ျပီးခဲ့တဲ့ စေနက မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႔အေဖ စင္ကာပူမွာ ကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ ေဆး႐ံုတက္ေနရတာ အေျခအေန သိပ္မေကာင္းလို႔ ဘုန္းၾကီးပင့္ ပရိတ္ရြတ္ တရားနာတာေလး လုပ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာလာတယ္။ သူတို႔က စင္ကာပူမွာ ေဆးကုဖို႔ ခဏ ေရာက္လာတဲ့ဲ့မိသားစု မို႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ မသိလို႔ အကူအညီလွမ္းေတာင္းတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ စေနညဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြလည္း အားတာမို႔ တျခား သြားစရာ ရွိတဲ့ အစီအစဥ္ေတြဖ်က္ျပီး သတိပ႒ာန္ရိပ္သာေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ဦးရာဇိႏၵကို ေလွ်ာက္ထားျပီး ဆရာေတာ္ကို ေဆး႐ံုကို ပင့္လာေပးခဲ့တယ္။
ကိုယ္တို႔ေတြ ေဆး႐ံုေရာက္သြားတာ စေနည ၇နာရီေလာက္။ လူမမာ ဦးၾကီးဟာ ျပင္းထန္တဲ့ ေဆးဒဏ္ေတြနဲ႔ ေရာဂါေၾကာင့္ မသက္မသာ ခံစားေနရျပီး ေနရထိုင္ရ ခက္ခဲေနပံုရွိတယ္။ ဆရာေတာ္ကို ဖူးျမင္လိုက္တဲ့ ခဏ သူ႔မ်က္လံုးအိမ္မွာ မ်က္ရည္ၾကည္ေလးေတြ ေ၀့၀ဲလာသလိုပဲလို႔ ထင္မိတယ္။ ေဆးပိုက္တတ္ထားတဲ့ လက္ကေလးေတြကို ေျမွာက္ျပီး ဆရာေတာ္ကို ဦးတင္ရွာတယ္။ ျပီးေတာ့ မပီမသ အသံနဲ႔ ဆရာေတာ္ဘြဲ႔ကိုလည္း ေမးလိုက္ေသးတယ္။ ဆရာေတာ္က သီလေပး၊ ပရိတ္ရြတ္အျပီး ျပန္မၾကြခင္ ဦးၾကီးနားမွာ ရပ္ျပီး ေ၀ဒနာကို ဘယ္လို ဘယ္ပံု ႐ႈဖို႔ ခပ္တိုတို ေဟာေျပာရင္း ဦးၾကီးလက္ကို အသာအယာ ဆုတ္ကိုင္ အားေပးတယ္။ ကိုယ္တို႔လည္း ျပန္ခါနီး ဦးၾကီးကို ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ မေရႊစုက ဦးၾကီးရဲ႔လက္ကေလးကိုကိုင္ျပီး သမီး ေမတၱာပို႔ေပးေနမယ္ေနာ္ လို႔ ေျပာေတာ့ ေခါင္းမညိမ့္တညိမ့္နဲ႔ ျပန္ၾကည့္တဲ့ မ်က္လံုးေလးေတြဟာ သနားစရာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။
ေနာက္တစ္ေန႔ တနဂၤေႏြည ၈နာရီေေလာက္ မေရႊစုတို႔ အျပင္မွာ ညစာ စားေနၾကတုန္း ဖုန္း၀င္လာတယ္။ မေန႔ညကေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ဦးၾကီး အခုပဲ ဆံုးသြားျပီတဲ့။ စေနေန႔ည ၇နာရီမွာ သူ ရွိေနခဲ့ေသးတယ္၊ တရားနာခဲ့ေသးတယ္၊ နာက်င္ေနခဲ့ေသးတယ္၊ မ်က္ရည္၀ဲခဲ့ေသးတယ္၊ ေနာက္တစ္ေန႔ည တနဂၤေႏြ ၇နာရီမွာေတာ့ သူဆံုးသြားခဲ့ျပီတဲ့၊ သူ ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါဟာ ေလာကၾကီးမွာ ျမင္ေနၾက ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခု၊ ကိုယ္လည္း တစ္ေန႔မွာ မလြဲမေသ ေတြ႔ရမယ့္ ေရွာင္လို႔မရတဲ့ အေရးတစ္ခု၊ ျပီးေတာ့ လူျဖစ္လာတဲ့ ဘ၀မွာ ေမြးျခင္းအစရွိရင္ ေသျခင္းအဆံုး ရွိတာမို႔ ဒါဟာ မထူးဆန္းပါဘူးလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခု၊ ဒါေတြ အားလံုး သိပင္သိေသာ္ျငားလည္း စားေနတဲ့ ဇြန္း ခရင္းကို လႊတ္ခ်လို႔ မေရႊစု တစ္ေယာက္ ေငးငိုင္ေနမိတယ္။
ဦးၾကီးကို အဂၤါေန႔ ေန႔လည္မွာ သၿဂႋဳလ္တယ္။ အသုဘ႐ူ တဲ့ ေဟာခန္းထဲ ၀င္လိုက္တဲဲ့ ခဏမွာပဲ တစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးတဲ့ စိမ္းေရႊေရႊလို အနံ႔ တစ္မ်ိဳးကို ရလိုက္တယ္။ ဦးၾကီးကို ထည့္ထားတဲ့ အေခါင္းက မွန္နဲ႔ မဟုတ္လို႔ အနား သြားမၾကည့္ပဲ သူ႔ကုိ မျမင္ရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မေရႊစု အနားကို သြားမၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ပန္းေခြေတြၾကားက မ်က္ခုန္းကို ပင့္ကာ ခပ္ေယာင္ေယာင္ေလး ျပံဳးေနတဲ့ သူ႔ ဓါတ္ပံုကိုပဲၾကည့္ျပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန အ႐ိုအေသေပးရင္း ေမတၱာပို႔လိုက္တယ္။ တစ္ေန႔က ပရိတ္ရြတ္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ကိုပဲ မေရႊစုတို႔ ပင့္လာေပးလို႔ ဆရာေတာ္က က်န္ရစ္တဲ့ သူေတြကို သရဏဂံု တည္ေစကာ တရားခ်ီးျမွင့္ပါတယ္။ ေသျပီးတဲ့သူကေတာ့ အသက္မရွိမွေတာ့ ဘယ္လာ သရဏဂံုတည္ႏိုင္ေတာ့မလဲ၊ ဒါေၾကာင့္ က်န္ရစ္တဲ့သူေတြကသာ သူ႔ကိုယ္စား သူ႔ကို ရည္စူးျပီး ေကာင္းမႈကုသိုလ္ ျပဳရင္း သရဏဂံု တည္ရတာေပါ့။
