ခုဘဝရယ္ ေနာက္ဘဝရယ္ ျဖစ္ေလရာ ဘဝမယ္...

မိုးနတ္မယ္ သူဇာႏြယ္ ႐ူပါ လွတာရယ္...

သူ ငါ က်စရာ မူရာျပကာ ၿပံဳးလိုက္ရင္ကြယ္..

ေၾသာ္... ဖိုးလႏွယ္ တူပါတယ္ ျဖဴကာ ၀တာရယ္...

ျမွဴကာပါ့ကြယ္ တူမကြာ ႏွမသည္ ေပါင္းဖို႔သာရြယ္...

ခုဘ၀ရယ္ ေနာက္ဘ၀ရယ္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀မယ္...

ငွက္ျဖစ္ရင္ကြယ္... ၾကက္ျဖစ္ရင္ကြယ္ ... တစ္ကိုင္းတည္းနားခ်င္တယ္...

~~~~~

“ဒါပဲေနာ္... ဦးေရခ်မ္း၊ ေနာက္ဘ၀ ... ဘယ္ေနရာ ဘယ္ဆီ ေရာက္ေန ေရာက္ေန တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေမ့မသြားရဘူး၊ တကယ္လို႔ သူမ်ား မေတာ္တဆ မေကာင္းတဲ့ အကုသိုလ္ေတြ လုပ္မိေနရင္ လာတားရမယ္... လာကယ္ရမယ္... “

အလုပ္အားရက္မို႔ စိတ္ေအးလက္ေအး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ခ်က္ရင္းျပဳတ္ရင္း ဖြင့္ထားတဲ့ သီခ်င္းအလိုက္အတိုင္း ကိုယ္ကိုယိမ္းကာႏြဲ႔ကာႏွင့္ သံေယာင္လိုက္သီဆိုေနေသာ မေရႊစုက အနီးရွိ ဘားေကာင္တာစားပြဲမွာ ႏုတ္ဘုတ္ေလးခ်ျပီး ေဖ့ဘုတ္သတင္းမ်ားကို သည္းၾကီးမည္းၾကီးဖတ္ေနေသာ ကိုေရခ်မ္းကို ယခုကဲ့သို႔ ေျပာလိုက္ေလသည္။ ကိုေရခ်မ္းက မေရႊစုကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ျပီး ၿပံဳးျပလိုက္သည္။

“သီခ်င္းက နည္းနည္းေလးလြဲေနသလားလို႔... ဒီလိုျဖစ္ရမွာ.... သူ ငါ က်စရာ မူရာ ျပကာ... ျပဴး... ဟူးဟူး... လိုက္ရင္ကြယ္.... (မ်က္လံုး... မ်က္လံုး...) ေၾသာ္... ဖိုးလႏွယ္တူပါတယ္ ... ျဖဴကာ၀တာရယ္... ဒန္တန္႔တန္႔.... “

“ေတြ႔လား... ေတြ႔လား... သူမ်ား အေကာင္းေျပာေနရင္ အေကာင္းျပန္မေျပာဘူး၊ ေနာက္ဘ၀ေရာက္ရင္ ေမ့မသြားပဲ ဘယ္ေရာက္ေနေန တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အသိေပးေၾကးပါလို႔ဆိုေနမွ....သိလားလို႔ဆို... “

ေျပာေနရင္း မေရႊစုကေျခတစ္ဖက္ေဆာင့္လိုက္ေသးသည္။

ကိုေရခ်မ္းက ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ရင္း “ေအးပါကြာ... ေမ့စရာလား၊ ေျပာမွာေပါ့ ... တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္... တစ္ကိုင္းတည္း နားဖို႔ေတာ့ ၀ိတ္ခ်မွရမယ္... ေတာ္ေန... အကိုင္းက်ိဳးက် ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ.... “ ဟု မ်က္စျပစ္ရင္း စေနျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ ့မေရႊစုက အတံုးလိုက္ အခဲလိုက္ မ်က္ေစာင္း ထိုးပစ္လိုက္မိသည္။

