ဆရာကင္း၏ ေတးထပ္ကို တဖန္ျပန္လည္ဖတ္႐ႈ၍ သံုးသပ္ၾကည့္ေစလိုပါသည္။)

ထိုအခ်က္မ်ားထက္ (မထိပ္သာစိတ္ရဲလို႔ မိတ္ေဖၚလဲမပါ) ဟူေသာအပိုဒ္သည္ အားငယ္သံပါေန၍ ငယ္စဥ္က ေရးေသာ ေတးထပ္ ျဖစ္ဘို႔ဘက္က မ်ားေလသည္။

****************************

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ ေတးထပ္ သံုးသပ္ခ်က္

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ ျပန္လည္ေခ်ပထားေသာ ေတးထပ္ကို ေ၀ဘန္ သံုးသပ္ၾကည့္လွ်င္ (မန္းေသလာေတာင္ျမင့္မွာ ေဖၚ မလင့္ ဧကစာ) ဟူေသာ အပိုဒ္တပိုဒ္တည္းကိုသာ ေ၀ဘန္သုံးသပ္လွ်င္ အေျဖတခု သို႔မဟုတ္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ျပန္လည္ေခ်ပသည့္ ေတးထပ္ ေရးစပ္သည့္ကာလကို ခန္႔မွန္းႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။

''မန္းေတာင္ရိပ္ေသလာမွာ ဧကစာ က်င့္သံုးလို႔ '' ဟူေသာ အပိုဒ္အရ ဆရာကင္းသည္ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုးသို႔ မေရာက္ေသး၊ သို႔မဟုတ္ ဆရာကင္းကို မင္းတုန္းမင္း မႏၲေလးသို႔ ပင့္ေဆာင္ျပီးေနာက္မွ ေရးေသာေတးထပ္ျဖစ္ရေပမည္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ ေခ်ပခ်က္ ေတးထပ္တြင္ (မႏၲေလးေတာင္) ဟူ၍၎ ''ေဖၚမလင့္ ဧကစာ'' ဟူေသာအပိုဒ္အရ အေဖၚမပါဘဲ မႏၲေလးေတာင္တြင္ တဦးတည္း က်င့္ၾကံ အားထုတ္မႈဟူေသာ အဓိပၸါယ္ကို ေဖၚျပေနေပရာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ ေတးထပ္အရတြင္လည္း ဆရာကင္းငယ္ရြယ္စဥ္ကာလတြင္ ေခ်ပေရးသားထားေသာေတးထပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ယူဆရန္ဘက္က အေလးသာေနေပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဆရာကင္း မႏၲေလးတြင္ ရွိေနေၾကာင္း ထင္ရွားသည့္အခ်က္က တခ်က္၊ ထို႔ေနာက္ မင္းတုန္းမင္း ပင့္ျပီးမွ နန္းတြင္းသူမ်ားကို စာေပပို႔ခ်ေနစဥ္ကာလ၊ တပည့္တပန္း ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိေနေသာကာလမဟုတ္ဘဲ (အေဖၚမပါ ဧကစာ) က်င့္သည့္အေၾကာင္း ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ ေတးထပ္က ေဖၚျပေနေပသည္။

****************************

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႏွင့္ သီလရွင္မယ္ကင္း

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႏွင့္ သီလရွင္မယ္ကင္း

ျမန္မာစာေပသမိုင္းတြင္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႏွင့္ သီလရွင္မယ္ကင္းတို႔၏ အေၾကာင္းမွာ အထင္ရွားဆံုးေသာ စာဆိုႏွစ္ဦးျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ တဦးႏွင့္တဦး စာခ်ိဳးၾကရာမွာ အညွာမေပးတတ္ေသာ ကဗ်ာပေဂးႏွစ္ဦးျဖစ္၍၎၊ ''ဂမၼေဒါသ'' သင့္ေအာင္ပင္ စာစပ္ၾကေသာေၾကာင့္၎၊ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႏွင့္ သီလရွင္မယ္ကင္းတို႔ သတင္းမွာ ယေန႔တိုင္ထင္လင္းေနေပေသးသည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ ဘုန္းၾကီးေလာကတြင္ ထင္ရွားခဲ့သေလာက္ သီလရွင္မယ္ကင္းမွာလည္း သီလရွင္ေလာကတြင္ အလြန္ထင္ရွားေသာ ဆရာတဆူအျဖစ္ ဂုဏ္ရွိန္ၾကီးမားေသာ ပုဂၢိဳလ္တဦးပင္ျဖစ္သည္။ သီလရွင္မယ္ကင္းဟု အဖ်ားဆြတ္၍ လြယ္လြယ္ပင္ေခၚခဲ့ၾကေသာ္လည္း အမွန္မွာ ဆရာၾကီး ဆရာကင္းပင္ျဖစ္သည္။ ကစၥည္းသဒၵါၾကီး၊ သဂၤဟႏွင့္ ဋီကာေက်ာ္မ်ား၊ အ႒သာလိနီ အ႒ကထာႏွင့္၊ သေမၼာဟ ၀ိေနာဒနီ အ႒ကထာမ်ား၊ ည၀ါႏွင့္ အ႒ကထာမ်ား သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ့သူျဖစ္ေပသည္။

သီလရွင္မယ္ကင္းမွာ ကသည္းလူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ငယ္ျဖဴျဖစ္၍လူမႈကိစၥအ၀၀တို႔ႏွင့္ ကင္းကြာခဲ့ေလသည္။ ငယ္စဥ္ကပင္ စာေပပရိယတ္ ေလ့လာလိုက္စားမႈကိုသာ အစဥ္မျပတ္ အခ်ိန္ရွိသမွ် သင္ၾကားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ထိုေခတ္ထိုအခါတြင္ စာတတ္ေပတတ္စာရင္းတြင္ ေပၚလြင္ထင္ရွားျခင္းျဖစ္ေလသည္။

စစ္ကိုင္းေတာင္ ဂူတလံုးေခ်ာင္တြင္ ေတာရေဆာက္တည္ေနထိုင္၍ ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္ထံတြင္ ည၀ါႏွင့္ အထက႒ာမ်ား သင္ၾကားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္းဆရာကင္းသည္ မိမိသင္ၾကားတတ္ေျမာက္သည့္ ပညာမ်ားကို သီလရွင္တပည့္မ်ားႏွင့္ ၀ါသနာပါသူ လူ၀တ္ေၾကာင္မိန္းကေလးမ်ားကို သင္ၾကားပို႔ခ်၍ေပးခဲ့ေလသည္။ ပရိယတၳိစာေပ သင္ၾကားပို႔ခ်သည့္အတြက္လည္း ေက်ာက္ထီးကႏၲဳ အေလးျပဳအပ္သည့္ ဆရာၾကီးတဆူအေနျဖင့္ စာတတ္ေပတတ္သီလရွင္အမ်ားအျပားကို ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ျပီး သီလရွင္ေလာကၾကီး စည္ပင္ျပန္႔ပြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေပသည္။

