ကတံုးက ရွိႏွင့္ျပီးသား......
မေရႊစုသည္ ကိုေရခ်မ္းအေပၚ မၾကာခဏ စိတ္ေကာက္ခ်င္သူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ေယာက္ ထဲ ေနရေသာ အိမ္မယ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ခဏခဏ စိတ္ေကာက္ျပီး စကားမေျပာပဲ ေနၾကလွ်င္ ပ်င္းစရာ ေကာင္းျပီး တိတ္ဆိတ္ေနမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စကားမေျပာရ မေနႏိုင္ေသာ မစကားမ်ား မေရႊစုအတြက္ စကားေျပာေဖာ္ မရွိလွ်င္ မေနႏိုင္ျဖစ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း ဆယ္ခါ ေကာက္မည္ျပင္လွ်င္ ကိုးခါေလာက္က ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အသာကေလး ဒစ္စေကာင့္ ျပန္ခ်ျပီး ဆယ္ခါ တစ္ခါေလာက္သာ လိုရမယ္ရ စိတ္ေကာက္ေလ့ရွိသည္။ ကိုယ့္ေဘးနားရွိသူႏွင့္ စကားမေျပာရ မေနႏိုင္ ၀ါသနာေၾကာင့္ ၾကာၾကာ စိတ္မေကာက္ခ်င္သည့္အတြက္ ျမန္ျမန္စိတ္ေကာက္ေျပရေအာင္ ၅မိနစ္ ၁၀မိနစ္ အတြင္း မရ ရေအာင္ ေခ်ာ့ေနာ္ဟုလည္း ကိုေရခ်မ္းကို ေသခ်ာ ၾကိဳတင္မွာထားရေသးသည္။
ဒီေနရာမွာ ဆရာေမာင္၀ဏၰ၏ နာမည္ၾကီး ဇာတ္ေဆာင္ ေမာင္စိန္ေသာင္း မႏွင္းရည္ တို႔ အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္သည္။ ေမာင္စိန္ေသာင္းက သူ႔မိန္းမ မႏွင္းရည္ စိတ္ေကာက္တိုင္း သူ၏ ေခ်ာ့နည္းကားကို ဤသို႔ ေရးထား၏။
++++
မႏွင္းရည္သည္ အေၾကာင္း တစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္ စိတ္ဆိုး၊ စိတ္ေကာက္ၿပီ ဆိုလွ်င္ ခုတင္ေပၚ၌ မအိပ္ေတာ့၊ ခုတင္ေအာက္သို႔ ဆင္း၍ အိပ္သည္။ အိပ္ရာတြင္လည္း ျခင္ေထာင္ သတ္သတ္မေထာင္ ၊ ေစာင္တစ္ထည္၊ ေခါင္းအံုးတစ္လံုးႏွင့္ ၾကမ္းျပင္မွာ ျဖစ္ေစ၊ ဧည့္ခန္း ႏွစ္ေယာက္ထုိင္ ကုလားထိုင္တြင္ ျဖစ္ေစ၊ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ျဖစ္ေစ သြား၍ အိပ္တတ္သည္။
ထိုအခါ ေမာင္စိန္ေသာင္းက လိုက္၍ ေခၚရသည္။ သို႔ေသာ္မရ။ ''ေတာ္နဲ႔ မအိပ္ဘူး'' ဟု ခါးခါးသီးသီး ေျပာလႊတ္ေလ့ ရွိသည္။ ဤသို႔ေသာ အခ်ိန္၌ ေမာင္စိန္ေသာင္းသည္ ေဒါသျဖစ္၍ မရ။ စိတ္ရွည္ရွည္ ထားရသည္။ မႏွင္းရည္ အိပ္ေပ်ာ္သည္ အထိ ေစာင့္ရ၏။ ေစာင့္ပံု ေစာင့္နည္းမွာ မႏွင္းရည္ တေဆာင့္ေဆာင့္ႏွင့္ ၾကမ္းျပင္တြင္ ေခါင္းအံုးခ်၊ ပစ္လွဲ၊ ေစာင္တစ္ပိုင္းျခံဳ ဟိုလွိမ့္၊ ဒီလွိမ့္လုပ္၊ ျခင္႐ိုက္၊ ျခင္ကိုက်ိန္ဆဲ စသည္ျဖင့္ ဆူပူမႈ မွန္သမွ်ကို သည္းခံ ခြင့္လႊတ္၍ ေစာင့္ေနရသည္။
