ကိုေရခ်မ္းနဲ႔ မေရႊစုတို႔ ဒီကေန႔ ညစာ ထမင္းစားေနာက္က်ရေလသည္။ ေနာက္က်ရျခင္းအေၾကာင္းရင္းကား
မေရႊစုငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မွ ဖုန္းဆက္လာျပီး ဟိုဘက္ကေန မ်က္ရည္ေလးစမ္းစမ္း ႏွင့္ သူ႔ ေယာက္်ားျဖစ္သူရဲ႕အေၾကာင္း
တိုင္တည္ ေျပာျပတာေတြကိုနားေထာင္ရင္း တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ႏွစ္သိမ့္ေပးေနရေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
နာရီ၀က္ ၄၅မိနစ္ေလာက္ ၾကာေသာ္ ဖုန္းေတြလည္းပူ နားေတြလည္း ပူလာေပျပီ၊ စိတ္ရင္းအတိုင္းဆိုေသာ္
အဲသာမ်ိဳး နည္းနည္းမွ သည္းညီးမခံနဲ႔၊ သူေျပာသလို ျပန္ေျပာပလိုက္စမ္း၊ ဒါမ်ိဳး ခံေနရင္
ေရာင့္တက္မွာေပါ့... ဘာညာကြိကြ ႏွင့္ ေျမွာက္ေပးလိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔မွာမူကား....
သည္းခံလိုက္ပါဟယ္၊ နင္တို႔ ခ်စ္လို႔ယူထားၾကတာပဲဟာ၊ သူေျပာလာလည္း ကိုယ္မဟုတ္ရင္ျပီးေရာမဟုတ္လား၊
မၾကိဳက္လည္း မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန ေအးတာေပါ့ဟယ္...၊ လင္မယားေတြဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ...
ငါတို႔လည္း ရန္ျဖစ္ၾကတာပဲ...ရန္ျဖစ္ျပီး ပိုေတာင္ခ်စ္ၾကေသးတယ္၊ စသျဖင့္ ေလေအးေလးႏွင့္
ရႊီးရေလသည္။
ဟုတ္တယ္ေလ... လင္မယားၾကား၀င္မပါနဲ႔ဆိုတဲ့စကားလည္း အရွိသားမဟုတ္လား၊ သူတို႔က
သူတို႔ဘာသာရန္ျဖစ္ျပီး ခဏေန ျပန္ခ်စ္ၾကမွာ... ကိုယ္က မဟုတ္တာသြားအာေခ်ာင္မိရင္ ၾကားထဲက
ငထြားက ခါးနာေနဦးမွာ... ။
ငိုလို႔ တိုင္တန္းလို႔ အားရေသာ္ မယ္မင္းၾကီးမဘက္ကဖုန္းခ်သြားေလျပီ၊ ကိုေရခ်မ္းက
အလိုက္တသိ ေသာက္ေရခြက္ကို အဆင္သင့္လွမ္းေပး၏။ ဂြက္ခနဲ ေရကို အေမာတေကာေသာက္ရင္း ထမင္းပြဲျပင္ရ၏။
“ဘယ့္ႏွယ္ ဆရာမၾကီး... ေျဖသိမ့္ေပးရတာ အေတာ္ေမာသြားပလား၊ ဒီတစ္ခါက ဘာျဖစ္သတဲ့လဲ...”
“ထံုးစံအတိုင္းေပါ့... မေန႔က႐ံုးပိတ္ရက္ျဖစ္ေပမဲ့ အေရးတၾကီးကိစၥရွိလို႔
႐ံုးသြားရသတဲ့၊ အေမရိကဘက္နဲ႔ စည္းေ၀းလုပ္ေနရလို႔ ညမိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္သတဲ့့၊ အဲသာကို
သူ႔ေယာက္်ားက ပိတ္ရက္မယ္ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနလို႔ ခ်က္ေကြၽးမယ့္သူမရွိလို႔ မၾကည္လင္တာတဲ့...
မၾကည္လင္တာ ႐ိုး႐ိုးမဟုတ္ပဲ... ဟိုလူသည္လူေတြနဲ႔ပါ သံသယေတြဝင္ ေပါက္ကရ လိုက္စြပ္စြဲျပီး ေပးစားလို႔တဲ့...
