From Undercover Boss to Recover Boss

အခု စင္ကာပူက channel 5 မွာ တနဂၤေႏြ ည ၁၀နာရီကို US CBS Channel က Undercover Boss Series ျပေနတယ္။ တစ္ခါ ႏွစ္ခါ အမွတ္မထင္ ၾကည့္ရင္း သေဘာက်တာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ရရင္ ရသေလာက္ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ၾကည့္ေနရင္း ဘာကို သတိရသြားလဲဆိုေတာ့ ဒီ စီးရီးစ္ကို စ႐ိုက္တဲ့ UK ကသူေတြ ျမန္မာ့ေရွးပံုျပင္ေတြ ဖတ္ဖူးတဲ့သူေတြ ျဖစ္ရမယ္လို႔...။ ဘာလို႔ဆို ေရွးက ပံုျပင္ေတြထဲမွာ ျမန္မာဘုရင္ေတြလည္း ဆင္းရဲသားေယာင္ေဆာင္ျပီး တိုင္းျပည္ကို အဲသလိုလွည့္လည္ၾကတာကိုးေနာ္...။ တိုင္းျပည္အႏွံ႔ လမ္းမွာ ေတြ႔သမွ် သူေတြဆီက တိုင္းေရး ျပည္ေရး သာေရးနာေရး စီးပြားေရး အျမင္ေတြ ေလ့လာတယ္။ သူ႔တိုင္းသူျပည္သားေတြက သူ႔ကို ဘယ္လို ျမင္သလဲဆိုတဲ့ စံုစမ္းတယ္။ လူေတြ ႐ိုးသားမႈ ရွိမရွိ ပညာရွိမရွိၾကကိုလည္း စမ္းသပ္လိုက္ေသးတယ္။ တိုင္းသူျပည္သားေတြရဲ႔ ေ၀ဖန္အၾကံေပးခ်က္ေတြ ကေန တိုင္းျပည္ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ၊ သူ႔အေပၚ ထားရွိတဲ့ အျမင္ကေန သူကိုယ္တိုင္ေရာ ဘာေတြ ျပဳျပင္သင့္သလဲဆိုတာ ေလ့လာ သံုးသပ္တယ္။ ပံုျပင္ထဲက ပညာရွိတဲ့ ဘုရင္မ်ား ေျပာပါတယ္။ 

ကဲ... အခု ေခတ္သစ္ Undercover Boss မွာလည္း company ပိုင္ရွင္ Boss ကိုယ္တိုင္၊ ဒါမွမဟုတ္ CEO ဒါမွမဟုတ္ Upper Executive Level က သူေတြက တစ္ပတ္ေလာက္ သူတို႔ company ေတြ ရဲ႔ ရွိသမွ် လုပ္ငန္းခြဲေတြဆီကို လွည့္လည္သြားျပီး အလုပ္သမားေတြနဲ႔ အတူ ဒိုးတူေဘာင္ဖက္ အလုပ္ေတြ ၀င္လုပ္ၾကရင္း ကိုယ့္လုပ္ငန္းေအာက္ေျခမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္ ဆိုတာကိုလည္း သံုးသပ္၊ အလုပ္သမားေတြရဲ႔ ဘ၀ေတြကိုလည္း ထဲထဲ၀င္၀င္ ေလ့လာၾကတာ။ ေဟာ... ဟိုတုန္းက ျမန္မာ ဘုရင္ေတြလိုပဲ ဘုရင္ က နန္းေတာ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူနဲ႔ လမ္းမွာ ေတြ႔ျပီး သူ ပညာစမ္းခဲ့တဲ့သူ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ကို ကူညီခဲ့တဲ့သူေတြကို ဆင့္ေခၚျပီး ဆုလဒ္ေတြ ေပးသနားတာတို႔ လုပ္ေလ့ရွိသလို သူတို႔ကလည္း သူတို႔နဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ အတူတြဲလုပ္ခဲ့ရတဲ့ အလုပ္သမားေတြကို ျပန္ေခၚျပီး ရာထူးတိုးေပးတာတို႔ ဆုေၾကးေပးတာတို႔ လုပ္ၾကတာ။ ဒါနဲ႔... ပံုျပင္ထဲက ဘုရင္ေတြ အေၾကာင္း ထားပါေတာ့။ အခုက ကင္မရာ သမားေတြ အမ်ားၾကီး နဲ႔ ဟို႐ိုက္ ဒီ႐ိုက္လုပ္ေနတာ အလုပ္သမားေတြ က မရိပ္မိဘူးလားဆို... Company ရဲ႔ entry workers ေတြ အေၾကာင္း ီ Documentary မွတ္တမ္း ႐ိုက္တာလို႔ ေျပာျပီး ႐ိုက္ၾကသတဲ့။ ဘယ္လို ျဖစ္ျဖစ္ ဒီေခတ္သစ္ ဘုရင္ သူ႔ တိုင္းျပည္ငယ္ေလးကို လွည့္လည္တဲ့ အေၾကာင္း က စိတ္၀င္စားစရာ အားရ၀မ္းသာ ျဖစ္စရာ သေဘာက်စရာေတာ့ ေကာင္းသား။ 

မေရႊစု သေဘာက်တာေလး တစ္ခု ေျပာရရင္ ၾကည့္လိုက္ရသမွ် စီးရီးစ္ေတြမွာ ဒီေလာက္ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာလြန္းလွတဲ့ ေဘာ့စ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အင္မတန္ကို Humble ျဖစ္ၾကတယ္။ အို... ဒါေတာ့ တကမၻာလံုးၾကည့္ေနတဲ့ တီဗြီ ႐ိုက္ေနတာကိုးလို႔ ေျပာခ်င္ရင္လည္း ေျပာၾကလိမ့္မယ္။ သို႔ေသာ္ လူ႔မ်က္ႏွာ ခံစားခ်က္ဆိုတာ ဖံုးဖိလို႔ ရတာမွ မဟုတ္တာကိုး ေနာ္။ ဟန္ေဆာင္မႈ ဆိုတာ အနည္း နဲ႔ အမ်ားေတာ့ ေပၚႏိုင္ေသးတာကိုးေနာ္။ မေရႊစုကေတာ့ သူတို႔ နာမည္ၾကီးခ်င္လို႔ လုပ္တယ္ပဲ ဆိုဆို ဒီေလာက္ တအား ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြက ဒီလို ေအာက္ေျခကို ဆင္းျပီး Undercover လုပ္ၾကည့္ဖို႔ သေဘာတူကတည္းက အမွတ္ေပးျပီးသား ျဖစ္ေနျပီ။ 

