Unexpected Access

Image from http://www.fotosearch.com/

တနဂၤေႏြည ၁၀နာရီမွာ စင္ကာပူရုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္ (channel 5) ကထုတ္လႊင့္တဲ့ unexpected access ဆိုတဲ့ program အစီအစဥ္ေလးကိုေတြ႔လို႔ ဟိုဒီေတြးမိတာေလးေတြပါ။

အဲဒီ program ေလးက လူေတြ မျမင္သင့္၊ မျမင္အပ္တဲ့ ထိတ္လန္႔စရာ၊ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ၊ စိတ္ႏွလံုးေခ်ာက္ခ်ားစရာ လုပ္ငန္းမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ပါတ္သက္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြအေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ၊ ဗဟုသုတရႏိုင္ေအာင္ ရိုက္ျပထားတဲ့ အစီအစဥ္ေလးေပါ့။

ဥပမာ… အသုဘ လုပ္ငန္းနဲ႔ ဆိုင္တာေတြ၊ သားသတ္ရံုအေၾကာင္း၊ ေဆးရံုခြဲစိတ္ခန္းအေၾကာင္း၊ မႈခင္းမႈရာေတြ အေၾကာင္း စသျဖင့္ေပါ့။ Host ကေတာ့ စင္ကာပူ MediaCorp TV က မင္းသမီး လီလင္း (Wong Lilin) ပါ။ သူ႔ကို အေတာ္ သတၱိရွိတယ္ဆိုျပီး ခ်ီးက်ဴးမိပါရဲ႔။ ကိုယ္ကေတာ့ သူသတၱိရွိရွိ ရိုက္ျပထားတာကိုေတာင္မွ ရဲရဲ မၾကည္႔၀ံ့သူပါ။

အဲဒီမွာ series-2 က ၀က္သတ္ရံုအေၾကာင္းရိုက္ထားတာ။ ေနာက္တေန႔ နံနက္မွာ အသတ္ခံရေတာ့မဲ့ ၀က္ေတြအမ်ားၾကီးဟာ သားသတ္ရံုထဲမွာ သူတို႔ရဲ႔ ေနာက္ဆံုးညလို႔ မသိပဲ အိပ္ေနၾကတာ ၾကည္႔ရတာ အေတာ္ကို ၀မ္းနည္းစရာ။ ျပီးေတာ့ ေအာ္သံ… အဲဒီ ၀က္ေလးရဲ႔ ေအာ္သံကို ၾကားရတာ ရင္ထဲမွာ အေတာ္ကို ခံစားရတာပါ။ ၾကည္႔စမ္း… သူ႔ကို သတ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိေနျပီး ရုန္းကန္တြန္းထိုးလို႔… ။ ကိုယ္က အဲဒီအစီအစဥ္ကို channel 5 ရဲ႔ စာမ်က္ႏွာမွာ သြားဖတ္ထားျပီးသား။ ေၾကာ္ျငာလာတဲ့ အခ်ိန္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမၾကည္႔ရဲလို႔၊ ရင္ထဲမွာ မခ်ိလို႔ နားေရာ၊ မ်က္စိေရာ ပိတ္ထားမိတယ္။

ေတာ္ပါေသးရဲ႔…။ ကိုယ္က ၀က္သားကို ေမြးကတဲက မစားဘူးတဲ့သူမို႔။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ နင္က ၀က္သားကိုအရသာေကာင္းမွန္းမျမည္းဘူးလို႔ပါ၊ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ၀က္သားဆိုတာမ်ိဳးက ေရွာင္ႏိုင္မယ္မထင္လို႔ တခါတခါ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ နည္းနည္းေလး ၾကီးလာေတာ့ ၀က္သားတင္မဟုတ္၊ ေျခ၄ေခ်ာင္းသား မွန္သမွ် မစားဘူးဆိုေတာ့ ကုတင္ေရာ မစားဘူးေပါ့၊ ဂဏန္းက်ေတာ့ ဘာလို႔ စားလည္း၊ လူကေတာ့ ေျခ၂ေခ်ာင္းဆိုေတာ့ မေရွာင္ဘူးေပါ့ … စသျဖင့္ လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ေနာက္ၾကေျပာင္ၾကေလ့ရွိတယ္။