မမေလးက ဝမ္းနည္းပက္လက္ ျဖစ္ေနတာ...”
“ဒီလူကလည္း သူ႔မိန္းမကို စယူကတည္းက ေတြ႔သမွ်လူနဲ႔ စိတ္မခ်ပဲ သံသယျဖစ္လြန္းလွတာ... ခုခ်ိန္ထိကို မျပီးႏိုင္ေသးဘူးလား...”
“မသိပါဘူး ဦးေရခ်မ္းရယ္... တကယ္က သူမ်ားသူငယ္ခ်င္းက ေက်ာင္းတုန္းကလည္း
ရီးစားဆိုလို႔ တစ္ခါမွ ထားဖူးတဲ့သူ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီတစ္ေယာက္ပဲေတြ႔ ဒီတစ္ေယာက္ပဲ ခ်စ္ၾကိဳက္
ယူခဲ့ၾကတာကပဲ၊ သင္းကမွ ရီးစားေတြမႈိလိုေပါက္ခဲ့တာ၊ အဲသဟာကို ငါးဖယ္ကတစ္ျပန္ ဟိုသည္
စြပ္စြဲတာကေတာ့ တခါတခါ နားၾကားရ ျပင္းကပ္လွတယ္... အဲ့ဟာမကလည္း သူ႔ေယာက္်ားကို သည္းညည္းခံလိုက္တာ
ခ်စ္လိုက္တာဆိုတာ တုန္ေနတာပဲ...၊ သည္းညည္းခံေတာ့ ဟိုကေရာင့္တက္ေတာ့တာပဲ...၊ လူေတြကလည္း
ခက္ပါတယ္... သူမ်ားကို ထင္ရာစြပ္စြဲလိုက္တာ ေျပာခ်င္တာေျပာလိုက္တာက ကိုယ့္ပါးစပ္က ထြက္သြားတာက
တစ္ခြန္းတည္းရယ္... ခံစားလိုက္ရတဲ့သူမွာေတာ့ တနင့္တပိုးၾကီးဆိုတာ မသိၾကဘူးရယ္..”
မေရႊစုကေျပာေျပာဆိုဆို စားပြဲေပၚကို ဟင္းပြဲေတြခ်ရင္း ေရေႏြးခပ္ဖို႔ ျပင္ေနေလသည္။
ဦးေရခ်မ္းက ေအးေနျပီျဖစ္ေသာ ထမင္းမ်ားကို ျပန္ေႏႊးေပးသည္။
“အဲသာေျပာတာေပါ့... တခ်ိဳ႔ ေယာက္်ားေတြဟာ သိပ္တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၾကတာပဲ...၊ အဲ့လိုလူမ်ိဳးေတြ ေနာင္မွ ေနာင္တရလိမ့္မယ္... ၾကည့္ေန... “
စားပြဲမွာ ထမင္းပန္းကန္ေတြခ်ရင္း ထိုင္ေနျပီျဖစ္ေသာဦးေရခ်မ္းက မေက်မနပ္ႏွင့္ေျပာေနသည့္မေရႊစုကို
မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္ရင္း ခပ္ျပံဳးျပံဳးလုပ္ေနေလသည္။
“ဟဲဟဲ... အန္တီမေရႊစုတို႔ မေက်မနပ္ျဖစ္ျပီဆို ကြၽန္ေတာ္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္နားေထာင္ရေတာ့မွာ
ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ...”
ဟင္... ဘယ္လိုသိလဲ အၾကည့္ျဖင့္ ဦးေရခ်မ္းကို ၾကည့္ရင္း မေရႊစုက ျဖတ္ခနဲေပၚလာသည့္
ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို ခ်က္ခ်င္းပင္ သတိရမိသြား၏။
“ဦးေရခ်မ္း ရာမာယဏ ဇာတ္လမ္းသိတယ္မႈတ္လား...၊ အဲ့မွာ ရာမမင္းဆိုလည္း ေနာင္မွ
ေနာင္တ ရတာေလ... “
“ရာမယဏဇာတ္ဆိုရင္ ရာမ လကၡဏာ သီတာ ရယ္၊ ေလးတင္တဲ့ အခန္းရယ္၊ ဒႆဂီရိက ေရႊသမင္အေရာင္ျပျပီး
သီတာေဒ၀ီကို ခိုးယူတာရယ္၊ သိရ္ဃိုဠ္ျပည္ မီးေလာင္တာရယ္... ဒါပဲသိတယ္၊ ရာမမင္းၾကီးက
ဘာလို႔ေနာင္တရတာတဲ့လဲ... အဲသဟာေတာ့ မသိေပါင္ဗ်ာ...”
