"ဒီမယ္... ငါ့သမီး... ေယာက္်ားဆို ဘယ္ေယာက္်ားမွ မယံုနဲ႔၊ သင္းတို႔ေတြ ဘယ္ေကာင္မွ ေကာင္းတဲ့ေကာင္ေတြ မဟုတ္ဘူး၊ နည္းနည္းဆိုးတဲ့သူရယ္ မ်ားမ်ားဆိုးတဲ့သူရယ္ ဒါပဲရွိတယ္..."
"ဟင္...ဒါဆို... ေဖေဖလည္း ေယာက္်ားပဲဟာ.. ေဖေဖေရာ မေကာင္းဘူးလား..."
"ေအး... ေဖေဖလည္း မေကာင္းဘူး..."
အဲဒါကေတာ့ မေရႊစု ငယ္ငယ္ကတည္းက နားထဲရိုက္သြင္းခဲ့ေသာ အေဖ့စကားမ်ားျဖစ္သည္။ သမီးခ်ည္း ၃ေယာက္ေမြးထားေသာ အေဖသည္ သူ႔သမီးေတြ မေကာင္းတဲ့ေယာက္်ားေတြနဲ႔ ေတြ႔သြားမွာ အင္မတန္ကို စိုးရိမ္ၾကီးလြန္းလွသည္။ ေဟာ... သူ႔သမီး မေရႊစု ဆယ္တန္းေအာင္၍ ေယာက္်ားေလးေတြေပါမ်ားလွေသာ စက္မႈတကၠသိုလ္ တက္ခြင့္ရျပီဆိုေသာအခါ ထိုစကားကိုပင္ ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာျပန္ေလသည္။ မေရႊစုကလည္း ထံုးစံအတိုင္း အထြန္႔တက္ျမဲျဖစ္သည္။
"ေဖေဖလည္း ေယာက္်ားပဲဟာ... ေမေမ့အေပၚ ဒီေလာက္ေကာင္းတာမ်ား..."
အေဖသည္ မေရႊစုေျပာစကားကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ခုေခတ္ကာလသားမ်ားမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေသာက္ေသာက္စားစား လူ႔မင္းသား အရက္သမားေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘိန္းစားေတြမ်ားေၾကာင္း၊ မဟုတ္ရင္လည္း ဖဲသမား နဲ႔ လူေပၚေၾကာ့ေတြသာ ေပါေၾကာင္း... ငါ့သမီးေတြ ႏံုႏံုအအနဲ႔မို႔ သတိထားေနဖို႔အေၾကာင္း စသျဖင့္ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ေရရြတ္ ေျပာျပန္ေလ၏။
ဒီလိုႏွင့္ မေရႊစု ဘြဲ႔ရလို႔ အလုပ္ဝင္ျပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ ရည္းစားရသည္။ ဦးေရခ်မ္းနဲ႔ ပထမေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေနာက္ေတာ့ ရည္းစားဆိုတာ အေမႏွင့္ မိသားစုဝင္အားလံုး သိၾကေပမယ့္ အေဖ့ကို ဖြင့္မေျပာရဲ၊ အေဖ စိတ္ဆိုးသြားမွာထက္ ကိုယ့္ကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့အေဖ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမွာ စိုးလို႔ျဖစ္သည္။ ဦးေရခ်မ္းဘက္ကလူႀကီးေတြလာၿပီး ေစ့စပ္ခါနီးမွသာ ဖြင့္ေျပာျဖစ္ေတာ့၏။ အေဖက ဦးေရခ်မ္းအေပၚ ေကာင္းသည္လည္း မေျပာ၊ ဆိုးသည္လည္း မဆို၊ ေအးေလ... ကိုယ္ႀကိဳက္ရာကိုယ္ယူၾကေပါ့ဟုသာ မတတ္သာ၍ခြင့္ျပဳရသလိုလို စကားတစ္ခြန္းႏွင့္ သိပ္ၾကည္လင္ေက်နပ္ပံုမရ။ မေရႊစုရဲ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးအေပၚ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို သူ႔သားသမီးေတြလို ေမတၱာထားခ်စ္တတ္ေသာအေဖသည္ ဦးေရခ်မ္းက သမီးရဲ႕ရည္းစားဟု သိတဲ့ေန႔ကစ၍ မ်က္ႏွာသာ ေကာင္းေကာင္း မေပးေတာ့ပဲ မ်က္ႏွာထားႀကီးႏွင့္ ဆက္ဆံတာမ်ိဳးကလည္း လုပ္ေသးသည္။ သူ႔လက္ထဲကေန သူ႔သမီးကို လုယူသြားသူဟု ျမင္ေနပံုရသည္။ ေမေမေခၚသလို ေမာင္ေရခ်မ္းဆိုတဲ့ နာမည္ကိုလည္း မေခၚ... ဟိုေကာင္ ဟုသာ နာမ္စားသံုး ေျပာေလသည္။
ရယ္စရာအျဖစ္တစ္ခုကို မွတ္မိေနေသးသည္။ တစ္ခါသား ဦးေရခ်မ္း လမ္းထဲဝင္လာတာကို အိမ္ေပၚထပ္မွာရွိတဲ့အေဖက လွမ္းျမင္ျမင္ျခင္းမွာပင္ မေရႊစုဆီ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အလွ်င္အျမန္လာျပီး ဘယ္သူမွ မၾကားေအာင္ အသံကေလးႏွိမ့္ကာ တိုးတိုးေလး သတင္းပို႔သည္။
"သမီး... သမီး... ဟိုေကာင္ အိမ္ကိုလာေနတယ္...၊ မေတြ႔ခ်င္ သြားပုန္းေနပါလား..."
