အရာရာ ျမဲသမွတ္လို႔ ကြယ္....

 ေနာက္၃လ ဆို ၁၀ႏွစ္ၾကာ ေနခဲ့တဲ့ အခု လက္ရွိရံုးေနရာကေန ရံုးအသစ္ကို ေျပာင္းရေတာ့မယ္။ လိုတဲ့ ပစၥည္းေတြလည္း စသိမ္းေနျပီ၊ မလိုတာေတြလည္း အကုန္လႊတ္ပစ္ေနရျပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္၂၀၁၁ခုႏွစ္မယ္ ကိုယ့္ရံုးဝင္းႀကီးနဲ႔ အေဆာက္အအံုတစ္ခုလံုး သူမ်ားကို ေရာင္းလိုက္ျပီး ေနာက္ေျပာင္းရမဲ့ ရံုးအသစ္ၾကီးဆီ ေဆာက္လုပ္မျပီးခင္စပ္ၾကား လက္ရွိရံုးကိုပဲ ပိုင္ရွင္ဆီကေန ႏွစ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ထပ္ငွားေနၾကရတာကိုး။ ေျပာရရင္ ကိုယ္အရင္ကပိုင္တဲ့အိမ္ကို ေရာင္းျပီး ျပန္ငွားေနၾကတဲ့ သေဘာေပါ့။ ဆိုေတာ့... အဲ့ဒီ ရံုးဝင္းၾကီး ေရာင္းျပီးျပီးခ်င္းမွာ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ပိုင္ရွင္စိတ္ၾကိဳက္ သူတို႔ ေျပာင္းခိုင္းတဲ့ ေနရာေျပာင္းေပးခဲ့ရေသးတယ္။ အဲ့တုန္းကေတာ့ ရံုးတြင္း အေပၚ ေအာက္ ေျပာင္းတာမို႔ ဒီေလာက္ အလုပ္မရႈပ္လွဘူး။ အခုကေတာ့ တျခားသတ္သတ္ ေနရာကို ေျပာင္းရမွာဆိုေတာ့ ပိုျပီး အလုပ္ရႈပ္ရေတာ့တယ္။ လႊတ္ပစ္စရာ သိမ္းဆည္းစရာေတြလည္း တေထာၾကီးပဲ။

ဒီေန႔ ဌာနက အၾကီးဆံုး ဒါရိုက္တာ နဲ႔ အစည္းအေဝးမွာ ရံုးအသစ္ေေရာက္ရင္ ဌာနခြဲေတြအလိုက္ seating plan ထိုင္ရမဲ့ ေနရာေတြကို ျပေပးတယ္။ ဒါရိုက္တာက အေနာက္တိုင္းသားပီပီ ဘာကိုမွ မထိန္းခ်ဳပ္ဘူး။ ကိုယ္ထိုင္ရမဲ့ ေနရာ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ညွိၾကလို႔ ေျပာတယ္။ တကယ္လို႔ ဒီလူ႔ေဘးမွာ မထိုင္ခ်င္ဘူးတို႔၊ ဟိုလူ႔ ေဘးမွာ မထို္င္ခ်င္ဘူး ဆိုတဲ့ ျပႆနာ ရွိရင္ သူ႔ကို လာေျပာလွည့္လို႔ ေျပာတယ္။

မေရႊစုတို႔ ဌာနခြဲမွာ လူက ၁၅ ေယာက္။ အဲ့ထဲမွာ ၃-၄ေယာက္ေလာက္က သိပ္မတည့္ၾကေတာ့ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း ကပ္ျပီး မထိုင္ခ်င္ၾကဘူး။ မေရႊစုလည္း မိန္းကေလးက ကိုယ္ပဲရွိေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ ေဗာ္လန္တီယာ လုပ္ျပီး အားလံုးအဆင္ေျပ မွ်တေအာင္ ေနရာခ်ေပးလိုက္တယ္။ ၁၅ေယာက္မွာ ၁၄ေယာက္ေလာက္က ကိုယ္ခ်ေပးတဲ့ေနရာကို သေဘာတူတယ္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ အင္တင္တင္၊ အဲ့လူက အဖြဲ႔ထဲမယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဘယ္သူနဲ႔မွ မတည့္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း သူနဲ႔ ကပ္မထိုင္ခ်င္ဘူး။ ဒါကို သိလို႔ မေရႊစုက အနစ္နာခံျပီး သူ႔ေဘးမွာ ထိုင္ေပးလိုက္တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ သည္းခံႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္၊ သူကလည္း ကိုယ့္အေပၚ အဲ့ေလာက္မဆိုးဘူးဆိုတာ သိတယ္။ ဒါေပတဲ့ သူက ျပတင္းေပါက္နား ေနရာ တျခားအဖြဲ႕ကယူထားျပီးသားကို မရလို႔ မေက်နပ္ဘူး။