ေဘာ့စ္ေတြဟာ ေအာက္ေျခ သိမ္း အလုပ္ေတြျဖစ္တဲ့ ပစၥည္းထမ္းတာတို႔၊ ကားေရေဆး၊ အိမ္သာေဆး၊ အမိႈက္သိမ္း၊ ေဆးသုတ္၊ စက္ျပင္ စသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့့ Company ရဲ႔ Operators အလုပ္နဲ႔ Technicians အလုပ္ေတြ ကို ၀င္လုပ္ၾကတယ္။ Great Wolf Resorts က အမ်ိဳးသမီး ေဘာ့စ္ Kimberly ဆိုရင္ သူ႔ resort ေရကူးကန္ထဲက ေခ်းတံုးကိုေတာင္ ၾကံဳးလိုက္ရေသးတယ္။ အဲသလို ကိုယ့္လုပ္ငန္းခြဲေတြဆီမွာ တစ္ပတ္ၾကာေအာင္ တစ္ရက္ ကို တစ္ခု ၀င္လုပ္ရင္း အလုပ္သမားေတြရဲ႔ အခက္အခဲေတြ၊ ကိုယ့္ လုပ္ငန္း တိုးတက္စရာ၊ ေႏွာင့္ေႏွးစရာ အေၾကာင္း အခ်င္းအရာေတြ၊ စတဲ့ အဆိုး အေကာင္း မွန္သမွ် အက်ိဳး အေၾကာင္းေတြကို လက္ေတြ႔ ျမင္ၾကရတယ္။ လုပ္ငန္းအတြက္ ဒီထက္မက အဆင္ေျပေအာင္ ဘာေတြေဆာင္ရြက္ႏိုင္မလဲဆိုတာကိုလည္း သိလာရတယ္။ မေရႊစု အျမင္ အက်ိဳးေက်းဇူး အျဖစ္ဆံုးကေတာ့ ကိုယ့္ လုပ္ငန္း တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေစရန္ တစ္ေထာင့္ တစ္ေနရာက ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ အေျခခံအလုပ္သမား လူတန္းစားေတြရဲ႔ ဘ၀ကို စာနာ နားလည္ သြားႏိုင္မႈပဲ။ အေျခခံ အလုပ္သမား လူတန္းစား အမ်ားစု အင္အား ပါ၀င္မႈ မရွိပဲ ဘယ္လုပ္ငန္းမွ ရည္ရွည္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ရပ္တည္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။ 

 တခ်ိဳ႔ ေဘာစ့္ေတြဆိုရင္ ဒီ အလုပ္သမားေတြရဲ႔ ဘ၀ နဲ႔ ေန႔စဥ္ ႐ုန္းကန္ေနရတာေတြကို တအံ့တၾသ ၾကည့္ျပီး ေတာ္ေတာ္ေလး emotional ျဖစ္ၾကတယ္။ ျဖစ္လဲ ျဖစ္စရာကိုးေနာ္။ သာမန္ ေအာက္ေျခ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႔ ဘ၀နဲ႔ သူတို႔ ဘ၀ ႏိႈင္းယွဥ္လို႔ မွ မရတာေလ။ သူတို႔ေတြ အေနနဲ႔က အရမ္းခ်မ္းသာတဲ့သူေတြ၊ အနည္းဆံုးေတာ့ ေငြေရး ေၾကးေရးနဲ႔ ပါတ္သက္ျပီး ဘ၀မွာ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေနတဲ့သူေတြ၊ ရတဲ့ လစာ ဆိုတာကလည္း ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့ Direct TV က CEO ဆို အေျခခံလစာ 15 Million နဲ႔ Stock Options ၾကီးပဲကိုက ၃ႏွစ္ကို 25 Million ရသတဲ့။ တခ်ိဳ႔ ေဘာ့စ္မ်ား သူတို႔ဘ၀မွာ အလုပ္ၾကမ္းဆိုတာ ဘာကိုမွ လုပ္ခဲ့ဖူးဟန္မတူဘူး။ ေလာကမွာ လူဆိုတာ ကိုယ့္ထက္ နိမ့္က်တဲ့သူ ျမင္ရရင္ က႐ုဏာ ျဖစ္လြယ္ၾကတာမို႔ သူတို႔ အလုပ္သမားေတြ ပင္ပင္ပန္းပန္း ႐ုန္းကန္ေနၾကရတာကို ျမင္ရတဲ့အခါ သူတို႔ ဘ၀နဲ႔ အဟ ကြာ လြန္းေတာ့ သနားမိတာ သဘာ၀က်တယ္လို႔ပဲ ျမင္တယ္။ တခ်ိဳ႔ Viewer ေတြ သံုးသပ္သလို ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ေနတာမို႔ ဟန္လုပ္ေနတယ္လို႔ ကိုယ္ေတာ့ မယူဆဘူး။ 

မေရႊစု က အမွန္ေျပာရရင္ မ်က္ရည္လြယ္တတ္တဲ့သူ။ သူတို႔က ကိုယ့္ထက္ေတာင္ မ်က္ရည္ ပိုလြယ္ေနၾကသလိုပဲ။ ကိုယ္မ်က္ရည္ လြယ္တာကို ရွက္ေနတာ... သူတို႔ကို ၾကည့္ျပီး... ဟာ... ဒီေလာက္ ခ်မ္းသာ ဒီေလာက္ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ သူေတြေတာင္ မ်က္ရည္ လြယ္ၾကေသးတာ... ကိုယ္က ဘာဟုတ္ေသးလဲလို႔ေတာင္ ေတြးမိေတာ့တယ္။ အမ်ိဳးသမီး ေဘာ့စ္ ကင္ဘာလီဆိုရင္ သူ႔ အလုပ္သမားနဲ႔ စကားေျပာရင္း ဟိုကငိုေတာ့ သူပါ ေရာငိုတာ။ တေန႔ညက ျပသြားတဲ့ Lucky Strike Lanes က ေဘာ့စ္ဆိုလည္း သူ႔ အေမအေၾကာင္းေျပာျပရင္းလည္း ငို၊ အလုပ္သမားကို သနားလို႔ ငို... ဟင္း... ဘာငိုသလဲ မေမးပါနဲ႔။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္မလဲ သူတို႔ၾကည့္ရင္း တစ္႐ႈးေလး တတို႔တို႔နဲ႔ေပါ့။ 

ထူးထူးျခားျခား undercover ဆိုျပီး cover ေပ်ာက္သြားတဲ့ ေဘာစ့္တစ္ေယာက္လဲ ရွိေသးတယ္။ သူကေတာ့ Belfor က ေဘာစ့္။ သူ႔ company က disasters ခံထားရတဲ့ အေဆာက္အအံု ေတြကို ျပင္တာေတြ ျပန္ေဆာက္တာေတြ လုပ္တာ။ အဲသမွာ သူနဲ႔ အတူ တြဲလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္သမား cleaning technician ကေန water technician ကို ရာထူးတိုးခဲ့တာ တစ္ႏွစ္နီးပါးရွိျပီ။ ဒါေပမယ့္ လစာေတာ့ လံုး၀မတိုးဘူးဆိုျပီး ေျပာျပေတာ့ တအား သနားသြားတယ္နဲ႔ တူရဲ႔...။ ေဘာ့စ္မွန္း မသိေအာင္ ဆံပင္တုတတ္ ႐ုပ္ဖ်က္ထားတာေတြ ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ျပီး မင္းကို ခုခ်က္ခ်င္း လစာ တိုးေပးမယ္။ ငါဟာ မင္းရဲ႔ CEO ပဲ ဆိုျပီး ေျပာထည့္လိုက္ေရာ။ 