ထိုမွတပါးလည္း သုဓမၼာ၀င္ျဖစ္သည့္ ရွမ္းကေလးကြၽန္းဆရာေတာ္သည္ ဆရာကင္း၏ေမာင္အရင္းျဖစ္သည္။ ရွမ္းကေလးကြၽန္းဆရာေတာ္ အရွင္နႏၵမွာ သုဓမၼာ၀င္ဆရာေတာ္မ်ားထည္းတြင္ ေက်ာ္ေဇာထင္ရွားသည့္ ပုဂၢိဳလ္တဦးျဖစ္သည္။ မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီး၏ ေလးစားၾကည္ညိဳမႈကို ခံယူရသည္။ ထိုရွမ္းကေလးကြၽန္းဆရာေတာ္၏ ၀ိနိစၦယျပန္တမ္းအတြက္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ ဗန္းေမာ္ျမိဳ႕သို႔ အပို႔ခံရျခင္းျဖစ္သည္။

ဆရာကင္းသည္ မင္းတုန္းဘုရင္ ၾကည္ညိဳေလးစားေသာရွမ္းကေလးကြၽန္းဆရာေတာ္၏ အစ္မအရင္းျဖစ္၍တေၾကာင္း၊ ကိုယ္တိုင္ကလည္း စာတတ္ေပတတ္ ပုဂၢိဳလ္အေက်ာ္ျဖစ္၍တေၾကာင္း သီလရွင္သာသနာကို ၾကီးမားျပန္႔ပြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနသူျဖစ္၍တေၾကာင္း မင္းတုန္းမင္းသည္ ဆရာကင္းကို အလြန္ပင္ေလးစားေလသည္။

စစ္ကိုင္းေခ်ာင္တြင္ ေက်ာ္ေဇာထင္ရွားသည့္ သီလရွင္ၾကီးတပါးရွိေသးသည္။ ထိုသီလရွင္ ဆရာၾကီးမွာ ဆရာမယ္နတ္ေပးျဖစ္သည္။ ဆရာမယ္နတ္ေပးသည္ ပဋိပတၱိ ကမၼ႒ာန္းဘာ၀နာဘက္၌ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ တရားျပသမႈတြင္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသည္။ ၁၂၂၁-ခုႏွစ္တြင္ ဆရာကင္းႏွင့္ ဆရာမယ္နတ္ေပးတို႔ကို ေနျပည္ေတာ္သို႔ ပင့္ေဆာင္ေလသည္။ မင္းတုန္းမင္းၾကီး ပင့္ေဆာင္သည့္အခါတြင္ ဆရာကင္းတို႔က မင္းတုန္းမင္းထံ ကတိသံုးခ်က္ေတာင္းခံသည္။

၁။ မိမိသည္ မိန္းမသားျဖစ္၍ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ႐ိုေသေလးစားရပါမည္။ သို႔ျဖစ္၍ ျပႆာဒ္၊ ဘံုေဆာင္အဆင့္ပါသည့္ ေက်ာင္းဇရပ္မ်ား ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းျခင္းမျပဳပါရန္။
၂။ မည္သည့္ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတာ္မွ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းျခင္းမျပဳပါရန္။
၃။ ဆြမ္း၀တ္ ဆြမ္းအုပ္မ်ား မလွဴဒါန္းရန္တို႔ ျဖစ္သည္။

ဤကတိသံုးခ်က္ရသျဖင့္ ေနျပည္ေတာ္သို႔ လုိက္ပါခဲ့ေလသည္။ နန္းတြင္းရွိ မိဖုရားမ်ား၊ သမီးေတာ္မ်ား၊ နန္းတြင္းသူမ်ားကို စာေပပရိယတၳိ ပို႔ခ်ေပးေလသည္။ ဆရာကင္းသည္ နန္းတြင္းနန္းျပင္၌ ထင္ရွားသည့္ ရွမ္းကေလးကြၽန္း ဆရာေတာ္ႏွင့္ ဆရာကင္းတို႔မွာ ေမာင္ႏွမလည္းျဖစ္၍ မင္းတုန္းဘုရင္အေပၚ ၾသဇာသက္ေရာက္၍ မင္းႏွင့္အကြၽမ္းတ၀င္ေနၾကသျဖင့္ အခ်ိဳ႔ေသာ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားမွာ လိုလား ႏွစ္သက္ ၾကဟန္မရွိေပ။ ထိုအထဲတြင္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ထိပ္တန္းက ပါေနမည္မွာ မလြဲေပ။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ ပင္ကိုယ္သေဘာကပင္လွ်င္ အခြင့္ထူးခံသူမ်ား၊ ဘုရင့္အနီးတြင္ေနျပီး ဘုရင့္စိတ္ၾကိဳက္ လိုက္၍ေနသူမ်ားကို ရြံရွာမုန္းတီးသည့္သေဘာ ရွိေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဆရာကင္းႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္အညွာမေပး။ ပက္ပက္စက္စက္ ရက္ရက္စက္စက္ တြယ္ေလ့ရွိေပသည္။ ျမန္မာစာေပတြင္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႏွင့္ သီလရွင္ မယ္ကင္းတို႔၏ အျပန္အလွန္စာခ်ိဳးမ်ားမွာ ထင္ရွားလွေပသည္။

တခါတြင္ သီလရွင္ဆရာကင္းက သံေ၀ဂေတးထပ္ တပုဒ္ကိုေရးစပ္ေလသည္။ ထိုေတးထပ္မွာ...

ဘိကၡဴနီဆရာကင္းက တဏွာကြင္းပစ္ပယ္၊
ဗလာက်င္းေခတ္ႏွယ္ ခ်စ္စဖြယ္ဟန္ႏြဲ႔၊
ဂူေမြ႔လို႔ လူေတြ႔ေရွာင္တယ္၊
ျမဴေရြ႔ေတာင္ အားသစ္လို႔ခဲ။
ကမၼ႒ာန္းႏွင့္ မဂ္လမ္းခ်ဴတယ္၊
တက္လမ္းမူ တနဲ၊
မထိတ္သာ စိတ္ရဲလို႔ မိတ္ေဖၚလဲမပါ၊
ဘာ၀နာဘိညာဥ္ကြန္ တိမ္ယာဥ္ညြန္႔စီးေတာ့မည့္ခါ
ပုတီးႏွင့္ အျပီးပါတယ္၊ မညည္းရာစ်ာန္ရိပ္ႏွင့္၊
ပန္စိတ္တဲ့သီလသယ္ ထူးတဲ့အံ့ဘြယ္၊
ေတာခလို႔ ေလာဘပယ္တယ္၊
ေမာဟကြယ္ ရွိဘူးထင့္ေလး။