ဒါနဲ႔... ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ က ရံုးတြင္း အခန္း ေျပာင္းခါနီး ပြစိပြစိ လုပ္ခဲ့ၾကတာေတြ ျပန္မွတ္မိေနေသးတယ္။
ရံုးခန္းအသစ္က ေသးလွေခ်ကလား စားပြဲကလည္း ေသးေသးေလး ေနရာေတြကက်ပ္တယ္ သူ႔အခန္းကေတာ့ ပိုၾကီးေနပါလား ငါ့အခန္းက်ေတာ့ ေသးလိုက္တာ ငါ့ေနရာက်ေတာ့ ေလေကာင္းေလသန္႔ မရဘူး စသျဖင့္ ေပါ့ေလ... သိတယ္ မႈတ္လား... လူဆိုေတာ့ လူပီပီ မေက်နပ္ခ်က္ေတြက တယ္မ်ားေပါ့။ အဲ့တုန္းက ေနရာ မၾကိဳက္ဆိုတဲ့သူေတြ... ေဟာ ...ၾကည့္ပါဦး... ေနရေတာ့လည္း ခဏပါပဲ... အခု ထပ္ေျပာင္းရျပန္ျပီ။

အဲ့ဒီတုန္းက ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ စာေလး သတိရမိလို႔ ျပန္ဖတ္မိတယ္။ ကို္ယ္ေရးတဲ့စာေလးဖတ္ျပီး သေဘာက်မိလို႔... အရာရာ ျမဲသမွတ္လို႕ကြယ္။ ။

+++++
၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာ

အခုတေလာ ႐ံုးမွာ ႐ႈပ္ရွက္ေတြ ခတ္ေနတယ္။ ႐ံုးခန္းေနရာ ေျပာင္းရမွာမို႔ ပစၥည္းေတြ သိမ္းရ ဆည္းရ အေဟာင္းအျမင္း ႏွစ္ခ်ိဳ႕ ေနတာေတြ လႊတ္ပစ္ရနဲ႔ အားကို အားဘူး။ ကိုယ့္စားပြဲေလး ကိုယ္ရွင္း ကိုယ့္ပစၥည္းေလးကိုယ္ သိမ္းရတာေလးကိုတင္ ေခါင္းေတြ မူးလာတယ္။ ဒါေတာင္ ကၽြန္မမွာ မိန္းမသား ဆိုတဲ့ အရွိန္နဲ႔ ( ကိုယ့္အုပ္စုမလဲ မိန္းခေလးက တစ္ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ ) ရွိတဲ့ ေယာက္်ား ဘသားေတြက ကိုယ့္ကို တျခား အလုပ္ေတြ ႐ံုးခန္းရွင္းဖို႔ေတြ ႐ံုးခန္းပစၥည္း သိမ္းဖို႔ေတြ လာမခိုင္းၾကဘူး။ ေမာင္မင္းၾကီးသားေတြ ေက်းဇူးၾကီးပ။

