My Family Donation for Nargis

ဆန္လွဴမည္ သတင္းရ၍ မနက္ကတဲက တန္းစီေစာင့္ေနၾကသူမ်ား

၄၊ ၅မိုင္ ခရီး လမ္းေလွ်ာက္လာရလို႔ ေခၽြးေတြရႊဲေနေသာ္လည္း အျပဳးႏွင့္

သားသား ဆန္ျပဳတ္ေသာက္မယ္

သၾကားလံုးေလးေတြလို ျပံဳးခ်ိဳေနၾကတယ္

မနက္က ရန္ကုန္ နဲ႔ ဖုန္းေျပာျပီးကတဲက တေန႔လံုး စုခ်စ္ စိတ္ေတြမႈိင္းေနပါတယ္။ တကယ္က ဒီေန႔ ေဖေဖတို႔ေတြ ရန္ကုန္ ထန္းေျခာက္ပင္ဖက္ဆိုလား၊ အဲဒီမွာ ဆန္သြားေ၀ၾက၊ လွဴၾကပါတယ္။ သူတို႔ လွဴေနတဲ့ အခ်ိန္ကိုက္ျပီး ဖုန္းဆက္လိုက္တာပါ။ ဖုန္းထဲမွာ အသံေတြကို ဆူညံေနတာပါပဲ။ လမ္းထဲက လူၾကီး၊ လူငယ္ေတြလည္း ကားေတြနဲ႔ လိုက္လာၾကေတာ့ စုခ်စ္ ဖုန္းဆက္တာသိတဲ့အခါ ၀ိုင္းျပီးလုေျပာၾကပါတယ္။

သမီးေရ.... သိလား။ လွဴရတာ အားရစရာၾကီးေတာ္။ သာဓုသာ ေခၚေပေတာ့။ သမီးလည္း ဖုန္းၾကီးပါေစ၊ သက္ရွည္ပါေစလို႔ ၀င္ေျပာတဲ့ ေခါင္းရင္းအိမ္က ၾကီးၾကီးညိဳရယ္။

မစုေရ.... တတ္ႏိုင္ရင္ေနာက္ထပ္လည္း လွဴပါဦး။ နာဂစ္ေၾကာင့္ လူေတြ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ၾကတယ္လို႔... လွမ္းေျပာတဲ့ ေျခရင္းအိမ္က ဦးေလးေရႊရယ္။

ၾကီးစုေရ...လူေတြက သနားပါတယ္။ သားတုိ႔ လာမွာေျပာထားလို႔ မနက္အေစာၾကီးထဲက ရြာေတြကေန ထလာၾကတာတဲ့။ သားတို႔ ဆန္အိတ္ ၄၀ နီးပါးကို လူေတြက မ်ားေတာ့ တစ္ေယာက္မွ တျပည္ထဲရၾကတယ္... ၾကီးစုရဲ႔....လို႔.... ဆန္ေတြကူေ၀ေနရင္း အေျပးအလႊားလာေျပာသြားတဲ့ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္က ဖိုးသားရယ္။

ေ၀ဖို႔သၾကားလံုးေတြ ေရပံုး၂ပံုး အျပည္႔ ယူလာတာ မေလာက္လို႔ ေျပး၀ယ္လိုက္ဦးမယ္ေဟ့လို႔ ကမန္းကတန္း ၀င္ေျပာသြားတဲ့ ေနာက္ဖက္အိမ္က ကိုတာတီးရယ္။

ေဖေဖကေျပာတယ္....သမီးေရ တံုကင္ေတြေပးျပီး ေ၀တာပါပဲကြယ္။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ ၂ေခါက္ေတြ လာယူၾကေရာ။ ေျပာေတာ့ ေနမေကာင္းလို႔ လာမယူႏိုင္တဲ့ သူေတြအတြက္ပါခင္ဗ်ာတဲ့။ လွဴရတာ ၀မ္းလည္းသာ... ဒါေပသိ..သူတို႕ကို ၾကည္႔ရတာ ၀မ္းလည္းနည္းတဲ့။

သူတို႔ အသံေတြ ၾကားရေတာ့ အားမလိုအားမရနဲ႔ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ မလိုက္ႏိုင္လို႔ စိတ္ေတာင္မေကာင္းဘူး။ ျပီးေတာ့ ေဖေဖ ေျပာသလိုပါပဲ။ လွဴရတာ အလြန္ကို ၀မ္းသာပီတိျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္ သလိုဆိုတာ ကုိယ္႔ဘာသာသိေနေတာ့ ေတြးျပီး၀မ္းနည္းမိတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ေရွ႕ေရးအတြက္ စဥ္းစားျပီးလည္း စိတ္မေကာင္းဘူး။

စုခ်စ္
၃၁.၀၅.၂၀၀၈

My Saving Strategy for Donation!

နာဂစ္ အလွဴအတြက္... စုခ်စ္ရဲ႕ Saving Strategy ေလးကိုေ၀မွ်ပါရေစ။

ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ကူညီလုပ္အားမေပးႏိုင္တဲ့အတြက္..ဒီကေန လုပ္ေပးႏိုင္တာကေတာ့ တတ္ႏိုင္သမွ် လွဴဖို႔နဲ႔ ပါ၀င္လွဴဒါန္းၾကဖို႔ ႏိွဳးေဆာ္ေပးျခင္းေပါ့ေနာ္။ နာဂစ္အတြက္ သူမ်ားေတြ $၂၀၀၀၊ ၃၀၀၀၊ ၄၀၀၀၊ ၅၀၀၀ စသျဖင့္လွဴတာေတြ ျမင္ရ၊ ေတြ႔ရ၊ ၾကားရေတာ့ တကယ္ပဲ သာဓုေခၚမိပါတယ္။ အားလည္း အားက်မိပါတယ္။

စုခ်စ္ နဲ႔ ေယာက်ၤားတို႔ နာဂစ္ေလေဘး အတြက္ လွဴတာ...ဟိုဟိုဒီဒီ အလွဴေငြေတြ ေပါင္းလိုက္ရင္ စလံုး ေငြ $၁၃၀၀ ေလာက္ပဲရွိပါေသးတယ္။ ပိုက္ဆံ $၁၃၀၀ လွဴျပီးျပီပဲဆိုျပီး ထပ္မလွဴပဲေနရေအာင္ကလည္း ခုခ်ိန္ထိေတာင္ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြ မျပီးျပတ္ေသးတာ...ထပ္ျပီးလိုအပ္ေနတာေတြဟာ အမ်ားၾကီးပါ။ ျပန္လည္ထူေထာင္ဖို႔ လုပ္ရမဲ့ အခ်ိန္ၾကရင္လည္း...ေငြအားက မျဖစ္မေန လိုအပ္လာဦးမွာပါ။