ထံုးစံအတိုင္း တခ်ိဳ႔ သူ ေတြက ကဲ့ရဲ႔ ၾကတာေပါ့ေနာ္... ။ ဒီ ပ႐ိုဂရမ္ဟာ supposed to be undercover ျဖစ္ရမွာ၊ မလိုတာ အပိုေတြ ေလွ်ာက္လုပ္တယ္ ဘာညာေပါ့။ တခ်ိဳ႔ Viewer ေတြၾကေတာ့လည္း တမ်ိဳး ေျပာျပန္တယ္ ... ေဘာ့စ္ေတြက သူတို႔နဲ႔ေတြ႔ခဲ့တဲ့ အလုပ္သမားအတြက္ပဲ ဆုေၾကးေတြ အခြင့္အေရးေတြဖန္တီးေပးတာ... အဲသလို အလုပ္သမားမ်ိဳးက ရာခ်ီျပီး ရွိေနတာေရာ ဘယ္လို ေျဖရွင္းမလဲ ဆိုတာေတြ။ ကိုယ္ျမင္သေလာက္ေတာ့ ဒီ ပ႐ိုဂရမ္ကို ႐ိုက္တဲ့ အဓိက ဦးတည္ခ်က္ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ေဘာ့စ္ေတြဟာ သူတို႔ လုပ္ငန္း တိုးတက္ေအာင္ ဘယ္လို လုပ္သင့္သလဲ၊ သူတို႔နဲ႔ အလွမ္းကြာလြန္းတဲ့ လုပ္ငန္းေအာက္ေျခမွာ ဘာခြၽတ္ယြင္းခ်က္ေတြ ရွိေနသလဲ၊ အေျခခံ လူတန္းစား အလုပ္သမားေတြရဲ႔ ဘ၀ေတြကေရာ ဘယ္လိုေနၾကမလဲ ဆိုတာ စံုစမ္းခ်င္လို႔ ဒီ ပ႐ိုဂရမ္မွာ ၀င္လုပ္ၾကတာ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီ ပ႐ိုဂရမ္ေၾကာင့္ အလုပ္သမားေတြရဲ႔ ဘ၀ အေျခအေန တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို ဟိုးထိပ္ဆံုးက ေဘာ့စ္ေတြ သိသြားရင္ အျမတ္ပဲ မဟုတ္လား။ 

ေဘာ့စ္က သူနဲ႔ အလုပ္အတူ လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္သမားေတြကို ျပန္ေခၚျပီး သူဟာ သာမန္ အလုပ္သမား မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ဒီ Company ရဲ႔ ေဘာ့စ္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာတဲ့ အခန္းကေတာ့ ဒီ စီးရီးစ္မွာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ အေကာင္းဆံုး ပဲ။ လံုး၀ မေမ်ာ္လင့္ထားတာ ေတြ႔ရ သိလိုက္ရလို႔ အလြန္အမင္း ထိတ္လန္႔ အံ့ၾသ သြားၾကတဲ့ အလုပ္သမား ေတြရဲ႔ reaction ေတြက စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတာကိုးေနာ္။ ေဘာ့စ္က သူတို႔အတြက္ ဆုေၾကးေတြ အခြင့္အေရးေတြ ဖန္တီးေပးလို႔ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္၊ ျပီးေတာ့ ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာျဖစ္ၾက။ 

ေနာက္ဆံုး အခန္းကေတာ့ Company မွာ ရွိတဲ့ တျခား ၀န္ထမ္းေတြ အလုပ္သမားေတြအားလံုး ဖိတ္ျပီး Undercover လုပ္တဲ့ တစ္ပတ္ အတြင္း သူ ဘယ္လို ခံစားရတယ္ဆိုတာလည္း ေဘာ့စ္က ျပန္ေျပာျပတယ္ေပါ့။ ျပီးေတာ့ ဒီလုပ္ငန္းၾကီး ေအာင္ျမင္ေစရန္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့ သူ႔ ၀န္ထမ္းေတြ အလုပ္သမားေတြကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ သူ႔ Company ေအာက္က အလုပ္သမား တစ္ဦးခ်င္းစီဟာ သူ႔မိသားစု၀င္ေတြပဲျဖစ္ေၾကာင္း ဒါေၾကာင့္ ဒီအလုပ္သမားေတြရဲ႔ လူမႈ ဖူလံုေရး၊ အလုပ္သမား အခြင့္အေရးကို တတ္ႏိုင္သမွ် အျပည့္အ၀ တာ၀န္ယူမယ္ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ေျပာၾက ဆိုၾကေပါ့ေလ။ လူတိုင္းရဲ႔ မ်က္ႏွာေတြဟာလည္း ျပံဳးလို႔...။ အလုပ္သမားေတြကလည္း သူတို႔ အပင္ပန္းခံ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကတာ အသိအမွတ္ျပဳခံရတဲ့ အတြက္ ေပ်ာ္ၾကလို႔...။ အားလံုးဟာ အလုပ္ကို ပိုခင္တြယ္ ပိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ စိတ္ထားေတြ ဒီထက္မက တိုးျပီး ၾကိဳးစားလုပ္သြားအံုးမယ္ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာထားေတြနဲ႔... ေပါ့။ 

ဘာေျပာေကာင္းမလဲ မေရႊစုတို႔လည္း ဒီ ပ႐ိုဂရမ္ရဲ႔ ေနာက္ဆံုးပိုင္းကို ေရာက္ရင္ တစ္႐ႈးဘူးေလးပိုက္ျပီး မ်က္ရည္ေလး စမ္းစမ္း စမ္းစမ္း နဲ႔...။ သူတို႔အစား ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာကို ျဖစ္လို႔... ဒါနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြၾကားက ဆုေတာင္းလိုက္ေသးတယ္...။ ျမန္မာႏိုင္ငံက အလုပ္သမားေတြ ... အို... ကမၻာေပၚက အလုပ္သမားတိုင္း အလုပ္သမား အခြင့္အေရးေတြ အျမန္ဆံုး အျပည့္အ၀ ရၾကပါေစလို႔ ... ။

မ်က္စိစံုမွိတ္ျပီး မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ အေမွာင္တိုက္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ ေဘာ့စ္ေတြလည္း Recover ျမန္ျမန္ျဖစ္ အလင္းရလို႔ လုပ္သားမ်ားရဲ႔ ဘ၀ကို နားလည္စာနာ အမွန္ျမင္ၾကပါေစလို႔... ။ 

ကိုးကား။ 

Undercover Boss (U.S. TV series) episodes

ကိုယ္သည္ သူ မဟုတ္...

တစ္ေန႔ နံနက္ ႐ံုးေရာက္ခါစမွာပဲ ကိုေရခ်မ္းဆီက ဖုန္း၀င္လာသည္။

“ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္က အသက္႐ႈလိုက္တိုင္း ေအာင့္ ေအာင့္ေနတယ္”

 “ဟင္... ဘယ္ေလာက္ၾကာေနျပီလဲ...”

“နာရီ၀က္ေလာက္ရွိေနျပီ... ရင္ဘတ္ထဲ ဆြဲဆုတ္ျပီး ညွစ္ထားသလို ျဖစ္ေနတယ္...”