မေရႊစုက ဟင္းပြဲေတြစီရင္း မတ္တပ္ရပ္လ်က္ပင္ ဦးေရခ်မ္းပန္းကန္ထဲ ပုဇြန္ထုပ္ခပ္ၾကီးၾကီးတစ္ေကာင္ကို
ဦးခ်ေပးလိုက္သည္။
“ဟုတ္တာေပါ့... ဒီဇာတ္လမ္းကို ၾကည့္ဖူး ဖတ္ဖူးသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရာမမင္းၾကီး ဉာဏ္ပညာၾကီးတာ တန္ခိုးၾကီးတာေတြပဲသိတာေလ၊ သူျပဳမိတဲ့ အမႈေၾကာင့္ ေနာက္မွ
ေနာင္တရျပီး သူ႔မိဖုရား သီတာေဒ၀ီကို လက္လႊတ္လိုက္ရတဲ့ အေၾကာင္းကို မသိၾကဘူး၊ တကယ္က ဒါေလးကလည္း ရာမယဏဇာတ္မွာ
ဂ႐ုျပဳ မွတ္သားသင့္တယ္ထင္တာပဲ”
“လင္းစမ္းပါဦးဗ်ာ...”
မေရႊစုက ထမင္းစားပြဲမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ရင္း စကားဆက္သည္။
“ဒီလိုေလ... ရာမမင္းသားတို႔ စစ္ႏိုင္ျပီး သီတာေဒ၀ီကို ဒႆဂီရိလက္ထဲကေနျပန္ရလာေတာ့ သီတာေဒ၀ီမင္းသမီးက ရာမမင္းသား သံသယကင္းေအာင္ဆိုျပီး သစၥာအဓိ႒ာန္ျပဳ
မီးပံုထဲ ခုန္ဆင္းျပီး သူျဖဴစင္ေၾကာင္း သက္ေသျပခဲ့ရတယ္မႈတ္လား။ ဒါေပမဲ့
အဲ့ဒီတုန္းက ေမွာ္႐ံုေတာကေန သုက်ိတ္ျပည္မွာ ေခတၱစံေနတဲ့အခ်ိန္၊ ရာမမင္းသားဖခမည္းေတာ္
နတ္ရြာစံေတာ့မွ သူတို႔က ျပည္ေတာ္ျပန္ရတာကိုး၊ ျပည္ေတာ္ျပန္ေရာက္လို႔ ဖခမည္းေတာ္ေနရာကိုယူ
ဘုရင္ျဖစ္လာတဲ့အခါ ျပည္သူျပည္သားေတြက ဒႆဂီရိလက္ထဲက ျပန္ေရာက္လာတဲ့ သီတာေဒ၀ီကို မိဖုရားႀကီးေျမွာက္ရမလားဆိုျပီး
စကားတင္းဆိုၾက၊ ဆႏၵျပၾကေရာတဲ့၊ အဲ့ဒီမွာ မီးပံုထဲဆင္းျပတာေတာင္ မီးမေလာင္ပဲ သစၥာမွန္တဲ့ကိုယ့္မိဖုရားဘက္က
ေယာက္်ားပီပီ မရပ္တည္ပဲ ျပည္သူအလုိက် မိဖုရားကို စြန္႔ပစ္လိုက္တယ္ေလ...”
“ေၾသာ္... “
မေရႊစုက စကားစ ခဏရပ္ကာ ပါးစပ္ထဲက ထမင္းလုပ္ကိုျပီးေအာင္၀ါးလိုက္ျပီးမွ...
“အေမစုေတာင္မွ ဒီအေၾကာင္းေလးကို ကိုးကားျပီး ဒီမိုကေရစီ အေၾကာင္းရွင္းျပထားေသးတယ္...”