တကယ္က အဖိုးဖက္ကရွမ္းစပ္ေတာ့ ရွမ္းနတ္ကိုးကြယ္တယ္ဆိုလား၊ ဘာမွန္းေရေရရာရာမသိ၊ ၀က္သားစားရင္ တခုခု အျမဲ အဆင္မေျပ ျဖစ္တယ္လို႔လည္းေျပာၾက။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္မေမြးခင္ အေဖ၊ အေမေတြ လက္ထက္မွာ ၀က္သားကို လံုး၀ ေရွာင္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔လက္ထက္က်ေတာ့ လက္ေတြ႔က်တဲ့သူေတြမို႔ အဲသေလာက္ အယူမသည္းၾကေတာ့။ အိမ္မွာသာ တရား၀င္ခ်က္မစားျဖစ္ေပမဲ့ ေမာင္ေလးေတြက အျပင္မွာေတြ႔ရင္ စားၾကတာပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ ၀က္သားစားတဲ့ သူနဲ႔ တစားပြဲထဲ ထိုင္စားလို႔ မရေလာက္ေအာင္ အယူမသည္းတတ္၊ ၀က္သား (ဒါမွမဟုတ္) တျခား ေျခ၄ေခ်ာင္းသားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခပ္ထားတဲ့ ဇြန္းနဲ႔ ကိုယ့္ဟင္းခြက္ႏိႈက္ခ်င္လည္းႏိႈက္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ကိုယ္မစား၊ ျပီးတာပဲ လို႔ စိတ္ထဲထားတယ္။ တခါတေလ သူငယ္ခ်င္းေတြက ညာေကၽြးခ်င္ေပမဲ့ ကိုယ္က အနံ႔ရတာနဲ႔ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ္မစားတဲ့ အသားမွန္းခ်က္ခ်င္းတန္းသိတယ္။ စားေနက်အသားေတြ မဟုတ္တဲ့အတြက္ အနံ႔ကိုက ညွီတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ တကယ္က ကိုယ္၀က္သားမစားတာ၊ ေျခ၄ေခ်ာင္းသားေရွာင္တာ အယူေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ခံစားခ်က္နဲ႔ကိုယ္ေပါ့။

ဟိုးအရင္က ကိုယ္တို႔ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ေလးထဲမွာ ၀က္ေမြးတဲ့သူေတြ ရွိတယ္။ ၀က္ေတြဟာ ဉာဏ္ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရင္ ယံုၾကပါ့မလားမသိဘူး။ ကိုယ္ျမင္ဘူးတဲ့ ၀က္ေလးေတြကေတာ့ သူတို႔ကို သတ္ဖို႔၊ အသားေပၚဖို႔ ေခၚသြားျပီဆို၊ သူတို႔ကို သတ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ နားလည္လို႔ လားမသိ၊ တရပ္ကြက္လံုးၾကားေအာင္ ေအာ္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ အာေခါင္ကို ျခစ္ျပီး စူးစူးရွရွ ေအာ္တတ္တဲ့ သူတို႔ရဲ႔ အသံကို ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ကိုယ္ကေတာ့ မွတ္မိေနတုန္းပဲ။