စင္ကာပူမယ္ ေနလာတာ ၁၅ႏွစ္မွာ ဒါဟာ ပထမဆံုး အသုဘ ႐ႈ တရားနာကို လိုက္ပို႔ဖူးျခင္းပဲ။ တကယ္ေတာ့ မေရႊစုဟာ ေၾကာက္တတ္ လန္႔တတ္တဲ့ သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ငယ္ငယ္က ရထားစီးရင္း ရထားတိုက္သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ရဲ႔ ေျခေထာက္ပိုင္းကို ႐ုတ္တရက္ ျမင္မိလိုက္တာ တစ္လေလာက္ မအိပ္ႏိုင္ မစားႏိုင္ျဖစ္ဖူးတယ္။ စက္မႈေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္း ဖိုးျပည့္ ဆံုးေတာ့ အသုဘ လိုက္ပို႔တာ သူ႔အေလာင္းကို သြားမၾကည့္ရဲခဲ့ပဲနဲ႔ည မွာ သူ႔႐ုပ္ပံု ကို ျမင္ေယာင္ျပီး လန္႔ ေနတတ္တယ္။ ေနာက္တစ္ခါ အိမ္ေရွ႔အိမ္က အစ္မၾကီး တျခားနယ္မွာ ဆံုးသြားေတာ့ ဆံုးျပီး ၅ရက္ေလာက္ၾကာမွ ႐ိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြ မေတာ္တဆ ၾကည့္မိျပီး ေအာ့အန္ကာ တစ္ေယာက္ထဲ မအိပ္ရဲ မျပဳရဲနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ဖူးတယ္။ အဲဒီ အတြက္ေၾကာင့္လည္း ခ်မ္းေျမ႔တရားစခန္းကို စ ၀င္ဖူးလိုက္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ အခု အသက္ၾကီးလာေတာ့ ဒီေၾကာက္စိတ္ လန္႔စိတ္ေတြကို မျမဲျခင္း တရားအသိနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ ၾကိဳးစားရတဲ့အျပင္ လူမမာေတြကို ေဆး႐ံုေစာင့္ အေဖာ္လုပ္ေပးတာတို႔၊ လူမမာေတြအတြက္ လိုတဲ့ အကူအညီေတြေပးတာတို႔၊ မ်က္ႏွာစာအုပ္ကေန နာေရးကူညီမႈ အသင္းရဲ႔ အသုဘ ခ်တဲ့ ဓါတ္ပံုသတင္းေတြဖတ္ရင္း ကိုယ့္ရဲ႔ လန္႔တတ္တဲ့စိတ္ကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ကုုသျပီး သံေ၀ဂ စိတ္ေတြ ၀င္လာေအာင္ က်င့္ေပးရတယ္။
ဒါနဲ႔ အသုဘ႐ႈ တရားနာျပီး ျပန္လာေတာ့ ဆရာရဲျမလြင္ ျမန္မာဘာသာျပန္ ပို႔ေဆာင္ေပးသူရယ္ ဆိုတဲ့ ဂ်ပန္စာေရးဆရာၾကီး မိုမိုစဲရွိႏိုဘု ေရးတဲ့ Departures ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးကို သတိရမိေတာ့တယ္။ အဲဒီ၀တၳဳကို ဒါ႐ိုက္တာ ယိုဂ်ီ႐ိို တာကီတာ နဲ႔ မင္းသား မာစာဟီ႐ို မိုတိုကီ တို႔က ႐ုပ္ရွင္ အျဖစ္ အသက္သြင္းခဲ့တာ ၂၀၀၉ခုႏွစ္ အတြက္ Best Foreign Language Film ေအာ္စကာ ဆုကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။ မေရႊစုက ႐ုပ္ရွင္ သမား မဟုတ္ေတာ့ ဒီကားကို ေအာ္စကာ ဆု ရလို႔သာ သိခဲ့ျပီး အျမည္း Trailer က လြဲလို႔ ေသခ်ာ မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စာဖတ္၀ါသနာပါသူမို႔ ဆရာရဲျမလြင္က ပို႔ေဆာင္ေပးသူရယ္ ဆိုျပီး ဘာသာျပန္ စာအုပ္ ထြက္လာေတာ့ က်ဴးပစ္မွာ ဦးအဗ်ားက ႐ိုက္တင္ေပးတာနဲ႔ ဒီစာအုပ္ကေလးကို ဖတ္မိသြားေတာ့တယ္။
စာအုပ္ကို ဖတ္ခါစက ဒီေလာက္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းမယ္လို႔ မထင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဖတ္ေနရင္း လက္ကမလႊတ္တမ္း တစ္ထိုင္တည္း အျပီး ဖတ္မိရက္သား ျဖစ္သြားတယ္။ စာအုပ္ဖတ္ေနရင္း စိတ္ထဲမွာ ခံစားခ်က္ကလည္း မ်ိဳးစံုပဲ။ ဒါနဲ႔ ေအာ္စကာဆု ရတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကိုပါ တခါတည္း ၾကည့္မိေတာ့တယ္။ စာအုပ္ကို ဖတ္ေတာ့ ရသ တမ်ိဳး၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေတာ့လည္း ရသ တစ္မ်ိဳး ခံစားရပါတယ္။
ဒါဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အေၾကာင္းကို သ႐ုပ္ေဖာ္ျပတာလား၊ ဘ၀တစ္ခုကို အဓိပၸာယ္ရွိစြာ ဘယ္လိုမ်ိဳး ရွင္သန္ေနထိုင္ သြားသင့္သလဲဆိုတာ ပညာေပးျခင္းလား၊ ရွင္ျခင္းနဲ႔ ေသျခင္းၾကား အၾကိမ္ၾကိမ္ အဖန္ဖန္ လြန္းထိုး သြားလာေနမွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မသိတဲ့ လူေတြ အေၾကာင္းလား၊ ေသျခင္းတရားရဲ႔ ျပယုပ္ တစ္ခုကို ဖြင့္ဟလွစ္ဆိုျခင္းလား၊ ရွိျခင္း နဲ႔ မရွိျခင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ မရွိျခင္းမ်ား ရဲ႔ ရွိျခင္း၊ မတည္ျမဲျခင္းမ်ား ရဲ႔ တည္ျမဲျခင္း သေဘာတရားလား။
စာဖတ္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ စာအုပ္ကို မဖတ္ဖူးရင္ေတာင္မွ ဒီ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းကို ၾကည့္ဖူးျပီးသား ျဖစ္ၾကမွာပါ။ ဇာတ္လမ္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္က တေယာဆရာေလး ဒိုင္ဂိုတစ္ေယာက္ သူ႔တီး၀ိုင္း အဖြဲ႔ ဖ်က္ျပစ္လိုက္ျပီးတဲ့ေနာက္ အလုပ္လက္မဲ့ဘ၀နဲ႔ သူ႔ရြာက ပိုင္ရွင္ မရွိေတာ့တဲ့ အေမ့အိမ္ကို ဇနီးျဖစ္သူနဲ႔ ျပန္လာရာမွာ ၾကံဳရာ က်ရာ အလုပ္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ လုိက္ရွာေနရင္း ေသဆံုးသူ အေလာင္းေတြကို အလွျပင္ျပီး ေခါင္းထဲထည့္ေပးရတဲ့အလုပ္ကိုု ၀င္လုပ္မိရဲ႔သားျဖစ္သြားပါတယ္။ သူလိုလူတစ္ေယာက္ဟာ ဒီအလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မကူးမိေပမယ့္၊ မေတာ္တဆ အလုပ္၀င္ျပီးေတာ့လည္း ထြက္သြားဖို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားမိေပမယ့္ လစာေကာင္းေကာင္း ရတာရယ္၊ သူ႔ကို အလုပ္ခန္႔တဲ့ မန္ေနဂ်ာရဲ႔ ေလးစားစရာစိတ္ဓာတ္ကို ၾကည္ညိဳမိတာရယ္၊ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး အေထြေထြ တို႔ရဲ႕ အျဖစ္သနစ္ေပါင္းစံုနဲ႔ ပူေဆြးေလာင္ျမိဳက္မႈေတြကို ၾကံဳလာျပီး တဲ့ေနာက္ ေမတၱာတရားနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ေပးႏိုင္မႈဆိုတာကို ယံုၾကည္မိရာမွ အစျပဳလို႔ မိန္းမနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူတို႔ရဲ႕အထင္အျမင္ေသးျခင္းခံရသည့္တိုင္ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ပဲ သူ ရြံမုန္းတယ္ထင္တဲ့ အလုပ္ကို တာ၀န္ေက်ျပြန္စြာ ဆက္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ အလုပ္အေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ ေစတနာနဲ႔ စိတ္ထက္သန္မႈေတြကုို မိန္းမျဖစ္သူက တစစနဲ႔ နားလည္ေပးႏိုင္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး သူနဲ႔ သူ႔အေမတို႔ကို ငယ္စဥ္အခါက စြန္႔ခြာခဲ့ျပီး ဘယ္ဆီေရာက္ေနမွန္း မသိ၊ သူတို႔ကိုလည္း လံုး၀ေမ့ထားလို္က္ျပီလို႔ မွတ္ယူထားတဲ့ သူစိတ္နာေနတဲ့ သူ႔အေဖ အသုဘကို ကိုယ္တိုင္ ျပင္ဆင္ေပးဖို႔ ၾကံဳလာရာမွာ မထင္မွတ္ထားတဲ့ ေမတၱာတရားကို နားလည္ျခင္းမ်ားနဲ႔ အဆံုးသတ္ထားပါတယ္။
ဒီစာအုပ္ေလးကုိဖတ္ျပီး ရသ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရတယ္လို႔ ဘာလို႔ ေျပာရလဲဆို စာဖတ္ေနရင္း ဒိုင္ကိုနဲ႔အတူ သူ ျဖစ္ေနသလို သူခံစားေနရသလို ကိုယ္ပါ လြင့္ပါေမ်ာျပီး လိုက္ပါေနမိတယ္။ အလုပ္အင္တာဗ်ဴးမွာ လံုး၀ ထင္မထားတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို ၾကားလိုက္ရလို႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ မွင္တက္မိရတာေတြ၊ သိစိတ္က ဒီအလုပ္မ်ိဳးကို လံုး၀ လုပ္ခ်င္စိတ္၊ အသံနဲ႔ေတာင္ ၾကားခ်င္စိတ္ မရွိေပမယ့္ လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲကေတာ့ ထြက္ေျပးလို႔ မရတာေတြ၊ ဒိုင္ကုိ ပထမဆံုး ၾကံံဳရတဲ့ ပုပ္ေစာ္နံေဟာင္ေနတဲ့ အဖြားၾကီးအေလာင္းအေၾကာင္းကို ဖတ္ရေတာ့ ကိုယ္ပါ သူနဲ႔ အတူ ေအာ့အန္ခ်င္မတတ္ ခံစားရတာေတြ၊ အတိုင္းအဆ မရွိ အၾကင္နာတရား၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့ သေဘာထားေတြ ျပည့္၀တဲ့ ဆာဇာကီ ကို ဒိုင္ကိုက ေလးစားသလို ေလးစားစိတ္၀င္လာမိတာေတြ၊ လံုး၀ႏွစ္သက္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ စက္ဆုပ္စရာလို႔ ထင္ရတဲ့ အလုပ္ကို အႏုပညာေျမာက္စြာ ႀကိဳးစားပမ္းစား လုပ္ေနတာအတြက္ ကိုယ္ပါ ေရာေယာင္အားေပးမိတာေတြ၊ လူေတြဟာ လူေသကို ရြံ႔ေၾကာက္ ၾကေပမယ့္ တိရစၦာန္အေသ ၾကက္အေသေတြက်ေတာ့ အားပါးတရ မရြံမရွာ စားႏိုင္ၾကတာေတြ။
ဒီစာအုပ္မွာ အမွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္မိလိုက္တဲ့ စာသားေတြကေတာ့ အမ်ိဳးအစား မတူတဲ့ ေခါင္း၃မ်ိဳး အေၾကာင္းေျပာၾကရာမွာ ဒီေခါင္းေတြဟာ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ေစ်းေတြမတူ ကြာျခားေပမယ့္ မီးေလာင္ျပီး ျပာက်သြားတာျခင္းေတာ့ အတူတူပါပဲတဲ့။ ခ်မ္းသာတဲ့သူ ဆင္းရဲတဲ့သူ ႐ုပ္ေခ်ာတဲ့သူ ႐ုပ္ဆိုးတဲ့သူ ဘယ္သူမဆို ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ မီးေလာင္ျပီး ျပာက်ရတာျခင္းမွာေတာ့ ဘာမွ မကြာျခားပါဘူးတဲ့။
ေသဆံုးသြားတယ္ ဆိုတာ တစ္ခါတည္း အၿပီးအပိုင္ နိဂုံးခ်ဳပ္သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ ေသျခင္းတရားကို ျဖတ္သန္းၿပီး ေနာက္ဘ၀ကို ဦးတည္ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရျပန္တယ္။
ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္မွာရွိတဲ့ အခ်စ္ဆိုတာက ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။
ဒီစာအုပ္ကို အားလံုးပဲ ဖတ္လို႔ရေအာင္ က်ဴးပစ္မွာ ဦးအဗ်ားက စာ႐ိုက္တင္ေပးထားပါတယ္။ မေရႊစုက တဆင့္ PDF စာအုပ္ေလး လုပ္ျပီး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ (အေပၚက ပံုမွာ ကလစ္ေခါက္ျပီး စာအုပ္ကို ေဒါင္းလုပ္ လုပ္ယူႏိုင္ပါတယ္။) ႐ုပ္ရွင္လည္း ၾကည့္လို႔ ရေပမယ့္ ကိုယ့္လို စာအုပ္ဖတ္ရတာ ပိုျပီး အားရတတ္သူမ်ားအတြက္ ဒီစာအုပ္ေလးကို ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္ၾကဖို႔လည္း ညႊန္းပါတယ္။ စာအုပ္မဖတ္ခ်င္လို႔ ႐ုပ္ရွင္ၾကိဳက္တဲ့သူ အေနနဲ႔လည္း မၾကည့္ရေသးသူမ်ား ၾကည့္ၾကဖို႔ ညႊန္းလိုပါတယ္။ ဒီကားကို ႐ိုက္တဲ့ ဒါ႐ိုက္တာက ေျပာဖူးပါတယ္။
ဒီဇာတ္လမ္းဟာ ေသျခင္းတရား အေၾကာင္း ကို ေျပာထားတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ေသာ္ျငားလည္း ဘ၀မွာ ဘယ္လို ရွင္သန္ေနထိုင္သြားၾကမလဲဆိုတဲ့ ဒႆနကို စဥ္းစားမိသြားေစပါတယ္တဲ့။ ရယ္စရာအေၾကာင္း မဟုတ္ေပမယ့္လည္း သနားစရာထဲမွ ျပံဳးစရာေလးမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီကားမွာ ဘယ္အရာကိုမွွ အစြန္းေရာက္ေအာင္ အလြန္အကြၽံၾကီး ျဖစ္ေနေအာင္ ထည့္သြင္း ႐ိုက္ျပမထားပါဘူးတဲ့။ ေသတဲ့သူေတြအေၾကာင္း အမ်ားၾကီးပါေပမယ့္ လန္႔စရာ ေၾကာက္စရာ ရြံ႔စရာ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ျပမထားပါဘူး၊ ၀မ္းနည္းစရာေတြ တစ္ပံုၾကီး ပါေပမယ့္ စိတ္ ထိခိုက္ ေၾကကြဲရမႈေတြကို ေျဖသိမ့္ေပးထားပါတယ္။ စိတ္ႏွလံုး ၾကီးျမတ္မႈနဲ႔ ေမတၱာတရားဟာ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ စက္ဆုပ္စရာလို႔ ထင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကိုေတာင္မွ တင့္တယ္လွပမႈေတြ ထံုလႊမ္းေနေစႏိုင္တာကို အႏုပညာေျမာက္စြာ လွစ္ျပထားတာသာ ေတြ႔ရမွာပါတဲ့။