ဒီေတာ့ နာဂစ္ေလေဘးအတြက္ အလွဴဆိုတာ ေရတိုဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျပီးစီးႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္႔လူမ်ိဳးအက်ိဳးအတြက္၊ ကိုယ္႔ေသြးသားထဲမွာ လည္ပတ္စီးဆင္းေနတဲ့ ျမန္မာေသြးအတြက္ ျမန္မာျပည္ကဒုကၡၡေရာက္ေနတဲ့ သူေတြကို ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ကူညီဖို႔ဆိုတာ ျမန္မာျပည္ကိုခ်စ္ေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတိုင္းမွာ တစိတ္တေဒသ တာ၀န္ရွိပါတယ္။

ေနာက္တခုက...လွဴတဲ့ ေနရာမွာ ပုဗၺ၊ မုဥၥ၊ ပရ ေစတနာ သံုးတန္ျပဌာန္းျပီးလွဴရမွာ ျဖစ္ေလေတာ့ ကိုယ္လွဴတဲ့ ေငြေၾကာင့္ ကိုယ္႔မွာ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး (burden) ျဖစ္ရင္မေကာင္းပါဘူး။ အသိတစ္ေယာက္ဆို...၂၀၀$ လွဴပါတယ္။ လွဴတုန္းကေတာ့ တကယ္ေစတနာရွိရွိနဲ႔ လွဴလိုက္တာေပါ့။ ျပီးမွ ...အင္း..၂၀၀ မ်ားသြားလားမသိဘူး။ ဒီလ အကုန္အက်ေတြကလည္းမ်ား..ရံုးမွာ Shut Down ေတြကလည္းရွိ၊ ကေလးကလည္း ခဏ၊ ခဏ ေနမေကာင္းလို႕ေဆးခန္းျပေနရတာ...၊ ရန္ကုန္က အေမ႔အိမ္ျပင္ဖို႔လည္း ပိုက္ဆံက ေပးရမွာရွိေသး...စသျဖင့္...ေတြးမိလိုက္ေတာ့ လွဴလိုက္တဲ့ ကုသိုလ္ေလးက အျပည္႔အ၀ မရေတာ့ဘူး။ ဆိုေတာ့ ၀န္ထုတ္၀န္ပိုးလည္း မျဖစ္ရေအာင္..ကုသိုလ္ေတြလည္း ရေအာင္ စုခ်စ္ရဲ႕ Saving Strategy ကိုေျပာျပမယ္ေနာ္။

နာဂစ္ေလေဘး အလွဴေငြ ေရရွည္အတြက္ ဆိုျပီး စုဗူးေလး တခု လုပ္ထားပါတယ္။ အလွဴအတြက္တေန႔ကို ၁$ စုပါတယ္။ အဲဒါဆို ရက္၃၀ (၁လ) ကို ၃၀$ ရပါမယ္။ စုခ်စ္ရဲ႕ Target ကအနည္းဆံုး တစ္လ $၅၀ စုခ်င္တာပါ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ထပ္ အနည္းဆံုး ၂၀ ထပ္ရေအာင္ ဘာလုပ္သလဲ ဆိုေတာ့ မနက္စာ ေန႔လည္စာ ညစာ စားဖို႔ထဲကွ Saving ထပ္လုပ္ပါတယ္။ ဥပမာ...ထမင္းစားျပီး အေအး ၁.၅၀ တန္ ေသာက္မယ္လုပ္ျပီးမွ...နာဂစ္ သတိရသြားတာနဲ႔ (နာဂစ္သတိရသြားတယ္ဆိုတာ...ထမင္းဆာလို႔ ငိုေနတဲ့ ကေလးေလးေတြရဲ႔ မ်က္ႏွာကို သတိရလိုက္မိပါတယ္။) ...မေသာက္ေတာ့ပဲေနလုိက္တယ္။ အေအးေသာက္မဲ့ အစား..အလကားရတဲ့ ေရကို ရံုးခန္းျပန္ေရာက္မွ တ၀ၾကီး ေသာက္လိုက္တယ္။ ဒါဆို အဲဒီေန႔ အတြက္ ေနာက္ထပ္ ၁.၅၀ ထပ္စုမိျပီေပါ့။ ဟိုတေန႕ကဆို ေယာက်ၤားက Coffee Bean ေသာက္မယ္လုပ္ျပီးမွ ေစ်းၾကီးပါတယ္ေလဆိုျပီး မေသာက္ျဖစ္လိုက္လို႔ ၃.၅၀ စုဗူးထဲလာထည္႔ပါတယ္။ ေန႔တိုင္း...အဲလိုလုပ္ရမယ္၊ လုပ္တယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ ကိုယ္႔အေနနဲ႔ မစားလည္းပဲ ျဖစ္တယ္၊ ဆာလို႔၊ အာဟာရျဖစ္ဖို႔ စားတာမဟုတ္ပဲ အပို သက္သက္ မထင္မွတ္ပဲကုန္တတ္တဲ့ ေငြေလးေတြကို ရံဖန္ရံခါ စုလိုက္တာကိုေျပာတာပါ။

ဥပမာ...ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္သူေတြဆို တေန႔ ၅လိပ္ေသာက္ေနၾကအစား နာဂစ္အလွဴဆိုျပီး ၂လိပ္ ၃လိပ္ေလာက္ေလွ်ာ့ေသာက္ၾကည္႔ပါလား။ ေဟာ..ကုသိုလ္လည္းရ၊ က်န္းမာေရးအတြက္လည္း ေကာင္းေပါ့ေနာ္...။ ဘီယာေသာက္တတ္တဲ့ သူေတြဆိုလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းေပါ့။ ၂ဗူးေသာက္မဲ့ အစား..၁ဗူးေပါ့။ တခ်က္ခုတ္၊ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္မက...ကုသိုလ္လည္းရ၊ ၀မး္လည္း၀၊ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး ေတြလည္း ျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။

အဲလို အပို ထည္႔တာေတြက တစ္လေလာက္ဆိုရင္ $၂၀ထပ္ျပီးရေကာင္းပါတယ္။ ဆိုေတာ့ ေပါင္း ၅၀$ ေပါ့။ ဒါက စုခ်စ္ရဲ႕ နာဂစ္ေလေဘးအတြက္ ရည္ရြယ္ျပီး မွန္မွန္စုသြားမဲ့ ေရရွည္အလွဴ စီမံကိန္းေလးပါ။ ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္က စခဲ့တာဆိုေတာ့ ခုလကုန္ရင္ ၃၀ ေလာက္ရမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းပါတယ္။