ေၾသာ္...။ အေဖ့ႏွယ္... ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ...။ ကိုယ့္ရည္းစားကိုယ့္ဆီလာတာ ဘယ္သူက မေတြ႔ခ်င္ပဲ ေနပါ့မလဲ၊ သူလာမယ္ဆိုတာလည္း ႀကိဳဖုန္းဆက္ထားတဲ့ဟာ.. ။ မေရႊစုက စိတ္ထဲမွာပင္ ေတြးကာ ရယ္ခ်င္လြန္းတာႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ျပီး ခပ္တည္တည္ေနလိုက္ရသည္။ အေဖသည္ အဲ့သလို။
ဒါေပမယ့္ ဦးေရခ်မ္းကေတာ့ လူလည္၊ သူက အေဖ သူ႔အေပၚက်လာေအာင္ ေပါင္းသင္းႏိုင္ေလသည္။ တစ္ခါက မေရႊစုနဲ႔ အေဖရယ္ ဦးေရခ်မ္းကို ကားေမာင္းခိုင္းျပီး သကၤန္းကၽြန္းဘက္က မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆီမွာရွိတဲ့ လူႀကံဳပစၥည္းယူရန္ ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းမွာ ကားေမာင္းေနရင္း အေဖက ဦးေရခ်မ္းကို ဤသို႔ေျပာလိုက္သည္။
"ေဟ့... မင္း ေမာင္းေနတာ လမ္းမွားေနၿပီထင္တယ္ကြ၊ ဒီလမ္းက သြားရမွာမဟုတ္ဘူး... ဟိုဘက္လမ္းကိုေကြ႕..."
"ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်... "
တကယ္ေတာ့ ဦးေရခ်မ္းေမာင္းတဲ့လမ္းကမွ အမွန္ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူက ဘာမွ ေစာဒက မတက္ပဲ အေဖ ေမာင္းခိုင္းသည့္ လမ္းညႊန္ခ်က္အတိုင္း လိုက္ေမာင္း၏။ မေရႊစုက ၾကားထဲကေန မဟုတ္ဘူးနဲ႔တူတယ္လို႔ ေျပာတာကိုေတာင္ ဦးေရခ်မ္းက အေျပာမခံ၊ မွားကာမွ မွားေရာ.. လူႀကီးစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အရင္ လိုက္လုပ္ေပးသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ အေဖက သူလမ္းမွားသြားတာသိ၍ ျပန္ေကြ႕ဆိုေတာ့လည္း ၾကည္ၾကည္သာသာပင္ ေကြ႔ေပးလိုက္သည္။ လမ္းဆိုတာ မွားဖူးမွ ပိုမွတ္မိတာလို႔ေတာင္ အေဖ့ဘက္လိုက္ျပီး ကူေျပာလိုက္ေသး၏။
"သူေျပာတဲ့လမ္းအတိုင္းသြားလို႔ မွားလည္း ခဏေပါ့ကြာ၊ အေရးတႀကီးကိစၥ သြားေနတာမွ မဟုတ္တာ၊ မလိုအပ္တဲ့ အေသးအဖြဲအရာေတြမွာ ဘယ္သူနဲ႔မွ ျပိဳင္မျငင္းရဘူး၊ အထူးသျဖင့္ လူႀကီးေတြနဲ႔ ျပိဳင္မျငင္းရဘူး..." တဲ့။ ဦးေရခ်မ္းက ဒီလို ခံယူခ်က္မ်ိဳးရွိတဲ့သူ။
အေဖ့ရဲ႕ဇနီးနဲ႔ သမီးေတြကမွ တစ္ခါတစ္ခါ အေဖနဲ႔ ေျပာမေကာင္း ဆိုမရ စကားေျပာမတည့္ၾက၊ အေဖနဲ႔ ျငင္းခုန္ၾက၊ အေဖ့ အေခၚ သူ႔ ဟိုေကာင္ ကေတာ့ သူႏွင့္ ၾကာေလၾကာေလ စကားေျပာပိုတည့္ေလ။ ဦးေရခ်မ္းက အေဖနဲ႔စကားေျပာတိုင္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လွန္ ျငင္းခုန္ျခင္းမလုပ္၊ အေဖ့ သေဘာအတိုင္း လိုက္ေလ်ာေပးတာခ်ည္း။ သူ႔သမီးေတြ ခြင့္မျပဳတာေတြ၊ အေဖလုပ္ခ်င္တာေတြကိုလည္း တိတ္တိတ္ေလးခိုးလုပ္လို႔ရေအာင္ ကူညီေပးတာခ်ည္း။ ျပီးေတာ့ စည္းစနစ္ႀကီးေသာမေရႊစု မသိေအာင္ တစ္ေယာက္အမွားေတြ တစ္ေယာက္က ကူျပီးဖံုးကြယ္ေပးတာမ်ိဳးေတြကလည္းရွိေသး။
တစ္ႏွစ္က စင္ကာပူကို အေဖအလည္လာတာ သြားႀကိဳေတာ့ အိမ္မေရာက္ေသးဘူး၊ လမ္းမွာတင္ သူ႔ သားမက္ေတာ္ မႏၲေလးသားကို အားရဝမ္းသာ ၿပံဳးရယ္ကာ ေျပာေနသည္။
"မင္းတို႔ မန္းသားေတြအႀကိဳက္ ပုရစ္ေတြ ပါတယ္ကြ၊ အမေတြခ်ည္း ေရြးဝယ္လာတယ္..."