ဆရာကင္း၏အထက္ပါေတးထပ္ကို ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ေတြ႔ေသာအခါတြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း အရြဲ႔တိုက္၍ ေရးလိုက္ေလသည္။

ဘိကၡဴနီဆရာကင္းက တဏွာကြင္းစြတ္ဖယ္၊
ဗလာက်င္း၀တ္ထည္ကို ခြၽတ္မယ္လို႔ ကုန္ဖြင့္၊
ကူေပြ႔လို႔ လူေတြ႔ခံတယ္၊
ျမဴေရြ႔ဟန္ ဆိုတဲ့ အက်င့္။
ျပာတဆုပ္ႏွင့္ မဂ္သုတ္သင္တယ္၊
စက္ဆုပ္ခ်င္သထင့္၊
မန္းေသလာေတာင္ျမင့္မွ ေဖၚမလင့္ ဧကစာ၊
လင္ေျမွာ္ခါ ဖန္ရည္ရိပ္ကယ္ႏွင့္၊
ၾကံစည္စိတ္မ်ားလွေတာ့တာ၊
ပုတီးသံုးလို႔ လူပုန္းရွာတယ္၊
သူႏံုးခါျငိမ္သက္ႏွင့္၊
ၾကံရက္တဲ့သီလသယ္ ထူးေပ့အံ့ဘြယ္၊
ေလာဘႏွင့္ ေမာဟတြယ္သည္၊
ေတာခတယ္ မယ္ကင္းတဲ့ေလး။ ။

အထက္ပါေတးထပ္ႏွစ္ပုဒ္မွာ အခ်ိန္ကာလ ေဖၚျပထားျခင္းမရွိေပ။ အခ်ိဳ႔ကဆိုၾကသည္။ ဤေတးထပ္ႏွစ္ပုဒ္အေၾကာင္းမွာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႏွင့္ သီလရွင္မယ္ကင္းတို႔ ပ်ိဳရြယ္စဥ္က အျပန္အလွန္ ေရးခဲ့ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႏွင့္ သီလရွင္မယ္ကင္းတို႔ ငယ္စဥ္က ပညာသင္ဘက္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ တဦးႏွင့္တဦး ရည္ငံခဲ့ၾကဟန္တူသည္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ေလာင္းက ပဥၥင္းတက္မည္ရွိေသာအခါ သီလရွင္မယ္ကင္းထံ ''ဘယ္ႏွယ္လဲ ပဥၥင္းတက္ရေတာ့မွာလား'' ဟုေမးသည္ဆိုသည္။ ထိုအခါ သီလရွင္မယ္ကင္းက အထက္ပါေတးထပ္ျဖင့္ အေၾကာင္းျပန္လိုက္သည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုအခါ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ေလာင္း ေမာင္ပဥၥင္းေလာင္းက စိတ္နာနာႏွင့္ ျပန္လည္ေခ်ပေသာ ေတးထပ္ျဖစ္သည္ဟု အဆိုရွိခဲ့သည္။

*************************

Friday, October 9, 2009

မပ်င္းေပါင္ရွင္...


႐ံုးက သူငယ္ခ်င္း မေလးတရုတ္မေလးက ေျပာတယ္။ ခုတေလာ သူ အရမ္းစိတ္ပင္ပန္းတာပဲတဲ့။ အလုပ္လုပ္ရတာ စိတ္ဓါတ္ေတြက်တယ္...စိတ္မပါဘူး... ေနရထိုင္ရတာလဲ မေပ်ာ္ဘူး ... စိတ္ညစ္တယ္တဲ့။

ဘာျဖစ္လို႔လဲ... ရံုးမွာအလုပ္ေတြ မႏိုင္မနင္းမ်ားေနလို႔လား၊ ေဘာ့စ္ ဒါမွမဟုတ္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ ကေတာက္ကဆျဖစ္သလား၊ သားသမီးေတြက ေျပာစကားနားမေထာင္လို႔လား၊ စာေမးပြဲက်လို႔လား၊ ကိုယ့္လူၾကီးမိဖ တစ္ေယာက္ေယာက္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလို႔လား၊ ေယာက္်ားနဲ႔ အဆင္မေျပလို႔လား၊ ေငြေရးေၾကးေရးပူစရာရွိသလား၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ေနသလား... စတာေတြ ေမးၾကည့္ေတာ့ ..ဟင့္အင္း... ခါတိုင္းလို.. ပံုမွန္ပဲ... ဘာမွ မထူးျခားဘူး... ရုတ္တရက္ ဖီလင္က ျဖစ္လာတာ... ေနရတာ မေပ်ာ္တာ သက္သက္တဲ့...။ မနက္မိုးလင္း မ်က္စိႏွစ္လံုးပြင့္လာ မနက္စာျပင္ ရံုးကိုလာ ရံုးအလုပ္ေတြလုပ္၊ အခ်ိန္တန္ ရံုးဆင္းေတာ့ အိမ္ျပန္၊ ကေလးေတြ စာသင္၊ ေယာက္်ားခူးခပ္ေကြၽး၊ ပိတ္ရက္က်ေတာ့ အိမ္ရွင္း၊ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ဘာမွမလုပ္ရပဲ ဒီလို လည္ပတ္ေနတာၾကီးကို မုန္းလာ၊ ျငီးေငြ႔လာ၊ ဘ၀ၾကီးကို ပ်င္းလာတာတဲ့.. နင္ေကာ အဲသလိုမျဖစ္ဘူးလားတဲ့။

ကိုယ္ကျပံဳးေနလိုက္တယ္။ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္ေအာင္ေနတယ္... ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ မပ်င္းေအာင္၊ စိတ္ဓါတ္မက်ေအာင္ ေနရတယ္လို႔...။ တခါတေလ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲကလည္း အဲသလို ေျပာတာမ်ိဳးေတြ ၾကားရတတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္တို႔က ကေလးမရွိေတာ့ နင္တို႔ ၂ေယာက္ထဲ ေနရတာ မပ်င္းဘူးလားလို႔ ေမးတာ ခဏခဏ ၾကံဳရတယ္။ သူ႔မိန္းမနဲ႔ ခဏခဏ စကားမ်ားတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကဆို ငါသာ နင္တို႔လို ကေလးမရွိရင္ ငါ့မိန္းမနဲ႔ ကြဲတာၾကာျပီတဲ့။

သူတို႔ကို အေသးစိတ္ေတာ့ ရွင္းျပမေန၊ ေျဖမေနေတာ့ဘူးရယ္။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ဘ၀အေၾကာင္းနဲ႔ကုိယ္ဆိုေတာ့ကာ သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ယွဥ္ျပီးေျပာေနလို႔မရဘူး။ ကိုယ္ေနရတာ ပ်င္းတိုင္း၊ စိတ္ညစ္တိုင္း သူမ်ားေတြလဲ အဲသလိုပဲေနမယ္လို႔ ထင္ေနမဲ့သူကိုလည္း နားလည္စြာနဲ႔ ျငိမ္နားေထာင္ေပးရတတ္တယ္။