*******************************

တေန႔က WP နဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အိမ္လာေတာ့ စုခ်စ္ရဲ႕ စုဗူးကိုျမင္ျပီး ေမးေတာ့ Saving Strategy ကို ေျပာျပလိုက္တာ သေဘာက်သြားတယ္။ သူကေတာ့ လစာနည္းလို႔ အမ်ားၾကီးစုဖို႔ စုခ်စ္မတိုက္တြန္းပါဘူး။ တေန႔ကို (၃၅ ဆင့္) စုဖို႔ပဲေျပာလိုက္ပါတယ္။ မနက္စာ စားတဲ့အခ်ိန္မွာ ၁၀ျပားေလးခဏဖယ္ထား၊ ေန႔လည္ ၁၀ျပား၊ ညေန ၁၅ျပား ေပါင္း...စုေငြ တေန႔ကို ၃၅ျပားစုရင္ တလ ၁၀$ ရပါမယ္။ တေန႔ ၃၅ျပားဟာ ကိုယ္႔အတြက္ ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္္ေပမဲ့ အဲဒီေငြေလးနဲ႔ ျမန္မာျပည္က အထူးသျဖင့္ ကေလးေတြ ရဲ႕ ဘ၀ကို ကယ္တင္တဲ့ေနရာမွာ တစိတ္တေဒသ ပါ၀င္သြားတယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ကုသိုလ္ရလိုက္မလဲလို႔။ ဒီေတာ့ သူက အားရ၀မ္းသာနဲ႔ သူလည္း စျပီးစုေတာ့မယ္လို႔ေျပာပါတယ္။

*******************************

ႏိုင္ငံျခားမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ သူေတြ အနည္းဆံုး လူ၁၀၀၀ ကပဲ တလ $၁၀ လွဴဦး၊ တလကို $၁၀၀၀၀ လွဴနိုင္၊ ကူညီပံ့ပိုးႏုိင္ပါမယ္။ စင္ကာပူပိုက္ဆံနဲ႔ပဲတြက္ၾကည္႔ဦး...$၁၀၀၀၀ ဆို ျမန္မာေငြ သိန္း၈၀ေက်ာ္ရပါမယ္။ ၾကည္႔စမ္း.....မနက္စာ....၁၀ျပား၊ ေန႔လည္စာ ၁၀ျပား၊ ညစာ ၁၅ျပား မသိမသာ ကိုယ္စုလိုက္တာေလးက လူေတြ အမ်ားၾကီး ေပါင္းလိုက္ၾကေတာ့ နာဂစ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားတဲ အိမ္ေတြကို ျပန္ေဆာက္ေပးခ်င္တယ္ဆိုရင္ အိမ္တစ္အိမ္ (၁) သိန္းနဲ႔ မိသားစုေလးေတြ ဘယ္ႏွစ္စုေလာက္ ကူညီႏိုင္သြားၾကမလဲဆိုတာ....။

*******************************

ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာေနရတဲ့ ျမန္မာျပည္ကိုခ်စ္ေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားအေနနဲ႔ အတိဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ကိုယ္႔ေသြးသားျမန္မာမ်ားကို တတ္ႏိုင္သေလာက္လက္တြဲ ကူညီသြားၾကပါစို႔။

ဖူဂ်ီ-စံမွ ေပးေသာ သင္ခန္းစာ

တခါတုန္းဆီက...

စုခ်စ္ရယ္၊ ရံုးက စလံုးတရုတ္၂ေယာက္ (Chin နဲ႔ Mr.Tan) ရယ္ ဂ်ပန္ဖူဂ်ီယာမာေတာင္ကို အတူတူ တက္ခဲ့ဘူးၾကပါတယ္။ ဖူဂ်ီေတာင္တက္ဖို႔ စုခ်စ္ တို႔သြားၾကမယ္ဆိုေတာ့ ရံုးက ဂ်ပန္ေတြက စၾက၊ ေနာက္ၾကတယ္။ ဟုတ္ပါ့မလား။ သြားႏိုင္ပါ့မလားေပါ့။ Chin နဲ႔ Mr.Tan တုိ႔ေတာ့ စုခ်စ္ကို တြဲေခၚေနရတာနဲ႔ ေတာင္ေပၚကို ေရာက္မွာ ဟုတ္ေတာ့ပါဘူးလို႔လည္း ေျပာင္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ စုခ်စ္က .. ကဲ..ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေအာင္ တက္ႏိုင္တယ္ဆို မုန္႔ေကြၽးမလားဆိုျပီး ျပန္ေျပာမိတယ္။ သူတို႔ကလည္း ၾကည္႔ၾကေသးတာေပါ့ေလတဲ့။

ျမန္မာသူမ်ား....ဘာမ်ားမွတ္ေနလည္း မသိပါဘူး။ စုခ်စ္တို႔က က်ိဳက္ထီးရိုးေတာင္၊ မႏၲေလးေတာင္၊ ေရတံခြန္ေတာင္၊ စစ္ကိုင္းေတာင္၊ ပုပၸါးေတာင္၊ စတဲ့ စတဲ့ ျမန္မာျပည္က ေတာင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေတာင္ေျခကေန ေျခလ်င္ခရီးတက္ခဲ့ဘူးတဲ့သူဆိုတာ သူတို႔ မသိၾကဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ စုခ်စ္တို႔ ေတာင္တက္ခရီး စၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။

