ၾကယ္တာရာ နဲ႔ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား

စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ၿပီးရင္ စာအုပ္ထဲက သေဘာက်စရာ အေၾကာင္းေတြ နဲ႔ အဲ့ဒီစာအုပ္ကေန ျဖန္႔ထြက္ စဥ္းစားမိတာေတြက အမ်ားၾကီးပဲရယ္...။ ငယ္တုန္းကေတာ့ စာဖတ္ျပီးလွ်င္ ၿပီးျခင္း ကိုယ္ႀကိဳက္တာေလးေတြ ေရးမွတ္ထားဖို႔ ကိုယ္ေတြးမိတာေလးေတြ ျပန္ခ်ေရးဖို႔ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ခုမ်ားေတာ့ စာဖတ္ဖို႔ကိုေတာင္ ရွိသမွ် အခ်ိန္ထဲကေန ဖဲ့ျပီး ငဲ့ျပီး လုပ္ေနရတာဆိုေတာ့ အရင္ကလို အခ်ိန္ေပးၿပီး စာေရး မွတ္တာေတြမ်ိဳး မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးရယ္... ။

ဒီညေန ထမင္းစားၿပီး ဆရာေမာင္သာခ်ိဳရဲ႔ ဖ်တ္ခနဲ ေတြ႔ရသည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရွ႕က ၾကယ္တာရာမ်ား နဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ခဲျခစ္ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား ဆုိတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ေနတာ၊ ဆရာေမာင္သာခ်ိဳရဲ႔ လက္ရာကို အေတာ္ေလး သေဘာက်မိလို႔ ေရးခ်င္တာေလး စိတ္ထဲ ေပၚလာတုန္း ေမ့မသြားခင္ ကြန္ျပဴတာ ကမန္းကတန္း ဖြင့္ၿပီး ေရးရတယ္။

လူပုဂၢိဳလ္ေတြအေၾကာင္း သ႐ုပ္ေဖာ္ေရးသားတဲ့ ေနရာမွာ နာမည္အႀကီးဆံုးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာ ရဲ႔ ႐ုပ္ပံုလႊာ စာအုပ္မွာ သူ႔ရုပ္ပံုလႊာေတြကို ပံုေဖာ္ရာမွာတဲ့... သူ႔ရင္ထဲ ရွိန္းရွိန္းရွရွ ခံစား စြဲၿငိထားတဲ့ သေကၤတ ကို ျပန္လည္ ေဖာ္က်ဴးျခင္းလို႔ ေျပာဖူးတယ္။

ေမာင္သာခ်ိဳကေတာ့ သူ႔စာေပဘ၀ခရီးမွာ ထိေတြက္စပ္ခြင့္ရတဲ့ စာေရးဆရာတခ်ိဳ႕ရဲ ရုပ္ပံုကို ေရးျခစ္ပံုေဖာ္ထားတယ္။ အဲဒီ စာေရးဆရာေတြနဲ႔ အမွတ္တရ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ စာေရးဆရာေတြရဲ႔ ဘ၀ အစိတ္အပိုင္းေတြ၊ ပုဂၢလိက စ႐ုိက္ သဘာ၀ေတြ၊ ထူးျခားတဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြကို ေရးဖြဲ႔ထားတာ အေတာ္ေလး ေျပာင္ေျမာက္တယ္...။ ကာတြန္းေငြၾကည္က ေျပာဖူးတယ္၊ ဆရာေသာ္တာေဆြနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့တဲ့ မင္းဆြဲတဲ့ ငါ့ ကယ္ရီေကးခ်ားပံုက လက္ရာေျမာက္ၿပီး ငါနဲ႔ တူလိုက္တာဆိုတာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ေဟ့... အျပင္က ငါ ေသာ္တာေဆြ အစစ္ေတာင္ ကာတြန္းထဲကပံုနဲ႔ တူေအာင္ လိုက္ေနေပးရတယ္... မဟုတ္ရင္ ေသာ္တာေဆြ အစစ္မဟုတ္ေတာ့မွာ စိုးလို႔တဲ့...။ ဆရာေမာင္သာခ်ိဳ အေရးအဖြဲ႔ဖတ္ရတာ အႏုပညာ ရသေျမာက္လြန္းေတာ့ ဖတ္ေနရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရ စိတ္ေမာရ လြမ္းရေဆြးရ တခါတေလက်ေတာ့လည္း ျပံဳးရယ္ရ နဲ႔ ... သူတို႔ဘ၀ထဲကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ လိုက္ပါ စီးေမ်ာ မိသလိုပါပဲ။ သူ႔စာဖတ္ရင္းနဲ႔ ကိုယ္သိတဲ့ ဆရာအေၾကာင္းဆို... အို... တူလိုက္တာ... အစစ္ပဲ အစစ္ပဲ လို႔လည္း ထေအာ္ေနမိပါေသးရဲ႔... ။ ကဲ... သူေရးဖြဲ႔ထားတာ ၾကည့္ ၾကည့္ပါဦး။

