အေပ်ာ္ဆံုးေန႔

(ပန္းခ်ီ - ဆရာမင္းေ၀ေအာင္)

ဘ၀မွာ အေပ်ာ္ဆံုးေန႔တေန႔လို႔ ေမးခဲ့ပါလွ်င္ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာမွာ ခ်မ္းေျမ႔ရိပ္သာ ေက်ာင္းတြင္ သီလရွင္ ၀တ္ခဲ့ရတုန္းကလို႔ ေျဖျဖစ္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကုိယ့္မွာ ၀င္ေငြ ေကာင္းေကာင္း စရခဲ့တဲ့ အခ်ိန္က စလို႔ ျမန္မာျပည္္မွာ ထူးထူးျခားျခား အလွဴမ်ား ႏွစ္စဥ္ ျပဳလုပ္သြားမည္ဟူ၍ သံဓိဋာန္ ခ်မွတ္ခဲ့ပါသည္။ ၁၉၉၉ခုႏွစ္အကုန္မွာ ေက်ာင္းျပီးခဲ့၍ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ အစမွာ အလုပ္စ၀င္ခဲ့ပါသည္။ အဲဒီေတာ့ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာမွာ ဘာအလွဴမ်ားလုပ္ရမည္လည္း စဥ္းစားေတာ့ အိမ္နားမွ ကိုရင္၊ ရဟန္း၀တ္ခ်င္ေသာ သူမ်ားကို ပဥၨင္းခံ၊ ရွင္ျပဳေပးျပီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း သီလရွင္ ၀တ္မည္ဟု စိတ္ကူးလိုက္ပါသည္။ ျပီးလွ်င္ အားလံုးကို ခ်မ္းေျမ႔ရိပ္သာမွာ အနည္းဆံုး တရားတစ္ပတ္၀င္ရမည္ဟု တိုက္တြန္းဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါသည္။

ပထမဆံုး - ရည္းစားက မ်က္ေမွာင္တြန္႔ပါသည္။ ပဥၨင္းခံ၊ ရွင္ျပဳ အလွဴလုပ္ခ်င္လုပ္... ဒါေပမဲ့ သီလရွင္ ၀တ္လိုက္ရင္ ေနာက္ ၈လေလာက္အၾကာ မဂၤလာေဆာင္မွာ ဂတံုးဆံပင္ေပါက္နဲ႔ ျဖစ္ေနလိမ္႔မယ္ဟူ၍။ ဒုတိယ - မိဖမ်ားက စဥ္းစားဦးဟု ေျပာပါသည္။ စင္ကာပူမွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနရတာ။ ဂတံုးနဲ႔ ျဖစ္ပါ့မလားဟူ၍။ ကိုယ္ကေတာ့ လုပ္မည္ဟု အေသအခ်ာ စဥ္းစားျပီးျပီျဖစ္၍ ဘာပဲေျပာေျပာ လုပ္မည္သာလွ်င္ ျဖစ္ေပသည္။ အဲဒီေတာ့ အားလံုးက လိုက္ေလွ်ာ ကူညီၾကပါသည္။

အဲဒီေန႔က ဖိတ္ၾကားထားသူ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ကိုယ္တို႔ မိသားစုအားလံုး ခ်မ္းေျမ႕ရိပ္သာကို နံနက္ေစာေစာစီးစီး ကတဲက ေရာက္ေနၾကပါျပီ။ ဦးပဥၨင္း၀တ္မည္႔သူ ၅ပါး၊ ကိုရင္ ၃ပါး၊ ကိုယ္က သီလရွင္ ၁ပါး ျဖစ္ျပီး၊ ေဖေဖႏွင့္ ညီမေလး ၂ေယာက္၊ ေပါင္း ၃ေယာက္တို႔က ေယာဂီ ၀တ္ၾကပါမည္။ ဦးပဥၨင္း ႏွင့္ ကိုရင္မ်ားကို ဆံခ်ျပီးေတာ့မွ ကိုယ္႔အလွည္႔ ဆံခ်ပါသည္။ အဖိုး ႏွင့္ အဖြား (အဲဒီတုန္းက ၂ေယာက္လံုး ၉၀ေက်ာ္ - အဖိုးက အသက္ ၁၀၁ ႏွစ္ - ၂၀၀၄ခုႏွစ္ ဇြန္လမွာ ဆံုးသြားခဲ့သည္။ အဖြားကေတာ့ ယခု ၉၈ႏွစ္ ေဒၚင္ေဒၚင္ျမည္ က်န္းမာေရးေကာင္းတုန္းျဖစ္ပါသည္။)၊ အေဖ ႏွင့္ အေမ၊ မမ ႏွင့္ ညီမေလး၊ အေဒၚ ၂ေယာက္၊ မေတာ္ရေသးေသာ ေယာက္ခမ ၂ေယာက္ ႏွင့္ အေဒၚ (သူကေတာ့ စင္ကာပူမွာ က်န္ခဲ့လို႔ ကုိယ္႔အလွဴမွာ သူရွိမေနပါ) တို႔က တေယာက္တလွည္႔စီ ကိုယ္႔ကိုဆံခ်ေပးေသာ သီလရွင္ဆရာၾကီးကို ကူညီ ဆံခံေပးၾကပါသည္္။