ကိုယ္တို႔ေတြ ေဆး႐ံုေရာက္သြားတာ စေနည ၇နာရီေလာက္။ လူမမာ ဦးၾကီးဟာ ျပင္းထန္တဲ့ ေဆးဒဏ္ေတြနဲ႔ ေရာဂါေၾကာင့္ မသက္မသာ ခံစားေနရျပီး ေနရထိုင္ရ ခက္ခဲေနပံုရွိတယ္။ ဆရာေတာ္ကို ဖူးျမင္လိုက္တဲ့ ခဏ သူ႔မ်က္လံုးအိမ္မွာ မ်က္ရည္ၾကည္ေလးေတြ ေ၀့၀ဲလာသလိုပဲလို႔ ထင္မိတယ္။ ေဆးပိုက္တတ္ထားတဲ့ လက္ကေလးေတြကို ေျမွာက္ျပီး ဆရာေတာ္ကို ဦးတင္ရွာတယ္။ ျပီးေတာ့ မပီမသ အသံနဲ႔ ဆရာေတာ္ဘြဲ႔ကိုလည္း ေမးလိုက္ေသးတယ္။ ဆရာေတာ္က သီလေပး၊ ပရိတ္ရြတ္အျပီး ျပန္မၾကြခင္ ဦးၾကီးနားမွာ ရပ္ျပီး ေ၀ဒနာကို ဘယ္လို ဘယ္ပံု ႐ႈဖို႔ ခပ္တိုတို ေဟာေျပာရင္း ဦးၾကီးလက္ကို အသာအယာ ဆုတ္ကိုင္ အားေပးတယ္။ ကိုယ္တို႔လည္း ျပန္ခါနီး ဦးၾကီးကို ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ မေရႊစုက ဦးၾကီးရဲ႔လက္ကေလးကိုကိုင္ျပီး သမီး ေမတၱာပို႔ေပးေနမယ္ေနာ္ လို႔ ေျပာေတာ့ ေခါင္းမညိမ့္တညိမ့္နဲ႔ ျပန္ၾကည့္တဲ့ မ်က္လံုးေလးေတြဟာ သနားစရာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။
ေနာက္တစ္ေန႔ တနဂၤေႏြည ၈နာရီေေလာက္ မေရႊစုတို႔ အျပင္မွာ ညစာ စားေနၾကတုန္း ဖုန္း၀င္လာတယ္။ မေန႔ညကေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ဦးၾကီး အခုပဲ ဆံုးသြားျပီတဲ့။ စေနေန႔ည ၇နာရီမွာ သူ ရွိေနခဲ့ေသးတယ္၊ တရားနာခဲ့ေသးတယ္၊ နာက်င္ေနခဲ့ေသးတယ္၊ မ်က္ရည္၀ဲခဲ့ေသးတယ္၊ ေနာက္တစ္ေန႔ည တနဂၤေႏြ ၇နာရီမွာေတာ့ သူဆံုးသြားခဲ့ျပီတဲ့၊ သူ ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါဟာ ေလာကၾကီးမွာ ျမင္ေနၾက ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခု၊ ကိုယ္လည္း တစ္ေန႔မွာ မလြဲမေသ ေတြ႔ရမယ့္ ေရွာင္လို႔မရတဲ့ အေရးတစ္ခု၊ ျပီးေတာ့ လူျဖစ္လာတဲ့ ဘ၀မွာ ေမြးျခင္းအစရွိရင္ ေသျခင္းအဆံုး ရွိတာမို႔ ဒါဟာ မထူးဆန္းပါဘူးလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခု၊ ဒါေတြ အားလံုး သိပင္သိေသာ္ျငားလည္း စားေနတဲ့ ဇြန္း ခရင္းကို လႊတ္ခ်လို႔ မေရႊစု တစ္ေယာက္ ေငးငိုင္ေနမိတယ္။
ဦးၾကီးကို အဂၤါေန႔ ေန႔လည္မွာ သၿဂႋဳလ္တယ္။ အသုဘ႐ူ တဲ့ ေဟာခန္းထဲ ၀င္လိုက္တဲဲ့ ခဏမွာပဲ တစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးတဲ့ စိမ္းေရႊေရႊလို အနံ႔ တစ္မ်ိဳးကို ရလိုက္တယ္။ ဦးၾကီးကို ထည့္ထားတဲ့ အေခါင္းက မွန္နဲ႔ မဟုတ္လို႔ အနား သြားမၾကည့္ပဲ သူ႔ကုိ မျမင္ရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မေရႊစု အနားကို သြားမၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ပန္းေခြေတြၾကားက မ်က္ခုန္းကို ပင့္ကာ ခပ္ေယာင္ေယာင္ေလး ျပံဳးေနတဲ့ သူ႔ ဓါတ္ပံုကိုပဲၾကည့္ျပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန အ႐ိုအေသေပးရင္း ေမတၱာပို႔လိုက္တယ္။ တစ္ေန႔က ပရိတ္ရြတ္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ကိုပဲ မေရႊစုတို႔ ပင့္လာေပးလို႔ ဆရာေတာ္က က်န္ရစ္တဲ့ သူေတြကို သရဏဂံု တည္ေစကာ တရားခ်ီးျမွင့္ပါတယ္။ ေသျပီးတဲ့သူကေတာ့ အသက္မရွိမွေတာ့ ဘယ္လာ သရဏဂံုတည္ႏိုင္ေတာ့မလဲ၊ ဒါေၾကာင့္ က်န္ရစ္တဲ့သူေတြကသာ သူ႔ကိုယ္စား သူ႔ကို ရည္စူးျပီး ေကာင္းမႈကုသိုလ္ ျပဳရင္း သရဏဂံု တည္ရတာေပါ့။