ဖူဂ်ီေတာင္ကို တက္လို႔ရတဲ့ လမ္းေၾကာင္း၄ခု ရွိတဲ့အနက္....စုခ်စ္တို႔ တက္ခဲ့တဲ့ လမ္းေၾကာင္း ( Fujinomia ) က ေတာင္ေပၚကို အျမန္ဆံုးေရာက္ႏိုင္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလမ္းက တျခားလမ္းေတြနဲ႔စာရင္ ပိုျပီး မတ္ပါတယ္။ မီးေတာင္ ေခ်ာ္ေက်ာက္ခဲေလးေတြ ျပည္႔ျပီး မတ္ေနတဲ့ေတာင္ေပၚကိုတက္ရတာ ေခ်ာ္မက်ေအာင္ အေတာ္ကို သတိထားရပါတယ္။ 5th Station ကေန ေန႔လည္ ၁နာရီက စတက္လိုက္တာ (5th Station - ၇၈၇၂အျမင့္ေပ အထိဘတ္စ္ကား ေရာက္လို႔ ေတာင္ေျခကေန စတက္စရာမလိုပါဘူး။) 6th Station (၈၂၀၀ေပ) လည္း ေရာက္ေရာ...Chin တစ္ေယာက္ လက္ေျမွာက္ အရွဳံးေပးသြားပါတယ္။ သူတို႔ စလံုးေတြခမ်ာ ဘာေတာင္တက္အေတြ႔အၾကံဳမွ မရွိရွာၾကဘူးမႈတ္လား။ ေဟာဟဲ..ေဟာဟဲနဲ႔...ငါ ဆက္မလိုက္ေတာ့ဘူး။ လမ္းေတြကလည္း တအားေခ်ာ္တယ္။ တခုခု ျဖစ္လို႔ က်ိဳးျပဳသြားရင္ မေကာင္းဘူး။ နင္တို႔လည္းမသြားၾကပါနဲ႔လား။ ျပန္ၾကရေအာင္တဲ့။

စုခ်စ္ကေတာ့ စမိတဲ့ ခရီးကို ဒီလို တ၀က္တပ်က္ အရွဳံးေပးတာ လံုး၀ မၾကိဳက္ပါဘူး။ တကယ္ဆို... Chin က စုခ်စ္ထက္ေတာင္ ငယ္တဲ့သူပါ။ အသက္ၾကီးတဲ့ Mr.Tan က မတက္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ေတာ္ေသးတယ္။ Chin ကမတက္ႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့..ေတာ္ေတာ္ကို အံ့ၾသပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စုခ်စ္ကေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲလည္း မေၾကာက္ပါဘူး။ သြားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ခရီး ဘယ္လို အခက္အခဲရွိရွိ ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဆိုေတာ့...ေဟ့ေအး..စုခ်စ္ေတာ့ မျပန္ဘူး။ Mr. Tan ျပန္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေခၚ သြားလိုက္။ စုခ်စ္တစ္ေယာက္ထဲပဲ ဆက္တက္မယ္။ ဒါေပမဲ့ စုခ်စ္ကို 5th Station က ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာ ေစာင့္ေနဖို႔ေတာ့ မွာ လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးထြက္မဲ့ ဘတ္စ္ကား ညေန၆နာရီ အမွီ ျပန္ဆင္းလာခဲ့မယ္ေပါ့။

Mr.Tan ကေတာ့ျပန္ဆင္းခ်င္ပံုမရေသးဘူး။ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ တတ္ႏိုင္သမွ် ဆက္တက္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာက္ကလည္း ေၾကာက္တယ္။ ေတာင္ေပၚတက္တဲ့ ခရီးတေလွ်ာက္ သူ႔ကို ေစာင့္ေခၚႏိုင္မလားဆိုတဲ့ ဂတိ စုခ်စ္ဆီကေတာင္းတယ္။ တကယ္လို႔...စုခ်စ္က သူ႕ကို ေစာင့္ျပီး တက္ေပးမယ္၊ အတူတူ သူ႔ကိုေစာင့္ေခၚမဲ့ အေဖၚရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူဆက္ျပီးတက္ခ်င္တယ္တဲ့။ 5th ကေန 6th ကိုတက္ေတာ့ စုခ်စ္က ဟိုးေရွ႔ေရာက္ျပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္မွာ ျပတ္ျပီး က်န္ခဲ့ ၾကတာေလ။ အဲဒီေတာ့ စုခ်စ္က သူ႔ကို မေစာင့္ပဲတက္သြားမွာ သူက စိုးရိမ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ စုခ်စ္လည္း Mr.Tan ကို ေစာင့္ျပီးေခၚပါမယ္လို႔ ဂတိေပးျပီး ေတာင္ေပၚကို ဆက္တက္ၾကတာေပါ့။ Chin ကေတာ့ 5th Station ကို ျပန္ဆင္းသြားေလရဲ႔။

စုခ်စ္လည္း ဂတိအတိုင္း လမ္းတေလွ်ာက္ Mr.Tan ကို ေစာင့္ေခၚရတာေပါ့ေနာ္။ ကိုယ္က ေရွ႔ကေနတက္ျပီး ...ဒီေနရာကေတာ့ ေခ်ာ္တတ္တယ္။ သတိထား၊ ေက်ာက္တံုး..ခလုတ္တုိက္မယ္ စသျဖင့္ လည္း သတိေတြေပးရေသးတယ္။ ခရီးကေတာ့ ဖင့္တာေပါ့။ သူက တခါတေလ ေခ်ာ္လဲက်မွာ ေၾကာက္လို႔ဆိုျပီး တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ ျဖစ္ေနေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ေျပတဲ့ေနရာေရာက္ရင္ ေရွ့က နည္းနည္း တက္ႏွင့္လိုက္၊ မတ္လာရင္ ၾမ.ႊေည ကို ေစာင့္ေခၚလိုက္၊ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္လိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး 8th Station (၁၀၆၆၀ေပ) ေရာက္ေတာ့ ၃နာရီေက်ာ္ေနျပီ။ ဒီလိုပံုနဲ႔ စုခ်စ္တို႔ ဘယ္လိုမွ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေအာင္မတက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ဖို႔က ေနာက္ထပ္ ေပ၂၀၀၀နီးပါးလိုေသးတယ္။ ကိုယ္႔တစ္ေယာက္ထဲေျခနဲ႔ဆို ဒီအခ်ိန္ေတာင္ထိပ္ေရာက္လုနီးျပီျဖစ္ေပမဲ့ Mr.Tan ကိုလည္း ပစ္ထားလို႔မွမရတာ။ ေနာက္ဆံုး 9th Station (၁၁၃၄၈ေပ) အေရာက္မွာ စုခ်စ္တို႔ ေတာင္တက္ခရီးကို ရပ္လိုက္ရပါတယ္။ ေတာင္ေအာက္ကို ညေန၆နာရီ အမွီျပန္ဆင္းၾကရမွာကိုး။

9th Station မွာ Mr.Tan က သူ႔ကို တိမ္လိပ္ၾကီးေတြ ေနာက္ခံထားျပီး အမွတ္တရ vedio ရိုက္ခိုင္းပါတယ္။ ျပီးေတာ့ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းျပီး...ဘာေျပာလည္းဆိုေတာ့...