“ဒီမယ္... သူမ်ားက တစ္ကိုင္းတည္း နားခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး၊ မေတာ္တဆ သူမ်ားက မေကာင္းတဲ့ေနရာေရာက္သြားျပီး ကိုေရခ်မ္းက ေကာင္းတဲ့ေနရာေရာက္သြားရင္ ပစ္မထားပဲ လာကယ္ဖို႔ ေျပာေနတာၾကီးကို.... “

ဟင္းခ်က္တဲ့ ေယာင္းမၾကီး ကိုင္ျပီး ႐ုိက္ေတာ့မလို ထုေတာ့မလို အနားသို႔ေရာက္လာေသာ မေရႊစုကို ကိုေရခ်မ္းက ေခါင္းတိမ္းကာယိမ္းကာ ေရွာင္ရွားရင္းက “ဘယ့္ႏွယ္ ... ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ေသးရတာတုန္း ... မေရႊစု ဒီေလာက္ေကာင္းတာေတြ လုပ္ေနတာ ... ကဲ...ဘာလို႔ မေကာင္းတာျဖစ္ရမွာလဲ... “ ဟု ကမန္းကတန္း ေျဖရွင္းရေလသည္။

“ေၾသာ္... လူဆိုတာမ်ိဳးက ေျပာႏိုင္တာမႈတ္ဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းတာေတြ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ လုပ္ထားေပမယ့္လည္း ေသခါနီးအခ်ိန္က် ဘယ္လိုစိတ္ထားရမွာတို႔ ဘာတို႔ ေမ့ခ်င္ေမ့ေနမွာ၊ စိတ္ေဇာကလည္း ေျပာႏိုင္ဘူး... ေရာက္ခ်င္ရာေရာက္ေနမွာ...၊ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္တာမွန္သမွ် ၾကိဳေတြးျပီး ေၾကာက္လို႔ ေျပာတာေပါ့ေတာ့... ဟြန္႔... ဦးေရခ်မ္းတို႔က်ေတာ့ စိတ္ကေအးခ်မ္းတယ္၊ စိတ္ထားတတ္တဲ့သူေတြ... တရားေတြလည္း တအားထိုင္လာႏိုင္ျပီဆိုေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းဖို႔ရာ သြားဖို႔က ေျခဦးလွည့္ျပီးသားပဲ၊ ဒါနဲ႔.... ဦးေရခ်မ္း ခုလို တရားထိုင္ျဖစ္တာ ဘုရားတရားေတြ ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ႏိုင္တာ ... ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္လဲ ေျပာပါအံုး... ကဲ... “

“မေရႊစုေၾကာင့္ပါခင္ဗ်ာ... မေရႊစုေၾကာင့္ပါခင္ဗ်... “

ကိုေရခ်မ္းက ဇာတ္မင္းသားစတိုင္ျဖင့္ ေနာက္ေနေသး၏။

“အင္း... အဲဒါ ကိုယ့္ဇနီးက ကိုယ့္အေပၚမွာ ေက်းဇူးရွိတယ္ ဆိုတာ မေမ့ေကာင္းဘူး၊ ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးေတာင္မွတဲ့ ... သူ႔ေရွးဘ၀က ပါရမီျဖည့္ဖက္ ယေသာ္ဓရာမင္းသမီးကို ဘုရားျဖစ္ျပီးမွ ေက်းဇူး သိတတ္ခဲ့သတဲ့... “