စင္ကာပူမယ္ ေနလာတာ ၁၅ႏွစ္မွာ ဒါဟာ ပထမဆံုး အသုဘ ႐ႈ တရားနာကို လိုက္ပို႔ဖူးျခင္းပဲ။ တကယ္ေတာ့ မေရႊစုဟာ ေၾကာက္တတ္ လန္႔တတ္တဲ့ သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ငယ္ငယ္က ရထားစီးရင္း ရထားတိုက္သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ရဲ႔ ေျခေထာက္ပိုင္းကို ႐ုတ္တရက္ ျမင္မိလိုက္တာ တစ္လေလာက္ မအိပ္ႏိုင္ မစားႏိုင္ျဖစ္ဖူးတယ္။ စက္မႈေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္း ဖိုးျပည့္ ဆံုးေတာ့ အသုဘ လိုက္ပို႔တာ သူ႔အေလာင္းကို သြားမၾကည့္ရဲခဲ့ပဲနဲ႔ည မွာ သူ႔႐ုပ္ပံု ကို ျမင္ေယာင္ျပီး လန္႔ ေနတတ္တယ္။ ေနာက္တစ္ခါ အိမ္ေရွ႔အိမ္က အစ္မၾကီး တျခားနယ္မွာ ဆံုးသြားေတာ့ ဆံုးျပီး ၅ရက္ေလာက္ၾကာမွ ႐ိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြ မေတာ္တဆ ၾကည့္မိျပီး ေအာ့အန္ကာ တစ္ေယာက္ထဲ မအိပ္ရဲ မျပဳရဲနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ဖူးတယ္။ အဲဒီ အတြက္ေၾကာင့္လည္း ခ်မ္းေျမ႔တရားစခန္းကို စ ၀င္ဖူးလိုက္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ အခု အသက္ၾကီးလာေတာ့ ဒီေၾကာက္စိတ္ လန္႔စိတ္ေတြကို မျမဲျခင္း တရားအသိနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ ၾကိဳးစားရတဲ့အျပင္ လူမမာေတြကို ေဆး႐ံုေစာင့္ အေဖာ္လုပ္ေပးတာတို႔၊ လူမမာေတြအတြက္ လိုတဲ့ အကူအညီေတြေပးတာတို႔၊ မ်က္ႏွာစာအုပ္ကေန နာေရးကူညီမႈ အသင္းရဲ႔ အသုဘ ခ်တဲ့ ဓါတ္ပံုသတင္းေတြဖတ္ရင္း ကိုယ့္ရဲ႔ လန္႔တတ္တဲ့စိတ္ကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ကုုသျပီး သံေ၀ဂ စိတ္ေတြ ၀င္လာေအာင္ က်င့္ေပးရတယ္။
ဒါနဲ႔ အသုဘ႐ႈ တရားနာျပီး ျပန္လာေတာ့ ဆရာရဲျမလြင္ ျမန္မာဘာသာျပန္ ပို႔ေဆာင္ေပးသူရယ္ ဆိုတဲ့ ဂ်ပန္စာေရးဆရာၾကီး မိုမိုစဲရွိႏိုဘု ေရးတဲ့ Departures ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးကို သတိရမိေတာ့တယ္။ အဲဒီ၀တၳဳကို ဒါ႐ိုက္တာ ယိုဂ်ီ႐ိို တာကီတာ နဲ႔ မင္းသား မာစာဟီ႐ို မိုတိုကီ တို႔က ႐ုပ္ရွင္ အျဖစ္ အသက္သြင္းခဲ့တာ ၂၀၀၉ခုႏွစ္ အတြက္ Best Foreign Language Film ေအာ္စကာ ဆုကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။ မေရႊစုက ႐ုပ္ရွင္ သမား မဟုတ္ေတာ့ ဒီကားကို ေအာ္စကာ ဆု ရလို႔သာ သိခဲ့ျပီး အျမည္း Trailer က လြဲလို႔ ေသခ်ာ မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စာဖတ္၀ါသနာပါသူမို႔ ဆရာရဲျမလြင္က ပို႔ေဆာင္ေပးသူရယ္ ဆိုျပီး ဘာသာျပန္ စာအုပ္ ထြက္လာေတာ့ က်ဴးပစ္မွာ ဦးအဗ်ားက ႐ိုက္တင္ေပးတာနဲ႔ ဒီစာအုပ္ကေလးကို ဖတ္မိသြားေတာ့တယ္။
စာအုပ္ကို ဖတ္ခါစက ဒီေလာက္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းမယ္လို႔ မထင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဖတ္ေနရင္း လက္ကမလႊတ္တမ္း တစ္ထိုင္တည္း အျပီး ဖတ္မိရက္သား ျဖစ္သြားတယ္။ စာအုပ္ဖတ္ေနရင္း စိတ္ထဲမွာ ခံစားခ်က္ကလည္း မ်ိဳးစံုပဲ။ ဒါနဲ႔ ေအာ္စကာဆု ရတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကိုပါ တခါတည္း ၾကည့္မိေတာ့တယ္။ စာအုပ္ကို ဖတ္ေတာ့ ရသ တမ်ိဳး၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေတာ့လည္း ရသ တစ္မ်ိဳး ခံစားရပါတယ္။
ဒါဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အေၾကာင္းကို သ႐ုပ္ေဖာ္ျပတာလား၊ ဘ၀တစ္ခုကို အဓိပၸာယ္ရွိစြာ ဘယ္လိုမ်ိဳး ရွင္သန္ေနထိုင္ သြားသင့္သလဲဆိုတာ ပညာေပးျခင္းလား၊ ရွင္ျခင္းနဲ႔ ေသျခင္းၾကား အၾကိမ္ၾကိမ္ အဖန္ဖန္ လြန္းထိုး သြားလာေနမွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မသိတဲ့ လူေတြ အေၾကာင္းလား၊ ေသျခင္းတရားရဲ႔ ျပယုပ္ တစ္ခုကို ဖြင့္ဟလွစ္ဆိုျခင္းလား၊ ရွိျခင္း နဲ႔ မရွိျခင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ မရွိျခင္းမ်ား ရဲ႔ ရွိျခင္း၊ မတည္ျမဲျခင္းမ်ား ရဲ႔ တည္ျမဲျခင္း သေဘာတရားလား။