ပါးစပ္နဲ႔ သူကားေမာင္းျပသလို လိုက္ေမာင္းေပးရလို႔ အိမ္မွာ ဒရိုင္ဘာ မျမဲ... ဆုိတဲ့ ဆရာႏိုးအေၾကာင္းကို သူက ဒီလိုေရးျပတယ္...။

ဆရာေမာင္သာႏိုး ပါးစပ္ျဖင့္ ကားေမာင္းပံုကို ျမင္ေယာင္မိကာ ျပံဳးခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဆရာတစ္ေယာက္ စာေပလမ္းမႀကီးတြင္ ေမာင္းႏွင္သြားေနသည္ကေရာ ဤသို႔ဤႏွယ္ ဆန္ေနေလေရာ့သလား။
ကဗ်ာေတြဆက္ေမာင္း၊ လက္၀ဲေတြ မီးနီေနျပီ၊ ခဏရပ္ထား၊ ေမာ္ဒန္မီးစိမ္းၿပီ၊ ၀တၱဳတိုေတြ ယာဘက္ကပ္ၿပီး လမ္းယူထားမယ္၊ ေရွ႔မွာ သရုပ္မွန္ေတြ က်ပ္ခဲေနတယ္၊ ဟြန္းတီးျပီး ေက်ာ္တက္၊ အတိႆယေတြ ေလွ်ာ့ထားမယ္၊ ၀ကၤ၀ုတၱိကို အရွိန္တင္လိုက္ေတာ့။

ဆရာေဖျမင့္နဲ႔ ဆရာေန၀င္းျမင့္ တို႔ရဲ႔ လူပံုစံ အဖြဲ႔ေတြကိုဖတ္ရေတာ့ မျပံဳးပဲ မေနႏိုင္ရံုမက အသံထြက္ေအာင္ကို ရယ္မိတယ္။

သံတြဲသားကိုေဖျမင့္၊ ဆရာ၀န္ကိုေဖျမင့္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ႏွာတံစူးစူး၊ ေမးေစ့ခြၽန္ခြၽန္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းက က်က္သေရခန္းေသာ့ကို ကိုင္ရေသာ ေက်ာင္းသားႀကီး၏ မ်က္ႏွာမ်ိဳးျဖင့္ မိမိကိုယ္မိမိ ယံုၾကည္စြာ။ ထို႔ေနာက္ မိမိကိုယ္မိမိ ဂုဏ္ယူစြာ၊ ထို႔ေနာက္ ရိုးေျဖာင့္စြာ...။

ဆရာေန၀င္းျမင့္။
အခုေတာ့ သူေတာ္ေတာ့္ကို ၀သြားျပီ။ ၀မ္းဗိုက္ၾကီးက အိုးစရည္းၾကီးႏွယ္ လံုးလံုးခံုးခံုးၾကီး၊ မ်က္ခြံၾကီးေတြက ေလးေလးတြဲ႔တြဲ႔။ လက္ကိုင္ဖုန္းကို ႏြားခေလာက္ဆြဲသလို လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားသည္။ ေရႊဆြဲၾကိဳးက နက္ျပာေသာ သူ႔အသားမွာ ၀င္းေနသည္။ မဇၩိမေဒသက မဟာရာဂ်ာၾကီးတစ္ဦးႏွယ္ မိန္႔မိန္႔အိန္႔အိန္႔။