နာရီ၀က္၊ ေလးဆယ္ငါးမိနစ္ခန္႔ ၾကာလွ်င္ မႏွင္းရည္ အိပ္ေပ်ာ္ သြားေတာ့၏။ ေမွးေမွးေမွးေမွး ျဖစ္သြားျခင္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မည္။ သို႔မဟုတ္ တကယ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ အိပ္ေပ်ာ္ သြားေလဟန္ ေဆာင္ျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ထိုျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္နည္းမ်ား အားလံုးျဖစ္ႏိုင္မည္။ ထုိအခ်ိန္က်မွ ေမာင္စိန္ေသာင္းက မႏွင္းရည္ နားသို႔ သြားရသည္။
ေျခေဖာ့ နင္းရသည္။ လက္ထဲ၌ မ်က္ႏွာသုတ္ ပ၀ါ ျဖစ္ေစ၊ လံုခ်ည္ေဟာင္း ျဖစ္ေစ ပါရမည္။ ထုိ႔ေနာက္ မႏွင္းရည္ ေဘးနား၌ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ကေလး ထိုင္၍ တိုးတိုးကေလး ေခၚၾကည့္ရမည္။
''ေရ...ေရ''
အမွန္က ရည္ေရ ရည္ေရဟု ေခၚရင္းမွ စကားလံုးခ်င္း ဆက္၍ ကာလေရြ႕ေလ်ာၿပီး '' ေရ...ေရ'' ဟု အသံထြက္ သြားရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထုိသို႔ ''ေရ'' လွ်င္ မႏွင္းရည္ မလႈပ္မေျခာက္ ေန၏။ အသက္ကို မွန္မွန္ျပင္းျပင္း ႐ွဴ၏။ ထိုေသာအခါ ေမာင္စိန္ေသာင္းသည္ မႏွင္းရည္ အိပ္ၿပီဟု အသိအမွတ္ ျပဳရသည္။
ထိုသို႔ အသိအမွတ္ ျပဳၿပီးေနာက္ ေမာင္စိန္ေသာင္းသည္ မႏွင္းရည္၏ ေစာင္လြတ္ေနေသာ ကိုယ္တစ္ပိုင္းေပၚတြင္ ၀ဲပ်ံေနေသာ ျခင္မ်ားကို အသာအယာ ယမ္းထုတ္ ပစ္ရသည္။ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ၊ သို႔မဟုတ္ လံုခ်ည္ေဟာင္းသည္ ဤေနရာ၌ အသံုးခ်ရန္ ျဖစ္ပါသည္။
သည္ေနာက္ ေမာင္စိန္ေသာင္းသည္ မႏွင္းရည္၏ လက္ေမာင္းကို အသာ တို႔ၾကည့္ရ၏။ မႏွင္းရည္ တြန္႔သြားလွ်င္ ဆက္၍ မတို႔ထိရ။ ျခင္ယမ္းျခင္း အမႈကို ဆက္ျပဳရသည္။ ေနာက္တစ္ခဏမွ် အၾကာတြင္ ထပ္၍ တို႔ၾကည့္ရသည္။ မႏွင္းရည္ မလူးမလြန္႔ေတာ့လွ်င္ ေမာင္စိန္ေသာင္းသည္ မႏွင္းရည္၏ ခါးလယ္ေအာက္ကို လက္အသာလွ်ိဳ၍ မရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေက်ာျပင္ႏွင့္ တံေကာက္ေကြးမွ ေပြ႔ခ်ီၿပီး ခုတင္ေပၚ တင္ရသည္။ ျခင္ေထာင္ခ်ၿပီး ျခင္ရွာရသည္။ ေတြ႔သည္ ျဖစ္ေစ၊ မေတြ႔သည္ ျဖစ္ေစ ျခင္႐ိုက္ရသည္။ တဖ်ပ္ႏွစ္ဖ်ပ္ သံုးဖ်ပ္ခန္႔ ႐ိုက္ၿပီးေသာ အခါ ေမာင္စိန္ေသာင္းသည္ မႏွင္းရည္ ေဘး၌ ယွဥ္၍ လဲေလ်ာင္းခြင့္ ရသြားေလသည္။