စာဖတ္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ စာအုပ္ကို မဖတ္ဖူးရင္ေတာင္မွ ဒီ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းကို ၾကည့္ဖူးျပီးသား ျဖစ္ၾကမွာပါ။ ဇာတ္လမ္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္က တေယာဆရာေလး ဒိုင္ဂိုတစ္ေယာက္ သူ႔တီး၀ိုင္း အဖြဲ႔ ဖ်က္ျပစ္လိုက္ျပီးတဲ့ေနာက္ အလုပ္လက္မဲ့ဘ၀နဲ႔ သူ႔ရြာက ပိုင္ရွင္ မရွိေတာ့တဲ့ အေမ့အိမ္ကို ဇနီးျဖစ္သူနဲ႔ ျပန္လာရာမွာ ၾကံဳရာ က်ရာ အလုပ္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ လုိက္ရွာေနရင္း ေသဆံုးသူ အေလာင္းေတြကို အလွျပင္ျပီး ေခါင္းထဲထည့္ေပးရတဲ့အလုပ္ကိုု ၀င္လုပ္မိရဲ႔သားျဖစ္သြားပါတယ္။ သူလိုလူတစ္ေယာက္ဟာ ဒီအလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မကူးမိေပမယ့္၊ မေတာ္တဆ အလုပ္၀င္ျပီးေတာ့လည္း ထြက္သြားဖို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားမိေပမယ့္ လစာေကာင္းေကာင္း ရတာရယ္၊ သူ႔ကို အလုပ္ခန္႔တဲ့ မန္ေနဂ်ာရဲ႔ ေလးစားစရာစိတ္ဓာတ္ကို ၾကည္ညိဳမိတာရယ္၊ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး အေထြေထြ တို႔ရဲ႕ အျဖစ္သနစ္ေပါင္းစံုနဲ႔ ပူေဆြးေလာင္ျမိဳက္မႈေတြကို ၾကံဳလာျပီး တဲ့ေနာက္ ေမတၱာတရားနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ေပးႏိုင္မႈဆိုတာကို ယံုၾကည္မိရာမွ အစျပဳလို႔ မိန္းမနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူတို႔ရဲ႕အထင္အျမင္ေသးျခင္းခံရသည့္တိုင္ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ပဲ သူ ရြံမုန္းတယ္ထင္တဲ့ အလုပ္ကို တာ၀န္ေက်ျပြန္စြာ ဆက္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ အလုပ္အေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ ေစတနာနဲ႔ စိတ္ထက္သန္မႈေတြကုို မိန္းမျဖစ္သူက တစစနဲ႔ နားလည္ေပးႏိုင္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး သူနဲ႔ သူ႔အေမတို႔ကို ငယ္စဥ္အခါက စြန္႔ခြာခဲ့ျပီး ဘယ္ဆီေရာက္ေနမွန္း မသိ၊ သူတို႔ကိုလည္း လံုး၀ေမ့ထားလို္က္ျပီလို႔ မွတ္ယူထားတဲ့ သူစိတ္နာေနတဲ့ သူ႔အေဖ အသုဘကို ကိုယ္တိုင္ ျပင္ဆင္ေပးဖို႔ ၾကံဳလာရာမွာ မထင္မွတ္ထားတဲ့ ေမတၱာတရားကို နားလည္ျခင္းမ်ားနဲ႔ အဆံုးသတ္ထားပါတယ္။
ဒီစာအုပ္ေလးကုိဖတ္ျပီး ရသ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရတယ္လို႔ ဘာလို႔ ေျပာရလဲဆို စာဖတ္ေနရင္း ဒိုင္ကိုနဲ႔အတူ သူ ျဖစ္ေနသလို သူခံစားေနရသလို ကိုယ္ပါ လြင့္ပါေမ်ာျပီး လိုက္ပါေနမိတယ္။ အလုပ္အင္တာဗ်ဴးမွာ လံုး၀ ထင္မထားတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို ၾကားလိုက္ရလို႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ မွင္တက္မိရတာေတြ၊ သိစိတ္က ဒီအလုပ္မ်ိဳးကို လံုး၀ လုပ္ခ်င္စိတ္၊ အသံနဲ႔ေတာင္ ၾကားခ်င္စိတ္ မရွိေပမယ့္ လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲကေတာ့ ထြက္ေျပးလို႔ မရတာေတြ၊ ဒိုင္ကုိ ပထမဆံုး ၾကံံဳရတဲ့ ပုပ္ေစာ္နံေဟာင္ေနတဲ့ အဖြားၾကီးအေလာင္းအေၾကာင္းကို ဖတ္ရေတာ့ ကိုယ္ပါ သူနဲ႔ အတူ ေအာ့အန္ခ်င္မတတ္ ခံစားရတာေတြ၊ အတိုင္းအဆ မရွိ အၾကင္နာတရား၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့ သေဘာထားေတြ ျပည့္၀တဲ့ ဆာဇာကီ ကို ဒိုင္ကိုက ေလးစားသလို ေလးစားစိတ္၀င္လာမိတာေတြ၊ လံုး၀ႏွစ္သက္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ စက္ဆုပ္စရာလို႔ ထင္ရတဲ့ အလုပ္ကို အႏုပညာေျမာက္စြာ ႀကိဳးစားပမ္းစား လုပ္ေနတာအတြက္ ကိုယ္ပါ ေရာေယာင္အားေပးမိတာေတြ၊ လူေတြဟာ လူေသကို ရြံ႔ေၾကာက္ ၾကေပမယ့္ တိရစၦာန္အေသ ၾကက္အေသေတြက်ေတာ့ အားပါးတရ မရြံမရွာ စားႏိုင္ၾကတာေတြ။