“ေျပာျပပါအံုးခင္ဗ်ာ... “

မေရႊစုက မီးဖိုေပၚက ၾကက္သားျပဳတ္အိုးကိုခ်ကာ ၾကက္သားႏႊင္ရန္ျပင္ရင္း စကားဆက္သည္။

“မေနာက္နဲ႔... တကယ္ေျပာတာ...၊ ျမတ္စြာဘုရား ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူျပီးေနာက္တဲ့... ခမည္းေတာ္နဲ႔ မယ္ေတာ္တို႔က နန္းေတာ္ကိုပင့္ျပီး တရားနာၾကေတာ့ ယေသာ္ဓယာမိဖုရားက နန္းေတာ္ကို တရားနာဖို႔ မသြားဘူးတဲ့၊ ျမတ္စြာဘုရားကို ေရွးဘေ၀ဘ၀ အဆက္ဆက္ ေနာက္ေတာ္ပါးကေန အမ်ိဳးမ်ိဳး ပါရမီျဖည့္ေပးခဲ့ရတာ၊ ဒီေက်းဇူးေတြသိရင္ ဘုရားက အဖူးေမွ်ာ္ခံဖို႔ သူ႔ဆီသတ္သတ္ၾကြလာေပးလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္လို႔တဲ့။ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးကလည္း ယေသာ္ဓယာမိဖုရားဆီ ၾကြလာေတာ္မူျပီး အကန္ေတာ့ခံသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္... သူတထူးရဲ႔ေက်းဇူးေသးေသးေလးကိုေတာင္ မေမ့ေကာင္းဘူးတဲ့... ဦးေရခ်မ္းလည္း ဘုရားတရားလုပ္ျဖစ္ေအာင္ တိုက္တြန္းခဲ့ရတဲ့ အကၽြႏ္ုပ္၏ေက်းဇူးမ်ားကိုမေမ့နဲ႔... ဒါပဲ... “

ဦးေရခ်မ္းက ေခါင္းတစ္ခ်က္ကုပ္လိုက္ရင္း ထံုးစံအတိုင္း “ေအးပါဟာ... ေအးပါ “ လုပ္ေနသည္။

“သတိရသြားလို႔ေျပာျပရအံုးမယ္၊ ဟို... ဥဒယဘဒၵမင္းသားလိုေတာ ့မလုပ္နဲ႔ေပါ့.... “

“ဘာတုန္း ... ဥဒယဘဒၵမင္းသားက ဘာလုပ္သတုန္း၊ ေျပာျပပါအံုး အစ္မရယ္... “

“ေရွးတုန္းက ဥဒယဘဒၵမင္းသားနဲ႔ သူ႔မိဖုရား ဥဒယဘဒၵါမင္းသမီးဆိုတာ ရွိသတဲ့၊ သူတို႔ကတဲ့ ... အခု မေရႊစု ေျပာေနသလို... ေနာက္ဘ၀ တစ္ခုကို ေရာက္ရင္ ေရာက္တဲ့ေနရာကေန တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အသိေပးေၾကးဆုိျပီး ကတိက၀တ္ ထားၾကသတဲ့။ အဲ့မွာ ဥဒယဘဒၵမင္းသားက အရင္ နတ္ရြာစံသြားသတဲ့... “

“အဲ့ဒီေတာ့... “

“ဟာ... ဘာေျပာေကာင္းမလဲ... ဥဒယဘဒၵမင္းသားက ဘုရားအေလာင္းပဲဥစၥာ... လူ႔ဘ၀မွာ ေကာင္းတာေတြ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ တအားလုပ္ခဲ့သူမို႔ သူေသလြန္ေတာ့ နတ္ျပည္မွာ သၾကားမင္း ဒါ႐ိုက္ဟစ္ သြားျဖစ္တာေပါ့... “

“ဒါနဲ႔... သူ႔မိဖုရားကို သိၾကားမင္း အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကိုယ္ေယာင္လာျပေရာတဲ့လား... “