++++
ညားခါစ အခါသမယက လင္မယား စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္တိုင္း အိပ္ခန္းထဲက ေဆာင့္ေဆာင့္ ေဆာင့္ေဆာင့္ လုပ္ျပီးထြက္၊ ပါးစပ္ကလည္း တစ္ေယာက္ထဲ ေနတာပဲ ေကာင္းတယ္၊ ေယာက္်ား ယူမိတာ မွားတာပဲ ဘာညာ သာရကာ ပြစိပြစိ ေျပာ၊ အိမ္ေရွ႕ ဆိုဖာမွာ ၀ုန္းကနဲ ပစ္လွဲ ဆႏၵျပတတ္သည့္ မေရႊစု ကို ကိုေရခ်မ္း မွ ေခ်ာ့နည္းကားသည္လည္း ျခင္႐ိုက္တာ မပါသည္ကလြဲလို႔ ေမာင္စိန္ေသာင္းနည္း ခပ္ဆင္ဆင္ပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ေထာင္သက္ၾကာလာသည့္ အခါမွာေတာ့ မေရႊစု ၏ စိတ္ေကာက္နည္းလည္း တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုေျပာင္းသည့္နည္းတူ ကိုေရခ်မ္း ေခ်ာ့နည္းကားလည္း တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ေျပာင္းလဲသြား၏။
အခုေနာက္ပိုင္း စိတ္ေကာက္ျပီဆိုလွ်င္ မေရႊစုက အစားေတြ တစ္ခုျပီးတစ္ခု အမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္စားျပျပီး ကိုေရခ်မ္းကို မေကြၽးျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမ်ား ေယာက္်ားေတြ ဘယ္လိုေခ်ာ့တတ္သည္ဆိုတာေတာ့ မေရႊစု မသိ။ စကားလံုး အႏုအရြ လွလွပပ လံုး၀ မေျပာတတ္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည့္ ကိုေရခ်မ္းကေတာ့ မေရႊစု စိတ္ေကာက္တိုင္း ရယ္စရာေျပာလိုက္ ေပါက္ကရေတြ ေျပာင္ျပလိုက္၊ တစ္ခါတရံ ကျပလိုက္ႏွင့္ (ကတယ္ဆိုတာေတြ ေလွ်ာက္မေရးနဲ႔ေနာ္... ရွက္စရာၾကီး လို႔ ေျပာေသး ) စိတ္ မေျပ ေျပေအာင္လုပ္၏။ ကိုယ့္ေရွ႔မွာ ေပါက္ကရ လာေျပာင္ေနတာကို ဘယ္သူက မရီပဲ ေနႏိုင္မည္နည္း။ မ်က္ႏွာထား အတင္းတည္ထားလည္း မရ၊ နားပိတ္ထားလည္း မရ၊ ေနာက္ဆံုး မထိန္းႏိုင္ေတာ့သည္ႏွင့္ ခြိကနဲ ရယ္လိုက္သည္မွ စိတ္ေကာက္ျခင္းက အဆံုးသတ္ရျမဲ ျဖစ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုေရခ်မ္းသည္ သီခ်င္းေတြကို ဖ်က္ဆိုျပီး ရယ္စရာလုပ္၍ ေခ်ာ့ေလ့ရွိသည္။