တခါေတာ့ ၀က္ေလး တစ္ေကာင္ဟာ… အဲသလိုပဲ အသားေပၚဖို႔ ၾကိဳးေလးနဲ႔ ဆြဲျပီးေခၚအလာ အတင္းရုန္းကန္ ေျပးမိေျပးရာေျပးထြက္လာတာ၊ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္တို႔ အိမ္ေရွ႔မ်က္ေစာင္းထိုးက ေျမာင္းေလးထဲကို ဆင္းျပီး ၀ပ္ေနပါေရာ။ သူ႔ကို အတင္းဆြဲထူလို႔ကို မရေအာင္ ကုတ္ကပ္ျပီး စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္လို႔ အဲဒီထဲမွာ ၀ပ္ေနရွာတာ။ ေနာက္ဆံုး သူ႔ကို ၾကိဳးေတြနဲ႔ ၀ိုင္းတုတ္ျပီး ေျခေထာက္ကို ၀ါးလံုးမွာခ်ည္ ေဇာက္ထိုးဆြဲလို႔ သယ္သြားၾကတယ္။ ပါးစပ္ကိုေတာ့ ပိတ္လို႔ မရလို႔ သူ႔ေအာ္သံက ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းေရာက္သြားတဲ့ အထိ ၀က္၀က္ကြဲပါပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ ရင္ထဲမွာမေကာင္းလြန္းလို႔ ေမေမရယ္ … အဲဒီ ၀က္ေလး ..သမီးတို႔ ၀ယ္လိုက္ၾကရေအာင္လို႔ မ်က္ရည္ေလးလည္တယ္လည္တယ္နဲ႔ ေျပာမိေသးရဲ႔။ ဒါေပမဲ့ အိမ္မွာ အပိုေငြရွိဖို႔မေျပာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း အခ်ိန္ကာလဆိုေတာ့ ေမေမက ကိုယ္ေျပာတာကို စိတ္မေကာင္းတဲ့ပံုနဲ႔ မၾကားခ်င္ေယာင္ပဲ ေဆာင္ေနရွာတယ္။

အဲဒီကတည္းက ကိုယ္ကေတာ့ ေစ်းထဲက အေကာင္ပံုစံမပ်က္တပ်က္ ၀က္သားဆိုင္ေတြေရွ႕က ျဖတ္မေလွ်ာက္မိေအာင္ သတိထားမိစျမဲ။ အဲသလိုေတြ ျမင္ရတိုင္းလဲ ေျမာင္းထဲက ၀က္ေလးေအာ္သံကို နားထဲမွာ ျပန္ၾကားေယာင္စျမဲပဲ။ ၀က္ေတြတင္ မဟုတ္ဘူး။ ေစ်းထဲမွာ ဆိတ္သားေရာင္းတဲ့ ဆိုင္တို႔၊ အမဲသားေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြေရွ႕ကလည္း မျဖတ္ေလွ်ာက္မိေအာင္ ေရွာင္ေလ့ရွိတယ္။ အဲသလိုနဲ႔ ငယ္ငယ္ကတဲက အိမ္မွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တဲ ေျခ၄ေခ်ာင္းသား ေရွာင္တဲ့သူ ျဖစ္လာတယ္။

ကိုယ္တို႔ ေနတဲ့ေနရာဟာ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္ေလးဆိုေတာ့ အဲဒီမွာ ႏြားေမြးတဲ့သူေတြလည္းရွိတယ္။ ႏြားေလးေတြဟာ ပိုျပီးေတာ့ေတာင္ သနားဖို႔ေကာင္းတယ္။ သူတို႔ကက်ေတာ့ ၀က္ေလးေတြလို မေအာ္ဘူး။ မ်က္ရည္ေတြပဲ ေတြေတြ စီးက်ေနတတ္တာ။ အဲသာေတြျမင္ျပီး ကိုယ္လည္း အဲဒီ အသားေတြဘယ္လို မွ မစားခ်င္ေတာ့ဘူး။

သာျဖင့္ ၾကက္ေလးေတြက်ေတာ့ မသနားဘူးလားေမး။ သနားတာပါပဲ။ ၾကက္ေခါင္းေလးေတြ လည္လိမ္ျပီး ခ်ိတ္ထားတာကိုလည္း မျမင္၀ံ့ဘူး။ ၾကက္သားကို ခုတ္ျပီးသားပဲ ၀ယ္ေလ့ရွိျပီး မခုတ္ရေသးတဲ့ အေကာင္ဆို ကိုယ္မျမင္ေအာင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ခုတ္ေပးရတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ သူ႔ေခါင္းေလး မျမင္ရေအာင္ေတာ့ လုပ္ခိုင္းရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ထိေတာ့ ၾကက္သားကို စားေနတုန္းပဲ။ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေရွာင္ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ အသက္၁၀၁ႏွစ္ထိေနသြားတဲ့ ကိုယ္တို႔ အဖိုးဟာ ကုန္းသတၱ၀ါကို ငယ္ငယ္ေလးကတဲက ေရွာင္တဲ့သူပါ။