တကယ္က ကိုယ္တို႔ဘ၀မွာ ပ်င္းခ်ိန္ေတာင္မရွိဘူး။ ကိုယ္က ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ၀ါသနာပါတယ္။ မ်က္လံုးေလးမွိတ္ျပီး ျငိမ္ေနခ်င္တဲ့သူမႈတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ ဘ၀မွာ ပံုမွန္ အလုပ္ေတြနဲ႔ လည္ပတ္ေနတဲ့ၾကားထဲက စိတ္၀င္စားစရာေလးေတြ၊ ကိုယ့္အတြက္၊ ေလာကအတြက္ အက်ိဳးရွိမယ္ထင္တာေလးေတြကို ေလွ်ာက္လုပ္တတ္တယ္။

ပန္းခ်ီဆြဲတယ္။ စာေရးတယ္။ သီခ်င္းဆိုတယ္။ အိမ္နားက ဒံုမင္းတီးတဲ့ အန္ကယ္ၾကီးအိမ္မွာ စိတ္ရတဲ့ေန႔ဆို ေရွးသီခ်င္းေတြသြားသြားဆိုၾက တီးၾကတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းသလားခ်င္ရင္ ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ၂ေယာက္သား ဆန္တိုစာျဖစ္ျဖစ္၊ အိစ္ကုပ္မွာ ျဖစ္ျဖစ္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ေက်ာက္ေဆာင္မွာထိုင္၊ ပင္လယ္ေရေတြၾကည့္ရင္း ေနၾကာေစ့၀ါးတယ္။ ျပီးရင္ စက္ဘီးစီးတယ္။

ကုသုိလ္ေရးအတြက္ကေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေ၀ယ်ာ၀စၦသြားလုပ္ေပးတယ္။ တခါတခါ ဘာမွလုပ္စရာမရွိလို႔ ပ်င္းေနတယ္ထင္ရင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ကုဋီေတြသြားေဆးတယ္။ ပိတ္ရက္ေတြတရားေက်ာင္းမွာ တရားသြားထိုင္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ တရားစခန္းဖြင့္ရင္ သူတို႔ဆီ တရားသြားထုိင္တယ္။ ရံဖန္ရံခါ တရားနာတယ္။ အခ်ိန္ရရင္တရားစခန္းေတြမွာ အကူလိုက္လုပ္ေပးတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ၀က္ေပ့ခ်္၊ ပိုစတာ လုပ္တာ တာ၀န္ယူထားတယ္။

ရံုးေဗာ္လန္တီယာအဖြဲ႔ကေန ကေလးေတြစာလိုက္သင္တယ္။ ေနမေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ မိဖေတြ ေဆးခန္းျပစရာလိုအပ္ရင္ အကူလိုက္ေပးတယ္။ ဗိုက္ၾကီးသည္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စားခ်င္တာလွမ္းေျပာရင္ ခ်က္ျပီးသြားပို႔ေပးတယ္။ စီဗီေရးခိုင္းတဲ့သူ၊ အလုပ္စာကူေရးခိုင္းတဲ့သူေတြကို ကူညီတယ္။

ဖိုရမ္ထဲ စာေရးတယ္။ ဘေလာ့ေလးလုပ္ထားတယ္။ ဂ်ီေတာ့နဲ႔ ဟိုလူ ဒီလူေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ၾက၊ ေနာက္ၾက၊ ေျပာင္ၾကတယ္။ စိတ္ဆိုးစရာေတြ မျဖစ္ေအာင္ တတ္ႏိုင္သမွ်ေရွာင္တယ္။

အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀မွာ အလုပ္နဲ႔ အိမ္ ၂မ်ိဳးထဲ မဟုတ္ပဲ စိတ္၀င္စားစရာ၊ ေပ်ာ္စရာ၊ အက်ိဳးရွိမယ္လို႔ ကိုယ္ယူဆထားတဲ့ အရာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ အားခ်ိန္မရွိ လည္ပတ္ေနလို႔ ကိုယ့္ဘ၀ၾကီးက တသမတ္ထဲ သြားေနတယ္လို႔ မယူဆ၊ ပ်င္းခ်ိန္ေတာင္မရဘူး။

ျမန္မာျပည္လြမ္းတာနဲ႔ အိမ္ကလူၾကီးမိဖေတြ သတိရတာကလြဲလို႔၊ ဒီႏွစ္ထဲ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ စိတ္အႏွာက္အယွက္ အနည္းငယ္ ျဖစ္ရတာေလးကလြဲလို႔ ဘာမွ စိတ္ညစ္စရာမရွိ၊ ပ်င္းခ်ိန္မရ။

ေယာက္ေယာက္က ကိုယ္ေလွ်ာက္လုပ္သမွ် ဘာကိုမဆို အေနာက္ကေန မျငီးမျငဴ ပံ့ပိုးေပးတယ္။ အလုပ္လုပ္ရတာလည္း ေတာ္႐ံုနဲ႔ေတာ့ မျငီးေငြ႔ဘူး။ ပ်င္းစိတ္၀င္လာရင္ ဒီအလုပ္ေလးရွိေနလို႔ ဒီပိုက္ဆံေလး ကိုယ္ရေနတာ...။ ဒီပိုက္ဆံေလးရေနလို႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ ကိုယ္ေလွ်ာက္လုပ္လို႔ရတာ။ ကိုယ့္မိဖေတြ ကန္ေတာ့ႏိုင္တာ။ ကိုယ္လွဴခ်င္တာ လွဴႏိုင္တာ။ အလုပ္ကိုမျငီးေငြ႔တဲ့အျပင္ ေက်းဇူးေတာင္တင္ေသးတယ္။

အဲ... မနက္ အိပ္ရာထတာကေတာ့ ပ်င္းတယ္။ တခါတခါ ညမိုးခ်ဳပ္ထိေနမိလို႔ မနက္ရံုးအသြားမွာ အိပ္ေရးကမ၀ဘူး။ ေယာက္ေယာက္က ဟိုတုန္းက ေဖေဖ ကိုယ့္ကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔သလိုမ်ိဳး။ ကိုယ့္ရံုးအိတ္နဲ႔ သူ႔႐ံုးအိတ္ကိုပုခုန္းတဖက္မွာေရာလြယ္၊ သူ႔အတြက္နဲ႔ ကိုယ့္အတြက္ ႐ံုးထမင္းဘူးအိတ္ေတြကို လက္တဖက္ကကိုင္၊ လက္တဖက္က ကိုယ့္လက္ကိုဆြဲ.. မနက္၇နာရီ၁၅မိနစ္ဆို ႐ံုးသြားၾကဖို႔ ကားဆီကို အိမ္က အတူထြက္ၾကတယ္။

သူ႔ရဲ႔ေႏြးေထြးတဲ့လက္နဲ႔ထိေတြ႔ရတဲ့ မနက္ခင္းဟာ အိပ္ေရးမ၀လို႔ ေနာက္က်ိေနတဲ့၊ ပ်င္းေနတဲ့ ကိုယ့္စိတ္ကို ေန႔သစ္အတြက္ ခြန္အားရွိေအာင္ အားအင္သစ္ေတြ ေလာင္းထည့္ေပးသလိုပဲ။
ကဲ... ဘယ္မွာလဲ... ပ်င္းခ်ိန္... စိတ္ညစ္ခ်ိန္....