ကဗ်ာဆရာေတြ အေၾကာင္း ေရးဖြဲ႔ထားတာဖတ္ရတာ သူတို႔ဘ၀အေမာေတြက ကိုယ့္ကို လာကူးစက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ေမာရတယ္...၊ သူ႔တို႔ဘ၀အေၾကာင္းေတြကို ရွားရွားပါးပါး သိခြင့္ရလို႔ ေက်းဇူးတင္ေပမယ့္ ဆရာဒဂုန္တာရာ ေျပာသလို အရက္ေစာ္ကလည္း နံလွေလတယ္။

ကိုယ္ အေတာ္ ႏွစ္သက္ သေဘာက်ခဲ့ဖူးတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြရဲ႔ ဖန္တီးရွင္ ပန္းခ်ီေရႊစိုးဟန္အေၾကာင္း ဖတ္ရတာေတာ့ ရင္ထဲမွာ အနင့္ဆံုးပဲ... ။ ၾကည့္ပါအံုး ဗမာျပည္က ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ ရုန္းကန္ခဲ့ရတဲ့ဘ၀...။

အသက္ႏွစ္ဆယ္ ၀န္းက်င္ခန္႔ လူငယ္တစ္ေယာက္။ အသားက အညာေရာင္ေပါက္ေနသည္။ မည္းရံုမက မြဲ၍ေနေသာအသား။ မ်က္တြင္းေခ်ာင္ေခ်ာင္။ ညစာ အျမဲတမ္း ငတ္ေနဟန္တူသည့္ အၾကည့္။ ၿမီးတို ဂ်ပန္ဖိနပ္။ ရွည္လ်ားေသာ ဆံပင္မ်ား။ သူက ပန္းၿခံသံတန္းမ်ားကိုမွီ၍ အနာဂတ္မဲ့မဲ့ ထိုင္ေနသည္။ သူ႔ေဘးမွာ စကၠဴျဖင့္ ေၾကာ္ျငာတစ္ခု ကပ္ထားသည္။ လူပံုတူ အျမန္။ တစ္ပံု ငါးက်ပ္။

ေမာင္သာခ်ိဳက ၾကယ္တာရာမ်ား စာအုပ္မွာ လူပုဂၢိဳလ္ ၁၈ေယာက္၊ ေကာက္ေၾကာင္း စာအုပ္မွာ လူပုဂၢိဳလ္ ၁၈ေယာက္ ေပါင္း စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာ ပန္းခ်ီဆရာ ၃၆ေယာက္ တို႔ရဲ႔ အေၾကာင္း ေရးဖြဲ႔ထားပါတယ္။ ဆရာၾကီး ဒဂုန္တာရာရဲ႔ ႐ုပ္ပံုလႊာ အေရးအဖြဲ႔ဟာတဲ့ ပန္းခ်ီေရးျခယ္ထားတာကို ၾကည့္ေနရသလိုပါပဲလို႔ ဟိုတုန္းက ေ၀ဖန္ေရးဆရာေတြက ေရးသတဲ့...။ မေရႊစုက ေ၀ဖန္ေရးဆရာမဟုတ္ပါဘူး...၊ ဒါေပမယ့္... ဆရာေမာင္သာခ်ိဳ ရဲ႔ ၾကယ္တာရာနဲ႔ ေကာက္ေၾကာင္း အႏုပညာကို ဖတ္ရတာ အဲဒီ ဆရာေတြရဲ႔ ဓါတ္ပံုေတြ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ျပသြားတာကုိ ၾကည့္ေနရသလို လို႔ ထင္မိတယ္။ ဓါတ္ပံုထဲက ဆရာသမားေတြက ကိုယ့္ကို တေစ့တေစာင္း ျပန္ၿပီး ငဲ့ၾကည့္ေနသလိုလည္း တခါတခါ ခံစားမိတယ္။

မေရႊစု...
ည၁၁း၅၅ ၁၉ ဇူလိုင္ ၂၀၁၃