Image from http://www.fotosearch.com/သူငယ္ခ်င္းေတြက စာစီစာကံုးအေၾကာင္းေတြ ေျပာလာေတာ့ စာစီစာကံုးနဲ႔ ပါတ္သက္ျပီး ကိုယ္ငယ္ငယ္က ဘာဆုမွ မရဘူးပါဘူး။ မရဘူးဆို ျပိဳင္ပြဲလည္း ၀င္မွ မ၀င္ျဖစ္ပဲကိုး။ မွတ္မွတ္ရရ ၁၀တန္းမွာပဲ တခါလား ျမိဳ႔နယ္အတြက္ ၀င္ျပိဳင္ဘူးတယ္။ အထိမ္းအမွတ္ ေန႔တခုခု အတြက္ပဲ။ ဘာေန႔ အတြက္ ဆိုတာေတာင္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာစာ သင္တဲ့ ဆရာမက ကိုယ့္ကို အားကိုးလို႔ ဆုရေစခ်င္ေတာ့ ေပၚလစီ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ခိုင္းျပီး ထည္႔ေရးဖို႔ ေျပာတယ္...။ အဲသာမွ ဆုရမယ္လို႔ ေျပာသကိုး။ ဟုတ္ကဲ့... ဟုတ္ကဲ့ ေျပာျပီး ... ဆရာမ ေပးတဲ့ စာအုပ္ကို စာအုပ္စင္ေပၚ တရိုတေသ သိမ္းထားလိုက္တယ္။ အိတ္မွာ ... ဆုလည္း မရပါဘူး။ တတိယဆုေတာင္ မခ်ိတ္ဘူး။ ဆရာမခမ်ာ... သမီးရယ္... ညည္း ေရးရင္ ျဖစ္ရဲ႔သားနဲ႔ အပ်င္းကလည္းၾကီးတယ္...။ ဘာလို႔ အားၾကိဳးမာန္တက္မလုပ္ရလဲဆိုျပီး ဂရုဏာေဒါေသာနဲ႔ေပါ့...။
အင္း... ၁၀တန္းေအာင္ေတာ့လည္း ျမန္မာစာဂုဏ္ထူး မပါခဲ့ပါဘူး။ ၇၂ လား ၇၃ လားနဲ႔ ကပ္က်န္တယ္။ ျမန္မာစာအေနနဲ႔ ဘာ က်ဴရွင္မွ မတက္ခဲ့ဘူးဘူး။ သူမ်ားေတြ ဆရာဦးတင္မိုး၊ ဆရာဦးေအာင္သင္း၊ ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏိုင္တို႔ ဆီမွာ သင္တယ္လို႔ အေျပာနဲ႔ ၾကားျပီး သြားရည္ယိုခဲ့... တက္ခ်င္ခဲ့ဘူးတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း... အိမ္ကို ဒုကၡမေပးခ်င္တာနဲ႔... အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ျမန္မာစာကို ဘယ္မွာမွ က်ဴရွင္မယူခဲ့ဘူးဘူး။ ေဖေဖ၀ယ္ေပးတဲ့ ဒို႔ေက်ာင္းသား၊ မိုးေသာက္ပန္း၊ ေရႊေသြး၊ ဂါးဒီယန္း အားကိုးနဲ႔ စာေမးပြဲမွာ လူတြင္က်ယ္ခဲ့သေပါ့။ ဒါေတာင္ အဂၤလိပ္လိုဆို ပ်င္းျပီး ေက်ာ္ေက်ာ္ ဖတ္ေတာ့ အဂၤလိပ္စာက ၁၀တန္းမွာ နံၾကားေထာက္ ဂုဏ္ထူးထြက္ခဲ့ေသာ္လည္း ခုခ်ိန္ထိ ေခြးအၾကီး လွည္းနင္းသလို ျဖစ္ျဖစ္ေနတုန္း။
ဘ၀မွာ ၀တၳဳရွည္အေနနဲ႔ ပထမဆံုးဖတ္ဘူးတာကေတာ့ ၅၅၀နိပါတ္ေတာ္ေပါ့။ ငယ္တုန္းက ကိုယ္တို႔က တကယ္ကို ေရွးရိုးဆန္တဲ့ အဖိုးအဖြားလက္ထဲမွာ ၾကီးျပင္းလာတယ္ဆိုေတာ့ အဖိုးအဖြားက အျပင္စာေတြ ေပးမဖတ္ဘူး။ တရားေဟာမဟုတ္ပဲ ဇာတ္လမ္းဆင္ေရးထားတာ မဖတ္ေကာင္းဘူး... ငရဲၾကီးတတ္သတဲ့။ ကိုယ္ကလည္း စာဖတ္၀ါသနာပါေတာ့ ရွိတဲ့ ဘုရားစာအုပ္ေတြကပဲ နားမလည္တဲ့ ပါဌိေတြကိုေက်ာ္ျပီး လွိမ့္ပိန္႔ဖတ္ေပါ့။
၅တန္းေအာင္ျပီး ၆တန္းတက္မဲ့ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တေန႔ခင္းမွာ မွတ္မွတ္ရရ ေဖေဖက ဘာသာျပန္၀တၳဳစာအုပ္ေလးေပးဖတ္တယ္။ အဲသာကေတာ့ ေပၚလီယာနာ။ လိုခ်င္တာမရရင္ ေျခေဆာင့္၊ စိတ္ေကာက္တတ္တဲ့ သမီးကို ေဖေဖက ၀မ္းသာတမ္း ကစားတဲ့နည္း တဖက္လွည္႔နဲ႔ သင္ ေပးခဲ့တာေလ။ ဒါနဲ႔ အျပင္၀တၳဳေတြ တျဖည္းျဖည္းဖတ္တတ္လာတယ္။ အေဖၾကီးနဲ႔ အေမၾကီး (အဖိုး နဲ႔ အဖြား) မသိေအာင္ေတာ့ ဖတ္ေပါ့။ သိသြားရင္ တရားအရွည္ၾကီး နာေနရတတ္လို႔...။