၀၈-၁၀-၂၀၀၉
ည ၁၁း၁၁မိနစ္
(ေယာက္ေယာက္သို႔... ၈ႏွစ္ေျမာက္မဂၤလာ အမွတ္တရ... )

Thursday, October 8, 2009

SMC 5th Kathina Robe Offering Ceremony (11-10-09)

Dear Friends, Sisters and Brothers,

We are happy to extend an invitation on SMC 5th Kathina Robe Offering Ceremony on 11th October 2009, Sunday at 9 am.

Our group (Myanmar Cupid Singapore Community) is going to prepare big money tree to offer in Kathina day.

I will be offering Butter rice and chicken curry to all devotees in Kathina day. Also there is food fiesta in Kathina day, offering different kinds of Burmese foods to everybody such as, Mote Hin Khar, Nan Gyi Thote, Shwe Yin Aye, Burmese tea, Burmese semolina, etc.

Programme on 11 October 09 (Sun)

8.45 am All sponsors to be seated
9.00 am The Venerable Sangha take their seats
Taking of 5 precepts by the devotees
Offering of Kathina robes and requisites by the main sponsor followed by devotees
Dhamma Talk
Sharing of Merits
11.00 am Sanghikadana – Offering of lunch to the Sangha
Lunch for all devotees

Address
Satipatthana Meditation Centre
40 Jalan Malu-Malu, Sembawang Springs Estate
Singapore 769657

MAP --> http://www.smcmeditation.org/SMC_map.htm

Please come and participate in this meritorious offering ceremony with us.
Thanks.

with metta,
SuuChit

Monday, October 5, 2009

သီတင္းကြၽတ္ညေလးတည ျပန္လည္ကာ သတိရမိပါတယ္


''သီတင္းကြၽတ္ညေလးတည ျပန္လည္ကာ သတိရမိပါတယ္''


မေန႔က သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေက်ာ္ ၁ရက္ေန႔မွာ ဘုရားမီးပူေဇာ္ျပီး တအိမ္လံုး ေရခ်ိဳးခန္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္၊ အိပ္ခန္းေတြကအစ...ဖေယာင္းတိုင္မီးခြက္ေလးေတြ ထြန္းတယ္။ ျပီးေတာ့ လွ်ပ္စစ္မီးေတြပိတ္ျပီး ဖေယာင္းတိုင္ မီးေရာင္ေလးေတြနဲ႔ ေနၾကတာ အိမ္ေလးက လွလိုက္တာ၊ က်က္သရည္ခေျငာင္းလိုက္တာဆိုတာ...။ ဒီတခါ သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေန႔က ပိတ္ရက္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္လို႔ ဥပုသ္ေလးရသြားတယ္။

ညကဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကအျပန္မွာ ညီမေလးက ကိုယ္တို႔ ၂ေယာက္စလံုးၾကိဳက္တဲ့ ဒိုးနတ္မ်ိဳးစံုမု႔ံဘူးၾကီးနဲ႔ သီတင္းကြၽတ္ကန္ေတာ့တယ္။ အိမ္ကေယာက္ေယာက္က ကိုယ္ကလြဲရင္ သူ႔ကို ဘယ္သူမွ ကန္ေတာ့တာမခံဘူးေတာ့ ဘာဆုျပန္ေပးရမွန္းမသိဘူးျဖစ္ေနတယ္....။ ညီမေလးက အစ္ကိုၾကီး နဲ႔ မမလတ္ကို ကန္ေတာ့ပါတယ္လည္းေျပာေရာ... ျပံဳးျပံဳး...ျပံဳးျပံဳးနဲ႔... ေအး..နင္ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ရပါေစတဲ့...။ ဟာ...မွားေနျပီေလ... ဟိုက ကန္ေတာ့ေနတာ..ဆိုေတာ့မွ ေအး..ဟုတ္သားဆိုျပီး ရီျပီး ဘာေျပာရမယ္မွန္းမသိ ေခါင္းေတြကုပ္ေနတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ညီမေလးအတြက္ ေသခ်ာဆုမြန္ေကာင္းေလးေပးလိုက္တယ္။

ကိုယ္တို႔မိသားစုမွာ ငယ္ငယ္ေလးကတဲက ၾကီးစဥ္ငယ္လိုက္ကန္ေတာ့ၾကတာ အေလ့အထမို႔ ကိုယ္တို႔အတြက္ေတာ့ ကန္ေတာ့တာ၊ အကန္ေတာ့ခံရတာ မဆန္းဘူး။ ညတိုင္း ဘုရားရွိခိုးျပီးတာနဲ႔ အဖိုး၊ အဖြား၊ အေဖ၊ အေမကို ကန္ေတာ့ျပီးမွ အိပ္ရတယ္။ ျပီးရင္ ေမာင္ႏွမေတြ ၾကီးစဥ္ငယ္လိုက္ကန္ေတာ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသြားခါနီးတိုင္း၊ အျပင္ထြက္ခါနီးတိုင္း ဘုရားကန္ေတာ့၊ လူၾကီးေတြ ကန္ေတာ့ျပီးမွ ထြက္ၾကရတယ္။

သီတင္းကြၽတ္ဆိုရင္ လျပည့္ေန႔မွာ တအိမ္လံုးဥပုသ္ေစာင့္ၾကရတယ္။ လျပည့္ေက်ာ္၁ရက္ေန႔ၾကမွ မုံ႔ေတြ၊ သစ္သီးေတြကို ဗန္းေတြထဲထည့္ျပီး အက်ႋလွလွပပေလးေတြ၀တ္လို႔ လူၾကီးမိဖေတြကို လိုက္ကန္ေတာ့ၾကရတယ္။ ျပီးရင္ တန္ခိုးၾကီး ဘုရားေတြကို သြားေရာက္ဖူးေျမွာ္ ဆီမီးပူေဇာ္ၾကတယ္။ အဲသာကေတာ့ ကိုယ္တို႔မိသားစုရဲ႔ သီတင္းကြၽတ္ေတးသံပဲ။