“ဟြန္း... ျပပါလိမ့္မယ္... အားၾကီး.... “

မေရႊစုကေျပာေနရင္း ႏႈတ္ခမ္းကိုမဲ့လိုက္ကာ ၾကက္သားမွ်င္မ်ားကို တခါခါလုပ္ရင္း လက္ကို ယမ္းလိုက္ေသးသည္။

“တကတည္း... သၾကားမင္းျဖစ္ေတာ့ သၾကားမင္းစည္းစိမ္ဆိုတာက အံၾသဘနန္း ခမ္းနားလြန္းအားၾကီးလို႔ စည္းစိမ္ေတြယစ္ျပီး သူ႔မိဖုရားနဲ႔ေပးထားတဲ့ ကတိက၀တ္ေတြ ေမ့သြားသတဲ့ေတာ္... “

“ဟင္... ေမ့သြားေတာ့ ... လာမေျပာေတာ့ဘူးတဲ့လား... “

“သူ ေမ့သြားတာကေတာ့ နတ္သက္နဲ႔ေရရင္ ၇ရက္ထဲ ခဏေလးေပါ့... လူ႔သက္နဲ႔ေရေတာ့ ႏွစ္၇၀၀ ျဖစ္သြားေရာ... “

“ဒီေတာ့ ... မိဖုရားက လူ႔ျပည္မွာ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့... “

“ဘယ္... ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့... အဲ့ေခတ္ကတဲ့ ... လူေတြက ႏွစ္တစ္ေသာင္း အသက္ရွည္တဲ့ေခတ္တဲ့... ဒါေၾကာင့္မိဖုရားက ရွိေနေသးတာေပါ့... “

“ေၾသာ္... ဒါျဖင့္... ေတာ္ေသးတာေပါ့ ... “

“အမယ္... ေတာ္ေသးတာေပါ့လုပ္မေနနဲ႔... ဦးေရခ်မ္းတို႔ဆိုလည္း မေရႊစုကိုေမ့သြားလိုက္မဲ့ အမ်ိဳး ျမင္ေယာင္မိပါေသးေတာ့တယ္... “

“အာ... ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္ေနရာက ပါလာျပန္ျပီလဲ... ကြၽန္ေတာ္တို႔က ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူဆို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေသးဘူး၊ နတ္သမီး လွတာေလးေတြျမင္ရရင္လည္း.. ေၾသာ္... မေရႊစု ႐ုပ္ဆိုးမေလး သတိရလိုက္တာ ျဖစ္ေနမွာပဲ.... ဟဲဟဲ... “

ဟဲဟဲ လုပ္ေနေသာ ပါးစပ္ထဲသို႔ မေရႊစုက ကိုေရခ်မ္းၾကိဳက္ေသာ ၾကက္သားအ႐ိုးႏုမ်ား ထိုးထည့္ေပးလိုက္သည္။

“ဒီမယ္... သူမ်ားကေတာ့ နတ္ျပည္မွာ ရွယ္ဆိုင္ကယ္ေတြ ေမာ္ေတာ္ကားလွလွေလးေတြ မရွိပါေစနဲ႔ပဲ ဆုေတာင္းတယ္၊ ဦးေရခ်မ္းၾကီး နတ္သမီး ေငးမွာ ငမ္းမွာ မပူဘူး၊ ကားေတြ ဆိုင္ကယ္ေတြျမင္ရင္ေတာ့ ေငးလို႔ကို အားမရႏိုင္တာနဲ႔ မေရႊစုကိုေမ့ေနမွာ အေသအခ်ာပဲ... ဟုတ္တယ္မလား... ဆရာႀကီး... “