မေရႊစု ထင့္ကနဲ စိတ္ပူသြားသည္။ ကိုေရခ်မ္းသည္ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ေနမေကာင္းျဖစ္႐ံုနဲ႔ေတာ့ ပါးစပ္က ဖြင့္ေျပာတတ္သည့္သူမဟုတ္။ သူ႔ဘာသာသူ ၾကိတ္ျပီး ေပေတေနတတ္သည့္သူျဖစ္သည္။ သူ႔အေဖက ေသြးတိုးေရာဂါရွိသည့္သူ၊ သူ႔အေမဘက္က ဆီးခ်ိဳေရာဂါ ရွိသည့္သူ။ အဲသာေၾကာင့္ မ်ိဳး႐ိုးလိုက္မွာစိုးလို႔ ဆရာ၀န္ေတြက ေဆးစစ္တိုင္း သူ႔ကို က်န္းမာေရးအတြက္ ေလ့က်င့္ခန္းမွန္မွန္လုပ္ဖို႔၊ diet လုပ္ဖို႔ သတိေပးၾကသည္။ ေဆးစစ္လိုက္တိုင္းလည္း သူ႔ ကိုလက္စထေရာက ရွိသင့္သည္ထက္ အျမဲမ်ားသည္။ BMI Index ကလည္း အျမဲလိုလို မ်ားသည္။

မေရႊစုက သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္မဆီ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဖုန္းေကာက္ဆက္ကာ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာရင္း အၾကံဉာဏ္လွမ္းေတာင္းသည္။ သူငယ္ခ်င္းကတဖန္ ကိုေရခ်မ္းထံ ဖုန္းလွမ္းဆက္ သူ ေျပာျပသမွ် ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ျပီး Chest pain ျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ အေရးေပၚကို သြားရန္ ညႊန္ၾကား၏။ ကိုေရခ်မ္းက ေဆး႐ံု မသြားခ်င္ဘူး။ ေဆးခန္းပဲ သြားမယ္ ေစ်းထပ္ဆစ္ေနေသး၏။ စိတ္အလြန္ပူတတ္ေသာ မေရႊစု က ႐ံုးကေန ကိုေရခ်မ္းဆီ အေျပးအလႊား လိုက္သြားကာ ေဆး႐ံုကိုပင္ ေခၚလာခဲ့ရသည္။ ေဆး႐ံုေရာက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ေသြးစစ္၊ အီးစီဂ်ီ ႐ိုက္၊ ဓါတ္မွန္ ႐ိုက္၊ ထင္ထားသည့္အတိုင္း ေသြး အနည္းငယ္ တိုး၊ ေသြး မဆိုစေလာက္ ခ်ိဳ၊ ကိုလက္စထေရာ မ်ား။ ဒါနဲ႔ ေဆး႐ံုတစ္ရက္ တက္ခိုင္းကာ ႏွလံုးကို ေမာ္နီတာ လုပ္ရမည္ဟု ေျပာေလသည္။ ရင္ဘတ္ေအာင့္တာကေတာ့ ေဆး႐ံုေရာက္ျပီး မၾကာခင္ သက္သာသြားသည္။

ေဆး႐ံုကဆင္းလာျပီး ထရက္ေမး ေတြ ဘာေတြမွာလည္း ေျပးျပီး ႏွလံုးအေျခအေနစစ္ေဆး၊ ဆရာ၀န္မွတ္ခ်က္ကေတာ့ ႏွလံုးက စိုးရိမ္ရတဲ့ အေျခအေနမွာမရွိ။ သို႔ေသာ္ ဆီးခ်ိဳ ျဖစ္ႏိုင္သည့္ အလားအလာမွာ ရွိ၊ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိဳ စားတာ ေလွ်ာ့၊ ေသြးတိုးတာကို ထိန္းဖို႔ အငံေလွ်ာ့၊ ကိုလက္စေရာ အတြက္ က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းလုပ္၊ အဆီမ်ားတဲ့ အစားေတြ မစားနဲ႔ စသျဖင့္ သတိေပးလိုက္သည္။ သူက အစကတဲက ေဆးလိပ္မေသာက္၊ အရက္မေသာက္ သူ ျဖစ္၍ ဒီအတြက္ကေတာ့ ဆရာ၀န္ သတိေပးတာကို အထူးလိုက္နာရန္ မလိုဘူးျဖစ္သြားသည္။အဓိက သူေရွာင္ရမည့္ အခ်က္မွာ မတည့္သည့္ အစားအစာမ်ား မစားရန္ႏွင့္ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ရန္သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ကိုေရခ်မ္းစားသည့္ အစားအစာနဲ႔ ပါတ္သက္ျပီး မေရႊစုမွာ အျပစ္မကင္းသလို ခံစားရသည္။ အစားတစ္ခုကို သူၾကိဳက္တယ္ေျပာလာလွ်င္ မေရႊစုက တအားေကြၽးခ်င္သည္။ က်န္းမာေရးႏွင့္ ညီမညီ သူ႔အတြက္ သင့္မသင့္ ဘယ္ေတာ့မွ် ထည့္မစဥ္းစား။ မေရႊစု တို႔ အမ်ိဳးဘက္က ေသြးတိုး၊ ႏွလံုး၊ ဆီးခ်ိဳ ေရာဂါမ်ား မည္သူမွ် မရွိၾက။ ဒါေၾကာင့္ အစားကို အထူးတလည္ မတည့္တာေရွာင္ စားရန္ သတိမရၾက။ ကိုေရခ်မ္းက ေထာပတ္ထမင္းၾကိဳက္တယ္ဆို ခဏခဏ ခ်က္ေကြၽးမိသည္။ ကိတ္မုန္႔ အလြန္ၾကိဳက္သူျဖစ္၍ ေထာပတ္ေတြ ထည့္၊ စားလို႔ေကာင္းေအာင္ ထည့္လို႔ရတာမွန္သမွ် အမ်ားၾကီးထည့္ကာ ကိုယ္တိုင္ကိတ္မုန္႔ဖုတ္ကာ အားပါးတရ စားေစသည္။ မေရႊစု ကိုယ္တိုင္က အခ်ိဳအလြန္ၾကိဳက္သျဖင့္ ကိုယ္တိုင္လုပ္ေသာ မံု႔မွန္သမွ် ခ်ိဳအီစိမ့္ေနတာၾကီးပဲ ျဖစ္သည္။

ဒါနဲ႔ သူေဆး႐ံုက ဆင္းျပီးတဲ့ေနာက္ မေရႊစုလည္း အစားအစာ သုေတသန ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ရသည္။ ဘာအစားအစာေတြက သူနဲ႔ တဲ့မလဲ။ က်န္းမာေရးနဲ႔ညီေအာင္ ဘယ္လိုမ်ိဳး ခ်က္ေကြၽးရမလဲ၊ ေဆးလည္း အစာ၊ အစာလည္းေဆး ျဖစ္ေအာင္ ဘာေတြလုပ္ရမလဲ စသျဖင့္။ ပထမဦးဆံုး ေရွာင္ရမည့္ အစားေတြကို အရင္စဥ္းစားရသည္။ ေလာေလာဆယ္ အျပင္စာေတြ စားျခင္းကို ေရွာင္လိုက္သည္။ သူက pizza လို အစားအစာေတြ အရမ္းၾကိဳက္တတ္သူ၊ အဲသလို အစာေတြကို အရင္ကလို ခဏခဏ မစားေစေတာ့။ အဆီပါတဲ့ အျပင္စာ မွန္သမွ် ေလာေလာဆယ္ မစားမိေအာင္ ေနခိုင္းလိုက္သည္။ နံနက္စာကို အိမ္မွာတခါထဲစားသြားကာ ေန႔လည္စာကို အိမ္ကပဲ စီစဥ္ ထည့္ေပးသည္။

 

 ကိုေရခ်မ္းအတြက္ ...