စင္ကာပူကို ထြက္မလာခင္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္က ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ရည္းစားျဖစ္ျပီး ၂လေလာက္အၾကာ သီတင္းကြၽတ္လကိုေရာက္လာေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေန႔နဲ႔ သူ႔ေမြးေန႔က အဲဒီႏွစ္မွာ တိုက္ဆိုင္ေနတယ္။ သိတဲ့အတိုင္း မန္းေလးသီတင္းကြၽတ္ဆိုတာကလည္းအရမ္းကိုစည္တာ။ အဲဒီေန႔က သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ မန္းေလးက သြားလို႔ရႏိုင္သမွ် ေနရာစံု ဘုရားသြားဖူးျပီး ဘုရား၀င္းေတြမွာ ဆီမီးပူေဇာ္ၾကတယ္။

တိမ္ကင္းစင္တဲ့ မီးခိုးျပာေရာင္ရင့္ရင့္ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးေပၚက ျပည့္ျပည့္၀န္း၀န္း လမင္းၾကီးက ျပံဳးျပီးငံု႔ၾကည့္ေနသလို...ေလာကၾကီးက ေအးခ်မ္းသာယာလို႔။ ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္ကလည္း ျငိမ္းေအးခ်မ္းေျမ႔လို႔...။ ရင္ထဲမွာ အတိုင္းမသိ ၾကည္ႏူးရတာ ခုျပန္ေတြးမိလိုက္တုိင္းပဲ။ ဘုရားရွိခိုးဆုေတာင္းျပီး ဖေယာင္းတိုင္မီးေလးေတြကို ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္မွာ ပတ္ပတ္လည္ မီးပူေဇာ္ၾကရတာ.. အရမ္းကိုေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ေတြးမိတုိင္းလည္း လြမ္းဆြတ္သတိရမိတယ္။

အဲဒီႏွစ္က ေယာက္ေယာက္ကို ပုဆိုး၊ ဖိနပ္တို႔နဲ႔ ကန္ေတာ့တယ္။ သူက မထင္မွတ္ဘဲ ကန္ေတာ့ခံရလို႔ အံ့ေတြၾသျပီးရွက္ေနေသး.. ဆုကလည္းမေပးတတ္ေတာ့... ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းမသိ ေခါင္းေတြကုပ္ျပီး... ျပံဳးျပံဳးျပဳံးျပံဳးနဲ႔.. ေက်းဇူးဘဲတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔အိမ္ကလူၾကီးေတြၾကိဳက္တတ္တဲ့ စားစရာမံု႔ေတြ၀ယ္ေပးလိုက္ျပီး ကိုယ္စားကန္ေတာ့ခိုင္းလိုက္ေသးတယ္။

တကယ္က ျမန္မာျပည္ သီတင္းကြၽတ္ကိုျပန္ခ်င္တာ အရမ္းပဲ။ တခ်ိဳ႔က ျမန္မာႏွစ္သစ္ကူး သၾကၤန္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ျပန္ခ်င္ၾကတယ္လို႔ေျပာတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ႏွစ္သစ္ကူးသၾကၤန္ထက္ ျမန္မာျပည္သီတင္းကြၽတ္၊ တန္ေဆာင္တိုင္ေတြကို ပိုလြမ္းတယ္။

ေတြးလိုက္တိုင္း ေနာက္ႏွစ္သီတင္းကြၽတ္ေတာ့ ျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္မယ္..ျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္မယ္ လို႔ ရည္ရြည္ရင္းနဲ႔ပဲ သီတင္းေတြလည္းကြၽတ္ေပါင္းမ်ားခဲ့ျပီ။ ကိုယ္လည္း ျမန္မာျပည္ သီတင္းကြၽတ္၊ တန္ေဆာင္တိုင္နဲ႔ ေ၀းခဲ့တာ ၁၂ႏွစ္တိုင္ခဲ့ပါျပီ။

******************

Thursday, October 1, 2009

ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္သို႔ စာခ်ိဳးျခင္း

ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္သို႔ စာခ်ိဳးျခင္း

ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးသည္ ပရိယတၱိ ပဋိပတၱိႏွင့္ ျပည့္စံု၍ မင္းတုန္းဘုရင္ၾကီးက အလြန္ပင္ ၾကည္ညိဳ ကိုးကြယ္ထားေသာ္လည္း မႏၲေလးေနျပည္ေတာ္တြင္ ေနေတာ္မမူဘဲ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုးရွိ ပိေတာက္ေခ်ာင္တြင္ အရည၀ါသီ ေတာမွီ က်င့္သံုးေတာ္မူသည္။

ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္မွာ ကမၼ႒ာန္းတရား ေဟာၾကား ျပသရာတြင္ အလြန္နာမည္ၾကီးလွ၍ ေတာရမွီသည့္ ေယာဂီမ်ားႏွင့္ သီလရွင္မ်ားပါ ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္ႏွင့္ နီးရာတြင္ ဇရပ္မ်ား ေဆာက္လုပ္၍ ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ေနၾကသည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္လည္း ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္ႏွင့္ မနီးမေ၀းပိေတာက္ေခ်ာင္တြင္ပင္ သီတင္းသံုးသည္ျဖစ္ရာ ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္ထံ မၾကာခဏ အဖူးအေမွ်ာ္ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္မွာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ထက္ ၀ါေတာ္ၾကီးသည္ျဖစ္၍ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္လည္းဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ အျမင္တြင္ သီလရွင္မ်ား၀ိုင္းရံေနေသာ အျဖစ္ကို မျမင္လို မၾကည့္လိုေပ။ သို႔ေသာ္ သက္ၾကီး၀ါၾကီးပုဂၢိဳလ္ျဖစ္၍ ေအာင့္အီး၍ေနရေပသည္။ ၀ါသနာဆိုသည္ကားစြန္႔ခဲလွေပသည္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ ၀ါသနာကို သိခဲ့ျပီးအတိုင္းပင္ မ်က္စိထဲ အျမင္မတည့္လွ်င္ စာခ်ိဳးခ်င္ေသာ၀ါသနာ၊ ပစ္စာပစ္လိုေသာ ၀ါသနာမွာ ဒြန္တြဲ၍ ေနေလသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ တေန႔တြင္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ေအာက္ပါအတိုင္း စာခ်ိဳး၍ ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္၏ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းသို႔ ညအခါ တိတ္တဆိတ္ စာပစ္၍ထားခဲ့သည္။

စိတ္ပုတီးႏွင့္ ရိပ္မွီးတဲ့ထြဋ္ေခါင္၊
ဦးေရႊညိဳ သီလေခ်ာရယ္ႏွင့္၊
ေတာခိုသည့္ေခ်ာင္။
ခႏၶာေကာင္၊
႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ရွင္ထြဋ္၊
သီလဆို ျဖဴျဖဴဆြတ္ကို၊
အားရေအာင္ခြၽတ္။

ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္၏ေက်ာင္းအနီးသို႔ ခ်ထားေသာစာခ်ိဳးကို နံနက္ေစာေစာ တံျမက္လွဲေသာ ကိုရင္ၾကီးက ေကာက္ရသျဖင့္ ဖတ္ၾကည့္ျပီး ဆရာေတာ္အားဆက္ကပ္ေလသည္။

ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္သည္ ထိုစာခ်ိဳးကို ဖတ္႐ႈျပီး ကိုရင္ၾကီးအား...
''ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ကို ငါက ဆြမ္းစားပင့္တယ္လို႔ ေလွ်ာက္ေခ်ပါကြယ္'' ဟု မိန္႔ေတာ္မူလိုက္သည္။

ကိုရင္ၾကီးသည္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ထံ သြားေရာက္ေလွ်ာက္ထားရာ ''ေအး..ေအး...ငါ အခုလာခဲ့မယ္'' ဟုေျပာဆိုလိုက္ျပီး ခ်က္ျခင္းပင္ ေနာက္ကလိုက္၍သြားေလသည္။ ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းေပၚ သို႔ ေရာက္ေလလွ်င္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ၀တ္ျဖည့္၍ ႐ိုေသစြာထိုင္သည့္အခါ ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္က...
''ဘယ္ႏွယ္လဲ ကိုဗန္းေမာ္ က်ဳပ္ကို သီလရွင္ေတြနဲ႔ ေျပာင္ေလွာင္ျပီး စာခ်ိဳးတာလား''
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က...
''သီလရွင္ေတြနဲ႔ စြပ္စြဲတာ မဟုတ္ပါဘုရား၊ ဆရာေတာ္အေပၚ အၾကည္ညိဳ သဒၶါပြား၍ စာခ်ိဳးမိေၾကာင္းပါ ဘုရား''
''သယ္... မင္းက စကားလႊဲေျပာျပန္ျပီ၊ ဦးေရႊညိဳ သီလေခ်ာရယ္နဲ႔ဆိုတာ ငါ့နံမည္က ဦးေရႊညိဳဆိုေတာ့ ငါ့ကိုသီလရွင္ေခ်ာေခ်ာနဲ႔ ေပးစားျပီး စာခ်ိဳးတာ မဟုတ္လား''
''မဟုတ္ရပါဘုရား... သီလေခ်ာဆိုတာ အရွင္ဘုရား၏ သီလေတာ္ စင္ၾကယ္ေခ်ာမြတ္ျခင္းကို ရည္ရြယ္စပ္ဆိုခဲ့တာပါဘုရား''

ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္က ျပံဳးေတာ္မူ၍ ''တန္စမ္းပါ ဗန္းေမာ္ရယ္.. မင္းဆိုလိုတာ ဒါ မဟုတ္ပါဘူး၊ မင္း ငါ့ကို ႏွစ္စြယ္ႏွစ္၀ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ စကားနဲ႔ စပ္ထားတာ မဟုတ္လား'' ဟု ေမးျမန္းေလမွ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္လည္း ခတ္ျပံဳးျပံဳးလုပ္၍ ေနေလေတာ့သတည္း။

****************************

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ သဘာ၀ကဗ်ာ

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ သဘာ၀ကဗ်ာ

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ သီလရွင္မ်ားႏွင့္ပါတ္သက္၍ သဘာ၀ ကဗ်ာတပုဒ္ကို စပ္ဆိုထားခဲ့ေသးသည္။ ထိုကဗ်ာမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္။

မကြၽမ္းတဲ့မက်င္၊
ဇရပ္ေပၚ မယ္သီလကို၊
ခြန္းစလိုက္ခ်င္၊
အေသြးငယ္ယဥ္၊
အသြင္ကေပ်ာ့ေျပာင္း၊
သူ၀တ္ေလ ျဖဴဆြတ္ကယ္ ေလွ်ာ္ေတပ၊
ေတာင္ေျခမွာ က်င့္တရားငယ္ႏွင့္၊
ဖြားသီလေက်ာင္း။

***************************

ေတာထြက္ၾကီး စာမပီ၍ ဖြဲ႔ဆိုေသာကဗ်ာ

စစ္ကိုင္းပိေတာက္ေခ်ာင္တြင္ သီတင္းသံုးေနခိုက္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ေက်ာင္းသို႔ ေတာထြက္ ဦးပဥၥင္းၾကီးတပါး ေရာက္ရွိေနေလသည္။ ထိုဦးပဥၥင္းၾကီးအမည္မွာ ဦးကဲဟူ၍ လူဘ၀ကအမည္ကိုပင္ ေခၚၾကသည္။ ဦးကဲသည္ လူဘ၀တြင္ရွိစဥ္က စာေပပရိယတၱိ သင္ၾကားဘူးျခင္းမရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အသက္ၾကီးမွ ရဟန္းျပဳေသာအခါ၊ ပုဒ္-ပါ႒္ အကၡရာမ်ားကို မွန္ေအာင္မရြတ္ႏိုင္ဘဲ ရွိေလသည္။ အထူးအားျဖင့္ ရ-ေကာက္သံကိုပီေအာင္ မရြတ္ႏိုင္ဘဲ ယ-ပက္လက္အသံသာ ထြက္ေနသည္။ (တိသရေဏန)ကို အၾကိမ္ၾကိမ္သင္ေပးေသာ္လည္း (တိသေေဏန) ဟူ၍ ယပက္လက္သံခ်ည့္သာျဖစ္ေနသည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္မရလွ်င္ မေနဟု ထို (တိသရေဏန) ကိုပင္ ထပ္ခါတလဲလဲ ရြတ္ဆိုေစ၍ သင္ၾကားေပးရာ သင္ၾကားစဥ္ကအခါက ရ-ေကာက္သံႏွင့္ရြတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေနာက္တေန႔တြင္ ယ-ပလက္အသံႏွင့္သာ ျဖစ္လာျပန္သည္။ ငယ္စဥ္ကပင္ ႏႈတ္ၾကိဳး၍ ယပလက္အသံကိုသာ စြဲ၍ေနရာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ပင္လွ်င္ လက္ေလွ်ာ့ရေတာ့သည္။

သို႔ေသာ္ ၀ါသနာၾကီးလွေသာ စာခ်ိဳးျခင္းျဖင့္ ေတာထြက္ဦးပဥၥင္းၾကီး ဦးကဲအား မွတ္တမ္းတင္လိုက္သည္။

တိသရဏကို (သယဏ) လို႔ သူကဆို၊
နဂိုက ဟုတ္ပါဘဲ၊
နံနက္ တေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္၊
ေက်ာင္းေပၚမွာ အခံခက္တယ္၊
ေတာထြက္ခင္ၾကီး။ ။

(ဦးကဲႏွင့္ပါတ္သက္၍ ဆရာေတာ္ေဟာၾကားေသာ ပံုျပင္ကို ေနာက္ပိုင္း ပံုျပင္အခဏ္းတြင္ ႐ႈပါ) ။