တကယ္ေတာ့ မေရႊစု စိတ္မေကာက္ျဖစ္သည္မွာ လႏွင့္ ခ်ီ၍ၾကာလွပါျပီ။ စိတ္ေကာက္မည္ ၾကံလိုက္တိုင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းစူလိုက္တိုင္း... ဟင္း... တရားေတြ ထိုင္ျပီး စိတ္ေကာက္မလို႔လား လို႔ ကိုေရခ်မ္းက ေမးလာလွ်င္ ေၾသာ္... အင္း... ဟုတ္သား ဆိုကာ မေကာက္ေတာ့ပဲ ေနလိုက္ရသည္က မ်ားသည္။ ဒါေပသိ ဟိုတစ္ေန႔ကေတာ့ မေရႊစု အမွန္အကန္ စိတ္ေကာက္ပါသည္။ စိတ္ေကာက္႐ံုတင္မက ေဒါသ က ငယ္ထိပ္ထိကို ေရာက္လာသည္။
အဲဒီေန႔က တနဂၤေႏြေန႔ ျဖစ္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း မနက္ ၅နာရီထ တရားထိုင္၊ ၆နာရီေက်ာ္ေတာ့ အပတ္စဥ္ သြားေနက် Macritchie Reservoir မွာ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္၊ ေျပး။ အျပန္က်ေတာ့ မေန႔ကတဲက ၾကိဳခ်က္ထားတဲ့ မံု႔ဟင္းခါးကို ေကာ္ဖီ၊ ဒင္ဆမ္းေတြရယ္ နဲ႔ မနက္စာစားၾက။ ျပီးေတာ့ ကိုေရခ်မ္းက ဇိမ္ေလးနဲ႔ ဆိုဖာမွာ လွဲျပီး ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေနတုန္း မေရႊစုကေတာ့ တစ္ပတ္စာ အတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ ျပင္ဆင္ရသည္။ ခ်က္ျပဳတ္ျပီးစီး ေန႔လည္စာပါ ထပ္စားျပီးေတာ့ တစ္ပတ္စာ အတြက္ သစ္သီးႏွင့္ မုန္႔ေတြ၀ယ္ဖို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေရွာ့ပင္းစင္တာ ထြက္လာၾကသည္။ သစ္သီးႏွင့္ မုံ႔ေတြက ရပ္ကြက္ေစ်းမွာ ၀ယ္ရတာထက္ ေရွာ့ပင္းစင္တာမွာ ၀ယ္ရတာ ပိုလည္း စံု၊ လတ္လည္း ပိုလတ္တာမို႔ တနဂၤေႏြေန႔လည္တိုင္း ႏွစ္ေယာက္အတူ ေစ်းထပ္ထြက္၀ယ္ၾကရသည္။
အဲဒီမွာ ျပႆနာ တက္ရၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေရွာ့ပင္းစင္တာက ၀ယ္ျပီး အိမ္အျပန္ လမ္းမွာ ကုလားဆိုင္ကို ခဏ၀င္ျပီး ကုလားပဲနဲ႔ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ ၀ယ္သည္။ အဲဒီနား ကားရပ္စရာ ေနရာ ႐ုတ္တရက္ ရွာမရေတာ့ အန္တီယူစီ ေရွ႔က တက္စီစတန္းမွာ အသာေလး ရပ္ေစာင့္ေန၊ ခ်က္ခ်င္း ၀ယ္ျပီး ျပန္လာမယ္လို႔ မေရႊစုက ေျပာတာကို သူက သီခ်င္းနားေထာင္သည့္ နားၾကပ္ၾကီး နားမွာ ညွပ္ထားရင္ အင္းအင္းဟု ေျပာ၏။ ကုလားဆိုင္မွာ ေစ်း၀ယ္တာ ၅မိနစ္ပဲၾကာသည္။ ၀ယ္ျပီး ျပန္ထြက္လာ ကားေစာင့္ခိုင္းထားသည့္ ေနရာမွာ သြားၾကည့္ေတာ့ ဘာကားကမွ မရွိ၊ ရွင္းလင္းလို႔။ ကံက ဆိုးခ်င္ေတာ့ လက္ထဲမွာ ဟန္းဖုန္းပါမလာ။ ေၾသာ္... တစ္ေနရာ ကိစၥ ရွိလို႔ ခဏသြားတာ ေနမွာ၊ ေဘလ္ေတြ ဘာေတြ သြားေပးေနတာ ေနမွာ၊ ေသခ်ာ မွာ ထားတာ မွာတဲ့ေနရာ လာေစာင့္မွာပါ ဆိုျပီး ဆက္ေစာင့္ေပါ့။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီ ခဏမွာပဲ ေရအိမ္က တအားသြားခ်င္လာသည္။ ခုတေလာ ဆီးမေကာင္းခ်င္သလို ျဖစ္လို႔ ေရမ်ားမ်ား ေသာက္ရင္း ၁နာရီေလာက္ တစ္ခါ ကို ေရအိမ္က သြားခ်င္တာ ျဖစ္၏။ အိမ္က ထြက္လာတာ ၂နာရီေက်ာ္ေနျပီဆိုေတာ့ သြားခ်င္ျပီလို႔ စိတ္ထဲက ျဖစ္လာရင္ ႐ုတ္တရက္ကို မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ျဖစ္မိေတာ့တာ။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ေစာင့္ခိုင္းထားတဲ့သူက ဘယ္မွာ မွန္းမသိ၊ ဟိုဘက္ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္၊ ဒီဘက္ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရနဲ႔၊ လူကလည္း အႏၲရယ္ကို လြယ္ထားရေတာ့ ေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္ေတြက်ျပီး လမ္းမေပၚ ဟိုဘက္ ေလွ်ာက္လိုက္၊ ဒီဘက္ ေလွ်ာက္လိုက္ ေယာက္ယက္ကို ခတ္ေနမိသည္။ လမ္းစဥ္လူငယ္ စစ္ေရးျပသလို ေကာက္႐ိုးေျခေထာက္ ျမက္ေျခေထာက္ လုပ္လိုက္၊ မသိမသာ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ လုပ္လိုက္၊ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္သလိုလို ဘာလိုလို ခါးကို ဟိုႏြဲ႔ ဒီႏြဲ႔နဲ႔ ထိန္းလိုက္၊ ေျခကို လိမ္လိုက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို လုပ္ေနရတာ ဘယ္ေလာက္ ဆိုးလိုက္တဲ့ ဒုကၡထင္သလဲ။
ၾကာေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ၁၅ႏွစ္ ေလာက္ ေပါင္းလာျပီးတဲ့ ေယာက္်ား ဘယ္လိုလူဆိုတာ သိေနျပီးသားျဖစ္သည့္အတိုင္း ရပ္ကြက္ေစ်း ပတ္ျပီး သူ႔ကို ရွာရေတာ့ကာ ေနာက္ဆံုးဘယ္မွာ သြားေတြ႕လဲဆို အန္တီယူစီ အေနာက္ဘက္အျခမ္းမွာ ကားၾကီးရပ္လို႔ ကားထဲမွာ ဇိမ္နဲ႔ လဲွျပီး မ်က္လံုးေလးမွိတ္ သီခ်င္း နားေထာင္ေနလိုက္ေသး။ ဘယ္... မေရႊစုလည္း ေဒါသက ငယ္ထိပ္ကို ခ်က္ခ်င္း တက္ကပ္ေတာ့တာေပါ့...။ ကိုယ္က ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး လုပ္ေတာ့လည္း မေရႊစု ေအးေအးေဆးေဆး ေစ်းထပ္၀ယ္ေနတာ ထင္လို႔ လိုက္မလာပဲ ေစာင့္ေနသည္တဲ့။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လား။ ဘယ္ႏွယ္... အန္တီယူစီ အေရွ႔နဲ႔ အေနာက္ကို ေနရာမွား နားေထာင္ျပီး ေစာင့္တာက