ဗုေဒၶါ... မေရႊစုက အေဖ့ကို မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴး ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ဘယ့္ႏွယ္... ရန္ကုန္သားလို႔ ဆိုရမယ့္ ရန္ကုန္မွာပဲႀကီးျပင္းခဲ့သူ၊ ပုရစ္စားဖူးဖို႔ ေနေနသာသာ ပိုးေကာင္ျမင္ရင္ေတာင္ လန္႔တဲ့သူကမ်ား... ပုရစ္ဝယ္ရင္ ဘာကိုေရြးဝယ္ရမယ္ဆိုတာပါ သိလို႔ေနပါကလား....။ အိမ္ေရာက္တာႏွင့္ အေဖက သူ႔အိတ္ကိုခ်က္ခ်င္းဖြင့္ျပီး ရန္ကုန္ကပါလာတဲ့စားစရာပစၥည္းေတြကို တစ္ခုခ်င္း ကိုယ္တိုင္ ထုတ္ေပးေလသည္။
"ေအး... ဒါကေတာ့ ဟုိေကာင္ႀကိဳက္တဲ့ ငါးနီတူေၾကာ္နဲ႔ ငါးၾကင္းေၾကာ္၊ ဒါက ဟိုေကာင္အတြက္ ပဲခူးကကိုယ္တိုင္သြားဝယ္ခဲ့တဲ့ မနီငါးခ်ဥ္နဲ႔ ပုစြန္ခ်ဥ္၊ ဒါက ဟိုေကာင္မွာတဲ့ ရွယ္ၾကက္သြန္ျဖဴရွမ္းခ်ဥ္ ေသခ်ာ ရွာဝယ္လာတာ၊ ဒါလည္း ဟိုေကာင့္အတြက္ပဲ... ေနပါဦး... မွန္းစမ္း... ဘာပါလိမ့္..."
ပစၥည္းေတြတစ္ခုျပီး တစ္ခုေရရြတ္ျပီးထုတ္ေနတာ ဟိုေကာင့္အတြက္ခ်ည္း ျဖစ္ေနေလသည္။ ဦးေရခ်မ္းကလည္း သူ႔အတြက္ ပါလာတဲ့ စားစရာ နာမည္တစ္ခုၾကားလိုက္ ... မိုက္တယ္ဗ်ာ... ရွယ္ပဲ... လို႔ အားေပးလိုက္ႏွင့္ အတိုင္အေဖာက္ညီေနၾကသည္။ ေဘးနားမွာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္း ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ၾကည့္ေနေသာ မေရႊစုက ၾကာေတာ့ စိတ္ထြက္လာကာ ခါးေထာက္လိုက္ရင္း ဤသို႔ ေျပာလိုက္မိေတာ့သည္။
"ေနပါဦး...ေနၾကပါဦး... တစ္ခါထုတ္လိုက္ေတာ့လည္း ဟုိေကာင္အတြက္၊ ေနာက္တစ္ခါ ထြက္လာေတာ့လည္း ဟိုေကာင့္ဖို႔နဲ႔... ေဘးနားက ဟိုကေလာင္မကိုရာ... သတိရၾကပါေသးရဲ႕လား ..."
အေဖ ႏွင့္ သူ႔ဟိုေကာင္တို႔သည္ မေရႊစုကို ရုတ္တရက္ ၿပိင္တူ ေမာ့ၾကည့္ၾကရင္း ရွက္အားနာၿပံဳးမ်ား ကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္ေနေလေတာ့သတည္း။
++++