တကယ္ဆို ... ေဖေဖမွာက အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြ၊ ျမန္မာစာ ေရွးေဟာင္းစာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကိးရွိတယ္။ ေဖေဖက စာဖတ္၀ါသနာပါ၊ စာအုပ္စုရတာ၀ါသနာပါတယ္။ သူ႔စာအုပ္ဘီဒိုမွာ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြ၊ ေရွးေဟာင္းသုေတသန စာအုပ္၊ ေဗဒင္၊ ဘာသာေရး၊ စြယ္စံုက်မ္း၊ ျမန္မာ၀တၳဳ၊ ဘာသာျပန္ ၀တၳဳ၊ ကဗ်ာ၊ သတင္းစာ စသျဖင့္ အမ်ိဳးအစားစံုစံုလင္လင္ကို ရွိတာ...။ သာေပမဲ့ စာအုပ္ဘီဒိုကို ေဖေဖ က ေသာ့ခတ္ထားတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္က မႊခ်င္တိုင္းမႊတတ္ေတာ့ ေဖေဖက... ခုေတာ့ ဒါေတြ မဖတ္နဲ႔ဦး... သမီး၁၀တန္းေအာင္ရင္ အပိုင္ေပးမတဲ့။ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာက အိတ္စာအုပ္ေတြကို... ကိုယ္မပိုင္ခဲ့လိုက္ပါဘူး။ ေငြအလြန္ အင္မတန္ က်ပ္ခဲ့တဲ့ တေန႔ ( ကိုယ္ ၆တန္းႏွစ္ ေႏြရာသီမွာပဲ ) မွာ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ေရွးေဟာင္းစာအုပ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ( အိတ္စာအုပ္ဘီဒို တခုလံုးနီးပါးပါပဲ) ေရာင္းလိုက္ရတယ္။ ေမေမကေနမေကာင္းဘူး၊ ေဆးကုဖို႔ ေငြလုိတယ္။ ရလာတဲ့ ပိုက္ဆံ အရင္းအႏွီးနဲ႔ အိမ္မွာ ကုန္စံုဆိုင္ေလး ဖြင့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ စာအုပ္မ်ားမွ ေပးတဲ့ အရင္းအႏွီး မတန္မရာေပါ့။ အိတ္တုန္းက မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲေနတဲ့ ေဖေဖနဲ႔ အျပိဳင္ ကိုယ္လည္း စာအုပ္ေတြကို ႏွေမ်ာလြန္းလို႔ ငိုမိခဲ့ဘူးတယ္။ ခုထိေတာ့ ဟိုးတုန္းက (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေခတ္က) သတင္းစာအေဟာင္းေတြ ရွိေသးတယ္။ ( စကားခ်ပ္။ အဆင္ေျပတဲ့ တေန႔ စကန္ဆြဲျပီး တင္ေပးပါ့မယ္။)
အယ္... စာစီစာကံုးအေၾကာင္းေျပာရင္း ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ ျဖစ္ကုန္ပါျပီ။ ဆက္ရရင္... ကိုယ္က စာဖတ္လည္း ဒီေလာက္နာတဲ့သူ မႈတ္ဘူး။ စာစီစာကံုးဆုလည္း တခါမွမရဘူးဘူး။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ကီသြင္းျပီး စဥ္းစား ၾကြားရရင္ တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္မွာ လက္တန္းေရးခိုင္းတဲ့ စာစီစာကံုး ကို ဆရာမက သေဘာက်လို႔ အတန္းသားေတြေရွ႔မွာ ဖတ္ျပခဲ့ဘူးတာေလးရယ္၊ ၈တန္းတုန္းက ကိုယ္ေရးတဲ့ ခရီးသြားတ့ဲ အေၾကာင္း အဂၤလိပ္အက္ေဆးတပုဒ္ကိုလည္း (အဲသာကေတာ့ ဟိုက ဒီက ကူးခ်ထားတာ... ဟိ) ဆရာမက excellent ဆိုျပီး အတန္းကို ဖတ္ျပေပးခဲ့ဘူးတာရယ္ပဲ မွတ္မွတ္ရရရွိေပါ့...။
ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။