နံနက္စာ အတြက္ ေကြကာအုတ္ အၾကမ္းေတြ၀ယ္ထားသည္။ အဲဒီ ေကြကြာ အၾကမ္းကို ေရေႏြးပူနဲ႔ ျပဳတ္ ျပီး skin milk ဒါမွမဟုတ္ low fat milk နဲ႔ ေရာေသာက္ေစသည္။ စားေနၾက ေပါင္မုန္႔ အျဖဴကိုလည္း မစားေတာ့။ whole meal bread ေပါင္မုန္႔ၾကမ္း အညိဳကို စားသည္။ ကိတ္မုန္႔လံုး၀ မစားေတာ့။ ေထာပတ္ မစားေတာ့။ ေန႔လည္စာ အျဖစ္ ေပါင္မုန္႔ၾကားမွာ အသားျပား ဒါမွမဟုတ္ low fat cheese ကို အရြက္မ်ားမ်ားႏွင့္ ညွပ္စားသည္။ အသီးအမ်ိဳးမ်ိဳး၀ယ္ေပးထားျပီး မ်ားမ်ား စားေစသည္။

မနက္စာ - ေပါင္မုန္႔ၾကမ္း အသားညွပ္နဲ႔ ေကြကာအုတ္

ညစာထမင္းကို ဆန္အျဖဴအစား ဆန္ညိဳကို ေျပာင္းစားသည္။ အခ်ိန္ရရင္ ငွဲ႔ျပီး ခ်က္ေပးသည္။ သၾကားကို ဆီးခ်ိဳသမားေတြစားသည့္ သၾကားကို ေျပာင္းသံုးသည္။ ေကာ္ဖီေဖွ်ာ္သည့္ အခါ ေကာ္ဖီမိတ္ သံုးမည့္ အစား ခုနက skin milk ဒါမွမဟုတ္ low fat milk ကို သံုးသည္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကို အရင္ကလို ဆီနဲ႔ ေက်ာ္မေကြၽး၊ ေပါင္းျပီး ေကြၽးသည္။ အသား ငါး ေတြ ကို ဆီပါေလရာနဲ႔ ကင္သည္။ ဒါမွမဟုတ္ ေပါင္းသည္။ ကြၽတ္ကြၽတ္ေက်ာ္ေတြ မလုပ္ေတာ့။

 

ညစာ - ဆန္ညိဳ ေဆာ္လမြန္ အသားေပါင္း  low fat ၾကက္အူေခ်ာင္း celery ေဖ်ာ္ရည္

 

ညတိုင္း ညစာထမင္းစားခါနီး celery ဆလာရီ ေဖ်ာ္ရည္တိုက္သည္။ တခါတေလလည္း ဆန္းကစ္တို႔ ပန္းသီးတို႔နဲ႔ ေရာေဖ်ာ္သည္။ မုန္လာဥနီ နဲ႔ တျခား သစ္သီးေတြအနံ႔ကို ကိုေရခ်မ္းက မၾကိဳက္လို႔ ေရာမေဖ်ာ္ျဖစ္။ တခါေဖွ်ာ္လွ်င္ celery ၄ေခ်ာင္းေလာက္ေတာ့ ထည့္ေဖ်ာ္သည္။ ဘာလို႔ဆို celery ဆလာရီ က lower total cholesterol and LDL (bad) cholesterol ဆိုတာကိုး။

ျပီးေတာ့ ၾကက္သြန္ျဖဴ ကို apple cider vinegar ၊ ပ်ားရည္အနည္းငယ္နဲ႔ အင္တာနက္ထဲက ေဆးနည္း recipe အတိုင္း လိုက္လုပ္ကာ ေရာစိမ္ထားသည္။ apple cider vinegar က ေသြးတိုး၊ ဆီးခ်ိဳ အတြက္ ေကာင္းသည္ဟု ဆိုသည္။ ၾကက္သြန္ျဖဴ ေဆးစိမ္တစ္ေန႔ တစ္တက္ေကြၽးသည့္အျပင္ ၾကက္သြန္ျဖဴ အစိမ္းသက္သက္ သည္ ေသြးခဲတာေတြ အဆီဓာတ္မ်ားတာေတြအတြက္ ေကာင္းတာမို႔ ညစာ ထမင္းစားပြဲမွာ ၾကက္သြန္ျဖဴေလးေတြ စိတ္ျပီး သံပုရာရည္ေလး ညွစ္ေပးထားသည္။ ထမင္းထဲကို ျမဳပ္စားေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ၃လေလာက္ၾကေတာ့ ကိုေရခ်မ္း သိသိသာသာ ကိုယ္ရည္စစ္သြားသည္။ ဆရာ၀န္က ၆လၾကာလို႔ တခါလာေဆးစစ္တဲ့အခါ ကိုလက္စထေရာ မ်ားေနတုန္းပဲ ဆိုလွ်င္ ေဆးစေသာက္ရမည္ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ခုအတိုင္းဆိုလွ်င္ ေဆးေသာက္စရာမလိုေတာ့။ မေရႊစု ၀မ္းသာသြားသည္။ 

တစ္ရက္ေတာ့ မေတြ႔တာၾကာျပီျဖစ္ေသည မေရႊစုတို႔ သူငယ္ခ်င္း စံုတြဲ တစ္တြဲ အိမ္အလည္လာသည္။ အမ်ိဳးသားေရာ အမ်ိဳးသမီး ၂ေယာက္စလံုးႏွင့္ တစ္ေက်ာင္းတည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူ႔ေယာက္်ားကလည္း ကိုေရခ်မ္းလို ကိုလက္စထေရာ အရမ္းမ်ားေနလို႔ အဆီက်ေဆးေတြ ေသာက္ေနရသူျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ မေရႊစုသည္ ေစတနာ ဗလပြျဖင့္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ တန္း၀င္ကာ celery ေဖ်ာ္ရည္ ေဖ်ာ္ျပီး သူ႔အမ်ိဳးသားကို တိုက္သည္။ ၾကက္သြန္ျဖဴ ေဆးစိမ္ပုလင္းၾကီးကို ထုတ္ျပကာ ေကြၽးလိုက္ေသးသည္။ လုိခ်င္ရင္ တ၀က္ခြဲေပးမယ္ေလဆိုေတာ့ မယူပါဘူးဟု အတင္းျငင္းၾကသည္။ ကိုယ္လုပ္သည့္ အေၾကာင္းကို ေျပာျပကာ အစားအစာကို ထိန္းရင္ ေဆးေသာက္စရာမလုိေအာင္ ေကာင္းေၾကာင္း ေျပာမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္း အမ်ိဳးသမီး ေျပာသည့္ စကားကို ၾကားေသာအခါ မေရႊစုရင္ထဲ နင့္ကနဲ ျဖစ္သြားမိေလသည္။ 