ဦးေရခ်မ္းကသူ႔ ခ်က္ေကာင္းကို ထိသြားသျဖင့္ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ပဲ ၿပံဳးျဖီးျဖီးသာ လုပ္ေနရသည္။ ဟုတ္တယ္ေလ... အခုကိုပဲ လမ္းမွာ ေတြ႔တဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြဆို ကာ၀ါဆာကီ ဆိုလား၊ ဟာလီ ေဒးဗစ္ဆင္ ဆိုလား၊ ကားဆိုလည္း ဖို႔ဒ္ကားတို႔ ေအာ္ဒီတို႔ ဘာတို႔ညာတို႔ျမင္ရင္ လည္ကိုျပန္ေနတာပဲ၊ တခါတခါ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း ေဘးနားကလူ ဘယ္က်န္ခဲ့မွန္းေတာင္ သူမသိေတာ့ဘူး။

“ေအးပါကြာ... ခုန စကားဆက္စမ္းပါအံုး...၊ ႏွစ္၇၀၀ၾကာလို႔ သူ႔မိဖုရား သတိရေတာ့ ဘာျဖစ္သြားသလဲ ဆိုတာ...”

“ဟင္... ဘာျဖစ္ရမလဲ... မင္းသမီးကေတာ့ သူ႔ေမာင္ေတာ္ မရွိကတည္းက ေမာင္ေတာ္ ဘယ္အခ်ိန္လာေတြ႔မလဲ မွန္းဆျပီး ေမွ်ာ္ေနရင္း ခုႏွစ္ေဆာင္တိုက္ခန္းမွာ တစ္ပါးတည္းစံပါယ္ျပီး ညဆိုရင္ ေမတၱာကမၼဌာန္းပြားမ်ား ေနတာေပါ့...။ ႏွစ္၇၀၀လံုးလံုး သူ႔ခမ်ာ... ေမွ်ာ္ေနလိုက္ရတာ... “

“ေနာက္ေတာ့... လာေတြ႕ေရာမလား...”

“အဲ... အဲသလို လာေတြ႔ေတာတဲ့... သူက ႐ိုး႐ိုးလာေတြ႔တာမ်ိဳး မလုပ္ပဲ သၾကားမင္းကေန နတ္သားေယာင္ေဆာင္ျပီး လူပ်ိဳလွည့္ သတဲ့...”

“ဟုတ္တယ္...”

“အင္း... ပထမေန႔... သူကလက္ေဆာင္အေနနဲ႔ ေရႊခြက္မွာ ေရႊေတြအျပည့္ယူသြားျပီး မင္းသမီးနဲ႔ တစ္ညတာ ေနလိုပါတယ္ ဆိုျပီး သြားေျပာသတဲ့၊ အဲ့မွာ မင္းသမီးက သူ႔ရဲ႔ေမာင္ေတာ္ ဥဒယဘဒၵမင္းသားကလြဲလို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အလိုမရွိဘူး၊ ထြက္သြားလို႔ ႏွင္ထုတ္လိုက္သတဲ့၊ ဒါနဲ႔ ဒုတိယေန႔ တစ္ခါ ေငြခြက္နဲ႔လာျပီး လူပ်ိဳထပ္လွည့္ျပန္ေရာ၊ မင္းသမီးကလည္း ႏွင္ထုတ္တာပဲေပါ့၊ တတိယေန႔တစ္ခါ ေၾကးခြက္နဲ႔လာျပန္ေရာ၊ အဲ့မွာ ... မင္းသမီးက အသင္နတ္သားေပါ့... သူမ်ားတကာေတြ လူပ်ိဳလွည့္တယ္ဆိုတာ တစ္ခါနဲ႔မရရင္ ေနာက္တစ္ခါလာတဲ့အခါ လက္ေဆာင္ဆိုတာ တိုး တိုး လာရမွာ၊ သင့္က်မွ လက္ေဆာင္က တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ပါးသြားတာ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ေမးသတဲ့။”

မေရႊစုက သူေျပာေနတာ ကိုေရခ်မ္း စိတ္၀င္စားရဲ႔လားလို႔ ၾကည့္ရေသးသည္။ စိတ္၀င္စားတဲ့ပံုႏွင့္ နားေထာင္ေနတာကို ျမင္မွ စကားဆက္ရသည္။