“ဟုတ္လား.. လုပ္စမ္းပါဦး”
“ရာမမင္းဟာတဲ့... မင္းတစ္ပါးအေနနဲ႔ဆိုရင္ အင္မတန္မွေကာင္းတဲ့မင္းျဖစ္ေပမယ့္
သူ႔ရဲ႕မိဖုရားအေပၚမွာ မွ်မွ်တတ မဆက္ဆံခဲ့ဘူးတဲ့၊ သူ႔မိဖုရား ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းမွန္း သိရက္သားနဲ႔
သူမ်ားေျပာတာ ဘာျဖစ္လုိ႔ နားေထာင္ရလဲဆိုေတာ့ ျပည္သူျပည္သား အမ်ားရဲ႔ဆႏၵ ဒီမိုကေရစီကို
ဦးစားေပးမႈေၾကာင့္ပဲတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ အေကာင္းခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ရဲ႕အားနည္းခ်က္ေတြလည္း
ရွိေနႏိုင္သတဲ့၊ အမ်ားကေန အလကားသက္သက္၊ သြားပုပ္ေလလြင့္၊ အားအားယားယားေျပာေနတဲ့ ကိစၥေတြဟာ
တစ္ခါေလ ဒီမိုကေရစီမွာလည္း လႊမ္းမိုးထားတတ္တယ္။ အဲဒီဟာေတြကို ကြၽန္မတုိ႔ အမ်ားႀကီးသတိထားရမတဲ့...
ကဲ... တို႔ အေမစုေျပာျပတာေလး သတိထားစရာ မေကာင္းလွေပဘူးလား...”
“မွန္ပါ့ဗ်ာ... ဟုတ္လိုက္တာ...၊ ဒါနဲ႔... ေနပါဦး... အဲသလို စြန္႔ပစ္လိုက္မိလို႔
ရာမမင္းသားက ေနာင္တရတာလား၊ ဒီလိုလား...”
ေျပာရင္းဆိုရင္း ပံုျပင္နားေထာင္လုိ႔ေကာင္းရဲ႔ထင္၊ ဦးေရခ်မ္းက ထမင္းေတြထပ္ထည့္ေနေလသည္။
“ဘယ္ကသာ...”
မေရႊစုက ထမင္း၀ါးရင္း ေခါင္းတခါခါျဖင့္မ်က္ႏွာကို ႐ံႈ႔မဲ့လိုက္ေသး၏။
“ဒါျဖင့္... ဘာေၾကာင့္ ေနာင္တရသတဲ့လဲ...”
“သီတာေဒ၀ီက ျပည္ႏွင္ဒါဏ္ေပးခံရေတာ့ ကိုယ္ဝန္အရင့္အမာၾကီးနဲ႔၊ ေတာထဲက ရေသ့ၾကီးေက်ာင္းမွာ သြားေနရင္း
ရာမမင္းသားရဲ႔ သားေတာ္ေလးကို ေမြးသတဲ့၊ ရာမမင္းသားရဲ႔သားေတာ္ အရင္းရယ္၊ တိုတိုေျပာရရင္
ေနာက္ထပ္ ေမြးစားထားတဲ့ သားေတာ္တစ္ပါးရယ္ကို ခုနက ရေသ့ၾကီးက ရာမယဏလကၤာၾကီး သင္ေပးတယ္တဲ့။
အဲ့ဒီမင္းသားေလး ႏွစ္ပါးက ရာမမင္းသားရဲ႔ ျမင္းခင္းေတာ္မွာ အဲ့လကၤာကဗ်ာကို ရြတ္ဆိုျပလိုက္ေတာ့
ရာမမင္းသားျဖစ္တဲ့ ဘုရင္ကၾကားသြားျပီး မိဖုရားနဲ႔ သားေတာ္ႏွစ္ပါးကို ျပည္ေတာ္ျပန္၀င္ေစသတဲ့။”
“ဒါဆို ျပီးေနျပီပဲ... ဘာေနာင္တ ရစရာရွိေတာ့သလဲ...”
“လာဦးမယ္ေလ... လာဦးမယ္... ဦးေရခ်မ္းတို႔ ထိုထို ေယာက္်ားတို႔တေတြရဲ႔
မဆံုးႏိုင္တဲ့ သံသယေတြလာဦးမယ္၊ ဇာတ္လမ္းက အခုမွ ေျပာခ်င္တဲ့ေနရာကိုေရာက္မွာ...”