“နင္က... သူမ်ား စားခ်င္မွန္း မသိ၊ မစားခ်င္မွန္း မသိ၊ ကိုေရခ်မ္းကို အတင္း ကြန္ထ႐ိုးလိုက္လုပ္တာပဲ။ က်န္းမာေရး အတြက္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့။ ငါေတာ့ ငါ့ေယာက္်ားကို အဲသလို မလုပ္ပါဘူး။ သူစားခ်င္တာေလး စားပါေစ။ စားျပီး ေဆးေသာက္လည္း ရတာပဲ... လူ႔ဘ၀ စားခ်င္တာေလးမွ မစားရရင္ ဘယ္လို လုပ္ ေနစရာ ရွိပါေတာ့မလဲ။ နင္ အဲသလို မလုပ္သင့္ဘူး... “ 

သူတို႔ ျပန္သြားေသာအခါ မေရႊစု မွာ စဥ္းစားစရာ တပံုၾကီးႏွင့္ က်န္ခဲ့ေလသည္။ ဟုတ္သည္။ ကိုေရခ်မ္း ေဆး႐ံုတက္ရျပီးကတဲက သူ႔က်န္းမာေရးကို စိုးရိမ္ျပီး အစားအစာအတြက္ မေရႊစု ကြန္ထ႐ိုးလုပ္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ သူစားသလို မေရႊစုပါ လိုက္စားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူ ဆန္ညိဳစားသလို မေရႊစုလည္း ဆန္ညိဳစားရပါသည္။ သူ ေပါင္မုန္႔ညိဳ စားသလို ကိုယ္လည္း လိုက္စားရပါသည္။ သူ အရြက္ျပဳတ္စားလွ်င္ ကုိုယ္လည္း အရြက္ျပဳတ္သာ စားရပါသည္။ ဒါေပမယ့္ မေရႊစု စိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွ မေနပါ။ ကိုေရခ်မ္း စိတ္ထဲဘယ္လိုေနသလဲဆိုတာ မေရႊစု မသိပါ။ သူသည္ ဂ်ီးမ်ားတတ္သူမဟုတ္။ လုပ္ေပးတာနဲ႔ ျဖစ္ေအာင္ စားတတ္သည့္သူ။ မေရႊစု လုပ္ေပးတာမွန္သမွ်ကိုလည္း ၾကိဳက္တတ္သည့္သူ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထုိသူငယ္ခ်င္းေျပာသြားသည့္ စကားကို ၾကားရတာ မေရႊစု စိတ္ထဲ တကယ္ကို မေကာင္းျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ကိုယ္သည္ သူတပါး အတြက္ မစဥ္းစားပဲ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကိုပဲ ဦးစားေပး စဥ္းစားသူလား။ သူမ်ား စားခ်င္မွန္း မသိ မစားခ်င္မွန္း မသိ အတင္း ေကြၽးသည့္သူလား။ 

 ဒီလိုနဲ႔ ခါတိုင္း လုပ္ေပးေနၾကလို ကိုေရခ်မ္းကို ညစာ စားခါနီး celery ေဖ်ာ္ရည္ မေဖ်ာ္ေပးျဖစ္ေတာ့။ ၾကက္သြန္ျဖဴ ေဆးစိမ္တစ္တက္ကို ဇြန္းနဲ႔ေကာ္ကာ ပါးစပ္ဟ ... ဒါေလးစားလိုက္ပါဦး... လိမ္မာတယ္ေနာ္... လို႔ ေခ်ာ့ကာေမာ့ကာ ေျပာကာလည္း မေကြၽးျဖစ္ေတာ့။ ေန႔လည္စာကိုလည္း အထူးတလည္ မစီစဥ္ေပးျဖစ္ေတာ့။ ညစာဟင္းကိုလည္း ေပါင္းတာေတြ ကင္တာေတြမလုပ္ေတာ့၊ ဒါေတြ လုပ္ရတာ တကယ္ေတာ့ လက္၀င္ျပီး အလုပ္ရႈပ္တာလည္း ပါသည္။ ဒါနဲ႔ ဟင္းကို ပံုမွန္ ခ်က္သလို သာ ခ်က္လိုက္ေတာ့သည္။ 

တစ္ညေန တနဂၤေႏြ မွာျဖစ္သည္။ ေစ်းကျပန္လာျပီး အထုတ္ေတြ စီေန ျပဳေနတုန္း ကိုေရခ်မ္းသည္ အိမ္ေရွ႔ခန္းမွာ မ်က္ႏွာၾကီး စူပုတ္ျပီး ထိုင္ေနေလသည္။ 

 “ခုနက အေကာင္းပါ။ အခုေတာ့ ဘယ္လို ျဖစ္ေနတာတုန္း” 

“ေခါင္းကိုက္ေနတယ္... ေသြးတက္သလား မသိဘူး...” 

ထံုးစံအတိုင္း မေရႊစု ပ်ာယာခတ္သြားသည္။ 

“မနက္က ဘာအစား မွားသြားလို႔လဲ။ မေန႔ညကလဲ အိပ္မပ်က္ပါဘူး...။ ပါရာစီတေမာ့ ေသာက္မလား...” 

 ေဆး ႏွင့္ ေရ ယူေပးတာကို ေသာက္ရင္း ကိုေရခ်မ္းက တစ္ခြန္းေျပာသည္။ 

 “ခင္မ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ကို အရင္ကလို ဂ႐ုမွမစိုက္ေတာ့တာ...” 

 “ဟန္... ဘာကို ဂ႐ုမစိုက္ရမွာလဲ... ဘာလို႔ အဲသလို ေျပာတာလဲ...” 

“ေအးေလ... အရင္ကဆို ညတိုင္း သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ ေဖ်ာ္တိုက္တယ္ေလ။ ၾကက္သြန္ျဖဴေဆး ဆိုလည္း ေသခ်ာ ေကြၽးတယ္ေလ။ အခု ဘယ္မွာ လုပ္ေတာ့လို႔လဲ...” 

မေရႊစု တအံ့တၾသႏွင့္ ကိုေရခ်မ္းကို ၾကည့္ကာ ရယ္လိုက္မိသည္။ 

 “ဟိုတေလာက ေသာ္ေသာ္ တို႔ အိမ္လာလည္ တာ မွတ္မိတယ္မလား။ ေသာ္ေသာ္က ေျပာသြားတယ္။ သူဆို သူ႔ေယာက္်ားကို အတင္း ကြန္ထ႐ိုး မလုပ္ဘူးတဲ့။ သူ႔ေယာက္်ား ၾကိဳက္မွန္းမသိ မၾကိဳက္မွန္းမသိ မစားခ်င္ပဲ အတင္းမေကြၽးဘူးတဲ့။ “ 

“ေအးေလ... ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ေယာက္်ားမွ မဟုတ္တာ။ ကြၽန္ေတာ္က မေရႊစု ေယာက္်ားပဲ။ သူ႔ဘာသာ မလုပ္ခ်င္ေနေပါ့။ သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ...” 

 “ဒါျဖင့္... မေရႊစု လုပ္ေပးေနတာေတြ မစားခ်င္ပဲ စားေနတာမႈတ္ဘူးေပါ့...” 