႐ံုးခန္းထဲက ပစၥည္းေတြ ရွင္းၾကေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရွင္းထုတ္ရတာက ဖိုင္တြဲေတြ။ ဖိုင္ေတြအထဲက ႐ံုးစာရြက္ Company/ Technical related info ေတြ အားလံုး ဖ်က္ဆီးျပစ္ရျပီး File holder ေတြက်ေတာ့ လႊတ္ပစ္။ ျပီးေတာ့ ဟိုတုန္းက hardware ပစၥည္းေတြ။ စားပြဲတင္ ပန္ကာ အေသးေလးေတြ၊ ကြန္ျပဴတာ ပါ၀ါၾကိဳးေတြ။ အားလံုးနီးပါးက အေကာင္းေတြ အသစ္အတိုင္းေတြ၊ ပစ္လိုက္ရတာဆိုတာမ်ား နည္းတာ မႈတ္ဖူး။ အသစ္ရမယ့္ ႐ံုးခန္းက အခုေလာက္ မက်ယ္ေတာ့ မလိုတာေတြ ထားလို႔ မရေတာ့ဘူးတဲ့။ ကိုယ့္ဆီက အဲသလို ပစၥည္းအေသးအဖြဲေလာက္ ပစ္ရတာကို မေရႊစုက သေမ်ာေနတာ။ ေအာက္ထပ္ ႐ံုးခန္းက ပစၥည္းေတြဆို ပိုေတာင္ ဆိုးေသးသတဲ့။ အခန္းၾကီးကို ဘာမွ မရွိေအာင္ empty ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျပီး မွ lease လႊဲရမွာဆိုေတာ့ အခန္းထဲရွိတဲ့ ထိုင္ခံုေတြ စားပြဲေတြ အားလံုး  scrap ပစ္လိုက္ပဲ... ။ စည္းေဝးခန္း က စားပြဲၾကီးေတြဆို အသစ္စက္စက္ၾကီးေတြရယ္။ အဲသာေတြ အားလံုးလည္း ပစ္ပဲ ...  ။

ဝန္ထမ္းေတြကို အဲသာေတြ ျပန္ေရာင္းပါလားဆိုေတာ့ company policy အရ  scrap လုပ္မယ့္ တရား၀င္ vendor ကို လႊဲတာကလြဲလို႔ က်န္တာ မလုပ္ရတဲ့။ vendor ေတြကေတာ့ ေစ်းေကာင္းနဲ႔ ေရာင္းစားမွာေပါ့...။

+++++

၂၀၀၁ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ

လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ တုန္းကလည္း ဒီလိုမ်ိဳး ၾကံဳဖူးခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ပိုဆိုးသေပါ့။ ကြန္ျပဴတာ ေမာ္နီတာေတြ ထုတ္လုပ္တဲ့ ဂ်ပန္ စက္ရံု ၾကီးကို ထုတ္လုပ္မႈ ရပ္ဆိုင္းလိုက္ျပီး ရံုးကိုပါ ျဖဳတ္လိုက္တာ ဆိုေတာ့ ရွိသမွ် ပစၥည္းေတြ ရွင္းရတာ။ အရင္က စေတရွင္နရီ စာေရးကရိယာ လိုအပ္လို႔ သြားေတာင္းရင္ ခဏခဏ မေတာင္းနဲ႔၊ မေပးႏိုင္ဘူး ဘာညာနဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြကို ေျပာတတ္တဲ့ သူေတြေလ ... ေဟာ ... ႐ံုးျဖဳတ္မယ္လဲ ဆိုေရာ... စာေရးကရိယာ ေတြ ထားတဲ့ အခန္းကို ဖြင့္လိုက္တာ ထြက္လာတဲ့ ခဲတံေတြ ေဘာပန္ေတြ စာအုပ္ေတြ ေပတံေတြ ဆိုတာ ေအာတိုက္ပဲ။ အဲသာေတြ...သူတို႔လည္း မသံုးရ၊ ဘယ္သူမွလည္း သံုးလို႔ မရ၊ အိမ္ကိုလည္း ယူသြားလို႔ မရနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ပစ္တဲ့အထဲပဲ ပါသြားပါေရာလား။

အဲဒီ႐ံုးမွာတုန္းကေတာ့ စားပြဲေတြ ထိုင္ခံုေတြ ကြန္ျပဴတာေတြ ပရင္တာေတြကို scrap မလုပ္ခင္ ၀န္ထမ္းေတြ ၾကိဳက္တဲ့ဟာကို ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ျပန္ေရာင္းေပးၾကတယ္။