ဒီက တရုတ္လူမ်ိဳးေတြက ကိုယ့္ကို သက္သတ္လြတ္ပဲစားတာလားလို႔ ေမးေလ့ရွိတယ္။ ကိုယ္ကမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ျပီး ဘာလို႔ သက္သတ္လြတ္မစားသလဲတဲ့။ ကိုယ္ကေတာ့ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာမွာ သက္သတ္လြတ္စားရမယ္လို႔ မျပဌာန္းထားပါဘူးလို႔။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္စားဖို႔ဆိုျပီး ကိုယ့္ေရွ႔မွာ သတ္တဲ့ အသားမ်ိဳးကိုေတာ့ မစားပဲ ေရွာင္ၾကတယ္လို႔။ ဒီေန႔ေတာ့ ၾကက္သား၀ယ္မယ္၊ ငါး၀ယ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ဘာအသားေလးေတာ့စားလိုက္မယ္ဆိုတဲ့ ေလာဘနဲ႔ အကုသိုလ္စိတ္မ်ိဳးမထားပဲ ေစ်းမွာေတြ႕တာ၊ ဆိုင္မွာ ေတြ႔တာ၊ အိမ္မွာရွိတာ ၾကံဳသလို၊ အဆင္ေျပသလိုမ်ိဳး ၀ယ္မယ္၊ စားၾကတယ္ဆိုရင္ အျပစ္မျဖစ္ပါဘူးလို႔ တတ္သမွ်၊ မွတ္သမွ်ရွင္းျပမိတယ္။ ကုသိုလ္စိတ္နဲ႔ ေနရင္ ဘာစားစားကုသိုလ္ရတယ္၊ အကုသိုလ္စိတ္နဲ႔စားရင္ ကန္ဇြန္းရြက္ေၾကာ္ပဲ ေန႔တိုင္းစားဦး ဘာအက်ိဳးမွမရွိပါဘူးလို႔ ရွင္းျပရတာပဲ။ လက္ခံတာ၊ လက္မခံတာေတာ့ သူတို႔အပိုင္းေပါ့။

တခါက ေစ်းမွာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးက ငါးအရွင္ေတြ ကို ငါးကန္ထဲက လက္ညိဳးထိုး၀ယ္ေနျပီး သူ႔ေရွ႔တင္ သတ္ေနတာကို ေစာင့္ျပီးယူေနတာျမင္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ တမ်ိဳးၾကီးပဲ။ ဂ်ပန္မွာ ငါးအရွင္လတ္လတ္ကို တန္ပူရာထဲ ထည္႔ေက်ာ္ထားတဲ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ငါးေၾကာ္ဆိုလို႔ ကိုယ္က ေဘးကိုတြန္းလိုက္မိတယ္။ သူတို႔ အတြက္ကေတာ့ ကိုယ္ဟာ အေတာ္ေၾကာင္တဲ့ သူပဲတဲ့။ သူတို႔ယူဆထားတာက တိရစၧာန္ေတြဟာ လူေတြ စားဖို႔ ျဖစ္လာလို႔ စားတာ မဆန္းပါဘူးတဲ့ေလ။

ကိုယ့္အသားေလးနည္းနည္းထိရင္ေတာင္ လူေတြကနာတတ္ၾကတာပဲ။ တိရစၧာန္ေတြဆိုတာလဲ အသက္နဲ႔၊ ေသြးသားနဲ႔ဆိုေတာ့၊ သူတို႔ ရွိတဲ့ အသိဥာဏ္ေလးနဲ႔ ေသရမွာေတာ့ ေၾကာက္ၾကမွာပဲ။ အင္း… အေတြးကေတာ့ ၾကီးက်ယ္လြန္းလွေပမဲ့ စိတ္ကမသိလိုက္ခင္မွာ ပုဂံေဆးရင္း ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြ ေရနဲ႔ ေမွ်ာေမွ်ာခ်မိတတ္တဲ့ အက်င့္ကို ေရွာင္ဖို႔၊ သတိခ်ပ္ဖို႔ အရင္ဆံုး ၾကိဳးစားရဦးမယ္ နဲ႔တူပါရဲ႔။ ။