 “ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္တုန္းက မစားခ်င္ပဲ စားတာရွိသလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ စားတယ္ဆိုတာ ၾကိဳက္လို႔ကို စားတာ။ ျပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အဲသလို ငါးေပါင္းတို႔ ဘာတို႔ကို ပိုၾကိဳက္တာ... ကိုယ့္ကို ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ေကြၽးတာမို႔ စားတာလဲ ပါတာေပါ့။ သူတို႔ဘာသာ မလုပ္ခ်င္လို႔ မလုပ္တာ သူလည္း ကိုယ္လို မလုပ္ခ်င္ မလုပ္နဲ႔။ ကိုယ္လည္း သူတို႔လို လုိက္တုစရာမွ မလိုတာ...” 

 “အင္းပါ... အင္းပါ... အဲသာဆို ဒီေန႔ကစျပီး အရင္လို လုပ္ေပးပါ့မယ္။ “ 

မေရႊစု စိတ္ထဲ ေပါ့ပါးသြားသည္။ ကိုယ္လုပ္ေနတာေတြသည္ သူမ်ားတကာ အျမင္မွာ မဆီေလ်ာ္ မွားခ်င္ မွားေနႏိုင္လိမ့္ေပမယ့္ ကိုယ့္မိသားစုအတြက္ ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာကို လုပ္သင့္သည္ကို လုပ္ေနတာဟာ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုး အမွန္ကန္ဆံုး ျဖစ္တာကို ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိသြားေပျပီ။ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အဆင္ေျပသည့္နည္းသည္ သူမ်ား အိမ္ေထာင္ေရးအတြက္ မွန္ခ်င္မွလည္း မွန္ႏိုင္ေပမည္။ ထို႔အတူ သူမ်ား အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အဆင္ေျပသည့္နည္းကလည္း ကိုယ့္အတြက္ ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းႏိုင္မည္။ 

သူမ်ားသည္ ကိုယ္မဟုတ္။ ကိုယ္သည္ သူမ်ား မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ္ေကာင္းဖို႔ရာ သူမ်ား ေျပာတိုင္းလဲ အရာရာ နားမေယာင္ရာ ပါတကား။ 

 +++++ 

ခ်လိုက္ရမလား...???

ခ်လိုက္ရမလား... ???

ျပီးခဲ့တဲ့ ပိုစ့္မွာ ေမျမိဳ႔ သရဲေျခာက္ခံရတဲ့အေၾကာင္း ေရးလိုက္ေတာ့ စာလာဖတ္တဲ့သူေတြ ေၾကာက္ေနၾကတာျမင္ရလို႔ အေၾကာက္ေျပသြားၾကရေအာင္ ဒီတခါေတာ့ ဟာသ သရဲ ပံုျပင္လိုမ်ိဳးေလး ေျပာျပမယ္ေနာ့။ ပံုျပင္ဆိုေပသိ ေျပာျပတဲ့ ကိုေရခ်မ္း အဆိုအရေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ တကယ္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္တဲ့။ 

တကယ္တမ္းမေတာ့ မေရႊစုဟာ အင္မတန္သရဲ ေၾကာက္တတ္ခဲ့တဲ့သူပါ။ ငယ္စဥ္ဘ၀ အိမ္မွာ ေနတုန္းကမ်ား ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သရဲေၾကာက္တတ္သလဲဆို ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ေန႔ခင္းၾကီးေၾကာင္ေတာင္ ဘယ္သူမွ မရွိရင္ တစ္ေယာက္ထဲ အေပၚထပ္ မတက္ရဲဘူး။ ညဘက္ အိမ္သာ တစ္ေယာက္ထဲ မသြားရဲဘူး။ အခန္းထဲ တစ္ေယာက္ထဲ မအိပ္ရဲဘူး။ ယုတ္စြ အဆံုး ကိုယ္ထိုင္ေနတဲ့ ၾကမ္းက က်ဲေနရင္ အဲဒီကေန သရဲက လွမ္းတို႔မလားလို႔ စိတ္ကူးျပီး ေၾကာက္ေနတဲ့သူပါ။ ညဘက္ တစ္ေယာက္ေယာက္က အိမ္တခါးလာေခါက္တဲ့အခါ ဖြင့္မေပး၀ံ့ဘူး၊ လာလည္တဲ့ ဧည့္သည္က ငါပါဟလို႔ အသံေပးတာေတာင္ သရဲ အေယာင္ေဆာင္လာသလား ေတြးေၾကာက္ေသး။ ညေမွာင္ေမွာင္ ကို မွန္တင္ခံုက မွန္ကို မၾကည့္ရဲဘူး၊ သရဲမမ်ား ထိုင္ျပီး ေခါင္းျဖီးေနမလားလို႔။ ကိုယ့္အိမ္ေပၚထပ္တင္ တခါတေလ ဘာမွန္းမသိ ေနာက္ဘက္ကို လည္ျပန္ မၾကည့္ရဲဘူး၊ လည္ျပန္ၾကည့္လိုက္တုန္း သရဲက ကိုယ့္မ်က္ႏွာေနာက္မွာ ဘြားကနဲ ေပၚလာမွာစိုးလို႔...။ ဒါနဲ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္တတ္တဲ့ မေရႊစုကို ကိုေရခ်မ္းက တစ္ေန႔ေတာ့ ဒီပံုျပင္ေလး ေျပာျပပါတယ္။ 

“ကြၽန္ေတာ္ သရဲေၾကာက္တတ္တာ လြန္ျပီထင္တာ။ မေရႊစု ေၾကာက္တတ္တာကေတာ့ ပိုတယ္ဗ်ာ... သရဲေျခာက္တိုင္းလဲ မေကာင္းဘူးမထင္နဲ႔... သရဲေျခာက္ခံရျပီး ၾကီးပြားသြားတဲ့သူရွိတယ္ေနာ္... ၾကားဖူးလား...” 

“ဟင့္အင္း... ၾကားဖူးေပါင္... ေျပာျပပါအံုး...” 

မေရႊစုက ပုခုန္းတြန္႔ရင္း ျပန္ေျပာမိတယ္။ ဘယ္ႏွယ္ သရဲေျခာက္ခံရတာနဲ႔ပဲ ၾကီးပြားရမယ္လို႔... သူ႔ေခတ္မွပဲ ၾကားဖူးေတာ့တယ္။ 

“တခါက ေမာ္လျမိဳင္မွာတဲ့... သရဲေျခာက္တယ္လို႔ နာမည္ၾကီးတဲ့ အိမ္ၾကီးတစ္အိမ္ ရွိတယ္။ သရဲေျခာက္လြန္းလို႔ ဘယ္သူမွ မေနရဲပဲ စြန္႔ပစ္ထားေတာ့ အိမ္ၾကီးက အိုျပီး ေဆြးလည္းေဆြးေနတာေပါ့...”

“သူက ဘယ္လို ေျခာက္သတဲ့လဲ...” 

“အဲဒီသရဲက ညသန္းေခါင္ေလာက္ဆို ခ်လိုက္ရမလား... ခ်လိုက္ရမလား လို႔ အသံနက္ၾကီးနဲ႔ ေအာ္ေမးတတ္သတဲ့။ အဲသလို ေအာ္သံၾကီးၾကားရေတာ့ ေၾကာက္ျပီး ဘယ္သူမွ မေနရဲေတာ့တာတဲ့...” 