အဲသမွာေလ... ေျပာရအံုးမယ္။ မေရႊစု အဲဒီ ႐ံုးကို ဝင္ခါစက စားပြဲ အသစ္ ထိုင္ခံု အသစ္ေတြ ေပးလို႔ ထိုင္ေနတာ ၂ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ HR က လူတစ္ေယာက္က မေရႊစု ထိုင္ခံုၾကီးကို တျခားထိုင္ခံု တစ္ခု နဲ႔ လာလဲတယ္။ ကုလားထိုင္ပံုစံ အရြယ္အစားေတြ က အတူတူ အေရာင္ပဲကြဲတာ။ အဲသာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့တဲ့... မေရႊစု ထိုင္ေနတဲ့ ထိုင္ခံု အျပာေရာင္ က မန္ေနဂ်ာ အဆင့္ေတြ ပဲ ထိုင္တာမို႔လို႔တဲ့။ အင္ဂ်င္နီယာေတြရဲ႕ ထိုင္ခံုက ပန္းေရာင္တဲ့။ ရာထူး အဆင့္အတန္း အလိုက္ အေရာင္ ခြဲထားတာတဲ့။ စားပြဲဆိုလည္း မန္ေနဂ်ာဆို ဘာပံုစံ၊ အင္ဂ်င္နီယာဆို ဘာပံုစံ စသျဖင့္ ခြဲထားေသး သတဲ့။ ကိုယ္ထိုင္ေနတဲ့ ထိုင္လက္စခံု အတင္းယူသြားတာ မၾကိဳက္ေပမယ့္ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ေပးလိုက္ရေရာ။

အဲဒီ မေက်နပ္ခ်က္က ရွိေနေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ပစၥည္းေတြ ၀ယ္လို႔ ရတယ္လည္း ဆိုေရာ ဒါရိုက္တာေတြရဲ႕ ဂငယ္ ပံုစံ စားပြဲ အၾကီးၾကီးကို စလံုးေဒၚလာ ၅၀ ေပးျပီး ၀ယ္ပလိုက္တယ္။ ေစာနက မန္ေနဂ်ာပဲ ထိုင္ရတယ္ ဆိုတဲ့ အျပာေရာင္ ဆံုလည္ ထိုင္ခံု ၂ခံု ကို တစ္ခံု ၁၅ေဒၚလာနဲ႔ ၀ယ္ပလိုက္တယ္။ ပန္းေရာင္ ထိုင္ခံု အသစ္ေတြ ရွိေပမယ့္ တမင္ မယူေပါင္...  ။ တစ္လံုးက ကက္ဆက္ဖြင့္ဖို႔ တစ္လံုးက မီးထြန္းဖို႔... အဲေလ... ဟုတ္ေပါင္....  တစ္ခုက မန္ေနဂ်ာၾကီး ကိုေရခ်မ္း ထိုင္ဖို႔၊ တစ္ခုက ဒုတိယမန္ေနဂ်ာၾကီး မေရႊစုထိုင္ဖို႔ေပါ့။ 

ပိုျပီး ရယ္စရာ ေကာင္းတာက မန္းေနးဂ်င္း ဒါ႐ိုက္တာဂ်ပန္ၾကီး ထိုင္တဲ့ ဆံုလည္ ထိုင္ခံုၾကီးကို လိုခ်င္တဲ့ သူေတြ မ်ားေနလို႔ မဲႏိႈက္ၾကတာ ေနာက္ဆံုး မဲေပါက္ျပီး ရသြားတာက လံုျခံဳေရးဂိတ္ေစာင့္ ကုလားအဖိုးၾကီး။  ႐ံုးေနာက္ဆံုးေန႔က ဆံုလည္ ကုလားထိုင္အမဲၾကီးကို ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး နဲ႔ မ-သြားတဲ့ ကုလားၾကီး မ်က္ႏွာမ်ား ခုထိ ျမင္ေယာင္ေနမိတုန္း။

အရာရာမ်ား ျမဲသမွတ္လို႔.... ေနာ့ေလ  ။ ။

++++