****************************

ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ႏွင့္ သဂၤဇာဆရာေတာ္တို႔ကို စာခ်ိဳးျခင္း

ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ႏွင့္ သဂၤဇာဆရာေတာ္တို႔ကို စာခ်ိဳးျခင္း

ဤေခတ္တြင္ သဂၤဇာဆရာေတာ္ ဦးအဂၢႏွင့္ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္တို႔ႏွစ္ပါးမွာ ပရိ၀ါသ္-မာနတ္ ၀တ္ျပဳမႈကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ အယူအဆသေဘာထားကြဲလြဲေနၾကသည္။ ဘုရားၾကီးဆရာေတာ္၊ စလင္းဆရာေတာ္၊ သက္ပန္းဆရာေတာ္ စသည္ျဖင့္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက ၀င္ေရာက္ျဖန္ေျဖၾကသည္။

ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ႏွင့္ သဂၤဇာဆရာေတာ္တို႔မွာ ႏွစ္ပါးစလံုး စာတတ္အေက်ာ္အေမာ္မ်ား ျဖစ္ၾကေလရာ၊ ႏွစ္ဘက္စလံုးကမိမိတို႔ အယူအဆမွန္ကန္ေၾကာင္း အကိုးအကား အေထာက္အထား ခိုင္လံုစြာတင္ျပၾကေလသည္။ ႏွစ္ဘက္စလံုးမွာလည္း အခိုင္အမာမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း တပါး၏တင္ျပခ်က္ကို တပါးကလက္မခံ၊ တပါး၏အကိုးအကားကို တပါးကမၾကိဳက္ျဖင့္ အညီအညြတ္မျဖစ္ဘဲ ေရႊက်င္ဂိုဏ္း၊ သုဓမၼာဂိုဏ္းဟူ၍ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ႏွင့္ သဂၤဇာဆရာေတာ္တို႔ ႏွစ္ဘက္သံဃာမ်ား ဂိုဏ္းကြဲလုမတတ္ရွိေနေတာ့သည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ ဤအခ်က္ကိုျမင္ျပင္းကပ္လွသည္ႏွင့္ စာတပုဒ္ခ်ိဳး၍ ဘုရားၾကီးဆရာေတာ္ထံ အပို႔လႊတ္လိုက္ေလသည္။ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္မွာ မႏၲေလးေတာင္ ေျမာက္ဘက္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူသည္။ သဂၤဇာဆရာေတာ္၏ဘြဲ႔အမည္မွာ ဦးအဂၢျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္...

မန္းေတာင္ေတာ္ ေျမာက္ေစာင္း၌၊
ခိုေအာင္းတဲ့ ထိုဆရာႏွင့္၊
သဂၤဇာ ေမာင္ေရႊအဂ္ကယ္တို႔၊
မွားခ်က္ကနာ၊
၀တ္ေနမႈငယ္ႏွင့္၊
အေျချပဳ သေမာဓာန္မွာ၊
ဥာဏ္ဗလခ်ာက ႐ႈပ္စပ္ျပဲ၊
ယူမမွန္၊
ဆူသံကအလြန္ျပင္းတယ္၊
ကြဲခ်က္ကၾကီး။

ဟူ၍စာစပ္ေပးလိုက္ရာ ဘုရားၾကီးဆရာေတာ္က ျပံဳးရယ္ေတာ္မူျပီး ''ဗန္းေမာ္တို႔မ်ား ဘယ္ဟာမွ ခ်န္မထားဘူး ျမင္ျမင္သမွ် စာခ်ိဳးေတာ့တာဘဲ'' ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။

*****************************

စစ္ကိုင္းေခ်ာင္မွ စာခ်ိဳးမ်ား

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ စစ္ကိုင္းသို႔ ေရာက္ေနေသာ္လည္း စာခ်ိဳးမႈတြင္ ၀ါသနာအရ အေလွ်ာ့ေပးသည္မရွိေပ။

တခ်ိန္တြင္ ဆရာေတာ္သည္ ဦးပဥၥင္းႏွစ္ပါးႏွင့္အတူ ပိေတာက္ေခ်ာင္မွ ဆင္း၍လာရာ သီလရွင္မ်ားေနထိုင္ေသာ ဇရပ္မ်ားကို ေတြ႔ေလသည္။ ထိုဇရပ္မ်ားေပၚတြင္ ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ေက်ာင္းတိုက္မွ သီလရွင္တို႔ ေနထိုင္ၾကေလသည္။

ထိုစဥ္ကာလက စစ္ကိုင္းေခ်ာင္မွာ လူသူစည္ကားျခင္းမရွိေသးေပ။ ေတာရမွီေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသာလွ်င္ရွိၾကေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ လူအသြားအလာနီးေသာ ဇရပ္မ်ားေပၚတြင္ ေနထိုင္ၾကသည္႔ သီလရွင္မ်ားမွာ လူတို႔သဘာ၀ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနၾကဟန္တူသည္။ အိပ္သူကအိပ္၊ အလုပ္လုပ္သူကလုပ္၊ စကားေျပာသူကေျပာႏွင့္ ရွိေနၾကသည္ကို ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ အေ၀းမွလွမ္းျမင္မိေပသည္။ ကဗ်ာရွင္ စာရွင္ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးျဖစ္၍ စာခ်ိဳးလိုက္ခ်င္သည္မွာ အူယား၍ေနေတာ့သသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဦးပဥၥင္းႏွစ္ပါးကိုေစာင့္၍ သစ္ပင္ေအာက္မွ ရပ္ကာ ...
''ေဟ့... ဟိုမွာၾကည္႔စမ္း၊ ထြဋ္ေခါင္ရဲ႔ ၾကက့္ျဖဴမေတြ'' ဟုမိန္႔ၾကားလိုက္ျပီး...
''နားေထာင္ၾကအံုးကြာ၊ ငါစာတပုဒ္ ခ်ိဳးလိုက္အံုးမယ္''
ဟုဆိုကာ ေအာက္ပါစာတပုဒ္ကို ေရးလိုက္သျဖင့္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏သမိုင္းမွတ္တမ္း၀င္ စာတပုဒ္ျဖစ္၍ လာေလသတည္း။

ဒူးႏွစ္ဘက္ အေပၚေထာင္၊
ေတာ္ေပါင္ကြဲ႔ တနဲ၊
ဘ၀င္စိတ္ကယ္တံု၊
နင္အိပ္ပံု အလြန္ဆိုးတယ္၊
ဂ်ိဳကင္လိုဘဲ။

ဤကဗ်ာမွာ ဟာသရသ ကဗ်ာ ျဖစ္သည္။ ၾကားရသူတို႔ အတြက္ ရႊင္ျမဴးေစရေသာ ကဗ်ာမ်ိဳးျဖစ္သည္။

****************************