“အင္း...” 

“တစ္ရက္ေတာ့ ခပ္ရြတ္ရြတ္ အရက္သမားတစ္ေယာက္က မူးမူးနဲ႔ အဲဒီအိမ္ေပၚ တက္အိပ္သတဲ့။ ညသန္းေခါင္ေလာက္လဲ ေရာက္ေရာ ထံုးစံအတိုင္း ခ်လိုက္ရမလား၊ ခ်လိုက္ရမလား ဆိုျပီး အသံနက္ၾကီး ထြက္လာေရာ...” 

ကိုေရခ်မ္းက ေျပာေျပာဆိုဆို ခ်လိုက္ရမလား... ကို အသံၾကီးၾသကာ ေအာ္ျပေနေသးတယ္။ 

“အရက္သမား ေၾကာက္ျပီး ထြက္ေျပးေရာလား...” 

“ဘယ္ကသာ... အဲဒီလူက ကြၽန္ေတာ့္လို႔ ေပကပ္ကပ္နဲ႔ အညာသားျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္။ မင္းဟာမင္း ေအာ္ခ်င္ရာေအာ္ကြာ ဆိုျပီး၊ ေပကပ္ျပီး ဆက္အိပ္ေနတာတဲ့...” 

“အိ... ေၾကာက္စရာၾကီး... အေရးထဲ သူ႔ အညာသားက ပါေသးတယ္။ ေမာ္လျမိဳင္ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး အညာသား ေရာက္မတဲ့လဲ... “ 

“အို... ဒါက အညာသားေတြ လုပ္တတ္ပံုကို ၾကံဳတုန္း ေျပာျပတာပါ... ။ ကဲ... ဆက္ေျပာရရင္... သရဲကလဲ အေလွ်ာ့မေပးဘူး ဗ်ာ။ ခ်လိုက္ရမလား၊ ခ်လိုက္ရေတာ့မလား ကိုပဲ အသံနက္ၾကီးနဲ႔ ထပ္ကာ ထပ္ကာ အဆက္မျပတ္ ေအာ္ေနေတာ့တာပဲတဲ့...။ ဒါနဲ႔ ဟိုလူလည္း စိတ္ကမရွည္ေတာ့ဘူးမလား... ဟာ... ဒီသရဲ အိပ္ေကာင္းျခင္း မအိပ္ရ... နားျငီးလိုက္တာ... ဒီေလာက္ ျဖစ္လွတာ.... ခ်ကြာ... ခ်ကြာ... ခ်ခ်င္သေလာက္ ခ်... လို႔ ျပန္ေအာ္တာတဲ့...” 

“ဟယ္... ဒါနဲ႔ သရဲက သူ႔ကို လာခ်ေရာ တီးေရာတဲ့လား...” 

မေရႊစုက မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴး နဲ႔ ျပန္ေမးမိတယ္။ 

“ဘယ္ကသာ... အဲသလို ခ်ကြာ... ခ်... လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ တျပိဳင္နက္... မ်က္ႏွာက်က္ကေန အထုတ္ၾကီး တစ္ထုတ္ ဘုတ္ကနဲဆို ျပဳတ္က်လာျပီး အသံနက္ၾကီးလဲ တခါထဲ ေပ်ာက္သြားေရာတဲ့.... အထုတ္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့... လားလား... ေရႊထုတ္ၾကီး ျဖစ္ေနတာတဲ့ဗ်ာ...” 

“ဟယ္... မိုက္တယ္ေတာ့... မိုက္တယ္ေတာ့...ဟားဟား...” 

ဒီတခါေတာ့ မေရႊစုက လက္ခုတ္လက္၀ါးတီးကာ ခုန္ဆြခုန္ဆြ လုပ္ျပီး ေအာ္လိုက္မိတယ္။ ခုနက အသံနက္ၾကီးဆိုတာေတာင္ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း မသိေတာ့။ 

“အဲဒီအိမ္လဲ ေနာက္ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ဘူးတဲ့...။ သရဲက ဥစၥာေစာင့္လို႔ ျဖစ္ေနေတာ့ ဒါကို တစ္ေယာက္ေယာက္ေပးလိုက္ျပီးမွ လြတ္ရာ ကြၽတ္ရာ သြားလို႔ရမွာမို႔ သေဘာ႐ိုးနဲ႔ ခ်လိုက္ရလား ေမးတာ လူေတြက ရမ္းသမ္း ေၾကာက္ေနေတာ့တာကိုး... အိမ္း အဲတာေၾကာင့္ သရဲ အလကားေနရင္း မေၾကာက္နဲ႔... သူတို႔လဲ ေျခာက္ခ်င္လို႔ ေျခာက္တာမဟုတ္... သူတို႔ ကိစၥနဲ႔ သူတို႔ ေျခာက္သလို ျဖစ္သြားတာပဲ ေနမွာ...” 

“ဟီး...” 

“အင္း... ဒီပံုျပင္ နားေထာင္ျပီး သေဘာေပါက္သြားတာ ... တခါတခါ တစ္ဖက္သားက ေျပာတာ ေၾကာက္စရာလို ေျခာက္သလို ျဖစ္ေနေပသိ၊ ေစတနာနဲ႔ ျပဳတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတတ္တယ္ဆိုတာလဲ သတိရ၊ ျပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္တမ်ိဳး စဥ္းစားရင္ ကိုယ္က ေစတနာနဲ႔ ေျပာေပမယ့္လည္း အေျပာမတတ္ရင္ အေျပာၾကမ္းေနရင္ တဖက္လူမွာ နားလည္မႈလြဲကာ လန္႔တတ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း သတိရေပါ့... မႈတ္ဘူးလား...” 

ဒါနဲ႔ ကိုေရခ်မ္းနဲ႔ မေရႊစုတို႔လည္း တခါတေလ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္က သေဘာ႐ိုးနဲ႔ ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေအာ္သလို ရန္ေတြ႔သလို စကားေျပာၾကမ္းသလို ျဖစ္သြားတယ္ဆိုရင္၊ တစ္ေယာက္ကလည္း အဟုတ္တကယ္ ရန္လုပ္တယ္ထင္ျပီး စိတ္ဆိုးသြားတယ္ဆိုရင္ “မေၾကာက္ပါနဲ႔ ခ်လိုက္ရေတာ့ မလား... ခ်လိုက္ရေတာ့မလား ...လို႔ ... ဒီက အေကာင္း ေမးေနတာပါ” လို႔ ေျပာင္ျပီး ေျဖေျပာ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ 

အဲဒီအခါ ေနာက္တစ္ေယာက္က မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ ရယ္ေမာလိုက္ရင္း... “ေအး... ခ်ကြာ... ခ်ကြာ... ခ်သာ ခ်...” ျပန္ေျပာရင္း စိတ္ဆိုးေျပသြားတတ္ၾကတယ္။ 

ကဲ... စာဖတ္ပရိတ္သတ္ တို႔ေရ... ခ်လိုက္ရမလား... ခ်လိုက္ရမလား... ။ ေရႊထုတ္ေပးခ်င္လို႔ ေမးတယ္မွတ္...။ ။

+++++