“အဲ့ေတာ့ သၾကားမင္းက ... ငါ့ႏွမေပါ့... သင့္႐ုပ္ရည္ဟာ တစ္ေန႔တျခား အိုမင္းလာလို႔ သင္နဲ႔လိုက္ေအာင္ လက္ေဆာင္ကိုလည္း တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာ့ယူလာရတယ္လို႔ ရွင္းျပသတဲ့။ အဲ့က်မွ ဥဒယဘဒၵါမင္းသမီးက ဉာဏ္ရွိတဲ့သူဆိုေတာ့.... ဒါဟာ ... နတ္သားစင္စစ္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ၊ ဥဒယဘဒၵမင္းသားနဲ႔ ရွိခဲ့ျပီးသား ကတိက၀တ္အတိုင္း နတ္သားေယာင္ေဆာင္လို႔ သူ႔ဆီလာတာပဲျဖစ္ရမယ္လို႔ ေတြးမိျပီး သင္ဟာ ဥဒယဘဒၵမင္းသားလားလို႔ ေမးလိုက္တာေပါ့။ ဒီေတာ့... ဥဒယဘဒၵမင္းသားက ဟုတ္တယ္... သူဟာ သၾကားမင္း ျဖစ္ေနပါတယ္ေပါ့၊ ဒီ႐ုုပ္ခႏၶာႀကီးရဲ႔ အခ်ိန္ရွိသမွ် တျဖည္းျဖည္း အိုမင္းရင့္ေရာ္လာမႈကို ငါ့ႏွမ သံေ၀ဂ ရေအာင္လို႔ ပညာလာေပးတာပါ၊ ဒါေၾကာင့္ မေမ့မေလ်ာ့ ကုသိုလ္တရားေတြ ပြားမ်ားျပီးေနပါလို႔ တရားေဟာဆံုးမသတဲ့...”

“ျပီးေတာ့ေရာ....”

“ျပီးေတာ့... ျပီးျပီေလ... ဇာတ္လမ္းက ဒါပဲေလ... မင္းသမီးလည္း တရားဓမၼနဲ႔ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ အသက္ထက္ဆံုးျပဳျပီး ေနလို႔ ေသလြန္ေတာ့ သူလည္း နတ္ျပည္ေရာက္သေပါ့... သၾကားမင္းနဲ႔ျပန္ေတြ႔သေပါ့...”

မေရႊစုက ေျပာရင္းဆိုရင္း ၾကက္သားေတြ အကုန္ႏႊင္ျပီးျပီမို႔ ဆီသတ္ရန္ ၾကက္သြန္ေတာင္းကိုဆြဲကာ ၾကက္သြန္ႏႊာဖို႔ ျပင္ရေလသည္။

“ကဲကဲ...ဇာတ္လမ္းလဲျပီးျပီ ... ခပ္ေ၀းေ၀းကိုၾကြပါဆရာ... ဒီမွာ ဆီသတ္မွာမို႔ ေညွာ္မယ္၊ အဓိကေျပာခ်င္တာက ေနာင္ဘ၀ ေကာင္းရာေရာက္ေနရင္ သၾကားမင္းလို လာကယ္ပါ... သူမ်ားကိုေမ့မသြားပါနဲ႔...၊ ေကာင္းရာကိုလုိက္လာႏိုင္ေအာင္ လာဆြဲေခၚ... ဒါပဲ... အခု ဟင္းေကာင္းေကာင္း ခ်က္ေကၽြးမယ္... “

ကိုေရခ်မ္းလည္း ဟန္နဲ႔ပန္နဲ႔ေျပာေနေသာ မေရႊစုကိုၾကည့္ကာ တဟဲဟဲရယ္ရင္း သူ႔ႏုတ္ဘုတ္ေလးကိုမကာ သီခ်င္းေလး ညည္းရင္း အိမ္ေရွ႔ခန္းသို႔ ၾကြျမန္းေလသည္။

~~~~

စု နတ္မယ္ သူဇာရယ္ ႐ူပါ လွတာရယ္...

သူ ငါ က်စရာ မူရာျပကာ... ၿပဴး .... ဟူးဟူး.... လိုက္ရင္ကြယ္..

ေၾသာ္... ဖိုးလႏွယ္တူပါတယ္.... ျဖဴကာ ၀ တာ ရယ္...

ျမွဴကာပါ့ကြယ္ တူမကြာႏွမသည္ ... ေပါင္းဖို႔သာရြယ္...

ခုဘ၀ရယ္ ေနာက္ဘ၀ရယ္... အို... ျဖစ္ေလရာ ဘ၀မယ္...

ငွက္ျဖစ္ရင္ကြယ္... ၾကက္ျဖစ္ရင္ကြယ္ ... ကိုင္းၾကီးၾကီး လုပ္ပါကြယ္... ဟယ္...ဟယ္....

~~~~

ကိုးကား ။ ။ ဥဒယဘဒၵဇာတ္၊ ဧကာဒသက နိပါတ္က်မ္း။

ေညာင္ကန္ဆရာေတာ္ ပံုေတာ္စံု ၅၅၀ ဇာတ္၀တၳဳ တတိယတြဲ စာအုပ္မွ