“ကဲ... ဆိုပါဗ်ာ...”
“သူက သားေတာ္ႏွစ္ပါးနဲ႔ မိဖုရားကို ျပန္ေခၚတာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႔၊ ဒါေပတဲ့ မိဖုရားကို
ေနာက္ထပ္တစ္ၾကိမ္ က်မ္းက်ိန္ခိုင္းေသးတာတဲ့ရွင္... ၊ အဲ့ဒီေတာ့ သီတာေဒ၀ီမင္းသမီးလည္း
သူဒီေလာက္ ျဖဴစင္ရဲ႔သားနဲ႔ သူ႔ကို အယံုအၾကည္မရွိလွတာ... ရင္နာတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕...၊ ျပီးေတာ့
လူဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ပဲ သေဘာေကာင္းပေစဦး၊ သူတို႔သည္းခံႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာတစ္ခုထက္ လြန္လာရင္
မရေတာ့ဘူးေလ...၊ ဒီေတာ့ ရာမမင္းေရွ႔မွာ ဘယ္လုိက်ိန္ဆိုလိုက္သလဲဆိုေတာ့ မိမိဟာ တျခားေယာက္်ားတစ္ပါးနဲ႔မွားယြင္းျခင္းမရွိပါ၊
ဤမွန္ေသာသစၥာစကားေၾကာင့္ ေျမနတ္သမီးက သူ႔ကို ယူေဆာင္သြားပါေစလို႔ က်ိန္လိုက္သတဲ့...”
“အဲ့ဒီေတာ့...”
“အဲ့ဒီေတာ့ အဲသဟာပဲေလ... နတ္သမီးက သီတာေဒ၀ီကို ေခၚေဆာင္သြားေလေတာ့သတည္းေပါ့၊
သီတာမင္းသမီးမရွိေတာ့မွ ရာမမင္းသားလည္း သူ႔အမွားအတြက္ ေနာင္တ အၾကီးအက်ယ္ရျပီး ျဗဟၼာမင္းၾကီးအထိတက္ျပီး
သူ႔မိဖုရားကို ျပန္ေတာင္းေပမယ့္ ဟိုကျပန္မေပးေတာ့ဘူးတဲ့...၊ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ဒါပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္မိဖုရားအေပၚ ဒီေလာက္ေတာင္ မယံုမၾကည္နဲ႔ သံသယမ်ားလွတဲ့ရာမမင္း ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ဘယ္လိုမွျပင္မရတဲ့ ေနာင္တေတြနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ရေတာ့တာေပါ့...”
“ေၾသာ္... ဒီလိုလား...၊ အဲသာေလး... ခင္ဗ်ား သူငယ္ခ်င္းေယာက္်ားကို ေျပာျပလိုက္ပါလား....
အဟီး... “
“အြန္႔...ေၾကာက္ပါတယ္ေတာ္... ေျပာမျပရဲေပါင္... ကိုယ့္အိမ္က ကိုယ့္လူမို႔
ကိုယ္ေျပာရဲသဟာ...”
မေရႊစုက ပုခုန္းတြန္႔ရင္း ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ေနမိသည္။ ကိုေရခ်မ္းက ေနာက္ထပ္
ထမင္းတစ္ပန္းကန္ ထပ္ထည့္ဖို႔ျပင္ရင္း...
“ေနာက္ဆို ထမင္းစားရင္း ပံုျပင္မေျပာရင္ ေကာင္းမယ္ဗ်ိဳ႔... ခုေတာ့ ဘယ္လို
စားေကာင္းမွန္းကို မသိဘူးဗ်ာ...”
မေရႊစုက ဦးေရခ်မ္းအား မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း ျပံဳးကာ ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။
ကိုးကား
၁) ေမာင္ထင္ေရးသားေသာ အိႏၵိယစာေပသမိုင္း၊ ရာမာယဏ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းမွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္
၂) ၁၉၉၉ စာဆိုေတာ္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္ထုတ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေျပာေသာ ရာမာယဏလက္ကမ္းစာေစာင္မွ
ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္
၃)Image Resource - http://www.frogview.com/show4.php?file=7183
+++++