ဒီစာအုပ္မွာ အမွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္မိလိုက္တဲ့ စာသားေတြကေတာ့ အမ်ိဳးအစား မတူတဲ့ ေခါင္း၃မ်ိဳး အေၾကာင္းေျပာၾကရာမွာ ဒီေခါင္းေတြဟာ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ေစ်းေတြမတူ ကြာျခားေပမယ့္ မီးေလာင္ျပီး ျပာက်သြားတာျခင္းေတာ့ အတူတူပါပဲတဲ့။ ခ်မ္းသာတဲ့သူ ဆင္းရဲတဲ့သူ ႐ုပ္ေခ်ာတဲ့သူ ႐ုပ္ဆိုးတဲ့သူ ဘယ္သူမဆို ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ မီးေလာင္ျပီး ျပာက်ရတာျခင္းမွာေတာ့ ဘာမွ မကြာျခားပါဘူးတဲ့။
ေသဆံုးသြားတယ္ ဆိုတာ တစ္ခါတည္း အၿပီးအပိုင္ နိဂုံးခ်ဳပ္သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ ေသျခင္းတရားကို ျဖတ္သန္းၿပီး ေနာက္ဘ၀ကို ဦးတည္ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရျပန္တယ္။
ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္မွာရွိတဲ့ အခ်စ္ဆိုတာက ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။
ဒီစာအုပ္ကို အားလံုးပဲ ဖတ္လို႔ရေအာင္ က်ဴးပစ္မွာ ဦးအဗ်ားက စာ႐ိုက္တင္ေပးထားပါတယ္။ မေရႊစုက တဆင့္ PDF စာအုပ္ေလး လုပ္ျပီး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ (အေပၚက ပံုမွာ ကလစ္ေခါက္ျပီး စာအုပ္ကို ေဒါင္းလုပ္ လုပ္ယူႏိုင္ပါတယ္။) ႐ုပ္ရွင္လည္း ၾကည့္လို႔ ရေပမယ့္ ကိုယ့္လို စာအုပ္ဖတ္ရတာ ပိုျပီး အားရတတ္သူမ်ားအတြက္ ဒီစာအုပ္ေလးကို ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္ၾကဖို႔လည္း ညႊန္းပါတယ္။ စာအုပ္မဖတ္ခ်င္လို႔ ႐ုပ္ရွင္ၾကိဳက္တဲ့သူ အေနနဲ႔လည္း မၾကည့္ရေသးသူမ်ား ၾကည့္ၾကဖို႔ ညႊန္းလိုပါတယ္။ ဒီကားကို ႐ိုက္တဲ့ ဒါ႐ိုက္တာက ေျပာဖူးပါတယ္။
ဒီဇာတ္လမ္းဟာ ေသျခင္းတရား အေၾကာင္း ကို ေျပာထားတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ေသာ္ျငားလည္း ဘ၀မွာ ဘယ္လို ရွင္သန္ေနထိုင္သြားၾကမလဲဆိုတဲ့ ဒႆနကို စဥ္းစားမိသြားေစပါတယ္တဲ့။ ရယ္စရာအေၾကာင္း မဟုတ္ေပမယ့္လည္း သနားစရာထဲမွ ျပံဳးစရာေလးမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီကားမွာ ဘယ္အရာကိုမွွ အစြန္းေရာက္ေအာင္ အလြန္အကြၽံၾကီး ျဖစ္ေနေအာင္ ထည့္သြင္း ႐ိုက္ျပမထားပါဘူးတဲ့။ ေသတဲ့သူေတြအေၾကာင္း အမ်ားၾကီးပါေပမယ့္ လန္႔စရာ ေၾကာက္စရာ ရြံ႔စရာ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ျပမထားပါဘူး၊ ၀မ္းနည္းစရာေတြ တစ္ပံုၾကီး ပါေပမယ့္ စိတ္ ထိခိုက္ ေၾကကြဲရမႈေတြကို ေျဖသိမ့္ေပးထားပါတယ္။ စိတ္ႏွလံုး ၾကီးျမတ္မႈနဲ႔ ေမတၱာတရားဟာ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ စက္ဆုပ္စရာလို႔ ထင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကိုေတာင္မွ တင့္တယ္လွပမႈေတြ ထံုလႊမ္းေနေစႏိုင္တာကို အႏုပညာေျမာက္စြာ လွစ္ျပထားတာသာ ေတြ႔ရမွာပါတဲ့။
လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္းေတြ၊ စိတ္ၾကည္ႏႈးရျခင္း၊ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ရျခင္းေတြနဲ႔အတူ ဘယ္ေန႔ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ တိတိက်က် မသိႏိုင္ပဲ ေနာက္ဆံုး အေျဖကိုသာ ေပးထားျပီး အလယ္ဆင့္ေတြကို ဖြက္ေပးထားတဲ့ ေလာကၾကီးမွာ ေကာင္းတလွည့္ ဆိုးတခါ လည္ပတ္ျပီး ေန ေန ၾကရတာပဲ၊ ဘာကိုပဲ ေတြ႔ၾကံဳရ အစြန္းေရာက္တဲ့စိတ္နဲ႔ မၾကည့္ပဲ ေနရခ်ိန္ ခဏေလးကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို ေနသြားၾကမလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ားနဲ႔ အတူ။
ေမတၱာမ်ားစြာျဖင့္
စုခ်စ္သူ
၀၉ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၂
ညေန ၀၆နာရီ ၀၆မိနစ္
၀န္ခံခ်က္ ။။ ေခါင္းစဥ္မွာ ထူးအိမ္သင္ ကဗ်ာမွ စာသားျဖစ္ပါတယ္။
++++