တျပစ္၊ ၾကာေနတာကို လိုက္မရွာတာက တျပစ္၊ ကိုယ့္ဒုကၡ အတြက္ စိတ္တိုတာ က တျပစ္၊ အျပစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စြဲခ်က္မ်ားႏွင့္ တကြ စကားေျပာဆိုျခင္း ရပ္ဆိုင္း လိုက္သည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာလည္း မၾကည့္၊ တေဆာင့္ေဆာင့္ႏွင့္ ပစၥည္းေတြ သိမ္းစရာရွိတာသိမ္း ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ေနလိုက္သည္။
အစက အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ဒိုမီႏို ေဖ်ာ္တိုက္မယ္လို႔ ေျပာထားတာ။ ခုေတာ့ ေရခဲမုန္႔ေတြထည့္၊ ႏြားႏို႔ေတြ၊ ပူတင္းေတြ၊ သစ္သီးေတြထည့္ေဖ်ာ္ ဒိုမီႏိုလုပ္ျပီး သူ႔မေကြၽးပဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ထိုင္စားေနလိုက္၏။
''မေရႊစု ေရ... ဒီမွာ ၾကည့္စမ္း....ေရႊငါးေလး လွတာဗ်ာ.... လွလိုက္တာ အရမ္းပဲ.... မေရႊစုနဲ႔ ခြၽတ္စြပ္ပဲ။''
သူ႔ လက္ေတာ့ၾကီး မ်က္ႏွာေရွ႔ လာ၀ဲ ျပသည္။ ပံုထဲမွာက မ်က္လံုးျပဴးျပဴးနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းၾကီးစူေနတဲ့ ေရႊငါး။ ဟန္း... ဒီေလာက္နဲ႔ ရီဖို႔ စိတ္ေျပဖို႔ ကြာေလ။ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ သူ႔မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ပဲ ေရခဲမုန္႔ေတြ အားပါးတရ စားျပလိုက္သည္။ ဒါနဲ႔ သူ႔စားၾကည့္စားပြဲ သူ႔ဘာသာ ျပန္သြားျပီး သီခ်င္းေတြ ဟိုဖြင့္ ဒီဖြင့္ လုပ္ရင္း လွမ္းေျပာျပန္သည္။
''ခ်စ္ဆံုး ကတံုး .... ေမာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မမုန္း...''
ဟိုတစ္ေန႔က ေက်ာ္စြာက ေဖ့စ္ဘုတ္ေ၀ါေပၚမွာ လာေရးသြားတာကို ဆိုျပေနသည္။ သူမ်ား ေနာက္လိုက္ လို႔ စိတ္ထဲက ေရရြတ္ရင္း မ်က္ေစာင္းလွမ္းခဲလိုက္၏။ ခဏၾကာေတာ့ ေဇာ္၀င္းထြဋ္ သီခ်င္းသံကို ေနာက္က ေယာင္၀ါး လိုက္ဆိုေနျပန္သည္။
~~~~
သူ... အစားေလးမ်ား မေကြၽးတဲ့ အခါ... ကိုယ္ႏွလံုးသားေလး ၀မ္းနည္းသြား...
တစ္ေယာက္ထဲ ၾကိတ္ သြားရည္က်လည္း ... အခ်စ္မ်ား ကတံုးဆီမွာ...
နာက်ည္းလို႔ မေခၚမေျပာလဲ... အခ်စ္မ်ား ကတံုးဆီမွာ....
~~~~
သူ... အစားေလးမ်ား မေကြၽးတဲ့ အခါ... ကိုယ္ႏွလံုးသားေလး ၀မ္းနည္းသြား...
တစ္ေယာက္ထဲ ၾကိတ္ သြားရည္က်လည္း ... အခ်စ္မ်ား ကတံုးဆီမွာ...