အဲဒီတုန္းက ကိုယ့္ဆံပင္က ခါးေလာက္ နီးနီးရွည္ပါသည္။ ဆံပင္ေတြ ေတာက္ကနဲ ေတာက္ကနဲ ျပတ္က်သြားတာကို ၾကည္႔ျပီး စိတ္ထဲမွာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြားလိုက္သည္႔ျဖစ္ျခင္း။ ကုိယ္႔ဆံပင္က အစကတဲက ခပ္ထူထူဆိုေတာ့ ဆံပင္၀ိတ္နဲ႔တင္ လူက ေလးေလးၾကီးျဖစ္ေနတတ္သည္။ ဟိုးအရင္ ေက်ာင္းမွာတုန္းက ဆံပင္ တိုတိုေလးကိုေတာင္ ေလးလြန္းလို႔၊ ရွဳပ္လြန္းလို႔ ဆိုျပီး စာေမးပြဲနီးျပီဆို ဒီထက္ပိုတိုေအာင္ သြားသြားညွပ္ျပစ္တတ္သည္။ ခုေတာ့ ကတ္ေက်းနဲ႔ ကိုက္လိုက္တဲ့ ဆံပင္ရွည္ေတြ ၀ွီးကနဲ ၀ွီးကနဲ က်သြားတာကို မႏွေမွ်ာတဲ့ အျပင္ သီလရွင္ ၀တ္မိလို႔သာ ဆံပင္ေတြ ျဖတ္ျဖစ္တာ... ႏို႔မို႔ မျဖတ္ျဖစ္ပဲ ဒါၾကီးနဲ႔ ေလးေလးၾကီး ေနေနရမွာဟု ရႊင္လန္းတက္ၾကြစြာေတြးေနမိပါသည္။ ကိုယ္႔အေဒၚကေတာ့ ဆံခ်ေပးေနေသာဆရာၾကီးႏွင့္ အျပိဳင္ ေကသာ ေလာမာ... ဟု ကူညီညာရြတ္ဆိုေပးပါသည္။ ကိုယ္႔ကိုလည္း ဒါေတြဟာ ငါမဟုတ္ဘူးဟု ႏွလံုးသြင္းလို႔ ေျပာပါသည္။ တျဖည္းျဖည္း ကတံုးရုပ္ေပၚလာေသာ ကိုယ္႔ကို မမႏွင့္ ညီမေလးေတြက ၾကည္႔ျပီး ျပံဳးစိစိ လုပ္ၾကပါသည္။ ေဖေဖက ကိုယ္႔လက္ကေလးေတြကို ကိုင္ျပီး ကတံုးေလးနဲ႔လည္း ငတို႔ သမီးက ၾကည္႔ေကာင္းသားေဟ့ ဟုေျပာပါသည္။ ေမေမက ကိုယ္႔ေနာက္စိေလးကို လက္ႏွင့္အုပ္ကိုင္၍ သိပ္ေတာ့ မခၽြန္းပါဘူးဟု သူ႔ဘာသာ ေျဖေျပာေျပာေနပါသည္။ ျပီးေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ သြား၍ေခါင္းကို ေရေဆးပါသည္။ ေနာက္ သီလရွင္ ၀တ္စံုကို ဆရာၾကီးမွ ကူညီညာ ၀တ္ရံုေပးပါသည္။

သီလရွင္ ၀တ္စံုေလး...။ ကိုယ္႔တသက္မွာ အလွဆံုး၊ အသန္႔ရွင္းဆံုး ၀တ္စံု၀တ္ဖူးျခင္းပဲဟု ဆိုရေပမည္။ သူ႔အေရာင္ေလးသည္ ပန္းေရာင္ ၾကည္ၾကည္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး ျဖစ္သည္။ ကိုယ္႔ေၾကာင့္ ဒီ၀တ္စံုေလး ရုပ္ဆိုးမသြားရေအာင္၊ မညစ္ပတ္သြားရေအာင္ ထိန္းသိမ္းရမည္မွာ မိမိတာ၀န္ေပပဲဟု ဆင္ျခင္မိပါသည္။ ကိုယ္ရံုကို သတ္သတ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္ေအာင္ ၀တ္တတ္ဖို႔က နည္းနည္းခက္ခဲလွသည္။ ဒါေပမဲ့ အဆင္ေျပပါသည္။ ပန္းေရာင္၀တ္ရံုေလးျဖင့္လူမွာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနသည္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို မသိလိုက္ပဲ အႏွစ္ႏွစ္အလလက တြယ္ကပ္ေနေသာ အကုသိုလ္မ်ားပင္ အလိုလို စင္ၾကည္သြားသေယာင္ခံစားမိသည္။ ေလေျပေလး တခ်က္အေ၀ွ႔မွာ ဦးေခါင္းကေအးကနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ေအာ္... ငါ့မွာ ဆံပင္ေတြမွ မရွိေတာ့ပဲ...ဆိုတဲ့ အသိက ၀င္လာသည္။ အစိမ္းေရာင္သန္းေနတဲ့ ဦးျပည္း အသစ္စက္စက္ ကို လက္ျဖင့္ တခ်က္ စမ္းမိသည္။ ျပီးေတာ့ ငွက္ေတာင္ေလးလို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ဆရာေတာ္ဘုရားရွိရာ ဓမၼာရံုကို ေရာက္ခဲ့သည္။ ဖုန္းဖုန္း ဦးေသာဘိသဆီမွာ ကန္ေတာ့ သီလယူျပီး ဖုန္းဖုန္းက ဘြဲ႔အမည္ ပညတ္ေပးပါသည္။ ပညာကို လိုလားသူ၊ ျမတ္ႏိုးသူ မပညာနႏၵီ ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

ဦးပဥၨင္းမ်ား၊ ကိုရင္မ်ား သိမ္ဆင္းေသာအခါ သီလရွင္ အသစ္က်ပ္ခၽြတ္သည္လည္း ေနာက္ဆံုးမွလိုက္၍ အလွဴခံပါသည္။ ေနာက္ဆံုးပိတ္ အိပ္နဲ႔ လြယ္တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏိုင္ငံျခားျပန္မို႔လို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ တပါးတည္းေသာ သီလရွင္ျဖစ္ေပလို႔ပဲလား မသိပါ။ သိမ္ဆင္းေလာင္းေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ အိမ္နီးခ်င္းမ်ား၊ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားသည္ အားရ၀မ္းသာျဖင့္ ဆရာေလး မပညာနႏၵီ လက္ထဲသို႔ လွဴဖြယ္ပစၥည္း အေျမာက္အျမား က်ဳံးက်ဳံးထည္႔ၾကေလသည္။ ခုမွ၀တ္ေသာ ဆရာေလးကို ၀ါေတာ္အမ်ားၾကီးရွိေသာသူလို ေခါင္းေလးေတြ ငံု႔ကာ ငံု႔ကာႏွင့္၊ လက္အုပ္ကေလးေတြ ခ်ီကာခ်ီကာႏွင့္ အရိုအေသမ်ား၀ိုင္းေပးေနၾကသည္မွာ ဆရာေလး မေနတတ္ မထိုင္တတ္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ရသည္။ ဆရာေလးေနာက္မွ လိုက္လာေသာ ဦးေလးေတာ္သူ၏ ဆာလာအိတ္မွာ လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ လွ်ံက်လ်က္ရွိေပသည္။ ေကာင္းလွေပစြ။

ေနာက္တပတ္အၾကာ ဒီ၀တ္ရံုကို ခၽြတ္ရေသာအခါ မပညာနႏၵီ မွာ မ်က္ရည္မ်ားပင္လည္မိသည္။ ဘယ္အခါက်မွ ဒီ၀တ္ရံုကို ထပ္၀တ္ႏိုင္ပါမည္လည္းဟု ေတြးကာ ရင္ထဲေလးလံလ်က္ လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ျဖစ္ေနခဲ့မိပါသည္။

စုခ်စ္
၁၈-၀၈-၂၀၀၈
ညေန ၄နာရီ