I am already more than 50 years old!
Today, 11 thousand height of lovely Fuji-san is under my feet!
I am very proud of myself!
Thanks to Su Su-san… I can’t make this trip without you!
တဲ့။

******************************

ဒီေတာင္တက္ခရီးစဥ္အျပီး စုခ်စ္တစ္ေယာက္ အေတြးေတြ ေ၀ေနမိပါတယ္။

ပထမေတာ့ စုခ်စ္ဟာ ရံုးကဂ်ပန္ေတြ ကို မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ေတာင္ထိပ္ကို မေရာက္ ေရာက္ေအာင္သြားဖို႔ပဲ စိတ္က သန္ေနပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေရာက္ႏိုင္ခဲတဲ့ အိပ္မက္ထဲက ဖူဂ်ီေတာင္ၾကီးကို ေရာက္ခဲ့မွေတာ့ ေတာင္ထိပ္ထိေရာက္ေအာင္ကို သြားခ်င္ခဲ့တာပါ။

ဒါေပမဲ့ စုခ်စ္ေတာင္ထိပ္ကို မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ စိတ္ပ်က္သလားေမးရင္ နည္းနည္းေလးမွ စိတ္မပ်က္ခဲ့ပါဘူးလို႔ ေျဖပါရေစ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ စုခ်စ္တစ္ေယာက္ထဲ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေအာင္ သြားႏိုင္တာထက္စာရင္ စုခ်စ္ဟာ အတူတူခရီးသြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေတာင္တက္လမ္း ခရီးတေနရာထိ တြဲေခၚႏိုင္ခဲ့တာကို ပိုျပီး ဂုဏ္ယူ၊ ေက်နပ္ႏိုင္လို႔ပါ။

******************************

ဘ၀ခရီးလမ္းဟာလည္း ေတာင္တက္သလိုပါပဲ။ ဘ၀မွာ လူေတြဟာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ ထိပ္ဆံုးေရာက္ဖို႔ ၊ အဆင္ေျပဖို႔ အေရးၾကီးသလား။ ဘ၀ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ အကူအညီလိုတဲ့သူေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ကူညီဖို႔၊ ကိုယ္နဲ႔အတူ လက္တြဲေခၚဖို႕ စဥ္းစားမိၾကပါသလား။

ဒီေတာင္တက္ ခရီးေလးဟာ စုခ်စ္ကို အမွတ္မထင္ သင္ခန္းစာေလးေပးခဲ့ပါတယ္။

******************************

ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားမ်ားရဲ႔ အေသြး၊ အသား၊ အသက္ေတြကို နင္းေခ်ျပီး ေတာင္ထိပ္မွာ ေလညွင္းခံေနၾကသူေတြကေတာ့.....။

ပုရြက္ဆိတ္ကိုက္လို႔ မနာႏိုင္ေပါင္

ျမန္မာျပည္ ဆိုင္ကလံုးေလေဘးသင့္သူမ်ားအတြက္ ကူညီမႈနဲ႔ ပါတ္သက္ျပီး ေျပာရရင္...စင္ကာပူက တခ်ိဳ႔ Company ၾကီးေတြဟာ HR ကဦးစီးေပးျပီးေတာ့ Hot Link ေသာ္လည္းေကာင္း၊ Donation Box ေသာ္လည္းေကာင္း ထားေပးျပီး Company အေနနဲ႔ ကူညီမႈေတြရွိၾကပါတယ္။

စုခ်စ္လည္း ကိုယ္႔ Company အေနနဲ႔ တခုခု လုပ္ေပးမွာကိုေမွ်ာ္လင့္မိတာေပါ့ေလ။ ဒါနဲ႔ ရံုးက ကိုယ္႔ထက္ အလုပ္၀င္တာ Senior က်တဲ့ သူေတြကို တုိင္ပင္ၾကည္႔တယ္။ HR ကုိ ဘယ္လို အေၾကာင္းၾကားၾကမလဲ။ ဘယ္သူမ်ား Initiated လုပ္ၾကမလဲလို႔။ ကုိယ္ကလည္း ဒီ Company ကို ၀င္ကာစ။ HR မွာလဲ အသိ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ Senior တစ္ေယာက္ ေျပာကေတာ့ ဒီ Company ကလုပ္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ဲ ကိုယ္႔ အနီးအနား အဖြဲ႔ကလူေတြဆီကရသမွ်လွဴရလည္း အျမတ္ေပါ့ဆိုျပီး အလွဴေငြ ေကာက္လုိက္တယ္။

စုခ်စ္တို႔ Company မွာ တကယ္က Policy ရွိပါတယ္။ By Rights ေျပာရရင္ Company မွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြဆီက ဘာအလွဴေငြမွ ေကာက္ခြင့္မရွိပါဘူး။ စုခ်စ္ကေတာ့ ဒါကို သိသိၾကီးနဲ႔ ပိုက္ဆံလိုက္ေကာက္တာပါ။ တကယ္လို႔ HR ကမေတာ္တဆမ်ားေမးခဲ့လွ်င္ ဘယ္လိုေျဖရွင္းမယ္ဆိုတာလဲ Mentally Prepare လုပ္ထားပါတယ္။

အဲဒီီ Rules ေတြသာရွိေနေပမ စုခ်စ္တို႔ အဖြဲ႔မွာ တေယာက္ေယာက္ ကေလးေမြးရင္ ျဖစ္ျဖစ္၊ နာေရးကိစၥပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အလွဴေငြ ေတြ ကိုယ္လည္း ထည္႔ေနရတာပဲ။ ကိုယ္တခါမွ မျမင္ဘူးတဲ့ Operator ရဲ႔ ကေလး ေဆးရံုတက္တာကအစ ေစတနာ ထက္ထက္သန္သန္ လွဴခဲ့ဘူးတာပဲ။

ခု ျမန္မာ ႏိုင္ငံက ဆိုး၀ါးလြန္းတဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္ အလွဴေငြ ေကာက္တာ လူသားျခင္းစာနာေထာက္ထားမႈရွိသင့္တယ္လို႔လဲ ကိုယ္႔ဘာသာျမင္မိတာေပါ့ေနာ္။ ကုိယ္႔အဖြဲ႔က လူေတြကလည္း မင္းေကာက္လို႔ မဟုတ္ တုိ႔ထည္႔ခ်င္လို႔လို႔ ေျပာမဲ့ သူေတြခ်ည္းပါပဲ။

ျမန္မာေတြ ၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ Company အေနနဲ႔ ဘာမွ ျဖစ္မလာတာေတာ့ စိတ္ထဲမတင္မက်ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ခုတပတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီတုိင္းထိုင္ျပီး မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တကယ္လို႔ ကိုယ္က Initiated လုပ္လိုက္လို႔ ရလဲ အျမတ္ဆိုျပီး HR ကို စံုစမ္းၾကည္႔ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ဒီ Company အေနနဲ႔ ဘာမ်ား အစီအစဥ္ရွိသလဲလို႔။