နာက်ည္းလို႔ မေခၚမေျပာလဲ... အခ်စ္မ်ား ကတံုးဆီမွာ....
~~~~
ဟြန္း... မရီေသးဘူး။ မရီေသးဘူး။
ေနာက္ထပ္ သီခ်င္းသံ ထြက္လာျပန္၏။
~~~~
ေႏြကႏၲာလို ေန႔အား ... တို႔ရင္ဆိုင္မယ္ ...သိထား... မင္းရဲ႔ ကတံုးက ကိုယ့္အတြက္ ခြန္အား......
ရင္ခြင္ညာကို ကမ္းလွမ္းတဲ့ မင္းရဲ႔ လက္ကေလးမ်ား ....
ထာ၀စဥ္ၾကင္နာ ေႏြးေထြးကာ အျမဲတမ္းသာ စိုးမိုး............ သိမ္းထား .........
.........
ရင္ထဲမွာ ကတံုးက ရွိႏွင့္ျပီးသား... အိုး... ကတံုးက ရွိႏွင့္ျပီးသား ...........
ကတံုးေလးကို ယံုစား... ကိုယ့္ရဲ႔ ဘ၀မွာ ကတံုးေလးကို တင္စား ...........
ရင္ထဲမွာ ကတံုးက ရွိႏွင့္ျပီးသား... အိုး... ကတံုးက ရွိႏွင့္ျပီးသား .........
~~~~
ေႏြကႏၲာလို ေန႔အား ... တို႔ရင္ဆိုင္မယ္ ...သိထား... မင္းရဲ႔ ကတံုးက ကိုယ့္အတြက္ ခြန္အား......
ရင္ခြင္ညာကို ကမ္းလွမ္းတဲ့ မင္းရဲ႔ လက္ကေလးမ်ား ....
ထာ၀စဥ္ၾကင္နာ ေႏြးေထြးကာ အျမဲတမ္းသာ စိုးမိုး............ သိမ္းထား .........
.........
ရင္ထဲမွာ ကတံုးက ရွိႏွင့္ျပီးသား... အိုး... ကတံုးက ရွိႏွင့္ျပီးသား ...........
ကတံုးေလးကို ယံုစား... ကိုယ့္ရဲ႔ ဘ၀မွာ ကတံုးေလးကို တင္စား ...........
ရင္ထဲမွာ ကတံုးက ရွိႏွင့္ျပီးသား... အိုး... ကတံုးက ရွိႏွင့္ျပီးသား .........
~~~~
သီခ်င္းကို ေအာ္ဆိုရင္း ကိုေရခ်မ္းက မေရႊစုနားကို လာထိုင္သည္။ သူမျမင္ေအာင္ မ်က္ႏွာ တစ္ဖက္လွည့္ လိုက္ရသည္။ မရီဘူး။ တင္းထား။ ခုနက တစ္ေယာက္ထဲ ေကာက္႐ိုးေျခေထာက္ လုပ္ျပီး စစ္ေရးျပေနရတာ ျပန္ေတြးစမ္း။ မရီနဲ႔။
''ဟား... ဒီတစ္ခါ ေဆးတိုးဖို႔ ခက္ပါလားကြဲ႔... ေၾသာ္.... အားလံုးထက္ ေႏြးေထြးလံုျခံဳတဲ့ အိမ္ဟာ ကတံုးမ အိမ္ပဲလို႔ သိလိုက္ရတဲ့ အခါမွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ကတံုးမရဲ႔ေဘးမွာ မံု႔စားခ်င္လို႔ ထိုင္ေနပါတယ္ ေလ.....''
'' ခြီး...''
သြားတာပဲ။ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ မရီပဲ မေနႏိုင္သည့္ မေရႊစုတစ္ေယာက္ စိတ္ေကာက္ေျပေပး လိုက္ရပါေတာ့သည္။
++++++
ကိုးကား။ ။ ဆရာေမာင္၀ဏၰ၏ ေခ်ာ့နည္းကား