HR က ဘယ္လို ျပန္လာလဲဆိုေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ကတဲက US Head office ကို ျမန္မာေလေဘးအတြက္လွဴဖို႔ေမးခဲ့ပါတယ္တဲ့။ US Head office ကလက္မခံပါဘူးတဲ့။ ျမန္မာျပည္အတြက္ မလွဴဘူးေပါ့ေလ။ သူတို႔ မလုပ္ေပးဘူးဆိုလဲ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ကုိယ္႔မွာကေတာ့ ကိုယ္႔လူမ်ိဳးအေရးအတြက္ ေမးဖို႔က တာ၀န္ရွိတယ္ေလ။

ဒါနဲ႔ ဒီေန႔မနက္လဲၾကေရာ HR ကေရာက္ေနတဲ့ e-mail တစ္ပုဒ္ကို ကိုဖတ္ျပီး၊ စုခ်စ္တို႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ စုခ်စ္တို႔ Company က တရုတ္ငလ်င္အတြက္ အလွဴ တရုတ္ေငြ (၁) သန္းလွဴထားတယ္ေလ။ ျပီးေတာ့ Individual လွဴလို႔ရတဲ့ Links ေတြ လည္းေပးထားေသးတယ္။ သူတို႔ ျမန္မာျပည္ၾကေတာ့ ဘာလို႔ လုပ္မေပးခ်င္တာလဲ။

(စုခ်စ္အေနနဲ႔ တရုတ္ျပည္ ငလ်င္ေဘးရဲ႔ ေန႔စဥ္ သတင္းေတြ ၾကည္႔ျပီး တကယ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ အေဆာက္အအံုေတြေအာက္မွာ နာက်င္စြာနဲ႔ ကယ္မဲ့သူ အေရာက္ကို ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ ေစာင့္စားေနရတဲ့ အျဖစ္ဆိုးကို ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ သူတို႔ ကို လွဴတဲ့ အတြက္လည္း သာဓုေခၚပါတယ္။ စကားခ်ပ္။)

ဒါနဲ႔ ရံုးက သူငယ္ခ်င္း မေလးတရုတ္က အဲဒီတရုတ္ အလွဴ e-mail ကို code ျပီး ျပန္ေရးတာေပါ့ေနာ္။

How about Myanmar Cyclone disaster? ဆိုျပီးေတာ့...။

HRကဘာျပန္ေရးလဲဆိုေတာ့ စုခ်စ္တို႔ Company က တရုတ္မွာ Operation ရွိျပီး ျမန္မာမွာေတာ့ Operation မရွိလို႔ပါတဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ရဲ႔ e-mail ထဲမွာေတာ့ Company ဟာ အျမဲတမ္း Tragic Events ေတြကို ေစာင့္ၾကည္႔ ကူညီပါတယ္လို႔ ဘာလို႔ ေရးထားရတာလဲ။

ဒီေန႔ မနက္ပိုင္းတခုလံုး very disappointed...။ ဒီ Company မွာဆက္ျပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ကုန္ပါတယ္။ Company မွာ ရွိေနတဲ့ ျမန္မာ ၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ဟာ don’t care လို႔ အလုပ္ခံရသလို ခံစားမိပါတယ္။ တျခား စင္ကာပူက Company ေတြလည္း ျမန္မာျပည္မွာ Operations မရွိၾကပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ရံုးေတြက ၀ိုင္းျပီး ကူညီၾကပါတယ္။ ခုေတာ့ အလွဴမထည္႔ရင္ေတာင္ စာနာတဲ့ e-mail ေလးေရးေပးဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ ခံစားရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ စိတ္ကိုျပန္ေျဖျပီး ကုိယ္ control လုပ္လို႔မရတဲ့ ကိစၥအတြက္ မစဥ္းစားေတာ့ပဲေနလိုက္ပါတယ္။ ကုိယ္႔ လူမ်ိဳးေတြထဲမွာေတာင္ ရက္စက္ေနတဲ့သူေတြရွိေနေသးတာ က်ားကိုက္တာနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ေတာ့ Company ကလုပ္မေပးတာ ပုရြက္ဆိတ္ကိုက္သေလာက္ေပါ့ေနာ္။ ဒါကို VP နဲ႔ Round Table လုပ္လို႔ကေတာ့ (Complaint) ေျပာျပီးသားပဲ လို႔ ေတးထားလိုက္တယ္။

*********************************

ဒီ စေန ဖုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ စုခ်စ္တုိ႔ အ၀တ္အစားေတြ အလွဴလက္ခံပါမယ္။ အဓိက ကဖုန္းၾကီးေက်ာင္းကို လာတဲ့ တရုတ္ေတြက လွဴခ်င္တယ္ဆိုလို႔ သူတို႔ အတြက္ လုပ္ေပးတာပါ။ မလာႏိုင္တဲ့ တရုတ္အိမ္ နည္းနည္းပါးပါးလဲ သြားယူေပးရမွာေပါ့။ အဲဒီမွာ အ၀တ္အစားေတြ ထုတ္ဖို႔ စုခ်စ္ရံုးက စကၠဴပံုးေတြ ထပ္ေတာင္းရပါတယ္။

ျပီးခဲ႔တဲ့ အေခါက္ ေတာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတရုတ္ေလးက ပဲသြားေတာင္းေပးတာပါ။ ဒီတခါေတာ့ စုခ်စ္ကိုယ္တိုင္လိုက္သြားျပီး Receiving Store ကလူေတြနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာျပည္က ေလေဘးသင့္သူေတြကို ပို႔မဲ႔ ပစၥည္းေတြ လွဴတာ ထုတ္ဖို႔ ေတာင္းရတာဆိုျပီး ေျပာရတာေပါ့ေနာ္။ အဲဒီမွာ Receiving Store ကလူေတြေရာ၊ Security က ၀န္ထမ္းေတြကပါ ျမန္မာျပည္ အေၾကာင္းကုိ စိတ္၀င္တစားပဲေမးၾကတာေပါ့ေလ။ လူေတြဘယ္ေလာက္ ေသၾကသလဲ။ ဘယ္ေလာက္ေလာက္ေတာင္ ဒုကၡေတြေရာက္ၾကရသလဲဆိုျပီးေတာ့ ေမးၾကတာေပါ့။ စကၠဴပံုးေတြကိုလည္း ဘယ္ေလာက္လိုခ်င္လဲ။ အသစ္ သန္႔သန္႔ေလးေတြ စုေပးထားမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

အဲဒါဒီေန႔ သြားယူေတာ့ ပံုးသန္႔သန္႔ေလး ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ စုေပးထားတဲ့ အျပင္ စကၠဴပံုးၾကီး ၂ပံုးနဲ႔ ပိုလို ရွပ္ေတြ အျပည္႔ကိုလည္း လွဴလိုက္ပါတယ္။ ပိုလိုရွပ္အျဖဴေရာင္ေတြက ၀ါေနေတာ့ စုခ်စ္က ေတာ္ေတာ္ေဟာင္းေနတယ္လို႔ ထင္ျပီး အင္တင္တင္ေပါ့ေနာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြက အသစ္စက္စက္ မ၀တ္ရေသးတာေတြပါ။ ဂိုေဒါင္ထဲမွာ ၾကာေနလို႔ ၀ါေနၾကတာေလ။ သူတို႔ အားလံုး အားတက္သေရာ လာသယ္တဲ့ ကားေပၚကို ၀ိုင္းျပီးတင္ေပးၾက၊ ပံုးေတြ ေပးတာမ်ား မ်ားလြန္းလို႔ ေတာ္ပါျပ၊ီ ရပါျပီလို႔ ေျပာယူရတယ္။ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီးလွဴမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလို ေစတနာ ထားျပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ သူတို႔လုပ္ေပးတာျမင္ရတာ အရမ္းကို ၀မ္းသာျပီးေက်းဇူးလဲတင္မိပါတယ္။

ဒါန မစုခ်စ္တုိ႔ လည္း မနက္က ပုရြက္ဆိတ္ကိုက္လို႔ စိတ္ပ်က္ရတာေတြေတာင္ ေမ့သြားပါေပါ့လား.....။

လွဴၾကမယ္ ကူၾကမယ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ကြယ္

ဒီေန႔ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ တို႔ ျမန္မာျပည္ျပန္ၾကတယ္။ ဒီတခါ ေဖေဖတို႔ စင္ကာပူမွာ ၃လ ေက်ာ္ ၄လ နီးပါးေလာက္ ေနသြားၾကတယ္။ ခုေတာင္ နာဂစ္ျဖစ္ေတာ့ စိတ္ပူျပီး ျပန္ဖို႔ စီစဥ္ထားတဲ့ ရက္ ေစာျပီးျပန္သြားၾကတာ။ ေန႔လည္ ၁နာရီေလာက္ ေဖေဖတို႔ကို ေလဆိပ္လိုက္ပို႔ ေပးျပီး စုခ်စ္ရယ္၊ ေယာက်ၤားနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္ စင္ကာပူ အေရွ႔၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ က နာဂစ္အတြက္ အ၀တ္အစားလွဴခ်င္ျပီး မအားလို႔ သြားမလွဴႏိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက အ၀တ္အစားေတြ လိုက္သယ္ျဖစ္ပါတယ္။

ပထမေတာ့ ရလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ထုတ္ပိုးျပီးတာနဲ႔ လမ္းျပၾကယ္ကို တန္းပို႔ မလို႔ပါပဲ။ ဒါေပသိ ရလာတာေတြမ်ားလြန္းလို႔ လမ္းျပၾကယ္ကို ထရပ္ကားနဲ႔ တခါထဲလာသယ္ေပးလို႔ ရမလားလို႔ အကူအညီ ေတာင္းလိုက္ရပါတယ္။

ရတဲ့ ပစၥည္းေတြကေတာ့ ေယာက်ၤား မိန္းမ အ၀တ္အစားေတြရယ္၊ ကေလး ၃လသားေလာက္ကေန ၁၀ႏွစ္ေလာက္ထိ ၀တ္လို႔ရတဲ့ အ၀တ္အစားေတြရယ္၊ ကေလး ဖိနပ္ေလးေတြရယ္၊ အေႏြးထည္၊ ေစာင္၊ အိပ္ရာခင္း၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ၊ မိန္းမလက္ကိုင္အိတ္ စတာေတြပါ။

အဲဒါေတြကို ရံုးက ၾကိဳတင္ယူထားတဲ့ စကၠဴပံုးေတြထဲမွာ ခြဲျပီး ေယာက်ၤား မိန္းမ ကေလး အေႏြးထည္ ေစာင္ စသျဖင့္ သတ္သတ္စီျပန္ထည္႔၊ အနံ႔ မနံေအာင္၊ ပိုးဟပ္မ၀င္ေအာင္ ပရုတ္လံုးေတြထည္႔လုပ္ၾကပါတယ္။ စကၠဴပံုးထဲမထည္႔ခင္ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္နဲ႔ အရင္ထုတ္လိုက္ပါေသးတယ္။ မေတာ္တဆ စကၠဴပံုးကို ေရစိုရင္ အထဲကို မစိုေအာင္လို႔ပါ။

ပစၥည္းေတြစီ၊ ျပန္ထုတ္ပိုးေနရင္း လွဴတဲ့သူေတြကိုလည္း သာဓုေခၚမိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆို အိပ္ရာခင္း အသစ္စက္စက္ကို လွဴလိုက္တာပါ။ တခ်ိဳ႕လည္း အက်ႋေတြက အေကာင္းစားေတြရယ္၊ ရယ္စရာ ေျပာရရင္ ကိုယ္႔မွာေတာင္ အိတ္ေလာက္ေကာင္းတာရွိဘူး။

စုခ်စ္ကေတာ့ ထမီေတြမ်ားမ်ားလွဴလိုက္တယ္။ ေမေမ စင္ကာပူတေခါက္လာတိုင္း ယူလာတဲ့ ထမီေတြကို ရန္ကုန္ျပန္ရင္ အားလုံးျပန္မထည္႔ေပးပဲေနေတာ့ တေခါက္လာ တခါစုနဲ႔ အမ်ားၾကီးကိုျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ဟိုမွာ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးေတြက ေဘာင္းဘီ ၀တ္မွာမဟုတ္ေတာ့ ထမီေတြလိုမွာစိုးလို႔ ေမေမကထမီကို ဦးစားေပးလွဴခိုင္းပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မိုးတြင္းေရာက္ေနျပီမို႔ အေႏြးထည္ကိုလည္း လွဴျဖစ္ပါတယ္။ ရတာေတြက တီရွပ္ေတြမ်ားလို႔ အက်ႌအေနနဲ႔ေတာ့ ေယာက်ၤားမိန္းမ မေရြးေတာ့ ၀တ္လို႔ရၾကမွာပါ။

ထုတ္ပိုးျပီးေတာ့ စုစုေပါင္း ၂၅ ထုတ္ရပါတယ္။ ဒါေတြက ဒီမွာၾကည္႔ေတာ့သာမ်ားေနသလို ထင္ရေပမဲ့ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဆင့္ပါးစပ္ႏွမ္းပက္သလို ရွိေနဦးမွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါေတြ ေလေဘးသင့္တဲ့ သူေတြဆီသာ အျမန္ေရာက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရေတာ့မွာပါ။

စာအုပ္အနီေလးနဲ႔ စုခ်စ္သူ

ျမန္မာ passport အနီကိုင္ထားတဲ့သူေတြဆို အရမ္းမ်က္ႏွာငယ္ရတာပဲ။ ျမန္မာမွန္းသိရင္ ႏိုင္ငံတကာ ေလဆိပ္ေတြက အရမ္း ႏွိမ္ခ်င္ၾကတာပဲ။ ေဟာက္လိုက္၊ ဟန္းလိုက္နဲ႔ ဆိုတဲ့ ေျပာတဲ့အသံေတြကို ရံဖန္ရံခါ ၾကားရတတ္ပါတယ္။ ေျပာတဲ့သူက သူကိုယ္တိုင္ပဲ အႏွိမ္ခံခဲ့ရလို႔ ေျပာျပတာလား။ ေလဖမ္းတရားနာျပီးေတာ့ မင္းတို႔ ျမန္မာဆိုတာသိတာနဲ႔ ေလဆိပ္ကျပဴးျပဲစစ္ေတာ့မွာပါကြာ ဆိုျပီး တမင္ေလွ်ာက္ေျခာက္တာ ေလလားေတာ့မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ စုခ်စ္ကေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ေျပာျပခ်င္ ပါတယ္။

အလုပ္သေဘာအရ စင္ကာပူမွာ အလုပ္စ၀င္ကတဲက တျခားႏုိင္ငံေတြကို ခရီးထြက္ရေလ့ရွိပါတယ္။ စာအုပ္အနီ မို႔လို႔ဆိုျပီး တခါမွ ေဟာက္ဟန္းတာ၊ အထင္ေသးတာ၊ လံုး၀လံုး၀ မေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရဘူးပါ။ အလုပ္ကိစၥရွိလို႔ ပဲသြားသြား၊ အလည္အပတ္သေဘာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံကိုလာတဲ့သူကို အဲဒီႏိုင္ငံက အိမ္ရွင္ေတြအေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အဓိပၸါယ္မဲ့ေဟာက္ဟန္းစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ကိုယ္႔မွာအျပစ္မရွိပဲ ေဟာက္တယ္ဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္း Complaint လုပ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံတိုင္း Immigration အ၀င္မွာေတာ့ ဘာလာလုပ္လဲ၊ ဘာအတြက္လာလဲ၊ ဘယ္မွာေနမွာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ စသျဖင့္ Typical (လူတိုင္းကိုေမးေနၾက) ေမးခြန္းေတြ ေမးမွာပါပဲ။ ဒါကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျဖႏိုင္ရင္ ျပီးတာပါပဲ။ ဘယ္သူမွ ေတာ့ အေျခာက္တိုက္ ေဟာက္ဟန္းတာ မလုပ္ပါဘူး။ လုပ္စရာ အေၾကာင္းလဲ မရွိပါဘူး။ ကိုယ္က အိအဲ ....နဲ႔ မေျပာတတ္ မဆိုတတ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ လုပ္ေနရင္ေတာ့ သူတို႔ ဆိုတာ ေျပာတာခံေပါ့။

ကိုယ္႔ အျပစ္နဲ႔ ကိုယ္အေျပာခံရတုိုင္း စာအုပ္အနီဆို အထင္ေသးတယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။
တခါတခါ... သူတို႔ႏိုင္ငံ၊ ဒါမွမဟုတ္ Individual ေလဆိပ္ ရဲ႕ Rules and Regulation ေတြအရ ျမန္မာ Passport ဆိုရင္ အပို စစ္ေဆးစရာ ေတြရွိတာမ်ိဳးေတာ့ ၾကံဳဘူးပါတယ္။ ဒါလည္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာျပီး စစ္ၾကတာပါပဲ။ ဒါထက္ေတာ့ မပိုပါဘူး။ ကိုယ္ကသာ မွန္မွန္ကန္ကန္ ျဖစ္ဖို႔ အေရးၾကီးတာပါပဲ။

စုခ်စ္ကေတာ့ ျမန္မာမို႔လို႔ သူမ်ားကအထင္ေသးတယ္ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးကို လံုး၀လံုး၀ လက္မခံႏုိင္ပါဘူး။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္စီရဲ႕ အျမင္အေတြးနဲ႔သာ ဆိုင္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္႔ျမန္မာကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က အထင္ေသးေနရင္ေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးေတြဟာဆိုရင္ျဖင့္ သူမ်ားက ဘာမွမေျပာခင္ ကိုယ္ဘာသာ အေတြးနဲ႔ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ရွက္ေနၾကသူမ်ားလို႕သာေျပာခ်င္ပါေတာ့တယ္။

တျခားႏိုင္ငံကို သြားဖို႔လုပ္တိုင္း Visa ေလွ်ာက္ရ၊ Interview ၀င္ရတာေတြက အလုပ္ရႈပ္လြန္းလို႔ စိတ္ပ်က္ေသာ္လည္းပဲ၊ ကိုယ္႔ Passport မွာ Visa စာရြက္ေတြနဲ႕ ျပည္႔ေနလို႔ စာအုပ္ကုန္လြယ္ျပီး Passport အသစ္အတြက္ ပိုက္ဆံေစ်းၾကီးေပးရမွာ ႏွေမွ်ာေသာ္လည္းပဲ၊ တခါတခါ Visa ေလွ်ာက္ရမွာ အခ်ိန္မမွီေတာ့လို႔ Seminar ေတြ လက္လြတ္တတ္ေပမဲ့လည္း၊ ဒီေန႔ ဒီခ်ိန္ထိ ငါ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတဲ့ စကားကို ျမိန္ရည္ရွက္ရည္ ေျပာခ်င္ေသးသမို႔ စာအုပ္အနီေလး ကိုသာ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစြာျဖင့္ ဖက္တြယ္လ်က္ရွိပါေၾကာင္း.....။